Powrót pohańbionego

Cza­row­nik podał czar­kę z na­po­jem Ra­ma­ne Osse­ni, ten uważ­nie ujął ją obie­ma rę­ka­mi i po­wo­li uniósł do ust. Chwi­lę się za­wa­hał, na­stęp­nie prze­chy­lił i wypił jej za­war­tość. Naj­pierw po­czuł ogrom­ne pie­cze­nie. Miał wra­że­nie, iż po­ły­ka żywy ogień. Chciał od­rzu­cić czar­kę i wy­pluć to, co już wypił, ale ona sama wy­le­cia­ła mu z rąk. Tra­cił kon­tro­lę nad cia­łem. Czuł, jak nie­wi­dzial­na siła wdzie­ra mu się w trze­wia, a na­stęp­nie pró­bu­je wy­drzeć go z ciała. Pierś Ra­ma­ne eks­plo­do­wa­ła bólem. Miał wra­że­nie, że ktoś wy­ry­wa mu wszyst­kie wnętrz­no­ści. Chciał krzyk­nąć, ale z ust nie wy­do­był się żaden dźwięk. 

Po chwi­li wszyst­ko usta­ło. Ból ule­ciał tak szyb­ko, jak się po­ja­wił. Ra­ma­ne po­czuł ulgę i lek­kość. Za­czął się uno­sić. Nie był pe­wien, czy to tylko mu się wy­da­je, czy też na­praw­dę lewituje. Spoj­rzał w dół i zo­ba­czył swoje ciało, le­żą­ce na ziemi. Pa­trzył na sie­bie i nie bar­dzo ro­zu­miał.

Wszyst­ko wokół spo­wi­ła ciem­ność. Tuż przed uno­szą­cą się duszą Ra­ma­ne roz­legł się grzmot, a po­wie­trze prze­szył pio­run. Bły­ska­wi­ca zni­kła, a w jej miej­sce po­ja­wi­ła się po­stać, którą ota­cza­ły wy­ła­do­wa­nia elek­trycz­ne.

– Witaj, Ra­ma­ne Osse­ni – prze­mó­wi­ła po­stać.

– Kim je­steś? – za­py­tał prze­ra­żo­ny Ra­ma­ne.

– Zbaw­cą ludu Jo­ru­ba.

– Czego ode mnie chcesz?

– Naj­pierw chcę ci coś po­ka­zać.

Po­stać unio­sła rękę, w któ­rej trzy­ma­ła coś na kształt bły­ska­wi­cy, na­stęp­nie wy­mie­rzy­ła przed sie­bie w stro­nę ciem­no­ści. Oczom Ra­ma­ne uka­za­ła się wiel­ka armia czar­no­skó­rych męż­czyzn, uzbro­jo­na po zęby.

– To jest armia ludu Jo­ru­ba – po­wie­dzia­ła po­stać. – Prze­zna­cze­niem jej jest zwy­cię­żać.

– Czemu mi to po­ka­zu­jesz? – za­py­tał Osse­ni.

– Bo ty mo­żesz sta­nąć na jej czele.

– Jak to?

– Zo­sta­łeś wy­bra­ny, aby po­pro­wa­dzić lud Jo­ru­ba do chwa­ły.

– Czemu ja?

– Uro­dzi­łeś się już z tym pięt­nem.

– Co mam zro­bić?

– Zanim od­po­wiem ci na py­ta­nie, zo­bacz, co może się stać.

Oczom Ra­ma­ne uka­zał się obraz zwy­cię­skiej armii, która ru­szy­ła naj­pierw by wy­zwo­lić lud Jo­ru­ba z nie­wo­li. Na jej czele wi­dział sie­bie, nie­zwy­cię­żo­ne­go, pro­wa­dzą­ce­go do chwa­ły. Armia kro­czy­ła do przo­du, po­ko­nu­jąc wroga i ro­snąc w siłę. Lud Jo­ru­ba skan­do­wał jego imię, imię zwy­cię­zcy. Cały świat padł na ko­la­na przed nim i jego armią. Wtedy po­ja­wił się biały czło­wiek, armia za­pło­nę­ła, a on zo­stał wtrą­co­ny do cze­lu­ści pie­kiel­nych. Na ko­niec zo­ba­czył tylko zglisz­cza i roz­pa­cza­ją­ce nie­wia­sty z dzieć­mi.

– Przy­szłość cały czas jest ru­cho­ma i sami ją two­rzy­my. Po­ka­za­łem ci jeden ze sce­na­riu­szy, jaki może się zda­rzyć – wy­ja­śni­ła po­stać z pio­ru­nem.

– Kim jest ten biały czło­wiek?

– Jego się wy­strze­gaj, on może do­pro­wa­dzić do two­je­go upad­ku. Mu­sisz wy­słać za­bój­cę, który usu­nie bia­łe­go de­mo­na z two­jej ścież­ki.

– Gdzie mam zna­leźć tego bia­łe­go de­mo­na?

– Cza­row­nik go znaj­dzie.

 

Spo­tka­nie re­ko­lek­cyj­ne do­bie­gło końca. Mło­dzież po­wo­li za­czę­ła opusz­czać ko­ściół, żywo dys­ku­tu­jąc na te­ma­ty, które po­ru­szył ksiądz. Je­zu­ita Wik­tor To­ma­szew­ski był ak­tu­al­nie księ­dzem eg­zor­cy­stą, peł­nią­cym po­słu­gę przy kurii szcze­ciń­sko-ka­mień­skiej. Wcze­śniej wiele lat spę­dził jako mi­sjo­narz w Be­ni­nie. To wła­śnie tam po raz pierw­szy spo­tkał się ze znie­wo­le­niem i opę­ta­niem. Nie­jed­no­krot­nie sta­wał twa­rzą w twarz z umę­czo­ny­mi ludź­mi i po­ma­gał im w walce. Sam pa­pież, wi­dząc jego osią­gnię­cia, mia­no­wał go eg­zor­cy­stą. Teraz na­uczał mło­dych ludzi, jak unik­nąć znie­wo­le­nia i jak wal­czyć ze złem.

Klę­cząc przed ob­li­czem Pana na krzy­żu, cze­kał, aż ko­ściół opu­sto­sze­je, za­głę­bia­jąc się w mo­dli­twie.

– Długo jesz­cze bę­dzie ksiądz się mo­dlił? – Usły­szał głos ko­ściel­ne­go.

– W za­sa­dzie już wy­cho­dzę.

Wik­tor wstał z klę­czek i po­że­gnaw­szy się z ko­ściel­nym, wy­szedł z Domu Bo­że­go. Na ze­wnątrz przy­sta­nął, aby na­cią­gnąć kap­tur. Usły­szał od­głos kro­ków za sobą. Ob­ró­cił się i zo­ba­czył czar­no­skó­re­go, mło­de­go męż­czy­znę, ubra­ne­go na ciem­no, który pręż­nym kro­kiem zbli­żał się do niego. W ostat­niej chwi­li doj­rzał w pra­wym ręku męż­czy­zny nóż. Chło­pak zro­bił za­mach, sy­gna­li­zu­jąc, pchnie­cie. To­ma­szew­ski bły­ska­wicz­nie za­re­ago­wał, ukła­da­jąc ręce do bloku, jed­no­cze­śnie zszedł z linii ataku. Chwy­cił rękę męż­czy­zny i wy­ko­rzy­stu­jąc jego siłę, oba­lił go na zie­mię. Na­stęp­nie przy wy­ko­rzy­sta­niu chwy­tów ju-jit­su, unie­ru­cho­mił męż­czy­znę i wy­trą­cił mu nóż.

– Kim je­steś? – za­py­tał Wik­tor.

Męż­czy­zna za­czął wy­rzu­cać słowa w dziw­nym ję­zy­ku. Wy­glą­da­ło, jakby od­ma­wiał jakąś mo­dli­twę. Ksiądz To­ma­szew­ski do­pie­ro po chwi­li zo­rien­to­wał się, że zna ten język. Nie wszyst­ko ro­zu­miał. Męż­czy­zna mówił zbyt szyb­ko. Je­zu­ita tknię­ty ja­kimś dziw­nym prze­czu­ciem, wolną ręką wyjął te­le­fon i włą­czył opcje na­gry­wa­nia.

– Dla­cze­go chcia­łeś mnie zabić? – zadał męż­czyź­nie py­ta­nie w ję­zy­ku, któ­rym ten się po­słu­gi­wał. 

Czar­no­skó­ry chło­pak na chwi­lę prze­rwał mo­dli­twę i za­sko­czo­ny spoj­rzał na księ­dza.

– Je­steś bia­łym de­mo­nem i mu­sisz umrzeć – wy­sy­czał męż­czy­zna.

– Co tu się dzie­je? – za­py­tał osłu­pia­ły ko­ściel­ny, wi­dząc wal­czą­cych.

– Niech pan za­dzwo­ni na po­li­cję – po­pro­sił Wik­tor.

Do czasu przy­jaz­du pa­tro­lu, czar­no­skó­ry chło­pak nie od­po­wie­dział na żadne py­ta­nie Wik­to­ra, po­mi­mo że ten usi­ło­wał wy­cią­gnąć z niego, kim jest i dla­cze­go chciał go zabić. Męż­czy­zna przez cały czas wy­po­wia­dał mo­dli­twę i na­zy­wał księ­dza bia­łym de­mo­nem, który musi umrzeć. Na ko­mi­sa­ria­cie funk­cjo­na­riu­sze też nie uzy­ska­li in­for­ma­cji od chło­pa­ka. Nie do­wie­dzie­li się nawet, jak się na­zy­wa. Facet za­milkł i nie wy­po­wie­dział ani jed­nej sy­la­by.

