Śpiew macew.

Jadąc na południe pradawnym traktem węgierskim, wiodącym wzdłuż Wisłoki, można było trafić do Owego miasteczka. Zjeżdżając z gór widziało się prostą asfaltową, drogę, którą ponoć Niemcy w czasie wielkiej wojny wyłożyli macewami, nagrobnymi kamieniami z hebrajskimi inskrypcjami. Drogę wieńczyło wzniesienie na którym mieściło się właśnie Owo miasteczko. Miasteczko w którym szaleństwo kotłowało się od wieków.

Dzisiejszy dzień był nad wyraz ciekawy. A to za sprawą grzybków, które Dunajski pieczołowicie hodował w kącie za szafą, tuż obok okna. Miały one stanowić remedium na wszechobecną pleśń, która pokrywała ściany. Zaiste dziwny pomysł, ale na Tej poczcie – wydawał się oczywisty.

Owocniki w nocy otworzyły swe spiczaste kapelusze i rozsiały miliony zarodników. Każdy z listonoszy, który przyszedł do pracy stawał w drzwiach sali doręczeń i wdychał niecodzienny zapach. Nie był to zapach stęchlizny i pleśni cierpliwie tępiony detergentami przez sprzątaczkę Jolę, ale ożywczy zapach lasu i grzybni. Kilka głębszych wdechów wystarczało. Zaczynali chichotać, podbiegali do swoich biurek i zachowywali się nad wyraz dziwnie.

Czernik ubrał służbową, okrągłą czapkę z daszkiem, przygładził w lustrze wąs a'la Adolf i zaczął maszerować podnosząc wysoko nogi i opuszczając je gwałtownie. Dochodził do ściany, zatrzymywał się, robił w tył zwrot i wyrzucał prawą rękę do góry – Sieg Heil! Sieg Heil! – krzyczał i maszerował dalej.

Stasowska z Walusią siedziały obok siebie. Zamiast, jak co dzień układać listy za chodem, zaczęły chichotać jak małe dziewczynki. Stasiowska wyciągnęła grzebień i zaczęła czesać starszą od siebie o dobrych dwadzieścia lat Walusę. Ta chichocząc krzyczała, co chwila -Aj. Boli! Aj, boli!- gdy Stasiowska zbyt gwałtownie pociągnęła grzebieniem włosy.

Stary, siwy Mirus, który zwykle z rana drzemał z jakimś listem w ręce ruszył żwawo na środek sali.

-Hej dziewczyny, w góre biusty, bo się zbliża czas rozpusty– zaśpiewał przytupując swoimi zabłoconymi gumofilcami. Potem podbiegł do Walusi i Stasiowskiej. Obie z piskiem rzuciły się do ucieczki wkoło wielkiego stołu do dzielenia listów. Mirus gonił za nimi dzielnie i czasem udało mu się którąś klepnąć w tyłek. Te w odpowiedzi śmiały się i przyspieszały, ale nie za bardzo tak, aby Mirusowi dać jeszcze jedną szansę.

Największe milczki Szela z Szynalem dyskutowali zawzięcie. Potem rozerwali paczkę, która przyszła do proboszcza i wyciągnęli z niej wiatrówkę. Otworzyli okno i zaczęli strzelać do wron, które obsiadły drzewo przed pocztą. Wtedy przymaszerował do nich Czernik. Popatrzył groźnie na Szelę i Szynala. Ci zmieszali się pod okiem wodza. Ten wskazał im idących na pocztę klientów. – Cel – Szela wycelował bez wahania – Pal – krzyknął Czernik. Szela nacisnął spust. Idąca drogą stara kobiecina potknęła się i upadła. Cała trójką zaczęła głośno rechotać, cisząc się z odniesionego zwycięstwa. Kobiecina podniosła się i zaczęła uciekać w stronę kościoła. Czernik poklepał Szelę po ramieniu -Dobrze, dobrze, przyjdź do odznaczenia.–

Czernik wybrał ze swego biurko najładniejszą kartkę, która przyszła do wójta od syna z Chicago. Wyciął wielkimi nożycami order, dopiął do niego wstążeczkę z sznurka konopnego i kiwnął na Szele. Przypiął mu zszywaczem do koszuli order mówiąc:

– Przyznaję ci order strzelca wyborowego -

– Ku chwale poczty – krzyknął Szela salutując i tupiąc nogami.

Wtedy wtoczył się Wiatr. Potężne i wielkie chłopisko. Popatrzył zdumiony na salę doręczeń, wciągnął powoli szerokimi nozdrzami powietrze. Jego twarz zaczęła wykrzywiać się powoli, osiągając w końcu wyraz bezgranicznego szczęścia. Ruszył do swojego biurka i zwalił się na krzesło (nie żeby tak dosłownie). Zadowolony obserwował całe towarzystwo.

– Szybciej, szybciej – krzyczał czasem, dopingując latającego dalej za „dziewczynami" Mirusa.

