Advena borealis

 

Fulvius stał na pokładzie i przyglądał się porozrzucanym ciałom. Wszystkie zakrwawione, powykrzywiane i zastygłe w nienaturalnych pozach. Dawno nie widział takiej masakry. Martwe oczy przykryte bielmem wpatrywały się tępo w niebo, szukając tam sprawiedliwości.

On nie może wam już pomóc, pomyślał smutno Fulvius, ja muszę to zrobić za niego.

– To jak, inkwizytorze? Co o tym sądzicie? – pytał go wysoki, barczysty mężczyzna.

– Jak na razie nie znalazłem dowodów na potwierdzenie twojej tezy. Musisz mi pokazać coś więcej niż same ciała. To mogli być równie dobrze piraci, widać ślady walki.

– Ale czy piraci zostawili by statek nienaruszony, z pełnymi ładowniami? Co więcej, jak nakierowali go do portu? – Halvor, starszy wioski, nie odpuszczał.

– To że ktoś zabił tych ludzi, wcale nie znaczy, że odprawiał tutaj czarnoksięski rytuał – odparł spokojnie Fulvius de Sierra. – Masz mi coś jeszcze do pokazania?

– Tak. – Na jego usta wpełzł ponury uśmieszek. – Chodź za mną. Pod pokład.

Zeszli na dół i natychmiast uderzył ich smród gnijących ciał. O ile na zewnątrz nie był on tak intensywny, tutaj zaatakował z całą mocą. Inkwizytor skrzywił się, ale przemógł wstręt. Dla niego to nie pierwszyzna. Po chwili spostrzegł coś dziwnego na tyłach łodzi. Leżała tam ucięta głowa woła, w kałuży krwi. Po dokładniejszej analizie, Fulvius zauważył wyrysowane na niej bluźniercze symbole.

Halvor wskazał na głowę zwierzęcia i zaczął coś mówić, ale inkwizytor przestał zwracać na niego uwagę. Podszedł do kałuży i przyglądał się symbolom, szukając w pamięci ich znaczenia, jednocześnie zastanawiając się czemu mógł służyć rytuał, o ile rzeczywiście był to akt czarnoksięstwa.

– Dalej macie wątpliwości, inkwizytorze?

Śledczy zignorował mężczyznę, ciągle myśląc nad znaczeniem symboli. Nie widział ich wcześniej, miał co do tego pewność. Jedyne z czym mu się kojarzyły, to runy, jakich używali ludzie północy.

– Rozumiem, że to dla was niecodzienne i makabryczne zjawisko, które musiało przerazić mieszkańców, ale muszę mieć więcej dowodów. Rozejrzę się w pobliżu i poszukam, może coś jeszcze znajdę – powiedział oczekującemu Halvorowi.

– Nie zwlekajcie zbytnio, bo może się to źle skończyć dla nas wszystkich.

Inkwizytorowi bardzo się nie podobał ton, w jakim ten człowiek mówił. W jego zachowaniu nie było szacunku jaki pojawiał się u większości ludzi z którymi miał do czynienia. Ten mężczyzna wydawał się dziki i wulgarny, jak większość ludzi w tej wiosce. Można było niemal odnieść wrażenie, że zaraz rzucą się na niego z widłami, tylko dlatego, że jest tu obcym. Fulvius nie okazał jednak swojej pogardy i irytacji, a zimnym głosem odpowiedział:

– Wezwaliście mnie do Solveig bym rozpatrzył sprawę rytualnego mordu, jak stwierdziliście, ale to nie czyni was moim mocodawcą. Jeśli uznam, że to nie jest zbrodnia o podłożu magicznym, bądź demonicznym, zajmą się tym stróże prawa.

Mina Halvora świadczyła, że nie ma on pozytywnego mniemania o wskazanych ludziach. Fulvius całkowicie się z nim zgadzał, ale nawet gdyby miał na to zgodę, nie miał czasu na zajmowanie się sprawami świeckimi.

Pożegnał się z Halvorem i udał do pobliskiej karczmy, zjeść kolację i wynająć pokój. Pora była już późna, a po całym dniu w drodze czuł się wyczerpany i jedyne czego w tej chwili pragnął, to spokojna, przespana noc. Nie pamiętał, kiedy ostatnio taką miał. Obowiązki, stres czy niebezpieczeństwo, często nie pozwalały mu zasnąć. A kiedy już mu się to udało, sen miał płytki i pełen koszmarów. Wiedział na co się pisze, zostając inkwizytorem, a następnie przyjmując awans na stanowisko śledczego. Stawanie naprzeciw potworom, magii i śmierci odcisnęło na nim swe piętno. Praca wymagała od niego ogromnego wysiłku woli. Każdego dnia musiał pilnować, by nie ugiąć się pod naporem zła. Ważną podporą w tej walce była wiara, którą Fulvius pielęgnował jak tylko mógł. Miał w pamięci historie o inkwizytorach, którzy stawiali czoła wiedźmom, bez ochrony, jaką zapewniała. Byli w takich starciach niemal bezbronni, wystawieni na łaskę swych przeciwników, ponieważ w żaden sposób nie mogli się przeciwstawić zaklęciom i urokom. Najgorszym co mogło spotkać agenta Officium, to utrata wiary.