Ksiądz To­ma­szew­ski wró­cił do sie­bie późną nocą. Nie po­ło­żył się spać. Nawet by nie po­tra­fił za­snąć po tych prze­ży­ciach. W dro­dze do domu wstą­pił po coś moc­niej­sze­go, na miej­scu nalał sobie drin­ka i od­pa­lił kom­pu­ter. Język, jakim się po­słu­gi­wał czar­no­skó­ry za­ma­cho­wiec, przy­na­le­żał do afry­kań­skie­go ple­mie­nia Jo­ru­ba. We­dług in­for­ma­cji w in­ter­ne­cie ple­mię to za­miesz­ki­wa­ło za­chod­nią część Afry­ki, a w szcze­gól­no­ści Ni­ge­rię, Togo i Benin. Dane na rok 2017 mó­wi­ły, że lud ten liczy około czter­dzie­stu pię­ciu mi­lio­nów osób. Wik­tor spo­tkał się z tym ludem i ich ję­zy­kiem pod­czas misji w Be­ni­nie. Praw­do­po­dob­nie chło­pak wła­śnie stam­tąd po­cho­dził. Dla­cze­go chciał go zabić? Nic nie przy­cho­dzi­ło księ­dzu do głowy, żadne zda­rze­nie z tam­te­go okre­su, które mo­gło­by tłu­ma­czyć dzi­siej­sze zaj­ście. Po­sta­no­wił za­brać się do tłu­ma­cze­nia ma­te­ria­łu na­gra­ne­go na te­le­fon.

Po dwóch go­dzi­nach tłu­ma­cze­nia i trzech drin­kach stwier­dził, że to była jakaś mo­dli­twa. Chło­pak wzy­wał zba­wi­cie­la ludu Jo­ru­ba, aby dodał mu sił i wy­zwo­lił go od mocy bia­łe­go de­mo­na. Wik­tor nic z tego nie ro­zu­miał. Po­trze­bo­wał po­mo­cy. Przy­szły mu na myśl dwie osoby. Pierw­szą był mi­sjo­narz i przy­ja­ciel, który nadal był w Be­ni­nie, Paul Ver­ges. Na­pi­sał do niego maila. Drugą osobą był eme­ry­to­wa­ny po­li­cjant Szy­mon Bart­ko­wiak.

Dwie go­dzi­ny póź­niej stał przed drzwia­mi miesz­ka­nia Bart­ko­wia­ka i upar­cie na­ci­skał dzwo­nek. W końcu usły­szał zgrzyt zamka i zo­ba­czył za­spa­ne­go Szy­mo­na.

– Po­trze­bu­je two­jej po­mo­cy – oświad­czył i nie cze­ka­jąc na re­ak­cję Szy­mo­na, wszedł do miesz­ka­nia.

– Wiesz, która jest go­dzi­na?

– Nie – od­parł szcze­rze To­ma­szew­ski.

– Piąta rano.

– Wczo­raj ktoś usi­ło­wał mnie zabić.

– Nie pra­cu­ję już w po­li­cji.

– Wiem. Po­li­cja nic z tym nie zrobi. Gość nie jest Po­la­kiem i po­słu­gu­je się ję­zy­kiem Jo­ru­ba.

– Czym?

– Lud Jo­ru­ba wy­wo­dzą­cy się z za­chod­niej Afry­ki – wy­ja­śnił ksiądz.

Szy­mon wy­cią­gnął mleko z lo­dów­ki i po­cią­ga­jąc tęgi łyk zba­wien­ne­go na­po­ju, opadł cięż­ko na ka­na­pę.

– Czego ty ode mnie chcesz?

– Chcę, żebyś się do­wie­dział, kim ten czło­wiek jest i dla­cze­go chciał mnie zabić? Za­pła­cę.

 

Wik­tor sie­dział w swoim po­ko­ju, po­chło­nię­ty stu­dio­wa­niem mi­to­lo­gii Jo­ru­bów. Ver­ges od­po­wie­dział na maila, nie­ste­ty nic to nie wnio­sło do spra­wy. Bart­ko­wiak też nie po­ja­wił się od trzech dni. Zgod­nie z tym, co zna­lazł To­ma­szew­ski, nóż, jakim po­słu­gi­wał się spraw­ca, nosił znaki i sym­bo­le zwią­za­ne z mi­to­lo­gią Jo­ru­ba, a ści­ślej mó­wiąc z ich naj­wyż­szym bó­stwem Olo­du­ma­re, wład­cą nieba, źró­dło zasad mo­ral­nych i tu coś nie pa­so­wa­ło.

Pu­ka­nie do drzwi wy­rwa­ło księ­dza z za­my­śle­nia.

– Pro­szę.

W drzwiach po­ja­wił się Szy­mon Bart­ko­wiak.

– Je­steś. Gdzie się po­dzie­wa­łeś?

– Masz coś na roz­grza­nie?

Wik­tor się­gnął do szaf­ki i wy­cią­gnął her­ba­cia­ny tru­nek. Po chwi­li po­ja­wi­ły się dwie szkla­necz­ki. Szy­mon od­cze­kał, aż zo­sta­ną na­peł­nio­ne, potem upił po­ło­wę za­war­to­ści.

– Masz coś dla mnie? – za­py­tał To­ma­szew­ski.

– Nie­wie­le. Tak jak po­dej­rze­wa­łeś, gość po­cho­dzi z Be­ni­nu, poza tym nic spe­cjal­ne­go go nie wy­róż­nia. Zwy­kły stu­dent z Afry­ki. 

– Z ja­kiej miej­sco­wo­ści po­cho­dzi?

– Oues­se.

– Nic mi to nie mówi.

– Co dalej?

– Masz ro­bo­tę?

– Do czego zmie­rzasz?

– Mam dla cie­bie pro­po­zy­cję.

– Boję się za­py­tać jaką.

– Leć ze mną do Be­ni­nu.

– Za­po­mnij.

 

Niebo po­god­ne i sło­necz­ne za­mie­ni­ło się w jed­nej chwi­li w po­nu­re i zło­wro­gie. Czar­ne chmu­ry prze­sło­ni­ły słoń­ce, wiatr roz­sza­lał się na dobre, a grzmo­ty i bły­ska­wi­ce za­czę­ły hulać po nie­bo­skło­nie. Sa­mo­lot wpadł w tur­bu­len­cję. Wszyst­ko za­czę­ło się tuż przy po­dej­ściu do lą­do­wa­nia w por­cie lot­ni­czym Ko­to­nu w Be­ni­nie. Wik­tor To­ma­szew­ski sie­dział spo­koj­nie, przy­glą­da­jąc się tym nie­zwy­kłym zja­wi­skom po­go­do­wym i mo­dlił się, cał­ko­wi­cie za­wie­rza­jąc Bogu.

Tro­chę ina­czej wy­glą­da­ła sy­tu­acja Szy­mo­na. Naj­pierw zro­bił się blady, potem prze­zro­czy­sty, a w końcu wręcz zie­lo­ny. Było mu nie­do­brze. Czuł, że zaraz zwy­mio­tu­je. Po jaką cho­le­rę dał się na­mó­wić na tę po­dróż.

Sa­mo­lot pod­cho­dził do lą­do­wa­nia dwa razy i za każ­dym razem pilot mu­siał po­de­rwać go w po­wie­trze, gdyż siła wia­tru była tak ogrom­na, że zno­si­ła ma­szy­nę poza pas do lą­do­wa­nia. Teraz przy­mie­rza­li się do ko­lej­nej próby. Nagle sil­ni­ki za­mil­kły i sa­mo­lot za­czął spa­dać.

– Panie ty je­steś moją opoką, ja po­dą­żam ścież­ka­mi wy­ty­czo­ny­mi przez Cie­bie, Tobie ufam i od­da­je się w Twoje ręce – mo­dlił się Wik­tor.

Sil­ni­ki ożyły. Pilot wy­rów­nał lot. Burza za­mil­kła i mogli bez­piecz­nie wy­lą­do­wać.

Szy­mon ode­tchnął do­pie­ro, gdy we­szli na stały ląd.

– Co to kurwa było? – za­klął Szy­mon, gdy zna­leź­li się na pły­cie lot­ni­ska.

– Nie prze­kli­naj – upo­mniał go ksiądz.

Za­mel­do­wa­li się w ho­te­lu Best We­stern Plus No­bi­la Air­port przy Route de l’ae­ro­port. W po­bli­żu ho­te­lu znaj­do­wa­ła się re­stau­ra­cja De­bo­na­irs/Ste­ers, w któ­rej mieli się spo­tkać z Fa­bien Bes­san. Bes­san był wróż­bi­tą na­le­żą­cym do ludu Jo­ru­ba i bar­dzo do­brym zna­jo­mym księ­dza Ver­ge­sa. 

 

Cza­row­nik wy­szedł z transu, był cały mokry od potu. Po­wo­li uniósł głowę i spoj­rzał na Ra­ma­ne.

– Zbaw­ca jest jesz­cze za słaby. Biały demon jest w Be­ni­nie – po­wie­dział le­d­wie sły­szal­nym gło­sem.

– Co mam czy­nić? – za­py­tał Ra­ma­ne.

– Mu­sisz za­py­tać zbaw­cę.

 

Fa­bien już na nich cze­kał. Gdy tylko się przy­sie­dli kel­ner przy­niósł im je­dze­nie.

– Po­zwo­li­łem sobie za­mó­wić wam nasz przy­smak – wy­ja­śnił Fa­bien po fran­cu­sku.

– Co to ta­kie­go? – Szy­mon spoj­rzał na po­tra­wę na ta­le­rzu. Pach­nia­ła i wy­glą­da­ła ape­tycz­nie.

