Drabina do nieba

 „Niedługo Szymon dowie się, że w jego żyłach płynie krew smoka” – pomyślał Jacek. W ostatniej chwili nacisnął hamulec, omal nie wjeżdżając w tył wlokącego się przed nim opla.

„Mało brakowało”. – Odetchnął i rozpiął guzik koszuli pod szyją.

Popatrzył na sznurek aut korkujących drogę.

„Za godzinę dotrę do domu, jeśli dobrze pójdzie. A Szymon nie zrozumie swojego daru do czasu, aż dowie się, że został wybrany”.

Zadzwonił telefon, Jacek nastawił zestaw głośnomówiący i odebrał połączenie:

– Słucham szefie?

– Skończyłeś ten raport, który zleciłem ci rano?

– Tak, zostawiłem plik na pulpicie.

– To dobrze, bardzo dobrze. Do jutra.

– Do widzenia – odpowiedział Jacek. Robiło mu się niedobrze na myśl, że następnego dnia znów będzie musiał pojechać do biura i przez osiem godzin zajmować się firmami, które kompletnie go nie obchodziły.

„Przez ten czas dokończyłbym historię Szymona”.

*

„Słowa układają się zdania, ubrane w emocje płynące z głębi duszy, osiadają na papierze niczym barwne motyle. Jednak ciągle są przeraźliwie niedoskonałe, skoro nikt nie chce ich wydrukować!” – pomyślał Jacek, ciskając ze złością maszynopis o ziemię. Kartki rozsypały się po podłodze jego pracowni.

Podszedł do okna, na podwórku zobaczył żonę, huśtającą ich czteroletnią córeczkę, Malwinkę. Dziewczynka aż piszczała z radości, śmiała się do mamy, która też wyglądała na zadowoloną.

„Przynajmniej one nie mają kłopotów”.

Jacek chciał pobiec do nich, ale spojrzał na otwarty plik w edytorze.

„Szymon musi wyruszyć w drogę, powinienem jak najszybciej wysłać go na wyprawę”.

Usiadł przed ekranem komputera, stukał pracowicie w klawiaturę, to znów kasował całe akapity. Pracował jak w transie, z wypiekami na policzkach. Nawet nie zauważył, kiedy popołudnie zamieniło się w późny wieczór.

Kasia zapukała i wślizgnęła się do pracowni, wnosząc do środka zapach konwaliowych perfum.

– Nie przyszedłeś na kolację. – Postawiła na stole talerz z kanapkami i herbatę.

Spojrzał na żonę nieprzytomnym wzrokiem. Zauważył, że Kasia ma na sobie tylko zwiewną koszulkę.

– Chodź. – Chwycił ją za rękę i posadził sobie na kolanach. – Przedstawiam ci Szymona, potomka smoków. Zobacz! – Z dumą pokazał opowiadanie zapisane w pliku.

Przebiegła wzrokiem tekst, nie zatrzymując się nad nim dłużej.

– Fajne. Idziesz już spać?

– Za chwilę, jeszcze tylko przejrzę opowiadanie ostatni raz.

– Jak chcesz. Tylko pospiesz się, bo znów zasnę sama.

Jacek popatrzył za Kasią, kiedy wychodziła. Przez moment chciał zostawić to wszystko, nawet bez gaszenia komputera i pobiec za nią.

„Nie. Ta historia musi wybrzmieć do końca”. – Znów pochylił się nad klawiaturą.

*

Wzgórze wydawało się tak strome, że nie dawało najmniejszych szans, by wspiąć się na nie. Prawie pionowe zbocza porastały rzadkie kępki trawy i niskie, kolczaste krzewy. Za to na szczycie, doskonale widocznym z dołu, rozpościerał się sad pełen dojrzałych jabłek i gruszek. Jacek nigdy nie dotarł na górę, ale czuł, że rosną tam najbardziej soczyste owoce, jakie można sobie wymarzyć. Próbował wspinać się po zboczu, lecz za każdym razem ześlizgiwał się na dół, boleśnie raniąc dłonie.

