Bunt

– Jest idealna.

W głosie Ongiego Kadana brzmiały duma i triumf. Igar Tannu ponownie spojrzał na przedstawioną mu dziewczynę i upewnił się w przekonaniu, że nie potrafi podzielić pewności towarzysza.

– No, nie wiem – mruknął.

Ongi roześmiał się.

– Mamy tę, której potrzebujemy. Księżycową dziewczynę, zmartwychwstałą wojowniczkę.

Igar zacisnął wargi w pełnym niesmaku grymasie, jak zawsze, gdy słyszał tę absurdalnie nadętą przepowiednię. Teraz konfrontował ją z rzeczywistością.

Księżycowa dziewczyna, zmartwychwstała wojowniczka patrzyła na mężczyzn spode łba i lekko kołysała się na piętach. Zabrudzona sukienka z surowego płótna okrywała jej chude ciało.

– Jak się nazywasz? – spytał Tannu.

Dziewczyna drgnęła, spłoszony wzrok skierowała na Ongiego. Pośpieszył z pomocą:

– Urodziła się jako Mandula Anisz. Ale teraz to Iren Emese.

– Opowiedz mi o jej zmartwychwstaniu.

– Wyczuwam chęć przyczepienia się do szczegółów, Igarze. Ale dobrze. Ten punkt rzeczywiście musiał zostać nieco nagięty. Dotarły do nas wieści, że pewna dziewczyna ze znakiem księżyca na czole zmarła i oczekuje się jej powrotu. Jednak uparcie pozostawała w grobie. Niespodzianka, przyznasz. Na szczęście nie wszyscy zmarnowali ten czas na bierne czuwanie. Znalazłem ją, tę tutaj. Niezwykle podobną do tamtej. Potwierdzili to nawet rodzice zmarłej i z radością powitali powstałą z mogiły córkę.

– Ach, tak. – Czarne, lekko skośne oczy Igara zwęziły się jeszcze bardziej.

– Oczywiście, nie za darmo. Zasłużyli na rekompensatę. Sporo przeszli.

– Czyżby nasi nekromanci znowu zawiedli?

Zapatrzony w dziewczynę Ongi musiał nie wyczuć kpiny w głosie towarzysza, bo wzruszył ramionami i zaczął tłumaczyć:

– Nekromanci? To przecież oszuści. Aszodanie mają swoich tynkturzystów, próbujących zamienić zwykłe metale w złoto, a my naszych nekromantów. Jedni i drudzy są tak samo skuteczni. W wyciąganiu pieniędzy. Jedni warci drugich.

Igar podszedł do dziewczyny i odsunął jej skołtunioną grzywkę, odsłaniając szary księżyc na czole. Skrzywił się niechętnie na widok koślawego tatuażu i wciąż poczerwieniałej wokół niego skóry.

– To można łatwo poprawić. – Szybko zareagował Ongi, podchodząc kilka kroków. Położył dłoń na czole dziewczyny, przymknął oczy. Trwał tak chwilę, aż począł drżeć, a na skroniach pojawiły mu się krople potu. Wreszcie oderwał rękę i z pełnym zadowolenia uśmiechem przyjrzał się swojemu dziełu.

Księżyc pulsował delikatnym, srebrzystym światłem. Igar przyznał w duchu, że wygląda efektownie. Jednak Ongi sprawiał wrażenie, jakby miał zaraz zemdleć. Ta mała sztuczka wyczerpała go. Magia była zdecydowanie przeceniana; w ogromnej większości przypadków polegała na wywoływaniu chwilowych iluzji, drobnych transformacjach, niemal kuglarskich sztuczkach. A ilość sił, jakie pochłaniała, zazwyczaj okazywała się niewspółmierna do efektów.

Ale Ongi był uszczęśliwiony, Igar więc nie podzielił się z nim swoimi przemyśleniami.

– Ładnie – orzekł. – Tylko czy ktokolwiek się na to nabierze?

– Oczywiście. Jednak w tym już twoja głowa. Wierzę w ciebie.

Igar wciąż nie wyglądał na przekonanego.

