Pieczara

 

 

Drogę do In­ver­ness prze­mie­rza­ło nie­wie­le sa­mo­cho­dów, jed­nak Guy nie śpie­szył się. Miał dużo czasu na do­tar­cie do Hi­gh­lands, gó­rzy­stej czę­ści Szko­cji, prze­by­cie ob­sza­ru West Lands, od­na­le­zie­nie pie­cza­ry i wy­ko­na­nie zle­ce­nia. Nic go nie po­pę­dza­ło, a dla niego, by­łe­go ofi­ce­ra SAS, teraz za­wo­do­we­go mor­der­cy, zre­ali­zo­wa­nie za­mó­wio­nej usłu­gi sta­no­wi­ło dzie­cin­nie łatwe za­da­nie. Przy­jął naj­zwy­klej­szą w świe­cie ro­bo­tę, bo ho­no­ra­rium oka­za­ło się za­ska­ku­ją­co wy­so­kie. Sto pięć­dzie­siąt ty­się­cy fun­tów szter­lin­gów dla każ­de­go by­ło­by nie lada grat­ką, a dla niego cał­kiem po­kaź­ną for­tu­ną. Ta kwota po­zwa­la­ła na speł­nie­nie celu, któ­rym Guy się kie­ro­wał – bar­dzo do­stat­nie­go urzą­dze­nia się. I stwo­rze­nia or­ga­ni­za­cji eli­mi­na­to­rów ludzi, któ­rzy czy­ni­li naj­gor­sze zło, prze­stęp­ców, czer­pią­cych ol­brzy­mie zyski ze zbrod­ni.

Guy Wil­liam Haw­kes my­ślał o tym od chwi­li, gdy sta­nął przed ko­niecz­no­ścią odej­ścia z SAS. Nie był jesz­cze stary, bez wy­sił­ku za­li­czał wszyst­kie testy, jed­nak w tej for­ma­cji ry­go­ry­stycz­nie prze­strze­ga­no kry­te­riów wie­ko­wych. Lubił, a może nawet ko­chał tę służ­bę. Czule wspo­mi­nał akcje w Iraku, Ira­nie, Oma­nie i Afga­ni­sta­nie. Ochro­nił wielu ludzi przed śmier­cią albo uza­leż­nie­niem od nar­ko­ty­ków. Wy­słał do Al­la­cha ko­lej­ną grupę fa­na­tycz­nych ter­ro­ry­stów, przy­go­to­wu­ją­cych sa­mo­bój­czy za­mach. Oca­lił nie­zna­nych mu bie­da­ków przed po­rwa­niem i bez­li­to­snym wy­ko­rzy­sta­niem jako daw­ców or­ga­nów.

Na tych pu­styn­nych te­re­nach Bli­skie­go Wscho­du Guy spo­ty­kał ludzi, pła­wią­cych się w bo­gac­twie, tak na­praw­dę wie­rzą­cych tylko w jedno – po­tę­gę pie­nią­dza. Z han­dla­rza­mi nar­ko­ty­ków, ko­biet i dzie­ci, wła­ści­cie­la­mi pól ma­ko­wych, pro­du­cen­ta­mi am­fe­ta­mi­ny. Po­zba­wiał ich potem życia – dla dobra Wiel­kiej Bry­ta­nii, ludz­ko­ści, wy­eli­mi­no­wa­nia źró­deł fi­nan­so­wa­nia pań­stwa is­lam­skie­go. Za­bi­jał z nie­kła­ma­na przy­jem­no­ścią, bo z całej duszy wie­rzył w to, co robił.

Gdy od­szedł z SAS, przy­ję­to go do wy­wia­du, MI5. Mocno się roz­cza­ro­wał. Więk­szość czasu spę­dzał przed lap­to­pem. Ana­li­zo­wał in­for­ma­cje, spo­rzą­dzał ra­por­ty, pro­wa­dził jeden z licz­nych zbio­rów da­nych. Nuda urzęd­ni­czych zajęć nie była jesz­cze naj­gor­sza. Szyb­ko zdał sobie spra­wę, że czeka go jedno – lata mo­no­ton­nej pracy, mię­dle­nie w kółko tego sa­me­go, oglą­da­nie tych sa­mych twa­rzy i cią­głe wra­ca­nie do daw­nych wspo­mnień. W końcu do­chra­pie się przy­zwo­itej, jed­nak nie­zbyt wy­so­kiej eme­ry­tu­ry, nie­wiel­kie­go domku z ogród­kiem i ni­ja­ko­ści życia sfla­cza­łe­go pryka.

Szyb­ko też zo­rien­to­wał się, że ci, z któ­ry­mi wal­czył na pust­ko­wiach Iraku, nie są już po­spo­li­ty­mi ban­dy­ta­mi bez przy­szło­ści. Prze­po­czwa­rzy­li się w za­go­rza­łych is­la­mi­stów i or­ga­ni­zo­wa­li ze­spo­ły mę­czen­ni­ków za wiarę. Dawni wro­go­wie przy­bra­li szaty bo­jow­ni­ków świę­tej re­li­gii, sta­jąc się fi­la­ra­mi pań­stwa mu­zuł­mań­skie­go. Hoj­nie do­to­wa­ni przez arab­skich na­ba­bów, ko­rzy­sta­li z nie­wy­obra­żal­ne­go luk­su­su. Guy miał pew­ność, że ci roz­bit­ko­wie re­żi­mu Sad­da­ma Hus­se­ina w głębi ducha śmie­ją się z wy­znaw­ców Al­la­cha, wy­sy­ła­nych na pewną śmierć. A on, bo­ha­ter zma­gań na pu­sty­ni, za­sta­na­wiał się, czy kupno raz w ty­go­dniu bu­tel­ki kil­ku­na­sto­let­niej whi­sky i wi­zy­ta w eks­klu­zyw­nym klu­bie nie na­ru­szą do­mo­we­go bu­dże­tu.

Prze­my­ślał wszyst­ko i po­sta­no­wił po­rzu­cić nowe za­ję­cie. Chciał robić to, w czym był naj­lep­szy – za­bi­jać, tyle, że na wła­sny ra­chu­nek. Mor­do­wać za dobrą opła­tą gang­ste­rów, okrut­ni­ków, psy­cho­pa­tów, sa­dy­stycz­nych gwał­ci­cie­li. Do­sko­na­le wie­dział, że bę­dzie spraw­dza­ny przez MI5 i MI6, pod­słu­chi­wa­ny, śle­dzo­ny. W końcu jed­nak dawni sze­fo­wie uzna­ją, że po pro­stu się zmę­czył. Wy­pa­lił i pra­gnie żyć spo­koj­nie. Jego do­ssier trafi do ar­chi­wum z ad­no­ta­cją „nie­szko­dli­wy”. Wtedy ktoś z daw­nych ko­le­gów, z któ­rych kilku za­wdzię­cza­ło mu życie, szep­nie o tym słów­ko.

Ponad trzy lata pra­co­wał w fir­mie, zaj­mu­ją­cej się ochro­ną pól naf­to­wych i ra­fi­ne­rii na Bli­skim Wscho­dzie. Wy­ko­rzy­sty­wał dawne do­świad­cze­nia, kon­tak­ty, zna­jo­mość te­re­nu. Sku­piał się jed­nak na czymś innym – zbie­ra­niu in­for­ma­cji o gan­gach, walce wład­ców pod­zie­mia o stre­fy wpły­wów, do­cho­dy, sieci dys­try­bu­cji nar­ko­ty­ków.