– Żeby wejść na górę, potrzebna jest drabina – powiedział brodaty mężczyzna, który niespodziewanie zjawił się obok. W fartuchu, kaloszach i z konewką w rękach wyglądał jak ogrodnik.

– Skąd wiesz? – zapytał Jacek.

– Mam taką. – Nieznajomy skinął ręką, a przy zboczu natychmiast pojawiła się wąska, wysoka drabina, która sięgała samego szczytu wzgórza.

Jacek podszedł do niej i spojrzał w górę.

– Chwieje się – zauważył.

– Szczeble są trochę śliskie, można spaść. Chyba, że napijesz się specjalnego eliksiru. – Ogrodnik odstawił konewkę na ziemię, po czym sięgnął do wewnętrznej kieszeni kurtki. Wyciągnął małą, skórzaną butelkę, którą podał Jackowi:

– Jedna strona, jeden dzień życia. Czy to dużo za wejście na szczyt? Decyduj.

Jacek natychmiast chwycił butelkę i przytknął do ust. Ostrożnie wypił kilka kropli, po całym ciele rozeszło się przyjemne ciepło. Eliksir miał smak źródlanej wody z domieszką czegoś dziwnego, co przywodziło na myśl stary papier.

– Dalej, na szczyt! – zachęcał nieznajomy.

Jacek zaczął się wspinać po drabinie. Początkowo jego stopy ślizgały się na wąskich szczeblach, ale piął się w górę coraz pewniej. Kolorowy sad był coraz bliżej, ledwie na wyciągnięcie ręki.

Wtedy Jacek się obudził. Przetarł oczy, szukając sadu, góry i drabiny. Zobaczył, że zasnął w pracowni, w fotelu przy komputerze. Pierwsze promienie słońca przedzierały się przez okno. Oświetlały butelkę, która stała na biurku. Jacek natychmiast ją rozpoznał.

„Jedna strona, jeden dzień życia”.

Odkręcił butelkę i wypił cztery łyki. A później zaczął pisać historię Szymona od nowa.

Ręce szybko stukały w klawiaturę, jakby wygrywał piękną melodię, prowadzony przez niewidzialną siłę. Jackowi zdawało się, że to on stał się Szymonem, a w jego żyłach krąży krew smoka. Marzył, że wznosi się ponad chmury, to znów opada w głąb ziemi, pośród ognia.

*

– Wydrukowali! – Jacek z triumfem pokazywał żonie swoje opowiadanie na pierwszej stronie znanego pisma.

– Szymon, potomek smoków? – Kasia spojrzała na niego zdziwiona. – Dlatego zarywałeś noce?

– Wzięli moją historię! Wreszcie! Rozumiesz?!

– Cudownie – westchnęła. – Pójdziesz dzisiaj z nami na lody?

– Niestety, jestem bardzo zajęty.

– Tata, chodź na lody. Nasze ulubione, czekoladowe – wtrąciła się Malwinka.

– Dzisiaj nie dam rady. Innym razem, obiecuję. – Dodał, widząc że mała wygina usta w podkówkę.

– Przecież wziąłeś urlop w pracy – zauważyła Kasia z wyrzutem.

– Naprawdę, nie mogę.

Jacek czuł się okropnie, kiedy to mówił. Widział, że Malwinka za chwilę się rozpłacze i nie mógł na to patrzeć.

– Dobrze, pojedziemy, ale tylko na chwilę. Później muszę wpaść do redakcji, porozmawiać.

*

„Zamówienie na kolejne dwa opowiadania, razem czternaście stron. Będę musiał oddać dwa tygodnie życia. Nie mam innego wyjścia, nie wycofam się” – rozmyślał Jacek, kiedy spacerowali całą rodziną po parku.

Malwinka trzymała go za rękę, z drugiej strony szła Kasia.

„Kiedy wydrukują te opowiadania, ludzie wreszcie poznają moje nazwisko. A stąd już tylko kilka kroków, żeby stać się pisarzem. Wtedy zrezygnuję z pracy w biurze”.