Leżał na sienniku i patrzył się w sufit poddasza. Obok niego leżał miecz, z wygrawerowanymi łacińskimi sentencjami. Aż dziwne, jak często osoba duchowna jaką jest inkwizytor musiała sięgać po oręż. Fulvius nie należał do tych, którzy robili to ochoczo, ale w razie potrzeby, potrafił się obronić. Oddychał głęboko, starając się oczyścić myśli, by spokojnie zapaść w sen, ale to nigdy nie było takie proste. Zwłaszcza, że pewna myśl wciąż nie dawała mu spokoju. Te znaki na statku zbytnio przypominały runy. Tak, jakby ktoś chciał, by wyglądały na magiczne, ale nie znał się na tym, więc wyrysował coś podobnego do jedynej znanej mu magii.

Fulvius usłyszał skrzypienie schodów i ciężkie kroki, do tego pobrzękiwanie żelaza. Dwóch mężczyzn, zapewne uzbrojonych. Natychmiast poderwał się z siennika. Sięgnął po ostrze i noże do rzucania.

Po kilku chwilach drzwi uchyliły się cicho, a do środka wemknęli się dwaj intruzi. Było ciemno, ale bez problemu dało się dostrzec że dzierżą bojowe topory. Skierowali się do siennika, zachodząc go z dwóch stron. Wtedy, z cichym zgrzytem, w okolicy karku pierwszego z nich zagłębił się nóż. Trafiony zawył z bólu, sięgając tam ręką. Inkwizytor nie zwlekając dłużej, wyskoczył zza szafki i zaatakował go mieczem, tnąc znad prawego ramienia. Silny cios odrąbałby rękę, którą wojownik przed chwilą uniósł, gdyby nie kolczuga. Miecz zagłębił się na kilka centymetrów, przerywając metalowe oczka i wywołując kolejne wrzaski bólu. Towarzysz trafionego rzucił się na pomoc, ale Fulvius był gotowy, odtrącił broń atakującego i dźgnął w pierś. Ostrze cięło głęboko, jednak raniony tylko warknął i zamachnął się swym toporem. Fulvius z trudem odskoczył. Wojownik który omal nie stracił ręki, dalej jęcząc z bólu, zaatakował z boku, ale drzewce topora spotkały się z żelazem ostrza. Fulvius wiedział, że nie da rady długo walczyć z dwoma przeciwnikami naraz, nawet jeśli jeden odniósł poważne rany. Wykonał szybki manewr i ustawił się tak, że ranny intruz stał na drodze drugiemu, przez co nie mogli uderzyć w tym samym czasie.

– Zatrzymajcie się! Nie musimy walczyć!

Zdawał sobie sprawę, że brzmiało to głupio i desperacko, ale wciąż miał nadzieję na pokojowe rozwiązanie sytuacji. Natychmiast je rozwiano. Ranny machnął na oślep toporem, ale cios został ponownie sparowany, choć już z większą trudnością. Mężczyźni byli silni, natomiast Fulvius zmęczony i ospały. Nie widział dla siebie wielkich szans.

Drugi przeciwnik już obchodził ich z boku, by wspomóc swojego towarzysza. Inkwizytor wyprowadził błyskawiczny, precyzyjny cios, prosto w twarz rannego. Tamten nie zdążył nawet krzyknąć, kiedy ostrze przebiło jego czaszkę, zatrzymując się na osłonie hełmu z tyłu głowy.

To nie tak miało być, myślał inkwizytor, widząc jak ciało opada na ziemię. Dlaczego to się dzieje? Czemu ci ludzie weszli mi w drogę?

Towarzysz zabitego wpadł w szał i ruszył do wściekłego ataku. Uderzał raz za razem, oburącz trzymając za broń, zmusił inkwizytora do cofnięcia się. Tamten wiedział, że za chwilę zostanie przyparty do ściany. Odbijanie ciosów silniejszego przeciwnika szybko go wyczerpywało, za chwilę nie będzie mógł już walczyć tak sprawnie. Po sparowaniu kolejnego ciosu, kopnął przeciwnika w kolano, by choć na chwilę odwrócić jego uwagę, wtedy skoczył w bok. Topór chybił o kilka cali, trafiając w drewnianą ścianę. Fulvius obrócił ostrze w dłoniach i wbił je z całej mocy, celując w bok wojownika. Ostrze przebiło oczka kolczej koszuli i zagłębiło się pomiędzy żebrami. Trafiony zacharczał krwią, wyrwał topór i usiłował ponownie zaatakować, ale ostrze wciąż tkwiące w ciele uniemożliwiło mu ten ruch. Jeszcze raz warknął, w gardle zabulgotała krew. Poleciał na plecy, uderzając z impetem o podłogę.

Śledczy stał na środku pomieszczenia, z opuszczonym mieczem z którego kapała krew. Znowu się stało, pomyślał, znów muszę zabijać ludzi. Był doskonałym szermierzem i zdawał sobie z tego sprawę, jednak nie lubił walczyć. Od zabijania byli żołnierze, nie inkwizytorzy. Opadł na kolano i postawił przed sobą miecz, skierowany sztychem w dół, trzymając się go oburącz za rękojeść. Pochylił głowę i zmówił w ciszy modlitwę. Głupcy, pomyślał, przyszli tutaj by mnie zabić, a z powodu swojej ignorancji sami stracili życia. Co to miało na celu? Dlaczego tutaj przyszli?

