Dziewczyna z perłą zamiast oka

W go­dzi­nę du­chów, naj­ciem­niej­szą i naj­strasz­niej­szą porę nocy, usia­dłem na plaży i pła­ka­łem. Gdzieś tam, w czar­nych głę­bi­nach, kryło się ciało mo­je­go brata. To było nie­ludz­kie, że od­da­li­śmy go morzu i temu po­two­ro­wi, który go za­mor­do­wał.

Cze­ka­łem, aż Kai do mnie przyj­dzie. W opo­wie­ściach zmar­li wy­cho­dzi­li na brzeg wła­śnie o tej go­dzi­nie. Nikt się jed­nak nie po­ja­wił.

– Nie za­bie­raj­cie już ni­ko­go z mojej ro­dzi­ny – wy­szep­ta­łem do czer­wo­nych re­ki­nów, grub­cza­tek, po­ja­wia­czy i wiel­kich nie­bie­skich le­wia­ta­nów. – Pro­szę.

Ktoś naj­wy­raź­niej po­sta­no­wił mnie wy­słu­chać, gdyż rano do­wie­dzia­łem się, że oj­ciec wy­bie­ra się na targ, by nabyć naj­praw­dziw­sze­go nie­wol­ni­ka z perłą.

 

***

 

Plac tar­go­wy roz­cią­gał się na skra­ju dżun­gli, nie­opo­dal miej­sca, gdzie krzy­żo­wa­ły się drogi z wszyst­kich trzech wio­sek. Był bi­ją­cym ser­cem wyspy. Nie­wiel­kie za­gro­dy z żywym in­wen­ta­rzem są­sia­do­wa­ły z ko­lo­ro­wy­mi stra­ga­na­mi ugi­na­ją­cy­mi się od ryb, owo­ców, przy­praw i ziół. Można było kupić bi­żu­te­rię, na­rzę­dzia i każdą rzecz, o ja­kiej za­ma­rzy czło­wiek. Cu­dow­ne za­pa­chy wa­ni­lii i cy­na­mo­nu to­czy­ły nie­usta­ją­cą walkę ze smro­dem gni­ją­cych owo­ców morza i od­cho­dów zwie­rząt. Spoj­rza­łem na puste miej­sce, gdzie mama i sio­stra za­zwy­czaj sprze­da­wa­ły ryby. Od kilku dni nie wy­pły­wa­li­śmy na połów.

Na targu ofe­ro­wa­no rów­nież rze­czy, któ­rych nikt gło­śno nie za­chwa­lał. U star­ca sprze­da­ją­ce­go amu­le­ty można było wy­ku­pić klą­twę lub do­wie­dzieć się, jaka czeka cię przy­szłość. Nigdy nie miał wielu klien­tów, więc mu­siał być w tym kiep­ski. Łysy kur­du­pel, któ­re­go na­zy­wa­no Miecz­ni­kiem, mógł przy­słać do cie­bie pro­sty­tut­kę, a jeśli wie­rzyć mrocz­nym opo­wie­ściom, także mor­der­cę z nożem. Na­szym celem był jed­nak nie­po­zor­ny męż­czy­zna na samym końcu targu, han­dlarz nie­wol­ni­ka­mi.

Oj­ciec szedł pierw­szy, za nim Ahoni, młod­szy z dwóch po­zo­sta­łych mi braci, a ja na końcu. Sprze­daw­cy i ku­pu­ją­cy rzu­ca­li nam po­dejrz­li­we spoj­rze­nia, jakby wie­dzie­li, co za­mie­rza­my, i może rze­czy­wi­ście tak było.

– Wy­bra­łem dla cie­bie na­praw­dę ładną sztu­kę – przy­wi­tał ojca sprze­daw­ca. Po­da­li sobie ręce, a potem za­czę­li się roz­li­czać.

Nie mia­łem po­ję­cia, że moja ro­dzi­na ma tyle kosz­tow­no­ści. Oj­ciec wyjął z wo­recz­ka dwie złote mo­ne­ty, kil­ka­na­ście srebr­nych i garść ko­lo­ro­wych ka­mie­ni. Póź­niej odbił palec na kwi­cie z wi­ze­run­kiem łodzi. Choć to na niej umarł Kai, czu­łem, jak­bym wraz z nią tra­cił ko­lej­ne­go człon­ka ro­dzi­ny.

– Resz­ta w swoim cza­sie – po­wie­dział sprze­daw­ca, cho­wa­jąc ma­ją­tek do płó­cien­ne­go worka.

Resz­ta? Po tym, co zo­ba­czy­łem, spo­dzie­wa­łem się, że pod na­szym da­chem za­miesz­ka jakiś król. Z dru­giej stro­ny gwa­ran­cja, że nikt z ro­dzi­ny nie zo­sta­nie na­dzia­ny na ostrze grub­czat­ki, była warta każ­dej ceny.

Han­dlarz za­pro­wa­dził nas do dżun­gli, z dala od cie­kaw­skich oczu, gdzie dwóch jego po­moc­ni­ków pil­no­wa­ło dziew­czy­ny.

Pa­trząc na nią, nie­trud­no było uwie­rzyć, że tak łatwo pod­bi­li­śmy Wyspy Za­cho­dzą­ce­go Słoń­ca. Ma­lut­ka i wy­chu­dzo­na, przy ro­słych kup­cach wy­da­wa­ła się dziec­kiem. Lewe oko kryła za lichą opa­ską z rze­mie­nia i li­ścia pal­mo­we­go. Pra­wym, zie­lo­nym, spo­glą­da­ła zu­peł­nie bez wy­ra­zu. Za­dzi­wi­ły mnie jej włosy. Tak jasne, że nie­mal nie­czar­ne.

– Szes­na­ście lat, zdro­wa, dzie­wi­ca – za­chwa­lał nie­wol­ni­cę sprze­daw­ca. – Do­brze widzi wszyst­ko, co wi­dzieć po­win­na.

– Sprawdź­my. – Oj­ciec pod­szedł i ścią­gnął jej opa­skę.

W oczo­do­le miała perłę wiel­ko­ści oka. Czy­stą i jasną, bez śladu źre­ni­cy. A mimo to wi­dzia­ła bar­dzo wiele.

Naj­pierw długo przy­glą­da­ła się ojcu, potem przez chwi­lę mo­je­mu bratu, a mnie po­sła­ła spoj­rze­nie nie dłuż­sze niż ude­rze­nie serca. Co zo­ba­czy­ła? Po­dob­no per­ło­wym okiem można do­strzec duszę czło­wie­ka. Po­czu­łem się dziw­nie nagi.

– Są tu ja­kieś duchy? – za­py­tał oj­ciec.

Dziew­czy­na le­ni­wie oplo­tła spoj­rze­niem dżun­glę.

– Mnó­stwo.

Per­li­ści widzą drugą stro­nę. Co zna­czy, że na morzu po­tra­fią do­strzec czer­wo­ne re­ki­ny, grub­czat­ki, po­ja­wia­czy, wiel­kie nie­bie­skie le­wia­ta­ny i wszyst­kie inne dawno wy­mar­łe po­two­ry, nim te po­ja­wią się w na­szym świe­cie.

Dziew­czy­na po­gła­dzi­ła po­wie­trze na wy­so­ko­ści swej pier­si.

– Żółw ol­brzy­mi – oznaj­mi­ła. – Wspa­nia­ły.

Za­uwa­ży­łem, że lekko trzę­sie się jej ręka.

– Za dzia­da mo­je­go dzia­da cho­dzi­ły po tych la­sach ca­ły­mi sta­da­mi – po­wie­dział we­so­ło han­dlarz. – Dziew­czy­na jest warta swo­jej ceny.

– Ma ja­kieś imię? – za­cie­ka­wił się oj­ciec.

– Imei. Jeśli chcesz, na­zwij ją ina­czej. A jak się z nią ob­cho­dzić, to le­piej za­py­taj Makoa, on na pewno wie wię­cej niż ja.

Makoa, naj­bo­gat­szy z ry­ba­ków i prze­wod­nik na­szej wio­ski, jako pierw­szy spra­wił sobie nie­wol­ni­ka z perłą. Byli z ojcem da­le­ki­mi ku­zy­na­mi, jed­nak choć razem wal­czy­li na woj­nie, nigdy nie utrzy­my­wa­li bli­skich re­la­cji.

Oj­ciec nie lubił tra­cić czasu, po­sta­no­wił więc od­wie­dzić krew­ne­go, wra­ca­jąc z targu. Gdy szli­śmy przez wio­skę, wszy­scy nam się przy­glą­da­li. Nie­któ­rzy krzy­wi­li się, za­sko­cze­ni, inni wy­ko­ny­wa­li znaki i szep­ta­li. Kil­ko­ro prze­ra­żo­nych dzie­ci ucie­kło.

– Za­bo­bon­ni głup­cy – mruk­nął pod nosem oj­ciec.

Makoa, jak czę­sto miał w zwy­cza­ju, wy­le­gi­wał się przed swą chatą. Z każ­dym dniem coraz bar­dziej przy­po­mi­nał wy­rzu­co­ne­go na brzeg wie­lo­ry­ba. Nie wy­pły­wał już w morze, lecz armia synów i wnu­ków pod­trzy­my­wa­ła jego po­zy­cję.

– To naj­lep­sza de­cy­zja w twoim życiu – po­chwa­lił ojca, przy­pa­tru­jąc się z uśmie­chem Imei. – Szko­da, że mu­sia­łeś stra­cić chło­pa­ka, żeby do niej do­ro­snąć. Zresz­tą, nie mam prawa się mą­drzyć. Mo­je­go wnuka pra­wie ze­żarł czer­wo­ny rekin i dla­te­go ku­pi­łem swo­je­go Per­li­ste­go. Pływa z nami już dwa lata i w tym cza­sie nie stra­ci­łem ni­ko­go. Co mogę ci po­ra­dzić? Bądź dobry dla nie­wol­ni­ka, to i nie­wol­nik bę­dzie dobry dla cie­bie. Mo­je­go trak­tu­ję jak syna. Jada ze mną przy stole, szu­kam dla niego żony. Cza­sem, gdy wkur­wia­ją mnie sy­no­wie, to mam ocho­tę zo­sta­wić mu wszyst­ko w spad­ku. – Za­śmiał się, a jego pod­bród­ki za­czę­ły przy­po­mi­nać fale na wzbu­rzo­nym morzu.

– Lu­dzie krzy­wo pa­trzą – stwier­dził oj­ciec. – Za­bo­bon­ni się zro­bi­li.

– Za­wsze tacy byli. Jak ku­pi­łem chło­pa­ka, cała wio­ska hu­cza­ła, potem przy­wy­kli i wszyst­ko się uspo­ko­iło. Ale uwa­żaj. Dziś pew­nie przyj­dą po nią z no­ża­mi.

– Co? – wy­msknę­ło mi się.

– Mo­je­go chło­pa­ka pró­bo­wa­li uka­tru­pić pierw­szej nocy – po­wie­dział Makoa. – Sy­no­wie ich nie­źle po­tur­bo­wa­li i potem już nikt się nie po­ja­wił. Za­ma­sko­wa­ni tchó­rze. Ale z wami pew­nie znów spró­bu­ją.

Spoj­rza­łem na Imei, która nie wy­glą­da­ła na spe­cjal­nie wstrzą­śnię­tą. Za­sta­no­wi­łem się, jakim trze­ba być po­two­rem, aby chcieć śmier­ci nie­win­nej dziew­czy­ny.

– Dałem za nią wię­cej, niż mia­łem – po­wie­dział gniew­nie oj­ciec. – Niech spró­bu­ją. Po­śle­my ich wszyst­kich do morza.

 

***

 

– Boisz się? – za­py­tał Peni, uśmie­cha­jąc się szy­der­czo. Dry­fo­wa­li­śmy pra­wię milę od brze­gu, ja i on w jed­nej łodzi, oj­ciec, Imei i Ahoni w dru­giej.

– Nie boję. – Nie wiem, czy po­wie­dzia­łem praw­dę. Jesz­cze nigdy nie by­li­śmy tak bez­piecz­ni na morzu, lecz z dru­giej stro­ny przed ocza­mi wciąż wi­dzia­łem brata i wo­do­spad krwi wy­pły­wa­ją­cy z miej­sca, gdzie ukłu­ła go grub­czat­ka.

Peni z pew­no­ścią się nie bał. Tego dnia znów nie po­mo­dlił się z nami przed wy­pły­nię­ciem. Kiedy przy­go­to­wy­wał sieci, przy­glą­da­łem się śla­dom zębów czer­wo­ne­go re­ki­na, które szpe­ci­ły jego ciało od pępka do ra­mie­nia. Mój brat wy­rwał się śmier­ci, w ostat­niej chwi­li wbi­ja­jąc grot har­pu­na w pod­nie­bie­nie po­two­ra. Choć oj­ciec twier­dził, że to wła­śnie on wy­pro­wa­dził cios, a Kai miał jesz­cze inne zda­nie. Gdy to się stało, byłem zbyt mały, by z nimi pły­wać. Dla­cze­go bo­go­wie są tak okrut­ni, że za­bra­li Kaia, a Pe­nie­go wy­rwa­li z nio­są­cej śmierć pasz­czy?

– Pytam o wiedź­mę. – Peni wska­zał Imei, która stała na dzio­bie, wpa­tru­jąc się w la­zu­ro­we morze. Na ka­dłu­bie wy­ma­lo­wa­ne były oczy i nie­wol­ni­ca wy­glą­da­ła, jakby do­sia­da­ła mor­skie­go po­two­ra. – Pod­bi­li­śmy jej ludzi. Skąd wia­do­mo, że nie za­bie­rze nas w głę­bi­ny?

Nie od­po­wie­dzia­łem.

– Wiedź­ma czy nie, i tak bym ją wziął – dodał mój brat ci­szej. – Wiesz, co to zna­czy wziąć ko­bie­tę? Uśmiech­nął się, a ja znów od­czu­łem pra­gnie­nie, żeby wrzu­cić go do wody. Tylko że wtedy dzie­dzi­cem ojca zo­stał­by Ahoni, a ja wciąż nie wie­dzia­łem, któ­re­go z braci nie cier­pia­łem bar­dziej. Moje re­la­cje z Penim spro­wa­dza­ły się do cią­głych kuk­sań­ców, po­ni­ża­nia i okrut­nych żar­tów. Ahoni na­to­miast nigdy nie zro­bił mi nic złego. Za­wsze spo­koj­ny i mil­czą­cy, trak­to­wał mnie po pro­stu jak po­wie­trze. Lecz w jego spoj­rze­niu wi­dzia­łem nie­na­wiść, któ­rej nie ro­zu­mia­łem. Kil­ka­krot­nie py­ta­łem, czy ma do mnie jakiś żal. Nie od­po­wie­dział.

Za­tę­sk­ni­łem za Kaiem.

– Me­du­za duża na dzie­sięć łokci! – za­wo­ła­ła Imei, wska­zu­jąc kie­ru­nek. – Ja­kieś trzy­sta łokci od nas. Zaraz może przejść.

Oj­ciec za­czął tłu­ma­czyć dziew­czy­nie, że me­du­zy nie są groź­ne.

– Cie­ka­we, czy wy­pa­trzy Kaia – za­sta­na­wiał się Peni, a ja mógł­bym przy­siąc, że ledwo po­wstrzy­mu­je śmiech. – Mar­twe zwie­rzę­ta prze­ła­żą do na­sze­go świa­ta przez morze, to czemu nie on? My­ślisz, że wiedź­ma widzi dużo zmar­łych? – za­py­tał cał­kiem po­waż­nie. – Ja chyba bym osza­lał.

Znów nie od­po­wie­dzia­łem.

Dzień minął spo­koj­nie. Imei wciąż do­strze­ga­ła nie­groź­ne stwo­rze­nia, raz tylko jej oczom uka­zał się nie­bie­ski le­wia­tan, lecz choć we­dług dziew­czy­ny zaj­mo­wał kawał ho­ry­zon­tu, to wciąż był bar­dzo da­le­ko w świe­cie du­chów. Imei do­sko­na­le wi­dzia­ła także ła­wi­ce i kie­ro­wa­ła nas na dobre wody. Oj­ciec nawet po­kłó­cił się z grupą ry­ba­ków, któ­rzy pod­pa­try­wa­li nasze ma­new­ry, choć jesz­cze nie­daw­no sam miał pre­ten­sje do Makoa, gdy ten kazał nam się trzy­mać z da­le­ka od jego chło­pa­ka z perłą. Sprzecz­ka skoń­czy­ła się do­pie­ro, gdy Imei po­stra­szy­ła ich zmy­ślo­nym po­ja­wia­czem.

Kiedy wró­ci­li­śmy na brzeg, zmó­wi­li­śmy mo­dli­twę za udany połów. Imei nie re­cy­to­wa­ła z nami. Pew­nie miała wła­snych bogów. Peni wolał zająć się ło­dzia­mi.

Słoń­ce zbli­ża­ło się do ho­ry­zon­tu, ma­lu­jąc morze kar­ma­zy­no­wą barwą. Gdzieś za nim były wyspy Imei, a wła­ści­wie już nasze wyspy. Za­sta­na­wia­łem się, czy za nimi tę­sk­ni.