I wtedy zrobiło się troszkę strasznie. Sprzątaczka Jola, która dotychczas siedziała w kącie przez nikogo niezauważona, zabrała z biurka Czernika misia, którego ten dostał od pracowników na urodziny. Przytulała go chwilę. Potem z sadystycznym uśmiechem zaczęła wbijać w brzuch ofiary szpilki, które zapewne wyciągnęła z tablicy informacyjnej. Gdy skończyła zaczęła śpiewać kręcąc się w kółko:

– Jedziemy na wycieczkę, bierzemy misia w teczkę, a misiu jak to misiu, narobi w teczkę sisiu– po czym ryknęła diabolicznym głosem

– Znowu się zlałaś cholero – zaczęła bić miśka po tyłku, po brzuchu. Nie wiedzieć skąd wyciągnęła nóż i zaczęła odcinać miśkowi kończyny, trzymając jego głowę między kolanami. Na jej rękach pojawiła się krew. Jej twarz wykrzywiona grymasem wielomiesięcznego opętania budziła grozę.

– To Twoja wina, – krzyczała do okaleczanego, zakrwawionego miśka. W końcu rzuciła nim o ścianę tuż obok drzwi, akurat wtedy, gdy pojawił się w nich Naczelnik. Naczelnik otarł twarz ręką. Popatrzył na zakrwawioną dłoń i wzruszył ramionami. Sądził, że znowu ma krwawienie z nosa.

– Co wam znowu odpierdala – krzyknął. – Na dywanik, do mnie, już!- dodał i zszedł na dół, do swojego gabinetu. Salę doręczeń spowiła cisza. Słychać było tylko oddalający się dźwięk podkutych butów naczelnika.

Towarzystwo otrzeźwiało z lekka. Strach przed szefem-szefów, jak o nim mówili, był silny. Zaczęli gramolić się powoli. Stłoczeni pod gabinetem Naczelnika przepychali się jak kury.

– Idź ty, idź ty – wypychali jedno, drugie. W końcu zdecydował się wejść Wiatr. Zapukał delikatnie – Proszę – usłyszał. Wszedł, a za nim wtłoczyła się reszta.

Naczelnik milczał długo. – Co to było – zapytał w końcu.

– Przepraszamy szefie– mamrotali cicho.

– Dobra, ale co to było? Zioło, proszek czy tabletki?-

– Może grzybki?– powiedział Wiatr olśniony.

– A gdzie Dunajski?– zapytał naczelnik.

– A kto tam wie szefie. Przyszedł rano a potem wyleciał biegiem. Mówił coś o appogeum sukcesu.-

Naczelnik wstał.-Wszyscy za mną– zakomenderował. Zaprowadził ich do zejścia do piwnicy. Zaczął schodzić po stromych schodach, a oni z obawą, gęsiego za nim.

Naczelnik zatrzymał się w samym końcu najdłuższego korytarza. Nie było tu żarówki. Oświetlił drzwi zapalniczką. Była na nich tabliczka „NNP". Nikt, kto przypadkiem zapędził się tutaj nie wiedział, co oznacza skrót.

– Nigdy Niedoręczone Przesyłki– wyszeptał naczelnik. Potem nabożnie otworzył drzwi. Wszedł jako pierwszy. Z przerażeniem patrzyli jak Naczelnik znika w czerni pomieszczenia. Wchodzili powoli, najpierw Wiatr, potem Czernik, a za nimi reszta.

Pod wpływem ich ciepła i oddechu pomieszczenie zdawało się ożywać. Powiązane sznurkiem paczki z listami leżące na drewnianych regałach zaczęły rozświetlać się i jarzyć pulsującą czerwienią. Na ścianach pojawiały się delikatne, purpurowe żyłki niczym układ krwionośny budynku. – To chyba pleśń – wyszeptał Wiatr.

Naczelnik podszedł do ściany. Przytknął do niej dłoń i przymknął oczy. Ściana zaczęła pulsować. Z lubością wsłuchiwał się w rytmiczne drżenia. Sam już nie wiedział, czy je wyczuwa czy słyszy.

– Szefie, czy to jest pleśń – zapytał Drozd.

– Szefie – niemal krzyknął zdesperowany Szela. Towarzystwo popatrzyło ze zdumieniem i przyganą na Szele, który odważył się podnieść głos na szefa-szefów.

Ten jednak o dziwo nie zwrócił na to uwagi. Zdjął dłoń ze ściany i będąc jeszcze w ekstazie odwrócił się ku nim.

– To nie pleśń – odpowiedział spokojnie – To śpiew macew -

Teraz dopiero dostrzegli, że pulsujące żyłki to w istocie hebrajskie litery nagrobnych macew, z których zbudowano fundament tej piwnicy. Litery zdawały się poruszać, jakby chciały do nich przemówić.

W głowach rozbrzmiały im dźwięki żydowskiej muzyki. Skrzypce chwyciły ich za serca.

Naczelnik zaczął klaskać w dłonie i podskakiwać. Ruszyli za nim. Wyprowadził ich z poczty. Muzyka narastała, przyzywała ich. Szli tańcząc wzdłuż kościoła, a potem wzdłuż rynku. Weszli na drogę. Tańczyli, klaszcząc i kręcąc się wokół siebie, gdy wielka ciężarówka pędziła na nich. Nie słyszeli klaksonu i pisku opon. Słyszeli skrzypce i cymbały.