Strażnicy cz.I - Nikt nigdy nie uciekł

Rozległ się dźwięk tłuczonego szkła. Fragmenty szyby rozprysły się po chodniku, gdy mężczyzna sięgał ręką do wnętrza lokalu. Drgał lekko przy dźwiękach głośnego alarmu. Chwilę później zaczął biec.

Odkąd zmienił się burmistrz, zmienił się rząd. Odkąd zmienił się rząd, zmieniło się prawo. Odkąd zmieniło się prawo, zmieniło się miasto. I nic już nie było tak jak dawniej. Wraz z mianowaniem Poisona na nowego władcę liczba przestępstw spadła do zera; za każde wykroczenie pozbawiano życia. Nic więc dziwnego, że złodziej pędził w dół ulicy jak szalony, obawiając się spojrzeć za siebie. Nie musiał, by wiedzieć o pościgu. W jednej chwili przypomniał sobie wszystkie publiczne egzekucje, które przyszło mu oglądać – pod przymusem czy z własnej woli – w ciągu ostatnich pięciu lat. Pot obficiej skropił mu czoło. Teraz już nie mógł zawrócić, śmierć wyczuła jego ślad.

Ścigali go i wiedział o tym. Trzy ciemne postacie wyłoniły się z mroku nocy kilka chwil po uruchomieniu alarmu. Zatrzymały się przy sklepie tylko po to, by ocenić sytuację, potem ruszyły za uciekającym.

Wielu podziwiało Strażników. Poruszali się bezszelestnie, nawet stąpając po tłuczonym szkle, z szybkością, której trudno było dorównać. Lekkie, ciemne zbroje, skonstruowane tylko na ich użytek, pozwalały na nieskrępowane ruchy, stanowiąc jednocześnie doskonałą ochronę przed obrażeniami. W ciemnościach tylko czerwone diody przysłaniające oczy dawały złudne wrażenie ich obecności. Poison mówił, że to one są największą siłą jego osobistej armii stróżów, przysłaniały im obraz świata, ukrywając jego prawdziwe oblicze, co pozwalało łatwiej zabijać. Ale to było kłamstwo, jak wszystko, o czym zwykł mówić publicznie.

Skręcili w wąską uliczkę, nie zwalniając biegu. Dzięki noktowizorom doskonale widzieli w ciemności; termowizory o niezwykłej wręcz czułości pozwalały dostrzec nawet najdrobniejsze źródła ciepła, pozostawione przez ich ofiarę, była niedaleko. Przyśpieszyli.

Złodziej uciekał nie pozwalając sobie na postój. Wiedział, że ucieczka jest jego jedynym ratunkiem, choć zdawał sobie sprawę, że jest niemożliwa. Nie przed Strażnikami. Nie miał czasu, by się chować, zresztą i tak by go znaleźli. Musiał uciec, musiał za wszelką cenę.

Nie wiedział, dokąd biegnie. W ciemnościach potykał się o śmieci rozrzucone po zaułku, ranił o cegły wystające ze ścian, obijał o kosze ustawione wzdłuż drogi i wiedział przy tym, że każdy najdrobniejszy ślad, jaki pozostawi za sobą, sprowadzi ich na jego trop. Burmistrz wielokrotnie straszył ludność ich wyszkoleniem i zdolnościami bojowymi, nie bezpodstawnie. Przed Strażnikami jeszcze nikt nie uciekł.

Zaczęło padać. Ciężkie krople przykryły miasto płaszczem deszczu. Dla Strażników oznaczało to zatarcie śladów ciepła, pozostawionych przez złodzieja. Przy najbliższym rozwidleniu rozdzielili się, chcąc przemierzyć jak największy teren. Trzy czarne duchy rozproszyły się w poszukiwaniu ofiary.

Gdy spadł deszcz pozwolił sobie na zerknięcie przez ramię. Zobaczył tylko ciemność, ale, dobrze wiedząc, że ta bywa dwulicowa niczym kobieta, nie zwolnił tempa. Był wykończony, kilkakrotnie bliski upuszczenia swej zdobyczy, nie pozwolił jej jednak wypaść z mocno zaciśniętych na piersiach rąk. Była zbyt cenna.

Uderzenie w ramię rzuciło nim o przeciwległą ścianę. Osunął się lekko oszołomiony. Próbował szybko wstać, gdy nagły impuls przeszył bólem jego lewą nogę, paraliżując nerwy. Padł na beton. Zdołał podnieść wzrok, by spojrzeć wprost na końcówkę lufy przystawionej do jego twarzy. Czerwone diody lśniły w mroku nieco z tyłu.

– Naprawdę jesteś gotów za to zginąć? – spytał Strażnik metalicznym, cichym głosem. Czekał na odpowiedź.

Złodziej zdołał usiąść, nie przestając wpatrywać się w broń wycelowaną wprost w jego spocone czoło. Był przerażony. Gdy usłyszał pytanie, drgnął gwałtownie jakby padł strzał. Spojrzał na Strażnika.

Ten nie poruszał się w żaden sposób, wyglądał jak posąg z czarnego kamienia. Nie oddychał, nie drgał, nie mrugał. Nie reagując pozwalał, by krople deszczu przykryły jego zbroję.

– Naprawdę jesteś gotów za to zginąć? – powtórzył pytanie.

Złodziej odpowiedział niepewnie:

– Dlaczego nie? Skoro ty jesteś gotów za to zabić.

Wydawało się, jakby czerwone ślepia błysnęły nieco jaśniej. Potem padł strzał.

Trzy czarne postacie spotkały się przy głównej ulicy, by odejść, zlewając się z ciemnością nocy. Do tego przecież zostały wyszkolone.

Przed Strażnikami nikt nigdy nie uciekł. Złodziej, kulejąc, powtarzał sobie to zdanie. Przed Strażnikami nikt nigdy nie uciekł. Ze sparaliżowaną nogą dostał się do starego budynku z wielkiej płyty, gdzie mieszkał razem z córką. Przed Strażnikami nikt nigdy nie uciekł. Ośmioletnia dziewczynka spała na podłodze, zawinięta w postrzępione koce; oddychała nierówno, co chwilę dławiąc się napadami kaszlu. Przed Strażnikami nikt nigdy nie uciekł. Złodziej schylił się, by położyć małego, pluszowego misia przy jej głowie, a sam usiadł w kącie pomieszczenia wbijając wzrok w ciemność. Przed Strażnikami nikt nigdy nie uciekł. Szlochał przerażony, kuląc się, zaciskał ręce wokół kolan; w sparaliżowanej nodze wracało czucie. Przed Strażnikami nikt nigdy nie uciekł. Czerwone ślepia patrzyły na niego z każdego miejsca w pokoju, wywołując przerażenie porównywalne z szaleństwem.

Przed Strażnikami nikt nigdy nie uciekł.

I nie ucieknie.