 

***

 

– Imei jest teraz moją sio­strą, praw­da? – spy­ta­ła Aoli, gdy za­sie­dli­śmy do ko­la­cji.

– Nie – od­pa­ro­wał oj­ciec.

– Jest – upar­ła się. – Morze za­bra­ło mi brata i dało sio­strę.

Matka skrzy­wi­ła się na te słowa. Śmierć Kaia od­ci­snę­ła na niej naj­sil­niej­sze pięt­no, a przy­by­cie Imei jesz­cze bar­dziej ją roz­go­ry­czy­ło.

– Dla­cze­go wy­bra­łeś aku­rat młodą dziew­czy­nę? – za­py­ta­ła ojca, słabo ma­sku­jąc pre­ten­sję.

– Sprze­daw­ca ją wy­brał. O co ci cho­dzi?

– Mam sio­strę – szep­nę­ła do mnie Aoli, a ja uśmiech­ną­łem się do niej i po­gła­dzi­łem po gło­wie. – Gdzie teraz jest?

– Peni jej pil­nu­je. – Oj­ciec nie wpu­ścił dziew­czy­ny do domu, mu­sia­ła za­do­wo­lić się po­sła­niem w szo­pie na ło­dzie.

Aoli po­ki­wa­ła głową, choć pew­nie nic z tego nie ro­zu­mia­ła. Peni zwykł mówić, że nasza sio­stra jest przy­głu­pia, a gdy to robił, za każ­dym razem obie­cy­wa­łem sobie, że na­dej­dzie dzień, kiedy wy­bi­ję mu wszyst­kie zęby. Nie dało się jed­nak ukryć, że Aoli była inna. Kiedy, jesz­cze w brzu­chu matki, pierw­szy raz we­szła do morza, po­le­cia­ła krew. Uzdro­wi­ciel­ka uzna­ła wów­czas, że dziec­ko jest stra­co­ne i na­le­ży je oddać ziemi, ale matka do­no­si­ła ciążę. Dwa­na­ście lat póź­niej Aoli wciąż miała jed­nak umysł pię­cio­lat­ki, a ro­dzi­ce za każ­dym razem za­ła­my­wa­li ręce, kiedy pró­bo­wa­li na­uczyć ją naj­prost­szych ra­chun­ków nie­zbęd­nych do pracy na targu.

– Skoro teraz na morzu jest bez­piecz­nie, mogę z wami po­pły­nąć? – pal­nę­ła jak miała w zwy­cza­ju Aoli, nie zwa­ża­jąc, że ro­dzi­ce na dobre roz­po­czę­li chyba dwu­dzie­stą w tym księ­ży­cu kłót­nię. – Pro­szę.

O mało nie za­krztu­si­łem się ka­wał­kiem ryby. Od razu uj­rza­łem wy­ska­ku­ją­cą z morza grub­czat­kę i sio­strę umie­ra­ją­cą w moich ramionach. Ojciec wstał od ławy.

– Może kie­dyś – od­parł. – Na razie mamy do omó­wie­nia waż­niej­sze spra­wy. Trze­ba przy­go­to­wać noże.

 

***

 

– Boisz się? – za­py­ta­łem Imei. Cze­ka­li­śmy skry­ci wśród roz­kwi­tłych krze­wów ket­mii, a nad nami bli­ski pełni księ­życ roz­świe­tlał wio­skę, jakby sam był cie­kaw, co zaraz na­stą­pi.

– Nieco – od­po­wie­dzia­ła gło­sem dużo spo­koj­niej­szym od mo­je­go.

– Ja też. – Mimo to byłem dumny, że oj­ciec przy­dzie­lił mi ja­kieś za­da­nie, a nie kazał zo­stać z sio­strą i matką. Nawet jeśli było to kry­cie się w krza­kach.

Nie wie­dzia­łem, o czym mam roz­ma­wiać z Imei. Opo­wie­dzia­łem o na­szej ro­dzi­nie, lecz mu­sia­łem prze­mil­czeć tak wiele, że temat szyb­ko się wy­czer­pał. Słu­cha­ła uważ­nie. Za­pew­ni­łem, że oj­ciec nie po­zwo­li, by stała jej się krzyw­da. Uśmiech­nę­ła się. Wtedy jesz­cze nie ro­zu­mia­łem dla­cze­go.

– Tę­sk­nisz za domem?

– Za Mom­ku­li ani tro­chę. Ale wcze­śniej mia­łam praw­dzi­wy dom, choć ledwo go pa­mię­tam. Ja­kieś po­je­dyn­cze ob­ra­zy. Chat­ka bli­sko dżun­gli, ogró­dek. Nie­wie­lu ludzi, żad­nych du­chów, spo­kój i cisza. Pa­mię­tam matkę, która łkała, kiedy mnie za­bie­ra­li. „Ma takie pięk­ne oczy”, mó­wi­ła do Bia­łych Szat. Ale nie słu­cha­li. – Umil­kła na chwi­lę. – Gdy przy­szła do mnie na­stęp­nym razem, mu­sia­łam opu­ścić po­wie­kę, żeby ją do­brze wi­dzieć.

– Och – stęk­ną­łem głu­pio, nie mogąc zna­leźć do­bre­go słowa. A potem do­szedł mnie cichy dźwięk, jakby od stro­ny plaży. Nie brzmiał jed­nak jak skra­da­nie. – Sły­szysz?

Nocny Pie­śniarz pły­nął na po­łu­dnie. Lampa usta­wio­na w łodzi ry­so­wa­ła nie­wy­raź­ną syl­wet­kę na tle czar­ne­go morza.

Imei po­smut­nia­ła na ten widok.

– Za­gu­bio­na dusza – wy­szep­ta­ła.

Nikt nie wie­dział, kim są Pie­śnia­rze, skąd ani dokąd płyną. Po­ja­wia­li się tak rzad­ko, że ponoć nie było czło­wie­ka, który by się do nich zbli­żył. Kilka lat temu, gdy Kai wy­pa­trzył po­dob­ne­go, wspię­li­śmy się na palmę i obie­ca­łem bratu, że nad­je­dzie taki dzień, gdy do­pły­nę do jed­nej z ta­kich łodzi.

– Na wa­szych wy­spach też się ich wi­du­je? – za­py­ta­łem. – Wiesz, kim są?

– Nie wiem, ale je­stem pewna, że pły­wa­ją po wszyst­kich mo­rzach. Sły­szysz, jak śpie­wa?

Dla mnie brzmia­ło to jak za­wo­dze­nie. Od­pro­wa­dza­li­śmy łódź wzro­kiem, póki nie prze­pa­dła w ciem­no­ści.

Na­sta­ła cisza. Nic się nie dzia­ło. Wpa­try­wa­łem się w szopę, w któ­rej po­bli­żu kryli się moi bra­cia i oj­ciec. Od­mó­wi­łem krót­ką mo­dli­twę za ro­dzi­nę.

Jakiś ruch. Dwa kroki przed nami z mroku wy­ło­ni­ła się małpa o wiel­kich ciem­no­czer­wo­nych zę­bach. Za nią kro­czą­ca na dwóch no­gach pa­pu­ga o nie­bie­skim dzio­bie. Znik­nę­ły mi z oczu i znów za­pa­dła cisza. A więc to już.

– Nad­cho­dzą – szep­ną­łem. – Choć jeśli będą tak punk­tu­al­ni jak na ostat­niej ra­dzie wio­ski, zaj­mie im to jesz­cze pół nocy.

Po ko­lej­nej chwi­li gdzieś z od­da­li do­biegł ryk ojca, do­no­śny tak, że mógł­by od­pę­dzić nie­bie­skie­go le­wia­ta­na. Póź­niej pa­da­ły ja­kieś po­je­dyn­cze słowa, ktoś pytał, ktoś od­po­wia­dał, rzu­ca­no prze­kleń­stwa, ucię­te jak nożem. Z krza­ków nic nie wi­dzie­li­śmy. Od­wa­ży­łem się ująć Imei za rękę.

Wy­chwy­ci­łem kilka syl­we­tek krę­cą­cych się wokół na­sze­go domu. Co jakiś czas jedna zni­ka­ła w lesie.

– Chyba sobie idą – wy­ce­dzi­łem.

Jedna z po­sta­ci kro­czy­ła pro­sto ku nam. Serce po­de­szło mi do gar­dła. Wy­glą­da­ła jed­nak jakoś ina­czej. I nie miała maski.

Aoli wzro­stem do­rów­ny­wa­ła Imei, w ciem­no­ści bar­dzo łatwo było je po­my­lić. Nie­wie­le bra­kło, bym za­czął krzy­czeć. Wy­bie­głem z krza­ków i ru­szy­łem w stro­nę sio­stry.

– Luen! – wrza­snę­ła prze­ra­żo­na, kiedy mnie zo­ba­czy­ła. – We­szły do domu! Luen! Gonią!

Niech to się nie sta­nie, pro­si­łem. Nie teraz.

Czar­na isto­ta w masce re­ki­na do­sko­czy­ła do mojej sio­stry, lecz w ostat­niej chwi­li po­wa­li­łem tchó­rza na zie­mię, wbi­ja­jąc mu nóż w rękę. Zza zsu­nię­te­go pyska dra­pież­ni­ka spoj­rza­ła na mnie twarz syna dro­bia­rza, który han­dlo­wał dwa sto­iska od mojej mamy i sio­stry. Ję­czał i za­wo­dził, pró­bu­jąc zdro­wą ręką do­się­gnąć upusz­czo­ne­go noża, lecz po chwi­li był już przy nas oj­ciec. A po nim zja­wi­li się Ahoni i Peni. Jeśli kryli się tu gdzieś inni na­past­ni­cy, pierz­chli jak praw­dzi­we zwie­rzę­ta.

Zła­pa­łem sio­strę w ra­mio­na i roz­pła­ka­łem się.

– Mia­łaś zo­stać z matką! – ryk­nął oj­ciec.

– Były w środ­ku! Małpa i rekin go­ni­ły mnie…

Oj­ciec po­roz­sy­łał nas na swoje miej­sca, prze­ko­na­ny, że ata­ku­ją­cy w każ­dej chwi­li mogą wró­cić, a ran­ne­mu chło­pa­ko­wi kazał spier­da­lać. Usia­dłem obok Imei, roz­trzę­sio­ny. Było bli­sko. Bar­dzo bli­sko. Wie­dzia­łem, że będę mu­siał po­roz­ma­wiać z Pół­ka­mie­niem.

Tej nocy już nie za­ata­ko­wa­li.

 

***

 

Pół­ka­mień jak zwy­kle wy­le­gi­wał się w swej pu­stel­ni. Nagi i uśmiech­nię­ty.

Nie­wie­lu za­pusz­cza­ło się na tę część wyspy, gdzie rzą­dzi­li dawno za­po­mnia­ni bo­go­wie. Ich gra­ni­to­we po­do­bi­zny, na wpół star­te przez czas, wy­ra­sta­ły z ziemi i dziel­nie wal­czy­ły z po­chła­nia­ją­cą je dżun­glą. To miej­sce mu­sia­ło być świę­te dla moich przod­ków i za­wsze czu­łem się w nim dziw­nie, jak­bym po­no­sił cząst­kę winy, że po­pa­dło w za­po­mnie­nie.

Kiedy sta­rzec wstał, by mnie przy­wi­tać, jego dłu­gie włosy i broda upodob­ni­ły się do dwóch wo­do­spa­dów.

– My­śla­łem, że przyj­dziesz na po­grzeb.

– Po­że­gna­łem Kaia na swój spo­sób – od­po­wie­dział.

Za­czą­łem opo­wia­dać, jak zgi­nął mój brat, ledwo po­wstrzy­mu­jąc płacz.

– Nie mo­głem nic zro­bić. Pa­trzy­łem, jak się wy­krwa­wia, i mo­głem je­dy­nie pła­kać. Czemu mi nie po­wie­dzia­łeś?

Pół­ka­mień mil­czał.

– Teraz wszyst­ko się zmie­ni­ło. Sły­sza­łeś, co się dzie­je w wio­sce?

Po­ki­wał głową. Nigdy się stąd nie ru­szał, lecz wie­dział wszyst­ko o wszyst­kich.

– Spro­wa­dzi­li­ście sobie dziew­czy­nę z za­cho­du. Co cię nie­po­koi? – za­py­tał.

– Byłeś tam, praw­da? Oj­ciec nigdy nie opo­wia­da o woj­nie, a ja chcę wie­dzieć.

Mó­wio­no, że Pół­ka­mień jest tak stary, że wi­dział, jak nasza wyspa rodzi się z morza. A kiedy fale znów ją za­bio­rą, on wciąż tutaj bę­dzie. Za­wsze dzi­wi­ło mnie, że król po­wo­łał tak wie­ko­we­go czło­wie­ka do swej armii.

– Nie uczest­ni­czy­łem w woj­nie, choć tak, byłem na Wy­spach Za­cho­dzą­ce­go Słoń­ca, kiedy ona trwa­ła.

– Jak tam jest?

– Och, wysp jest ze sto i każda inna. Nie­któ­re bez­lud­ne, inne gęsto za­miesz­ka­łe. Mniej tam ry­ba­ków, gdyż mają lasy pełne zwie­rzy­ny. Czczą in­nych bogów. Mówią innym ję­zy­kiem.

– A Imei i jej po­dob­ni? Co o nich wiesz?

– Prze­pły­wa­łem koło wyspy Ghaa, naj­więk­szej ze wszyst­kich, kiedy ją zdo­by­li. Nigdy nie za­po­mnę wi­do­ku Mom­ku­li pną­cej się ku błę­kit­ne­mu niebu, na tle dymu i ognia. Bu­dow­la jest ol­brzy­mia, mimo że znacz­ną część po­chło­nę­ło już morze. Ata­ku­ją­ca armia jej nie tknę­ła, Białe Szaty oszczę­dzo­no, po­dob­nie jak ich uczniów. Tych ostat­nich kształ­co­no dalej, tyle że odtąd dla na­sze­go króla.

– Skoro Per­li­ści nie ucier­pie­li przez wojnę, czy Imei mogła mieć inne życie? Lep­sze…

– Każda Perła to uwiecz­nio­na tra­ge­dia, jak to mówią na za­cho­dzie. Spy­taj tę dziew­czy­nę, może ci wy­ja­śni, bo ja nie mam serca. Naj­pierw mu­sia­ło stać się coś złego. Potem za­bra­no ją z ro­dzin­ne­go domu, gdy była bar­dzo mała. Zo­sta­ła wy­cho­wa­na przez su­ro­wych, ob­cych ludzi, by stać się nie­wol­ni­cą słu­żą­cą na­jeźdź­com, któ­rzy pod­bi­li jej kraj. – Pół­ka­mień dźgnął pal­cem pół­zwie­rzę­cą twarz ka­mien­ne­go boga, na któ­rym sie­dział. – Oczy­wi­ście, wy­dłu­ba­li jej też oko. Nie, ta dziew­czy­na z pew­no­ścią nie miała do­bre­go życia.

– Po­sta­ram się, by u nas była szczę­śli­wa – za­pew­ni­łem. – Jeśli jest coś, co mógł­byś mi zdra­dzić… Wiesz, żeby jej pomóc…

– Jeden czło­wiek. Jeden owoc. Jedno py­ta­nie – wy­po­wie­dział swoją ulu­bio­ną sen­ten­cję.

Od dnia przed laty, gdy pod­czas od­wie­dzin u Pół­ka­mie­nia ze­rwa­łem owoc oro­re­dio­nu, nie mo­głem się zde­cy­do­wać, czy lubię, czy nie­na­wi­dzę tego czło­wie­ka. Mo­głem z nim po­roz­ma­wiać o wszyst­kim, i był wtedy dla mnie jak oj­ciec. Jed­no­cze­śnie prze­strze­gał tych swo­ich dzi­wacz­nych zasad, co w moich oczach czy­ni­ło go naj­gor­szym okrut­ni­kiem.

– Czy na­praw­dę chcę tak wiele? – rzu­ci­łem ża­ło­śnie, znów bli­ski łez. – Dla­cze­go wciąż mil­czysz? Prze­cież lu­bi­łeś Kaia. Gdy­bym wie­dział, gdy­byś mi po­wie­dział, ochro­nił­bym go przed grub­czat­ką.

– Nie wiń grub­czat­ki, Luen. To tylko skrzyw­dzo­ne stwo­rze­nie. Dawno temu, w swej głu­po­cie i po­go­ni za rze­cza­mi nie­waż­ny­mi, za­wład­nę­li­śmy jej domem i za­bi­li­śmy ją. Ale ona trwa. Jest osza­la­ła z bólu, ro­zu­mie tylko ze­mstę. Być może dla­te­go przy­bie­ra do­ty­kal­ną po­stać. Nad ta­ki­mi grub­czat­ka­mi można je­dy­nie za­pła­kać.

– Wolę za­pła­kać nad moim bra­tem.

Pół­ka­mień za­du­mał się i po­gła­dził brodę.

– Oskar­żasz bied­ne stwo­rze­nie, a czy je­steś pe­wien, że to wła­śnie grub­czat­ka go za­bi­ła?