W końcu otrzy­mał upra­gnio­ną in­for­ma­cję – uzna­no, że jest czy­sty i nie sta­no­wi za­gro­że­nia.

Był już wtedy od dawna gotów do roz­po­czę­cia zu­peł­nie no­we­go życia.

 

***

 

Długa droga, a może nie­po­kój, cią­gle tlący się w głębi duszy daw­ne­go ofi­ce­ra SAS, po­wo­do­wa­ły przy­pływ wspo­mnień.

Wy­ru­szył z Lon­dy­nu w nocy. Dawno po­zo­sta­wił za sobą Bir­ming­ham, War­ring­ton, Lan­ca­ster i Car­li­sle. Szyb­ko ob­je­chał Glas­gow drogą przez Stir­ling i Perth, a potem prze­mknął przez Ca­ir­gorms. Mu­siał teraz prze­je­chać przez In­ver­ness i prze­mie­rzyć West Lands, aby w do­lin­ce mię­dzy dwoma gór­ski­mi szczy­ta­mi od­na­leźć cel – pie­cza­rę.

Pa­mięć przy­wio­dła pierw­sze zle­ce­nie.

Jed­ne­mu z sze­fów gan­gów te­le­fo­nicz­nie zło­żył pro­stą ofer­tę – wy­koń­czę bossa kon­ku­ren­cji, a ty mi za­pła­cisz. Pięć­dzie­siąt pro­cent ho­no­ra­rium przed, resz­tę po eg­ze­ku­cji.

Ofia­rę tra­fi­ło kilka po­ci­sków z ka­ra­bi­nu snaj­per­skie­go, wszyst­kie w serce. Guy do­sko­na­le strze­lał. Sco­tland Yard nie­ba­wem umo­rzył śledz­two, uzna­jąc, że ban­dy­ta padł ofia­rą we­wnętrz­nych po­ra­chun­ków mafii.

Potem po­stę­po­wał tak samo – wy­bie­rał cel, osoby za­in­te­re­so­wa­ne li­kwi­da­cją wroga i pro­po­no­wał mor­der­stwo. Wielu od­ma­wia­ło, bo Guy się cenił, jed­nak pie­nię­dzy sys­te­ma­tycz­nie przy­by­wa­ło. Nie na­po­ty­kał też trud­no­ści z za­bój­stwa­mi zbio­ro­wy­mi, bo i takie wy­ko­ny­wał – pla­styk był bar­dzo sil­nym i efek­tyw­nym ma­te­ria­łem wy­bu­cho­wym, do tego ła­twym w uży­ciu.

Wi­dział już schlud­ne ulicz­ki In­ver­ness. Zza rogu wy­nu­rzy­ła się grupa Szko­tów w kil­tach i be­re­tach, dmąca w kobzy. Pew­nie, osą­dził Guy, miej­sco­wi na­cjo­na­li­ści świę­to­wa­li rocz­ni­cę ja­kie­goś zwy­cię­stwa nad An­go­la­mi. Mu­siał się za­trzy­mać. Znowu dys­po­no­wał cza­sem na roz­wa­że­nie wszyst­kie­go, bo w sercu cią­gle go­rzał ognik nie­po­ko­ju.

Za­pła­ta była nie­bo­tycz­nie po­kaź­na… Jej wiel­kość zmu­sza­ła do za­sta­no­wie­nia. Za­gu­bio­ną w gó­rach ja­ski­nię ob­ró­cił­by w ru­mo­wi­sko za znacz­nie mniejs­zą kwotę, nawet za pięć ty­się­cy fun­tów i zwrot kosz­tów. Zle­ce­nio­daw­cy bar­dzo za­le­ża­ło, żeby w od­lud­nym miej­scu, od­wie­dza­nym tylko przez stada dzi­kich kró­li­ków, znisz­czyć coś, o czym tylko on wie­dział. Nie­zwy­kle sta­ran­nie za­bez­pie­czył też grotę przed od­kry­ciem. To było naj­bar­dziej nie­zwy­kłe.

Guy chciał jesz­cze raz prze­my­śleć wszyst­ko. Zdzi­wie­nie bu­dzi­ła ła­twość, z którą go od­na­le­zio­no. I pew­ność, że bez­błęd­nie wy­ko­na pro­po­no­wa­ną ro­bo­tę.

Star­szy, sa­dząc po gło­sie, męż­czy­zna, który do niego za­te­le­fo­no­wał, czę­sto uży­wał pra­wie już za­po­mnia­nych ar­cha­izmów. Guy z tru­dem przy­po­mi­nał sobie ich zna­cze­nie. Przed­sta­wił się jako ma­jor­do­mus, emi­sa­riusz swego chle­bo­daw­cy.  Nie miał nawet cie­nia wąt­pli­wo­ści,  że dawny ofi­cer SAS z ła­two­ścią wy­ko­na za­da­nie.

Ma­jor­do­mus wie­dział o nim dużo, bar­dzo dużo. To nie było jesz­cze zbyt dziw­ne – zle­co­no ja­kiejś re­no­mo­wa­nej wy­wia­dow­ni do­ko­na­nie roz­po­zna­nia i wy­ty­po­wa­nie naj­lep­szych wy­ko­naw­ców. Za­ska­ku­ją­ce było coś in­ne­go – z wiel­ką pie­czo­ło­wi­to­ścią szu­ka­no do­świad­czo­ne­go dy­na­mi­tar­da do ro­bo­ty, którą znacz­nie ta­niej zre­ali­zo­wał­by eme­ry­to­wa­ny gór­nik strza­ło­wy.

Pod­czas ko­lej­nej roz­mo­wy Guy za­py­tał, czemu za­mie­rza­ją ob­ró­cić w perzy­nę miejs­ce, o któ­rym nikt nie wie. Jakąś skal­ną dziu­rę, po­ło­żo­ną da­le­ko od ludz­kich sie­dliszcz, dobrą kry­jów­kę dla łasic. Po dłu­giej chwi­li mil­cze­nia padła wy­po­wie­dzia­na z wa­ha­niem od­po­wiedź:

– Mój pan zmę­czył się tym wszyst­kim… Po­zby­wa się pew­ne­go wa­dzą­ce­go mu cię­ża­ru. On go wiąże, wisi u szyi ni­czym młyń­ski ka­mień.

Wtedy ma­jor­do­mus na­tych­miast podał wy­so­kość ho­no­ra­rium. Płat­ne­go z góry.

Guy na kilka se­kund stra­cił od­dech. Taka suma i ze­bra­ne oszczęd­no­ści po­zwa­la­ły na ku­pie­nie nie­wiel­kiej po­sia­dło­ści na jed­nej z wy­se­pek Morza Śród­ziem­ne­go, z pięk­ną willą i luk­su­so­wym ba­se­nem. Tylko krok dzie­lił­by go od stwo­rze­nia or­ga­ni­za­cji, wy­mie­rza­ją­cej za sutą opła­tą spra­wie­dli­wość.

Ma­jor­do­mus po­stę­po­wał po­dob­nie jak Guy – za każ­dym razem zmie­niał te­le­fon na nowy, roz­ma­wiał krót­ko, nie mówił ni­cze­go o sobie i swoim pryn­cy­pa­le. Dzwo­nił z róż­nych miejsc, aby unie­moż­li­wić lo­ka­li­za­cję. Firma de­tek­ty­wi­stycz­na, pro­wa­dzo­na przez daw­ne­go to­wa­rzy­sza Guya, szyb­ko jed­nak na­mie­rzy­ła dziw­ne­go roz­mów­cę. Ten czło­wiek za­rzą­dzał wiel­kim ma­jąt­kiem bar­dzo sta­re­go rodu. Jego ko­rze­nie się­ga­ły nie­wia­ry­god­nie głę­bo­ko, co naj­mniej kilka stu­le­ci przed na­jaz­dem Wil­hel­ma Zdo­byw­cy. Hi­sto­ria dy­na­stii Elż­bie­ty II w po­rów­na­niu z ge­ne­alo­gią tej ro­dzi­ny przy­po­mi­na­ła wątłą opo­wieść o zy­ski­wa­niu zna­cze­nia przez nu­wo­ry­szy.

