Puste obietnice

1.

 

 Butelka toczyła się po blacie, a ja zastanawiałem się dlaczego akurat dziś piłem z okrągłej flaszki. Butelka o przekroju trójkąta lub kwadratu nie mogłaby się toczyć, a w konsekwencji rozbić, spadając ze stołu. Hanna podniosła na mnie wzrok, jakby coś w niej również pękło:

 – Miałeś już nie pić.

Cholerna, okrągła, zdradziecka butelka.

 – Obiecałeś… Koniec z piciem, mówiłeś. Za rok pojedziemy do ciepłych krajów na wakacje. To było pięć lat temu.

 Brutalna logika suchych faktów: cel, czas, kryteria akceptacji. Przejechała ręką po moich papierach, po stole z którego przed chwilą spadła flaszka z tanią whiskey. Wzięła do ręki kilka kartek.  

 – Puste, jak twoje obietnice. Pracujesz niby cały czas, piszesz… Ale nic z tego nie wychodzi.

 Wyrzuciła zebrane kartki, które dołączyły do małej sterty pod stołem.

 – Obiecujesz, obiecujesz za to cały czas. Że się zmienisz, że zarobisz pieniądze, że wyjedziemy. Nonsens!

Wykrzyknęła ostatnie słowo i przeciągnęła jeszcze raz ręką po blacie stołu. Ruch był tym razem bardziej energiczny. Patrzyłem jak pozostałe kartki spadały na ziemię i pomyślałem, że wyglądają jak wielkie, ciężkie płatki śniegu. Wyobraziłem sobie, że kiedy dotkną podłogi, zmienią się w odpowiednie słowa, które pozbieram i wypowiem. I znowu będzie dobrze, będzie jak zawsze. Hanna złapała mnie delikatnie za podbródek, mój wzrok został odciągnięty od podłogi, patrzyłem teraz prosto w jej chłodne, niebieskie oczy.

 – To koniec, Krzysiu.

Odwróciła głowę i wskazała palcem drzwi mieszkania.

 – Wyjdę przez te drzwi i nigdy więcej mnie nie zobaczysz, obiecuję.

I wyszła.

 

2.

 

 Kobieta w chuście przesuwała się coraz bliżej mnie, a ja udawałem, że nie widzę, jak patrzy na mnie ukradkiem. Butelka wódki stała tuż obok mojej ławki, sięgnąłem po przezroczysty płyn i pociągnąłem łyk. Chyba ręce mi drżały, bo większość alkoholu wylałem na ziemię. Targały mną emocje tak, że nie mogłem się nawet porządnie upić. Kobieta w chuście, nie wiadomo kiedy, znalazła się tuż przy mnie.

 – Cyganka prawdę powie, powróżyć, powróżyć…

 Zignorowałem ją i spojrzałem na jeziorko na środku parku, przy którym stała drobna staruszka w zielonym, spłowiałym płaszczu. Stała i karmiła kaczki. Obok mnie na drugiej ławce siedział młody chłopak z wielkim plecakiem, odpowiednim raczej w góry niż do miasta.

 – Dziewczyna zostawiła, ja widzę w kartach – mamrotała Cyganka wyciągając zgraną talię kart ze zmechaconej torby. – Widzę, że zostawiła, ale wróci, wróci na pewno. Wy będziecie mieć dużo dzieci, ja widzę w kartach.

 Szukałem w kieszeni, czy nie została mi jakaś reszta od wódki, nic jednak nie znalazłem. Za to chłopak obok mnie już wyciągał do kobiety w chuście rękę z drobnymi. Tak, jakby to do niego właśnie zwracała się Cyganka i kto wie, może tak właśnie było. Ulice wybrukowane są połamanymi sercami – pomyślałem melancholijnie.

 Wstałem i poszedłem w kierunku jeziorka, zabierając butelkę i ocierając łzę, która pojawiła się w kąciku oka. Karmiąca kaczki staruszka zagadnęła mnie:

 – Nie zwracaj uwagi na to gadanie, dziewczyna wróci albo nie, a czas goi rany.

 – Raczej nie wróci – powiedziałem i pociągnąłem kolejny łyk wódki oblewając się alkoholem. – A ja nie mogę jej przeprosić i obiecać, że wszystko będzie dobrze.

 Staruszka rzuciła resztę chleba kaczkom i obróciła się do mnie.

 – Oczywiście, że możesz. Może ona nie usłyszy, może nie zrozumie, ale będzie ci z tym lepiej, wyrzucisz to z siebie. Jeśli niczego nie zrobisz, będziesz potem żałował.

 Nie wiem, po co w ogóle się odzywałem. Czego szukałem – zrozumienia, rady? Poczułem, jak bardzo nie na miejscu są wszelkie słowa, rzuciłem butelkę w krzaki, w geście bezradności i zdenerwowania.