– Moyo z kur­cza­ka, bar­dzo dobre – po­wie­dział Wik­tor, roz­po­zna­jąc po­tra­wę.

Szy­mon za­brał się do je­dze­nia, w tym cza­sie Wik­tor zre­la­cjo­no­wał wy­da­rze­nia Fa­bie­no­wi. Po­ka­zał mu zdję­cie noża i od­two­rzył na­gra­nie na te­le­fo­nie.

Wróż­bi­ta uważ­nie przyj­rzał się na­rzę­dziu zbrod­ni i kilka razy wy­słu­chał w mil­cze­niu na­gra­nia.

– Dziw­na spra­wa. Dziw­na i nie­po­ko­ją­ca – ode­zwał się w końcu.

– Gdy­byś mógł roz­wi­nąć myśl – po­pro­sił ksiądz Wik­tor.

– Pierw­szy raz spo­tka­łem się z taką mo­dli­twą. Nigdy wcze­śniej jej nie sły­sza­łem. Po­nad­to w re­li­gii Jo­ru­ba nie ma mowy o na­dej­ściu zba­wi­cie­la na­sze­go ludu. Nóż i znaki na nim też się gryzą. Olo­du­ma­re nigdy nie na­wo­ły­wał do za­bójstw, jest wład­cą nieba i źró­dłem zasad mo­ral­nych. Tu musi cho­dzić o inne bó­stwo. Muszę rzu­cić mu­szel­ki kauri.

– Co to ta­kie­go? – za­in­te­re­so­wał się Wik­tor.

– Wróż­ba.

 

Do­koń­czy­li jeść i opu­ści­li re­stau­ra­cję. Na par­kin­gu wsie­dli do no­we­go mer­ce­de­sa, na­le­żą­ce­go do Fa­bie­na. Przez całą drogę Bes­san sta­rał się im stre­ścić, na czym po­le­ga re­li­gia Jo­ru­bów. Przedar­li się do au­to­stra­dy RNIE1, którą po­dą­ży­li do Porto Novo.

Miesz­ka­nie Be­niń­czy­ka mie­ści­ło się na obrze­żach mia­sta w po­łó­dnio­wo-za­chod­niej czę­ści.

Przez całą drogę Fa­bien miał wra­że­nie, że są śle­dze­ni. Po­dzie­lił się oba­wa­mi ze swo­imi to­wa­rzy­sza­mi. Szy­mon, jako naj­bar­dziej do­świad­czo­ny w ta­kich spra­wach, za­czął in­stru­ować go, co ma robić. Za­czę­li klu­czyć. Trwa­ło to dobre pół­ go­dzi­ny, zanim Szy­mon się upew­nił, że nie mają ogona. 

Na miej­scu wróż­bi­ta po­pro­wa­dził ich do po­miesz­cze­nia cał­ko­wi­cie od­cię­te­go od świa­ta ze­wnętrz­ne­go. Nie było tu okien i pa­no­wa­ły ciem­no­ści. Je­dy­nym świa­tłem były nie­licz­ne świe­ce, za­pa­lo­ne przez Fa­bie­na. Pokój był cały przy­ozdo­bio­ny róż­ne­go ty­pa­mi masek i amu­le­tów oraz ar­te­fak­tów. Usie­dli na pod­ło­dze, two­rząc trój­kąt. Pośrod­ku utwo­rzo­nej fi­gu­ry wróż­bi­ta rzu­cał mu­szel­ka­mi kauri i mam­ro­tał ja­kieś za­klę­cia.

– Mrok wam to­wa­rzy­szy – ode­zwał się po czwar­tym rzu­ce­niu mu­sze­lek.

– Jaki mrok? – za­py­tał ksiądz.

– Nie po­tra­fię tego okre­ślić. Coś mrocz­ne­go i po­tęż­ne­go czai się za wami. Je­ste­ście w wiel­kim nie­bez­pie­czeń­stwie.

Na po­twier­dze­nie tych słów usły­sze­li grzmot.

– Bę­dzie le­piej jak za­pro­wa­dzę was do wiedź­my.

– Do wiedź­my? – zdzi­wił się Wik­tor.

– Co on po­wie­dział? – Szy­mon nic nie ro­zu­miał z ich roz­mo­wy. Mó­wi­li po fran­cu­sku, a to był obcy mu język.

– Chce nas za­wieźć do wiedź­my.

– A to cza­sa­mi nie gry­zie się z twoim ka­płań­stwem?

– Gry­zie się, ale jak chce­my się do­wie­dzieć, dla­cze­go chcą mnie zabić, mu­si­my po­dą­żać za tym tro­pem.

– Za­czy­na mi się po­do­bać – po­wie­dział tro­chę sar­ka­stycz­nie Szy­mon.

– Masz inny po­mysł?

– Tak. Wy­star­czy po­cze­kać w jed­nym miej­scu, rzu­ca­jąc się w oczy, a za­bój­cy sami cię znaj­dą.

– To my ich mamy zna­leźć, a nie oni nas.

– Jak oni nas znaj­dą to i my ich znaj­dzie­my. Po­trze­bu­ję czło­wie­ka, żeby go prze­słu­chać.

 

Wik­tor zde­cy­do­wał się pójść za radą Fa­bie­na. Miał ich za­wieźć do za­ufa­nej wiedź­my. Zdą­ży­li wyjść z miesz­ka­nia Be­niń­czy­ka i skie­ro­wać kroki w stro­nę sa­mo­cho­du, gdy trze­ci zmysł Szy­mo­na wy­czuł nie­bez­pie­czeń­stwo. Spoj­rzał na prawo i zo­ba­czył mło­de­go męż­czy­znę, pręż­nie idą­ce­go w ich kie­run­ku. Coś Szy­mo­no­wi nie pa­so­wa­ło w jego za­cho­wa­niu. Przy­go­to­wał się na od­par­cie ataku. W jego gło­wie po­wsta­ły sce­na­riu­sze zda­rzeń. 

Wzrok mło­de­go męż­czy­zny spo­czął na księ­dzu To­ma­szew­skim. Nic poza tym nie ist­nia­ło. Wszyst­ko inne od­pły­nę­ło w nie­byt. Przy­spie­szył kroku, na­piął mię­śnie, za­ci­snął dłoń na rę­ko­je­ści.

Szy­mon ru­szył w stro­nę po­dej­rza­ne­go. W dłoni chło­pa­ka po­ja­wił się nóż, wy­ko­nał lekki za­mach, w tym cza­sie Szy­mon kop­nął prze­ciw­ni­ka pod ko­la­no, chwy­tem unie­ru­cho­mił rękę uzbro­jo­ną w nóż i za­ło­żył chwyt na szyję, wy­ko­nu­jąc du­sze­nie. Po chwi­li chło­pak stra­cił przy­tom­ność.

Fa­bien nie po­zwo­lił go prze­słu­chać, tłu­ma­cząc, że bę­dzie to stra­ta czasu. Za­pro­po­no­wał, żeby zwią­zać chło­pa­ka, umie­ścić go w ba­gaż­ni­ku i za­brać ze sobą do wiedź­my i tam do­pie­ro prze­słu­chać. Tak zro­bi­li. 

 

Na widok ko­bie­ty, która otwo­rzy­ła im drzwi, Szy­mo­no­wi za­par­ło dech w pier­siach. Pięk­na ko­bie­ta nie mogła mieć wię­cej lat jak trzy­dzie­ści parę. Miała dłu­gie, krę­co­ne, czar­ne włosy, spa­da­ją­ce na wy­dat­ne pier­si, ukry­te za luźną, ko­lo­ro­wą su­kien­ką. Pięk­ne, duże, czar­ne oczy, które prze­świ­dro­wa­ły przy­by­szy na wskroś, usta w kształ­cie ser­dusz­ka z uwy­dat­nio­ną dolną wargą. De­li­kat­ne okrą­głe rysy twa­rzy i mlecz­na cera. Nie była ro­do­wi­tą Afry­kan­ką, w jej ży­łach pły­nę­ła do­miesz­ka bia­łej krwi.

– Witaj, Fa­bien. Co cię spro­wa­dza do mnie? Kim są twoi to­wa­rzy­sze? – przy­wi­ta­ła ich, za­trzy­mu­jąc o se­kun­dę dłu­żej wzrok na Szy­mo­nie niż na po­zo­sta­łych.

– Witaj, Zuri, po­trze­bu­je­my two­jej po­mo­cy.

Wpu­ści­ła ich do środ­ka. Bes­san przed­sta­wił swo­ich to­wa­rzy­szy i stre­ścił wy­da­rze­nia ostat­nich dni.

Szy­mon do­wie­dziaw­szy się, że ta zja­wi­sko­wa pięk­ność jest wiedź­mą, nie po­tra­fił tego ogar­nąć. Spo­dzie­wał się zu­peł­nie in­ne­go ob­ra­zu ko­bie­ty. Wiedź­ma ko­ja­rzy­ła mu się ze starą, zrzę­dli­wą, po­marsz­czo­ną i brzyd­ką babą. Przez cały czas wpa­try­wał się w nią, nie mogąc ode­rwać oczu od jej urody.

Po wy­słu­cha­niu Fa­bie­na, Zuri chcia­ła zo­ba­czyć jeńca. Przy­wle­kli go zwią­za­ne­go i za­kne­blo­wa­ne­go przed jej ob­li­cze. Męż­czy­zna był już przy­tom­ny, od razu roz­po­znał z kim ma do czy­nie­nia. Ko­bie­ta trzy­ma­ła w ręku bar­dzo do­brze mu znane ma­gicz­ne przed­mio­ty, maskę o sym­bo­lach kro­ko­dy­la i oczach ka­me­le­ona, sym­bol praw­dy, oraz czar­kę z pły­nem. Za­czął się szar­pać i ję­czeć, a w oczach po­ja­wi­ło się prze­ra­że­nie.