– Wy­sko­czy­ła z wody na moich oczach! Dźgnę­ła go swoim ostrzem!

– A wę­dru­ją­cy kwiat?

Nie ro­zu­mia­łem.

– Oj­ciec ci nie po­wie­dział? – zdzi­wił się sta­rzec. – Może to i le­piej, niech ta wie­dza pew­ne­go dnia wy­mrze.

– Co to jest wę­dru­ją­cy kwiat?

– Ro­śli­na, która przy­cią­ga grub­czat­ki, czer­wo­ne re­ki­ny i wszyst­ko inne, co nie-ży­je w morzu. Myślę, że ona rów­nież wy­mar­ła. Ro­śnie w za­świa­tach. Po­ja­wia się tu i znika. Wę­dru­je. Gdyby ze­rwać kwiat i za­brać go w morze…

W dniu śmier­ci mo­je­go brata ło­dzie do po­ło­wu szy­ko­wał Peni. On i Kai byli razem. Kiedy grub­czat­ka za­ata­ko­wa­ła, Peni zdo­łał od­sko­czyć. Może wie­dział?

– Mo­je­go brata za­bi­ła grub­czat­ka – stwier­dzi­łem zde­cy­do­wa­nie.

– Skoro wiesz le­piej, to już się nie od­zy­wam.

– A wczo­raj w nocy miesz­kań­cy wio­ski przy­szli do nas z no­ża­mi. Chcie­li zabić Imei. O mało nie za­dźga­li Aoli.

– Nie­go­dzi­we.

– Kiedy to się sta­nie? – za­py­ta­łem. – Muszę wie­dzieć!

– Jeden czło­wiek. Jeden owoc. Jedno py­ta­nie.

Trzy lata temu klęk­ną­łem przed krze­wem oro­re­dio­nu, je­dy­nym na całej wy­spie, i ze­rwa­łem małą kulkę, którą po­da­łem Pół­ka­mie­nio­wi. Trzy na czte­ry owoce mają słod­ki smak i wtedy sta­rzec prze­po­wia­dał dobrą rzecz, która wy­da­rzy się w twoim życiu. Jeśli jed­nak oro­re­dion okaże się gorz­ki, sły­sza­łeś o cze­ka­ją­cej cię tra­ge­dii.

Pół­ka­mień żuł kulkę przez chwi­lę i nie spo­sób było zgad­nąć, czy mu sma­ku­je. Ponoć nikt poza nim nie prze­żył­by zje­dze­nia tego owocu.

Gdy prze­łknął, spoj­rzał mi w oczy i po­wie­dział:

– Twoja sio­stra skona w two­ich ra­mio­nach.

– Nie! – krzyk­ną­łem. – Jak? Gdzie? Kiedy?

– Jeden czło­wiek. Jeden owoc. Jedno py­ta­nie.

Od tam­tej pory py­ta­łem go dzie­siąt­ki razy. Aż miar­ka się prze­bra­ła. Nie chcia­łem stra­cić już ni­ko­go z ro­dzi­ny.

– A gdy­bym przy­sta­wił ci ostrze do gar­dła? – za­py­ta­łem, po­ka­zu­jąc nóż.

– Na ka­mie­niu ostrze je­dy­nie się stępi – po­wie­dział nie­wzru­szo­ny. – Nikt nigdy nie usły­szał ode mnie dwóch prze­po­wied­ni, Luen. Nawet jedna wy­star­cza­ją­co mie­sza lu­dziom w gło­wach.

– Kiedy? Kiedy ona umrze, skur­wy­sy­nie?! – krzy­cza­łem, pod­su­wa­jąc mu ostrze pod nos.

Pół­ka­mień skwi­to­wał to smut­nym uśmie­chem. Wie­dział wszyst­ko o wszyst­kich. Tak, z pew­no­ścią się nie bał.

– Je­stem pe­wien, że tego nie prze­ga­pisz.

 

***

 

Grub­czat­ka wy­sko­czy­ła z wody. Przez ćwierć ude­rze­nia serca jej syl­wet­ka za­wi­sła w po­wie­trzu z ostrzem wy­ce­lo­wa­nym w krwi­sto­czer­wo­ną tar­czę za­cho­dzą­ce­go słoń­ca. Póź­niej ude­rzy­ła.

Syl­wet­ka Imei try­snę­ła czer­wie­nią. Dziew­czy­na zgię­ła się wpół, perła wy­pa­dła jej z oczo­do­łu i znik­nę­ła w morzu. Tak samo umarł Kai, po­my­śla­łem i za­pła­ka­łem. Nad nie­któ­ry­mi rze­cza­mi można je­dy­nie za­pła­kać.

– Sta­rzec pod­niósł perłę z dna morza… – za­czął zna­jo­my głos.

Czte­ry cie­nie krą­ży­ły wokół mnie i umie­ra­ją­cej dziew­czy­ny. Ahoni przy­po­mi­nał skałę, zimną i nie­do­stęp­ną. Peni był jak wę­dru­ją­cy kwiat, ta­jem­ni­czy i zdra­dli­wy. Oj­ciec przy­po­mi­nał mor­ską falę, po­tęż­ną, lecz tylko gdy wieje wła­ści­wy wiatr. W od­da­li krył się jesz­cze czwar­ty cień, nie­wy­raź­ny, acz naj­strasz­liw­szy.

Zwró­ci­łem łódź ku umie­ra­ją­cej dziew­czy­nie i wów­czas za­uwa­ży­łem, że to nie Imei padła ofia­rą grub­czat­ki, lecz moja sio­stra.

– …i rzekł: „Ależ pięk­na”.

Pła­ka­łem i za­wo­dzi­łem. Pły­ną­łem nie wia­do­mo skąd ani dokąd po morzu ciem­nej krwi. W ręku trzy­ma­łem lampę.

– Kai? – za­py­ta­łem.

– I sta­rzec za­brał perłę do domu – do­koń­czył mój brat. – Pa­mię­tasz tę opo­wieść, Luen?

– Kai! – krzyk­ną­łem do czar­ne­go morza. Sta­łem na plaży, sam, w ciem­no­ściach. Po księ­ży­cu wy­wnio­sko­wa­łem, że to go­dzi­na du­chów. Czy brat do mnie przy­szedł?

Po­wo­li do­cho­dzi­łem do sie­bie. Nigdy wcze­śniej nie wę­dro­wa­łem we śnie.

Od­wró­ci­łem głowę i uj­rza­łem mar­twe­go czło­wie­ka.

 

***

 

– Aż dziw, że wy­trzy­ma­ła tak długo – po­wie­dzia­ła ko­bie­ta z wio­ski.

– Jak to moż­li­we, że się nie zła­ma­ła? – za­sta­na­wia­ła się inna.

Wieść o tym, że zna­le­zio­no ciało, roz­nio­sła się już po wy­spie i lu­dzie od rana zbie­ra­li się na plaży.

Palma rze­czy­wi­ście za­słu­gi­wa­ła na po­dziw, że utrzy­ma­ła ol­brzy­mie ciało. Makoa wi­siał na dłu­gim sznu­rze ze sto­pa­mi dwa łok­cie nad zie­mią i twa­rzą zwró­co­ną na za­chód. Trupa w końcu zdję­to, lecz wy­ma­ga­ło to nie­ma­ło wy­sił­ku.

– Jesz­cze wczo­raj żar­to­wał i był pełen życia – za­pew­nia­ła jedna z jego sy­no­wych, wpa­tru­jąc się w uło­żo­ne na pia­sku ciało, które sy­no­wie ry­ba­ka przy­go­to­wy­wa­li do ostat­niej drogi.

Makoa nie był złym czło­wie­kiem, w do­dat­ku moim krew­nym i opie­ku­nem wio­ski. Czu­łem praw­dzi­wy smu­tek. Lu­dzie wokół mnie rów­nież wy­glą­da­li na po­grą­żo­nych w ża­ło­bie… Ale jesz­cze nie­daw­no nie­któ­rzy z nich mieli na twa­rzach zwie­rzę­ce maski. Czy to oni za­bi­li Makoa?

Naj­młod­szy syn zmar­łe­go, Koko, był moim ró­wie­śni­kiem i chyba kimś w ro­dza­ju przy­ja­cie­la. Od niego do­wie­dzia­łem się, że ro­dzi­na Makoa nie wie, gdzie jest ich Per­li­sty. Naj­star­szy z braci Koko w ataku szału wy­gnał nie­wol­ni­ka, oskar­ża­jąc go, że ma coś wspól­ne­go z sa­mo­bój­stwem ojca. Gdy emo­cje już opa­dły, wszy­scy zgo­dzi­li się, że to była głu­po­ta.

Po­po­łu­dniem męż­czyź­ni z wio­ski ru­szy­li na po­szu­ki­wa­nia.

Po­li­czy­li­śmy ło­dzie i stwier­dzi­li­śmy, że Per­li­sty nie mógł od­pły­nąć. Od­wie­dzi­li­śmy są­sied­nie wio­ski, prze­trzą­snę­li­śmy każdy krzak, zaj­rze­li­śmy pod wszyst­kie ka­mie­nie, lecz nie­wol­ni­ka nie udało się od­na­leźć. Ro­dzi­na zmar­łe­go za­ofe­ro­wa­ła na­gro­dę, lecz nic to nie po­mo­gło.

– Może Imei wie, gdzie on jest – ode­zwa­ła się do mnie Aoli. Upar­ła się na udział w po­szu­ki­wa­niach, a ja jak za­wsze wo­la­łem ją mieć na oku.

– Czemu mia­ła­by wie­dzieć?

– Roz­ma­wia­li – od­po­wie­dzia­ła. – Jedną nocą, nie­daw­no. Wi­dzia­łam ich.

– Co?

– Przy krzy­wym drze­wie. Nic nie ro­zu­mia­łam, ale sio­stra chyba była zła, bo krzy­cza­ła na tego chło­pa­ka z okiem z perły.

– Nie mów o tym ni­ko­mu – po­pro­si­łem.

 

***

 

Dzień póź­niej Makoa po raz ostat­ni wy­pły­nął w morze.

Imei strze­gła ża­łob­ni­ków przed po­two­ra­mi, a oj­ciec był jed­nym z pro­wa­dzą­cych ce­re­mo­nię. Nad cia­łem od­pra­wio­no mo­dli­twy, a potem, ob­cią­żo­ne, wrzu­co­no je do wody.

Po wszyst­kim ogło­szo­no, że musi ze­brać się rada wio­ski.

 

 

 

Męż­czyź­ni de­ba­to­wa­li w ka­mien­nym kręgu na nie­wiel­kiej po­la­nie. Chęt­nych na opie­ku­na wio­ski było kilku, w tym mój oj­ciec. Jako zbyt młody, by wpusz­czo­no mnie do środ­ka, ob­ser­wo­wa­łem radę z da­le­ka.

Pół­ka­mień po raz pierw­szy od nie­pa­mięt­nych cza­sów opu­ścił sa­mot­nię, by prze­wo­dzić wy­bo­rom. Krą­żył wokół ze­bra­nych ni­czym pa­dli­no­żer­ny ptak, a kiedy nad­szedł czas, ze­brał ko­lo­ro­we ka­my­ki od­po­wia­da­ją­ce kan­dy­da­tom.

Oj­ciec otrzy­mał bar­dzo nie­wie­le gło­sów. Naj­star­szy syn Makoa miał po­par­cie licz­nej ro­dzi­ny, lecz to też nie wy­star­czy­ło. Nowym opie­ku­nem wio­ski zo­stał Krab, bo­ga­ty han­dlarz.

Przy­pa­tru­jąc się jego okrą­głej twa­rzy, na­bra­łem pew­no­ści, że to on nosił maskę małpy w tę noc, gdy nasi są­sie­dzi przy­szli zabić Imei.

 

***

 

Mi­ja­ły ko­lej­ne dni, nie­zli­czo­ne i po­dob­ne do sie­bie ni­czym ziar­na pia­sku na plaży. My ło­wi­li­śmy, Imei pa­trzy­ła.

Noce to zu­peł­nie inna hi­sto­ria.

Kiedy pil­no­wa­łem dziew­czy­ny, nie­raz chcia­łem za­py­tać o Per­li­ste­go od Makoa, lecz nigdy się na to nie zde­cy­do­wa­łem. Uzna­łem, że mu­sie­li się znać z cza­sów Mom­ku­li. Za to dużo roz­ma­wia­li­śmy na inne te­ma­ty. Imei otwo­rzy­ła się przede mną. Lu­bi­ła też Aoli, ale od po­zo­sta­łych trzy­ma­ła się na dy­stans. Ro­zu­mia­łem ją w pełni.

Pew­nej nocy z nudów wy­mknę­li­śmy się do dżun­gli. Póź­niej stało się to tra­dy­cją.

Raz za­wę­dro­wa­li­śmy w miej­sce, które na­zy­wa­no Czar­nym Lasem. Drze­wa rosły tu naj­gę­ściej na wy­spie, a mimo to Imei wy­pa­trzy­ła dawne ścież­ki. Jak mi po­wie­dzia­ła, teraz no­ca­mi prze­cha­dza­ją się po nich umar­li.

Innej nocy od­wie­dzi­li­śmy Pół­ka­mie­nia. Imei nie dała się jed­nak na­mó­wić, by ze­rwać owoc oro­re­dio­nu, czym po­ka­za­ła, że jest dużo mą­drzej­sza ode mnie.

Dwa dni póź­niej za­bra­łem ją do ja­ski­ni nie­opo­dal je­zio­ra, gdzie słu­cha­li­śmy gło­sów, które od za­wsze nio­sły się z głę­bin. Na zmia­nę wy­my­śla­li­śmy, co może je wy­da­wać. W pew­nej chwi­li Imei roz­pła­ka­ła się i ucie­kła. Jak mi póź­niej po­wie­dzia­ła, zi­ry­to­wa­ne duchy prze­ka­za­ły jej praw­dę, a ta była zbyt smut­na, by wy­po­wie­dzieć ją na głos.

Zda­rza­ły się też noce, kiedy dziew­czy­ny pil­no­wał Ahoni albo Peni, a wtedy cier­pia­łem. Wy­obraź­nia pod­su­wa­ła mi per­fid­ne sceny i coraz bar­dziej nie­na­wi­dzi­łem braci.

 

***

 

Krzy­cze­li. Ostat­ni­mi dnia­mi dzia­ło się to czę­sto, jed­nak tym razem w ich gło­sach było coś na­praw­dę osta­tecz­ne­go.

– Nie za­bie­rzesz mojej córki! – ryk­nął oj­ciec.

– Za­bio­rę, jeśli bę­dzie chcia­ła. Za­bio­rę wszyst­kich. A ty zo­stań tu sobie ze swoją dziw­ką.

– Mamo? – Aoli we­szła w sam śro­dek burzy, zu­peł­nie ogłu­pia­ła. – Dokąd idziesz?

– Do wio­ski dziad­ka, skar­bie. Od dziś tam za­miesz­ka­my.

– A kto jesz­cze idzie?

– Ani mi się waż za­bie­rać moich synów – wark­nął oj­ciec. – Są mi po­trzeb­ni.

– Luen idzie? – za­py­ta­ła dziew­czyn­ka, pa­trząc w moją stro­nę. Po­krę­ci­łem po­wo­li głową. – A Imei?

– Nie. Imei na pewno nie – od­po­wie­dzia­ła matka.

– Skoro wszy­scy zo­sta­ją, czemu ja mam iść?

– Aoli…

– Chcę zo­stać z nimi!

Matka wy­pro­wa­dzi­ła się, nim za­padł zmierzch. Sama.

Wie­czo­rem Peni, chyba nieco roz­ba­wio­ny, po­wie­dział mi, że na­kry­ła ojca, kiedy Imei za­spo­ka­ja­ła go usta­mi.

Gdy za­py­ta­łem Imei, czy ma coś wspól­ne­go z ostat­ni­mi wy­da­rze­nia­mi, za­prze­czy­ła.

Oczy­wi­ście, że uwie­rzy­łem dziew­czy­nie, którą ko­cha­łem, a nie bratu, któ­re­go nie­na­wi­dzi­łem.

 

***

 

Bez matki w na­szej cha­cie zro­bi­ło się pusto. Oj­ciec stał się draż­li­wy, a w jego oczach tlił się wy­łącz­nie smu­tek. Ahoni, który był jej ulu­bień­cem, pra­wie prze­stał się od­zy­wać, nawet Peni nieco przy­gasł. Aoli nic nie ro­zu­mia­ła i bez prze­rwy do­py­ty­wa­ła wszyst­kich, kiedy mama wróci.

Razem z ojcem wy­re­mon­to­wa­li­śmy szopę, która prze­ro­dzi­ła się w małą drew­nia­ną twier­dzę. Tak skoń­czył się czas noc­nych czu­wań przy Imei. Mimo to czę­sto się do niej wy­my­ka­łem, za każ­dym razem obie­cu­jąc sobie, że wy­znam swą mi­łość. Za­wsze jed­nak zwy­cię­ża­ła nie­śmia­łość.

– Wczo­raj w nocy był u mnie Peni – wy­zna­ła raz nie­wol­ni­ca.

