Miecz Imperium

 Miecz to pozbawiony uczuć metal. Miecz to honor wojownika. Temu, kto go straci, nie będzie zapomniane. Miecz to symbol władzy nad życiem i śmiercią. Choć wykuto miliardy mieczy, tylko nieliczne przeszły do legendy. Co sprawiło, iż różniły się one od innych? Jak powstaje legendarny miecz?

 

***

Legendarny miecz rodzi się z rudy, zwykłej szarej, nieodróżnialnej od tej, z której powstaną inne przedmioty.

 

– Bello, słoneczko, musisz jechać do tego nudziarza? – Patrzyłem na swą ukochaną oczami skrzywdzonego szczeniaczka.

– Misiu, przecież wiesz. Jeśli uda mi się dopiąć układ z Czancymi, dostanę w nagrodę kontrakt na budowę pięćdziesięciu statków wydobywczych dla ich cywilizacji.

– Wiem, wiem. W stoczniach mojej rodziny powstają kadłuby do eskortowców wedle ich specyfikacji. Zarobimy na tym porządny grosz, tylko jakoś tak jest mi smutno. Pewnie to przez tę myśl o kolejnych nocach bez ciebie. Właśnie wtedy, gdy wreszcie kończę służbę i jest szansa byśmy mieli więcej czasu dla siebie.

– Ale z ciebie maruda. Fakt, za parę miesięcy zdejmiesz mundur, ja skończę te negocjacje i wszystko nadrobimy. – Bella uśmiechnęła się znacząco.

– Mam lepszy pomysł, nadróbmy to teraz.

– Jesteś szalony.

– Z miłości do ciebie.

– Powtarzasz to przez ostatnie pół wieku.

– Bo to prawda.

– Udowodnij. – Dziewczyna uśmiechnęła się znacząco.

Chwyciłem swą ukochaną i zaniosłem ją pod pokład jachtu kołyszącego się na wodach Jeziora Nenufarów.

 

***

Ciężki myśliwiec klasy „Łowca” wykorzystując pas asteroid, starał się niezauważenie zbliżyć do lekkiego krążownika. Dziesięcioosobowa załoga dała się ponieść atmosferze łowów. Na mostku panowała cisza. Byłem zadowolony z wyników szkolenia. Za jakieś pół godzinki powinniśmy zająć pozycję do ataku. Pozwoliłem sobie na chwilę relaksu. Skupiłem myśli na ostatnich listach, jakie otrzymałem od Belli. Negocjacje szły ciężko, plotkowano o równoległych rozmowach Czancych ze Złodziejami Dusz. Traktowałem to jako nudne zapełniacze serwisów informacyjnych. Co innego plotki o kopalniach w niektórych systemach należących do Czancych. Gdyby tak Belli udało się zorganizować dla nas koncesje na wydobycie platyny. Miałem wrażenie, że byłby to lepszy interes niż sprzedaż okrętów wojennych dla czterorękich.

Nagle rozległ się sygnał alarmu.

– Namierzyli nas? – Wyrwałem się z półletargu.

– Nie, panie poruczniku.

– Co się dzieje?

– Rozkaz z centrali. Wszyscy mają w trybie natychmiastowym zakończyć ćwiczenia i wracać do bazy. Wszystkie jednostki obowiązuje stan alarmu bojowego. Należy zdjąć ćwiczebne ograniczenia z systemów uzbrojenia.

– Skoro tak, to ruszajmy.

– Tak jest, panie poruczniku.

 

***

Ruda, z której powstanie legendarny miecz trafia do pieca, gdzie ogień zamienia ją w metal.

 

Czancy zawarli sojusz ze Złodziejami Dusz. Musieli się do tego przygotowywać od dawna. Pozorowali rozmowy, by móc zaatakować Imperium z zaskoczenia. Nie można jednak było powiedzieć, aby odnieśli większy sukces. W kilkunastu przygranicznych systemach rozgorzały walki. Nie był to jednak coś, z czym imperialna armia nie byłaby w stanie sobie poradzić. Nie ogłoszono nawet mobilizacji. Szybko jednak okazało się, iż mizerne sukcesy militarne Czancy nadrobili inaczej. Przed wybuchem wojny na ich terytorium przebywało kilkadziesiąt tysięcy obywateli Imperium, po jej wybuchu starano się ich schwytać i przekazywać Złodziejom Dusz.

