Koniunkcja

Ber­lin, 16.02.2021r.

 

Wasza Emi­nen­cjo,

 

zgod­nie z ostat­ni­mi za­le­ce­nia­mi, prze­sy­łam ra­port sy­tu­acyj­ny stanu fak­tycz­ne­go Armii Cen­trum Woj­ska Pol­skie­go.

Obec­nie linia fron­tu prze­bie­ga przez za­chod­nie przed­mie­ścia Ber­li­na, sztab Armii prze­niósł się już w ca­ło­ści do gma­chu w mie­ście. In­for­mu­ję, że z Bożą po­mo­cą wy­par­li­śmy wroga z więk­szej czę­ści aglomera­cji. Sy­tu­acja na fron­cie jest już sta­bil­na.

W kwe­stii ocze­ki­wa­ne­go spra­woz­da­nia n. t. stanu spo­łe­czeń­stwa za­ję­tych ziem: trud­no okre­ślić te po­zo­sta­ło­ści mia­nem spo­łecz­no­ści (szcze­gó­ły w za­łącz­ni­kach). Ośmie­lę się stwier­dzić, iż te­re­ny te trze­ba bę­dzie za­sie­dlić no­wy­mi osad­ni­ka­mi, po­nie­waż lud­ność, która prze­trwa­ła ko­niunk­cję, de­sta­bi­li­za­cję, par­ty­cy­pa­cję oraz dzia­ła­nia zbroj­ne – nie może sta­no­wić pod­sta­wy bu­do­wa­nia zdro­we­go, ka­to­lic­kie­go spo­łe­czeń­stwa.

Stan in­fra­struk­tu­ry oraz prze­my­słu – za­do­wa­la­ją­cy.

W za­łą­cze­niu do tego listu prze­sy­łam spo­rzą­dzo­ne prze­ze mnie oraz współ­pra­cow­ni­ków ana­li­zy de­mo­gra­ficz­ne za­ję­tych te­re­nów oraz stan dzia­łań zbroj­nych.

 

Z wy­ra­za­mi sza­cun­ku,

ks. bp. egz. płk. An­drzej Bo­ra­tyń­ski

Ad­iu­tant Szta­bu armii Cen­trum WP

Do­wód­ca sek­cji wspar­cia du­cho­we­go Armii Cen­trum

 

 

 

Obu­dził go ostry dźwięk gwizd­ka. Mi­chał ze­rwał się na nogi i od­ru­cho­wo pod­cią­gnął pasek hełmu, za­re­pe­to­wał ka­ra­bin.

Słoń­ce le­d­wie zdą­ży­ło wznieść się nad ho­ry­zont, mgła za­le­ga­ła w za­głę­bie­niach te­re­nu sza­ro-błę­kit­ną warstwą.

– Kon­takt dwu­na­sta! Wsta­wać, de­bi­le! Kon­takt! – krzy­czał cho­rą­ży.

Wy­zna­czo­ny w plu­to­nie sza­farz biegł oko­pem mię­dzy sta­no­wi­ska­mi. Kro­pił broń, sprzęt, ludzi, be­to­no­we wzmoc­nie­nia oko­pów – sło­wem, wszyst­ko co się dało.

– Masz świę­con­kę? – spy­tał, zbli­ża­jąc się do sta­no­wi­ska Mi­cha­ła i wpraw­nie ma­cha­jąc kro­pi­dłem.

Z usta­wio­nych na wy­so­kich ty­kach gło­śni­ków za­czę­ły pły­nąć psal­my.

– Mam – od­po­wie­dział Mi­chał, ścią­ga­jąc z wia­dra worek fo­lio­wy. Nie starł z twa­rzy nie­licz­nych, draż­nią­cych kro­pli wody świę­co­nej.

Od­bez­pie­czył ka­ra­bin, po­ło­żył dwa ma­ga­zyn­ki i kilka gra­na­tów na kra­wę­dzi okopu, po­sta­wił wia­dro na spe­cjal­nie na­szy­ko­wa­nym sto­li­ku. Ktoś mo­dlił się gło­śno.

Na skra­ju pola wi­dze­nia, mię­dzy za­bu­do­wa­nia­mi, po­ja­wi­ły się pierw­sze po­sta­cie.

Za­głu­sza­jąc i psal­my, i mo­dli­twę, za­czął dud­nić wiel­ko­ka­li­bro­wy ka­ra­bin ma­szy­no­wy.

Go­to­wość. Ode­zwał się z radia głos po­rucz­ni­ka.

Nie otwie­rać ognia!

Cze­kać na roz­kaz!

Nie oba­wiał się, prze­ciw­nik był da­le­ko. Przed do­tar­ciem do umoc­nień, zo­sta­nie zdzie­siąt­ko­wa­ny przez ogień ar­ty­le­rii i broni ma­szy­no­wej.

Do nas dotrą tylko nie­do­bit­ki, po­my­ślał Mi­chał, o ile co­kol­wiek prze­drze się przez pole mi­no­we.

W końcu tak było za­wsze.

Tym razem nie było jak za­wsze. Dwa­dzie­ścia me­trów przed ich po­zy­cją wy­rósł ogrom­ny owal ja­sne­go świa­tła. Por­tal.

Zanim wrota zdą­ży­ły się osta­tecz­nie usta­bi­li­zo­wać, po­słał w nie cały ma­ga­zy­nek. Są­dząc z huku wy­strza­łów, po­dob­nie jak resz­ta od­dzia­łu. Z po­cząt­ku po­rucz­nik krzy­czał coś przez in­ter­kom, póź­niej sły­chać było już tylko trza­ski.

Przy­klęk­nął, żeby prze­ła­do­wać. Z są­sied­nie­go sta­no­wi­ska do­biegł go ma­ka­brycz­ny krzyk.

Sku­lił się w swoim oko­pie.

Wciąż sły­szał mia­ro­we dud­nie­nie WKM oraz nie­licz­ne strza­ły od­da­wa­ne przez ko­le­gów.

Usły­szał rów­nież bo­jo­we okrzy­ki i wycie nad­bie­ga­ją­cych prze­ciw­ni­ków.