– Po co? – za­py­ta­łem, wie­dząc, że od­po­wiedź mi się nie spodo­ba.

– Za­brał łódź.

– Pew­nie po­pły­nął do na­rze­czo­nej. Oj­ciec ze­swa­tał go z jakąś dziew­czy­ną z innej wio­ski. Od tam­tej pory cza­sa­mi wy­my­ka się no­ca­mi. Choć dziw­ne, że za­brał łódź…

– Nie sądzę, by wy­bie­rał się na schadz­kę. Wziął ze sobą har­pu­ny.

 

***

 

– Sta­rzec pod­niósł perłę z dna morza i rzekł: „Ależ pięk­na”. I sta­rzec za­brał perłę do domu.

– Nie ro­zu­miem – po­wie­dzia­łem bratu, który wpa­try­wał się we mnie mar­twy­mi oczy­ma. – Chcesz dać mi coś do zro­zu­mie­nia. – Przy­po­mnia­łem sobie roz­mo­wę z Pół­ka­mie­niem i za­py­ta­łem: – Czy Peni… czy on przy­czy­nił się do two­jej śmier­ci? Za­brał wę­dru­ją­cy kwiat?

– Tak – od­po­wie­dział Kai.

Obu­dzi­łem się i usia­dłem na łóżku. W ciszy sły­chać było je­dy­nie bicie mo­je­go serca i szum fal za oknem. Za­kra­dłem się do łóżka Pe­nie­go. Było puste.

Wy­bra­łem się na plażę i cze­ka­łem.

Peni przy­pły­nął dwie go­dzi­ny przed świ­tem. Za­stu­kał umó­wio­nym sy­gna­łem w drzwi szopy i wcią­gnął łódź do środ­ka. Potem stał jesz­cze przez chwi­lę na tle morza, ma­ca­jąc swoje bli­zny. Kilka razy syk­nął w spo­sób, ja­kie­go wcze­śniej nie sły­sza­łem.

– Widzę cię – rzu­cił w moim kie­run­ku.

Wy­sze­dłem. Na ustach Pe­nie­go po­ja­wił się ten ro­dzaj uśmie­chu, któ­re­go naj­bar­dziej nie­na­wi­dzi­łem. W ro­dza­ju: „A cóż to do mnie pod­peł­zło?”.

– Po co mój mały bra­ci­szek wy­my­ka się z domu w środ­ku nocy? – za­py­tał, zanim ja zdą­ży­łem to zro­bić.

– Wi­dzia­łem, że znik­ną­łeś. Mar­twi­łem się. Gdzie byłeś?

– Za­ła­twia­łem swoje spra­wy, któ­rych i tak nie poj­miesz. A jeśli po­wiesz o tym ojcu, po­wie­szę cię na pal­mie. Jasne?

Pa­trząc na brata, byłem prze­ko­na­ny, że jest w sta­nie to zro­bić.

– Śnił mi się Kai.

– I cóż ten nasz ko­cha­ny, mar­twy brat od cie­bie chciał?

– Przy­po­mniał mi jedną ze swo­ich opo­wie­ści. O star­cu, który wy­ło­wił z morza perłę. Pa­mię­tasz?

– Może i coś ta­kie­go było. Kai cią­gle opo­wia­dał te swoje wy­my­sły. W co dru­giej hi­sto­rii po­ja­wia­ła się perła, a morze chyba we wszyst­kich.

– Sta­rzec za­brał perłę do domu…

– Mam w dupie star­ca i jego suk­ce­sy. Zdążę się jesz­cze prze­spać przed świ­tem. – Po chwi­li znik­nął w cha­cie.

A ja za­pu­ka­łem do Imei, roz­my­śla­jąc nad tym, że też przy­dał­by mi się umó­wio­ny sy­gnał.

 

***

 

– Ojcze, mam py­ta­nie.

Czy­ścił sieci po wy­jąt­ko­wo uda­nym po­ło­wie, choć raz mu­sie­li­śmy czmych­nąć przed po­ja­wia­czem.

– Słu­cham.

– Co… – Czu­łem się za­wsty­dzo­ny, ale mu­sia­łem o to za­py­tać. – Co się stało z dziew­czy­ną, z którą chcia­łeś oże­nić Kaia?

Spoj­rzał zdzi­wio­ny, po czym jego twarz przy­bra­ła zwy­cza­jo­wy ka­mien­ny wyraz.

– Z tego co wiem, żyje i ma się do­brze.

– Nie o to…

– Jak się pew­nie do­my­śli­łeś, za­rę­czy­ny zo­sta­ły ze­rwa­ne. Pró­bo­wa­łem ją ze­swa­tać z Aho­nim, ale stwier­dził, że się w ogóle nie ożeni. Nie ożeni! Ro­zu­miesz? Zresz­tą, i tak małe szan­se, by jej oj­ciec się zgo­dził. Za­ofe­ro­wał taki posag, że ma prawo żądać, by jego córka po­ślu­bi­ła dzie­dzi­ca. A Peni jest już ze­swa­ta­ny… Liczę, że przy­naj­mniej ty nie masz ta­kich głu­pich po­my­słów jak twój brat.

– Skąd, ojcze, chęt­nie się oże­nię.

– Cie­szy mnie to.

– Chciał­bym z Imei.

Wy­pu­ścił sieć z dłoni.

– Po­stra­da­łeś zmy­sły.

– Dla­cze­go? Chyba nie wy­bra­łeś mi innej? – za­py­ta­łem, prze­ra­żo­ny tą per­spek­ty­wą.

– Dla­cze­go?! Prę­dzej wyślę cię do Mil­czą­cych Ka­pła­nów, niż po­zwo­lę oże­nić z nie­wol­ni­cą. Je­steś moim synem!

– Czwar­tym synem…

– Trze­cim.

– Imei jest…

– …z za­cho­du. To nawet nie są lu­dzie. Bli­żej im do małp. Nie umie­ją zło­wić ryby, za to pierw­si do tańca i śpie­wa­nia. No, przy­naj­mniej tak było przed wojną. A ona… nie dość że z za­cho­du, to jesz­cze dzi­wa­dło. Na­rzę­dzie. Nie po­zwo­lę, żeby moje wnuki ro­dzi­ło coś, czemu bli­żej do wio­sła czy sieci niż praw­dzi­we­go czło­wie­ka.

Zszo­ko­wa­ny, przez chwi­lę chło­ną­łem sens tego prze­mó­wie­nia, po czym stwier­dzi­łem:

– Chyba już wiem, czemu mama od cie­bie ode­szła.

Wtedy mnie ude­rzył.

– Masz ją sobie wybić z głowy – roz­ka­zał i od­szedł, a ja po­my­śla­łem, że ła­twiej by­ło­by mu po­wstrzy­mać mor­skie fale.

 

***

 

Ahoni pła­kał. A przy­naj­mniej takie od­nio­słem wra­że­nie, gdy mi­nę­li­śmy się na dro­dze pro­wa­dzą­cej ku są­sied­niej wio­sce. Do tej pory byłem prze­ko­na­ny, że ła­twiej od­czy­tać emo­cje z le­żą­ce­go na plaży ka­mie­nia niż z twa­rzy mo­je­go brata, dla­te­go po­my­śla­łem, że mu­sia­ło mi się przy­wi­dzieć.

Mama cze­ka­ła na nas przed chatą wujka, gdzie teraz miesz­ka­ła. Wy­ści­ska­ła Aoli, a potem mnie. Cał­kiem miło spę­dzi­li­śmy świą­tecz­ne po­po­łu­dnie, ro­dzin­nie, jak na­le­ża­ło. Jed­nak na moją proś­bę od­par­ła zde­cy­do­wa­nie:

– Nie wrócę. Nie, póki oj­ciec jej nie od­pra­wi.

– Co tata ma od­pra­wić? – za­py­ta­ła Aoli. – Coś jak wtedy, kiedy umarł wujek Makoa?

Mo­głem ją tylko po­gła­skać po gło­wie.

– Spo­tka­my się na fe­sty­nie? – za­py­ta­łem matkę. – Oj­ciec się nie wy­bie­ra.

Bę­dzie pil­no­wać Imei, do­da­łem w my­ślach. Za­bra­nie jej na uro­czy­ste ob­cho­dy wszy­scy uzna­li­by za znie­wa­gę.

– Będę – obie­ca­ła.

Pierw­szy dzień pory wietrz­nej był naj­waż­niej­szym świę­tem roku. Miesz­kań­cy wszyst­kich trzech wio­sek jed­no­czy­li się we wspól­nej za­ba­wie. Ob­cho­dy za­czy­na­ły się po zmro­ku i trwa­ły do świtu. Cze­ka­łem na plaży na za­chód słoń­ca, od­po­czy­wa­jąc i ob­ser­wu­jąc Aoli, która bie­ga­ła po pia­sku, ucie­ka­jąc przed Imei. Kiedy dziew­czyn­ka po­tknę­ła się i ob­my­ła ją fala, obie za­śmia­ły się gło­śno. Jesz­cze nigdy nie wi­dzia­łem, żeby Imei była tak szczę­śli­wa.

Bę­dzie mi bra­ko­wać sio­stry, po­my­śla­łem. Pla­no­wa­łem uciec, od­pły­nąć z wyspy i za­brać ze sobą Imei. Skoro oj­ciec nie zgo­dził się na nasz ślub, nic tu na nas nie cze­ka­ło. Je­dy­nie drwi­ny, wro­gie spoj­rze­nia i noże w ciem­no­ściach. Peni odzie­dzi­czy kie­dyś ma­ją­tek ojca, i wtedy może po­dzie­li się z Aho­nim, ale ja nie do­sta­nę po­rwa­nej sieci. Imei też sta­nie się jego wła­sno­ścią.

A wtedy słoń­ce w końcu za­szło i wyspa ożyła.

Na plaży roz­pa­lo­no wiel­kie ogni­ska. Wiatr przy­był na swoje świę­to i pło­mie­nie wy­gi­na­ły się i tań­co­wa­ły, upo­dab­nia­jąc wy­brze­że do wiel­kie­go, świe­tli­ste­go węża.

Pierw­sze ro­ze­gra­no za­wo­dy w pły­wa­niu. Kie­dyś, nim za­ata­ko­wał go rekin, Peni wy­grał ten kon­kurs. Dziś sta­nę­li­śmy z Aoli bli­sko brze­gu, ob­ser­wu­jąc pły­wa­ków i za­sta­na­wia­jąc się, czy w tym roku znów ktoś się utopi. Na szczę­ście wszy­scy do­tar­li do mety.

Kiedy uho­no­ro­wa­no zwy­cięz­ców, ru­szy­ły za­wo­dy w biegu na górę po­środ­ku wyspy. Ahoni sta­wił się na star­cie tego mor­der­cze­go wy­ści­gu i po chwi­li wraz z po­zo­sta­ły­mi śmiał­ka­mi znik­nął w dżun­gli. Wy­grać miał ten, kto przy­nie­sie jajo kró­le­wia­ka. Za­bra­łem Aoli na targ, gdzie wy­zna­czo­no metę.

Wśród stra­ga­nów czę­sto­wa­no dar­mo­wy­mi owo­ca­mi, ry­ba­mi i so­ka­mi, a czas umi­la­li tan­ce­rze i mu­zy­cy. Do­strze­głem Pe­nie­go, który wy­da­wał się już lekko wsta­wio­ny. Zdzi­wi­ło mnie, że nie to­wa­rzy­szy mu na­rze­czo­na.

Nie­opo­dal sceny do­strze­głem Kraba. Ubra­ny w ja­skra­wy strój z pa­pu­zich piór, dwoił się i troił, by za­ba­wiać go­ścia. Ów sie­dział na wy­so­kim stoł­ku i wy­glą­dał na za­do­wo­lo­ne­go.

– To musi być ktoś z ro­dzi­ny króla – po­wie­dzia­łem do sio­stry. – Kuzyn, może brat.

Po­de­szli­śmy bli­żej.

– Nie ma po­wo­du do stra­chu – uspo­ka­jał Kraba przy­bysz. – Za­chod­ni są teraz na­szy­mi przy­ja­ciół­mi.

– Nie je­stem tego taki pe­wien – po­wie­dział opie­kun wio­ski. – Ale wszy­scy się zgo­dzi­my, że dru­giej stro­ny nie po­win­no się oglą­dać. To bluź­nier­stwo. Te perły…

– Przy­glą­da­łem się kie­dyś ich po­ło­wo­wi. Star­cy z Mom­ku­li wy­cią­ga­ją je z morza. Muszą być duże, ale to zwy­kłe perły. A jakie jest twoje za­dnie? – Nie­zna­jo­my za­gad­nął prze­cho­dzą­ce­go obok Pół­ka­mie­nia, z sza­cun­kiem po­chy­la­jąc głowę.

– Perła nie jest dobra ani zła – od­parł mę­drzec. – Co in­ne­go czło­wiek. Ale nie ma zna­cze­nia, skąd po­cho­dzi. Kim jest. Nie­waż­ne, czy jakiś sta­rzec ma ka­mień za­miast serca, mło­dzie­niec mor­ską trawę za­miast mózgu, a dziew­czy­na perłę za­miast oka. Liczą się uczyn­ki, co ro­bi­my i co chce­my zro­bić. Dobro i zło. Choć cza­sem trud­no je od­róż­nić. Mie­sza­ją się ze sobą. Tak jak smaki owocu oro­re­dio­nu. Lu­dzie myślą, że gdy wezmę go do ust, od razu po­zna­ję, czy jest gorz­ki, czy słod­ki. Ale cza­sem trud­no oce­nić. Na­praw­dę trud­no. Ale w końcu za­wsze się udaje.

– Mą­dre­go miło po­słu­chać – po­wie­dział z uzna­niem krew­niak króla, nie za­uwa­ża­jąc, że Krab pa­trzy na na­gie­go star­ca jak na ro­ba­ka, któ­re­go na­le­ża­ło­by roz­dep­tać.

Czy tej nocy opie­kun wio­ski po­dej­mie ko­lej­ną próbę za­bój­stwa Imei? Oj­ciec dał nam do zro­zu­mie­nia, że to bar­dzo praw­do­po­dob­ne.

Z roz­my­ślań wy­rwał mnie Koko. Miał na sobie wie­niec za za­ję­cie trze­cie­go miej­sca w pły­wa­niu i pro­mie­nio­wał dumą.

– Zna­leź­li­ście już swo­je­go Per­li­ste­go? – za­py­ta­łem.

– Nie. Gdyby tak było, cała wyspa by wie­dzia­ła. – Ści­szył głos. – Znik­nął, tak po pro­stu. Wy­da­je mi się, że Kra­bie po­mio­ty go zna­la­zły i za­bi­ły. A kto wie, może wcze­śniej za­wie­si­ły ojca na pal­mie.

– Aoli – po­wie­dzia­łem do sio­stry, która przy­słu­chi­wa­ła się nam z cie­ka­wo­ścią – spójrz, tam jest mama i wujek. Bie­gnij do nich.

– W każ­dym razie wszyst­ko prze­pa­dło – pod­su­mo­wał Koko, gdy zo­sta­li­śmy sami. – Bądź­cie mą­drzej­si. Pil­nu­je­cie tej swo­jej.

– Pil­nu­je­my.

– Twój bra­ci­szek też? – za­py­tał drwią­co.

– Peni?

– Ahoni. Moja ro­dzi­na wie o wszyst­kim, co dzie­je się na wy­spie, więc po­wiem ci coś w se­kre­cie. Uwa­żaj na swo­je­go brata. Wczo­raj spo­tkał się z Kra­bem. Cho­dzą słu­chy, że nasi są­sie­dzi przyj­dą po waszą dziew­czy­nę dziś w nocy. A wśród tych, któ­rzy za­ło­żą maski, bę­dzie Ahoni.

Przez ko­lej­ne dłu­gie chwi­le cze­ka­łem na brata, za­sta­na­wia­jąc się, co po­wi­nie­nem zro­bić. Za­czę­li po­ja­wiać się ko­lej­ni bie­ga­cze. Pierw­szy przy­niósł jajo wy­raź­nie pęk­nię­te, dla­te­go zwy­cię­stwo przy­pa­dło dru­gie­mu na mecie. Ahoni przy­był dużo póź­niej, uty­ka­jąc.

Pod­sze­dłem do niego ostroż­nie. Szcze­rze mó­wiąc, nie byłem pe­wien, czy Koko się nie myli. Czy Ahoni mógł­by aż tak prze­ciw­sta­wić się ojcu? Znów zła­pa­łem się na tym, że wcale nie znam brata.

– Ukoń­czy­łeś bieg? – za­py­ta­łem, żeby coś po­wie­dzieć, a potem do­strze­głem, że ko­la­no ma całe we krwi. Za­czął je opa­try­wać.

–Tak – od­parł nie­chęt­nie, ale i z dumą. Obok le­ża­ło jajo.

– Oj­ciec myśli, że dziś w nocy znów przyj­dą po Imei. – Ob­ser­wo­wa­łem re­ak­cję brata, lecz po­zo­stał nie­wzru­szo­ny.

– Do­my­śli­łem się.