– Przy­trzy­maj­cie go – po­wie­dzia­ła do Fa­bie­na i Szy­mo­na.

Ksiądz prze­tłu­ma­czył Szy­mo­no­wi po­le­ce­nie. Obaj chwy­ci­li jeńca, tak by ogra­ni­czyć mu ruchy.

 Wiedź­ma siłą wlała mu za­war­tość czar­ki do ust. Chwi­le potem cia­łem chło­pa­ka za­czę­ły tar­gać kon­wul­sje. Trwa­ło to kilka se­kund. Stał się bez­wład­ny. Szy­mon spoj­rzał na jego oczy. Miał tylko biał­ka.

– Wyjdź­cie – po­pro­si­ła wiedź­ma. Na­ło­ży­ła maskę, a do rąk wzię­ła coś na po­do­bień­stwo grze­cho­tek ozdo­bio­nych sym­bo­la­mi.

Szy­mon czas ocze­ki­wa­nia spę­dził na stu­dio­wa­niu mi­to­lo­gi Jo­ru­ba, miał na­dzie­ję, że znaj­dzie jakiś punkt za­cze­pie­nia. Wątki kul­tu­ro­wo nie­zro­zu­mia­łe dla niego, tłu­ma­czył Fa­bien przy po­mo­cy księ­dza. Go­dzi­nę póź­niej był bar­dziej obe­zna­ny w wie­rze­niach ludu afry­kań­skie­go.

Zuri wy­szła z po­miesz­cze­nia i po­wio­dła wzro­kiem po całej trój­ce.

– Po­tęż­ne i mrocz­ne siły są za­an­ga­żo­wa­ne w waszą spra­wę.

– Ale do­wie­dzia­łaś się cze­goś? – za­py­tał Fa­bien.

– Za całą spra­wą stoi jakiś po­tęż­ny cza­row­nik, nie­ste­ty nie wiem kim on jest, ani gdzie go zna­leźć. Wiem, że ten cza­row­nik uważa cię za za­gro­że­nie i dla­te­go chce się cie­bie po­zbyć – zwró­ci­ła się do księ­dza To­ma­szew­skie­go.

– Jak niby mam mu za­gra­żać? – Wik­tor nic z tego nie ro­zu­miał.

– Tego nie wiem.

– Nic wię­cej z niego nie wy­cią­gnę­łaś? – wtrą­cił Fa­bien.

– Kilka lat temu przy­szedł do niego cza­row­nik i opo­wie­dział mu o nad­cho­dzą­cym zba­wi­cie­lu. Tak zo­stał zwer­bo­wa­ny. Wię­cej nie wi­dział cza­row­ni­ka, w każ­dym razie nie w rze­czy­wi­sto­ści. Ob­ja­wiał się w snach na­sze­go za­ma­chow­ca i wy­da­wał mu po­le­ce­nia oraz na­uczał. Nie mo­głam dojść do cza­row­ni­ka, ciem­na za­sło­na go owia­ła. Tu po­trzeb­ny jest inny cza­row­nik albo pomoc ja­kie­goś bó­stwa.

– Znasz ja­kie­goś cza­row­ni­ka, który im po­mo­że?

– Znam.

Wik­tor prze­tłu­ma­czył ich roz­mo­wę Szy­mo­no­wi.

– Co to za pier­do­le­nie? Cza­row­nik? Ciem­ne moce? Bó­stwa? A my to pew­nie dru­ży­na pier­ście­nia. – To wszyst­ko nie mie­ści­ło się w gło­wie Szy­mo­na.

– Nie mamy wy­bo­ru, je­że­li chce­my do­wie­dzieć się kto na mnie po­lu­je – po­wie­dział Wik­tor.

– I to mówi ksiądz, ka­to­lik.

– Oni w to wie­rzą i ten, kto usi­łu­je mnie zabić, żeby go zła­pać, mu­si­my za­cząć my­śleć jak on i zro­zu­mieć jego mo­ty­wy.

– Wik­tor, daj mi dzie­sięć minut, pod­łą­czę tego faj­fu­sa do aku­mu­la­to­ra i bę­dzie śpie­wał jak skow­ro­nek.

– Mó­wisz po an­giel­sku? – za­py­ta­ła Zuri w tym ję­zy­ku Szy­mo­na.

– Tak – od­parł jej.

– Nie wie­rzysz w to, co po­wie­dzia­łam?

– Wy­bacz, ale…

– Masz silną aurę. Po­sia­dasz moc, o któ­rej nie zda­jesz sobie spra­wy.

– Tak, jak byłem mały to tre­no­wał mnie mistrz Yoda – po­wie­dział iro­nicz­nie Szy­mon.

– Nie na­śmie­waj się z rze­czy, o któ­rych nie masz po­ję­cia.

– Więc pro­wadź o pani do wiel­kie­go sza­ma­na – na­igra­wał się.

Zuri zmie­rzy­ła go su­ro­wym wzro­kiem, a potem prze­nio­sła spoj­rze­nie na księ­dza.

– Twoja wola. Ja nie muszę wam po­ma­gać, mo­żesz po­słu­chać tego pa­ja­ca.

– Wy­bacz, to jest facet twar­do stą­pa­ją­cy po ziemi i cięż­ko go prze­ko­nać do du­cho­we­go po­strze­ga­nia świa­ta.

– Ro­zu­miem.

– Pro­wadź.

Cała czwór­ka wsia­dła do sa­mo­cho­du Bes­sa­na i po­je­cha­li do Ka­ta­go­ny. Ma­low­ni­czej miej­sco­wo­ści gdzie domki jed­no­ro­dzin­ne były od­dzie­lo­ne od sie­bie mnó­stwem ni­sko­pien­nych palm. Zna­jo­my cza­row­nik miał miesz­kać w małej chat­ce na obrze­żach, za­szy­tej w gę­stwi­nie ro­ślin­no­ści afry­kań­skiej.

Nikt nie wy­szedł ich przy­wi­tać. Miej­sce spra­wia­ło wra­że­nie opusz­czo­ne­go. Za­nie­po­ko­jo­na Zuri po­sta­no­wi­ła sama spraw­dzić, czy cza­row­nik jest w miesz­ka­niu. Szy­mon uparł się, że dla bez­pie­czeń­stwa bę­dzie jej to­wa­rzy­szyć. Po krót­kiej wy­mia­nie zdań ule­gła. Ten biały sa­miec dzia­łał jej na nerwy. Biały sa­miec, wła­śnie tak go na­zy­wa­ła w my­ślach. 

Miesz­ka­nie było puste i splą­dro­wa­ne. Zuri za­czę­ła się nie­po­ko­ić. Po­sta­no­wi­ła zaj­rzeć do wspól­ne­go zna­jo­me­go, jej i cza­row­ni­ka, który też za­miesz­ki­wał w Ka­ta­go­nie. In­for­ma­cje jakie uzy­ska­ła, jesz­cze bar­dziej ją za­nie­po­ko­iły.

– Mó­wi­łem, żeby tam­te­go skur­wie­la nie pusz­czać i pod­łą­czyć mu aku­mu­la­tor do jajec – po­wie­dział Szy­mon.

– Bę­dziesz miał swoje pięć minut – wark­nę­ła Zuri i ka­za­ła Fa­bie­no­wi wra­cać do chaty cza­row­ni­ka.

Na miej­scu za­czę­ła prze­glą­dać w jego rze­czach.

– Co za­mie­rzasz? – za­py­tał za­cie­ka­wio­ny Fa­bien.

– Chcę na­wią­zać kon­takt z Orun­mi­la.

– Ty? – zdzi­wił się Fa­bien.

– Nie sama.

– Je­że­li masz na myśli mnie…

– Nie.

– A kogo?

Nie od­po­wie­dzia­ła, tylko spoj­rza­ła w kie­run­ku Szy­mo­na.

– Do tego po­trzeb­ny jest cza­row­nik albo ka­płan ba­ba­la­wo. On nie ma o tym zie­lo­ne­go po­ję­cia.

Nie od­po­wie­dzia­ła mu. Miała swój plan i mu­sia­ła spró­bo­wać. W końcu zna­la­zła to, czego szu­ka­ła. Szyb­ko spo­rzą­dzi­ła mik­stu­rę. Przy­wo­ła­ła do sie­bie wszyst­kich. Wcze­śniej po­in­for­mo­wa­ła Bes­sa­na co za­mie­rza i czego od niego ocze­ku­je. Szy­mo­no­wi po­sta­no­wi­ła po­wie­dzieć, gdy już nie bę­dzie mógł się wy­co­fać.

– Za­mie­rzam na­wią­zać kon­takt z Orun­mi­la, który jest straż­ni­kiem tra­dy­cyj­nej wy­rocz­ni ifá, dzię­ki któ­rej można doj­rzeć przy­szłość – wy­ja­śni­ła po­bież­nie swój plan. Ski­nę­ła na Fa­bie­na. Ten za­re­ago­wał na­tych­miast. Przy­padł od tyłu do Szy­mo­na i go unie­ru­cho­mił. Atak był tak za­ska­ku­ją­cy, że Szy­mon nie był w sta­nie się obro­nić. Wtedy Zuri rzu­ci­ła prosz­kiem w oczy Bart­ko­wia­ka. Zo­stał ośle­pio­ny. Po­wo­li czuł, jak jego ciało staje się bez­wład­ne. Ktoś przy­padł do niego i za­czął mu wle­wać płyn do ust. Płyn był gorz­ki i pa­lą­cy. Nie był w sta­nie go wy­pluć. Czuł jak kręci mu się w gło­wie. Zda­wał sobie spra­wę, że zaraz stra­ci przy­tom­ność i nagle wszyst­ko się zmie­ni­ło.