 – Tak się nie stanie, ja… nie mogę jej zobaczyć, jest coś, jakaś siła, która mnie powstrzymuje. Gdybym tylko mógł jej powiedzieć, gdybym mógł ją przeprosić…

 Zaczynałem się jąkać, poczułem też, że chwieję się na nogach. Alkohol i silne wzburzenie zrobiły swoje, krew pulsowała mi w skroniach. Staruszka chwyciła mnie pod ramię i posadziła ponownie na pustej ławce.

 – Spokojnie młodzieńcze, opowiedz mi wszystko, na pewno znajdzie się jakaś rada.

Pokiwałem głową, powoli dochodząc do siebie. Mogę opowiedzieć, czemu nie? Przecież nikomu tym już nie zaszkodzę.

 

3.

 

 Kilka dni temu, wychodząc z kawalerki Hanna obiecała, że już więcej się nie zobaczymy. I stało się tak jakby rzuciła jakiś czar, choć wtedy jeszcze o tym nie wiedziałem. Tamtego dnia byłem pijany, nie miałem sił, żeby biec za nią, nie pamiętam nawet, co robiłem później tego wieczora. Z samego rana jednak udałem się wprost do jej domu ze stanowczym zamiarem naprawienia naszych relacji.

 Mieszkała w niewielkim budynku, w którym kiedyś była szkoła. Razem z nią mieszkali rodzice i dwóch braci, w jednym domu, choć każdy miał swoje, osobne mieszkanie.

 Kiedy znalazłem się przed odpowiednimi drzwiami, zadzwoniłem. Żadnej reakcji. Zapukałem, najpierw cicho, potem trochę głośniej. Nic. Dobijałem się więc dalej, coraz głośniej, aż z mieszkania naprzeciwko doleciał mnie okrzyk kobiety:

 – Co to za potępieńcze hałasy?

 Nie chciałem wyjść przed rodziną Hani na jakiegoś szaleńca, który bez opamiętania łupie we drzwi. Zbiegłem szybko po schodach, starając się nie narobić jeszcze więcej hałasu. Stanąłem w bramie naprzeciw domu mojej dziewczyny i czekałem.

 Budynek miał tylko jedne drzwi wejściowe, nie było zatem innej możliwości dostania się do niego, jak tylko obok mojego posterunku. Godziny mijały jednak, a Hania się nie pojawiła. Zbierałem się już do odejścia, kiedy zauważyłem, że w oknie jej mieszkania pali się światło. Przeszedłem na drugą stronę ulicy, spojrzałem jeszcze raz w górę, na moich oczach światło zgasło. Sprawdziłem godzinę: dwudziesta trzecia. Późno na odwiedziny, szczególnie w kontekście mojego wcześniejszego dobijania się do drzwi. Westchnąwszy, wróciłem do swojego mieszkania i położyłem się spać.

 Następnego dnia rano czekałem przed domem Hanny, żeby spotkać ją, gdy będzie wychodziła do pracy. Przez kilka godzin mojego oczekiwania nie pojawiła się jednak w drzwiach. Wszedłem do budynku, mając nadzieję, że może poszczęściło mi się i nie będę musiał zagadywać jej na ulicy, może została dziś w domu. Dobijałem się do drzwi jeszcze głośniej niż poprzednio, ale nikt mi nie otworzył. Zastanawiałem się przez chwilę czy nie zapukać do innych mieszkań na piętrze, ale po namyśle porzuciłem ten pomysł. Hanna musiała być w pracy, niewiadomym sposobem znów mijając mnie niepostrzeżenie. Oczywiście widziałem, gdzie moja dziewczyna pracuje, postanowiłem zatem tam się udać.

 Dotarłem na miejsce i czekałem przed wejściem na klatkę schodową, przy którym zwykle zbierali się palacze. Po kilku minutach, jeden z pracowników otworzył drzwi, a mi udało się niepostrzeżenie wślizgnąć do środka. Ludzie nie zwracali na mnie uwagi zamknięci w boksach. Pochyleni nad ekranami monitorów, z twarzami opromienionymi niezdrowym blaskiem, wyglądali jak bladzi męczennicy korporacji.

 Wiedziałem, że Hanna ma biurko naprzeciwko kserokopiarki, przy oknie wychodzącym na pobliski hotel. Miejsce było jednak puste. Co tu zrobić? Na pewno nie mogłem stać zbyt długo w miejscu, bo zaraz jakiś kierownik zmiany się mną zainteresuje. Podszedłem do kserokopiarki, wyciągnąłem z niej pustą kartkę, na której napisałem czarnym mazakiem “awaria”. Kartkę umieściłem na plastikowej pokrywie urządzenia, a następnie pochyliłem się nad dozownikiem papieru i naśladując cierpiętnicze miny ludzi z boksów, udawałem, że próbuję rozwiązać problem z kopiarką. Spędziłem tak kilkanaście minut, ale Hania się nie pojawiła. Za to utworzyła się kolejka ludzi, chcących coś skserować. Uśmiechnąłem się przepraszająco (na szczęście nikt nie zwracał na mnie uwagi) i w końcu zabrałem kartkę i ruszyłem ponownie pomiędzy biurka.