Do pokoju wszedł gospodarz, trzymając w ręku topór. Rozejrzał się po ciemnym wnętrzu i zaklął. Fulvius powstał z podłogi, schował miecz do pochwy, dając znać, że nie ma złych zamiarów. Karczmarz odłożył topór i sięgnął po świeczkę na szafce, koło siennika. Po chwili migotliwy płomyk dał wątłe światło, rzucając upiorny blask na martwe twarze dwóch wojowników.

– To byli rzemieślnicy… Dlaczego cię zaatakowali?

– Sam chciałbym wiedzieć – odparł smutno Fulvius. – Wiesz coś więcej o tych ludziach?

– Vern i Ingfred. Vern miał żonę i dzieciaka, Ingfred to jego szwagier. Wyrabiali narzędzia.

– Jak się nazywa żona Verna? I gdzie ją znajdę? – Postanowił, że musi o tym z nią porozmawiać, może będzie wiedziała coś o motywach męża.

– Tove. Mieszka na wschodnim brzegu wioski, niedaleko kowala.

– Zawiadomię ją o tym co się stało. Może ona jest w stanie powiedzieć mi coś więcej – zastanawiał się na głos.

Schylił się do trupa, by wyciągnąć nóż do rzucania z nasady karku. Musi poćwiczyć rzucanie, dawno tego nie robił i chyba wychodzi z wprawy. Zobaczył coś jeszcze, wetkniętego w ubranie Verna. Schował nóż i podniósł kwiat, pozwalając by światło lampy obrzuciło go swym blaskiem. Wyglądał jak róża, tylko że czarna. Karczmarz spojrzał na nią, mrużąc oczy. Sięgnął ręką do piersi, jakby chciał coś sprawdzić.

– Co…? Kwiat? – Zmarszczył czoło.

Inkwizytor z zaciekawieniem wpatrywał się w różę, zastanawiając się, jak tutaj trafiła. Słyszał, że takie występują, ale są niezwykle rzadkie i rosną tylko w jednym miejscu na świecie. Są także bardzo cenne. Zwykły rzemieślnik nie powinien wejść w ich posiadanie. Jak coś takiego trafiło aż do Normandii? Mogło być na statku kupieckim, odpowiedział sam sobie. To były tylko przypuszczenia, ale w głowie Fulviusa już przedstawiała się cała sytuacja. Grupa wojowników z wioski napadło na statek, upozorowali tam wykonanie magicznego rytuału, a kiedy śledztwo nic nie wykryje, zamierzali wejść w posiadanie wszystkich dóbr z okrętu. Ten tutaj najwidoczniej nie wytrzymał i pomyślał, że jeśli przedwcześnie zginie jeden kwiatek, nikt nie zauważy.

– Inkwizytorze?

Fulvius podniósł pytający wzrok na karczmarza.

– Wpatrujecie się w to od kilku minut…

Inkwizytor zmarszczył brwi. Gospodarz przybiegł dopiero po skończonej walce, czy naprawdę tak długo zajęło mu zebranie się z łoża, czy może celowo zwlekał, by dać tym dwóm wykonać swoje zadanie? Potrząsnął głową. To nie miało sensu. Gdyby był po ich stronie, to dołączył by do walki.

– Zamyśliłem się. Dobra, zabierzmy stąd te ciała.

Gdy wrócił do pokoju, zabarykadował drzwi. Tak na wszelki wypadek. Dopiero wtedy położył się spać.

 

Obudziły go krzyki. Zmusił się do powstania. Teraz, kiedy wreszcie udało mu się zmrużyć oczy, musiał wstać tak wcześnie. Na zewnątrz coś się działo, słyszał wrzawę robioną przez tłum wieśniaków. Wyjrzał przez okno, jeszcze nie do końca przebudzony. Słońce dopiero różowiło niebo na horyzoncie, ale jakieś światło padało na domy. Zaspanemu umysłowi zajęło chwilę, nim zorientował się w sytuacji. Pożar.

Założył szybko wyposażenie, odblokował drzwi i zszedł na dół. W sali jadalnej nikogo nie było, wybiegł na zewnątrz. Ludzie nosili wodę, inni krzyczeli. Na placu leżały dwa trupy. To byli ludzie, którzy zaatakowali go w nocy.

Co to ma znaczyć?

Płonął jakiś dom na brzegu wioski. Płomienie już prawie udało się ugasić, ale nadal intensywnie się dymił. Stał niedaleko kuźni…

Kilku wieśniaków zauważyło inkwizytora i zaczęli coś mówić, wskazując na niego palcem.

– On to zrobił! Musiał być on…

– Inkwizycja, tfu, tylko palić potrafią!

– Zamiast czarownicą się zająć, to on nasze domy pali…

– I rzemieślników zabił i warsztat zniszczył, skąd my teraz narzędzia będziemy brać?

– Potwór, a nie sługa Boży!