Ród zwierzch­ni­ka ma­jor­do­mu­sa za­wsze po­zo­sta­wał w cie­niu. Nie włą­czał się do krwa­wych walk o wła­dzę, za to stale się bo­ga­cił. Za­le­d­wie kilku jego człon­ków dało głowy pod­czas wojen we­wnętrz­nych, i to zu­peł­nie przy­pad­ko­wo.

Stali z boku i do ni­cze­go się nie mie­sza­li… Guy od­no­sił nie­od­par­te wra­że­nie, że ktoś się nimi cią­gle opie­ko­wał. Kto? Może spad­ko­bier­cy osoby, która prze­ka­za­ła ro­dzi­nie chle­bo­daw­cy ma­jor­do­mu­sa cenny de­po­zyt? Dar, spo­czy­wa­ją­cy, pew­nie przez wieki, w ni­ko­mu nie­zna­nej ja­ski­ni w od­le­głej czę­ści Hi­gh­lands…

Guy zda­wał sobie spra­wę, że sfor­mu­ło­wał ab­sur­dal­ne wnio­ski. Prze­cież taka sy­tu­acja nie mogła trwać setki lat, co naj­wy­żej dwa-trzy po­ko­le­nia. Na­tu­ral­ną ko­le­ją rze­czy de­po­zyt w końcu stra­cił­by zna­cze­nie, jeśli w ogóle je miał. Nikt i nic nie mogło za­pew­nić nie­prze­rwa­nej ochro­ny naj­star­sze­mu ro­do­wi An­glii, tylko dla­te­go, że kie­dyś stał się opie­ku­nem dziw­nej ta­jem­ni­cy.

Ostat­nia wy­mia­na zdań z ma­jor­do­mu­sem trwa­ła krót­ko.

– Wy­sła­łem po­słań­ca z pro­po­no­wa­nym ho­no­ra­rium. – Głos brzmiał sucho. – On wie tylko, że ma do­star­czyć prze­sył­kę. Spory pa­ku­nek, mimo, że do środ­ka wło­ży­łem bank­no­ty o du­żych no­mi­na­łach. Żad­nych kont, żad­nych prze­le­wów pie­nię­dzy… Po­wiedz jedno – bie­rzesz zle­ce­nie?

Zanim od­po­wie­dział „tak”, Guy mi­nu­tę się za­sta­na­wiał. W końcu uznał, że prze­sa­dza z wąt­pli­wo­ścia­mi. Zwa­rio­wa­ny szkoc­ki lan­dlord chciał się cze­goś po­zbyć albo za­spo­ko­ić dzi­wacz­ną, dla niego tylko zro­zu­mia­łą za­chcian­kę. Pro­ste i jasne wy­tłu­ma­cze­nie spra­wy.

Guy zadał jesz­cze jedno py­ta­nie, nie mogąc po­skro­mić cie­ka­wo­ści:

– Nie wmówi mi pan, że ta grota zieje pust­ką albo za­mier­za­cie znisz­czyć sie­dli­sko szczu­rów.  Co ukry­wa­cie w środ­ku?

Po chwi­li ma­jor­do­mus od­po­wie­dział po­waż­nym tonem:

– Pe­wien przed­miot. Bar­dzo stary. On na pewno panu nie za­gro­zi.  On ni­ko­mu nie za­gra­ża…

Znowu za­pa­dła cisza.

– Guy, jesz­cze jedno – kon­ty­nu­ował po chwi­li roz­mów­ca. – W ja­kiejś pro­te­zow­ni zrób skan dłoni z opusz­ka­mi pal­ców. Podam adres ma­ilo­wy do wy­sła­nia pliku. W ten spo­sób wej­dziesz do środ­ka. To je­dy­na moż­li­wość. Wi­dzisz, my na­praw­dę do­brze strze­że­my tego przed­mio­tu… Tak do­brze, że nikt nie wie, że on na­praw­dę ist­nie­je.

Tlący się w sercu nie­po­kój, po­my­ślał Guy, wiąże się wła­śnie z tym żą­da­niem ma­jor­do­mu­sa. Po raz ko­lej­ny zadał sobie py­ta­nie:

 – Czemu wej­ście do pie­cza­ry za­bez­pie­czo­no ni­czym drzwi głów­ne­go sejfu po­tęż­ne­go banku?

I cią­gle nie znaj­do­wał na nie od­po­wie­dzi.

 

***

 

Sta­ran­nie otrze­pał za­piasz­czo­ne dło­nie, a potem wy­tarł je chu­s­tecz­ką. Przed chwi­lą po­ło­żył ostat­nie głazy na brze­gach płach­ty ka­mu­fla­żo­wej. Sporo wa­ży­ły.

Za­wsze wszyst­ko pie­czo­ło­wi­cie przy­go­to­wy­wał, jak naj­mniej zo­sta­wia­jąc przy­pad­ko­wi. Sa­mot­nie sto­ją­cy land rover wzbu­dził­by wiel­ką cie­ka­wość wie­śnia­ka, który aku­rat po­sta­no­wił za­po­lo­wać na dzi­kie kró­li­ki. Na pewno stał­by się też obiek­tem do­cie­kli­wo­ści ja­kie­goś zwa­rio­wa­ne­go tu­ry­sty, wę­dru­ją­ce­go z na­mio­tem i po­dzi­wia­ją­ce­go pięk­no su­ro­wej przy­ro­dy. Tra­fia­li się tutaj i tacy lu­dzie.

Na­le­ża­ło się za­bez­pie­czyć. Te­re­no­we auto wy­glą­da­ło teraz na  ni­czym się nie wy­róż­nia­ją­cy, ska­li­sty wzgó­rek.

Spraw­dził sprzęt. Trzy ne­se­se­ry pełne ko­stek pla­sty­ku, czte­ry de­to­na­to­ry elek­trycz­nie, zwój kabli, młot, łomy i na­pę­dza­ny aku­mu­la­to­rem duży świ­der. Spora ba­te­ria umoż­li­wia­ła dłu­go­trwa­łą pracę wier­tła. Guy za­mie­rzał wy­drą­żyć w skle­pie­niu pie­cza­ry siat­kę głę­bo­kich dziur, żeby eks­plo­zje ro­ze­rwa­ły jak naj­grub­szą war­stwę gra­ni­tu. Ru­mosz wy­peł­ni ja­ski­nię, nisz­cząc wszyst­ko.  

Spoj­rzał na plan. Przy­po­mi­nał ba­zgro­ły, skre­ślo­ne ręką ma­łe­go dziec­ka, był jed­nak wy­jąt­ko­wo do­kład­ny. Strzał­ki po­ka­zy­wa­ły kie­run­ki jazdy. Za In­ver­ness podłą drogą na wschód. Skrę­cić przy ka­mien­nym krzy­żu w polny go­ści­niec, kie­dyś łą­czą­cy kilka nie­ist­nie­ją­cych już za­gród. Potem za­głę­bić się w West Lands le­d­wie wi­docz­ny­mi dróż­ka­mi, daw­niej uży­wa­ny­mi do prze­go­nu bydła. Je­chać dalej bez­dro­ża­mi, kie­ru­jąc się bu­so­lą i po­da­ny­mi punk­ta­mi orien­ta­cyj­ny­mi. Na ko­niec od­na­leźć do­lin­kę mię­dzy dwoma wznie­sie­nia­mi, za­zna­czo­ną czer­wo­nym krzy­ży­kiem.