– Kiedy dostaniesz premię, którą szef ci obiecał, wyremontujemy wreszcie dom – marzyła Kasia.

– Zobaczymy – odparł. Czuł się zmęczony po całonocnej pracy, ale pobiegł z Malwinką na plac zabaw.

*

Ledwie Jacek położył się na łóżku i zamknął oczy, od razu zasnął. Kolejny raz powrócił do niego ten sam obraz. Wspinał się po drabinie, na sam szczyt wzgórza, mozolnie, stopień po stopniu. Wreszcie dotarł do upragnionego sadu. Z bliska owoce wyglądały na jeszcze bardziej smakowite niż z dołu. Zerwał czerwone jabłko i natychmiast skosztował, później sięgnął po żółtą, soczystą gruszkę, która rozpływała się w ustach. Delektował się tym smakiem.

W pewnej chwili dostrzegł coś, co całkowicie przykuło jego uwagę. Zobaczył w oddali kolejny stromy szczyt, z sadem wyglądającym na znacznie piękniejszy niż ten, do którego dotarł. Natychmiast wyrzucił zerwane owoce, już go nie cieszyły. Stanął u stóp nowego wzgórza, wpatrywał się w kolejny cel. Bezskutecznie szarpał dłońmi ziemię, próbując się wspiąć.

– Potrzebujesz drabiny. Wiesz już, jak ją zdobyć – powiedział ogrodnik, który pojawił się znikąd.

– Musiałbym poświęcić kolejne dni życia – odparł Jacek.

– Zdecyduj, czy warto – powiedział ogrodnik z uśmiechem. – Ja tam byłem i zaręczam ci, nie widziałem piękniejszego sadu i nie jadłem lepszych owoców.

Jacek sięgnął po butelkę, którą trzymał w kieszeni kurtki. Czternaście łyków. Drabina pojawiła się od razu.

*

– Dzień dobry – powiedział Jacek do Kasi, kiedy spotkali się rano w kuchni.

Nie odpowiedziała. Ostatnio nie odzywała się do niego. Od czasu, gdy przez dwa dni i noce z rzędu nie przerywał pracy nad opowiadaniami. Wtedy Kasia weszła do pracowni i powiedziała mnóstwo przykrych rzeczy.

– Będziemy milczeć, skoro chcesz – mruknął. – Odstawił kubek do zmywarki, po czym poszedł pisać dalej.

„Powinienem ją przeprosić? Że nie mam dla niej czasu, ani dla córki? To się zmieni, kiedy tylko skończę oba teksty. Wtedy coś zrobię, na razie czas mnie goni”.

Odkręcił butelkę i pociągnął dwa kolejne łyki. Zabrał się do pracy.

*

„Powieść? Powieść! Tak, to wielkie wyzwanie. Oczywiście, że dam radę. Szymon zasługuje na długą historię, bo jest wyjątkowy” – rozmyślał Jacek, wracając do domu.

W kieszeni miał umowę na napisanie książki.

„Wiem, że to będzie hit! Spełni się moje największe marzenie”.

Kiedy dotarł do domu, zauważył, że w środku panuje dziwna cisza, nie słychać ani śmiechu Malwinki, ani głosu żony. Pobiegł o kuchni, jego niepokój wzmógł się, gdy zobaczył, że żaden garnek nie stoi na palnikach. Ruszył do pokoju córki: ani śladu małej, zniknął też ulubiony pluszowy słonik dziewczynki. Wpadł do sypialni. Także pusto. Kiedy otworzył szafę, zrozumiał: rzeczy Kasi zniknęły.

Wyciągnął telefon, próbował skontaktować się z żoną, ale nie odbierała.

„Przecież nie porwały jej smoki. Odeszła? Wróci? Poczekam, nie mam teraz czasu jej szukać. Zajmę się tym później, trzeba pisać”.

Jacek zszedł do pracowni.

 „Ciekawe, czy w butelce zostało tyle eliksiru, żeby wystarczyło na całą powieść. Dwieście stron? A może trzysta? To cały rok… A co mi tam! Kiedy napiszę książkę, pójdę do Kasi, żeby mi wybaczyła”.