Pokręciłem się jeszcze chwilę po piętrze, zajrzałem do kuchni, zajrzałem do salek konferencyjnych, bardzo długo wiązałem sznurówki przy damskiej toalecie. Nie spotkałem jednak mojej dziewczyny. Opuściłem budynek używając ponownie schodów, nikt mnie o nic nie zapytał, nikt nie robił mi problemów. Mój główny problem pozostał jednak nierozwiązany.

 Oczywiście można powiedzieć, że miałem po prostu pecha, że mijałem się po prostu z Hanią, byłem w nieodpowiednim miejscu, w nieodpowiednim czasie. Tak i ja myślałem, choć zaczynałem też czuć coraz większy niepokój. Poszedłem w końcu na moje dawne miejsce, w bramie pod jej domem. Upewniwszy się wcześniej, że Hani nie ma w domu, czekałem do wieczora, znów jej jednak nie spotkałem. Choć wydawało się to niemożliwe, po jakimś czasie w oknie jej mieszkania zapaliło się światło, podobnie jak dzień wcześniej. Tego już było za wiele. Skierowałem się wprost pod jej drzwi. Gdy dotarłem na miejsce, zacząłem się bezceremonialnie dobijać. Nie obchodziło mnie już, co będzie o mnie myśleć moja dziewczyna czy jej rodzina, miałem dość, chciałem ją zobaczyć, chciałem skończyć ten koszmar, chciałem dowiedzieć się o co tu chodzi. I wtedy stała się najdziwniejsza i zarazem najstraszniejsza rzecz. Drzwi się otworzyły powoli, jakby ktoś ostrożnie je uchylał, otworzyły się na całą szerokość. Za nimi nikogo nie było, nikt tam nie stał mimo, że widziałem jak klamka się obraca. Osłupiałem. Drzwi po chwili delikatnie się zamknęły a ja zszedłem na dół, zamyślony, przestraszony, kompletnie ogłupiały.

 

4.

 

 – Nie mogę się zobaczyć z Hanią, jakaś moc dzieli nas, jakaś magia, sam nie wiem – mówiłem drżącym głosem, a staruszka, która wcześniej karmiła kaczki, patrzyła jakby przeze mnie. Nie wiedziałem czy nie wzięła mnie za wariata. Może się przestraszyła i planowała właśnie wezwanie policji. Nie bałem się tego, przeżywałem za to znów tę serię dziwnych zdarzeń. W końcu kobieta przestała patrzyć niewidzącym wzrokiem i skupiła się ponownie na mnie.

 – Znam różne siły rządzące tym światem, stare wiary, gusła. Niektórzy mówią nawet, że potrafię rozmawiać z umarłymi.

 Zaśmiała się suchym śmiechem, a ja przełknąłem ślinę.

– Czy nie chcesz jadła, napoju? – Otworzyła dłoń z pokruszonym chlebem.

– Nie – odpowiedziałem powoli. Może ostatecznie to nie ja z naszej dwójki jestem szurnięty. – Dziękuję.

Rzuciła okruchy w stronę stawu z kaczkami.

 – Nie jestem ci zatem w stanie pomóc, przykro mi. – Zamyśliła się. – Choć być może znam kogoś, kto pozwoli ci poznać odpowiedzi.

 Spojrzałem na nią pytająco.

 – Mieszka tutaj, w tym parku. Spotkasz go w tym samym miejscu o północy, o tam, niedaleko wierzby.

Wskazała palcem na drzewo.  

 – O ile uzna za stosowane się pojawić – dodała. – Możesz powiedzieć, że jesteś znajomym Elsy, że ja cię przysyłam.

 Wstała, spojrzała na mnie jakby ze smutkiem i odeszła wolnym krokiem w kierunku bramy. Mamrotała coś o tym, że jest ciemno i głucho. Pomyślałem, że faktycznie była wariatką. Nagle się zatrzymała, a ja przestraszyłem się, że odczytała moje myśli.

 – Pamiętaj, – rzuciła jeszcze na odchodnym – że mieszkaniec wierzby bardzo lubi zagadki.

 Przesiedziałem na ławce w parku do wieczora, ludzie przechodzili obok mnie zamyśleni, lub zajęci sobą nawzajem. Ani staruszka, ani Cyganka już się ponownie nie pojawiły, nawet kaczki się pochowały. Słońce zachodziło i zrobiło się szaro. Lekki wiatr marszczył wodę w pobliskim stawku, gdy usłyszałem zgrzyt zamykanej bramy parku o dwudziestej drugiej. Myślałem o tej dziwnej osobie, z którą mam się spotkać oraz o Elsie, staruszce, która oprócz karmienia kaczek zajmowała się gusłami. A przynajmniej tak twierdziła. Potem zacząłem myśleć o Hannie.

 – Wyjdę przez te drzwi i więcej mnie nie zobaczysz – powtórzyłem cicho jej słowa.