Wy­chy­lił się z okopu. Kil­ka­na­ście me­trów przed jego po­zy­cją, stała ogrom­na hu­ma­no­idal­na po­stać. Wiele rze­czy po ko­niunk­cji nie speł­ni­ło ocze­ki­wań ludz­kiej wy­obraź­ni, ale aku­rat de­mo­ny sta­nę­ły na wy­so­ko­ści za­da­nia. Wy­glą­da­ły do­kład­nie tak, jak lu­dzie je sobie wcze­śniej wy­obra­ża­li.

Byle nie serią.

Musz­ka, szczer­bin­ka, spust, spust, spust…

Tra­fił, był pe­wien, że tra­fił. Nie­mal­że wi­dział kule ude­rza­ją­ce w pier­si po­two­ra.

Opu­ścił ka­ra­bin. Be­stia spoj­rza­ła mu w oczy.

Dłoń za­ci­snę­ła się na chwy­cie broni… Par­cia­ny pas nośny strze­lił, gdy nie­ocze­ki­wa­nie wy­pro­sto­wał rękę, na­pi­na­jąc wszyst­kie mię­śnie ciała. Czuł, że wy­prę­żo­ny, na­cią­gnię­ty jak stru­na unosi się w po­wie­trze.

Nie mógł ode­rwać wzro­ku od okrut­nych, zło­śli­wie uśmiech­nię­tych i prze­ra­ża­ją­co ludz­kich oczu po­two­ra. Za­tra­cał się w nich, czuł, jak obca wola de­li­kat­nie wpeł­za do jego myśli. Czuł ośli­zgłe­go ro­ba­ka cu­dzej jaźni. Mało tego, czuł że dzia­ła to w obie stro­ny.

Po­twór krzyk­nął, a w jego ryku za­brzmiał ból.

Be­stia upa­dła. Mi­chał pa­trzył z góry jak wije się na tra­wie obok jego sta­no­wi­ska. Obo­jęt­nie, nie­obec­nie ob­ser­wo­wał jak miota się w ago­nii.

Jesz­cze przez chwi­lę uno­sił się w po­wie­trzu, pa­trząc na wy­dę­te tru­chło, le­żą­ce u jego stóp.

Ciem­ność za­pa­dła do­pie­ro, gdy z im­pe­tem ude­rzył w zie­mię.

 

* * *

 

Obu­dził się w bia­łej, świe­żo kroch­ma­lo­nej po­ście­li. Ode­tchnął z ulgą. Żebra, ramię i bark bo­la­ły nie­mi­ło­sier­nie.

Pokój był duży, wy­so­ko skle­pio­ny, znaj­do­wa­ły się w nim je­dy­nie łóżko, szafa i nie­wiel­ki sto­lik z krze­słem.

Skrzyp­nę­ły otwie­ra­ne drzwi.

– Na­ka­za­no mi was po­wi­tać – po­wie­dzia­ła nie­okre­ślo­nej płci po­stać, która we­szła wraz ze zbroj­ną stra­żą.

Straż­ni­cy mieli na sobie błysz­czą­ce po­le­ro­wa­ną stalą zbro­je pły­to­we, pięk­nie, acz­kol­wiek zu­peł­nie nie­prak­tycz­nie cy­ze­lo­wa­ne w ro­ślin­ne wzory. Obaj mieli dłu­gie, kar­mi­no­we płasz­cze, spły­wa­ją­ce z ra­mion spod dłu­gich blond wło­sów. Wy­glą­da­li jak dwa za­ku­te w zbro­je che­ru­bin­ki.

– Szaty znaj­dzie­cie w sza­fie – po­wie­dział. – Straż za­cze­ka przed drzwia­mi. Pan ocze­ki­wał wa­sze­go prze­bu­dze­nia.

 

We­szli przez go­tyc­kie, ostro­łu­ko­we drzwi.

Po­miesz­cze­nie wy­glą­da­ło jak ga­bi­net. Wy­ło­żo­ne gu­stow­ną bo­aze­rią ścia­ny spra­wia­ły miłe, przy­tul­ne wra­że­nie. Je­dy­ne ume­blo­wa­nie sta­no­wi­ło prze­stron­ne, ele­ganc­kie biur­ko z wy­mosz­czo­nym ak­sa­mi­tem fo­te­lem. Dzię­ki po­trój­nym, go­mół­ko­wym oknom było za­la­ne cie­płym świa­tłem. Sufit zdo­bił ogrom­ny fresk, przed­sta­wia­ją­cy pa­ra­du­ją­ce przez duży plac cen­tau­ry. W tle wi­docz­ne były barw­ne fron­to­ny an­tycz­nych bu­dow­li.

Za biur­kiem sie­dzia­ła ka­ry­ka­tu­ral­nie chuda, nie­na­tu­ral­nie wy­so­ka po­stać. Na widok Mi­cha­ła uśmiech­nę­ła się rzę­dem krót­kich, spi­cza­stych ząb­ków. Straż­ni­cy szarp­nię­ciem zmu­si­li go, by sta­nął na środ­ku.

– Witaj w moich skrom­nych pro­gach. – Go­spo­darz ski­nął ręką, a che­ru­bi­ny wy­szły bez słowa. – Przy­kro mi z po­wo­du oko­licz­no­ści, w ja­kich się tu zja­wi­łeś.

Mi­chał nie od­po­wie­dział, głów­nie dla­te­go, że nie wie­dział co od­po­wie­dzieć. Go­spo­darz sta­nął krok przed nim.

– Nie cie­ka­wi cię, dla­cze­go aku­rat cie­bie jed­ne­go moi pod­wład­ni za­bra­li z pola bitwy? - Mi­chał wbrew woli za­darł głowę i spoj­rzał na roz­mów­cę. – To w końcu nie­li­che wy­róż­nie­nie.

– Co ze mną bę­dzie?

– Za­le­ży od cie­bie. To za­ska­ku­ją­ce, ale ty, czło­wiek, mo­żesz mieć dla mnie znacz­ną war­tość. – Go­spo­darz spoj­rzał za okno. – Za­rów­no po­znaw­czą jak i prak­tycz­ną. Po­mów­my na ta­ra­sie, dzi­siaj jest stam­tąd pięk­ny widok.

– Nie wiem nawet, z kim roz­ma­wiam.