– Nie lekceważ siły legendy. Ludzie na nią czekają, wystaczy im ją podetknąć pod nos. Dostarczyłem dziewczynę idealną. Niemal idealną. To dla dobra rebelii, pamiętaj.

Igar Tannu westchnął i pokiwał głową.

 

***

 

Dziewczyna szła środkiem szpaleru, a dziesiątki par oczu obserwowały ją uważnie. W sali obrad ratusza miasta opanowanego przez buntowników panowało zupełne milczenie. Igar Tannu z dobrego miejsca obserwował idącą. Lepsze mieli tylko generał Hagar Szamok i towarzyszących mu sześciu mężczyzn z ogolonymi głowami, w ascetycznych, czarnych szatach. Krzewiciele odnowionej wiary, samozwańczy kapłani zasadniczej bogini Dii. Igar z trudem powstrzymywał okazywanie im swojej niechęci. Wciąż było na to za wcześnie.

Skupił wzrok na dziewczynie. Musiał przyznać, że prezentuje się dobrze. Jeszcze rano zastanawiał się, czy lekka skórzana zbroja nie jest zbyt archaiczna, ale teraz uznał, że po prostu robi wrażenie. Tak można było wyobrażać sobie personifikację starej legendy. Ciemne włosy upięto do tyłu, zapleciono w prosty warkocz. Nic nie zasłaniało czoła, na którym wyraźnie jaśniało księżycowe znamię. Nie była piękna, jednak biła od niej jakaś siła, spotęgowana panującą w sali atmosferą.

Szła prosto, z dumnie uniesioną głową, dokładnie tak, jak ją nauczył. Zignorowała szloch, który nagle przeciął ciszę. Igar poruszył się niespokojnie – opłacona „matka” księżycowej głośno wytarła nos. Miał nadzieję, że jej starania, by wypaść wiarygodnie, nie przerodzą się w groteskę.

Ale nikt nie zwracał uwagi na starą kobietę. Wszyscy patrzyli, jak dziewczyna z przepowiedni zbliża się do generała Szamoka, by oddać mu hołd i przypieczętować jego władzę nad powstaniem. Stanęła przed dowódcą i jego ponurą świtą, zawahała się i rozejrzała wokół. Odwróciła się w lewo, niemal przebiegła kilka kroków i runęła na kolana, tuż przed ławą, na której zasiedli oficerowie Szamoka. W stodole zapanował gwar, szyje wyciągnęły się, bo każdy chciał widzieć, co się wydarzyło.

Dziewczyna pokornie klęczała przed pułkownikiem Vilmosem Harmatem, do niedawna prawą ręką generała, od niedawna w niełasce. Kapłani skutecznie przekonali Szamoka, że nie może otaczać się ludźmi o tak niepewnej moralności.

Wszyscy patrzyli na tę scenę w zdumieniu, a najbardziej zaskoczony był sam Harmat. Generał Szamok pobladł, tylko oczy płonęły mu z gniewu. Pułkownik, po długiej chwili wahania wstał, podał rękę klęczącej dziewczynie i podniósł ją z kolan. Obecni zaczęli głośno wiwatować i wykrzykiwać nazwisko uwielbianego Harmata. Czarni kapłani Dii zerwali się z miejsc, ale to wszystko, na co było ich teraz stać. Igar Tannu opuścił głowę, ukrywając uśmiech.

 

***

 

Ongi Kadan chwycił Igara za rękaw, gdy tylko wyszli z ratusza, i pociągnął go w pustą uliczkę. W jego oczach błyszczały pełne złośliwej uciechy iskry.

– I ty mnie oskarżasz o oszustwo? – zapytał.

Igar wzruszył ramionami.

– Nie oskarżam. Kalkuluję ryzyko.

– Twój plan nie był ryzykowny?

– Oczywiście, że był. Ale tego warty.

Ongi pokiwał głową.

– To prawda. Pułkownik Harmat jest lepszym dowódcą od generała Szamoka. I ma lepszych doradców.