Wściekłość wśród chłopów rosła. Niektórzy chwycili za pałki czy widły. Kilku ruszyło powoli w jego stronę. Nie przejmowali się tym, że był inkwizytorem, wściekłość nimi zawładnęła i nie zważali na konsekwencje. Fulvius cofnął się parę kroków, przerażony tym widokiem. Natychmiast skarcił się w duchu. Stawałeś naprzeciw potworom, a boisz się grupy wieśniaków? Poczuł za sobą czyjąś obecność. Obrócił się w porę, by zobaczyć gospodarza z toporem w dłoni. Odskoczył od niego, sięgając po ostrze.

– To twoja sprawka… – warknął.

To był poważny błąd. Ludzie widząc jak sięga po oręż popadli w jeszcze większy gniew, krzyki nasiliły się.

– To on ich zabił! Dzisiejszej nocy! – krzyknął gospodarz do ludzi. – Zamordował ich z zimna krwią! Potwór, jak każdy inkwizytor!

– Koniec z tym – głębokim głosem powiedział postawny chłop z wielkim toporem w muskularnych łapach i z groźną miną ruszył na Fulviusa. Za nim podążyli inni.

Inkwizytor rozglądał się, szukając drogi ucieczki, ale tłum nadciągał zewsząd. Pozostawało mu tylko się bronić. Zmawiał cicho modlitwę i choć głos miał spokojny, to dłonie mu drżały. Przyjął postawę szermierczą.

Wtem przez masę ludzi przedarł się jeździec, trzymając konia Fulviusa za uzdę. Mężczyzna miał na sobie długi płaszcz i chustę zasłaniającą twarz. Rzucił śledczemu uzdę. Fulvius wskoczył na swojego wierzchowca i widząc jak przybysz jedzie tam skąd przybył, ruszył za nim. Niemal natychmiast wprowadził konia w cwał, a żaden z chłopów nie miał odwagi stanąć naprzeciw rozpędzonego zwierzęcia. Wyjechali z tłumu, tylko parę razy potrącając ludzi, którzy nie zdążyli zejść z drogi. W miarę jak się oddalali, krzyki tłumu stawały się cichsze, aż wreszcie umilkły, gdy jeźdźcy zniknęli w dali.

Nie zatrzymywali się jeszcze przez kilka minut, aż wioska zniknęła im z oczu. Dopiero wtedy zamaskowany mężczyzna skłonił konia do stępa, pozwalając mu odpocząć. Powoli zbliżali się do lasu. Fulvius zrównał się z obcym. Wtedy on ściągnął z siebie płaszcz i chustę. Wyglądał na człowieka północy, wydawał się dziki i obcy. Nie jak frankijscy Normanowie, musiał przybyć z daleka, Norwegii, albo Danii. Miał brązową brodę i włosy zaplecione w warkocze. Jego twarz była poznaczoną bliznami, z czego jedna, bardzo paskudna, wyglądająca jak po poparzeniu, rozlewała się wokół opaski na oko. W końcu odchrząknął, splunął za siebie i zaczął mówić.

– Nieźle daliście się wrobić, inkwizytorze. – Na ustach pojawił się szpetny uśmiech, ale bynajmniej nie było w nim wesołości. Mówił płynnym francuskim, z silnym akcentem. Fulviusowi wydawało się, że norweski. – Gdybym się spóźnił, skończylibyście na widłach. Ot, wymarzona śmierć dla bohatera.

– Jestem ci winien wdzięczność – mruknął Fulvius. – Jednakże chciałbym usłyszeć wyjaśnienia. Przybyłeś niemal natychmiast, wiedziałeś, że będą chcieli mnie zabić.

– To akurat nie było trudne. Widzicie inkwizytorze, ja z jednym okiem dostrzegam więcej niż wy z dwoma.

Widząc piorunujący wzrok Fulviusa zaśmiał się krótko.

– Kiedy dowiedziałem się o przybyciu ,,martwego okrętu”, przyjechałem, by to sprawdzić. Od ludzi dowiedziałem się tyle, że do brzegu przybił bez nikogo żywego. I było to zgodne z prawdą, ale jak sami zapewne zauważyliście, ktoś pozabijał tych ludzi i zostawił po sobie ciekawą pamiątkę. Taki fragment wołu, konkretniej, głowę. Można sobie pomyśleć: krwawy krąg, głowa zwierzęcia, masowy mord… czary! Ale ja mam pewne, ekhm, doświadczenie, można to tak nazwać. I jak to zobaczyłem, wiedziałem, że to bujda. Poszukałem natomiast czegoś innego, dowiedziałem się, że ze stada pewnego chłopa zniknęło zwierzę. Ponadto tamtego dnia na wodę wypłynęła duża łódź, z grupą mężczyzn.

– Na krew Chrystusa – zaklął Fulvius. – Ktoś z tej wioski mógł coś takiego zaaranżować?

– Nie z wioski. Ktoś, kto przybył tu z dalekiej północy. I ja właśnie w tej sprawie – odrzekł mężczyzna. – Jestem Osmond Nattjeger, Pełnię rolę podobną do twojej. Poluję na wiedźmy.

– Ja jestem Fulvius de Sierra, inkwizytor. Nie wiedziałem, że na północy zajmujecie się polowaniem na czarownice.

– Czarownice są wszędzie i wszędzie sprawiają kłopoty.