Wszyst­ko wró­ci­ło do normy. Po­czuł się taki lekki i bez­wład­ny. Otwo­rzył oczy. Ogar­nia­ła go bez­gra­nicz­na ciem­ność. W od­da­li po­ja­wi­ło się ma­leń­kie świa­teł­ko, które za­czę­ło ro­snąć i przy­bli­żać się do niego. Z tego świa­tła wy­ło­ni­ła się po­stać. To była Zuri.

– Co mi zro­bi­łaś? – za­ata­ko­wał ją Szy­mon.

– Prze­nio­słam nas w inny wy­miar – wy­ja­śni­ła wiedź­ma.

– Jaki wy­miar? Co ty pie­przysz? Odu­rzy­łaś mnie ja­ki­miś pro­cha­mi – wy­rzu­cał z sie­bie zda­nia.

– Po­trzeb­ny mi je­steś do spo­tka­nia z Orun­mi­la, straż­ni­kiem wy­rocz­ni Ifa – Zuri sta­ra­ła się za­cho­wać spo­kój.

– To ja­kieś ha­lu­cy­na­cje. – Szy­mon nie do­pusz­czał do sie­bie słów wiedź­my.

– Za­ufaj mi i po­dą­żaj za mną – po­wie­dzia­ła i ru­szy­ła w ciem­ność.

Szy­mon chwi­lę się wahał. Wi­dząc, jak po­stać dziew­czy­ny za­ni­ka w czer­ni, po­dą­żył za nią. Zanim ją do­go­nił, Zuri przy­sta­nę­ła i padła na ko­la­na, po­chy­la­jąc głowę w ge­ście uni­że­nia i pod­da­nia. 

– Co… – Szy­mon prze­rwał swoją wy­po­wiedź, wi­dząc, przed czym klę­czy wiedź­ma. Miał przed sobą wiel­ką bramę zdo­bio­ną pi­smem Jo­ru­ba i róż­ne­go ro­dza­ju twa­rza­mi, jak się do­my­ślał, były to bó­stwa afry­kań­skie.

– Weź to i rzuć na świę­tej tacy, która leży po pra­wej stro­nie bram. – Zuri wy­cią­gnę­ła rękę w kie­run­ku Szy­mo­na.

– Co to jest?

– Orzesz­ki ikin.

– Czemu ja mam rzu­cić, a nie ty?

– Bo je­stem wiedź­mą. Tego ry­tu­ału do­ko­nu­ją ka­pła­ni ba­ba­la­wo, mi nie wolno.

– Nie je­stem ka­pła­nem.

– Wiem, ale masz silną aurę i gdy­byś uro­dził się Jo­ru­ba, mógł­byś zo­stać ba­ba­la­wo, dla­te­go wy­bra­łam cie­bie.

– A Fa­bien? On prze­cież jest wróż­bi­tą.

– Masz o wiele sil­niej­szą aurę, za­ufaj mi.

Szy­mon wzru­szył ra­mio­na­mi i wziął od Zuri orzesz­ki. Pod­szedł do świę­tej tacy i rzu­cił je. Nic się nie stało.

– Co mam teraz robić?

– Pad­nij na ko­la­na i cze­kaj.

– Na co?

– Na Eszu, po­słań­ca bogów.

– Ale czad.

Szy­mo­na ba­wi­ły te za­bo­bo­ny. Klęk­nął i cze­kał. Po chwi­li roz­legł się od­głos otwie­ra­nych wrót i ku zdzi­wie­niu Szy­mo­na po­ja­wił się nagi z prze­pa­ską na bio­drach, czar­no­skó­ry męż­czy­zna. Na gło­wie miał coś na wzór pió­ro­pu­sza w kształ­cie za­krzy­wio­ne­go rogu, a u szyi za­wie­szo­ny na­szyj­nik z głową psa. 

– Kto śmie za­kłó­cać mój spo­kój? – ode­zwał się przy­bysz tu­bal­nym gło­sem.

– Witaj, wiel­ki Eszu – od­po­wie­dzia­ła Zuri. – Wy­bacz, że ośmie­la­my się wzy­wać cię bez darów, ale je­ste­śmy w wiel­kiej po­trze­bie.

Przy­bysz spoj­rzał na nią i na Szy­mo­na.

– Wiedź­ma i biały czło­wiek – ryk­nął z obrzy­dze­niem.

– Wy­bacz Eszu, nie mia­łam wyj­ścia. Wy­słu­chaj mnie, a potem osą­dzisz wedle swo­jej woli.

– Dla­cze­go ty wiedź­mo prze­ma­wiasz, a nie ten biały mag.

– Prze­ma­wiam w jego imie­niu. On nie zna ję­zy­ka Jo­ru­ba.

– Po­wi­nie­nem was prze­go­nić na czte­ry wia­try albo jed­nym tchnie­niem po­zba­wić życia, ale po­bu­dzi­li­ście moją cie­ka­wość, dla­te­go po­sta­no­wi­łem was wy­słu­chać.

– Dzię­ki, wiel­ki Eszu.

– Nie płaszcz się wiedź­mo i mów co was spro­wa­dza do mnie?

– Wszyst­ko za­czę­ło się od za­ma­chu na bia­łe­go ka­pła­na. Za­ma­chow­cem oka­zał się Jo­ru­ba. Tropy przy­wio­dły bia­łe­go ka­pła­na i bia­łe­go maga do Be­ni­nu. Tu na miej­scu po­now­nie usi­ło­wa­li zabić bia­łe­go ka­pła­na. Udało im się schwy­tać za­ma­chow­ca i przy­pro­wa­dzi­li go do mnie. We­szłam do jego umy­słu, ale był chro­nio­ny ciem­ną ba­rie­rą. Do­wie­dzia­łam się, że w spra­wę jest za­an­ga­żo­wa­ny po­tęż­ny cza­row­nik. Nie­po­ko­ją­cy jest fakt, że obaj za­ma­chow­cy mówią coś o zba­wi­cie­lu ludu Jo­ru­ba, który ma na­dejść. Uda­łam się z tą spra­wą do zna­jo­me­go cza­row­ni­ka, nie­ste­ty on znikł. Do­wie­dzia­łam się też, że to nie pierw­szy cza­row­nik ludu Jo­ru­ba, który za­gi­nął lub zgi­nął w nie­wy­ja­śnio­nych oko­licz­no­ściach. Praw­do­po­dob­nie na te­re­nie Ni­ge­rii i Togo od­no­to­wa­no wiele ta­kich przy­pad­ków, ktoś po­zby­wa się cza­row­ni­ków, dla­te­go po­sta­no­wi­łam się od­wa­żyć na kon­takt z Tobą przy po­mo­cy bia­łe­go maga – zre­la­cjo­no­wa­ła sy­tu­ację.

– Za­in­te­re­so­wa­łaś mnie wiedź­mo. Czego ocze­ku­jesz?

– Chce­my zadać kilka pytań Orun­mi­li.

– Za­cze­kaj­cie.

Eszu znikł za bramą, a drzwi za­mknę­ły się ze zgrzy­tem.

– O czym roz­ma­wia­li­ście? – za­py­tał nadal oszo­ło­mio­ny Szy­mon.

– Po­pro­si­łam o moż­li­wość roz­mo­wy z Orun­mi­la.

– A kto to jest?

– Bó­stwo mą­dro­ści i straż­nik wy­rocz­ni.

Po­now­nie za­zgrzy­ta­ły wrota i po­ja­wił się Eszu.

– Wiel­ki Orun­mi­la od­po­wie na wsze py­ta­nia. Niech biały mag rzuci orzesz­ka­mi ikin.

– Masz rzu­cić orzesz­ka­mi na świę­tej tacy – Zuri prze­tłu­ma­czy­ła Szy­mo­no­wi po­le­ce­nie. Ten wzru­szył ra­mio­na­mi i wy­ko­nał za­da­nie.

Eszu spoj­rzał na układ ikin. Wziął tacę do ręki i bez słowa znik­nął za bramą.

– Co się dzie­je?

– Mu­si­my po­cze­kać.

Cze­ka­li w mil­cze­niu. W końcu się po­ja­wił.

– Orun­mi­la uka­zał mi, co musi być ujaw­nio­ne. Pytaj.

– Kim jest zba­wi­ciel Jo­ru­by?

– On sam nadał sobie to imię, jest nim ten, który za­wiódł, opusz­czo­ny, po­hań­bio­ny i ska­za­ny na po­tę­pie­nie jak zdraj­ca ori­szy bia­łe­go ka­pła­na, przy­był, by do­ko­nać ze­msty za owoc mi­ło­ści ko­lo­ro­we­go ptaka – Eszu od­po­wie­dział za­gad­ką.

– Co ma wspól­ne­go z tym biały ka­płan?

– Wszyst­kie po­zo­sta­łe od­po­wie­dzi są u bia­łe­go ka­pła­na. On jest klu­czem do za­gad­ki. Musi wró­cić na ścież­kę, którą po­dą­żał, do miej­sca po­now­ne­go na­ro­dze­nia, gdzie do­ko­nał zdra­dy ori­szy. Tylko on może skło­nić krew krwi, po­cho­dzą­cej od pier­wot­ne­go. Za­pa­mię­taj jesz­cze jedno i prze­każ to bia­łe­mu ka­pła­no­wi. Znajdź drze­wo grze­chu, które wy­da­ło owoc. Owoc z tego drze­wa jest krwią krwi od pier­wot­ne­go, na­tchnij go i uświęć, zmyj grzech pier­wo­rod­ny, a po­dą­ży za tobą. 

