Za dziedziczkę.

Jednak tamte dwie nuty były subtelne i nie miały znaczenia. Były zagłuszane przez dużo wyraźniejszą toń. Strach. Obawa, że nowy dzień przyniesie jedynie ból. Cierpienie. Śmierć. Ten strach wyciskał z nich ostateczne rezerwy siły. Te, o których przeciętny człowiek nawet nie ma pojęcia, że je posiada. Przeciętny człowiek nie musi uciekać przed śmiercią.

Dźwięk, którego od dawna z przerażeniem oczekiwały ich uszy pojawił się nagle, doskonale wkomponowując się w tę przerażającą melodię. Prysła ostatnia nadzieja na to, że jednak ich nie gonił. Że jednak ich nie znalazł. Dzwonienie podkutych kopyt galopującego konia.

W symfonii ich oddechów nuta przerażenia wzięła górę, jak chór śpiewający głośniej w punkcie kulminacyjnym. Pojawiły się nowe, wyróżniające się dźwięki. Nerwowe krzyki kobiety i nawoływania towarzyszących jej mężczyzn. Przerażające w tej atmosferze chrapnięcia konia.

I śpiew klingi miecza wysuwającego się z pochwy.

Za dziedziczkę.

Nelgir skoczył na niego pierwszy. Dodając sobie odwagi donośnym rykiem ciął szeroko nadjeżdżającego jeźdźca od lewej. Ostrze szło po skosie. Jeździec jakby od niechcenia uniósł okrągłą tarczę. Jeszcze zanim miecz prześliznął się po niej, od dołu wyskoczyła zakrzywiona klinga bezbłędnie przebiegając Nelgirowi po szyi. Na tarczę spadł deszcz krwi.

Khalin nie zdołał zajść wroga od tyłu. Jeszcze zanim uniósł miecz do ciosu, koń zatańczył z wizgiem i obrócił się w miejscu, stawiając jeźdźca w idealnej pozycji. Potężne cięcie z góry nie pozbawiło Khalina głowy. Spadające ostrze ciężkiej szabli wbiło mu się wzdłuż szyi bardzo głęboko. Jeździec musiał być prawdziwym mistrzem w swej sztuce, skoro klinga nie utkwiła w barku.

Ghalad, Sanjar i Fills nie pałali tak bardzo żądzą zemsty. Stojąc we trzech, plecami do siebie, chcieli przeciągnąć walkę jak najdłużej.

Jeździec wiedział, że chcą dać jej czas do ucieczki. Doskonale zdawał sobie sprawę, że starają się do ostatniej kropli krwi chronić dziedziczkę.

Zaatakował. Przecież to tylko ludzie. Zdąży.

Sanjar z wysiłkiem sparował pierwszy cios. Wiedział, że wytrzyma jeszcze jedno, może dwa tak potężne uderzenia. Ręka już teraz mu się trzęsła. Jeździec nie uderzył ponownie. Ścisnął boki konia, oddalając się od wojowników. Nawet jeśli w którymś z nich obudziła się iskierka nadziei, to zaraz zgasła. On nie znał litości.

Zawrócił konia i podrywając go do galopu pognał wprost na nich. Sanjarowi przeszło przez myśl, że chce ich stratować. Jeździec jednak skręcił delikatnie, przelatując z lewej strony. Mijając Fillsa ciął z góry. Młody rycerz zręcznie zablokował cios, jednak impet uderzenia rzucił nim o ziemię. Jeździec błyskawicznie zawrócił i wpadł pomiędzy dwójkę pozostałą na nogach. Doskonale ocenił ich charaktery. Uniósł tarczę w stronę Ghalada, zupełnie ignorując Sanjara, który spodziewając się ciosu ani myślał o ataku. Jeździec ciął z wielką siłą podnoszącego się Fillsa. Rozległ się wrzask, miecz młodzieńca z brzękiem uderzył o bruk. Z kikuta ręki trysnęła krew.

Wtedy rzucili się na niego obydwaj. Wszystko albo nic. Ich oczy zdawały się krzyczeć: zabijesz jednego, ale wtedy dopadnie cię drugi. Byli doświadczonymi wojownikami. Wiedzieli, że taka pozycja jest dla nich korzystna. Wiedzieli, że nie da się zablokować dwóch umiejętnych ciosów z dwóch stron.

Nie docenili go.