– Je­stem Argen ein Ven­fict, Mark­graf ziem na któ­rych cię poj­ma­no – po­wie­dział otwie­ra­jąc środ­ko­we drzwi. – Do­wo­dzę cho­rą­gwia­mi wal­czą­cy­mi z two­imi ro­da­ka­mi. Moi lu­dzie nie biorą jeń­ców. – Mark­graf wy­szedł na taras i oparł się o ba­lu­stra­dę, wspar­tą na mi­nia­tu­ro­wych ko­lum­nach do­ryc­kich. – Po­dejdź, pro­szę.

Pod­cho­dząc Mi­chał pod­niósł z pliku le­żą­cych na biur­ku kar­tek nożyk do otwie­ra­nia li­stów.

Widok fak­tycz­nie za­pie­rał dech w pier­si. Wy­so­kie, przy­kry­te jesz­cze śnie­giem szczy­ty gór i uro­cza, luźno za­bu­do­wa­na miej­sco­wość two­rzy­ły pięk­ny gór­ski pej­zaż.

– Co za­mie­rzasz zro­bić? – spy­tał głów­no­do­wo­dzą­cy armii, która pod­bi­ła Niem­cy i Fran­cję, a roz­bi­ła się do­pie­ro na ba­stio­nach Po­zna­nia, Wro­cła­wia i Szcze­ci­na. – Czy może he­ro­icz­nie po­świę­cisz się i za­bi­jesz mnie, by póź­niej polec z rąk straż­ni­ków?

Mi­chał nie wie­dział, co się dalej stało. Ramię prze­szył mu ostry ból, a dłoń sama wy­gię­ła się pod nie­na­tu­ral­nym kątem. Nożyk brzęk­nął o płyty ta­ra­su.

– Po­zo­staw­my to za­gad­nie­nie w sfe­rze teo­rii – po­wie­dział Argen bez emo­cji. – Po­dejdź do mnie, odrę­twie­nie zaraz minie.

Mi­chał sta­nął obok niego, ma­su­jąc bo­lą­ce przed­ra­mię.

– Ro­zej­rzyj się. U twych stóp leży mia­stecz­ko Te­ger­nes­se. Tu bę­dzie­my osie­dlać wier­nych nam ludzi. – Mark­graf spoj­rzał na Mi­cha­ła. – Tu bę­dzie­my ich uczyć ar­ka­nów ma­gicz­nych. Rzecz jasna, tyczy się to tylko tych uta­len­to­wa­nych. Pa­mię­tasz co­kol­wiek ze swo­je­go poj­ma­nia?

– Nie, ostat­nie co pa­mię­tam to ko­la­cja i wie­czor­na msza – od­po­wie­dział, uzna­jąc że ta in­for­ma­cja nie ma zna­cze­nia.

– Ekra­no­wa­łeś i re­flek­so­wa­łeś in­ten­cję de­mo­na. – Argen pa­trzył na Mi­cha­ła prze­szy­wa­ją­co. – A na pod­sta­wie póź­niej­szych badań i te­stów sza­cu­ję, że je­steś naj­bar­dziej ape­rent­nym czło­wie­kiem, ja­kie­go spo­tka­łem.

Mi­chał nie uznał za ce­lo­we od­po­wia­dać.

– Ape­rent­ność to otwar­tość na prze­pływ ener­gii, mocy która two­rzy magię. To twój dar i ta­lent, który sta­nie się praw­dzi­wie war­to­ścio­wym, gdy go oszli­fu­jesz. – Argen po­ło­żył mu rękę na ra­mie­niu. – Pro­po­nu­ję ci naukę. Wię­cej nawet, pro­po­nu­ję byś zo­stał moim oso­bi­stym adep­tem.

– Chyba cię po­je­ba­ło – od­parł Mi­chał spo­koj­nie.

– Ro­zu­miem twoją re­ak­cję i nie będę tego trak­to­wał jak od­po­wie­dzi. – Mark­graf uśmiech­nął się, tym razem nie po­ka­zu­jąc zębów. – Prze­myśl to, sto­isz na progu nie­zba­da­ne­go. Teraz, gdy upa­dła pierw­sza kost­ka do­mi­na, i tak bę­dziesz mu­siał zro­bić ko­lej­ny krok. Chcesz wę­dro­wać sam, czy wo­lisz iść z prze­wod­ni­kiem?

– Nie za­mie­rzam…

– Do­pó­ki twoje zdol­no­ści były uśpio­ne, po­zo­sta­wa­ły asymp­to­ma­tycz­ne. Teraz efek­ty będą na­ra­stać la­wi­no­wo. Nie zdo­łasz ani tego ukryć, ani się tego wy­przeć, a chyba wiesz, co ten wasz ko­ściół robi z ta­ki­mi jak my? Stos? Tak?

– Wi­wi­kre­ma­cja…

– Masz kilka dni, od­da­ję do two­jej dys­po­zy­cji kom­na­ty dla gości. Są bez­po­śred­nio po­łą­czo­ne z bi­blio­te­ką. Znaj­dziesz tam kilka ksią­żek w swoim ję­zy­ku, choć nie bę­dzie ich wiele. W za­kre­sie tych po­miesz­czeń w żaden spo­sób nie będę ogra­ni­czał two­jej swo­bo­dy. Mamy środę, w po­nie­dzia­łek dasz mi od­po­wiedź na moją pro­po­zy­cję.

Che­ru­bi­ny od­pro­wa­dzi­ły go do jego wy­twor­ne­go miej­sca od­osob­nie­nia.

 

Ty­dzień póź­niej sie­dział w ga­bi­ne­cie, w ławce żyw­cem wy­ję­tej z pru­skie­go gim­na­zjum. Pa­trzył na za­pi­sa­ne cią­ga­mi dziw­nych znacz­ków ta­bli­ce i czuł się po­now­nie jak na lek­cjach ro­syj­skie­go w pod­sta­wów­ce.

– Mi­cha­le – po­wie­dział Mark­graf – je­że­li mam cię uczyć ar­ka­nów, mu­sisz opa­no­wać język, w któ­rym na­pi­sa­ne są te wszyst­kie księ­gi. – Wska­zał za­le­ga­ją­ce na pół­kach to­misz­cza.

– Uczę się, Mi­strzu.

– Jak widać, zbyt pa­syw­nie.

Jesz­cze raz roz­wa­żył swoją sy­tu­ację i nie­odmien­nie do­szedł do tych sa­mych wnio­sków. Moż­li­wo­ści uciecz­ki na razie nie wi­dział. Nie miał też po­ję­cia, co by z nim zro­bio­no gdyby od­mó­wił współ­pra­cy, a tak miał więk­szą swo­bo­dę, a więc i wię­cej moż­li­wo­ści. Do tego prze­ciw­nik nie­ja­ko wkła­dał mu broń do ręki.