– Nie wiesz wszyst­kie­go. Oj­ciec za­brał dziew­czy­nę i ukry­li się na wschod­nim brze­gu je­zio­ra, przy kli­fie. Idę mu za­nieść wino. Ale znasz ojca, na jed­nym dzba­nie się nie skoń­czy, więc póź­niej pój­dziesz ty, a jeśli boli cię noga, po­proś Pe­nie­go.

Ahoni od­wró­cił się bez słowa i po­kuś­ty­kał w stro­nę sę­dzie­go, by po­ka­zać tro­feum.

Nie­dłu­go potem do­tar­łem na miej­sce. Czar­na tafla je­zio­ra kilka me­trów niżej wy­glą­da­ła ni­czym dziu­ra pro­wa­dzą­ca do pie­kła. Kai na­uczył mnie kie­dyś, jak ska­kać, by nie wpaść na skały, a ja póź­niej prze­ka­za­łem tę wie­dzę Imei.

Usia­dłem i cze­ka­łem. Od­le­głe dźwię­ki mu­zy­ki brzmia­ły jak jed­no­staj­ne dud­nie­nie. Nikt się nie zja­wiał. My­śla­łem o du­chach, które z pew­no­ścią wy­pa­trzy­ła­by tu Imei, o dzi­kich zwie­rzę­tach spo­glą­da­ją­cych na mnie z ciem­no­ści i o za­bój­cach w zwie­rzę­cych ma­skach. Ci ostat­ni w końcu przy­by­li.

Trzy po­sta­ci. Rekin, płaszcz­ka, jakiś robak. Wsta­łem.

– Ahoni – po­wie­dzia­łem gło­śno do ro­ba­ka. – Nie ma ich tu. – Jeśli nawet zdzi­wił się, że za­miast pi­ja­ne­go ojca za­stał knu­ją­ce­go coś brata, nie dał nic po sobie po­znać.

Rekin ru­szył ku mnie, lecz płaszcz­ka za­trzy­ma­ła go sta­now­czo. Potem wszy­scy trzej od­wró­ci­li się i za­czę­li od­cho­dzić.

– Ahoni…

Nic.

– Bra­cie…

Lekko zwol­nił, ale może przez ranną nogę.

– Ja pa­mię­tam. Jak razem bie­ga­li­śmy po plaży, ba­wi­li­śmy się, śmia­li­śmy. Dla­cze­go, Ahoni?

Za­trzy­mał się, za­wa­hał, a potem kazał od­jeść dwóm po­zo­sta­łym. Pod­szedł do mnie i zdjął maskę.

– Dla­cze­go tu przy­sze­dłem? – za­py­tał, za­ci­ska­jąc dło­nie na drew­nia­nym ro­ba­ku. – Bo ona musi zdech­nąć. Nie wi­dzisz? Nie do­strze­gasz, jak nas nisz­czy?! – Nigdy nie wi­dzia­łem go tak wzbu­rzo­ne­go. – Przez nią ode­szła mama. Oj­ciec mar­nie­je w oczach. Peni jej po­żą­da i źle się to dla niego skoń­czy. A ty? My­ślisz, że nie widzę, jak cię w sobie roz­ko­cha­ła?

Słu­cha­łem tego wszyst­kie­go oszo­ło­mio­ny. Wła­śnie brat po­wie­dział do mnie wię­cej słów niż przez ostat­nie parę lat.

– A co zro­bi­ła z tobą? – za­py­ta­łem. – Prze­mie­ni­ła cię w mor­der­cę?

– To się musi skoń­czyć, bo cał­kiem nas zgubi. Im szyb­ciej się jej po­zbę­dzie­my, tym le­piej.

– Nie – od­par­łem pew­nie. – Ona nic nie robi. Sami to sobie ro­bi­my. Ty zresz­tą znie­na­wi­dzi­łeś mnie lata temu. O to pytam, Ahoni. Dla­cze­go?

Mil­czał.

– Po­dob­no za­mkną­łeś się w sobie wtedy, gdy Pe­nie­go za­ata­ko­wał rekin. Ja to ro­zu­miem, to mu­siał być strasz­ny widok, ale co ja mam z tym wspól­ne­go?

– To było tam­te­go dnia – wy­znał lekko drżą­cym gło­sem – ale wie­czo­rem. Peni leżał ranny, nie wie­dzie­li­śmy, czy prze­ży­je, a ja się tak bałem. Mia­łem spę­dzić na morzu resz­tę życia. Więc chcia­łem wie­dzieć. Po­sze­dłem do Pół­ka­mie­nia. Ten ze­rwał owoc i prze­po­wie­dział mi przy­szłość.

– J-ja­ką? – wy­ją­ka­łem.

– Za­bi­jesz mnie.

Nie po­tra­fi­łem wy­du­sić z sie­bie słowa.

– Ja? Dla­cze­go miał­bym cię zabić?

– Chyba obaj wiemy. To sta­nie się już nie­dłu­go i ona to spra­wi. – Spoj­rzał mi w oczy, ale jakoś ina­czej. Był bli­ski łez. – Wiesz, jakie to dla mnie trud­ne? Nie­na­wi­dzić cię, choć nie zro­bi­łeś mi nic złego. Nie cier­pieć, mimo że je­steś moim bra­tem i ko­cham cię. Każ­de­go dnia, gdy cię widzę, za­sta­na­wiam się, czy to dziś. Mam gdzieś takie życie. Oj­ciec chciał mnie oże­nić, ale ja nie po­zwo­lę, by jakaś dziew­czy­na zo­sta­ła wdową. My­śla­łem, żeby uciec, ale to tchó­rzo­stwo. Pro­szę cię. Dziś w nocy mo­że­my zmie­nić nasz los. Je­że­li po­ko­na­my ją, razem, jak bra­cia, to już nic nie sta­nie mię­dzy nami. Uwie­rzę, że prze­po­wied­nia się nie spraw­dzi. Znaj­dzie się dla cie­bie maska, Luen. Skończ­my to sza­leń­stwo.

Od­po­wie­dzia­łem, nim zdą­ży­łem po­my­śleć:

– Nie. – Ale gdy­bym po­my­ślał, od­po­wie­dział­bym tak samo.

Ahoni stał jesz­cze przez chwi­lę, cicho łka­jąc, a potem ukrył łzy pod maską ro­ba­ka.

– Zejdź mi z drogi.

– Nie po­zwo­lę ci jej skrzyw­dzić. – Za­stą­pi­łem bratu drogę, ode­pchnął mnie, a ja zła­pa­łem go, chcąc za­cho­wać rów­no­wa­gę.

Tak to się za­czę­ło.

Gdzieś w od­da­li bęben wy­gry­wał jed­no­staj­ny, pa­skud­ny rytm. Bum, bum, bum. Jakby nada­wał tempo prze­mar­szo­wi umar­łych. Upa­dli­śmy na zie­mię, w uści­sku, szar­piąc się. Ahoni przy­gniótł mnie, a potem ude­rzył w brzuch. Wstał, a ja zdą­ży­łem chwy­cić ka­mień i trza­snąć go w ranne ko­la­no. Zgiął się, zawył z bólu i rzu­cił na mnie.

Trwa­li­śmy tak złą­cze­ni, jak za daw­nych lat, gdy ba­wi­li­śmy się w za­pa­sy na pia­sku. Był sil­niej­szy, prze­wró­cił mnie na plecy, ale ja­kimś cudem zdo­ła­łem zro­bić to samo. Wtedy Ahoni, za­miast pla­snąć o zie­mię, znik­nął.

Uświa­do­mi­łem sobie, że leżę na kra­wę­dzi klifu. Chwi­lę za­ję­ło mi ze­bra­nie od­wa­gi, po czym spoj­rza­łem w dół.

Gdy ude­rzył o skały, spa­dła mu maska. Pew­nie uto­nę­ła w je­zio­rze.

Wsta­łem, wrzu­ci­łem za­krwa­wio­ny ka­mień do je­zio­ra, spraw­dzi­łem, czy nie mam ja­kichś wi­docz­nych ran, a potem po­bie­głem w stro­nę targu.

– Mój brat! Ahoni! Spadł! – Wszyst­kie twa­rze zwró­ci­ły się ku mnie. – Szli­śmy brze­giem urwi­ska, a jego bo­la­ła noga. Stra­cił rów­no­wa­gę i spadł, na skały. Chyba nie żyje.

Tak wła­śnie ze­psu­łem naj­waż­niej­sze świę­to w roku.

 

***

 

Wiem, że wielu po­dej­rze­wa­ło mnie o za­bi­cie brata, jed­nak nikt nie mógł mi nic udo­wod­nić.

– Co ro­bi­li­ście razem nad je­zio­rem? – za­py­tał oj­ciec na­za­jutrz po świę­cie wia­tru. W jedną noc po­sta­rzał się o kilka lat. Za­czął przy­po­mi­nać ludz­ki szkie­let.

– Ahoni usły­szał, że tam może ukry­wać się Per­li­sty Makoa. Po­szli­śmy to spraw­dzić, żeby zdo­być na­gro­dę.

– I po­szedł wła­śnie z tobą?

– Też mnie to zdzi­wi­ło, ale Peni był pi­ja­ny…

– Od kogo miał tę in­for­ma­cję? Dla­cze­go ten ktoś sam nie po­szedł?

– Nie wiem.

Myślę, że miał wąt­pli­wo­ści, ale po­sta­no­wił mi uwie­rzyć. Nie chciał stra­cić ko­lej­ne­go syna.

 

***

 

Dwa dni póź­niej, gdy od­da­wa­li­śmy Aho­nie­go morzu, pła­ka­łem po nim szcze­ry­mi łzami, nie mniej niż po Kaiu.

 

***

 

Na­sta­ły trud­ne dni. Oj­ciec za­czął pić coraz czę­ściej. Raz po­szedł do matki z prze­pro­si­na­mi, lecz po po­wro­cie cały wie­czór nie roz­sta­wał się z dzba­nem. Czę­sto mu­sie­li­śmy wy­pły­wać je­dy­nie w trój­kę, ja, Peni i Imei. Ło­wi­li­śmy nie­wie­le i nie­wie­le za­ra­bia­li­śmy. Gdy nie byłem na morzu, sprze­da­wa­łem z sio­strą na targu. W dniu za­ku­pu Imei stra­ci­li­śmy wielu klien­tów, któ­rym nie spodo­ba­ło się, że ło­wi­my przy po­mo­cy obcej, za­ka­za­nej magii, a po śmier­ci Aho­nie­go ode­szli ko­lej­ni, jakby bali się, że wraz z ry­ba­mi prze­ka­że­my im nę­ka­ją­ce naszą ro­dzi­nę nie­szczę­ścia.

Wie­dzia­łem, że to jesz­cze nie ko­niec. Czu­łem się jak rybak, któ­re­go za­ata­ko­wa­ła już grub­czat­ka, czer­wo­ny rekin i po­ja­wiacz, ale gdzieś tam w głę­bi­nach wciąż czai się wiel­ki nie­bie­ski le­wia­tan.

 

***

 

Imei za­py­ta­ła, czy może mi za­ufać. A gdy po­twier­dzi­łem, wy­bra­li­śmy się do­kądś ciem­ną nocą.

Było wietrz­nie, księ­życ co chwi­lę krył się za chmu­ra­mi, a my szli­śmy czar­ną plażą. Dziew­czy­na od kilku dni za­cho­wy­wa­ła się dziw­niej niż za­zwy­czaj. A tej nocy jesz­cze dziw­niej niż ostat­nio.

Pół­ka­mień cze­kał na nas, nagi i za­do­wo­lo­ny, sie­dząc okra­kiem na po­chy­lo­nej ku morzu pal­mie. Jego udział w tym dziw­nym spi­sku uspo­ko­ił mnie i za­nie­po­ko­ił jed­no­cze­śnie.

– Dziś w nocy ura­tu­je­my Hamu – wy­ja­śni­ła mi w końcu Imei.

– Hamu?

– Na pewno go ko­ja­rzysz – po­wie­dział sta­rzec. Uśmie­chał się, jakby cały ten wypad bar­dzo go bawił. – Mło­dzie­niec z perłą w oczo­do­le. Ten, któ­re­go wszy­scy szu­ka­ją, ale nie umie­ją zna­leźć.

– Prze­trzą­snę­li­śmy całą wyspę – stwier­dzi­łem. – Nie ma go tu.

– Nie całą.

W trój­kę uda­li­śmy się nad nie­wiel­ką za­tocz­kę na pół­no­cy. Cze­kał tam na nas wy­spiarz z są­sied­niej wio­ski, któ­re­go nie zna­łem zbyt do­brze. Miał łódź i ku mo­je­mu zdzi­wie­niu ofia­ro­wał ją Pół­ka­mie­nio­wi.

– To i tak nie­wie­le za to, co zro­bi­łeś dla mojej ro­dzi­ny. Ko­rzy­staj z niej do­brze. Uda­nych po­ło­wów. A ci dwoje? Dla­cze­go ich przy­pro­wa­dzi­łeś?

– Jak wi­dzisz, je­stem stary i nie mam siły pra­co­wać wio­sła­mi – od­parł mę­drzec swoim naj­bar­dziej zmę­czo­nym gło­sem. – Dla­te­go za­bra­łem chło­pa­ka. A dziew­czy­na bę­dzie wy­pa­try­wać nie­go­dziw­ców chcą­cych nas po­żreć.

Rybak kiw­nął głową, usa­tys­fak­cjo­no­wa­ny, i nim ode­szli­śmy, zdą­żył po­dzię­ko­wać Pół­ka­mie­nio­wi jesz­cze trzy razy.

Na morzu oka­za­ło się, że dzia­dek nie kła­mał. Naj­wi­docz­niej zo­sta­łem za­pro­szo­ny do tej dziw­nej wy­pra­wy, by robić za wio­śla­rza.

– Czemu dał ci łódź? – za­py­ta­łem.

– Po­mo­głem jego ro­dzi­nie. To dobry czło­wiek. Do­stał, na co za­słu­żył. Ja rów­nież sko­rzy­sta­łem, a skoro mamy łódź, czas, by ka­mień po­to­czył się dalej. Ten mło­dzie­niec, Hamu, już za długo nad­uży­wał mojej go­ścin­no­ści. Nie­dłu­go opu­ści to miej­sce.

Rzad­ko pły­wa­łem nocą, więc myśl o tym, by za­pu­ścić się na da­le­kie morze po ciem­ku, wśród wy­so­kich fal, przy nie­zde­cy­do­wa­nym księ­ży­cu, na­pa­wa­ła mnie grozą. Do­brze cho­ciaż, że tam­ten miał swoje ma­gicz­ne oko.

– Po­zna­łam Hamu lata temu w Mom­ku­li – po­wie­dzia­ła Imei. – Nigdy nie był mi bli­ski, ale je­ste­śmy tacy sami i mu­si­my trzy­mać się razem. Kie­dyś ja, on i jesz­cze wielu in­nych z per­ła­mi spo­tka­li­śmy się w ogro­dzie pod szko­łą i zło­ży­li­śmy przy­się­gę, że za­wsze bę­dzie­my się wspie­rać. Tej nocy mu po­mo­gę, znów sta­nie się wol­nym czło­wie­kiem.

Do­tar­li­śmy do sa­mot­ni Pół­ka­mie­nia. Gdy sta­rzec za­gwiz­dał, spo­mię­dzy po­są­gów wy­ło­ni­ła się chuda syl­wet­ka mło­de­go czło­wie­ka z per­ło­wym okiem. Nigdy wcze­śniej nie za­mie­ni­łem z nim słowa, ale znał mnie z wi­dze­nia. Wzdry­gnął się na mój widok.

– Bo­go­wie strze­gą wej­ścia do pod­ziem­ne­go mia­sta – po­wie­dział mi Pół­ka­mień, kiedy do­bi­ja­li­śmy do brze­gu. – Po­zwo­li­li chłop­cu się ukryć. Prze­ko­na­łem ich. Ka­mień do­ga­da się z ka­mie­niem. Wszy­scy poza mną już za­po­mnie­li o tam­tych kom­na­tach, ko­ry­ta­rzach i sa­lach. Więc jak chcie­li­ście go zna­leźć?

Imei ze­szła na brzeg pierw­sza i uści­ska­ła Hamu. Po­czu­łem się tro­chę za­zdro­sny. Za­czę­li roz­ma­wiać w ję­zy­ku, któ­re­go nie ro­zu­mia­łem. Póź­niej wy­ja­śni­ła mi, że py­ta­ła o pod­ziem­ne mia­sto i duchy, które je za­miesz­ki­wa­ły. Ponoć było ich mnó­stwo.

– Morze jest wzbu­rzo­ne. Na pewno zmie­rzasz pły­nąć? – za­py­ta­łem chło­pa­ka. – Nie chcesz po­cze­kać?

– Nie uspo­koi się przez ko­lej­ne kilka mie­się­cy. Muszę wy­ru­szyć teraz.

Pół­ka­mień prze­niósł do łodzi zapas żyw­no­ści i wody. Hamu od­mó­wił mo­dli­twę, po czym po­że­gnał się z nami. Wy­szep­tał Imei kilka słów, któ­rych nigdy mi nie prze­tłu­ma­czy­ła. Za na­szy­mi ple­ca­mi za­po­mnia­ni bo­go­wie przy­glą­da­li się temu ka­mien­ny­mi twa­rza­mi.