Ja, Hakelber Anatidae, uważałem się za szczęściarza. Po pierwsze planowo zakończyłem służbę, po drugie wszystko wskazywało, iż Bella zginęła w czasie szturmu, gdy wysadzono imperialną ambasadę na centralnej planecie Czancych. Nie żebym był nieczułym potworem. Sprawdziłem dzień i godzinę, kiedy będzie wybudzana po klonowaniu i transferze pamięci. Kupiłem wielki bukiet jej ulubionych kwiatów oraz butelkę najlepszego wina, na jakie było mnie stać. Kwadrans przed czasem stawiłem się w klonarium. Towarzyszył mi android dźwigający wielki kufer z zestawem nowych kreacji, które powinny na Belli idealnie leżeć. Byłem pewien, iż dzięki temu zmniejszę ukochanej dyskomfort, z jakim wiązały się powtórne narodziny.

 

***

Procedura przebiegała standardowo. Personel wprowadził wózek z klonem, Bella była jedynie zarysem postaci w biomechanicznym kokonie oplecionym setkami przewodów i rurek. Zgodnie ze zwyczajem kapłanka Izis jednym ruchem uwolniła klona przecinając powłokę kokonu, po czym zaniosła inwokację do bogini. W tym czasie Bella zaczęła odzyskiwać świadomość. Nagle urządzenia skanujące aktywność mózgu rozjarzyły się alarmami.

– Natychmiast przerwać wybudzanie! – krzyk oficera kontrwywiadu zmroził wszystkich.

– Co się stało? – Hakelber był zdezorientowany.

– Ona musiała żywcem zostać schwytana przez Czancych i przekazana Złodziejom Dusz – rzekł ktoś z obsługi.

– Przecież ambasada została wysadzona! To jakaś pomyłka!

– Może nie była w ambasadzie? Może schwytano ją zanim ochrona wysadziła budynek? Skany nie kłamią. Bella musiała dostać dawkę „szarej krwi” i stała się częścią wspólnej świadomości naszych śmiertelnych wrogów.

– Zróbcie coś!

– Zostanie zahibernowana, DNA oraz kryształy pamięci przekazane zostaną do świątyni pamięci w centralnym systemie imperium.

 

Mój świat w jednej chwili się zawalił. Straciłem ukochaną. Na nic zdały się zapewnienia, że to musi być pomyłka, żądania sprawdzenia urządzeń oraz próby przekupstwa. Pozostała zemsta. Zaciągnąłem się więc na ochotnika do imperialnej floty.

 

***

Metal, z którego powstanie miecz po opuszczeniu pieca hutniczego, trafia na kowadło, gdzie nadaje mu się kształt.

 

Bitwa w systemie C473 była przegrana. To, co zostało z silnej grupy uderzeniowej imperialnej floty, usiłowało uciec kierując się do punktu skoku. Za okrętami zostawały stracone złudzenia i wraki. Mieli ukarać zdradzieckich Czancych, zamiast tego wpadli w pułapkę zastawioną przez połączone siły czterorękich i Złodziei Dusz. Nie trzeba było geniusza, by zauważyć, iż szanse na wydostanie się z tego systemu były minimalne. Znajdowali się bowiem między młotem w postaci ścigającej ich flotylli a kowadłem silnej eskadry Czancych dryfującej w pobliżu punktu skoku.

Komunikator w moim ciężkim myśliwcu zamigotał. Zdziwiłem się, bo zamiast zestawu rozkazów dostałem zaproszenie na łącze konferencyjne.

– Jakie dostaniemy rozkazy? – zapytałem, by nie tracić czasu.

– Tego aktualnie nie wiemy – odrzekł jeden z kapitanów.

– A kto dowodzi?

– To usiłujemy ustalić.

– Jak to?

– Admirał Carter zginął w pierwszej fazie naszego ataku. Zastąpił go kontradmirał Centauro, który zdążył wydać rozkaz odwrotu, ale chwilę później wraz ze swoją eskadrą liniowców przestał istnieć. Teraz o dowodzenie kłócą się tamci trzej. – Wskazał ręką na awatary kapitanów z pancerników.

– To co robimy?

– Większość uważa, że powinniśmy przebić się na pełnej prędkości.