– Ma lepszych i nie tak śmiertelnie przekonanych o swojej jedynej słuszności doradców – uzupełnił Igar. – Dziewczyna pomoże powstaniu. Ja postaram się pomóc, by ludzie, po jego zwycięstwie, wreszcie chociaż trochę odetchnęli. Ponurzy przywódcy pragną ponurego świata. Już za długo było ponuro.

 

***

 

Igar stał przy oknie w sypialni, obracał w palcach nóżkę kieliszka z niebieskiego szkła i myślał o tym, jak długą drogę przebył od czasów, gdy był złodziejem i awanturnikiem. Za rządów obalanego właśnie króla żył poza prawem, codziennie ryzykując, że ktoś go zabije. Królewscy gwardziści na pewno nie stanowili dla niego takiego problemu, jak członkowie konkurencyjnych szajek. Polityka go nie interesowała, dlatego też wciąż pamięta zdumienie, jakie go ogarnęło, gdy podczas jednej z pijatyk dwóch z jego złodziejskich towarzyszy nagle zaczęło głośno przeklinać rządy władcy i panującą niesprawiedliwość. On milczał, nie wyrzekł ani jednego słowa, zaskoczony i zamroczony alkoholem.

Ale i tak po niego przyszli. Ściągnęli rano z łóżka, wciąż półprzytomnego, i zamknęli w jakiejś piwnicy. Jego dwaj kompani już w niej tkwili. Wyciągano ich po kolei, zadawano mnóstwo pytań, na które nie miał odpowiedzi. I bili. Mocno, boleśnie, w przemyślany sposób.

Ku własnemu zdziwieniu okazał się twardy. Po każdym kolejnym przesłuchaniu narastał w nim przekorny, hardy upór. Co prawda nie miał też nic do powiedzenia, bo nie wiedział, o jakim spisku mowa, jakie nazwiska ma podać. Ale innym to nie przeszkadzało. Cele zapełniały się ogłupiałymi, zdumionymi i przerażonymi ludźmi. Przesłuchujący chcieli nazwisk, więc im je podawano. Jakiekolwiek.

Po kilku tygodniach dano mu względny spokój. Jego towarzyszy powieszono. On miał lżejsze zarzuty, bo przecież tylko przysłuchiwał się zdradzieckim knowaniom. Po roku wypuścili go, na mocy jednej z kolejnych amnestii. Podejrzewał, że aresztowano tak wielu ludzi między innymi po to, by mieć kogo wypuszczać w niezliczonych aktach łaski.

Rebelia pochłonęła go całkowicie. Zaoferował jej swoje usługi oraz spryt i szybko stał się wpływową postacią. Zaufanym człowiekiem generała Szamoka. Nagle poczuł, że robi coś ważnego. Czuł się z tym dziwnie, ale dobrze.

Euforia trwała krótko. Szamok zaczął otaczać się nowymi ludźmi, uwierzył we własną wyjątkowość i misję. Miał ją zresztą rzeczywiście – problem był tylko taki, że im bardziej się nad nią zastanawiał, im częściej słuchał podszeptów nowych doradców, tym jego wizja stawała się ciaśniejsza, tym mniej było w niej miejsca dla tych, którzy nie do końca się z nią zgadzali. Którzy, pełni naiwności i serdecznej troski, starali się z nią polemizować. Igar Tannu nie był naiwny. Robiło mu się coraz duszniej, miał jednak wystarczającą ilość instynktu samozachowawczego, by się ze swoimi odczuciami nie obnosić. Ratował siebie, podczas gdy w mieście coraz więcej osób goliło głowy i przywdziewało długie, czarne szaty.

Nigdy nie potrafił pojąć prawdziwych, nieustępliwych idealistów. Dla niego życie, to nowe życie, polegało na kompromisach. Rebelia też musiała na nie pójść. Inaczej stanie się karykaturą samej siebie. Czymś, w czym znowu nie będzie dało się żyć, co znowu będzie chwytało żelazną pięścią za gardło. On to rozumiał, pułkownik Harmat to rozumiał. Generał Szamok – nie.