– Ale czemu wiedźma? Czyż nie upewniłeś mnie przed chwilą w przekonaniu, że ten ,,rytuał” nie był rytuałem?

– To był sposób, by cię zwabić. Po co miała by się wysilać na prawdziwe magiczne obrządki, skoro wystarczyło to upozorować? A dzięki temu, bardziej wiarygodne wydaje się to, że chłopi dopuścili się zamachu na twoje życie.

– Tylko dlaczego ta twoja czarownica miała by chcieć mnie zabić? I do tego w taki sposób, by wyglądało to na działanie miejscowych ludzi?

– Myślałem, że ty mi powiesz. A nawet jeśli teraz nie wiesz, to może jak ją złapiemy, dowiemy się czegoś więcej. Bo mam nadzieję, że będziesz w stanie mi pomóc. Jesteś mi chyba coś winien, skoro wyrwałem cię z rąk tego plebsu. Gdyby nie ja, powiedzieli by, że zginąłeś w trakcie zamieszek, spowodowanych nieuczciwym procesem. Twoje imię zostało by zhańbione, wiedźma pozostała na wolności, ale ciebie już by to nie obchodziło, bo patrzył byś na to z tych swoich zaświatów. I, jakby nie było, to też twoje zadanie, tępić posługujących się magią.

Śledczy obrzucił Osmonda oceniającym spojrzeniem. Nie wyglądał na kogoś, komu można ufać, przypominał raczej wikinga, tak jak ich opisywały dawne kroniki. Jednakże ten człowiek miał informacje, które mogły okazać się przydatne, a wyglądał także na doświadczonego. Sojusz z nim nie powinien zaszkodzić.

– Niech będzie. Wspomogę cię w polowaniu.

– Tego właśnie oczekiwałem. – Wyciągnął do Fulviusa rękę.

Tamten, już zdecydowany, uścisnął ją.

– Domyślasz się chociaż, czego ona może ode mnie chcieć?

– Cóż… z tego co się dowiedziałem, to podróżowała trochę po świecie. Możliwe, że spotkałeś ją już wcześniej.

– Nie przypominam sobie żadnej wiedźmy z północy.

– Ale ona, jak widać, pamięta ciebie.

Fulvius przez chwilę milczał, ważąc w myślach te słowa.

– Co zamierzasz czynić teraz?

– Muszę odnaleźć tych ludzi, którzy wypłynęli wcześniej na łodzi. Albo znaleźć samą łódź, to też może mi pomóc.

– Domyślam się kim mogli być ci ludzie. Karczmarz i dwaj rzemieślnicy.

– Hmm, ci dwaj, co prawda, nie żyją, ale może mógłbym sprawdzić co z karczmarzem.

– Poza tym, jeden z nich miał żonę i córkę. Warsztat spłonął, ale one być może przeżyły i coś wiedzą.

– Tak, to może być jakiś trop.

– Ale co ze mną?

Osmond popatrzył na inkwizytora z przymrużonym okiem.

– Na twoim miejscu nie pokazywał bym się już w tej wiosce bez zbrojnej obstawy. A najlepiej w ogóle. Rozbijemy obóz w lesie. Tam na mnie zaczekasz. Wieczorem, jak wrócę, omówimy dalsze plany – dodał po chwili. – Tylko… lepiej uważaj.

– Spokojnie, nie straszne mi dzikie zwierzęta, umiem sobie poradzić – odparł Fulvius, myśląc o zagrożeniach jakie mogą czyhać w lesie.

– Nie to mam na myśli. Jeśli ta wiedźma jest gdzieś w pobliżu, to powinieneś zachować czujność. I nie dać się podejść.

– Nie jeden raz broniłem się przed czarownicami.

– Ale nie przed tymi z dalekiej północy – mruknął. Następnie wzruszył ramionami. – Jeśli przeżyjesz, to przynajmniej zdobędziesz nowe doświadczenie. A jeśli nie, to mam nadzieję, że choć trochę ją dla mnie osłabisz.

Fulvius już otwierał usta by odpowiedzieć, ale Osmond zaśmiał się.

– No, nie ma czasu. Jedźmy.

 

Fulvius grzebał patykiem w płonącym ognisku. Piekł się nad nim mały królik, jedyne co udało mu się upolować i to tylko dzięki łutowi szczęścia. Cóż, nikt nie przykładał do tego wagi, kiedy szkolił się w klasztorze.

Osmond ruszył do osady parę godzin temu, zostawiając inkwizytora samego z myślami. Nie tak wyobrażał sobie tę misję. Dlaczego miał tu siedzieć, kiedy ktoś odwalał za niego robotę? Jako świecki inkwizytor nie miał za sobą wielkich instytucji, które by go wsparły, nie zabrał też ze sobą zbrojnych, więc pozostawał bezradny.

Usłyszał jakiś szmer za plecami. Odwrócił się, by ujrzeć ciemny kształt przemykający między drzewami. Poderwał się na nogi i chwycił za miecz. Po chwili spostrzegł, że kilkanaście metrów od niego stoi młoda sarenka i przygląda mu się ciekawsko. Już miał opuścić miecz, kiedy zauważył , że sarna miała na czole trzecie oko.