– Czancy przy punkcie skoku może i nie są przesadnie liczni, ale mieli czas postawić pola minowe. Jeśli nie zwolnimy, to ich nie wykryjemy i będzie masakra.

– Jak zwolnimy, to dojdzie nas pościg i też będzie jatka.

– Nie panikujcie – rzucił jakiś komandor. – Ciężkie jednostki przebiją się przez pole minowe. Pozwalają im na to tarcze. Lżejsze ustawi się w szyku torowym za nimi i po problemie.

– To się nie sprawdzi – stwierdziłem. – Idąc linią za pancernikami, nie mamy szans na manewr. Eskadra Czancych wystrzela nas jak kaczki.

– Ewakuujemy załogi z lżejszych jednostek na cięższe.

– To może pomóc, ale mam lepszy pomysł…

 

Pojedyncze ciężkie myśliwce odrywały się od uciekającej floty i zawracały w stronę wroga. Skanery szpicy pościgu składającej się z siedmiu liniowców i kilkunastu jednostek eskorty, szybko ustaliły, iż są to wraki, uszkodzone, z wyłączonymi systemami bojowymi i podtrzymywania życia, skorupy porzucane bez załóg i amunicji. Choć nie poruszały się specjalnie szybko, to składowa prędkości uniemożliwiała celny ostrzał. Wymanewrowano je, by nie tracić czasu. Tym złomem powinny zająć się siły główne ciągnące jakieś pięć minut za szpicą. Nagle kilka myśliwców ożyło i zaatakowało liniowce z tyłu. Imperialne jednostki były zbyt słabo uzbrojone by zniszczyć potężne okręty, ale miały dość mocy by uszkodzić im napędy. Jednostki Czancych zaczęły hamować i odwracać się, chciały pozbyć się uciążliwego wroga. Sposób ataku wskazywał, iż myśliwce zostały zsieciowane i kontrolował je jeden człowiek. Zanim jednak zdążono go namierzyć i zniszczyć, przyspieszył i wbił wszystkie sterowane przez siebie jednostki w liniowiec prowadzący szpicę pościgu. Uciekająca imperialna flota mogła zwolnić i bezpiecznie dolecieć do punktu skoku.

 

***

Miecz nie staje się legendą sam. Jest wszak narzędziem, trafia w czyjeś ręce. Dopiero one zamieniają kawałek metalu w narzędzie chroniące lub odbierające życie, wykonujące egzekucje lub wynoszące do najwyższych godności.

 

Wybudzenie w wojskowym klonarium jest zawsze brutalne i bolesne. Podobno to ma skłaniać żołnierzy do tego, by unikali bezsensownego ryzyka. Świadomość odzyskałem w momencie przecięcia powłoki kokonu. Dzięki temu zapamiętałem zarówno ból upadku jak i koszmar wykrztuszenia z płuc płynu, który dotychczas dostarczał memu ciału tlen. Przy tym wszystkim szybki lodowaty prysznic zmywający z ciała resztki kokonu i jego zbędnej już zawartości to ledwie drobny dyskomfort. Wózek, piżama i wieloosobowa sala. Tak powinno być, ale zamiast tego trafiam do jedynki. Co się stało? Czyżby mnie też dorwali Czancy?

– Poruczniku Anatidae, czy pan mnie rozpoznaje? – Człowieka, który to mówi, kojarzę jako jednego z patriarchów siódmego rodu.

– Tak, ekscelencjo.

– Zostawcie nas samych. – Krótki rozkaz sprawia, że personel opuszcza pomieszczenie. Mój rozmówca wyjmuje niewielkie czarne pudełko i stawia na stoliku.

– Czemu zawdzięczam takie środki bezpieczeństwa? – Wskazuję na zagłuszacz. – Czyżby mnie też potraktowano „szarą krwią”? Chcecie negocjować?

– Żarty się pana trzymają, poruczniku. Po prostu cenię sobie dyskrecję gdy składam propozycje.

– Zamieniam się w słuch.

– Mój czas jest cenny, więc będę się streszczał. Musimy ukarać Czancych, ale niestety, nie możemy tego zrobić jako Imperium.

– Coś wiem o tym. Byłem we flocie, której to karanie, delikatnie rzecz ujmując, nie wyszło.