Zasłuchał się w ciszę za oknem. Jeszcze kilka tygodni temu byłaby nie do pomyślenia. Nazywali to miasto – miasto, które Igar znał od podszewki – wyspą wolności, jednym z nielicznych miejsc całkowicie opanowanych przez powstańców. Ale od niedawna ta wyspa trwała w nabożnym milczeniu, świętej powadze. Szamok i jego armia samozwańczych kapłanów dbali o to, by nikt niegodnym zachowaniem nie obrażał bogini Dii. To ona, opiekunka ludu, dała im wymodlone zwycięstwo. A Dia nie miała poczucia humoru. Lubiła skromność, pracowitość, prostotę. Zabawa nie leżała w jej naturze.

Igar uniósł do ust ładny, filigranowy kieliszek i napił się wina. Było cierpkie, niezbyt dobrego gatunku. Znużony położył się na łóżku i z rozkoszą zanurzył w czystej, pachnącej świeżością pościeli. Wino rozluźniło go, wywołało uśmiech. Poczuł przyjemność, więc popełnił wykroczenie.

Pomysł z księżycową dziewczyną nieświadomie podsunął mu sam Szamok, zafascynowany starymi baśniami i przepowiedniami, w których szukał potwierdzenia własnej roli i wielkości. Igar skontaktował się z Ongim Kadanem, którego znał jeszcze z dawnych czasów i wiedział, że może ufać mu niemal bezgranicznie. Wciąż wszystko mogło się zdarzyć, jednak ulga, jaką zauważył na twarzach większości zgromadzonych w ratuszu osób, kiedy dziewczyna runęła na kolana przed Harmatem, dawała mu graniczącą z pewnością nadzieję, że ryzykowna gra opłaciła się.

 

***

 

Trwał impas. Igar postanowił odwiedzić Harmata.

– Na co czekasz, pułkowniku? – Od razu przeszedł do sedna.

Harmat zmierzył go zimnym spojrzeniem szarych oczu. Białka miał naciągnięte krwią. Wykrzywił wargi w imitacji uśmiechu.

– Przemyślałem sprawę i poniewczasie doszedłem do tego, kto za wszystkim stoi. Jak to zrobiłeś, Tannu? Kiedy mnie jej pokazałeś?

– Nadarzyła się okazja. Zrobiłem, co było trzeba zrobić. Wiesz o tym dobrze.

– Wolałbym, żeby nie traktowano mnie jak pacynkę. Wiesz, w co mnie wmanewrowałeś?

– Nie było innego wyjścia.

Igar zamilkł. Poczekał, aż cisza stanie się trudna do zniesienia i pułkownik będzie musiał ją przerwać.

– Dlaczego ja?

Odpowiedź była tak oczywista, że Igar z trudem powstrzymał pełne irytacji wzruszenie ramion.

– Nie wszczęliście powstania po to, by zacząć nowe prześladowania. Nie po to, by utorować drogę do nowej tyranii. Nieważne, że Szamok nazywa ją prawdziwym wyzwoleniem. Po prostu jesteś rozsądniejszy. Żołnierze cię popierają. Iren Emese cię wybrała.

Harmat parsknął głośno i nieprzyjemnie.

– Iren Emese! Tannu, nie możesz wierzyć w takie rzeczy! Oczywiście, że w nie nie wierzysz. – Zreflektował się. – Sam to ukartowałeś.

Ale Igar pozostał spokojny i poważny.

– Nie jest ważne, pułkowniku, w co wierzymy ja czy ty. Ważne, w co wierzą ludzie. I generał Szamok.

Harmat wbił w niego ciężkie, znużone spojrzenie.

– Dobrze, Tannu. Ale jeszcze musimy poczekać. Przed nami ważna bitwa. Najpierw niech rebelia zwycięży, potem będziemy mogli zacząć się między sobą żreć.

Igar poczuł, jak po kręgosłupie biegnie mu chłód. Nieracjonalny, bezsensowny, bo przecież pułkownik miał rację. Skinął głową, odwrócił się i ruszył w stronę drzwi.

– Byle szybko – rzucił jeszcze w progu.