– Robię, co mogę, nic nie po­ra­dzę, że nigdy nie spo­tka­łem się z czymś takim – od­po­wie­dział spo­koj­nie. – W na­szym ję­zy­ku liter jest znacz­nie mniej.

– Ko­lej­ny raz po­wta­rzam, chart jest wię­cej, po­nie­waż ozna­cza­ją całe sy­la­by. – Argen pa­trzył na niego z po­li­to­wa­niem. – Jest wię­cej kom­bi­na­cji.

– Pa­mię­tam. Po pro­stu…

– Nie ro­zu­miem cię, to nie tylko twój je­dy­ny obo­wią­zek, ale i je­dy­na roz­ryw­ka. Tym­cza­sem tobie zaj­mu­je dwa ty­go­dnie opa­no­wa­nie pod­sta­wo­wych zna­ków! Co bę­dzie, gdy przej­dzie­my do al­fa­be­tu hie­ro­fa­nicz­ne­go?

 

* * *

 

Mistrz sie­dział na pod­ło­dze w po­zy­cji kwia­tu lo­to­su i me­dy­to­wał.

A Mi­chał stał i ob­ser­wo­wał dużą, ide­al­nie pustą salę. Czuł pod­nie­ce­nie, czyż­by pierw­sze za­ję­cia do­ty­czą­ce magii sensu stric­te? Czyż­by w końcu miał się na­uczyć cze­goś wy­kra­cza­ją­ce­go poza ma­te­ma­ty­kę, fi­zy­kę, bio­lo­gię czy przede wszyst­kim język?

Pra­cow­nia ani­mi­stycz­na.

Miesz­kał na zamku dość długo, by wie­dzieć, że nic nie jest tu przy­pad­ko­we. Za­czy­na­jąc od ka­mie­ni i wzoru po­kry­wa­ją­cej pod­ło­gę mo­zai­ki, przez układ fre­sków i barw­nych wi­tra­ży, a koń­cząc na skom­pli­ko­wa­nym ży­ran­do­lu.

– Mi­cha­le, dziś przej­dziesz pierw­szy test – po­wie­dział Argen, nie zmie­nia­jąc po­zy­cji.

– Tak, Mi­strzu.

– Jeśli przej­dziesz go po­zy­tyw­nie, roz­pocz­nie­my naukę wła­ści­wą – na­uczy­ciel nawet nie otwo­rzył oczu. – Je­stem pe­wien, że sobie po­ra­dzisz, tak z te­stem, jak z nauką. Twoja zna­jo­mość ję­zy­ka po­zo­sta­wia jesz­cze wiele do ży­cze­nia, lecz dalej do­sko­na­lić się mo­żesz już pod­czas nauki Ar­ka­nów.

Mi­chał nie sko­men­to­wał.

– Stań na tej sze­ścio­ra­mien­nej gwieź­dzie.

Sta­nął we wska­za­nym miej­scu. Był teraz do­kład­nie na środ­ku sali, pod ży­ran­do­lem.

Uświa­do­mił sobie, że we wszyst­kich in­nych po­miesz­cze­niach, świa­tła do­star­cza­ją roz­licz­ne lampy i kin­kie­ty. Przyj­rzał się kon­struk­cji nad swoją głową i do­strzegł, że nie ma tam miej­sca na żaden pło­mień ani ża­rów­kę.

– Spójrz mi w oczy – po­wie­dział roz­ka­zu­ją­co Mistrz.

Szli­fo­wa­ne krysz­ta­ły cicho po­dzwa­nia­ły.

Po­wo­li za­czy­nał czuć. Czuć całym cia­łem i całym sobą.

Nagle wszyst­ko uci­chło, jakby ktoś na­krył go gru­bym, szkla­nym klo­szem. Wokół za­le­gła ciem­ność.

 

Czuł, że idzie.

Ob­ser­wo­wał oto­cze­nie przez swoje oczy. Chciał się za­trzy­mać, lecz szedł. Chciał krzy­czeć, lecz za­ci­skał usta w mil­cze­niu.

Mijał po­ka­le­czo­ne szrap­ne­la­mi drze­wa oraz wi­dział szy­ku­ją­cych się do walki ludzi i go­bli­ny.

Czuł się jak pa­sa­żer w sa­mo­cho­dzie.

Usły­szał jak wy­po­wia­da obce słowa w nie­zna­nym, chra­pli­wym ję­zy­ku. Usły­szał jak ktoś mu od­po­wia­da.

Otwo­rzył trzy­ma­ną w ręku, za­pi­sa­ną zna­ka­mi książ­kę.

Za­śmiał się.

Ciem­ność.

Znowu szedł, sły­szał jak kule i szrap­ne­le prze­la­tu­ją tuż obok, nie­mal mu­ska­jąc jego po­licz­ki.

Zna­jo­my dźwięk psal­mów.

Tra­wia­ste zbo­cze z lasem na szczy­cie, gdzie­nie­gdzie nie­wiel­kie wy­brzu­sze­nia trawy bły­ska­ją­ce ogniem wy­strza­łów.

Przed nim oko­pa­ny BWP.

Wbrew woli mach­nął od nie­chce­nia ręką, a po­jazd wy­fru­nął w po­wie­trze, upa­da­jąc na nad­bie­ga­ją­cych żoł­nie­rzy.

Szedł dalej.

Lu­dzie gi­nę­li wokół. Umie­ra­li sie­cze­ni sza­bla­mi, rą­ba­ni ta­sa­ka­mi, roz­ry­wa­ni gra­na­ta­mi.

Ktoś wylał na niego wia­dro lo­do­wa­tej wody. Za­trzy­mał się.

Był już na gra­ni­cy lasu.

Przed nim stał żoł­nierz.

Ke­vla­ro­wy hełm, ka­mi­zel­ka sztur­mo­wa, sza­lo­ko­mi­niar­ka na szyi.

Jest zimno, do­tar­ło tępo do Mi­cha­ła.

Żoł­nierz za­mo­czył rękę w wia­drze i skro­pił go, kre­śląc w po­wie­trzu znak krzy­ża.

Krzy­czał?