 – Szepcesz do siebie, bełkoczesz, nie jesteś zdrowy – usłyszałem nagle czyjś piskliwy głos.

 Podniosłem wzrok i ujrzałem nietypową postać, niski człowieczek z włosami poskręcanymi w długie strąki, ubrany w nieco za duży, szary płaszcz. Podszedł do mnie bliżej, nieco się pochylił i zajrzał mi prosto w twarz. Zobaczyłem jego intensywnie zielone oczy, jak dwie zielone latarnie świecące w ciemności.

 – Nie czujesz się dobrze, co? Nie wyglądasz dobrze, lepiej jeśli stąd sobie po prostu pójdziesz.

 – Nie mam dokąd pójść – odpowiedziałem. – Gdziekolwiek pójdę, chodzi za mną obraz Hanny. 

Człowieczek się zniecierpliwił.

 – Idź do malarza, zapłać mu, on namaluje Ci obraz, obraz zamknij w skrzyni w domu, albo przybij do ściany grubymi gwoździami, żeby nie mógł za tobą chodzić. I problem z głowy.

– To są żarty, a ja przyszedłem prosić o pomoc.

 – Po pierwsze nie przyszedłeś, bo już tu siedziałeś. – Jeden palec zielonookiego wyprysnął z jego małej piąstki, za nim podążył drugi palec. – Po drugie, rozmawiałeś z Elsą, którą wzruszyła twoja historia, powiedziała ci o mnie, więc siedzisz tutaj i zawracasz mi głowę. A po trzecie – Kolejny palec dołączył do poprzedniej dwójki. – żadnej pomocy nie dostaniesz.  

 – Dlaczego? – dopytywałem.

 Człowieczek spojrzał na mnie z niechęcią, oceniając nie tylko moją wyświechtaną kurtkę z przetarciami na łokciach oraz podarte dżinsy, ale też jakby zaglądając do mojego wnętrza. Zastanawiałem się przez chwilę, co tam ujrzał.

 – Tak się składa, że znam cię, jesteś Krzysztof Żelezny, pisarz, poeta i kto tam jeszcze – zacmokał z poirytowania. – Przychodziłeś tutaj nieraz, do parku, pod moją wierzbę. Nie sam, oczywiście. Z dziewczyną – jedną, drugą, trzecią. Każdą z nich trzymałeś z czułością za rękę, całowałeś, mamiłeś obietnicami, mamiłeś słowami. A teraz wiążę cię inna obietnica, wiążą cię słowa o niespotykanym… hmmm… ciężarze. Znam twój przypadek, jesteś jak przykuty do skały, jak przywiązany do pala. I dobrze!

 Odwrócił się na pięcie i ruszył energicznym krokiem w kierunku wierzby.

 – Zaczekaj! – złapałem go za drobną rękę, ale nagle wyrosły z niej kolce i dotkliwie mnie pokłuły.

 – Bierz te ręce! – skrzywił się, jakby był zmuszony do odegnania natrętnej muchy. Po chwili szedł dalej w kierunku wierzby.

 – Zagadki! – krzyknąłem, nim zniknął. – Elsa mówiła, że lubisz zagadki, zagrajmy w zagadki.

 – Zagadki, sradki – powiedział zielonooki, ale jednak stanął.

 Poprychał przez chwilę, coś tam zamruczał pod nosem, w końcu powiedział:

 – No dobrze, dam ci szansę, ze względu na Elsę.

Odwrócił się znów do mnie, usiadł pod drzewem i wskazał mi miejsce obok.

 – Kim jesteś tak w ogóle? – zapytałem podchodząc.

 – Ty mi powiedz… – uśmiechnął się łobuzersko. – "Pośród zieleni żyję, ulotny jak puch. Wśród drzew mnie nie sięgnie, upływ czasu". Kim jestem?

 Słowa człowieczka w płaszczu wniknęły do mojego umysłu i zaczęły się układać jak mozaika, tworzyć wzór, który mogłem odczytać, tak przynajmniej czułem. Musiałem tylko spojrzeć z góry, zobaczyć jakich elementów brakowało. Trwało to dłuższą chwilę.

 – Lasu Duch – powiedziałem w końcu.

 – Poeta cholerny, zapomniałem – mruczy człowieczek. – Oto mój las – wskazał kilka krzaków i wierzbę za swoimi plecami. – A ja jestem jego duchem. Oin cię pozdrawia.

 Skinął lekko głową w moją stronę.

 – No dobrze, to była runda bonusowa, o wejście do gry. – Potarł swoje małe dłonie o siebie. – Mów teraz swoją zagadkę, jeżeli jej nie rozwiążę, spróbuję ci pomóc, jeżeli rozwiążę, będziesz pracował u mnie, powiedzmy, sto lat.

 – Mam pracować u ciebie?

 – No, przynieś, wynieś, pozamiataj, wierzbę oczyść z robactwa, krzaki poprzycinaj, tego rodzaju zadania.