Po tych sło­wach Eszu znikł wraz z bramą.

 

Wik­tor To­ma­szew­ski sie­dział w na­pię­ciu, ob­ser­wu­jąc Szy­mo­na i wiedź­mę. Oboje le­że­li z za­mknię­ty­mi ocza­mi. Zuri po­da­ła jakiś napój Szy­mo­no­wi i ten wpadł w trans, potem sama się na­pi­ła i do­łą­czy­ła do Bart­ko­wia­ka. Spra­wia­li wra­że­nie, jakby spali. Taka sy­tu­acja trwa­ła dobre dwa­dzie­ścia minut. Ksiądz po­wo­li za­czy­nał się nie­cier­pli­wić. Fa­bien, aby go uspo­ko­ić, za­czął mu tłu­ma­czyć, na czym po­le­ga ob­rzęd, który za­sto­so­wa­ła wiedź­ma.

Pierw­sza wy­bu­dzi­ła się Zuri, a na­stęp­nie wy­pro­wa­dzi­ła Szy­mo­na do rze­czy­wi­sto­ści.

– Czego się do­wie­dzia­łaś? – za­py­tał znie­cier­pli­wio­ny Wik­tor.

– Spo­tka­li­śmy się z Eszu i to z nim roz­ma­wia­li­śmy – od­po­wie­dzia­ła.

– To dzia­ło się na­praw­dę? – Szy­mon nadal nie mógł uwie­rzyć w to, co się stało. Są­dził, że były to ja­kieś nar­ko­tycz­ne ma­ja­ki po spo­ży­ciu mik­stu­ry. Zuri zi­gno­ro­wa­ła go.

– Od­po­wie­dział na nasze py­ta­nia, ale Eszu ma to do sie­bie, iż jego od­po­wie­dzi są w for­mie za­ga­dek.

– Co po­wie­dział? – wtrą­cił się Fa­bien.

– Za wszyst­kim stoi ten, który za­wiódł, opusz­czo­ny, po­hań­bio­ny i ska­za­ny na po­tę­pie­nie jak zdraj­ca ori­szy bia­łe­go ka­pła­na, przy­był, by do­ko­nać ze­msty za owoc mi­ło­ści ko­lo­ro­we­go ptaka.

– Co za beł­kot, nic nie ro­zu­miem – stwier­dził Szy­mon.

– Cho­dzi o zwy­kłe­go śmier­tel­ni­ka, boga czy cza­row­ni­ka? – Fa­bien pró­bo­wał uści­ślić temat.

– Nie wiem – od­par­ła szcze­rze Zuri.

– Co to ta ori­sza? – za­cie­ka­wił się Szy­mon.

– Ori­sza to bó­stwa w wie­rze­niach Jo­ru­bów – wy­ja­śni­ła wiedź­ma.

– Jezus – po­wie­dział Wik­tor.

– Co Jezus? – za­py­tał Fa­bien.

– Mój ori­sza to Jezus. Ska­za­ny na po­tę­pie­nie za zdra­dę mo­je­go ori­szy to Ju­dasz – ksiądz usi­ło­wał roz­wią­zać za­gad­kę.

– Więc szu­ka­my po­wią­zań z tym Ju­da­szem – oświad­czy­ła Zuri.

– Zdra­dził Je­zu­sa za trzy­dzie­ści srebr­ni­ków i nę­ka­ny wy­rzu­ta­mi su­mie­nia po­wie­sił się.

– Czyli szu­ka­my zdraj­cy – stwier­dził Szy­mon.

– Zdraj­ca, który za­wiódł, zo­stał opusz­czo­ny, po­hań­bio­ny i ska­za­ny na po­tę­pie­nie – roz­wa­żał na głos Fa­bien.

– Nikt nie przy­cho­dzi mi do głowy – stwier­dzi­ła Zuri.

– Nie bę­dzie łatwo – dodał Fa­bien.

– Przy­był, by do­ko­nać ze­msty za owoc mi­ło­ści ptaka ko­lo­ro­we­go – Wik­tor wy­po­wie­dział na głos ostat­nią część od­po­wie­dzi.

– To do­pie­ro jest po­ry­te – prych­nął Szy­mon.

– Owoc mi­ło­ści ptaka to jajko – stwier­dził Fa­bien.

– Szan­go – olśni­ło wiedź­mę.

– Czwar­ty wład­ca Jo­ru­bów; nie po­tra­fił po­skro­mić swych ge­ne­ra­łów; zde­spe­ro­wa­ni pod­da­ni po­sła­li mu wtedy tykwę z pa­pu­zi­mi jaj­ka­mi za znak, że po­wi­nien odejść; opusz­czo­ny przez pod­da­nych i mał­żon­ki, po­wie­sił się na drze­wie ojan – dodał Fa­bien.

– Wszyst­ko pa­su­je – za­uwa­żył Wik­tor.

– Mamy do czy­nie­nia z Szan­go i jego wy­znaw­ca­mi. – Zuri ze­rwa­ła się i za­czę­ła prze­szu­ki­wać księ­gi cza­row­ni­ka.

– Czego szu­kasz? – za­in­te­re­so­wał się Szy­mon.

– Ja­kichś wzmia­nek na temat na­sze­go bó­stwa. Wy tym­cza­sem za­sta­nów­cie się nad ko­lej­ną za­gad­ką.

– Jaką? – padło py­ta­nie z ust księ­dza.

– Eszu po­wie­dział, że wszyst­kie od­po­wie­dzi są w tobie. Ty je­steś klu­czem do roz­wią­za­nia tej spra­wy.

– Ja? – zdzi­wił się Wik­tor.

– Tak. Mu­sisz wró­cić na ścież­kę, którą po­dą­ża­łeś, do miej­sca po­now­ne­go na­ro­dze­nia, gdzie do­ko­na­łeś zdra­dy ori­szy. Tylko ty możesz skło­nić krew krwi, po­cho­dzą­cej od pier­wot­ne­go. Masz zna­leźć drze­wo grze­chu, które wy­da­ło owoc. Owoc z tego drze­wa jest krwią krwi od pier­wot­ne­go, na­tchnij go i uświęć, zmyj grzech pier­wo­rod­ny, a on po­dą­ży za tobą – Zuri sta­ra­ła się po­wtó­rzyć za­gad­kę co do słowa.

– Pobe – z ust Wik­to­ra padła nazwa miej­sco­wo­ści.

– Czemu Pobe? – za­py­tał Fa­bien.

– Se­mi­na­rium było dla mnie roz­cza­ro­wa­niem. To, co się tam dzia­ło spo­wo­do­wa­ło, że zwąt­pi­łem. No­si­łem się z za­mia­rem rzu­ce­nia su­tan­ny. Wtedy do­sta­łem pro­po­zy­cję wy­je­cha­nia na misję do Be­ni­nu. Wy­lą­do­wa­łem w Pobe. Tam po­now­nie od­na­la­złem Boga. Można po­wie­dzieć, że na­ro­dzi­łem się po­now­nie – wy­ja­śnił Wik­tor.

– A kwe­stia zdra­dy ori­szy? – za­in­te­re­so­wał się Szy­mon.

– Mia­łem ro­mans.

Za­pa­dła chwi­la ciszy.

– Mam – prze­rwa­ła ją Zuri, po­ka­zu­jąc wszyst­kim księ­gę. – Tu są wzmian­ki na temat Szan­go i jego po­wro­tu na zie­mię. Je­dzie­my do Pobe.

Ru­szy­li drogą RN3 pro­sto do celu. Po dro­dze Szy­mon po­dzi­wiał cią­gną­ce się sa­wan­ny drze­wia­ste po­kry­te ni­sko­pien­ny­mi pal­ma­mi oraz wiel­ki­mi ba­oba­ba­mi, gdzie­nie­gdzie prze­rwa­ne po­la­mi upraw­ny­mi i ga­ja­mi oliw­ny­mi.

– Drze­wo grze­chu, mam zna­leźć drze­wo grze­chu – Wik­tor za­sta­na­wiał się na głos.

– W re­li­gii Jo­ru­ba nic się nie mówi o drze­wie grze­chu – stwier­dził Fa­bien.

– Skoro to się tyczy Wik­to­ra, to może jest od­wo­ła­nie do chrze­ści­jań­stwa. Drze­wo grze­chu, ja­błoń – dy­wa­go­wał Szy­mon.

– U nas nie ma ja­bło­ni.

– Owoc z tego drze­wa jest krwią krwi – Wik­tor po­wta­rzał słowa za­gad­ki.

– Może tu nie cho­dzi wcale o drze­wo – po­wie­dział Szy­mon i wszy­scy skie­ro­wa­li uwagę na niego.

– Krew krwi to dziec­ko – mówił dalej. – Masz zna­leźć dziec­ko, owoc grze­chu, krew pier­wot­ne­go. Nie bar­dzo jarze ten tekst o pier­wot­nym.

– On ma rację – wtrą­ci­ła się Zuri, wska­zu­jąc im książ­kę, którą stu­dio­wa­ła.

Cze­ka­li na dal­szy ciąg.

– Zna­la­złam tekst mó­wią­cy, że Szan­go po­wró­ci, aby po­now­nie sta­nąć na czele Jo­ru­ba i ze­mści się na tych, któ­rzy przy­czy­ni­li się do jego upad­ku. Speł­ni się to wtedy, kiedy uro­dzi się po­to­mek czy­stej krwi Szan­go w pro­stej linii.

– Jed­nym sło­wem mu­si­my od­na­leźć po­tom­ka Szan­go w pro­stej linii. On jest od­po­wie­dzial­ny za ten ba­ła­gan – pod­su­mo­wał Wik­tor.