Jeśli wie­rzyć do­świad­czo­nym po­dróż­ni­kom, na naj­bliż­szą z Wysp Za­cho­dzą­ce­go Słoń­ca dało się do­pły­nąć w czte­ry dni cią­głe­go wio­sło­wa­nia. Chcia­łem, żeby mu się udało. Wie­dzia­łem, że mnie i Imei czeka kie­dyś po­dob­na prze­pra­wa. Prze­szło mi przez myśl, byśmy po­pły­nę­li razem z nim, ale tej nocy nie ufa­łem morzu i nie byłem gotów. Nie po­że­gna­łem się z sio­strą.

Wy­pły­nął.

Cza­sem z Kaiem za­sta­na­wia­li­śmy się, które z mor­skich stwo­rzeń jest naj­strasz­niej­sze. Czę­sto sta­wa­ło na tym, że to nie­bie­skie le­wia­ta­ny. Wi­du­je się je bar­dzo rzad­ko, nie są agre­syw­ne, lecz mimo to po­tra­fią za­to­pić wiele łodzi jed­no­cze­śnie, je­dy­nie koło nich prze­pły­wa­jąc. Kai twier­dził, że za każ­dym razem po­ja­wia się ten sam osob­nik, gdyż dwóch nie po­mie­ści­ło­by morze. Jeśli to praw­da, musi być bar­dzo sa­mot­nym stwo­rze­niem.

Grub­czat­ki mają syl­wet­kę smu­kłą jak ostrze noża i nie­zwy­kłą szyb­kość. Czer­wo­ne re­ki­ny nie róż­nią się zbyt­nio od swych ży­ją­cych ku­zy­nów, poza tym, że są więk­sze i oczy­wi­ście po­ja­wia­ją się zni­kąd. Drew­no­ja­dy nie czy­nią szko­dy lu­dziom, przy­cze­pia­ją się jed­nak do łodzi, a ich ścią­gnię­cie wy­ma­ga sporo wy­sił­ku. Nie­któ­rzy opo­wia­da­ją o jesz­cze dziw­niej­szych stwo­rze­niach – o dłu­gich na dzie­siąt­ki łokci wę­żach, sze­ścio­ra­mien­nych wcią­ga­czach czy dwu­gło­wych ry­bo­lu­dach. Które z nich żyją, które nie żyją, a które nigdy nie ist­nia­ły, cza­sem nie­ła­two jest stwier­dzić.

Kai za­wsze oba­wiał się po­ja­wia­czy. Nie po­tra­fię do­kład­nie opi­sać, jak wglą­da­ją, nigdy nie wy­nu­rza­ją się z wody. Wpły­wa­ją pod łódź i ude­rza­ją w nią ma­syw­nym ciel­skiem. A kiedy ją wy­wró­cą, wcią­ga­ją pa­sa­że­rów pod wodę. Jest w ich dzia­ła­niu coś prze­ra­ża­ją­co in­te­li­gent­ne­go.

Tym­cza­sem sta­li­śmy we trój­kę, od­pro­wa­dza­jąc Hamu wzro­kiem. Księ­życ chwi­lo­wo wy­szedł zza chmur, ozda­bia­jąc czar­ną po­wierzch­nię wody odro­bi­ną sre­bra. Łódź od­da­la­ła się po­wo­li, wy­glą­da­ła jak bez­bron­na ofia­ra po­że­ra­na przez morze.

– Uda mu się, praw­da? – Imei za­py­ta­ła Pół­ka­mie­nia.

– Nie wiem wszyst­kie­go – od­parł.

We­szła po ko­la­na do wody, roz­glą­da­jąc się uważ­nie. Hamu po­słał nam ostat­nie spoj­rze­nie, po czym za­czął moc­niej wio­sło­wać. Przez długą chwi­lę sły­chać było je­dy­nie szum fal i me­lo­dię od­gry­wa­ną przez wiatr na li­ściach przy­brzeż­nych palm.

– Po­ja­wiacz!!! – krzyk­nę­ła Imei tak gło­śno, że mu­sia­ła zbu­dzić całą wyspę.

Hamu też go za­uwa­żył. Ja nie wi­dzia­łem ni­cze­go.

– Oby nie prze­szedł, oby zo­stał po dru­giej stro­nie – mo­dli­ła się Imei.

O tym, że prze­szedł, po­wie­dzia­ło mi ude­rze­nie w łódź.

– Za­wróć! – ryk­nę­ła dziew­czy­na.

Hamu za­czął wy­ko­ny­wać zwrot.

Dru­gie ude­rze­nie, jesz­cze gło­śniej­sze. W ciem­no­ści wi­dzia­łem je­dy­nie ko­ły­szą­cy się kształt ka­dłu­ba.

– Z pra­wej! – za­wo­ła­ła. – Wpły­wa pod łódź! Trzy­maj się!

Może i zdo­łał­by się utrzy­mać, jed­nak po­ła­wiacz zgrał ude­rze­nie ze sporą falą i łódka prze­chy­li­ła się na bok. Hamu wy­padł z niej i znik­nął w głę­bi­nach.

Imei stała bez słowa. Lewym okiem spo­glą­dał na miej­sce, gdzie znik­nął Per­li­sty, a z pra­we­go, za­mknię­te­go, spły­wa­ła łza. Oglą­da­ła wła­śnie widok, któ­re­go nigdy nie do­świad­czył żaden z miej­sco­wych – po­ja­wia­cza w całej oka­za­ło­ści, w samym środ­ku uczty.

– Teraz na­praw­dę się boję – po­wie­dzia­ła mi póź­niej, gdy już wró­ci­li­śmy do wio­ski i do drew­nia­nej szopy. Wciąż pła­ka­ła. – Mam na­dzie­ję, że zro­zu­mie i po mnie nie przyj­dzie.

– Hamu? Dla­cze­go miał­by… – Przy­szła mi do głowy myśl tak prze­ra­ża­ją­ca, że nigdy wcze­śniej jej do sie­bie nie do­pusz­cza­łem. – Czy mar­twa osoba może wró­cić i się ze­mścić? Zabić jak grub­czat­ka czy po­ja­wiacz? – Po­my­śla­łem o Aho­nim w masce ro­ba­ka sto­ją­cym nocą nad moim łóż­kiem.

– Twój brat nie ma do cie­bie pre­ten­sji – po­wie­dzia­ła, a mnie za­mu­ro­wa­ło.

– Wi­dzia­łaś go?

– Tak. Wy­ba­czył ci, ale nie mnie. Był jed­nak da­le­ko, nie prze­szedł. Lu­dzie rzad­ko prze­cho­dzą, a jesz­cze rza­dziej się wtrą­ca­ją. Chyba że cho­dzi o na­praw­dę ważną spra­wę. – Imei długo mil­cza­ła, a z jej oczu pły­nę­ły łzy. – Hamu… To moja wina…

Ob­ją­łem ją. Pła­ka­ła bar­dzo długo. Tej nocy by­li­śmy sobie bli­scy jak nigdy, oboje z krwią na rę­kach i cier­pią­cy od świe­żych ran. Po­ca­ło­wa­łem ją, po raz pierw­szy w życiu. Byłem gotów przy­pie­czę­to­wać to, co na­ra­sta­ło w nas od tak wielu dni, ale w pew­nym mo­men­cie po­wie­dzia­ła:

– Nie. Tej nocy nie wy­rzą­dzę już wię­cej krzyw­dy.

Ude­rzy­ło mnie to. Przez chwi­lę czu­łem się jak ryba wy­cią­gnię­ta z wody. W końcu jed­nak wy­du­ka­łem jedno słowo:

– Ro­zu­miem.

– Nie, nie ro­zu­miesz. Ko­cham cię. Ale nie chcę tu i nie teraz. Jest coś jesz­cze, ale jeśli ci po­wiem, znów po­le­je się krew. To wszyst­ko… Nie ma na­dziei…

– Jest – od­par­łem zde­cy­do­wa­nie. – Uciek­nie­my. Ty i ja. To, co wi­dzie­li­śmy dziś w nocy, było strasz­ne, ale Hamu miał nie­praw­do­po­dob­ne­go pecha. Gdyby po­ja­wia­cze ata­ko­wa­ły każ­de­go zaraz po wy­pły­nię­ciu w morze, na wy­spach nie ostał­by się żaden rybak. Wy­pły­nie­my i nam się uda.

Imei mil­cza­ła, aż wresz­cie po dłu­giej chwi­li de­li­kat­nie ski­nę­ła głową.

 

***

 

Przez ko­lej­ne dni drę­czy­ło mnie, czym jest owo „coś jesz­cze”. Raz czy dwa mia­łem wra­że­nie, że Imei jest go­to­wa mi po­wie­dzieć, ale osta­tecz­nie re­zy­gno­wa­ła.

Oj­ciec upi­jał się już pra­wie co noc, a to mogło zwa­bić mor­der­ców w ma­skach. Od Koko do­wie­dzia­łem się, że pla­nu­ją za­ata­ko­wać znowu i tym razem roz­wa­ża­ją pod­pa­le­nie. Po zmierz­chu wa­ro­wa­łem więc ukry­ty przy szo­pie, gotów bro­nić na­szej Per­li­stej.

Jed­nej nocy po­ja­wił się Peni. Za­brał łódź, zwo­do­wał ją i znik­nął na ciem­nym morzu. Po chwi­li za­sną­łem i śni­łem kosz­mar­ny sen. Ahoni umie­rał w moich ra­mio­nach, gdy ude­rzy­łem go ka­mie­niem, Peni pła­kał, trzy­ma­jąc w dłoni ze­rwa­ny wę­dru­ją­cy kwiat, a oj­ciec krzy­czał na nas, póki po­ja­wiacz nie wcią­gnął go pod zie­mię. Zbu­dził mnie dźwięk prze­su­wa­nej po pia­sku łodzi. Mój brat przy­sta­nął na chwi­lę, by po­ma­cać bli­zny, po czym za­pu­kał do Imei.

Wcią­gnął łódź do szopy i za­ry­glo­wał drzwi.

Za­kra­dłem się i przy­ło­ży­łem ucho do ścia­ny.

Coś jesz­cze.

Mo­głem się do­my­ślić. Po­sze­dłem po nóż.

Od kiedy to trwa­ło? Sły­sząc, jak dziew­czy­na błaga o li­tość, sza­mo­cze się, dusi, łka, mia­łem ocho­tę roz­nieść tę budę w drza­zgi. Wie­dzia­łem jed­nak, że do środ­ka się nie do­sta­nę, za­cze­ka­łem więc przy wej­ściu.

Peni w końcu otwo­rzył drzwi i stał jesz­cze przez chwi­lę, po­dzi­wia­jąc bu­dzą­ce się po nocy niebo, a wtedy ja zro­bi­łem to, co dawno temu po­wi­nien był zro­bić czer­wo­ny rekin. Wło­ży­łem w to pchnię­cie całą na­ra­sta­ją­cą przez lata złość, od­da­łem mu za każdą drwi­nę i po­ni­że­nie. Nóż wszedł głę­bo­ko, ta­kie­go ude­rze­nia nie po­wsty­dzi­ła­by się nawet grub­czat­ka.

Peni spoj­rzał zszo­ko­wa­ny na swój bok, ode­pchnął mnie, a potem spró­bo­wał uciec. Kroki sta­wiał nie­pew­ne, chwiał się jak młode drze­wo na sil­nym wie­trze, aż w końcu runął w krzew ket­mii, ten sam, w któ­rym ja i Imei spę­dzi­li­śmy pierw­szą noc.

Pod­sze­dłem do niego z nożem.

– Odłóż to, Luen – wy­mam­ro­tał. – Chyba nie je­steś aż tak głupi. Za­wo­łaj kogoś, bo się wy­krwa­wię.

Imei wy­szła z szopy i sta­nę­ła za mną, nie od­zy­wa­jąc się ani sło­wem.

– Od dawna to ro­bisz? – za­py­ta­łem.

Peni ro­ze­śmiał się hi­ste­rycz­nie, lecz śmiech szyb­ko prze­ro­dził się w jęk bólu.

– Po­wiedz mu – rzu­cił do Imei. – Mów, kurwa!

Mil­cza­ła.

– Nie waż się do niej mówić, po­two­rze.

W jego oczach po­ja­wi­ły się łzy bólu. Pró­bo­wał we­zwać po­mo­cy, lecz krzyk był słaby i krót­ki.

– Nie chcesz od­po­wie­dzieć, to może inne py­ta­nie. Za­bi­łeś Kaia?

– Jed­nak je­steś głupi – wy­ję­czał Peni. – Skoro chcesz wie­dzieć, to po­wiem. Nie za­bi­łem. Ale je­stem winny. Ża­łu­ję. A ty? Za­bi­łeś Aho­nie­go?

– Pod­ło­ży­łeś Ka­io­wi wę­dru­ją­cy kwiat? – zi­gno­ro­wa­łem jego py­ta­nie.

– Nie. Kwiat był dla mnie.

– Nie ro­zu­miem.

Mil­czał tak długo, że my­śla­łem, iż umarł i już na za­wsze zo­sta­wił mnie z tymi sło­wa­mi. Gdy w końcu się ode­zwał, mówił jesz­cze ci­szej:

– Oj­ciec za­rę­czył mnie. Ze ślicz­ną dziew­czy­ną. – Po­my­śla­łem, że bre­dzi przed­śmiert­nie. Co to miało wspól­ne­go ze śmier­cią Kaia? – Nie wiesz, jak bar­dzo można nie­na­wi­dzić…

– Kogo? O czym ty mó­wisz?

– Chcia­łem go do­rwać. Re­ki­na. Dla­te­go za­bra­łem kwiat. Kai był ze mną. Pech. Ale i moja wina. Nie zdą­żył się uchy­lić. Przy­kro mi. Póź­niej już wy­pły­wa­łem sam. No­ca­mi. Pró­bo­wa­łem. Nie po­ja­wił się – ostat­nie zda­nie wy­ce­dził z go­ry­czą. – To boli. – Wska­zał na bli­zny. – Cały czas. Wy­glą­dam jak po­twór. Moja na­rze­czo­na się mnie brzy­dzi. Nie mówi, ale ja to widzę.

– Może to nie bli­zny ją od­rzu­ca­ją, tylko twoje pa­skud­ne wnę­trze?

– Pier­dol się.

– Więc nie spe­cjal­nie, ale za­bi­łeś Kaia. A Imei? Też masz na to ja­kieś dobre wy­tłu­ma­cze­nie?

– Imei – roz­ba­wi­ło go to imię. – Pa­mię­tam tę opo­wieść. Kaia. O star­cu i perle. Opo­wie­dzieć ci? – Uśmiech­nął się do mnie zło­śli­wie po raz ostat­ni. Za­wsze go mia­łem takim za­pa­mię­tać.

– Opo­wiedz.

– A za­wo­łasz pomoc?

– Tak – skła­ma­łem.

– Sta­rzec zna­lazł perłę. Za­brał ją do domu. On też był głupi. Jak ty. Jak oj­ciec. Bo ta perła…

Nie do­koń­czył. Nie czu­łem nic, żad­ne­go żalu ani pust­ki jak po Aho­nim. Chyba wresz­cie roz­strzy­gną­łem, któ­re­go brata nie cier­pia­łem bar­dziej.

Ukry­li­śmy ciało w za­ro­ślach, a potem ob­ją­łem wciąż pła­czą­cą Imei.

– Już nie skrzyw­dzi cię nigdy wię­cej.

– Co teraz zro­bi­my? – Spoj­rza­ła na chatę. – Twój oj­ciec w każ­dej chwi­li może się obu­dzić.

Tylko jedno przy­szło mi do głowy.

– Od­pły­wa­my.

– Ruszy za nami. – Po­de­szła bli­żej i ści­szy­ła głos. – Przy­go­tuj łódź, a ja zajmę się twoim ojcem.

Prze­szedł mnie dreszcz.

– Zaj­miesz? Jak? Czy…

– Nawet go nie do­tknę. Po­roz­ma­wiam z nim tylko. – Coś dziw­ne­go od­ma­lo­wa­ło się na jej twa­rzy. Coś, czego wtedy nie zro­zu­mia­łem. – Od dawna na to cze­ka­łam.

– Nie! On cię…

– Zo­stań tu. Jeśli mamy razem uciec, jeśli wszyst­ko ma się udać, jeśli mnie ko­chasz, nie idź za mną. Pro­szę.

Imei od­da­li­ła się szyb­kim kro­kiem i po raz pierw­szy prze­kro­czy­ła próg na­sze­go domu.

Przy­go­to­wa­nie łodzi za­ję­ło mi chwi­lę, póź­niej cze­ka­łem. Nic się dzia­ło. Ocza­mi wy­obraź­ni wi­dzia­łem ojca i Imei wy­krwa­wia­ją­cych się od za­da­nych sobie na­wza­jem ran.

W końcu się po­ja­wi­ła, trzy­ma­jąc za rękę Aoli. Dziew­czyn­ka była za­spa­na i zdez­o­rien­to­wa­na.