Zna­lazł się tam, gdzie po­wi­nien – u pod­nó­ża wy­so­kie­go wzgó­rza o stro­mych sto­kach. Ciszę za­głu­szał tylko szur­got ka­my­ków, osy­pu­ją­cych się ze znisz­czo­ne­go ero­zją zbo­cza. Guy do­strze­gał wy­ku­ty w skal­nej opoce nie­wiel­ki krzyż, po­ro­sły mchem, a jed­nak do­brze wi­docz­ny.

Ide­al­ne miej­sce na kry­jów­kę – po­my­ślał, przy­ty­ka­jąc pło­mień za­pal­nicz­ki do planu. – Pust­ko­wie, omi­ja­ne przez ludzi, gdzie nawet latem chłód prze­ni­ka dresz­czem ciało, nie na­da­ją­ce się do wy­pa­su bydła. Przez stu­le­cia nikt tu nie za­glą­dał i nie zaj­rzy.

Wgniótł w zie­mię spo­pie­la­łe reszt­ki kart­ki i roz­tarł ob­ca­sem.

Cóż tam jest? – Nagle po­czuł przy­pływ pod­nie­ce­nia. – Na Boga, co oni chcą znisz­czyć za taką kupę szma­lu? Co, spo­czy­wa­ją­ce w tej nie­wi­docz­nej dla ludzi pie­cza­rze, tak ich zmę­czy­ło?  

Guy nie do­strze­gał nawet śladu wej­ścia. Pa­trzył na po­fał­do­wa­ną, wy­da­wa­ło­by się, jed­no­li­tą ścia­nę gra­ni­tu z kil­ku­na­sto­ma wą­tły­mi kęp­ka­mi trawy, ro­sną­cy­mi w za­głę­bie­niach. Ktoś jed­nak oczy­ścił re­lief w kształ­cie dłoni, umiej­sco­wio­ny po­ni­żej krzy­ży­ka, wy­raź­nie wi­docz­ne pię­cio­pal­cza­ste wgłę­bie­nie na wy­so­ko­ści jego bar­ków.

Już się nie za­sta­na­wiał. Uło­żył w wła­ści­wych miej­scach palce – silne, wy­ro­bio­ne la­ta­mi ćwi­czeń kłyk­cie, zdol­ne zmiaż­dżyć komuś gar­dło –  i mocno na­ci­snął.

Część skały ob­ró­ci­ła się z lek­kim szur­go­tem, jakby w środ­ku wiel­kie­go ka­mie­nia umiesz­czo­no pio­no­wą oś.

Wej­ście do pie­cza­ry stało otwo­rem.

 

***

 

Za­sko­czy­ło go, że nie mu­siał przy­sto­so­wy­wać pa­trze­nia do mroku. Nie po­trze­bo­wał włą­czać sil­nej la­tar­ki.

W głębi pie­cza­ry czer­wo­ną barwą go­rza­ło świa­tło. Plama in­ten­syw­ne­go bla­sku, roz­świe­tla­ją­ca ciem­ność, po­ka­zu­ją­ca kon­tu­ry wą­skie­go ko­ry­ta­rzy­ka i wnę­trze roz­le­głej ja­ski­ni, otu­lo­nej na ze­wnątrz gru­bym płasz­czem skały. Krwi­sta ja­sność wy­do­by­wa­ła się z cze­goś, co wy­glą­da­ło na dziw­ny po­jem­nik.

Blask prze­sła­nia­ły cie­nie, przy­po­mi­na­ją­ce ludz­kie syl­wet­ki.

 

***

 

Prze­nie­sie­nie sprzę­tu i ma­te­ria­łu wy­bu­cho­we­go po­szło pra­wie w oka­mgnie­niu.

Ktoś inny może cof­nął­by się, jed­nak nie Guy. W cza­sach służ­by dla bry­tyj­skiej ko­ro­ny kilka razy czoł­gał się pod­ziem­ny­mi tu­ne­li­ka­mi, żeby do­trzeć do środ­ka pil­nie strze­żo­nej sa­dy­by pu­styn­ne­go szej­ka. W pół­mro­ku cia­snych przejść wi­dy­wał wiele cieni i ża­rzą­cych się czer­wo­na­wo ślepi. Ocie­rał się o szczu­ry, wiel­kie ni­czym koty, spra­wiają­ce wra­że­nie pod­ziem­nych du­chów.  

Teraz za­le­d­wie kątem oka zer­kał w głąb groty. Za parę minut wszyst­kie­go się dowie. Usta­li, czym jest źró­dło świa­tła. Cią­gle ema­no­wa­ło silną, ciem­no­czer­wo­ną barwą, bez zmia­ny na­tę­że­nia.

Kop­nię­ciem od­su­nął nie­wiel­ki głaz, blo­ku­ją­cy wej­ście. Uło­żył go tuż przed uczy­nie­niem pierw­sze­go kroku. Ka­mien­ne drzwi za­trza­snę­ły się z tym samym cha­rak­te­ry­stycz­nym szur­go­tem.

Nie­daw­no spa­lo­na kart­ka nie kła­ma­ła. Z tej stro­ny wrót też znaj­do­wał się re­lief w kształ­cie dłoni. Przy­ło­że­nie ręki spo­wo­do­wa­ło, że wej­ście po­now­nie się ob­ró­ci­ło.

Guy uśmiech­nął się skąpo. Li­czył się z tym, że ktoś wy­my­ślił chy­try plan, ma­ją­cy wcią­gnąć go w pu­łap­kę, w któ­rej sko­nał­by z głodu i pra­gnie­nia, wyjąc z roz­pa­czy. Komuś mógł za­leźć mocno za skórę. To było bar­dzo mało praw­do­po­dob­ne, zbyt per­fek­cyj­ne i sta­now­czo za dro­gie, jed­nak nie wy­klu­czał ta­kiej moż­li­wo­ści.

Drą­żył teraz otwo­ry w gra­ni­to­wej masie dziw­nych wrót. Za dru­gim razem wrota mogły się nie otwo­rzyć, od­ci­na­jąc go od świa­ta ży­wych. Tak jak zwy­kle, sta­ran­nie za­bez­pie­czał drogę ewa­ku­acji.

For­mu­jąc dłoń­mi ko­lej­ne kost­ki, Guy mógł wresz­cie przyj­rzeć się temu, co wkrót­ce ob­ró­ci w proch. Prze­tra­wiał pierw­sze spo­strze­że­nia.

Od­dy­chał swo­bod­nie. Oce­nił, że w gó­ro­two­rze ist­nia­ły szcze­li­ny, stwo­rzo­ne przez na­tu­rę albo wy­sił­kiem czło­wie­ka, wen­ty­lu­ją­ce skal­ną kry­jów­kę.

Przed nim roz­po­ście­rał się wy­so­ki na ja­kieś sie­dem stóp prze­smyk, po­grą­żo­ny w pół­mro­ku. Przej­ście wio­dło w dół, tam, gdzie mrok naj­in­ten­syw­niej roz­świe­tla­ła plama czer­wo­ne­go świa­tła. Ko­ry­tarz roz­sze­rzał się w skry­tą w głębi ka­mien­ne­go wznie­sie­nia wiel­ką pie­cza­rę.