 

***

 

Wszystko poszło tak, jak zaplanował. Prawie wszystko. Dwa tygodnie ciężkiej pracy przyniosły efekty. Dziewczyna potrafiła utrzymać się na koniu i efektownie machać szablą. Więcej nie potrzebował.

Do decydującej bitwy z armią królewską doszło, jak się spodziewano, pod murami miasta. Dowództwo rebelii wspólnie uznało, że należy wykorzystać uniesienie i wiarę we własnych szeregach, nie zmuszając wrogów do uciążliwego oblężenia.

Mieli rację.

Igar bez problemu znalazł ochotników do eskorty, mającej chronić księżycową dziewczynę podczas walki. Uwielbiano ją, traktowano niemal jak boginię. Gdy szła ulicami, kłaniano jej się do ziemi, oczekiwano błogosławieństw, całowano ścieżki, których dotknęły jej stopy. Igar musiał dać jej trochę wolności. Niechętnie, bo obawiał się, że dziewczyna zacznie za dużo gadać, z tym swoim prostym wiejskim zaśpiewem, ale nie miał wyjścia. Nie mógł przecież trzymać bóstwa w zamknięciu. Grunt, że wieczorami zawsze była, gotowa do nauki i ćwiczeń.

Więc doszło do bitwy. Zgodnie z planem w pewnej chwili dziewczyna zalała się krwią i musiano ją, nieprzytomną i zapewne śmiertelnie ranną, znieść z pola bitwy. Trafiła do ustronnego namiotu, w którym Igar Tannu wyjął zza jej kurtki worek z resztką świńskiej krwi, z powrotem wetknął do ręki szablę i kazał wracać, zanim panika i rozpacz całkiem obejmą powstańcze wojska.

– Jesteś świetną aktorką, Mandulo – pochwalił ją, świadomie używając prawdziwego imienia.

Zmierzyła go rozognionym, gniewnym spojrzeniem.

– Nie wiem, o kim mówisz – warknęła. – Nazywam się Iren Emese.

Poczuł dziwne ukłucie w sercu, ale nie miał czasu zastanawiać się nad jego przyczyną. Powrót księżycowej dziewczyny rebelianci przywitali dzikimi okrzykami triumfu, ulgi i nowej mocy. Żołnierze króla cofnęli się w przerażeniu. Ile razy ta kobieta może zmartwychwstawać? Bogowie najwyraźniej ich opuścili, a Dia sprzyjała powstaniu. Właśnie wtedy bitwa zaczęła zmierzać ku końcowi.

 

Być może teraz znalazłby czas, by przeanalizować to, co się wydarzyło. Dla odmiany nie miał na to sił. Nie znalazł ich nawet dla Abigal Cili, która patrzyła na niego, próbując ukryć rozczarowanie. Jej obecność koiła go, nie miał jednak ochoty na nic więcej. Zwłaszcza, że jutro będzie musiał stawić czoła nowym wyzwaniom.

Uwielbiał Abigal, ale czasem go denerwowała. Tak jak teraz, gdy postanowiła zmusić go do myślenia.

– Nie czas już dla ciebie na udomowienie? Na żonę i dzieci?

Doskonale wiedział, że nie jest to z jej strony żadna propozycja. Abigal nie należała do tych, którym pasowałoby rodzinne życie u boku jednego mężczyzny. Raczej sondowała grunt, sprawdzała, jak długo Igar będzie jej jeszcze dostarczał przyjemności.

Wbrew woli zastanowił się nad jej słowami. Miał trzydzieści pięć lat. To dobry wiek na założenie rodziny. Ale rzeczywistość wokół zmieniała się tak gwałtownie, była tak nieprzewidywalna. Nie obawiał się tego, by musiał się o kogoś troszczyć. Uświadomił sobie nagle, że bliskie osoby byłyby jego słabością, czułym punktem, w który dałoby się boleśnie uderzyć.

– Nie, jeszcze nie czas – szepnął i sięgnął po gruszkę, zbyt dojrzałą, pokrytą brązowymi plamami. Skrzywił się z niechęcią. Coraz trudniej było o satysfakcjonującą jakość.