– Świet­nie – prych­nął Szy­mon, zda­jąc sobie spra­wę, że to może być jak szu­ka­nie igły w stogu siana. – Ale czym ja się przej­mu­ję, wy­star­czy zna­leźć drze­wo grze­chu, który wydał po­tom­ka pier­wot­ne­go.

– Je­że­li krew krwi to po­to­mek Szan­go, to drze­wem grze­chu jest ko­bie­ta. Szu­ka­my ko­bie­ty, która po­cho­dzi w pro­stej linii od Szan­go – stwier­dził Fa­bien.

– I to ma nam uła­twić spra­wę? – Szy­mon nie był tak opty­mi­stycz­nie na­sta­wio­ny, jak wróż­bi­ta.

To­ma­szew­ski nie sko­men­to­wał, tylko się za­sę­pił.

Tuż przed celem ich po­dró­ży niebo po­kry­ło się ciem­ny­mi chmu­ra­mi. Za­no­si­ło się na burzę. 

Zgod­nie ze wska­zów­ka­mi księ­dza To­ma­szew­skie­go, skie­ro­wa­li się do miej­sca za­miesz­ka­nia jego zna­jo­me­go z cza­sów misji.

– Po­cze­kaj­cie w sa­mo­cho­dzie, ja z nim po­roz­ma­wiam – po­wie­dział Wik­tor, gdy zna­leź­li się na miej­scu.

Wszedł do miesz­ka­nia zna­jo­me­go. Po dro­dze mu­siał się kulić, aby ochro­nić się od bom­bar­du­ją­cych go dro­bin pia­sku. Ze­rwał się po­ry­wi­sty wiatr, który po­ry­wał odro­bi­ny i ci­skał nim w księ­dza.

– Wik­tor przy­ja­cie­lu, wró­ci­łeś na misję? – ucie­szył się Abena Ogo­ulo­la na widok To­ma­szew­skie­go.

– Nie­ste­ty zu­peł­nie inne spra­wy przy­gna­ły mnie z po­wro­tem w to miej­sce, ale też się cie­szę, że cię widzę.

Obaj padli sobie w ra­mio­na.

– Co cię przy­gna­ło?

– Ktoś chce mnie zabić. Trop pro­wa­dzi mnie tutaj.

– Cie­bie? Kto? – zdzi­wił się Ogo­ulo­la.

– Nie wiem. Wiem tylko tyle, że ten ktoś jest w pro­stej linii po­tom­kiem Szan­go.

– Masz wiel­kie­go wroga – za­mar­twił się Abena.

Na ze­wnątrz ude­rzył pio­run, roz­sie­wa­jąc zło­wro­go grzmot.

– Mo­żesz zna­leźć tego czło­wie­ka?

– Wiele nie­do­bre­go ostat­nio się tu dzie­je.

– Co masz na myśli?

– Brat bratu jest wro­giem. Ciem­no­ści i za­ra­za oraz chaos pa­nu­je w Pobe.

– To jak?

– Po­mo­gę ci, ale wiedz, że Szan­go to po­tęż­ny prze­ciw­nik, je­że­li po­wró­cił, to wszy­scy je­ste­śmy w śmier­tel­nym nie­bez­pie­czeń­stwie.

– Dzię­ku­ję.

– Przy­by­łeś tu sam?

– Nie, są ze mną przy­ja­cie­le.

– Za­wo­łaj ich. Mu­si­my po­ga­dać, a przy oka­zji coś zjemy. Wła­śnie przy­go­to­wa­łem po­si­łek.

Wik­tor za­wo­łał swo­ich to­wa­rzy­szy. Usie­dli w ja­dal­ni, w tym cza­sie Abena koń­czył przy­go­to­wy­wać je­dze­nie. Opo­wie­dzie­li mu wszyst­ko, co wie­dzie­li w tej ta­jem­ni­czej spra­wie, po­cząw­szy od pierw­sze­go za­ma­chu na księ­dza jesz­cze w Pol­sce. Abena uważ­nie słu­chał opo­wie­ści, od czasu do czasu za­da­jąc py­ta­nie.

Na dwo­rze burza roz­sza­la­ła się na dobre. Wiatr sma­gał desz­czem, a z nieba co chwi­la spły­wa­ła bły­ska­wi­ca, groź­nie mru­cząc grzmo­tem. Zda­wa­ło się, że mówi, je­ste­ście w pasz­czy lwa.

– Nie bę­dzie łatwo zna­leźć po­tom­ka w pierw­szej linii Szan­go. Mu­sie­li­by­śmy prze­śle­dzić całą hi­sto­rię życia bó­stwa – oświad­czył Abena, gdy skoń­czy­li opo­wia­dać.

– Nie mamy na to czasu – stwier­dzi­ła Zuri.

– Mam lep­szy po­mysł, za­cznij­my tu wę­szyć, po­ka­zy­wać się i robić hałas, a oni sami nas znaj­dą – za­pro­po­no­wał Szy­mon.

– To nie jest zbyt dzie­cin­ne? – po­wąt­pie­wał Abena w suk­ces tego planu.

– Z ja­kie­goś po­wo­du wiel­ki szu­szu nas tu przy­słał – po­wie­dział Szy­mon.

– Eszu – po­pra­wi­ła go Zuri.

– Eszu, szu­szu, co za róż­ni­ca, w każ­dym razie oba­wia­ją się Wik­to­ra i chcą się go po­zbyć, więc prę­dzej czy póź­niej spró­bu­ją po­now­nie.

– To nie jest głu­pie – przy­znał Fa­bien.

Po­sta­no­wi­li wcie­lić plan Szy­mo­na w życie.

Po skoń­czo­nym po­sił­ku ksiądz To­ma­szew­ski po­pro­sił Ogo­ulo­le o chwi­lę roz­mo­wy na osob­no­ści.

– Wiem, o czym chcesz po­roz­ma­wiać – po­wie­dział Abena, gdy byli już sami. Znał do­brze hi­sto­rię ro­man­su Wik­to­ra.

– Co u niej sły­chać?

– Nie żyje.

Ta­kiej od­po­wie­dzi się nie spo­dzie­wał. Nie wie­dział, co ma po­wie­dzieć. Otwo­rzył usta, ale żaden dźwięk się z nich nie wy­do­był. 

– Przy­kro mi. – Abena po­ło­żył rękę na barku księ­dza w ge­ście wspar­cia.

– Jak to się stało?

– Pio­run. Roz­sza­la­ła się taka sama burza jak teraz. – Jakby na po­twier­dze­nie na dwo­rze roz­legł się prze­raź­li­wy grzmot. – Była noc, pio­run ude­rzył w dom. Spło­nę­ła. Nie miała szans. Chcesz, to za­pro­wa­dzę cię na jej grób, jak tylko burza się uspo­koi.

– Dzię­ki, Abena.

Ta przy­kra wia­do­mość mocno przy­gnę­bi­ła Wik­to­ra.

Na dwo­rze po­wo­li za­czę­ło się roz­po­ga­dzać. Roz­le­gły się jesz­cze trzy grzmo­ty i wiatr ucichł jak na za­wo­ła­nie.

Szy­mon chciał iść razem z nimi, ale Wik­tor nie ży­czył sobie tego. Nie po­mo­gły żadne sen­sow­ne ar­gu­men­ty. Szcze­rze mó­wiąc, Wik­tor miał to gdzieś. Prze­sta­ło mu za­le­żeć na swoim życiu. Życie stra­ci­ło sens. To praw­da, że kil­ka­na­ście lat temu wy­brał Je­zu­sa i ją zo­sta­wił, ale nadal w głębi duszy ją ko­chał. To była je­dy­na osoba na świe­cie, która go ko­cha­ła i którą on ob­da­rzył tak pięk­nym uczu­ciem.

Po­szli tylko we dwoje. Wik­tor sta­nął nad gro­bem i za­pła­kał.

 

– Idę za nimi – stwier­dził Szy­mon, nie mogąc sobie zna­leźć miej­sca.

– Idzie­my z tobą – po­wie­dział Fa­bien.

– Nie, wy zo­stań­cie.

– Cii, ktoś idzie – uci­szy­ła ich Zuri, wy­czu­wa­jąc czy­jąś obec­ność przed domem. To nie był Aben ani Wik­tor.

Szy­mon szyb­ko przy­padł do ścia­ny przy drzwiach wej­ścio­wych i cze­kał. Klam­ka opa­dła w dół i w drzwiach po­ja­wił się młody męż­czy­zna o ka­ka­owej twa­rzy.

– Mi­strzu Abena – za­krzyk­nął. Za­marł wi­dząc Zuri i Fa­bie­na. Nie znał ich. Ni­g­dzie nie było widać mi­strza Ogo­ulo­le.

– Kim je­ste­ście i gdzie jest mistrz Abena? – wark­nął mło­dzie­niec, go­to­wy w każ­dej chwi­li za­ata­ko­wać.

– Je­ste­śmy jego zna­jo­my­mi, a ty kim je­steś? – po­wie­dzia­ła Zuri.

– Nie znam was. Gdzie jest mistrz? – na­le­gał Mulat.

– Po­szedł na cmen­tarz – od­po­wie­dzia­ła Zuri. Teraz zo­ba­czy­ła ta­tu­aż na ręku mło­dzień­ca. To była bły­ska­wi­ca. Znała ten sym­bol.

– Szy­mon! – krzyk­nę­ła. 

Mło­dzie­niec do­pie­ro teraz zdał sobie spra­wę, że ktoś czai się za jego ple­ca­mi. Za­czął się ob­ra­cać i wtedy po­czuł ude­rze­nie pod ko­la­no. Noga się ugię­ła i Mulat padł na ko­la­no, a po chwi­li po­czuł, po­tęż­ne ude­rze­nie w twarz i ogar­nę­ła go ciem­ność.