I było tam coś jesz­cze…

Przy­zwy­cza­jo­ny do czer­wo­nej sza­rów­ki wzrok Guya wi­dział wszyst­ko o wiele wy­raź­niej. Po­środ­ku stał po­tęż­ny stół. Wła­śnie na jego bla­cie go­rza­ło źró­dło krwi­ste­go bla­sku. Mebel ota­cza­ły pro­ste zydle, przy­po­mi­na­ją­ce re­lik­ty cza­sów śre­dnio­wie­cza. Z boku spo­strzegł rant mniej­sze­go stołu i kilka drew­nia­nych ław.

I tuzin nadal nie­wy­raź­nych syl­we­tek, o twa­rzach zwró­co­nych w jego stro­nę. Stali w mil­cze­niu. Tylko jeden z nich sie­dział przy  mniej­szym meblu, ob­ra­ca­jąc w pal­cach coś, co wy­glą­da­ło na kubek.

Guy dwu­krot­nie prze­tarł oczy. Obraz nie zni­kał. To nie był omam, może spo­wo­do­wa­ny zgro­ma­dzo­ny­mi tutaj ga­za­mi.

To była rze­czy­wi­stość, na razie nie­zro­zu­mia­ła. Nie­po­ję­ta.

Naj­wyż­sza z syl­we­tek nie­spo­dzie­wa­nie po­ma­cha­ła dło­nią.

– Przyjdź do nas. – Chro­pa­wy głos miał roz­ba­wio­ne brzmie­nie. – Rób swoje… Nic z tego nie wyj­dzie, spró­buj jed­nak wy­ko­nać za­da­nie. 

Nie­wy­raź­nie wi­dzia­ny męż­czy­zna wolno po­ki­wał głową.

– Naj­pierw jed­nak – dodał po chwi­li – mu­sisz nas po­ko­nać.

Głow­nia pod­nie­sio­ne­go z ławy mie­cza od­bi­ła blask czary i za­mi­go­ta­ła smugą pur­pu­ry.

 

***

 

Tego na­praw­dę nie mo­głem prze­wi­dzieć – z prze­peł­nia­ją­cą duszę wście­kło­ścią po­my­ślał Guy. –  Zbyt sza­lo­ne, żebym na to wpadł.

Już ro­zu­miał, z kim się spo­tkał. Nie ist­nia­ło inne wy­tłu­ma­cze­nie.

Zjawy cze­ka­ły na niego. Wie­dzia­ły, że przy­był, by znisz­czyć pie­cza­rę. Zle­ce­nio­daw­cy – tych kil­ka­na­ście po­sta­ci, sto­ją­cych przed nim – do­kład­nie go roz­pra­co­wa­li, a teraz za­pro­po­no­wa­li walkę na śmierć albo życie. Wła­śnie o to szło tym wy­na­tu­rzo­nym bo­ga­czom.  O sy­cą­cą ich chore umy­sły mor­der­czą grę.

Jedna z po­sta­ci pod­nio­sła rękę. W dłoni trzy­ma­ła kubek. Po bla­cie stołu za­grze­cho­ta­ły rzu­co­ne kości do gry.  

– Witaj, chłop­cze. – Czło­wiek z mie­czem po­stą­pił dwa kroki na­przód.  – Po­znaj­my się. Je­stem Lan­ce­lot. Dawno temu na­zy­wa­no mnie Lan­ce­lo­tem z Je­zio­ra. Lan­ce­lot du Lac… Mamy czas na za­ła­twie­nie spra­wy.

Guy w mil­cze­niu kiw­nął głową. Ba­czył na jedno – za­cho­wa­nie  bez­piecz­ne­go dy­stan­su do czło­wie­ka o dziw­nym imie­niu.

Nie wszyst­ko jesz­cze ro­zu­miał. Stół z po­jem­ni­kiem, bez dro­bin­ki kurzu, błysz­czał nie­ska­la­ną czy­sto­ścią. Po­środ­ku gład­kiej po­wierzch­ni stała czara – me­ta­lo­we na­czy­nie, wy­ko­na­ne, jak oce­nił, z mo­sią­dzu. Może z mie­dzi. Ono roz­świe­tla­ło grotę czer­wo­nym bla­skiem. Ema­no­wa­ło świa­tłem, jakby za­wie­ra­ło w sobie ła­du­nek, roz­pra­sza­ją­cy ciem­ność.

Czara dziw­nie przy­cią­ga­ła wzrok.

Guy spoj­rzał uważ­niej. Po­kaź­ny kie­lich wy­peł­niał płyn, gęsta ciecz krwi­sto­czer­wo­nej barwy. Wy­glą­da­ła jak krew. Prze­by­wał w pie­cza­rze już sporo czasu, po­win­na więc za­schnąć, skrzep­nąć, prze­isto­czyć się w grudę ma­te­rii. A jed­nak lśni­ła wspa­nia­łym ko­lo­rem, jakby jej ist­nie­nia nic nie ogra­ni­cza­ło. Jakby, raz wlana do czary, ist­nia­ła poza i ponad ludz­kim cza­sem i pra­wa­mi ma­te­rii.

Guy wes­tchnął. Nie ro­zu­miał tego fe­no­me­nu. Uznał, że wy­ja­śni sobie to póź­niej.

Prze­niósł spoj­rze­nie na to­wa­rzy­szy Lan­ce­lo­ta. Torsy okry­wa­ły kol­czu­gi, wzmoc­nio­ne pła­ta­mi me­ta­lu. Ręce chro­ni­ły tu­le­jo­wa­te osło­ny.

Rzu­co­ne kości znowu za­grze­cho­ta­ły. Męż­czy­zna sie­dzą­cy przy bocz­nym sto­li­ku ze­brał je i wło­żył do skó­rza­ne­go kubka.

– Same szóst­ki, i to trze­ci raz pod rząd! – rzu­cił, nie­spo­dzie­wa­nie błogo się uśmie­cha­jąc. – Chyba znak… On cza­sa­mi tak po­stę­pu­je.

Jed­nym ru­chem ze­rwał się na równe nogi, spraw­nie i gibko, jak ktoś nie­by­wa­le silny.

– Za­cznij­my! – W gło­sie brzmia­ła dziw­na ra­dość. – Sprawdź­my, czy na­resz­cie do­cze­ka­łem od­ku­pie­nia! Prze­ko­naj­my się!

Ujął w dłoń przed­miot, le­żą­cy na ławie, topór na dłu­gim, eso­wa­to wy­gię­tym sty­li­sku. Za­to­czył bro­nią łuk nad głową.

– Przy­by­łeś, aby znisz­czyć schro­nie­nie świę­tej czary. I ją. – Lan­ce­lot cof­nął się o krok. – Naj­pierw nas po­ko­naj, cho­ciaż ostrze­gam, że to nie­moż­li­we.

Wła­śnie tego Guy się spo­dzie­wał. Wszyst­ko się po­twier­dza­ło. Wcze­śniej zna­lazł już wy­tłu­ma­cze­nie tej sy­tu­acji, wy­ja­śnie­nie ba­nal­nie pro­ste i oczy­wi­ste.