 Sto lat służby u jakiegoś, nie wiadomo w sumie nawet kogo? Byłem w totalnym szoku i musiałem wyglądać jeszcze bardziej mizernie niż przed chwilą.

 – Siedemdziesiąt pięć lat, niech będzie moja strata – Oin spojrzał na mnie jakby oceniał konia przed kupnem. – Pewnie jeszcze będę cię musiał i tak odkarmić i leczyć. Mów szybko tę zagadkę, bo robota czeka.

 Kolejny żart, a może próba przestraszenia mnie? Ale ja postanowiłem nie rezygnować, nie zrezygnować choćby nie wiem co. Przyszedłem tu, żeby poznać odpowiedzi.

 Zagadka, wymyślić zagadkę… Tyle słów w mojej głowie, a tu trzeba wybrać i to wybrać sprytnie. Nie mądrze, ale właśnie sprytnie.

 – Opowiedz mi najpierw o obietnicy Hanny, czy jej słowa rzeczywiście mają magiczną moc?

 Sam już doszedłem do wniosku, że tak, ale chciałem zyskać kilka chwil na wymyślenie zagadki dla człowieczka. Duch Lasu podrapał się po brodzie, obdarzonej rzadkim zarostem. Wzruszył ramionami.

 – Tak, jest w nich moc, albo magia, jeśli tak chcesz to nazywać. Taka moc nie bierze się jednak znikąd. Czarodzieje od dawna recytowali inkantacje, żeby tworzyć zaklęcia, czary o określonych właściwościach. Ich słowa często odwracały bieg wydarzeń, potrafiły niszczyć całe armie. – Wycelował we mnie palec. – W twoim wypadku podejrzewam, że ta jedna obietnica rzucona przez Hannę w odpowiednim miejscu i odpowiednim czasie, zebrała moc wszystkich, czy też większości, twoich własnych, pustych obietnic. Twoje puste słowa wytworzyły negatywną energię, moc naładowaną ujemnie. Było tylko kwestią czasu, kiedy ta energia znajdzie sobie ujście.

 Milczał chwilę w zamyśleniu, po chwili jednak przypomniał sobie, o czym wcześniej rozmawialiśmy. Klepnął mnie w ramię z zadziwiającą, jak na swoją nikczemną posturę, siłą.

 – Ale do rzeczy, zagadka gotowa?

 – Już prawie – w głowie kiełkował mi pewien pomysł. – Daj mi sekundkę.

 – Nie mamy całego dnia – zielonooki wydawał się zirytowany. – Mów zagadkę, albo odejdź.

 Spojrzałem na niego i powiedziałem;

 – Oto zagadka dla Ciebie, Oinie: "Litwo, Ojczyzno moja! ty jesteś jak zdrowie; ile cię trzeba cenić, kto tylko się dowie?"

 Duch lasu przymknął oczy w zamyśleniu i zaczął mamrotać.

 – Co ty mi tu… – podrapał się po głowie. – Co to ta Litwa…

 Myślał, oczy miał zamknięte, co chwilę mówił coś do siebie i marszczył czoło. Teraz przyszła na mnie kolej, żeby go trochę popędzić.

 – Znasz rozwiązanie?

 – Już, już. Mam na końcu języka.

 Czekałem, mając nadzieję, że tylko tak mówi. Zacząłem gwizdać, niby ze znudzenia, co wyraźnie go zdenerwowało.

 – Zamkniesz się wreszcie?

 – Jak tylko podasz mi rozwiązanie.

 – Bądź cicho i licz w myślach do dwudziestu.

Zamknął oczy i dalej myślał. Zacząłem liczyć. Gdy doszedłem do piętnastu, Oin otworzył oczy i uśmiechnął się szeroko. Poczułem dreszcze na plecach.

 – Oto rozwiązanie, Krzysztofie Żelezny – powiedział Duch Lasu. – "Litwo, Ojczyzno moja! ty jesteś jak zdrowie; Ile cię trzeba cenić, kto się tylko dowie?… Dowie się ten, kto się ceni, bo się leni".

Odetchnąłem, nawet nie było mi specjalnie do śmiechu.

 – To nie jest poprawna odpowiedź.

 – Nieee?

Pokręciłem głową.

 – Poprawna odpowiedź to: "Ten tylko się dowie, kto cię stracił".

 Oin odchylił głowę i jęknął cicho:

 – Byłem tak blisko. – Popatrzył na mnie z wyrzutem. – No dobrze, słowo się rzekło, postaram się pomóc.

 Sięgnął w kierunku wierzby i z dziupli wyciągnął mały woreczek.

 – Posłuchaj mnie uważnie. Najpierw trzeba zbadać, z czym mamy do czynienia. Słowa zwykle nie są same w sobie obdarzone mocą, nie kumulują się nawzajem, nie zwiększają swojej energii. W większości wypadków potrzebny jest katalizator, wydarzenie, związane z siłami obdarzonymi wielką mocą, niekiedy artefakt, przedmiot skupiający takowe siły. Musisz się dowiedzieć, co to jest.