Nim zdołał w jakikolwiek sposób zareagować, zwierzę odbiegło, z gracją pokonując gęste zarośla. Inkwizytor usiadł z powrotem, usiłując sobie wmówić, że tylko mu się przywidziało. Jednak nie zdołał okłamać samego siebie. Dobrze to widział. Był obserwowany. To ta czarownica to spowodowała? Tylko dlaczego dała o sobie znać? Może chciała, żebym wiedział? Takie myśli krążyły mu po głowie. Nie mógł już się uspokoić, wiercąc się niecierpliwie i oczekując powrotu Osmonda. Jeśli wiedźma znała położenie obozu, to już wkrótce mogła tu po niego przybyć. Fulvius nie miał pewności, czy sprzymierzeniec dotrze na czas. Nie mógł być nawet pewny, czy rzeczywiście mógł nazwać owego jednookiego mężczyznę sprzymierzeńcem. Równie dobrze mógł iść do wioski po kogoś, by im go wydać, za zapłatą.

To niedorzeczne, powiedział sobie. Ściągnął królika z rożna i zaczął jeść. Wgryzł się w soczyste mięso i poczuł jak ciepły tłuszcz cieknie mu po brodzie. Po chwili wypluł mięso na ziemię z obrzydzeniem. Spojrzał na miejsce, w którym ugryzł królika. Z dziury wypełzały grube, białe i tłuste robaki. Odrzucił od siebie mięso i zerwał się na równe nogi. Robaków było coraz więcej, zdecydowanie więcej, niż mogłoby się zmieścić w tak malutkim ciałku.

– Starczy tego – warknął i chwycił za miecz.

Rozejrzał się wokoło, trzymając przed sobą oręż.

– Gdzie jesteś? Pokaż się!

– Tu jestem.

Poczuł, jak przez całe ciało przechodzi dreszcz. Obejrzał się w stronę, z której dochodził głos. Zobaczył, jak z robaków uformowała się kobieca twarz, cały czas będąca w ruchu, a jednak taka rzeczywista.

– Szukałam cię, Fulviusie, i oto jesteś. Nareszcie.

– K… kim ty jesteś? – wyjąkał tamten.

– Twoją dłużniczką.

Po tych słowach twarz zniknęła, a robaki z nienaturalną szybkością zaczęły pełznąć w jego stronę. Cofnął się o krok, potem następny, ale one były już przy nim. Zaczęły się wspinać po nogach, coraz wyżej, kierując się w stronę jego oczu. Odrzucił miecz i próbował je zrzucać, zdrapywać, jednak było ich coraz więcej i cały czas pięły się w górę.

Nagle robaki zaczęły syczeć, jak przypalane na ogniu. Skurczyły się, sczerniały i odpadły. Fulvius stał przez długą chwilę i patrzył na małe, spalone ciałka. Nie zauważył, że obok niego pojawił się Osmond.

– Już prawie cię miały. Jak zwykle, jestem rychło w czas.

– Ja… to… co to było? – Inkwizytor jeszcze nie do końca oswoił się z zaistniałą sytuacją.

– To były magiczne larwy. Czyli takie larwy, tylko z odrobiną magii – odpowiedział z tonem znawcy.

– Dziękuję, że wszystko mi tak dokładnie przedłożyłeś.

– Polecam się na przyszłość. A teraz tak na poważnie, byłem w tamtym spalonym domu. Znalazłem truchło kobiety, pewnie Verny. Córki już nie. Nic ciekawego tam nie było, jednak trochę więcej podpowiedziała mi wizyta u karczmarza. – Wyciągnął z sakwy kwiat, czarną różę. – I wydaje mi się, że to ci coś mówi, sądząc po twoim spojrzeniu – dodał, zaobserwowawszy spojrzenie inkwizytora.

– Tak, taką samą znalazłem u jednego ze zbirów, którzy mnie napadli. – Fulvius wyciągnął swój kwiat. Osmond natychmiast go wyrwał.

– Rozumiem, że nie wiesz do czego to służy? – rzekł jakby z naganą.

– Cóż, kwiatów zwykło się używać w celach ozdobnych…

– Mówiłem, że teraz na poważnie. Jesteś tym inkwizytorem, czy nie?

– Tak…

– A nie umiesz rozpoznać prostego narzędzia kontroli umysłu?

Fulvius popatrzył na niego pytająco.

– Wiedźma za pomocą tych kwiatów zyskała częściową kontrolę nad poczynaniami tamtych mężczyzn. Do chwili śmierci nie chcieli by się rozstać z nimi, a dopóki mieli je przy sobie, ona widziała to co oni i mogła im podsuwać myśli oraz wizje.

– Do chwili śmierci…?

– A, tak. – Podrapał się po karku w lekkim zakłopotaniu. – Karczmarz nie żyje. Cóż, wiedźma miała nad nim zbyt dużą kontrolę, zaczynał jakieś przemowy wygłaszać i podburzać ludzi. Nie chcemy takich.

– Czyli to przez ten kwiat widziałem to coś? – Wskazał na miejsce, gdzie odrzucił królika. Teraz było tam tylko nadgryzione, upieczone mięso, bez żadnych śladów zepsucia, czy robaków.