Ci lu­dzie upra­wia­li wy­na­tu­rzo­ny, eks­tre­mal­ny sport. Przy­go­to­wa­li krwa­wą za­ba­wę, bez­li­to­sną grę w za­bi­ja­nie, da­ją­cą pod­nie­tę ich cho­rym umy­słom. A on zo­stał zwie­rzy­ną, prze­zna­czo­ną na rzeź. Grup­ka roz­ka­pry­szo­nych bo­ga­czy, łak­ną­ca eks­cy­tu­ją­cych do­znań, wy­my­śli­ła za­ba­wę. Pew­nie umie­ści­li gdzieś ka­me­ry, żeby potem roz­ko­szo­wać się wi­do­kiem jego śmier­ci. W cza­rze ukry­li źró­dło świa­tła, a płyn sta­no­wił mie­sza­ni­nę sta­ran­nie do­bra­nych che­mi­ka­liów, łu­dzą­co po­dob­ną do krwi.

Nie po­nie­śli też du­żych kosz­tów, je­że­li wspól­nie zło­ży­li się na sfi­nan­so­wa­nie wcią­gnię­cia go w pu­łap­kę. Wy­da­tek pa­ru­na­stu ty­się­cy fun­tów na głowę za­ak­cep­to­wa­li bez mru­gnię­cia okiem, cze­ka­jąc na przy­jem­ność po­wol­ne­go za­bi­ja­nia go po ka­wał­ku.

Jed­ne­go Guy był cie­kaw – ilu ludzi już wy­pra­wi­li na tam­ten świat.

I jed­ne­go był też pewny – za­wio­dą się. Pew­nie po raz pierw­szy, ale ostat­ni. Za­wio­dą się i sami skosz­tu­ją smaku umie­ra­nia.

Po­my­li­li się, bo on za­wsze prze­wi­dy­wał naj­gor­sze sce­na­riu­sze. I sta­ran­nie się za­bez­pie­czał.

 

***

 

W ka­bu­rze pod pachą miał trzy­na­sto­strza­ło­wą be­ret­tę, a za­pa­so­wy ma­ga­zy­nek ob­cią­żał kie­szeń. W ol­strze przy pasku spodni tkwił re­wol­wer z długą lufą. Nóż ze świet­nej stali spo­czy­wał w wcię­ciu kurt­ki.

Guy wie­dział, że nadal świet­nie strze­la z broni krót­kiej, trzy­ma­nej w obu rę­kach. Z tej od­le­gło­ści trafi tam, gdzie trze­ba. Zanim te gnoje zo­rien­tu­ją się, że na­de­szły ostat­nie chwi­le ich mar­ne­go ist­nie­nia, wy­bi­je wszyst­kich do ostat­nie­go. W razie po­trze­by po­de­rżnie ran­nym gar­dła.

A potem z dziką roz­ko­szą wy­ko­na zle­ce­nie, grze­biąc ciała w skal­nym ru­mo­wi­sku. Czę­ści pi­sto­le­tu i re­wol­we­ru wy­lą­du­ją w ba­gnach i rze­kach. Nikt nie od­kry­je skal­ne­go grobu, bo sami się o to po­sta­ra­li. A je­że­li ktoś go znaj­dzie, po­li­cja nie po­łą­czy z dziw­nym mor­dem czło­wie­ka, który nie znał żad­nej z ofiar, zmie­nił toż­sa­mość i stał się po­wa­ża­nym miesz­kań­cem jed­nej z uro­kli­wych wy­se­pek Morza Śród­ziem­ne­go.

Nie­spo­dzie­wa­nie męż­czy­zna z to­po­rem z dzi­kim wrza­skiem rzu­cił się do ataku.

Kciuk prze­su­nął bez­piecz­nik. Pierw­szy strzał tra­fił na­past­ni­ka w głowę, drugi w serce. Ko­lej­ne dwa ude­rzy­ły w Lan­ce­lo­ta. 

Guy na­ci­skał spust do chwi­li, gdy jego serce prze­bił rzu­co­ny z wiel­ką siła pu­gi­nał. Gdy nie­spo­dzie­wa­nie ogar­nę­ła go ciem­ność, po­sęp­ny, bez­brzeż­ny mrok, w który się za­nu­rzył. W ostat­nich chwi­lach świa­do­mo­ści czuł, że spada w prze­paść, w cze­luść dziw­nej ot­chła­ni, nie­ma­te­rial­nej i bez­cza­so­wej. Wie­dział, że ogar­nia go ot­chłań śmier­ci.

A jed­nak gdzieś, na końcu tej prze­pa­ści znowu bły­snę­ła plama czer­wo­ne­go świa­tła.  

Blask na­ra­stał.

 

***]

 

Świa­do­mość po­wra­ca­ła po­wo­li. Nic go nie bo­la­ło, tylko dziw­nie stę­ża­łe mię­śnie i ścię­gna z tru­dem się roz­luź­nia­ły.

Guy wolno pod­niósł się ze skal­ne­go pod­ło­ża. Nie po­szło łatwo, jakby przy­po­mi­nał sobie opa­no­wa­ne w dzie­ciń­stwie ruchy. Czuł dziw­ne zmę­cze­nie. I coś jesz­cze. Miał pew­ność, że stał się kimś innym. I że tę od­mien­ność do­pie­ro pozna i na­uczy się z nią żyć.

Coś za­chrzę­ści­ło pod bu­ta­mi. Spoj­rzał w dół. Na­dep­nął na łuski od na­bo­jów. Jedna z nich, wzię­ta w palce, jesz­cze tro­chę pa­rzy­ła.

Przyj­rzał się uważ­nie temu, co go ota­cza­ło. Nic się nie zmie­ni­ło, tylko le­żą­ce obok stołu ciało prze­mie­ni­ło wy­gląd ja­ski­ni. Czło­wiek, nie­daw­no cie­szą­cy się z szczę­śli­wych rzu­tów ko­ść­mi, a potem na­cie­ra­ją­cy z furią, był teraz tru­pem.

Ktoś wstał od stołu. Guy przy­po­mniał sobie jego imię – Lan­ce­lot.

– Sta­łeś się nowym straż­ni­kiem świę­tej czary Gra­ala. – Nie­daw­ny prze­ciw­nik po­ło­żył rękę na jego ra­mie­niu.  – Per­ce­val za­znał od­ku­pie­nia. Od­szedł. Już jest szczę­śli­wy. Za­stą­pi­łeś go.

Guy mil­czał. Oglą­dał swoje dło­nie. Nie zmie­ni­ły się. Silne ni­czym szczę­ki ima­dła dłu­gie palce, kłyk­cie ofi­ce­ra re­gi­men­tu spa­do­chro­no­we­go z Sus­sex, a potem do­wód­cy grupy sztur­mo­wej SAS. Jed­nak, tak jak całe ciało, były inne…

Coś się z nim stało. Coś nie­po­ję­te­go. Jesz­cze nie wie­dział, co.

Jed­no­cze­śnie czuł i dziw­ną lek­kość, i nie­zro­zu­mia­łą ocię­ża­łość. W tej nie­daw­nej ot­chła­ni bez­czu­cia, mroku, kli­nicz­nej śmier­ci zmie­nił cie­le­sność. W umy­śle na­ro­dzi­ła się na­dzie­ja, że pew­nie na krót­ko.

Bo prze­cież żył… Żył!

– Szyb­ko się przy­zwy­cza­isz. – Lan­ce­lot zda­wał się ro­zu­mieć jego od­czu­cia. – Kie­dyś ktoś cię zmie­ni, tak jak za­stą­pi i mnie. Kie­dyś… Nie wiemy, kiedy, jed­nak tak się sta­nie. 

Tę­sk­nie się uśmiech­nął.