 Wręczył mi woreczek.

– W tej sakiewce jest proszek, który rozsypiesz pod domem Hanny. Mimo, że jej nie możesz zobaczyć, kiedy twoja ukochana przejdzie po proszku, powinien pojawić się trop, za którym podążysz. Jakikolwiek charakter ma katalizator, dziewczyna powinna być z nim do tej pory związana, musisz chodzić za nią wszędzie i postarać się odkryć co to jest.

 Wziąłem zawiniątko i spojrzałem poważnie na Oina.

 – Tak zrobię. Wrócę, gdy czegoś się dowiem.

 Oin uśmiechnął się szeroko i zatarł ręce.

 – Lepiej przygotuj się wtedy na kolejne zagadki.

 Odwróciłem się i odszedłem. Kątem oka zobaczyłem, że uśmiech Oina zgasł i mały człowieczek ze smutkiem pokręcił głową, patrząc w ślad za mną. Ale może mi się tylko tak wydawało.

 

5.

 

 Padał deszcz, ale nie zwracałem na to uwagi. Stałem przed domem Hani, jak codziennie od kilku dni. Nie mogłem teraz użyć proszku od Oina, bo zmyłby się zaraz. Był wieczór, światło w pokoju mojej dziewczyny było zapalone, jak wiele razy o tej porze. Prowadząc moje małe śledztwo powoli zaczynałem się domyślać, co mogło dać moc słowom Hanny, co było katalizatorem.  

 – Miłość – wyszeptałem w mrok.

 Tak, miłość, ale nie do mnie, miłość do innego mężczyzny, która być może rozdzieliła nas na zawsze. Mnie i moją dziewczynę (ciągle ją tak nazywałem w myślach). Miłość, która wzmocniła obietnicę Hanny nieznaną mocą, być może, tak jak twierdził Oin, była to moc moich pustych obietnic, negatywna energia wytworzona ze słów, które powinny coś znaczyć, ale nie znaczyły. Bo takimi je uczyniłem.

Mimo, że podejrzewałem, że Hania z kimś się związała, bałem się jednak to sprawdzić, bałem się wiedzieć na pewno. Miałem nadzieję, że deszcz nigdy nie przestanie padać, że zostanę w tej bramie i niczego nie odkryję. Zawieszony w czasie, ogrzewany do środka nikłym płomykiem nadziei.

 Przysnąłem na stojąco i ocknąłem się, gdy był już ranek. Silny wiatr rozgonił chmury i deszcz. Rozsypałem proszek o białej barwie przed drzwiami do budynku. Ranek rozjaśnił mi umysł i uwolnił od oporów przed odkryciem prawdy. Mimo, że obawiałem się tego, co odkryję, zdecydowałem, że chcę zrozumieć, dowiedzieć się, co się tutaj dzieje.

 Ludzie na ulicy nie zwracali na mnie uwagi, kiedy sypałem magiczny proszek. Każdy spieszył się do pracy i myślał o swoich sprawach. Już po chwili znów czekałem w bramie. Przechodnie deptali rozsypany przeze mnie specyfik, nie zostawiając żadnego śladu. Po jakimś czasie jednak, pojawiły się drobne odciski butów osoby wychodzącej z budynku. To musiała być Hanna. Poszedłem za jej śladami.

Dreptałem pochylony nad śladami w proszku, trop po jakimś czasie zaczął jednak słabnąć, białe odciski butów stawały się coraz mniej wyraźne. Na szczęście Hania akurat weszła do jakiegoś budynku, a ja przed jego drzwiami rozsypałem natychmiast kolejną garść magicznego proszku. Podniosłem głowę – kwiaciarnia. Czyżby kupowała kwiaty dla swojego nowego mężczyzny? Z reguły to mężczyźni kupują kwiaty kobietom, ale Hania zawsze lubiła zaskakiwać. Uśmiechnąłem się do siebie, wspominając niespodzianki, które mi urządzała i otarłem ciepłą łzę spływającą po moim policzku. Oddałbym wszystko, żeby wrócić do tamtych czasów, znów trzymać ją w ramionach i czuć bicie serca tuż przy moim sercu. Otrząsnąłem się z zadumy i sięgnąłem po kolejną porcję proszku Oina. Może jeszcze nie wszystko stracone, może da się odwrócić ten czar.

 Czekałem przed kwiaciarnią dłuższą chwilę, aż ślady znów się pojawiły. Ponownie podążyłem za nimi. Hanna wsiadła do tramwaju nr 13, a ja wsiadłem wraz z nią; jechaliśmy aż do pętli. Wysiadłem pierwszy z tramwaju wprost na betonową platformę i znów rozsypałem trochę białego proszku od Ducha Lasu, dzięki czemu, już po chwili ponownie pojawiły się ślady. Podążałem w dalszym ciągu magicznym tropem. Wokół szumiały drzewa, było sporo zieleni, pomyślałem, że to dobrze, bo rośliny tworzą osłonę od wiatru, który rozdmuchuje magiczny proszek.