Ghalad ciął nisko. Wiedział, że jeździec nie da rady osłonić nogi tarczą, równocześnie nie wystawiając się na uderzenie Sanjara. Wiedział, że nie da rady uderzyć z taką siłą, by pozbawić go nogi. Ale chciał zadać mu ból. Wiedział, że jeździec zamroczony bólem na ułamek sekundy straci kontakt z otoczeniem i spóźni się ze sparowaniem ciosu Sanjara.

Był lekko zaskoczony czując, jak ostrze miecza natrafia na tarczę. Nie spodziewał się, że jeździec pochyli się tak bardzo w jego stronę. Z tej pozycji nie miał szans sparować szablą ciosów Sanjara, które stanowiły dla niego dużo większe zagrożenie niż desperackie cięcie w nogę.

Tarcza z brzękiem uderzyła o bruk. Jeździec zręcznie sparował cios Sanjara wymierzony w brzuch, koń gwałtownie skoczył do przodu, wywijając się z potrzasku dwóch wojowników. Nie był ranny. Ghalad spojrzał na leżącą na ziemi okrągłą tarczę i dopiero teraz zrozumiał co się stało. Jeździec upuścił tarczę, by chronić nogę, równocześnie nie odsłaniając się z drugiej strony. Ostrze Ghalada ześliznęło się po spadającym bezwładnie kawałku metalu, upuszczonym w idealnym momencie. Rycerz pokręcił głową z niedowierzaniem.

Gdy jeździec zawrócił, czekali już na niego z uniesionymi mieczami, ramię w ramię. Ghalad z lewej, Sanjar z prawej. Wpatrywali się z nienawiścią w oczy przeciwnika. Nie wydali komendy, nie krzyknęli: „Teraz!". Ich spojrzenia nie mogły się napotkać. Mimo to uderzyli równocześnie.

Ich usta rozwarły się w dzikim ryku. Ryku, w który włożyli całą swoją nienawiść do nich. I całą swoją miłość do dziedziczki. Nie krzyczeli za co giną. To było widoczne na ich zbrojach. Było widoczne w stylu walki, którego mogła ich nauczyć tylko ona. Ale przede wszystkim krzyczało o tym ich spojrzenie.

Pędzący naprzeciwko nich jeździec nie pojmował tego poświęcenia. Nie rozumiał, co miało by zmienić głupie oddanie życia za bohatera, który i tak musi zginąć. Nie rozumiał, czym jest heroizm

i dlaczego jest tak szanowany i aprobowany przez ludzi.

Nie mógł tego rozumieć. Z człowieczeństwem nie miał przecież nic wspólnego.

Lewą ręką sięgnął po przytroczony do siodła krótki miecz, w prawej wciąż dzierżąc ciężką szablę. Sparował obydwa ciosy naraz, z obydwu przechodząc w skuteczne cięcia.

Szalony ryk stał się ohydnym bulgotem, by po chwili umilknąć zupełnie. Rycerze Dziedziczki padli na brukowaną uliczkę, turlając się jeszcze przez ułamek sekundy. Potem znieruchomieli. Znieruchomiał też odgłos upadających mieczy, zamrożony w cichości ciepłej, wiosennej nocy. Mówią, że miecz prawdziwego rycerza nigdy nie milknie szybciej od swego pana.

Za dziedziczkę.

Jeździec nie mógł jeszcze wtedy wiedzieć, jak ważną rolę odegra heroizm tych młodych wojowników. Nie mógł wiedzieć, że zastanawia się nad ich głupotą o moment za długo. Moment, który kosztował go nic nie warte życie i jakże niedopuszczalne niepowodzenie misji.

Rano na brukowanej uliczce znaleziono sześć ciał. Nie trzeba było być uczonym, by stwierdzić, że pięć osób padło od mieczy. Jeszcze łatwiej było ocenić, iż szóste ciało zostało umiejętnie ugodzone strzałą w oko. Wystawała ona złowieszczo z oczodołu czarnego hełmu. Najdziwniejsze było to, że na twarzy tego mężczyzny wciąż malowała się złość, a ciężka szabla cały czas tkwiła w zesztywniałej dłoni odzianej w twardą rękawicę jeździecką.

Jakieś cztery godziny karkołomnej jazdy na zachód młoda dziewczyna przytulała się do spoconej szyi karego wierzchowca. Łzy spływały po ciemnej sierści mieszając się z potem rumaka. Łzy. Oprócz zemsty tylko tyle mogła ofiarować swoim wiernym towarzyszom. Przyjaciołom umarłych śmiercią, której nie można nazwać inaczej niż bohaterską. Przyjaciołom, którzy zginęli za nią.

Za dziedziczkę.