Guy pa­trzył na niego bez słowa. Za­mie­ra­ły na war­gach. Wszyst­ko, co prze­żył, nie mogło być prze­cież snem. Pusta gilza spa­rzy­ła mu palce. Mu­siał wie­rzyć, że to, co go ota­cza­ło, było oma­mem. Ułudą dziw­nej rze­czy­wi­sto­ści. Pew­nie jakiś bez­won­ny gaz po­wo­do­wał ha­lu­cy­na­cje.

Na­ro­dzi­ła się nowa myśl.

Wróci do wyj­ścia, otwo­rzy wrota, za­czerp­nie świe­że­go po­wie­trza. Za­ło­ży maskę – za­rzu­cał sobie, że nie zro­bił tego wcze­śniej – i wy­ko­na za­da­nie. Mylił się, są­dząc, że na­po­tkał grupę ad­mi­ra­to­rów krwa­we­go spor­tu. Ci lu­dzie nie ist­nie­li. Jego umysł two­rzył dziw­ne ma­ja­ki. I to jego umysł roz­ma­wiał sam ze sobą, ze stwo­rzo­nym wy­two­rem wy­obraź­ni.  Rzu­cił okiem na le­żą­ce przed nim ciało.

Blak­nę­ło. Po­wo­li roz­wie­wa­ło się. Su­ro­we rysy twa­rzy za­ma­zy­wa­ły się. Nie za­cie­rał się tylko szczę­śli­wy uśmiech, sze­ro­ko roz­chy­la­ją­cy wargi.

– On nie umarł. Sko­nał już dawno temu, tak jak i my. – Głos Lan­ce­lo­ta znowu prze­rwał ciszę. – On tylko od­szedł. Nie wiemy, dokąd – kon­ty­nu­ował ze sły­szal­nym na­my­słem. – Może do tego, któ­re­go krew chro­ni­my. Może otrzy­mał inne za­da­nie, tam, skąd przy­by­łeś, i po­now­nie znaj­du­je się wśród ży­wych. Tak jak i ktoś, kogo na­zy­wa­my ma­jor­do­mu­sem… Ty zgi­ną­łeś nie­daw­no i pew­nie długo bę­dzie­my razem, cho­ciaż tylko przez okru­szek wiecz­no­ści…

Kości znowu za­grze­cho­ta­ły. Po­zo­sta­li miesz­kań­cy pie­cza­ry roz­sie­dli się przy małym stole. Przed każ­dym leżał sto­sik ka­my­ków.

– On strze­że czary na ze­wnątrz – Du Lac mówił tak, jakby oznaj­miał ważną no­wi­nę. – On i jesz­cze kilku. Cho­ciaż jeden z nich za­wiódł, zwąt­pił, nie zmie­nio­no wy­bo­ru. Wy­bo­ru cie­bie… Ten ułom­ny du­chem straż­nik pew­nie już po­ku­tu­je, tylko gdzie in­dziej.

Guy nie za­mie­rzał dalej po­zo­sta­wać w świe­cie zwi­dów, nie­ist­nie­ją­cych po­sta­ci, to­czyć w umy­śle we­wnętrz­ne­go dys­kur­su. Mu­siał uczy­nić jedno – wy­do­stać się na ze­wnątrz i od­zy­skać świa­do­mość. Wró­cić do re­al­ne­go ist­nie­nia i za­cząć śmiać się z sie­bie.

Wtedy na­resz­cie wy­ko­na zle­ce­nie. Do­brze pa­mię­tał, że prze­cież za­wsze je re­ali­zo­wał.

 

***

 

Z nie­do­wie­rza­niem oglą­dał swoje palce. Nie pa­mię­tał już, który raz. Bez trud­no­ści zgnia­tał nimi orze­chy wło­skie – pę­ka­ły ni­czym cho­in­ko­we bomb­ki. A teraz nie po­tra­fi­ły uchwy­cić świ­dra. Spraw­dzić, czy prze­su­wa się dźwi­gnia de­to­na­to­ra.

Dło­nie stały się bez­cie­le­sne. Słu­cha­ły go, jed­nak nie ra­dzi­ły sobie z ma­te­rią. Spra­wia­ły wra­że­nie or­ga­nów ducha. W ze­spo­le­niu ze skal­nym re­lie­fem wrót też oka­za­ły się bez­sil­ne. Wej­ście bez­li­to­śnie trwa­ło nie­ru­cho­mo, jak po­tęż­ne wieko pod­ziem­ne­go gro­bow­ca.  

Guy zro­bił to, co jesz­cze mógł zro­bić – wró­cił do wnę­trza pie­cza­ry.

– Gdzie się zna­la­złem? – zadał Lan­ce­lo­to­wi py­ta­nie, które drą­ży­ło umysł. – Kim je­ste­ście?

Lan­ce­lot nie uczest­ni­czył w grze. Sie­dział na zydlu, opar­ty ple­ca­mi o ścia­nę, jakby cze­kał na Guya. Wstał.

– W czyść­cu – od­po­wie­dział z ni­kłym uśmie­chem. – On go tu urzą­dził. Dla nas, a teraz dla cie­bie. On…

Wska­zał na czarę.

– Dawno temu wy­zna­czył nam za­da­nie: chro­nie­nie tej świę­to­ści. Od­by­wa­my tutaj po­ku­tę. Ty ją do­pie­ro roz­po­czą­łeś.

Lan­ce­lot miał dłu­gie, białe włosy, się­ga­ją­ce do ra­mion, szczu­płą twarz, po­kry­tą bruz­da­mi zmę­cze­nia. Duże, nie­bie­skie oczy wpa­try­wa­ły się teraz uważ­nie w roz­mów­cę. Nadal ciało osła­nia­ła cięż­ka kol­czu­ga. 

Do­pie­ro teraz Guy za­uwa­żył, że na pan­ce­rzu i kształt­nej gło­wie du Laca nie osia­dła nawet smuż­ka kurzu. Nie do­strzegł też ran, a prze­cież tra­fił bia­ło­wło­se­go. Blat stołu z czarą cią­gle lśnił nie­ska­la­ną czy­sto­ścią. Lan­ce­lot i po­zo­sta­li wy­glą­da­li, jakby ziem­ski brud nie miał do nich do­stę­pu. 

Guy już nie wie­dział, co my­śleć.

– Ka­wa­łek czyść­ca tutaj, na tym zim­nym pust­ko­wiu, po­śród krów, za­ję­cy i dzi­kie­go ptac­twa? – Po­trzą­snął głową. – To majak. Kie­dyś się od niego uwol­nię. Po­wiedz praw­dę!

– Skąd wiesz, ze kła­mię? Skąd wiesz, że nie za­czą­łeś po­za­ziem­skiej kary, cho­ciaż nigdy o tym nie my­śla­łeś? – Oczy daw­ne­go ry­ce­rza Okrą­głe­go Stołu bły­snę­ły. Mówił z dziw­ną mocą, z żarem, prze­bi­ja­ją­cym z każ­dej wy­po­wia­da­nej sy­la­by. – Skąd wiesz, że ten, któ­re­go krew chro­ni­my nie­kie­dy nie prze­no­si ot­chła­ni cier­pie­nia do re­al­no­ści? Skąd wiesz – cią­gnął sil­nym gło­sem, nagle od­bi­ja­ją­cym się echem od skal­nych ścian – że to, czego do­świad­cza­my: wojny, wy­bi­ja­nie ty­się­cy ludzi, głód, za­ra­zy, nie są czę­ścia­mi czyść­ca, stwo­rzo­ne­go wokół nas, żeby po­skro­mić naszą pychę i mor­der­cze in­stynk­ty… Sam się prze­ko­nasz, gdzie do­sze­dłeś.