Hania przyspieszyła kroku, więc musiałem się skupić, żeby jej nie zgubić i jednocześnie sypać proszkiem raz po raz, żeby ślad był dobrze widoczny. Moja dziewczyna szła jedną z wielu, zaskakująco blisko siebie wytyczonych alejek. Ślady butów, doprowadziły mnie w końcu do ławki. Stanąłem z boku i czekałem wpatrzony w miejsce, w którym powinna się znajdować Hanna. Czekanie stało się ostatnio moim głównym zajęciem.

 – Jaki mam wybór? – zapytałem siebie.

Nie miałem żadnego.

 Bezczynność się przedłużała, nikt się nie zjawiał. Podszedłem do ławki, żeby rozsypać ponownie wokół Hani proszek Oina. Wiatr przez chwilę się wzmógł, unosząc zawartość mojej ręki, magiczne drobinki ukazały przez chwilę zarys osoby siedzącej na ławce.

Doznałem olśnienia: skoro proszek ukazuje ślady Hanny na chodniku, może pozwoliłby również zobaczyć coś więcej, może pozwoliłby mi ujrzeć… ją. Rzucona przypadkowo na wiatr, garstka magicznego specyfiku wydawała się potwierdzać, że jest to możliwe. Wziąłem trochę więcej proszku i sypnąłem go nad ławką, zobaczyłem włosy mojej dziewczyny i zarys głowy, siedziała pochylona. Rzuciłem kilka garści więcej, wiatr nieco przeszkadzał moim planom, ale powoli udało mi się, obsypać niemal całą Hanię. Poczułem, że złamałem tę magię, że jej obietnica już nie ma nade mną mocy, że jest jeszcze nadzieja. Moja dziewczyna pochylona na ławce w skupieniu obserwowała coś przed sobą. W ręku ściskała, przyprószone obecnie proszkiem, kwiaty, zakupione chwilę temu w kwiaciarni. Jej plecy unosiły się i opadały, wydawało mi się, że płacze. Co dziwne, przed nią niczego nie było. Obróciłem się i wpatrywałem intensywnie w miejsce, w którym ewidentnie coś powinno się znajdować. Niczego tam nie było.

Nagle Hanna się poruszyła, położyła kwiaty przed sobą, wstała i zaczęła zbierać się do odejścia. Magiczny proszek, którym była obsypana, porwał wiatr, tak jakby ktoś nagle zerwał z niej biały płaszcz. Drobinki specyfiku zaczęły osiadać na przedmiocie, w który tak intensywnie się wpatrywała. Było to coś ukryte przede mną w podobny sposób, a może nawet jeszcze bardziej niż sama Hanna. Być może artefakt, który byłby w stanie posłużyć do ostatecznego złamania mocy wiążących mnie słów. Proszek, niczym całun, okrył przedmiot uwagi Hani. Zobaczyłem kształty kolejnych kwiatów, ułożonych na płaskiej powierzchni oraz tabliczkę w kształcie rombu lub tarczy. Porwane drobinki pyłu wniknęły w żłobienia na tarczy, ukazując krzyż i dwa słowa: Krzysztof Żelezny.

 

6.

 

 Przypomniałem sobie nagle tamten wieczór. Tak naprawdę zawsze go pamiętałem, prawda? Tylko tak bardzo nie chciałem, żeby to zdarzyło naprawdę.

 – Wyjdę przez te drzwi i nigdy więcej mnie nie zobaczysz. Obiecuję.

 Szkło z rozbitej butelki i moje pokrwawione ręce. Moje biedne, uciekające pomiędzy palcami, życie.

 Gdy zobaczyłem swój grób, poczułem się jak postać w kreskówce zawieszona nad przepaścią, która właśnie zrozumiała, że nie ma oparcia dla stóp. Właśnie spadałem, właśnie… Umarłem. Odwróciłem się i zacząłem uciekać cmentarną alejką. Bo to był przecież cmentarz. Biegłem przed siebie coraz szybciej i pewnie krzyczałbym, gdybym mógł. Gardło miałem jednak ściśnięte czystą grozą, strachem, że mogę nie istnieć. Przecież jeszcze istniałem. Czy już nie?

 Świat zaczął robić się stopniowo coraz ciemniejszy, jakby słońce było wielką lampą naftową, której knot ktoś właśnie postanowił przykręcić. Wkrótce zapadła nieprzenikniona ciemność, zrobiło się też nienaturalnie cicho. Ciemno wszędzie, głucho wszędzie, pomyślałem o słowach Elsy z parku. Brnąłem w tej ciemności licząc, że dokądś trafię. Sam nie wiedziałem dokąd, jak, ani po co, ale nie chciałem się zatrzymywać. Biegłem więc, aż zupełnie straciłem poczucie czasu.