– Sanc­te Mi­cha­el Ar­chan­ge­le, de­fen­de nos in pro­elio! – Mi­chał czuł, że robi krok w jego stro­nę. – Con­tra ne­qu­itiam et in­si­dias dia­bo­li esto pra­esi­dium. Im­pe­ret illi Deus, sup­pli­ces de­pre­ca­mur!

– Tuque, Prin­ceps mi­li­tiae Ca­ele­stis, sa­ta­nam alio­sque spi­ri­tus ma­li­gnos! – Trzy po­sta­cie zbli­ży­ły się, gło­śno od­ma­wia­jąc mo­dli­twę. Zmu­sił się do od­wró­ce­nia głowy w tym kie­run­ku.

– Qui ad per­di­tio­nem ani­ma­rum per­va­gan­tur in mundo!

– Di­vi­na vir­tu­te in in­fer­num de­tru­de!

– Amen! – Wy­rze­kli jed­no­cze­śnie. Mi­chał się za­trzy­mał.

– Vade retro sa­ta­nis! – Krzyk­nął sto­ją­cy przed nim żoł­nierz. Czuł, że prze­krzy­wia głowę.

Potem był ból, po­twor­ny, skrę­ca­ją­cy trze­wia ból, jakby ktoś wbi­jał mu w mózg za­rdze­wia­łe gwoź­dzie.

Po nie­koń­czą­cym się cier­pie­niu na­sta­ła ciem­ność.

 

* * *

 

Czuł, że tonie. Lo­do­wa­ta woda wdzie­ra­ła mu się w usta, przy każ­dym wde­chu.

Szar­pał się z ca­łych sił, wal­czył, trzy­ma­ny krzep­ki­mi rę­ko­ma.

Nagle wy­cią­gnię­to go i rzu­co­no na przy­krę­co­ne do pod­ło­gi krze­sło. Ręce i kost­ki krę­po­wa­ły kaj­dan­ki.

Po­miesz­cze­nie miało nisko skle­pio­ny sufit i de­pre­syj­nie be­to­no­we ścia­ny. Bun­kier? Piw­ni­ca?

– Wiesz, dla­cze­go prze­naj­święt­sza Rzecz­po­spo­li­ta nie po­dzie­li­ła losu Fran­cji i Nie­miec? – Prze­słu­chu­ją­cy za­czął, nie dając mu nawet czasu na wzię­cie od­de­chu. – Dla­cze­go jest groź­niej­sza niż po­tęż­na Fe­de­ra­cja Ro­syj­ska?

Mi­chał nie od­po­wie­dział, łap­czy­wie chwy­ta­jąc po­wie­trze cie­szył się swo­bo­dą od­de­chu.

– Rzecz jasna, było kilka czyn­ni­ków – kon­ty­nu­ował – prze­sta­rza­ły sprzęt, nie­usz­ko­dzo­ny im­pul­sem elek­tro­ma­gne­tycz­nym, sto­sun­ko­wo młoda, jed­no­rod­na po­pu­la­cja, et ce­te­ra Lecz wiesz co było naj­waż­niej­sze?… Wiara!

Wal­nął pię­ścią w stół i wstał.

– I dla­te­go, śmie­ciu, je­steś taki kurwa nie­bez­piecz­ny. – Pa­trzył Mi­cha­ło­wi z bli­ska w oczy. – Bo wrzu­ci­li­śmy cię wła­śnie do wanny je­ba­nej wody świę­co­nej, a na tobie nie ma nawet znaku. – Usiadł i za­pa­lił pa­pie­ro­sa. – Więc teraz po­wiesz do­kład­nie wszyst­ko, co będę chciał, żebyś po­wie­dział…

– Je­stem ka­pral Mi­chał Ser­du­ik, Czwar­ty Ochot­ni­czy Pułk Pie­cho­ty Zmo­to­ry­zo­wa­nej…

– Morda w kubeł! – Major aż opluł stół gu­biąc pa­pie­ro­sa. – Od­po­wia­daj na py­ta­nia…

– Nie prze­kli­naj­cie, ma­jo­rze – po­wie­dział męż­czy­zna opar­ty o ścia­nę. Pod roz­pię­tą bluzą mun­du­ro­wą widać było czar­ną ko­szu­lę z ko­lo­rat­ką. – I po­zwól­cie mu mówić.

Mi­chał roz­po­znał w nim żoł­nie­rza, który za­szedł mu drogę.

– Dla­cze­go niby…

– Po­nie­waż ma­jo­rze nie chce­cie, aby Świę­te Ofi­cjum od­nio­sło wra­że­nie, że mi prze­szka­dza­li­ście – uśmiech­nął się nie­ład­nie.

 

 La­bo­ra­to­rium ulo­ko­wa­no w po­zba­wio­nym okien lochu. Nie­któ­re od­czyn­ni­ki i mik­stu­ry były bar­dzo wraż­li­we na świa­tło.

Mistrz Argen pra­co­wał. W sku­pie­niu od­mie­rzał pre­cy­zyj­ne por­cje skład­ni­ków i pół­pro­duk­tów. Za­wa­hał się, gdy prze­rwa­ło mu gło­śne pu­ka­nie w ma­syw­ne, okute stalą drzwi.

– Wejść – roz­ka­zał, wsy­pu­jąc za­war­tość pró­bów­ki do zbior­nicz­ka osa­do­we­go.

– Ja­śnie Panie, na­ka­za­li­ście za­mel­do­wać, gdy bę­dzie­my mieli ja­kie­kol­wiek in­for­ma­cje – po­wie­dział stary, do­stat­nio odzia­ny czło­wiek nie prze­kra­cza­jąc progu. – Zo­stał wzię­ty żyw­cem i prze­szedł już wstęp­ne śledz­two. Wiemy, że bę­dzie prze­wie­zio­ny do War­sza­wy jesz­cze dziś wie­czo­rem. Re­ali­za­cja planu prze­bie­ga więc zgod­nie z ter­mi­na­mi.

– To pewne in­for­ma­cje? – spy­tał mark­graf nie od­wra­ca­jąc wzro­ku od umiesz­czo­ne­go w wy­wa­rze ter­mo­me­tru.

– Tak – od­parł męż­czy­zna.

– To do­brze – od­po­wie­dział Argen nie po­świę­ca­jąc czło­wie­ko­wi już wię­cej uwagi. – Bar­dzo do­brze.