Gra­cze w kości ki­wa­li gło­wa­mi. Pary zydli nikt nie zaj­mo­wał. Zda­wa­ły się cze­kać na dwie po­sta­cie, sto­ją­ce obok czary.

Guy nie po­tra­fił zna­leźć od­po­wie­dzi. Może rze­czy­wi­ście prze­szedł przez gra­ni­cę życia i śmier­ci, i zna­lazł się po dru­giej stro­nie?

Zadał ko­lej­ne py­ta­nie, bo cią­gle pra­wie ni­cze­go nie poj­mo­wał:

– Do czego ona po­słu­ży? Znasz cel jej ist­nie­nia?

Lan­ce­lot przez chwi­lę mil­czał. Nie­spo­dzie­wa­nie uśmiech­nął się.

– Tego też nie wiemy, kie­dyś jed­nak po­zna­my prze­zna­cze­nie czary – stwier­dził tym samym, sil­nie brzmią­cym tonem. Tonem bez­gra­nicz­nej uf­no­ści i nie ma­ją­cej wąt­pli­wo­ści wiary. – Ona trwa przez tyle wie­ków! Teraz cier­pi­my za ziem­skie grze­chy, a jed­nak zo­sta­li­śmy wy­brań­ca­mi. Nawet sobie nie wy­obra­żasz, jak sroga jest kara.

Przez kil­ka­na­ście se­kund mil­czał, może zbie­ra­jąc myśli. Może pra­gnąc prze­ka­zać wszyst­ko do­kład­nie.

– Zo­sta­ło nam tylko opo­wia­da­nie o daw­nych czy­nach – kon­ty­nu­ował, teraz już cicho. – O na­szych po­tycz­kach, bi­twach, za­bój­stwach. Ten, kto wygra w kości i zbie­rze ka­my­ki, za­czy­na. Potem je znowu dzie­li­my, gramy po­now­nie… Znowu opo­wia­da­my swoje życie, w nie­skoń­czo­ność, bez chwi­li prze­rwy…

Po­trzą­snął głową.

– Znamy swoje hi­sto­rie na pa­mięć, jed­nak snu­je­my je aż do wy­rzy­ga­nia be­be­chów – kon­ty­nu­ował wolno. – Nic in­ne­go nam nie po­zo­sta­ło. Tutaj nie ma dnia ani nocy – ota­cza nas bez­cza­so­wa wiecz­ność. Nie masz po­ję­cia, jak szyb­ko dawne wspo­mnie­nia za­czy­na­ją do­skwie­rać. Za­czy­na­ją ranić, w końcu palić. Roz­ma­wia­my o prze­szło­ści i nagle ro­zu­mie­my, jak nędz­ne życie wie­dli­śmy. Nie­go­dzi­wie mor­der­cze. Za­bi­ja­li­śmy w imię ho­no­ru, zasad, dla próż­nej chwa­ły… By­li­śmy nędz­ny­mi okrut­ni­ka­mi.  

Lan­ce­lot prze­sy­py­wał w dło­niach garść skal­nych okru­chów, po­ły­sku­ją­cych czer­wo­na­wo w bla­sku czary.

Kości znowu za­grze­cho­ta­ły. Guy wie­dział już, co ozna­cza ten dźwięk.

– Aż w końcu za­zna­my odku­pie­nia. Per­ce­val tego już do­stą­pił… – Lan­ce­lot uśmiech­nął się. – Do­wie­my się, do czego po­słu­ży kie­lich z krwią, otrzy­ma­my inne za­da­nie.

Guy słu­chał w na­pię­ciu. Nie po­tra­fił od­wró­cić wzro­ku od czary.  Ten blask jakby go przy­zy­wał. Pro­sił, aby oparł dło­nie o pu­char i zaj­rzał w głąb. Ze zdzi­wie­niem stwier­dził, że nie śmie tego uczy­nić. Nie bał się, po pro­stu czuł, że dotyk jego pal­ców skala pu­char.

Spu­ścił wzrok. U jego stóp nie­daw­no spo­czy­wa­ło ciało Per­ce­va­la.  Pra­wie już nie ist­nia­ło – po­zo­sta­ło tylko pasmo bla­sku i twarz. Twarz z coraz bar­dziej szczę­śli­wym uśmie­chem.

Guy nie wie­rzył wła­snym oczom i uszom, jed­nak to mogła być praw­da. Praw­da o czymś, o czym nigdy nie my­ślał.

Lan­ce­lot wy­cią­gną rękę.

– Weź, chłop­cze. – Wsy­pał skal­ne okrusz­ki w nad­sta­wio­ne dło­nie Guya.. – Nie­ba­wem opo­wiesz nam swoje życie. Wy­spo­wia­dasz się tak wiele razy, że nie bę­dziesz pa­mię­tał chwi­li roz­po­czę­cia no­we­go ist­nie­nia.  A kie­dyś, tak jak ten, któ­re­go wy­pra­wi­łeś w drogę, otrzy­masz nowe za­da­nie…

Kości znowu po­to­czy­ły się po stole.

Lan­ce­lot prze­gła­dził włosy. Ten sam tę­sk­ny uśmiech roz­świe­tlił su­ro­we rysy twa­rzy.

Guy z całej siły za­ci­snął pię­ści. Nie czuł bólu. Ostre kra­wę­dzie nie wbi­ja­ły się w skórę. Nie po­ja­wi­ły się kro­pel­ki krwi.

Ta rze­czy­wi­stość trwa­ła, jak obraz świa­ta, wi­dzia­ny umy­słem schi­zo­fre­ni­ka. Może w tym za­wie­ra­ła się od­po­wiedź – w na­głym ataku cho­ro­by, która wy­wró­ci­ła na nice jego zmy­sły.

Po czasz­ką mi­gnę­ła mu roz­pacz­li­wa kon­sta­ta­cja, że Lan­ce­lot jest jego dru­gim uoso­bie­niem, psy­chicz­nym alter ego, ucie­le­śnio­nym jako omam wy­rzu­tem su­mie­nia, od dawna pod­świa­do­mie gry­zą­cym duszę. To dru­gie ja zwy­cię­ża­ło, za­własz­cza­ło umysł, try­um­fo­wa­ło.

I na­stęp­na re­flek­sja, do­szczęt­nie ni­we­czą­ca po­przed­nią. Prze­cież, gdyby jego umy­słem nagle za­wład­nę­ła cho­ro­ba, nie po­wi­nien o niej wie­dzieć. Nie mógł zda­wać sobie z tego spra­wy.

Nagle Guya ogar­nę­ło dziw­ne uko­je­nie.

Kie­dyś wszyst­kie­go na pewno się dowie… Kie­dyś otrzy­ma nowe, nie­zwy­kle ważne za­da­nie. Lan­ce­lot, nowy to­wa­rzysz, nie miał nawet cie­nia wąt­pli­wo­ści.

W prze­peł­nio­nym nie­pew­no­ścią umy­śle Guya zro­dził się pro­myk na­dziei. Kie­dyś prze­ko­na się, czy Lan­ce­lot ma rację.

Sam nie wie­dział, dla­cze­go, jed­nak ode­tchnął z ulgą i ucie­szył się z tego, że  ten pło­myk otu­chy, nowej na­dziei, go­rze­je krwi­stym bla­skiem.

 

24 stycz­nia 2016 r. Roger Re­deye

 

Ilu­stra­cja – Mar­cin Czar­nec­ki