– Tam nam nie wyszło, ale w dwóch innych systemach zniszczyliśmy wszystko, od eskadr floty przez stacje orbitalne, miasta, po maleńkie wioski i osady. Nie przeżył ani jeden czteroręki. Problem w tym, iż część naszych sojuszników nie akceptuje takich metod.

– Imperium nie może, ale jakby ktoś to robił prywatnie…

– Wiedziałem, że jest pan bystry i się zrozumiemy.

– Problemem będą środki, na taką kampanię.

– Środki się znajdą, choć z uwagi na konieczność zachowania dyskrecji nie będą dostępne od razu.

– O jakiej perspektywie czasu mówimy?

– Dziesiątki lat.

– Jestem do usług.

 

***

Miecz, nawet gdy trafi w odpowiednie ręce, musi dokonać czegoś spektakularnego, by zasłużyć na legendę.

 

„Złamane serce” – mój okręt – wyszedł z tunelu nadprzestrzennego niemal godzinę świetlną od wylotu. Normalnie nie wykonywano czegoś takiego, ponieważ zużywało się w ten sposób ogromne ilości energii i paliwa. Sytuacja jednak zmuszała do rozwiązań niestandardowych. Kilka innych jednostek, w tym półeskadra eskortowców wysłanych do systemu 7706 przepadło bez wieści. Zarządziłem natychmiast uruchomienie pełnego maskowania. To była najpotężniejsza broń jaką dysponowałem. No cóż, tak naprawdę przyleciałem tu przerobioną starą korwetą. Zdjęto z niej część pancerza oraz uzbrojenia zaczepnego, dostosowując ją do nowych zadań. Zmniejszono w ten sposób siłę ognia tej jednostki tak, iż była porównywalna do dwóch ciężkich myśliwców. Za to dano nowy potężny reaktor, świetne urządzenia maskujące i skanery, zwiększono zabierany zapas paliwa, samobieżnych min i boi zwiadowczych. Tak zmodyfikowana idealnie nadawała się do pełnienia funkcji raidera wnikającego głęboko w terytorium wroga. Teraz kilkakrotnie zmieniała kurs i prędkość, by zmylić kogoś kto chciałby sprawdzić, co wywołało anomalię nadprzestrzenną i towarzyszącą jej falę grawitacyjną.

– Jaka sytuacja? – spytałem.

– Godzinę świetlną stąd dwa lekkie krążowniki Czancych pilnują wylotu z tunelu nadprzestrzennego. Wewnątrz systemu jest ich inny duży statek. Na razie jest za daleko, byśmy mogli zidentyfikować jego klasę.

– Dystans?

– Szacujemy, że około trzydziestu siedmiu godzin świetlnych od naszej obecnej pozycji.

– Jakieś nasze jednostki?

– Brak.

– Kurs na niezidentyfikowany statek. Pełne maskowanie. Używać wyłącznie pasywnych skanerów. Jeśli znajdziecie jakiekolwiek ślady naszych jednostek meldujcie.

– Tak jest.

Trzy standardowe doby później przeglądałem zebrane dane. Dwie godziny od wylotu tunelu znajdowało się wrakowisko imperialnych jednostek. Dlaczego kolejne statki podążały właśnie tam? Co je niszczyło? Przecież te dwa lekkie krążowniki przy punkcie skoku nie dałyby rady wykończyć pięciu eskortowców. Nie zrobił tego też okręt Czancych, do którego się teraz podkradali. Była to bowiem jednostka wydobywcza pozyskująca i przerabiająca co cenniejsze surowce. Co czteroręcy ukryli w tym układzie? Musiało to być coś na tyle silnie uzbrojonego, że niszczyło imperialne okręty zanim zdążyły wystrzelić choćby część posiadanej amunicji. Świadczyły o tym meldunki z sond, które znalazły we wrakach niemal pełne magazyny torped.

– Panie kapitanie, jedna z pozostawionych sond zwiadowczych wychwyciła sygnał imperialnej szalupy ratunkowej dryfującej we wrakowisku.

– Zignorować. Kontynuujemy podejście do wyznaczonego celu.

– Kapitanie jeśli nasi tam są…

– To pułapka. – Byłem tego pewien.

– Skąd pan wie?