Abigal uniosła się nieco, machnęła prawą ręką. Gruszka stała się idealnie żółta, zachęcająca jak źródło czystej wody na pustyni. Po sypialni rozniósł się obezwładniający zapach lepkiej słodyczy. Iluzja była doskonała, chociaż na pewno krótkotrwała.

– Abigal – jęknął Igar.

Uśmiechnęła się i leniwie przeciągnęła.

– No co? Dobra jestem, prawda?

– Nie możesz…

– Czego nie mogę? Uprzyjemnić nam paru chwil? Przecież niedługo skończy się ten mrok, sam mówiłeś. Co jest złego w drobnych przyjemnościach?

– Nic. Masz rację – wymamrotał i odłożył gruszkę. Patrzył na nią, aż złudzenie się zakończyło i owoc ponownie pokryły brązowe plamy.

Położył głowę na poduszce i zasnął twardym snem.

 

***

 

Obudziło go silne szarpnięcie za ramię. Oczy Abigal gorączkowo błyszczały w półmroku.

– Coś się dzieje – szepnęła zaniepokojona.

Rzeczywiście, z zewnątrz dobiegał przytłumiony rwetes. Igar wstał, podszedł do okna i zaklął. Już zaczęli? Tak wcześnie? Przyśpieszyli termin nie konsultując się z nim? Nagle jednak poczuł, że coś się nie zgadza. Wśród przemykających ulicą sylwetek dostrzegł kilka w prostych, długich, czarnych szatach. Przez chwilę łudził się, że szarówka przedświtu fałszuje obraz. Nie pomylił się jednak. Generał Szamok ich wyprzedził.

Ubierali się w pośpiechu. Otworzył niskie drzwi prowadzące do sąsiedniego pomieszczenia. Od kilku lat nie potrafił zasypiać w pokoju, z którego nie było drugiego wyjścia. Teraz w myślach błogosławił własną paranoję. Wydostali się do nieużywanej klatki schodowej, zbiegli w dół. Znał to miasto, znał je świetnie, jeszcze od czasów, kiedy był w nim złodziejem i awanturnikiem. Równie dobrze jak ulice poznał jego podziemne ścieżki i korytarze. Nie bez przyczyny wybrał dla siebie ten dom.

Dotarli do piwnicy. Abigal chwyciła go za łokieć, mocno wbijając w niego paznokcie. Spojrzał na nią zniecierpliwiony.

– Moi rodzice – szepnęła zachrypniętym głosem. – Nie zostawię ich.

Poczuł irytację. Chciał odpowiedzieć, że będą bezpieczniejsi tu, w mieście, niż uciekając z nimi. Ale doskonale wiedział, że to kłamstwo. A w oczach Abigal widział jedynie upór i determinację.

– Gdzie mieszkają? – zapytał niechętnie.

– Na Krzywej, tuż przy starej łaźni.

Obliczał coś chwilę w myślach, wreszcie skinął głową.

– Dobrze – orzekł.

 

***

 

Należało wytrzymać do zmroku. Piwnica starej, nieczynnej od dawna łaźni była przestronna i nawet dość wygodna, miała jednak jeden, niepodważalny mankament. Nie łączyła się z podziemnym korytarzem biegnącym poza mury miasta. Ale droga ucieczki była o kilkadziesiąt kroków dalej – wystarczyło przeskoczyć dwie szerokie ulice i dostać się do zrujnowanego budynku konnej poczty i jego piwnic. Łatwo i szybko, oczywiście, jeśli ludzie Szamoka również nie znali tej ścieżki.

Igar niespokojnie przechadzał się po nierównym klepisku. Rodzice Abigal, znani w mieście, nieco zbyt pyskaci nauczyciele, stanowili przeszkodę. Dziewczyna mogłaby wykorzystać swoje zdolności, ale cztery osoby… Nie, to przekraczało jej umiejętności. Doskoczył do niej.

– Abigal, muszę wyjść. Muszę zobaczyć, co tam się dzieje.