Oj­ciec wy­szedł chwi­lę po nich. Chwiał się jak pi­ja­ny. Spo­glą­dał nie­przy­tom­nie, mam­ro­tał coś do sie­bie. Minął mnie w od­le­gło­ści trzech kro­ków, zu­peł­nie igno­ru­jąc. W pew­nej chwi­li opadł na czwo­ra­ki i zawył ża­ło­śnie, sku­lił się, a potem ze­rwał do biegu i znik­nął w dżun­gli.

– Dokąd po­szedł tata? – za­py­ta­ła Aoli.

– Co mu zro­bi­łaś? – spy­ta­łem, prze­ra­żo­ny.

Imei już nie pła­ka­ła. Na jej twa­rzy za­go­ści­ła dzika sa­tys­fak­cja.

– Wy­ja­śni­łam mu, dla­cze­go mam perłę za­miast oka. Po­roz­ma­wia­li­śmy o tym, co było, jest i bę­dzie. Tyle.

– Aoli. – Klęk­ną­łem przed sio­strą, spoj­rza­łem w jej oczy. – Tra­fisz do wio­ski, gdzie miesz­ka teraz mama?

– Chyba. Idzie­my tam?

– Ty mu­sisz iść.

– A co z wami?

– Na jakiś czas od­pły­nie­my z wyspy. Na nie­dłu­go. Póki się nie uspo­koi.

– Ja też płynę.

Jak mia­łem wy­tłu­ma­czyć sio­strze, że moja bli­skość jest nie­bez­piecz­na? I tak by nie zro­zu­mia­ła.

– Aoli…

– Nie tra­fię do wio­ski – po­wie­dzia­ła z pła­czem. – Zgu­bię się i zje­dzą mnie małpy. Płynę z wami.

– Nie.

– Tak!!!

Wpa­dła w praw­dzi­wy szał. Pła­ka­ła, krzy­cza­ła i wy­ma­chi­wa­ła pię­ścia­mi. Siły miała nie wię­cej niż komar, dla­te­go szyb­ko ją unie­ru­cho­mi­łem, za to gło­sem dys­po­no­wa­ła do­no­śnym, i już po chwi­li zwa­bi­ła pierw­sze­go za­cie­ka­wio­ne­go są­sia­da.

– Dla­cze­go chcesz ją zo­sta­wić? – wy­szep­ta­ła Imei. – Za­bierz­my ją. Zaraz zleci się tu cała wio­ska.

Przy­po­mnia­łem sobie ka­mien­ną twarz star­ca żu­ją­ce­go owoc oro­re­dio­nu.

– Nic jej się nie sta­nie – za­pew­ni­ła mnie Imei. – Będę pa­trzy­ła.

Za­sta­na­wia­łem się, czy Aoli umrze dziś, czy za pół wieku. Mia­łem wra­że­nie, że pro­roc­two Pół­ka­mie­nia jest bli­skie zisz­cze­nia, ale to uczu­cie nie opusz­cza­ło mnie od trzech lat.

– Do­brze. Aoli, po­pły­niesz z nami.

Są­sia­da za­pew­ni­li­śmy, że wy­ru­sza­my na połów, i zwo­do­wa­li­śmy łódź. Aoli pa­trzy­ła na świat, jakby zo­ba­czy­ła go po raz pierw­szy w życiu. Nigdy wcze­śniej nie opu­ści­ła wyspy i szcze­rze mó­wiąc, za­wsze jej tego za­zdro­ści­łem. Ma­cha­ła prze­la­tu­ją­cym nad nami pta­kom, Imei pa­trzy­ła, a ja wio­sło­wa­łem. Plaża po­wo­li ma­la­ła, dżun­gla tra­ci­ła szcze­gó­ły, zie­leń ustę­po­wa­ła wszech­obec­ne­mu błę­ki­to­wi.

– Uda się – po­wie­dzia­ła nie­wol­ni­ca i po­ca­ło­wa­ła mnie. Długo i na­mięt­nie. Jej usta miały słod­ko-gorz­ki smak. Jak owoc oro­re­dio­nu, po­my­śla­łem, nie wie­dzieć czemu, chwi­lę przed tym, nim stra­ci­łem przy­tom­ność.

Obu­dzi­łem się zwią­za­ny i unie­ru­cho­mio­ny. Aoli, skrę­po­wa­na i nie­przy­tom­na, opie­ra­ła się ple­ca­mi o dziób.

Imei przy­kuc­nę­ła koło mnie.

– Prze­pra­szam, Luen. – Ledwo po­wstrzy­my­wa­ła płacz. Po­gła­ska­ła mnie po twa­rzy, jej dłoń się trzę­sła.

– Co się dzie­je?

– To nie jest dla mnie łatwe, bo bar­dzo po­lu­bi­łam twoją sio­strę. Ale obie­ca­łam to kie­dyś two­je­mu ojcu. Musi stra­cić wszyst­ko. Tobie nic się nie sta­nie, za­bie­ram cię ze sobą. Myślę, że to w tym mo­men­cie stary po­stra­dał zmy­sły. Gdy do­wie­dział się, że jego ostat­ni ży­ją­cy syn, po tym jak za­bi­je swoją sio­strę, tak jak wcze­śniej zabił dwóch braci, od­pły­nie ze mną ku za­cho­dzą­ce­mu słoń­cu, by żyć długo i szczę­śli­wie.

Przez chwi­lę pró­bo­wa­łem po­łą­czyć w ca­łość wszyst­ko, co mi po­wie­dzia­ła. Pa­trzy­łem na nią jak na osobę, którą zo­ba­czy­łem pierw­szy raz w życiu.

– Je­steś chora.

Za­czą­łem się szar­pać, lecz nie zbli­ży­łem się do Aoli nawet o sze­ro­kość palca.

Imei tym­cza­sem wy­cią­gnę­ła ze skryt­ki drew­nia­ne pu­deł­ko. Mu­sia­ła scho­wać je tu wcze­śniej. Wy­ję­ła z niego nie­wiel­ki wia­nek.

– Wiesz, Luen, że są różne wę­dru­ją­ce kwia­ty? Jedne przy­wo­łu­ją drew­no­ja­dy, inne grub­czat­ki, jesz­cze inne po­ja­wia­cze. Bied­ny Peni chciał przy­cią­gnąć re­ki­na, ale miał złą ro­śli­nę i po­ja­wi­ła się grub­czat­ka. A kiedy wy­pły­wał sa­mot­nie, za­wsze miał pod ręką po­spo­li­te­go zło­cień­ca pla­mi­ste­go, który nawet nie jest du­chem.

Imei pod­nio­sła wia­nek i wbiła spoj­rze­nie w morze.

– Wy­rzuć to do wody – roz­ka­za­łem.

Przez chwi­lę spra­wia­ła wra­że­nie, że ni­cze­go bar­dziej nie pra­gnie, ale szyb­ko pod­ję­ła swoją obłą­ka­ną prze­mo­wę:

– Ten jest na grub­czat­ki. Musi się zna­leźć na gło­wie two­jej sio­stry. Naj­le­piej, gdy­byś to ty go na­ło­żył, ale jeśli cię roz­wią­żę, mo­żesz zro­bić jakąś głu­po­tę. – Klęk­nę­ła przede mną. Z jej nor­mal­ne­go oka spły­wa­ła łza, dziew­czy­na trzę­sła się, a mimo to była taka pięk­na ze swą perłą błysz­czą­cą w słoń­cu. – Mogę go dać Aoli, Luen? Wtedy bę­dzie ła­twiej, wina roz­ło­ży się na dwoje.

– Nie bę­dzie ła­twiej.

– Za­bi­łeś już dwóch braci. Każdy ko­lej­ny raz jest ła­twiej­szy.

– Nie ona. Pro­szę.

– Prze­cież i tak ma zgi­nąć, praw­da? – Wstrzą­snę­ło mną, że to po­wie­dzia­ła. Nikt o tym nie wie­dział. – Mogę na­ło­żyć jej wia­nek za twoim po­zwo­le­niem, nie­pew­ność się skoń­czy, uciek­nie­my i po­szu­ka­my lep­sze­go życia. Albo na­ło­żę go sama i sama od­pły­nę. A ty do­łą­czysz do sio­stry.

Wsta­ła, by się ro­zej­rzeć. Coś wy­raź­nie ją za­nie­po­ko­iło, lecz szyb­ko uklęk­nę­ła znowu i zwró­ci­ła na mnie per­ło­we oko.

– Po­dob­no umiesz nim wej­rzeć w duszę – po­wie­dzia­łem. – Więc chyba wiesz, co od­po­wiem.

Nie tego ocze­ki­wa­ła. Przez chwi­lę wpa­try­wa­ła się w morze, zbita z tropu, a potem de­li­kat­nie zbu­dzi­ła Aoli.

Moja sio­stra ziew­nę­ła, a potem wy­ba­łu­szy­ła oczy.

– Co się dzie­je? – Za­czę­ła szar­pać więzy.

– To takie za­bez­pie­cze­nie, na mor­skie po­two­ry – uspo­ko­iła ją Imei. – Jeśli jakiś przy­pły­nie i ude­rzy w łódź, przy­wią­za­ni nie wy­pad­nie­cie za burtę.

– A kto bę­dzie wio­sło­wać? – do­cie­ka­ła wy­raź­nie uspo­ko­jo­na dziew­czyn­ka.

– Ja. Nie boisz się? Je­steś taka dziel­na, więc mam dla cie­bie pre­zent. – Na­ło­ży­ła Aoli wia­nek na głowę i od­da­li­ła się nieco.

Dziew­czyn­ka roz­pro­mie­ni­ła się, za­do­wo­lo­na z po­da­run­ku.

Imei znów za­czę­ła son­do­wać morze, a potem na­chy­li­ła się za burtę i zwy­mio­to­wa­ła do wody. Ko­lej­ne chwi­le sie­dzia­ła w mil­cze­niu, z twa­rzą skry­tą w dło­niach.

– Aoli, zrzuć ten wia­nek – roz­ka­za­łem sio­strze.

– Po­do­ba mi się!

– Zrzuć go na­tych­miast!

Zdzi­wio­na moim tonem, pró­bo­wa­ła to zro­bić, lecz nie po­tra­fi­ła. Ja z rów­nym po­wo­dze­niem pró­bo­wa­łem uwol­nić się z wię­zów. Próby prze­ko­na­nia Imei roz­bi­ja­ły się jak fale o skałę.

Wtedy do łodzi ktoś wszedł.

Uj­rza­łem ko­bie­tę o ja­snych, pra­wie nie­czar­nych wło­sach i zie­lo­nych oczach. Usia­dła i cze­ka­ła, aż Imei pod­nie­sie spoj­rze­nie.

– Mamo – po­wie­dzia­ła nie­wol­ni­ca i rzu­ci­ła się jej w ra­mio­na.

Ko­bie­ta miała ma­te­rial­ną po­stać, ści­ska­ły się więc przez chwi­lę. Imei po pierw­szym wy­bu­chu ra­do­ści wy­co­fa­ła się nieco. Wy­glą­da­ła, jakby czuła dumę i wstyd jed­no­cze­śnie.

– Uwol­nij dziew­czyn­kę, Imei – po­wie­dzia­ła ko­bie­ta. Jej twarz, choć cie­pła, miała su­ro­wy wyraz.

– Po­mści­łam cię, mamo. Wszyst­ko, co mu zo­sta­ło, jest tu, na tej łodzi. Gdy­byś mogła być przy tym, jak wy­zna­łam mu praw­dę. Od po­cząt­ku.

– Byłam tam – od­par­ła ko­bie­ta. – Gdyby ze­msta nie przy­sło­ni­ła ci wzro­ku, zo­ba­czy­ła­byś, że stoję obok.

Imei się zmie­sza­ła.

– To dla cie­bie. Dla taty. Dla wszyst­kich na­szych ludzi.

– Uwol­nij dziew­czyn­kę. Ona ni­ko­mu nie za­wi­ni­ła.

Imei po raz ko­lej­ny wy­bu­chła pła­czem. Przy­po­mnia­ła mi po­stać z opo­wie­ści Kaia – ry­ba­ka, któ­re­mu przy­szli za­brać ostat­nią wędkę. Była jed­nak po­słusz­na i zdję­ła Aoli wia­nek. Na chwi­lę za­sty­gła, wpa­try­wa­ła się w morze, aż z jej gar­dła wy­darł się jęk.

– Wi­dzisz to, mamo? Nie ro­zu­miem…

– Rzuć go jak naj­da­lej.

Zro­bi­ła to.

– Ko­cham cię, có­recz­ko – po­wie­dzia­ła ko­bie­ta i po­ca­ło­wa­ła Imei na po­że­gna­nie. – Ale choć masz ma­gicz­ne oko, je­steś ślepa. Po­lu­jąc na grub­czat­kę, nie za­uwa­ży­łaś za ple­ca­mi le­wia­ta­na. Do zo­ba­cze­nia.

Wy­szła z łodzi i jej po­stać roz­wia­ła się na wie­trze.

Imei po­de­szła do mnie i roz­cię­ła więzy.

– Do wio­seł! – roz­ka­za­ła.

Zi­gno­ro­wa­łem to i do­sko­czy­łem do Aoli, by ją uwol­nić.

– To le­wia­tan, Luen! Zaraz przej­dzie!

Za­mu­ro­wa­ło mnie. Mia­łem na­dzie­ję, że do­ży­ję sta­ro­ści, ani razu nie spo­ty­ka­jąc wiel­kie­go nie­bie­skie­go le­wia­ta­na. Bo to jak wyrok śmier­ci. Przez chwi­lę za­sta­na­wia­łem się, czy Imei nie przy­go­to­wa­ła ja­kiejś ko­lej­nej sztucz­ki, ale prze­ra­że­nie na jej twa­rzy szyb­ko roz­wia­ło wąt­pli­wo­ści.

Zła­pa­li­śmy za wio­sła. Jeśli wie­rzyć opo­wie­ściom, kiedy wie­lo­ryb się po­ja­wia, jest po pro­stu wszę­dzie. Je­dy­ny ra­tu­nek to uciecz­ka na pły­ci­znę. Aoli krzy­cza­ła. Obej­rza­łem się na Imei i z jej stra­chu wy­czy­ta­łem, że po­twór jest już na­praw­dę bli­sko. Za to wyspa była bar­dzo da­le­ko.

Wio­sło­wa­łem, mo­dli­łem się i ob­ser­wo­wa­łem morze. Wy­glą­da­ło zwy­czaj­nie, nawet spo­koj­nie jak na porę wietrz­ną.

– Prze­cho­dzi?

– Tak – od­par­ła. – Zaraz bę­dzie.

Nagle przed nami unio­sła się woda, jakby z dna morza za­czę­ła wy­ra­stać góra. Fala ro­ze­szła się we wszyst­kich kie­run­kach, a kiedy do­tar­ła do nas, pod­nio­sła łódź na wy­so­kość spo­re­go drze­wa. Ja­kimś cudem zdo­ła­li­śmy utrzy­mać rów­no­wa­gę.

Le­wia­tan był pięk­ny.

Wiel­ki ni­czym cała wyspa, błę­kit­ny niby niebo. Wy­nu­rzył się z wody, a kiedy to zro­bił, mógł­bym przy­siąc, że po­ziom morza opadł. Po­ru­szał się teraz wzdłuż wy­brze­ża, przy­sła­nia­jąc więk­szość ho­ry­zon­tu. Od­da­la­li­śmy się od niego po­wo­li, a on nie pły­nął za nami.

Try­snął pod samo niebo mor­ską wodą, a potem za­nu­rzył się, wy­wo­łu­jąc ko­lej­ną falę. Pły­nę­li­śmy za­wzię­cie, w końcu do­brnę­li­śmy do płyt­kich wód, gdzie wie­lo­ryb nie mógł do­trzeć, ale to nie zna­czy­ło, że już by­li­śmy bez­piecz­ni.

Le­wia­tan zwró­cił się ku wy­spie, za­ska­ku­ją­co zwin­nie jak na jego roz­mia­ry. Pły­nął ku nam, lecz mu­siał wy­czuć pły­ci­znę, odbił więc na po­łu­dnie. Znów się wy­nu­rzył, a kiedy wra­cał pod wodę, ogrom­ną płe­twą ogo­no­wą ude­rzył taflę morza.

Wzbu­dził tym falę, na widok któ­rej za­mar­ło mi serce. Ścia­na wody, unie­sio­na przez płyt­kie dno, ude­rzy­ła w naszą łódkę.

Na chwi­lę mu­sia­łem stra­cić przy­tom­ność. Gdy się ock­ną­łem, to­ną­łem. W od­da­li prze­my­kał wiel­ki cień po­two­ra, nie wi­dzia­łem za to Aoli ani Imei. Ze wszyst­kich sił stłu­mi­łem pa­ni­kę i za­czą­łem pły­nąć w górę. Nie było to łatwe, wodą tar­ga­ły dziw­ne prądy, jakby morze tań­czy­ło w rytm dyk­to­wa­ny przez le­wia­ta­na.

Wy­do­sta­łem się na po­wierzch­nię, za­czerp­ną­łem po­wie­trza i za­czą­łem szu­kać Aoli.