– Tak, jak to wcześniej zrobiła z tamtymi. Tylko że w twoim przypadku postąpiła bardziej gwałtownie, co potwierdza moją tezę, że ma do ciebie jakiś uraz…

– Skoro widziałem to przez wpływ tej róży, to czemu ty też to zobaczyłeś?

Osmond prawie bez zawahania odpowiedział.

– Też mam kwiat, może jej wizja nałożyła się na nas obu.

– I co teraz z nimi zrobisz?

– Posłużę się nimi, by znaleźć czarownicę.

– Jak?

– Coś dużo pytań zadajesz – warknął.

– Taki mój zawód. Więc?

– Mam na to sposób. – W jego głosie zaczynało się pojawiać rozdrażnienie.

– Nie powinieneś ich zniszczyć, skoro za ich pomocą potrafi wpływać na ludzkie umysły?

– Zniszczę je, kiedy już będę wiedział, gdzie ona jest.

– Dlaczego robaki zniknęły wtedy, kiedy ty się pojawiłeś?

– Może się mnie wystraszyły, skąd mam wiedzieć…

– Jeśli mamy współpracować, by złapać tą czarownicę, to musimy sobie choć częściowo ufać. Jestem pewny, że ona będzie w stanie wykorzystać przeciw nam wszelkie niedomówienia i wątpliwości. Czego nie chcesz mi powiedzieć, Osmondzie? Co przede mną skrywasz?

Patrzył na śledczego przez dłuższą chwilę. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. Fulvius go nie ponaglał, choć coś mu mówiło, że powinni się pospieszyć. Kiedy będą walczyć z czarownicą, nie chciał mieć u boku kogoś komu nie ufa.

– Swoje oko – zaczął Osmond. – straciłem kilkanaście lat temu, kiedy byłem jeszcze młodzikiem. Byłem z ojcem na polowaniu. Kiedy dopadła nas zamieć, schroniliśmy się w małej chatce. Okazała się ona domem wiedźmy.

– Ojciec był człowiekiem wiary – kontynuował, patrząc na krzyż, wiszący na piersi Fulviusa. – Kiedy zorientował się, chciał odejść, choćby w zamieć, byle opuścić ten dom. Jednak ona nie chciała na to pozwolić. Wiara nie uchroniła go przed jej mocą. Widząc co zrobiła memu ojcu, zaatakowałem. Kiedy ujrzałem straszliwy błysk, myślałem, że już po mnie. Jednak podniosłem się, ku swojemu i jej zdziwieniu. Rzuciłem się na nią i udusiłem gołymi rękoma. Ale nie widziałem już na oko, gdyż to w nie trafił czar. Do czasu.

Zdjął opaskę, a inkwizytor gwałtownie wciągnął powietrze. Całe oko wydawało się być utworzone z błękitnego kryształu, błyszczało, wręcz emanowało własnym światłem.

– Nie widzę już nim tak jak wcześniej. Jednak mogę dostrzec to, co dla innych niewidzialne. Tym samym jestem w stanie wpaść na trop wiedźmy.

Inkwizytor stał w milczeniu. Rozważał za i przeciw współpracy z tym mężczyzną.

– Wiem co musisz sobie o mnie myśleć, jednak dzięki temu zdołamy ją znaleźć – mówił dalej Osmond.

– Zgoda – odrzekł Fulvius. – Jednak później wrócisz do siebie i nie będziesz się tu więcej pokazywać.

– Jeśli uda nam się ją złapać.

– Zostając tutaj zbyt długo, narażasz się. Jeśli znajdzie cię jakiś inny inkwizytor, może nie być już na tyle życzliwy.

– Wiem na co się pisałem, udając się tutaj. Ale już wystarczy gadki. Wydaje mi się, że mam trop.

Jego oko wyraźnie pulsowało światłem, kiedy patrzył na dwie czarne róże w dłoni. Inkwizytor już nie pytał. Wsiedli na konie i po chwili pędzili galopem przez las.

 

Wydostali się z gęstwiny w pobliżu niewielkiej wioski, ledwie parę domów na krzyż. Robiło się już ciemno i ludzie pochowali się po chatach. Osmond skierował się bez wahania do jednego z nich. Fulvius pospieszył konia, czując narastający strach.

Osmond zatrzymał wierzchowca i zsunął opaskę z oka. Patrzył przez dłuższy czas na budynek, aż Fulvius zaczął się zastanawiać, czy nie zgubił przypadkiem tropu. Wtedy jednooki zeskoczył z konia i chwycił za topór. Obejrzał się na Fulviusa. Nie zasłonił oka, które złowieszczo świeciło w ciemności.

– Idziesz, czy będziesz tu siedział i trząsł się ze strachu?

Inkwizytor chwycił miecz i podążył za Osmondem. Wydawało mu się śmiesznym, że będą walczyć z wiedźmą przy użyciu tych zabawek. Dlaczego czarownica miała by się lękać stali, skoro była w stanie uśmiercić człowieka jednym czarem?

Osmond stanął przy drzwiach i ponownie obejrzał się na Fukviusa. Ten skinął mu głową.