 Nagle za mną pojawiło się światło, które rzucało dziwne cienie. Mimo że cały czas biegłem przez otwartą przestrzeń, patrząc na nie miałem wrażenie, że znajduję się w wielkim tunelu.

 – Ach tak – powiedziałem do siebie. – Światło w tunelu, cholerny klasyk.

 To światło jednak niosło bardzo nieprzyjemne skojarzenia, jak refleksy na białej ścianie szpitala. Jak błysk słońca na nożu tuż przed zadaniem ostatecznego ciosu. Nie chciałem być wessany przez tę jasność, na pewno nie. Przyspieszyłem, rzucając się do ucieczki w ciemność. Po chwili jednak stwierdziłem, że światło zaczęło się przybliżać. Mimo, ze myślałem, że to niemożliwe, udało mi się jeszcze nieco przyspieszyć, ale światło przyspieszyło również. Nie miałem już żadnych wątpliwości, to był pościg za mną. Starałem się wydłużyć krok, ale światło pędziło coraz szybciej i było coraz bliżej. Obejrzałem się przez ramię i niemal oślepłem. Było już bardzo blisko, tak blisko, że ucieczka nie miała sensu. Stanąłem nieruchomo i sięgnąłem po resztę proszku Oina. Nie chciałem odejść, nie mogłem zostać wessany przez to demoniczne światło. Skupiłem całą wolę, napiąłem wszystkie mięśnie, całe ciało, czy co tam jeszcze ze mnie pozostało. Sypnąłem proszkiem przed siebie i odskoczyłem w bok, najdalej jak mogłem, a świetlisty pociąg przewalił się tuż obok mnie. Światło nie zawróciło, chyba się udało, proszek mnie ukrył. Domyśliłem się już wcześniej, że skoro magiczny proszek odkrywa jedne rzeczy, może być tak, że inne zakrywa. Trochę jak zagadka o wielu znaczeniach. A Oin przecież tak lubił zagadki. Leżałem przez chwilę i próbowałem uspokoić oddech. Zacząłem liczyć do stu, nie skończyłem, straciłem przytomność.

Kiedy otworzyłem oczu, poczułem silny ból w lewym boku. Sięgnąłem ręką i wymacałem sporą ranę, jakby wyrwę w ciele. Nie krwawiłem, co biorąc pod uwagę moją obecną kondycję, nie powinno dziwić. Mimo wszystko po omacku oderwałem rękaw z wytartej kurtki, którą miałem na sobie i przyłożyłem do rany. Poczułem się lepiej i byłem gotów iść dalej. Wstałem, przywitała mnie gęsta i lepka ciemność, w którą wyruszyłem bez strachu.

 Mogłem brnąć przez tę ciemność lata, mogło również minąć zaledwie kilka godzin. Czas w tamtym miejscu nie miał znaczenia. W końcu jednak znalazłem wierzbę, wspiąłem się na nią i zasnąłem pośród gałęzi. Obudziłem się w parku nad jeziorem. Leżałem pod drzewem, a Oin stał nade mną pojąc mnie jakimś wywarem. Szepnąłem do niego:

 – "Ścięły się usta i oczy zawarły. Na świecie jeszcze, lecz już nie dla świata! Cóż to za człowiek?"

– Śpij – powiedział Oin. – Śpij jeszcze… Przyjdzie czas na zagadki.

 Złapałem go mocno za rękę

 – "Cóż to za człowiek!?"

 Spojrzał na mnie smutno.

 – "Umarły" – opowiedział po chwili milczenia.

 Zasnąłem. Kiedy obudziłem się ponownie, miałem już nieco więcej sił. Była noc, a Duch Lasu siedział wraz ze mną pod wierzbą, nad jeziorem w parku. Opowiedziałem mu, co się stało, o tym, że udało mi się ujrzeć Hanię raz jeszcze i o katalizatorze, którym prawdopodobnie był mój grób.

 – To nie tak – powiedział Oin, drapiąc się po rzadkim zaroście. – Katalizatorem była sama twoja śmierć.

 – Wiedziałeś, że jestem martwy? – spytałem cicho, choć znałem odpowiedź.

 – Wiedziałem. Elsa również – odpowiedział. – Słowa Hanny trzymały cię w tym świecie, miłość do niej i jej obietnica, którą chciałeś przekreślić, pokonać.

 – I mi się to udało – powiedziałem, lecz bez radości.

 – Zupełnie jednak nie rozumiem, dlaczego wróciłeś. – Człowieczek pokręcił głową i zmrużył w zamyśleniu swoje zielone oczy.

 – Ze strachu przed światłem. – Wzruszyłem ramionami. – No i z powodu mojej drugiej miłości.

 – Drugiej miłości?

 – Oinie, przynieś mi papier i coś do pisania. Muszę opisać tę historię, bo bez tego nie zaznam nigdy spokoju.

 – Zaraz przyniosę – obiecał Oin, a ja byłem pewien, że nie jest to pusta obietnica.