Kiedy będąc jesz­cze w brzu­chu matki, pierw­szy raz we­szła do morza, po­le­cia­ła krew, przy­po­mnia­łem sobie. Nie umia­ła pły­wać.

Do­strze­głem jej syl­wet­kę, nie­wy­raź­ną i bez­wład­ną. Ru­szy­łem ku niej, ale Imei była pierw­sza. Chwy­ci­ła dziew­czyn­kę i wy­cią­gnę­ła na po­wierzch­nię. Zna­la­złem się tam po chwi­li i chwy­ci­łem sio­strę. Pluła wodą, ale od­dy­cha­ła i była przy­tom­na. We trój­kę za­czę­li­śmy pły­nąć ku brze­go­wi.

Gdy wy­sze­dłem z wody, osu­ną­łem się ze zmę­cze­nia na pia­sek. Aoli trzę­sła się obok. Imei usia­dła dużo dalej, na skra­ju dżun­gli. Sku­li­ła się, nie wie­dząc, co po­cząć. Ja też nie wie­dzia­łem. Fale za­czę­ły wy­rzu­cać na plażę frag­men­ty łodzi.

Mu­sie­li na nas cze­kać, skry­ci za drze­wa­mi. Po­ja­wi­li się cicho jak cie­nie. Był rekin i płaszcz­ka, pa­pu­ga i małpa, robak i me­du­za, a na czele krab.

Rekin i płaszcz­ka ru­szy­li do mnie i z wy­cią­gnię­ty­mi no­ża­mi upew­ni­li się, że nie zro­bię ani kroku. Przy­tu­li­łem więc Aoli tak, by nic nie wi­dzia­ła, i znie­ru­cho­mia­łem. Po­zo­sta­li po­chwy­ci­li Imei. Nie opie­ra­ła się nawet zbyt­nio, może wie­dzia­ła, że już nad­szedł czas, a może nie miała siły. Krab sta­nął przed nią i nie tru­dząc się na żadne zbęd­ne słowa, za­czął dźgać. Raz, dwa, trzy, czte­ry, pięć, sześć pchnięć. Jakby za każ­de­go człon­ka mojej ro­dzi­ny. A potem rzu­ci­li ją na pia­sek i ucie­kli.

Pod­bie­głem do Imei i chwy­ci­łem ją w ob­ję­cia. Wciąż żyła. Krwa­wi­ła moc­niej niż Kai, spo­glą­da­ła wzro­kiem bar­dziej pu­stym niż Ahoni, szep­ta­ła ci­szej niż Peni. Co wła­ści­wie po­wie­dzia­ła? Nie je­stem pe­wien. Prze­pra­szam? Nie chcia­łam? Ni­cze­go nie ża­łu­ję?

Boję się?

A potem sko­na­ła w moich ra­mio­nach.

 

***

 

A było to tak.

Stary rybak miał chatę nad brze­giem morza, pięk­ną żonę i pię­cio­ro cu­dow­nych dzie­ci. Żyli razem w szczę­ściu i do­stat­ku, wy­da­wa­ło się, że nic nie może zbu­rzyć ich spo­ko­ju. Raz jed­nak rybak za­wę­dro­wał na są­sied­nią wyspę, gdzie w chwi­li za­po­mnie­nia oddał się nie­rzą­do­wi z nie­zna­jo­mą ko­bie­tą. Szyb­ko jed­nak o niej za­po­mniał, gdy wró­cił do bli­skich.

Owa ko­bie­ta zja­wi­ła się pew­ne­go dnia nie­opo­dal jego domu, a na rę­kach nio­sła dziec­ko. Od­da­ła je ry­ba­ko­wi na wy­cho­wa­nie, a on udał, że przyj­mu­je nie­mow­lę pod swój dach. Lecz gdy nikt nie pa­trzył, wziął łódź, wy­pły­nął w morze i wrzu­cił je w głę­bi­ny.

Mi­ja­ły lata. Pewnego dnia rybak wró­cił z po­ło­wu i zo­ba­czył coś w wo­dzie. Coś ja­sne­go i okrą­głe­go. Sta­rzec pod­niósł perłę z dna morza i rzekł: „Ależ pięk­na”.

I sta­rzec za­brał perłę do domu.

Póź­niej na­stę­po­wa­ła środ­ko­wa, naj­dłuż­sza i naj­bar­dziej krwa­wa część opo­wie­ści. Brat za­bi­jał brata, matka córkę, a oj­ciec syna. Ką­pa­li się we krwi tak długo, aż stary rybak zo­stał ostat­nim ży­ją­cym człon­kiem ro­dzi­ny.

Gdy zdał sobie z tego spra­wę, usiadł nad brze­giem morza i za­pła­kał.

Uniósł perłę i w świe­tle księ­ży­ca pojął wszyst­ko. Jego dziec­ko prze­ży­ło próbę za­bój­stwa, opa­dło w głę­bi­ny, w ma­low­ni­cze rafy, gdzie przy­bra­ło po­stać perły.

Sta­rzec oddał perłę morzu.

Tak jak i ja zro­bi­łem z Imei.

– Dla­cze­go wcze­śniej mi nie po­wie­dzia­łeś? – za­py­ta­łem Kaia we śnie, w któ­rym przy­po­mniał mi całą hi­sto­rię.

– Po­wie­dzia­łem – od­parł ze smut­kiem mój brat. – Cały czas zna­łeś tę opo­wieść.

– Nie przy­sze­dłeś do mnie. Cze­ka­łem.

– Cały czas przy tobie byłem – od­parł. – I za­wsze będę. Peni i Ahoni rów­nież. – Sie­dzie­li­śmy przez chwi­lę w mil­cze­niu. Przed nami fale biły wście­kle o brzeg. – Zaraz się obu­dzisz, Luen. Chcę ci po­wie­dzieć coś jesz­cze, ale być może się do­my­ślasz. Wiesz, kto opo­wie­dział mi tę hi­sto­rię?

 

***

 

Na moją ostat­nią wi­zy­tę u Pół­ka­mie­nia za­bra­łem nóż i tym razem na­praw­dę za­mie­rza­łem go użyć.

Sta­rzec sie­dział na plaży nie­opo­dal swej sa­mot­ni, trzy­ma­jąc nogi w morzu. Raz po raz co od­waż­niej­sze fale ob­my­wa­ły go aż po pierś. Uśmiech­nął się do mnie, na­pi­na­jąc pa­ję­czy­nę zmarsz­czek. Wiele fal musi ude­rzyć, by wy­gła­dzić ka­mień, po­my­śla­łem.

– Boisz się? – za­py­tał, po czym wstał i wol­nym kro­kiem ru­szył w stro­nę dżun­gli. – Sam na sam z takim po­two­rem.

– Nie – od­par­łem zgod­nie z praw­dą. Mógł wi­dzieć przy­szłość i mącić lu­dziom w gło­wach, lecz wciąż był tylko sła­bym star­cem. Jeśli bar­dzo się tego pra­gnie, to każdy ka­mień da się roz­łu­pać.

– Chcę wie­dzieć, dla­cze­go to zro­bi­łeś. Mnie, mojej sio­strze, mo­je­mu ojcu, moim bra­ciom. Hamu i Imei.

– Mam wy­mie­niać zbrod­nię każ­de­go po kolei? To zaj­mie czas do jutra.

– Za­cznij od po­cząt­ku.

– Do­brze. – Uśmiech­nął się znowu. Dla­cze­go wcze­śniej nie za­uwa­ży­łem, jak ośli­zgły jest, gdy to robi? – Na po­cząt­ku była chat­ka nad mo­rzem, gdzieś na jed­nej z wielu wy­se­pek ar­chi­pe­la­gu Wysp Za­cho­dzą­ce­go Słoń­ca. A w niej sa­mot­na ko­bie­ta. Jej mąż wy­ru­szył wal­czyć i w tym mo­men­cie hi­sto­rii już nie żyje. Prze­gra­na bitwa, jedna z wielu wkrót­ce prze­gra­nej wojny. Woj­ska na­jeźdź­ców w końcu do­tar­ły do wio­ski, w któ­rej miesz­ka­ła ko­bie­ta. Wśród nich twój oj­ciec. I wuj Makoa. I jesz­cze parę in­nych zna­nych twa­rzy. Ja rów­nież, ale nie wal­czy­łem. Tylko pa­trzy­łem, tak jak Imei wy­pa­try­wa­łem po­two­rów. Na woj­nie rodzi się wiele zła, które można potem uka­rać. Żoł­nie­rze gwał­ci­li na po­tę­gę, ową bied­ną ko­bie­tę wziął twój oj­ciec. Oni ode­szli, a ona zo­sta­ła, ale już nie sama. Każda perła to uwiecz­nio­na tra­ge­dia. Każdy Per­li­sty to dziec­ko z gwał­tu. Gdy Imei miała czte­ry lata, Białe Szaty za­bra­ły ją matce. A póź­niej los po­sta­no­wił się za­ba­wić.

– Dla­cze­go jej po­ma­ga­łeś?

– Po­nie­waż po­sta­no­wi­ła uka­rać zło, czyli two­je­go ro­dzi­cie­la, z roz­ma­chem, któ­rym mi za­im­po­no­wa­ła. Twoi bra­cia rów­nież nie byli bez winy. Ani ty.

– A moja sio­stra?

– No wła­śnie, do­cho­dzi­my do sedna pro­ble­mu. Skoro ka­rząc zło, rów­nież się je po­peł­nia, to i je trze­ba uka­rać. Hamu był do­brym chłop­cem, ale Imei go po­psu­ła. Przy­po­mnia­ła mu o spo­tka­niu w pew­nym ogro­dzie przed laty, gdy szko­le­ni Per­li­ści w ta­jem­ni­cy przed Bia­ły­mi Sza­ta­mi przy­rze­kli sobie, że zro­bią wszyst­ko, by ze­mścić się i znisz­czyć na­jeźdź­ców. Za ro­dzi­ców, za wy­dłu­ba­ne oczy, za spo­pie­lo­ne Wyspy Za­cho­dzą­ce­go Słoń­ca. Hamu za­po­mniał, ale ona mu przy­po­mnia­ła i nie miał wyj­ścia, zła­mał Makoa jak suchą gałąź. A potem otrzy­mał ode mnie kwiat na drogę. Twoja sio­stra to bar­dzo po­dob­na hi­sto­ria.

– Mó­wiąc „sio­stra”, mia­łem na myśli Aoli. Co ona ci za­wi­ni­ła? Albo Kai?

– Żad­ne­go z nich nie chcia­łem zabić. Gdy­bym wie­dział, że za­bie­rzesz Aoli na łódź, nie wy­brał­bym le­wia­ta­na, tylko coś bar­dziej pre­cy­zyj­ne­go.

Uśmiech­nął się. Za sam ten uśmiech za­słu­żył na śmierć.

– Za­łóż­my, że w tym twoim cho­rym my­śle­niu jest jakaś racja – po­wie­dzia­łem ostroż­nie. – Nie są­dzisz, że jest jesz­cze ktoś, kogo na­le­ża­ło­by uka­rać?

– Ależ da­ru­ję ci już, Luen. Żyj sobie ze świa­do­mo­ścią tego, co zro­bi­łeś. To bę­dzie twoja na­ucz­ka.

Pod­nio­słem nóż. Mia­łem na­dzie­ję, że bę­dzie się bał. Nic z tego. Podciąłem mu nogi, opadł obok po­są­gu ka­mien­ne­go boga. Nóż wszedł gład­ko. Jesz­cze raz i jesz­cze raz. Za dzie­sią­tym, a może dwu­dzie­stym razem odbił się jed­nak z gło­śnym brzęk­nię­ciem od sza­rej skóry.

To nie Pół­ka­mień leżał pode mną, ale posąg ka­mien­ne­go bó­stwa. Ostrze nie ro­bi­ło mu krzyw­dy, je­dy­nie zdra­pa­ło nieco mchu.

Sta­rzec stał dwa­dzie­ścia kro­ków ode mnie, cały i uśmiech­nię­ty.

– Jak już kie­dyś ci po­wie­dzia­łem, na ka­mie­niu ostrze się je­dy­nie stępi. Nim się jed­nak po­że­gna­my, Luen, zdra­dzę ci jedną rzecz, bę­dziesz miał co roz­wa­żać.

– Nie chcę two­ich kłamstw.

– Nigdy nie skła­ma­łem – od­parł z obu­rze­niem. – Wtedy, trzy lata temu, też nie. Pew­nie cały czas my­śla­łeś, że owoc był gorz­ki, praw­da? Czy można sobie wy­obra­zić coś bar­dziej za­trwa­ża­ją­ce­go od śmier­ci sio­stry? Otóż, chłop­cze, on był słod­ki, pysz­ny jak doj­rza­ły ana­nas.

Od­wró­cił się i znik­nął w dżun­gli.

 

***

 

Nigdy wię­cej nie wi­dzia­łem Pół­ka­mie­nia. Pust­kę w kra­jo­bra­zie, którą po sobie po­zo­sta­wił, za­peł­nił mój oj­ciec. Za­miesz­kał w opusz­czo­nej sa­mot­ni, da­le­ko mu jed­nak było do mę­dr­ca. Mówił nie­skład­nie, czę­sto wył, a raz ponoć, gdy wziął do ust owoc oro­re­dio­nu, leżał cały dzień we wła­snych wy­mio­ci­nach. Je­dy­nie z da­le­ka można go było po­my­lić z Pół­ka­mie­niem, gdyż po­sta­rzał się, osi­wiał, za­pu­ścił długą brodę i włosy, a także nigdy nie nosił ubrań. Cza­sem zni­kał na długi czas. Po­dej­rze­wa­łem, że krzą­tał się wtedy po pod­zie­miach wyspy, i nie opusz­cza­ło mnie dziw­ne prze­czu­cie, że kie­dyś zo­sta­nie w nich na za­wsze.

Prze­sąd­ność miesz­kań­ców wio­ski w końcu na coś się przy­da­ła, gdyż Krab ogło­sił, że moja ro­dzi­na była pod nie­czy­stym, splu­ga­wio­nym wpły­wem Imei i nie mo­że­my od­po­wia­dać za swoje czyny. Może miał rację. Lu­dzie znów za­czę­li się do mnie uśmie­chać, jak­bym po­wró­cił do zdro­wia po cięż­kiej cho­ro­bie.

Han­dlarz nie­wol­ni­ka­mi, od któ­re­go ku­pi­li­śmy Imei, zja­wił się pew­ne­go dnia po resz­tę za­pła­ty.

– Kto pod­su­nął ci po­mysł, żeby dać nam wła­śnie tę dziew­czy­nę? – za­py­ta­łem ze zło­ścią. – Może był stary, miał po­marsz­czo­ną twarz i dłu­gie włosy? Znajdź go, niech on ci za­pła­ci.

Nie od­po­wie­dział. Za to wybił mi trzy zęby i za­brał ostat­nią łódź.

Na szczę­ście Koko i resz­ta ro­dzi­ny Makoa bar­dzo mi po­mo­gli, dając za­trud­nie­nie. Wy­pły­wa­li­śmy razem i choć cza­sem mu­sie­li­śmy ucie­kać przed re­ki­na­mi, grub­czat­ka­mi czy po­ja­wia­cza­mi, nikt nawet nie po­my­ślał o za­ku­pie ko­lej­ne­go nie­wol­ni­ka z perłą za­miast oka. Do­sta­wa­łem nie­wiel­ką część po­ło­wu, ale star­cza­ło na prze­ży­cie. Mama wró­ci­ła do domu i tak sobie go­spo­da­rzy­li­śmy w trój­kę, dzień za dniem, bez po­śpie­chu.

I choć nie było nam lekko, każda z chwil, które mo­głem spę­dzić z sio­strą bez wi­szą­cej nad nami prze­po­wied­ni, oka­za­ła się warta każ­de­go wy­sił­ku. A Aoli? Oczy­wi­ście nie­wie­le zro­zu­mia­ła z tam­tych wy­da­rzeń i czę­sto cie­pło wspo­mi­na­ła sio­strę, która za­bra­ła ją w morze i po­da­ro­wa­ła wia­nek.

 

***

 

Cza­sa­mi cho­dzi­łem we śnie.

Księ­życ miał tej nocy kształt ro­ga­la, ostre­go jak szpi­ku­lec grub­czat­ki. Czu­łem pod sto­pa­mi cie­pły pia­sek, a czar­ne, bez­kre­sne morze szu­mia­ło uspo­ka­ja­ją­co. Przez chwi­lę sta­łem tak, pró­bu­jąc przy­po­mnieć sobie, co mi się śniło. Wtedy usły­sza­łem śpiew. Zna­łem ten głos.

– Na­dej­dzie taki dzień, że do­pły­nę do łodzi Pie­śnia­rza – obie­ca­łem Ka­io­wi wiele lat temu. A obiet­nic na­le­ży do­trzy­my­wać.

Do­strze­głem zarys łodzi. W bla­sku rzu­ca­nym przez lampę od­ma­lo­wa­ła się nie­wiel­ka, ko­bie­ca syl­wet­ka.

Wsze­dłem do morza i po­pły­ną­łem.