Szy­mon za­re­ago­wał na­tych­miast, gdy Zuri wy­krzyk­nę­ła jego imię. Nie było czasu na wy­ja­śnie­nia. Za­mro­czył mło­dzień­ca.

– O co cho­dzi? – za­py­tał, nie ro­zu­mie­jąc re­ak­cji wiedź­my.

– Ta­tu­aż – wska­za­ła Zuri.

– Sym­bol Szan­go – wy­ja­śnił Fa­bien, po­zna­jąc go.

– O kurwa – za­klął Szy­mon.

– Co się stało? – Zuri i Fab­nien nie bar­dzo wie­dzie­li, o co cho­dzi.

– Do sa­mo­cho­du i za­pier­da­la­my na cmen­tarz.

Wiedź­ma i wróż­bi­ta spoj­rze­li po sobie, nie bar­dzo ro­zu­mie­jąc, o co cho­dzi temu bia­łe­mu.

– Wszyst­ko wam wy­tłu­ma­czę po dro­dze. Tego też bie­rze­my. – Wska­zał na nie­przy­tom­ne­go mło­dzień­ca.

 

Abena stał za Wik­to­rem. Nie prze­szka­dzał mu w jego roz­pa­czy. Cze­kał. 

– Kiedy to się stało? – za­py­tał Wik­tor, gdy pierw­sza fala bólu prze­szła.

– Zaraz po tym, jak wpa­dła na ge­nial­ny po­mysł, aby się z tobą skon­tak­to­wać.

Usły­szał od­po­wiedź przy­ja­cie­la. Za­marł. Od­rzu­cił ża­ło­bę na dal­szy plan. Po­wo­li wstał z kolan. Nie od­wró­cił się. Nadal miał za ple­ca­mi Abene.

 

– Abena za wszyst­kim stoi, to on jest cza­row­ni­kiem Szan­go – wy­ja­śnił Szy­mon, gdy byli w sa­mo­cho­dzie w dro­dze na cmen­tarz.

– Jak do tego do­sze­dłeś? – nie ro­zu­miał Fa­bien.

– Ten gnój w ba­gaż­ni­ku mówił o nim mi­strzu.

– Przy­spiesz – Zuri po­na­gli­ła Fa­bie­na.

 

– O czym ty mó­wisz? – Wik­tor po­sta­no­wił grać na zwło­kę.

– O tym, że Chi­na­sa do­wie­dzia­ła się o moim pla­nie i za­mie­rza­ła ci o wszyst­kim po­wie­dzieć.

– O jakim pla­nie mó­wisz i co ja mam z tym wspól­ne­go? – Wik­tor po­wo­li za­czy­nał się ob­ra­cać w stro­nę Abeny.

– Szan­go prze­mó­wił do mnie. Chi­na­sa jest jego po­tom­kiem w pro­stej linii, a jej syn jest ko­lej­nym wcie­le­niem Szan­go. Dzię­ki magii w trak­cie za­ćmie­nia słoń­ca, Szan­go wstą­pi w Ra­ma­ne Osse­ni i od­ro­dzi się na ziemi. Sta­nie na czele Jo­ru­ba, po­mści zdraj­ców i po­pro­wa­dzi lud do wiecz­nej chwa­ły.

– A co ja mam z tym wspól­ne­go?

– Ra­ma­ne jest synem Chi­na­sy i twoim.

Wik­tor sta­nął za­mu­ro­wa­ny. Wszyst­kie czę­ści ukła­dan­ki uło­ży­ły się w jedną ca­łość.

– Teraz mu­sisz zgi­nąć.

Abena uło­żył dło­nie przed sobą, jakby coś trzy­mał mię­dzy nimi. Po­ja­wi­ła się tam błę­kit­na kula z pio­ru­na­mi. Uło­żył dło­nie w taki spo­sób, by pchnąć ma­gicz­ną kulę w stro­nę księ­dza.

– Nie radzę, albo ten młody zgi­nie.

Abena obej­rzał się w stro­nę, skąd do­cho­dził głos. Zo­ba­czył wiedź­mę, wróż­bi­tę i tego bia­łe­go przy­błę­dę, który trzy­mał nóż na gar­dle zwią­za­ne­go Ra­ma­ne.

– Nie rób mu krzyw­dy, to mój syn – krzyk­nął Wik­tor do Szy­mo­na.

Ta wia­do­mość za­sko­czy­ła całą czwór­kę. Na twa­rzy Abena po­ja­wił się chy­try uśmie­szek.

– Biały demon jest moim ojcem? – wy­sy­czał z obrzy­dze­niem Ra­ma­ne.

– Nie wie­dzia­łem o twoim ist­nie­niu – za­czął się tłu­ma­czyć Wik­tor.

– Zabij go mi­strzu.

 Abena skie­ro­wał prawą rękę w stro­nę Szy­mo­na, z jego pal­ców wy­strze­li­ły bły­ska­wi­ce, roz­ry­wa­jąc pęta wię­żą­ce Ra­ma­ne i od­rzu­ca­jąc Szy­mo­na w tył.

Mło­dzie­niec chwy­cił nóż, który wy­le­ciał z rąk Szy­mo­na i rzu­cił się w stro­nę ojca.

– Nie za­słu­ży­łem na twoją mi­łość i nie pro­szę o wy­ba­cze­nie, ale wy­ba­czam ci twój czyn – po­wie­dział Wik­tor i ukląkł przed Ra­ma­ne go­to­wy na śmierć.

Abena za­do­wo­lo­ny z ob­ro­tu sy­tu­acji, nie zwra­cał uwagi na wiedź­mę, która za­czę­ła szep­tać za­klę­cia, wpro­wa­dza­jąc się w trans. 

Zuri usi­ło­wa­ła we­drzeć się do świa­do­mo­ści cza­row­ni­ka.

Ra­ma­ne za­trzy­mał się przed klę­czą­cym Wik­to­rem. Za­wa­hał się.

Abena wi­dząc to, chciał za­re­ago­wać, ale po­czuł jak do jego umy­słu ktoś się wdzie­ra. Spoj­rzał w stro­nę wiedź­my. Była w tran­sie. Chciał ci­snąć w nią bły­ska­wi­cą, ale ręce od­mó­wi­ły po­słu­szeń­stwa.

Szy­mon nie wie­dział co się dzie­je, ale zda­wał sobie spra­wę, że w jakiś spo­sób Zuri po­wstrzy­mu­je cza­row­ni­ka przed ata­kiem. Spoj­rzał na nią. Była cała mokra od potu, a jej cia­łem tar­ga­ły kon­wul­sje. Abena po­wo­li od­zy­ski­wał wła­dzę nad cia­łem, wy­pę­dza­jąc wiedź­mę ze swo­je­go umy­słu. Szy­mon rzu­cił się na niego, oba­la­jąc na zie­mię.

– Synu, nie wie­dzia­łem o twoim ist­nie­niu – mówił Wik­tor, klę­cząc i wpa­tru­jąc się w oczy Ra­ma­ne. – Ja i twoja matka pod­ję­li­śmy wspól­nie de­cy­zję, że wrócę do Je­zu­sa, aby wal­czyć ze złem. Nie po­wie­dzia­ła mi o tym, że jest w ciąży.

– My­ślisz, że to cię ura­tu­je przed śmier­cią?

– Nie, ale twoja matka na pewno by nie chcia­ła, żebyś po­dą­żał tą ścież­ką.

– Skąd ty mo­żesz wie­dzieć, co ona by chcia­ła?

– Bo za­mie­rza­ła mnie pro­sić o pomoc, aby cię chro­nić.

– Dosyć tego. – Ręka z nożem po­wę­dro­wa­ła w górę.

– Ona zo­sta­ła za­bi­ta.

Ra­ma­ne za­trzy­mał cios.

Wik­tor po­wstał z kolan. Teraz stał twa­rzą w twarz z synem, pra­wie sty­ka­li się no­sa­mi.

– Bło­go­sła­wię cię synu w imię ojca i syna i ducha świę­te­go. 

Wik­tor na­kre­ślił kciu­kiem znak krzy­ża na czole Ra­ma­ne.

– Ko­cham cię synu. Czyń, co mu­sisz.

Abena uwol­nił się spod mocy wiedź­my, ode­pchnął Szy­mo­na od sie­bie siłą magi Szan­go i za­mie­rzał ci­snąć pio­ru­nem w na­past­ni­ka, aby go spo­pie­lić, gdy po­czuł zimne ostrze, wbi­ja­ją­ce się w pod­sta­wę czasz­ki.

– To za moją matkę. – Usły­szał szept Ra­ma­ne i za­padł w ciem­no­ści.

Ra­ma­ne sie­dział nad zwło­ka­mi swego mi­strza i pła­kał. Cały jego świat się za­wa­lił.

– Nie płacz synu. – Usły­szał zna­jo­my głos. Pod­niósł głowę i zo­ba­czył prze­zro­czy­stą po­stać matki.

– Mamo.

– Długa droga przed tobą. Nie zo­sta­wiam cię sa­me­go.

Wik­tor pod­szedł do syna i chwy­cił go za ramię. Padli sobie w ob­ję­cia.

Zuri pa­trzy­ła na ten pięk­ny ob­ra­zek z uśmie­chem na twa­rzy. Udało im się. Wy­gra­li.

– Zo­sta­niesz? – Spoj­rza­ła na Szy­mo­na.

– Chcia­łabyś? – od­po­wie­dział py­ta­niem na py­ta­nie.

– Po­czu­łam to samo co ty, gdy cię po raz pierw­szy zo­ba­czy­łam.

– Zo­sta­nę.