– Szalupy mają jedynie podstawowe systemy nawigacyjne. Nie wykryłyby naszego wejścia do tego układu, co innego okręty Czancych. Wiedzą, że weszliśmy, ale nie potrafią nas namierzyć. Próbują sobie ułatwić sprawę i ściągnąć nas tam gdzie mogliby nas namierzyć i dopaść.

– Obiekt w zasięgu ognia.

– Nie strzelać bez rozkazu. Kontynuować podejście, aż znajdziemy się pod nim w pozycji do abordażu.

– A nie jest on dla nas za duży? – wyraził swoje wątpliwości jeden z wachtowych. – Tam na pokładach będzie pewnie z pół tysiąca czterorękich, a nas jest ledwie trzydziestu.

– Wykonać!

– Tak jest.

Kolejną dobę wisieliśmy przyklejeni do podbrzusza ogromnego statku wroga, patrząc, jak ciągną w jego stronę setki automatycznych barek zwożących surowce. Kilkakrotnie wysłałem grupy w kombinezonach stealth na kadłub olbrzyma. Moi ludzie podpięli się do jego nadajników oraz wewnętrznej sieci informatycznej. To było proste, znałem schematy tego statku, w końcu powstał on w stoczni należącej do Belli. Cywilna jednostka nie szyfrowała danych w wewnętrznym obiegu. Dostałem pełen dostęp do informacji o złożach jakie Czancy skatalogowali w systemie, o wypełnieniu ładowni surowcami, o tym że w układzie oprócz pary krążowników są też pancernik i liniowiec. Jeszcze bardziej interesujące było to, iż wszystkie wrogie jednostki mają znaczne kłopoty z obsadą. Wielu Czancych wyemigrowało bowiem do systemów opanowanych przez „Złodziei dusz”. Wszystko to sprawiło, iż zrodził się plan.

 

Alarmy na jednostce wydobywczej wyły, informując o rozszczelnieniu reaktora i wycieku trujących substancji. Prawie cała załoga opuściła już olbrzyma w szalupach ratunkowych. Jedynie na mostku zostało kilku oficerów bezskutecznie próbujących zdalnie opanować sytuację. Nikogo nie zdziwiło, iż wkrótce utracono z nimi jakikolwiek kontakt.

Imperialna szalupa ratunkowa we wrakowisku odebrała bliski sygnał okrętu spieszącego na ratunek. W punkt, z którego go nadano, natychmiast trafiła pełna salwa pancernika Czancych. Ostrzał zniszczył jednak tylko jedną z sond wysłanych przez „Złamane serce”. Zdradził za to pozycje czatującego okrętu. Wszystkie sprawne torpedy z wraków imperialnych okrętów, jakie znajdowały się w pobliżu, aktywowały się na komendę i uderzyły w pancernik. Czancy będąc w maskowaniu nie mogli używać tarcz energetycznych. Mimo solidnego pancerza ich okręt nie wytrzymał tego ataku. Setki szalup ratunkowych odrywały się od ginącego olbrzyma. Krążowniki na pełnej prędkości poleciały na pomoc rozbitkom. Okręt wydobywczy powoli ruszył w stronę punktu skoku.

– Szefie, rozumiem abordaż i wystrzelanie tych czterorękich tu na mostku, ale po co porywamy tą krypę, zamiast ją po prostu wysadzić?

– Bo ma ładownie pełne skandu, lantanu i ceru. Jak dowieziemy ją do domu, to będzie i na ekstra wypłaty, i na powiększenie mojej floty. – Kopniakiem usunąłem ciało kapitana Czancych z postrzelanego fotela.

– To czemu wiejemy tak wolno?

– Bo gdzieś tu jest jeszcze liniowiec.

– O wilku mowa – rzekł łącznościowiec. – Mamy sygnał. Pytają, co robimy.

– Wyślij mu automatyczną odpowiedź z komputera pokładowego, „Awaria, procedura numer pięćdziesiąt sześć, utrata załogi, powrót do pierwszego bezpiecznego portu”.

– Tak jest.

– Zobaczymy ile to da nam czasu? – Nie miałem złudzeń, że wkrótce Czancy zauważą, iż jednostka wydobywcza leci w stronę punktu skoku prowadzącego do Imperium.

– Standardową godzinkę później znów aktywowała się łączność.

– Kapitanie liniowiec nakazuje nam zmianę kursu.

– Poślijmy mu tą sama odpowiedź co poprzednio. Niech Czancy myślą, że odpowiada im komputer.