Spostrzegł, że butelka z eliksirem stoi na biurku. Pełen złych przeczuć, sięgnął po nią. Okazała się całkiem pusta, wewnątrz nie pozostało ani kropli. Zobaczył list, rozpoznał pismo Kasi:

„Odchodzę, mam już dość. Wszystko zaczęło się od tej butelki, więc uwalniam cię od niej. Przyjdź porozmawiać, kiedy będziesz chciał naprawdę nas odzyskać. K”.

Jacek zmiął list i cisnął do kosza.

„Co ona sobie wyobraża! Powierzyłem jej moją największą tajemnicę, a ona wszystko zniszczyła. Na pewno nie będę jej szukał”.

Siedział jak sparaliżowany i wpatrywał się ze zgrozą w puste naczynie.

„To koniec”.

Nagle chwycił butelkę, zaczął tulić ją do piersi jak dziecko. Usłyszał, że wewnątrz coś chlupocze. Pełen nadziei przechylił naczynie. Na języku poczuł znajomy posmak starego papieru. Kolejna porcja. Butelka sama zaczęła się napełniać. Jacek chłonął eliksir bez opamiętania. Jeszcze jeden łyk… dziesięć… piętnaście.

Odpalił komputer i zaczął pisać. W jego głowie słowa same układały się w historię i spływały na papier całymi falami, aby pozostać w równych rzędach liter, niczym żołnierze na musztrze.

Jacek stracił poczucie czasu. Pracował, aż zmorzył go sen.

Zobaczył, że znajduje się w sadzie, do którego dotarł ostatnim razem. W górze widział kolejny szczyt i winnicę pełną dojrzałych owoców. Zapragnął znaleźć się tam, natychmiast, bo wiedział, że w życiu nie próbował niczego słodszego.

Drabina stała oparta o zbocze.

– Widzę, że już zacząłeś podróż – powiedział ogrodnik, który wyłonił się z mgły. – Powieść to wielkie wyzwanie, ale z moim eliksirem na pewno będzie wspaniała. Ruszaj w górę, szkoda czasu.

Jacek chciał zapytać, dlaczego kolejne sady okazują się zwykłymi krzakami, kiedy do nich dociera.

– Nie czas teraz na wyjaśnienia – odparł tamten, jakby przeniknął jego myśli.

Jacek podszedł do drabiny i zaczął się wspinać.

*

Od wielu tygodni Jacek pracował nad powieścią. Historia rozrastała się, a on wsiąkł w nią zupełnie, tracąc rozeznanie, czy żyje w tym świecie, czy w tamtym. Chwilami wydawało mu się, że stał się Szymonem, który próbuje ocalić świat. Przestał się golić, siedział przed komputerem w tym samym ubraniu i pisał. Z rzadka pozwalał sobie na przerwy, chociaż do ostatecznego terminu zostało jeszcze sporo czasu.

Nie lubił wychodzić z pracowni, bo wtedy musiał powracać całą świadomością do pustego domu. Samotność osaczała go z ogromną siłą, jakby chciała się zemścić za chwile spędzone w świecie fantazji.

„Odnajdę Kasię i Malwinkę, kiedy tylko skończę powieść. Sprawię, że znów będziemy razem. Teraz nie mam im nic do zaoferowania, nawet pracę straciłem”.

Jacek wygrzebał z chlebaka starą bułkę, z którą wrócił do pracowni.

„Jeszcze tylko dwa ostatnie rozdziały”.

*

Ten sen zaczął się tak samo, jak koszmary, które nawiedzały go od tygodni. Wspinał się po drabinie, a pokonanie każdego szczebla sprawiało fizyczny ból. Nogi mdlały, ręce krwawiły od chropowatego drewna szczebli. Czuł się źle, bolała go głowa, która wydawała się ciężka, jakby ważyła tonę.

– Już niedaleko, wytrwaj. – Usłyszał głos ogrodnika.