Spojrzała w jego bladą twarz, rozognione oczy i pokręciła głową.

– Proszę, Abigal. Będę ostrożny. Wrócę po was. Ale jeśli coś… Z podziemi poczty jest prosta droga poza miasto. Wyjdziecie przy młynie, wiesz gdzie.

 

***

 

Zgodziła się wreszcie. Miał godzinę, zanim iluzja przestanie działać. Patrzył na płonące miasto oczami, które dla innych były niebieskie, a wiatr szarpał jego wręcz nienaturalnie jasnymi włosami. Abigal chyba nieco przesadziła, ale nie był to czas, by przejmować się detalami.

Na ulicach, którymi szedł w stronę rynku, leżały trupy. Przekraczał je ostrożnie, próbując nie zaglądać im w twarze. Jednak jedna sylwetka była aż za bardzo charakterystyczna. Rude, kręcone włosy, zbyt pstrokata kurtka. Ongi Kadan został uderzony w głowę czymś ciężkim, z dużej dziury w czaszce powoli przestawała cieknąć krew.

Oprócz ciał nie było tu nikogo. Okazał się zbyt ostrożny, nie decydując się na ostatni etap ucieczki w dzień. Powinien był wrócić i zabrać swoją gromadkę do budynku poczty, coś jednak ciągnęło go na rynek. Im bardziej się do niego zbliżał, tym bardziej oczywistym było, że miasto jednak nie wymarło. Gwar stawał się coraz wyraźniejszy, wreszcie dostrzegł też pierwszych żywych ludzi. Tłum gęstniał powoli, był coraz bardziej rozgorączkowany.

Przepchnął się do przodu. Na pośpiesznie skleconym podeście stali generał Szamok i Iren Emese, w otoczeniu ponurych, czarnych postaci. Iren nie przypominała tej zagubionej dziewczyny, którą poznał parę tygodni wcześniej. W jej oczach płonął ogień, czarne włosy otaczały jej głowę jak gęsty dym. Księżyc na czole jasno pulsował. Mówiła coś z pasją, wskazując za siebie. Igar przesunął się jeszcze nieco bardziej do przodu, by zobaczyć, co tam jest, i kolana się pod nim ugięły.

Pułkownik Harmat, kilku jego oficerów i pomniejszych przywódców rebelii klęczało ze skrępowanymi na plecach rękami. Ubrania na nich były poszarpane i pokrwawione. Przedstawiali żałosny widok. Wiatr przyniósł w stronę Igara słowa przemawiającej dziewczyny.

– Ci głupcy, ci zdrajcy myśleli, że oszukają potężną Dię! Zdradzili powstanie, myśląc, że ich podłość przejdzie niezauważona. Igrali z boginią, zbyt pyszni, by zdać sobie sprawę z tego, że to ona wystawiła ich na próbę. To ona odkryła ich prawdziwe zamiary, ich zakłamaną naturę! Ja jestem jej narzędziem! Wyłapiemy ich wszystkich, jednego po drugim. Wszyscy poniosą karę, wszyscy! Musimy przejść przez moralną odnowę, musimy oczyścić siebie i ten kraj. Wtedy rebelia wygra naprawdę!

Igar poczuł, jak po kręgosłupie przebiega mu zimny dreszcz. Stał jak skamieniały, gdy głowy jeńców zaczęły po kolei spadać na surowe deski podestu.

 

***

 

Igar Tannu oparł się o kamienny mur nieczynnego młyna. Szum przepływającego strumyka nieco tłumił dobiegające z miasta wrzaski. Abigal z rodzicami coś cicho szeptali za jego plecami, ale on nie zwracał na nich uwagi. Patrzył w stronę swojego miasta, na czerwoną łunę rozświetlającą ciemność nocy.

– Co jej się stało? Tej dziewczynie? – usłyszał pytanie Abigal.

Uśmiechnął się cierpko.

– Uwierzyła w siebie – odparł.

Po raz pierwszy od dawna poczuł prawdziwy, paraliżujący, trzymający za gardło strach.

Powstanie zwyciężyło.