– Szefie może jednak przyspieszymy?

– Nie. Gdybyśmy przyspieszyli, to połapią się, że awaria reaktora była wirtualna.

– Liniowiec na szóstej dwa stopnie w górę od naszego kursu. Dystans osiem minut i szesnaście sekund świetlnych. – Meldowano z mostka „Złamanego Serca”.

– Prędkość?

– Zero trzy świetlnej.

– Niech celowniczy wyliczy, kiedy zacznie on hamowanie przed abordażem i wtedy wyrzucamy wszystkie samobieżne miny jakimi dysponuje nasza korweta.

– Tak jest.

 

Układ 7706 opuszczałem niespiesznie. Za mną pozostawały wraki pancernika i liniowca Czancych oraz dwa ich zdezorientowane krążowniki. Pokładowy komputer nie potrafił znaleźć żadnego innego starcia, w którym imperialna korweta zniszczyłaby samodzielnie jednostki tylekroć od niej potężniejsze.

 

***

Każda legenda potrzebuje tych, którzy ją rozgłoszą. Bez nich miecze dokonujące nawet najbardziej spektakularnych czynów są zapominane.

 

– Chciałbym powitać w naszym studiu mojego gościa, admirała Hakelbera Anatidae.

– Witam serdecznie panią redaktor i wszystkich widzów.

– Admirale od ponad pięćdziesięciu lat słynie pan ze spektakularnych akcji przeciwko Czancym, jednak dotąd unikał pan zaproszeń do naszych programów. Co się zmieniło?

– Postanowiłem wyjaśnić szereg nieporozumień i plotek jakie narosły wokół mnie i tego, co robię.

– Czy w tym celu sponsorował pan również holodramę „Skradziona miłość”?

– Mój udział w tym projekcie jest znacznie przesadzony. Po prostu parę lat temu Patrycy Silex, jeden z najlepszych scenarzystów imperium, szukając natchnienia do nowego dzieła trafił na historię o mnie i Belli. – Pochyliłem głowę, ponieważ to wspomnienie sprawiało mu ból. – Zainteresowała go, więc chciał poznać ją u źródła. Jestem w ciągłym ruchu, nieco pomogłem mu więc przybyć na spotkania. – No cóż, lepiej użyć takich oględnych sformułowań, niż przyznać się, że za stworzenie scenariusza podarowałem Silexowi luksusowy jacht gwiezdny. – Pomogłem też w czasie produkcji udostępniając nieodpłatnie posiadane przeze mnie nieruchomości, które były z nami związane.

– Podobno, premiera odbyła się  dokładnie w setną rocznicę pierwszej randki Pana i Belli?

– Nie potwierdzam, nie zaprzeczam. – Delikatnie znacząco się uśmiecham.

– Nie uzyskam od pana więc informacji, czy to marketingowa legenda, czy prawda? – Dziennikarce świeca się oczy.

– Powiedzmy, że tak mogło być. Któż by to pamiętał po tylu latach. – Kolejne drobne kłamstwo. Lepiej jednak by nie wiedziano, że cały cykl produkcyjny holodramy podporządkowano premierze dokładnie w ten dzień, choć kosztowało mnie ekstra.

– Nasi widzowie chcieliby wiedzieć, jaki pan jest naprawdę. Holodrama pokazuje dwa oblicza romantycznego kochanka i odważnego do szaleństwa żołnierza, który przy pomocy niewielkiej korwety niszczy potężne pancerniki oraz minimalnymi siłami zdobywa całe systemy należące do wroga.

– Myślę, że jeden i drugi jest prawdziwy. Oczywiście należy brać poprawkę na to, że oglądalność ma swoje prawa i pominięto mało spektakularną ciężką codzienną pracę.

– Wielu zastanawia się nad tajemnicą sukcesów Hakelbera Anatidae. Od dnia zdrady Czancy stracili szesnaście z dwudziestu trzech posiadanych systemów. Pańska prywatna flota zdobyła ich aż dwanaście.

– To prawda, ale należy docenić wysiłek imperialnej armii i floty. Zdobyły one systemy na strategicznych kierunkach o wysokim stopniu zamieszkania. Ja podbijałem systemy drugorzędne, gdzie były głównie niewielkie kolonie górnicze.