Jednooki wyważył drzwi jednym uderzeniem i wkroczył do środka. Zaraz za nim wpadł śledczy, rozglądając się bacznie i wodząc przed sobą mieczem. Po chwili stanął w miejscu i opuścił oręż. Na ziemi leżała stara kobieta, w wyrysowanym kręgu, trzymając w ramionach małą, może kilkuletnią, dziewczynkę. Kobieta była martwa, jednak dziecko żyło, wydawało się drzemać.

– To ona… – sapnął Osmond, podchodząc bliżej.

Kiedy Fulvius przyjrzał się kobiecie, zrozumiał, że to w jej twarz uformowały się te robaki, które wcześniej widział.

– Przeniosła się do ciała dziecka – kontynuował tamten.

Inkwizytor się otrząsnął.

– Co takiego?

– Wiedźma zamieniła swoje stare ciało, na ciało tej dziewczynki. Widzę wyraźnie jej obecność. To na pewno ona. – Pochylił się nad dzieckiem i uniósł topór.

Dziewczynka się obudziła, spojrzała przerażonym wzrokiem na Osmonda i przerażona odsunęła się.

– Czekaj! Co chcesz zrobić? – Inkwizytor podszedł bliżej, nie dowierzając.

– Zabić czarownicę.

– To dziecko!

– To wiedźma po którą przybyłem. Jeśli nie chcesz pomóc, to chociaż nie przeszkadzaj.

– Nie pozwolę ci na to. – Wyciągnął miecz w stronę Osmonda.

Tamten wpatrywał się w ostrze, a następnie powoli się podniósł. I uderzył.

Fulvius z trudem odbił cios topora, a za nim następny i kolejny. Osmond nie zamierzał go oszczędzać.

– Miałeś mi pomóc zabić wiedźmę, oto ona.

– Nie możemy zabić małego dziecka!

– Nawet jeśli to dziecko będzie wkrótce chciało zabić mnie i ciebie?

Osmond napierał dalej. Był niezwykle szybki, a krzepy także mu nie brakowało. Jednak nie był to szermierz, a jego krótki topór nie mógł się równać z mieczem. Fulviusowi udało się wytrącić przeciwnikowi broń z ręki.

– Nie pozwolę jej zabić.

– Co z ciebie za inkwizytor? Sprowadzisz zgubę na swoich ludzi! – Spojrzał mu w oczy, wtem jego kryształowe oko zabłysło. – Rzuciła na ciebie czar. Nie widzisz tego? Lure!

Jednooki wyciągnął zza pasa nóż i skoczył na Fulviusa. Ten jednak zszedł z linii ciosu i ogłuszył go, uderzając głowicą miecza w głowę.

– Wybacz, ale nie mogę tego zrobić – szepnął, kładąc nieprzytomnego Osmonda na ziemię.

Podszedł do dziewczynki, która w przerażeniu wycofała się w kąt.

– Już dobrze – powiedział, zdejmując płaszcz. Okrył nim nagie dziecko. – Zabiorę cię w bezpieczne miejsce.

Dziecko patrzyło na niego smutno, ze łzami w oczach. Ta twarz przypominała mu kogoś, wiedział to już kiedy ją zobaczył, ale teraz był pewien. Pamiętał tą małą dziewczynkę, która dziesięć lat temu spłonęła na stosie w jego rodzimym mieście. Pamiętał jej krzyki. Jak takie małe, niewinne dziecko mogło plugawić się czarną magią?

Wziął ją na ręce i zabrał ze sobą.

 

Wjechał na wzgórze, by spojrzeć w dół, na Rouen, jego dom. Nareszcie z powrotem. Uśmiechnął się, zjeżdżając w dół.

Poprzedniego wieczora oddał dziewczynkę do pobliskiego klasztoru klarysek, które miały się nim zająć. Nawet jeśli to co mówił Osmond było prawdą, nie wydawało się możliwe, by młoda czarownica dorosła w katolickim klasztorze. Jednak Fulvius zaczynał sądzić, że jednookiego dopadł już obłęd, pogoń za wiedźmą tak nim zawładnęła, że nie mógł się pogodzić z faktem śmierci poszukiwanej, która nie nastąpiła z jego ręki.

Nagle wzmógł się wiatr, a niebo się przyciemniło. Będzie padać, pomyślał Fulvius. Już miał pospieszyć konia, kiedy ten stanął na zadnich nogach i zarżał, omal nie zrzucając jeźdźca. Inkwizytor z trudem opanował zwierzę.

– Dziękuję, inkwizytorze. – Usłyszał lekki głos, jakby to mówił sam wiatr. Słowo ,,inkwizytor” było wypowiedziane z wyraźną drwiną. – Gdyby nie ty, ten szaleniec już by mnie dopadł.

W powietrzu rozległ się chichot, który później przerodził się w odległy grzmot. Nadchodziła burza.

Przypomniał sobie, jak wcześniej czarownica powiedziała mu, że jest jego dłużniczką. Od początku nie chciała go zabić. Tylko wykorzystać, by uchronić się przed Osmondem.

Fulvius otrząsnął się z szoku i ruszył cwałem w stronę miasta. Coraz bardziej pragnął znaleźć się w bezpiecznym domu, z dala od tego wszystkiego. Chciał uciec od uczucia niepokoju, które z każdą chwilą wzrastało w jego wnętrzu. Mimo wszystko, nie był w stanie.