 Jacek ostatkiem sił dotarł do upragnionej winnicy, w której krzaki uginały się od dojrzałych owoców. Zerwał winogrona, chcąc nasycić pragnienie, ale poczuł gorycz na języku. Wypluł je z obrzydzeniem. Sięgnął po owoce z innego krzaka, lecz również okazały się niedobre.

– Nie smakują ci? – Zdziwił się ogrodnik.

– Wspinałem się tyle dla kilku cierpkich kulek?

– Tam widać kolejny szczyt, gdzie rosną brzoskwinie o cudownym smaku. – Ogrodnik pokazał sad majaczący w górze.

Jacek spojrzał na trzymane w rękach winogrona.

– Dosyć! – Rzucił je na ziemię.

– Nie możesz się wycofać – syknął ogrodnik.

– Uwierzyłem ci ostatni raz. – Jacek poszedł w kierunku zbocza. Wciąż stała tam drabina, po której wszedł.

– Uważaj! – zawołał ogrodnik, ale Jacek nie słuchał, chciał jak najprędzej wrócić. Nagle poczuł, że traci grunt pod nogami.

Ogrodnik chwycił go w ostatniej chwili za koszulę.

– Bardzo łatwo skręcić kark – powiedział.

Jacek spojrzał w dół, gdzie ziała przepaść.

Obudził się z krzykiem, na podłodze we własnej pracowni. Wstał z ziemi, od razu usiadł przy komputerze. Przetarł oczy, po czym wysłał do wydawnictwa tekst, który skończył pisać poprzedniego wieczoru.

„Szkoda, ale nie ma innego wyjścia”. – Westchnął, po czym wyrzucił butelkę z eliksirem do śmietnika.

*

– Naprawimy wszystko, obiecuję – szeptał Jacek do ucha żony. Siedzieli na werandzie swojego domu. Na stole, obok kieliszków z czerwonym winem, leżała świeżo wydrukowana powieść. Malwinka układała lalki na huśtawce.

Kasia spoglądała nieufnie, kiedy Jacek przekonywał:

– Zobaczysz, będzie jak dawniej. Co ja mówię, będzie lepiej!

Chciał ją wziąć za rękę, ale odsunęła się.

– Ktoś dzwoni do furtki, pójdę zobaczyć – powiedziała. Malwinka pobiegła za nią.

Jacek sięgnął po swoją powieść. Gładził okładkę, z niedowierzaniem kolejny raz odczytywał imię i nazwisko. Otworzył książkę, wpatrywał się w rzędy liter, prowadzących Szymona od poznania własnego pochodzenia do niebezpiecznej misji.

Przekartkował książkę. Na ostatniej stronie zobaczył dziwną ilustrację, o której nigdy nie rozmawiał z wydawcą. Obraz przedstawiał Szymona tracącego smocze skrzydła i spadającego ze skały.

Jacek spostrzegł, że żona i córeczka wracają od furtki ze znajomo wyglądającym mężczyzną w stroju kuriera. Ogarnęło go przerażenie.

„Może się mylę, a on jest tylko podobny do…”

– Witam pana. – Głos ogrodnika nie pozostawiał złudzeń. – Interesująca książka. – Wskazał na powieść. – Chociaż zakończenie całkiem przewidywalne…

– Czego chcesz? – warknął Jacek.

– Przyniosłem przesyłkę – powiedział, stawiając na stolę butelkę z eliksirem.

– Zabierz to. Nie potrzebuję jej! – zawołał Jacek.

– O, tak ci się tylko wydaje. Poza tym, przypominam o warunkach umowy. Jedna strona, jeden dzień. Masz piękną żonę i córeczkę, a nie zapytałeś nawet, czyim czasem płacisz.

– Ty draniu! – Jacek złapał go za klapy kurtki. Zaczęli się szamotać.

– Przestań! Co cię opętało! – krzyknęła Kasia. Chwyciła męża za ramię, próbując go odciągnąć.

Nagle ogrodnik zniknął. Jacek zatoczył się i uderzył o stół. Butelka z eliksirem przewróciła się, z wnętrza chlusnęła na stół ciemnoczerwona ciecz, która zaczęła skapywać na podłogę niczym krople krwi.