– Jest pan bardzo skromny. System C osiemset pięćdziesiąt sześć należał do najludniejszych jakie zamieszkiwali Czancy. Po jego zdobyciu niektórzy zaczęli nazywać pana piekielnym rzeźnikiem.

– Właśnie z takimi pomówieniami chcę walczyć. System, o którym mówimy niewątpliwie kiedyś był ludny. Trzeba jednak pamiętać, iż zanim pojawiły się tam moje okręty, z sześciu miliardów mieszkańców półtora miliarda opuściło go udając się do światów „Złodziei dusz”. Ponadto po kilku moich rajdach rozpętała się tam wojna domowa. Buntowników krwawo spacyfikowali sami czteroręcy. Ostatecznie podbiłem system, w którym było około dwustu siedemdziesięciu milionów mieszkańców.

– Podobno sprowadził pan tam apokalipsę?

– Wszystko odbywało się zgodnie z Kodeksem Wojennym Imperium. Przystałem nawet na pokojową inicjatywę Awallachan i umożliwiłem im ewakuację z systemu C osiemset pięćdziesiąt sześć ponad dwustu milionów cywili Czancych.

– W „Skradzionej miłości” pański awatar wahał się przed podjęciem takiej decyzji, a jak było naprawdę?

– Czancy mogli być skażeni „szarą krwią”, ale odmawiali testów na jej obecność, dopiero Ellena Montenegro, awallachańska arcykapłanka, doprowadziła do kompromisu.

– Rozumiem, a jak panu podoba się przydomek „Miecz Imperium”?

– Dobrze oddaje naturę tego co robię i kim jestem.

 

***

Po sukcesie „Skradzionej miłości” znalazło się wielu chętnych do eksploatowania historii Hakelbera. Przez wiek niemal co rok powstawały mniej lub bardziej udane holodramy, holograficzne komedie, seriale, a także gry od przygodowych, przez strategiczne, po strzelanki. „Miecz Imperium” stawał się coraz bardziej znany i rozpoznawalny. Ułatwiało to werbunek do mojej prywatnej floty. Imperium dociskało, padały kolejne systemy Czancych. Wreszcie poprowadziłem uderzenie na ich ostatni układ, macierzystą planetę. Część broniącej go floty, spróbowała szarży na moje okręty. Zniszczyliśmy ją bez większych strat. Reszta wraz z eskadrą Złodziei Dusz utrudniała mi zadanie, ale ostatecznie udało się zmusić ich do ucieczki. Kosztowało to nadspodziewanie dużo paliwa, czasu i krwi, jakbym walczył z kimś kto mnie perfekcyjnie zna. Wiele wyjaśniła pożegnalna wiadomość jaką nam przesłali przed skokiem. Tamtą eskadrą dowodziła Bella.

Zniszczyliśmy wszelkie stacje bojowe jakie chroniły rodzinną planetę czterorękich. To nie była walka tylko egzekucja. Holowaliśmy tysiące wielotonowych asteroid z pasa Kuipera tego systemu i zrzuciliśmy z orbity, aż zniszczyliśmy na powierzchni wszystkich i wszystko. Na mostku panowała cisza.

– Przygotować wysłanie wiadomości do wszystkich jednostek.

– Tak jest.

– Dziś możemy być z siebie dumni, zakończyliśmy opowieść o zdradzie, bólu, krzywdzie i stracie. Pomściliśmy nasze siostry i braci wydanych Złodziejom Dusz. Przywróciliśmy sprawiedliwość, zabezpieczyliśmy Imperium przed zdradami. Nie myśleliśmy o sobie, wszelkie zdobyte systemy przekazaliśmy Imperium. Nasze czyny przejdą do historii. Wszyscy, którzy kroczyliście ze mną na tej drodze otrzymacie nadania na Afrodycie w systemie siedem tysięcy siedemset sześć. – W głośnikach dało się słyszeć okrzyki radości.

– Na cześć naszego admirała Hakelbera Anatidae, legendarnego „Miecza Imperium” trzykrotne hura! Hura! Hura! – Padła komenda na mostku.

 

Wstałem salutując. Gdzieś tam tliła się myśl, że legendarny miecz to stal i dusza. W mojej ciągle tlił się ból straty i żal. Wytępiłem Czancych, ale Belli i tak nie odzyskałem.  Może jednak kiedyś się uda?