 

Mi­chał nie sta­wiał oporu. Ani wtedy, gdy we­szli do jego cia­snej, po­zba­wio­nej wszel­kich urzą­dzeń celi, ani gdy za­rzu­ca­li mu na głowę gruby, czar­ny worek. Po­szedł po­kor­nie, ze spo­ko­jem ska­zań­ca, pew­ne­go nie­uchron­no­ści swo­je­go losu. Dwóch ro­słych spe­cjal­sów pro­wa­dzi­ło go mię­dzy sobą, mocno trzy­ma­jąc jego ra­mio­na. Co miał­by osią­gnąć ucie­ka­jąc? Zu­peł­nie obo­jęt­nie po­zwo­lił wsa­dzić się do sa­mo­cho­du, a póź­niej wpro­wa­dzić po dłu­giej sta­lo­wej ram­pie na po­kład sa­mo­lo­tu.

Dzię­ki temu nie uszko­dzo­no go w trak­cie trans­por­tu.

 

Wpro­wa­dzo­no go do schlud­ne­go, skąpo urzą­dzo­ne­go po­ko­ju. Przez małe okna wle­wał się blask słoń­ca. Gdy straż­ni­cy wy­szli, usiadł na krze­seł­ku przy szkol­nej ławce.

Od rana czuł się za­gu­bio­ny, to był pierw­szy dzień, gdy na­kar­mio­no go do syta, choć pro­sto. Po­zwo­lo­no mu nawet wejść pod prysz­nic.

– Szczęść Boże.

Aż się po­de­rwał, gdy z roz­ma­chem otwar­to drzwi. Ksiądz miał na sobie su­tan­nę, a nie zdar­ty, po­lo­wy mun­dur, ale i tak go po­znał.

– Spo­koj­nie synu – po­wie­dział ka­zno­dzie­ja. – Usiądź.

Po­słu­chał, nie­pew­nie opusz­cza­jąc się na sie­dze­nie. Ksiądz zajął miej­sce po dru­giej stro­nie ławki.

– Wy­bacz po­lo­we wa­run­ki. Gmach Se­mi­na­rium nie był prze­wi­dzia­ny do peł­nie­nia funk­cji aresz­tu. Dziś wie­czór zo­sta­niesz prze­słu­cha­ny przez przed­sta­wi­cie­li Świę­te­go Ofi­cjum. – Mi­chał nie zdo­łał po­wstrzy­mać drże­nia. – Nie oba­wiaj się. Oj­co­wie in­kwi­zy­to­rzy będą sta­ra­li się oca­lić twoją nie­śmier­tel­ną duszę. – Ka­pe­lan sie­dział pa­trząc na więź­nia prze­ni­kli­wym wzro­kiem. – Czy chcesz mi jesz­cze o czymś opo­wie­dzieć?

Mi­chał bał się jego wzro­ku, ze spusz­czo­ną głową pa­trzył pod swoje nogi.

– Nie, księ­że – od­po­wie­dział w końcu, po ner­wo­wo prze­dłu­ża­ją­cym się mil­cze­niu.

– Synu, je­stem tu, by ci pomóc. – Ka­pe­lan wstał i pod­szedł do okna. – Chcę dobra nawet tych owie­czek, które otar­ły się o Zło.

– Nie zro­bi­łem ni­cze­go złego ojcze.

– Ro­zu­miem – po­wie­dział ksiądz, fleg­ma­tycz­nie wy­glą­da­jąc za okno. – Lecz mu­sisz pa­mię­tać, że wy­ro­ki sług in­kwi­zy­cji są su­ro­we. Muszą takie być.

– Mam czy­ste su­mie­nie…

– Uści­sną­łeś rękę Złego. Przy­ją­łeś jego nauki. – Ka­pe­lan od­wró­cił się szyb­kim ru­chem od okna.

– Mu­sia­łem…

– Synu, po­świę­ci­łeś życie wiecz­ne, bojąc się stra­cić życie do­cze­sne. – Ksiądz oparł się rę­ko­ma o ławkę. – To zro­zu­mia­łe. To ludz­kie. Lecz ten wybór… – Ka­pe­lan za­wa­hał się. – Ten wybór otwo­rzył furt­kę w twej duszy. Za twoją zgodą, i przez tą zgodę pa­ra­łeś się magią, czar­no­księ­stwem.

W Mi­cha­le na­ra­stał strach.

– Je­że­li in­kwi­zy­cja uzna, że… – za­czął.

– Tak, je­że­li zo­sta­niesz uzna­ny za czar­no­księż­ni­ka… – Ka­pe­lan zro­bił efek­tow­ną pauzę. – Dla­te­go mu­sisz do­kład­nie i ze szcze­gó­ła­mi wszyst­ko mi opo­wie­dzieć.

– Wszyst­ko co wie­dzia­łem, wy­ja­wi­łem już wcze­śniej – od­parł Mi­chał.

– Synu, ro­zu­miem twoją fru­stra­cję, ale to na­praw­dę ważne. – Ksiądz usiadł spla­ta­jąc ręce na brzu­chu. – Nie­kie­dy, gdy spoj­rzy­my na wy­da­rze­nia z dy­stan­su czasu, do­strze­ga­my wię­cej, niż wcze­śniej.

Mi­chał za­czął mówić. Naj­pierw po­wo­li i cicho, póź­niej pew­nie i szyb­ko. Reszt­ki na­dziei dały mu na to siły. W końcu, roz­ma­wiał z nim jesz­cze ka­pe­lan, nie in­kwi­zy­tor.

 

Bły­snę­ły fle­sze. Mi­chał od­ru­cho­wo za­sło­nił oczy ręką. Sala są­do­wa była pełna dzien­ni­ka­rzy.

Straż­ni­cy po­pro­wa­dzi­li go plek­si­gla­so­wym tu­ne­lem do wy­ko­na­nej z tego sa­me­go two­rzy­wa klat­ki, a na­stęp­nie po­sa­dzi­li na twar­dej, drew­nia­nej ławie. Lampy apa­ra­tów bły­ska­ły nie­zno­śnie. Po­wi­nien już przy­wyk­nąć. Która to już roz­pra­wa? No tak – ostat­nia.

Jego obroń­ca fleg­ma­tycz­nie i od nie­chce­nia skła­dał ja­kieś pa­pie­ry. Ot tak, żeby zająć czymś ręce.

– Pro­szę wstać, sąd ogło­si wyrok – po­wie­dział sę­dzia spra­woz­daw­ca. – Wyrok w imie­niu Rze­czy­po­spo­li­tej Pol­skiej z bło­go­sła­wień­stwem Świę­te­go Ofi­cjum – ogło­sił gdy wszy­scy wsta­li.– Sąd w skła­dzie tu obec­nym po­sta­no­wił…

 

Świa­tło, które wdar­ło się przez otwar­te drzwi wana, ośle­pi­ło go na chwi­lę po­tę­gu­jąc obez­wład­nia­ją­cy strach. To już? Krzep­kie ręce chwy­ci­ły go za ra­mio­na i bru­tal­nie po­de­rwa­ły z ławki, upadł na ko­la­na. Skute ręce utrud­nia­ły utrzy­ma­nie rów­no­wa­gi. Ponad licz­nym tłu­mem do­strzegł wy­so­ki stos z usta­wio­ną na szczy­cie plat­for­mą i gru­bym, pio­no­wym palem.

Do­tar­ła do niego nie­uchron­ność za­sły­sza­ne­go kilka dni temu wy­ro­ku. Zwie­rzę­ce prze­ra­że­nie zmro­zi­ło mu krew w ży­łach. Rzu­cił się na pod­ło­gę, wście­kle wierz­ga­jąc no­ga­mi. Schwy­ci­li go za czar­ne ubra­nie i po­wle­kli w stro­nę tyl­nych, sze­ro­ko otwar­tych drzwi fur­go­net­ki. Pró­bo­wał wal­czyć o swoje życie, za­pie­ra­jąc się sto­pa­mi o bocz­ne słup­ki. Mocne ude­rze­nie drew­nia­nej kolby po­zba­wi­ło go przy­tom­no­ści.

Gdy się obu­dził, miał dużo więk­sze pole ma­new­ru. Łań­cu­chy były na tyle dłu­gie, że mógł dojść nie­mal do kra­wę­dzi plat­for­my, o śred­ni­cy metra. Miał stąd dużo lep­szy widok. Eg­ze­ku­cja zgro­ma­dzi­ła całą masę ludzi ze sto­li­cy i oko­lic, ga­wiedź ci­snę­ła się upchnię­ta nawet w bocz­nych ulicz­kach.

Ostry za­pach ben­zy­ny i so­sno­we­go drze­wa wier­cił Mi­cha­ło­wi w nosie. Do­tar­ło do niego, gdzie się znaj­du­je. Ze­rwał się na równe nogi, omal nie spa­da­jąc z po­de­stu. Na wiel­kich te­le­bi­mach jakiś ka­zno­dzie­ja em­fa­tycz­nie pe­ro­ro­wał, z gło­śni­ków nio­sło się grzmią­ce ka­za­nie. Mi­chał ro­zej­rzał się szu­ka­jąc drogi uciecz­ki i bez­na­dziej­nie szar­piąc łań­cuch. Prze­ma­wia­ją­cy za­koń­czył ostrym tonem, a z tłumu pod­niósł się wrzask.

Spo­strzegł, że obraz na ekra­nie się zmie­nił, po­ka­zy­wał teraz od­święt­ny, ubra­ny w ga­lo­we mun­du­ry po­czet, który zbli­żał się z po­chod­nią do stosu.

Mi­chał krzy­czał. Wył. Z ca­łych sił, lecz mimo to, nie był w sta­nie prze­krzy­czeć tłumu.

Z gło­śni­ków spo­koj­nie pły­nę­ła pieśń re­li­gij­na, tym­cza­sem Mi­chał za­czął czuć na­ra­sta­ją­ce z każdą chwi­lą cie­pło. Drew­no zbie­ra­no w po­śpie­chu, nie było więc do­sta­tecz­nie wy­su­szo­ne i po­mi­mo su­te­go ob­la­nia ben­zy­ną roz­pa­la­ło się po­wo­li, lecz nie­ubła­ga­nie. Gdy tem­pe­ra­tu­ra za­czę­ła sta­wać się nie­moż­li­wa do wy­trzy­ma­nia, zre­zy­gno­wał. Osu­nął się na go­rą­ce belki po­de­stu, wsłu­chu­jąc się w ogłu­sza­ją­cy ryk ga­wie­dzi. Chciał krzy­czeć, ale w go­rą­cym, coraz bar­dziej za­dy­mio­nym po­wie­trzu cięż­ko było zła­pać od­dech. Deski, na któ­rych sie­dział za­czy­na­ły pa­rzyć go przez spodnie. Po chwi­li, na kra­wę­dzi pla­for­my, do­strzegł pierw­sze, nie­wiel­kie ję­zycz­ki ognia. Po­wo­li prze­sta­wał wi­dzieć ota­cza­ją­cy go jesz­cze świat. Dym i naf­to­we opary po­zba­wia­ły go po­wo­li przy­tom­no­ści.

W ma­li­gnie znów prze­niósł się do mięk­kie­go, wy­god­ne­go łóżka w prze­stron­nym, zam­ko­wym po­ko­ju. Mistrz sta­nął mu przed ocza­mi jak żywy, całą swą nie­na­tu­ral­ną po­sta­cią. Przy­kuc­nął przy nim i po­ca­ło­wał go w usta.

Wtedy to po­czuł. Po­czuł, że ma moc i wie, jak ją wy­ko­rzy­stać. Prze­stał czuć śmier­dzą­cy dym i upo­rczy­wą tem­pe­ra­tu­rę. Ze­rwał się na równe nogi wy­wo­łu­jąc wy­jąt­ko­wo gło­śny ryk tłumu.

Ksiądz na ekra­nie znów pe­ro­ro­wał, być może re­la­cjo­no­wał ce­re­mo­nię. W ota­cza­ją­cym go ha­ła­sie, mie­sza­ni­nie wycia i trans­mi­sji nie był w sta­nie zro­zu­mieć, co mówi.

Sta­nął na kra­wę­dzi plat­for­my i sku­pił drob­ną część roz­pie­ra­ją­cej go ener­gii na za­mknię­tych na jego nad­garst­kach kaj­da­nach. Że­la­zne bran­so­le­ty eks­plo­do­wa­ły w setki drzazg.

W jego stro­nę zbli­ży­ła się osa­dzo­na na wy­się­gni­ku ka­me­ra.

 

Mistrz Argen ein Ve­ne­fict uśmie­chał się obej­mu­jąc dłoń­mi dużą, ob­sy­dia­no­wą kulę.

Sztab sie­dział zgro­ma­dzo­ny w mil­cze­niu. Wódz go­bli­nów był nie­za­do­wo­lo­ny, jego wo­jow­ni­ków wy­klu­czo­no z udzia­łu w ope­ra­cji.

– Go­to­we – po­wie­dział mark­graf.

– Cho­rą­ży? – spy­tał ge­ne­rał w mun­du­rze Bun­de­sweh­ry.

– Wszyst­kie od­dzia­ły KSK po­twier­dzi­ły go­to­wość – za­mel­do­wał sie­dzą­cy przy skom­pli­ko­wa­nej ra­dio­sta­cji żoł­nierz.

– Panie, moi wo­jow­ni­cy są go­to­wi, mogą… – za­czął wódz.

– Nie. – Sta­now­czo wszedł mu w słowo mark­graf. – W tej bi­twie wezmą udział wy­łącz­nie lu­dzie.

– Czy to roz­sąd­ne, by całą walkę opie­rać na na­jem­ni­kach? – Go­blin dalej pró­bo­wał ar­gu­men­to­wać.

– De­cy­zja za­pa­dła. – Uciął krót­ko Argen.

 

Reszt­ki stosu wa­la­ły się wśród po­gię­tych ba­rie­rek prze­ciw­tłu­mo­wych. Na placu pa­no­wał chaos. Im­plo­zja spo­wo­do­wa­na roz­dar­ciem wy­wo­ła­ła po­tęż­ne znisz­cze­nia. Po­pę­kał nawet as­falt i fron­ty oko­licz­nych bu­dyn­ków. Wokół sza­la­ły de­mo­ny i widma, które mimo, że roz­dar­cie trwa­ło le­d­wie se­kun­dy, licz­nie wdar­ły się do tego świa­ta.

Pa­pie­ska Gwar­dia Wa­do­wic­ka i woj­ska gar­ni­zo­no­we były za­ję­te walką. Po­li­cja usi­ło­wa­ła opa­no­wać pa­ni­kę i ewa­ku­ować tłum. BOR pró­bo­wał wy­pro­wa­dzić VIP-ów. Nikt nie prze­wi­dział ta­kie­go roz­wo­ju wy­da­rzeń.

Mi­chał stał wśród roz­rzu­co­nych szcząt­ków krzy­cząc w dziw­nym, nie­zro­zu­mia­łym ję­zy­ku.

Żoł­nie­rze wy­bie­ga­li z por­ta­lu czwór­ka­mi, szyb­ko i bar­dzo bli­sko sie­bie. Zgod­nie z pla­nem ewa­ku­acji zna­leź­li się do­kład­nie za ple­ca­mi Mi­cha­ła. Szyb­ko za­ję­li wy­zna­czo­ne sek­to­ry, a przed­ostat­ni z nich za­apli­ko­wał mu strzał­kę ze środ­kiem usy­pia­ją­cym. Mi­chał nie­mra­wo i już nie­przy­tom­nie spró­bo­wał do­się­gnąć jej ręką. Chwi­lę stał tak, w dziw­nej po­zy­cji, nim upadł.

Sa­ni­ta­riu­sze spraw­nie prze­ło­ży­li go na nosze i ru­szy­li bie­giem w stro­nę por­ta­lu.

Na­jem­ni­cy nie wda­wa­li się w walkę i wy­co­fa­li za ze­spo­łem ewa­ku­acyj­nym. Nikt nie zwró­cił uwagi na nie­wiel­ką skrzy­nię, którą zo­sta­wi­li za sobą.

 

Od chwi­li, gdy medyk wstrzyk­nął Mi­cha­ło­wi wy­bu­dza­ją­cą mie­szan­kę mi­nę­ły może dwie go­dzi­ny. W tym cza­sie po­zwo­lo­no mu się umyć i dojść do sie­bie.

Wpro­wa­dzo­no go do zna­ne­go mu ga­bi­ne­tu. Mistrz już cze­kał z kie­li­chem w dłoni.

Mi­chał stał osłu­pia­ły. Mistrz po­dą­żył za jego wzro­kiem.

– Tak, za­sa­da zmia­ny licz­by zia­ren w ko­mór­kach pod­sta­wo­wych ma­te­rii była mi znana od dawna. Sta­no­wi pod­sta­wę al­che­mii. – Mark­graf pa­trzył z dumą na swoje dzie­ło. – Choć przy­znam, że nie przy­szło mi do głowy tak nisz­czy­ciel­skie jej wy­ko­rzy­sta­nie.

Za oknem, wi­dział nie­wiel­ki z tej od­le­gło­ści obłok pyłu, gazu i ognia ukła­da­ją­cy się w kształt nu­kle­ar­ne­go grzy­ba.

– Wy­ko­rzy­sta­łeś mnie… – wy­szep­tał Mi­chał.

– Nie­ste­ty, te­le­por­ta­cja wiąże się z pew­ny­mi pro­ble­ma­mi – od­parł po chwi­li mistrz. – Więc mu­sia­łem wy­sta­wić cię na pewne ry­zy­ko.

– Ty…

– Spo­koj­nie, Mi­cha­le. – Argen od­wró­cił się do niego. – Od­no­śnie te­le­por­ta­cji, je­stem pe­wien, że chęt­nie po­znasz szcze­gó­ły. W two­jej kom­na­cie po­le­ci­łem zo­sta­wić od­po­wied­nie księ­gi.

– Nigdy nie będę… – Mi­chał uciął zda­nie. Przed ocza­mi sta­nął mu osnu­ty dymem widok z War­szaw­skie­go stosu.

– Gdy­byś nie chciał, nie wy­ko­rzy­stał­byś tej mocy, którą ci dałem, nie byłem wtedy w sta­nie zmu­sić cię do cze­go­kol­wiek – po­wie­dział Argen do­bit­nie. – Ale chcia­łeś, i oka­za­łeś się na­praw­dę obie­cu­ją­cym adep­tem.

– To zna­czy? – spy­tał Mi­chał zre­zy­gno­wa­ny.

– Opła­ci­ło się cie­bie ra­to­wać.