O tej, co nie bała się myszów i szczurów

Tłum nie­chęt­nie prze­su­nął się o krok do przo­du.

Znu­dzo­ny urzęd­nik nawet nie pod­niósł wzro­ku. Wpa­try­wał się w roz­ło­żo­ną na bla­cie księ­gę, jakby była wszyst­kim, co ko­chał.

– Na­zwi­sko – burk­nął, ma­cza­jąc pióro w in­kau­ście.

– Nad­ivar Goma. Ale wo­ła­ją mnie Nadi.

– Z?

– Camai.

Urzęd­nik prze­rwał pi­sa­nie, pod­niósł głowę i ob­rzu­cił go po­dejrz­li­wym spoj­rze­niem.

– Camai?

– Tak.

– Po­dob­no nikt tam nie prze­żył.

– Uro­dzi­łem się pod szczę­śli­wą gwiaz­dą.

Urzęd­nik wpa­try­wał się w Nad­ie­go. Zmru­żył oczy, jakby miało mu to dać moc de­ma­sko­wa­nia kłam­ców. Chło­pak sta­rał się wy­glą­dać naj­ża­ło­śniej, jak po­tra­fił.

– Roz­ma­wia­li z tobą? Zwiad?

– Tak. Gdy mnie zna­leź­li. Po­wie­dzie­li, że to już ni­cze­go nie zmie­nia.

– Może i racja, może i racja… – Urzęd­nik zmarsz­czył brwi, ale od­pu­ścił. – Za­ję­cie?

– Rybak. Z dzia­da pra­dzia­da.

– Nie za chudy je­steś na ry­ba­ka?

Nadi zbył tę uwagę mil­cze­niem.

– No do­brze, niech bę­dzie. Wal­czy­łeś?

– Sku­pi­łem się na ucie­ka­niu.

Męż­czy­zna po­krę­cił głową z dez­apro­ba­tą, dra­piąc za­ro­śnię­ty pod­bró­dek. Wresz­cie wzru­szył ra­mio­na­mi, jakby do­szedł do wnio­sku, że to nie jego pro­blem.

– Front – rzu­cił i za­no­to­wał coś w swo­jej księ­dze. – Na­stęp­ny!

Nadi po­bladł. Chciał za­pro­te­sto­wać, lecz dwóch bar­czy­stych żoł­nie­rzy na­tych­miast wy­pro­wa­dzi­ło go z po­miesz­cze­nia. Cią­gną­cy się da­le­ko poza dzie­dzi­niec wężyk zmę­czo­nych ludzi prze­su­nął się o krok do przo­du.

 

 

Wszyst­ko po­to­czy­ło się bły­ska­wicz­nie. W pod­łych wa­run­kach i w ol­brzy­mim po­śpie­chu prze­trans­por­to­wa­no Nad­ie­go do Vidis. Cała rze­sza po­dob­nych mu ob­dar­tu­sów miała tam zo­stać w try­bie na­tych­mia­sto­wym wcie­lo­na do armii Zjed­no­czo­nych Kró­lestw. Woj­sko­wi nie mieli wyj­ścia – nie­daw­na roz­pacz­li­wa próba obro­ny Ho­tva­aru za­mie­ni­ła się w oku­pio­ny ol­brzy­mi­mi stra­ta­mi od­wrót, choć sta­wio­no tam czoła rap­tem jed­nej z kilku ko­lumn na­jeźdź­ców. Mia­sto, po­dob­nie jak wcze­śniej dzie­siąt­ki in­nych, zo­sta­ło zma­sa­kro­wa­ne, splu­ga­wio­ne i spa­lo­ne. Wróg, za­ję­ty roz­szar­py­wa­niem miesz­kań­ców, zda­wał się igno­ro­wać wy­co­fu­ją­cą się armię i być może tylko to ura­to­wa­ło jej ob­sra­ne z wra­że­nia tyłki.

Tak w każ­dym razie twier­dził Des­sard Anebb Isau­far, wy­traw­ny wojak, któ­re­mu przy­dzie­lo­no Nad­ie­go w celu po­spiesz­ne­go „ocio­sa­nia” – jak to piesz­czo­tli­wie na­zy­wa­no. In­ny­mi słowy, wyga spusz­czał mło­dzi­ko­wi co­dzien­ny łomot. Po­dob­no miało go to cze­goś na­uczyć. Nadi nie czuł wcale, że robi ja­kie­kol­wiek po­stę­py, za to z całą pew­no­ścią po­pra­wił umie­jęt­ność li­cze­nia zębów ję­zy­kiem.

Obok Nad­ie­go wcie­lo­no do armii chma­rę po­dob­nych mu uchodź­ców ze spa­lo­nej ziemi, więź­niów, że­bra­ków i in­nych przy­pad­ko­wych osob­ni­ków. Je­dy­nym kry­te­rium wer­bow­ni­ków było naj­wy­raź­niej po­sia­da­nie ocze­ki­wa­nej licz­by koń­czyn. Kom­plet nie był wy­ma­ga­ny. Co spraw­niej­si z żoł­nie­rzy zmu­sze­ni byli zma­gać się z nie­moż­li­wym za­da­niem prze­obra­że­nia tej bez­ład­nej zgrai w coś, co przy­naj­mniej z da­le­ka przy­po­mi­na­ło­by woj­sko. Dla wszyst­kich stało się jasne, że in­wa­zja po­wo­li wkra­cza­ła w de­cy­du­ją­cą fazę.

Skut­kiem tego Nadi po raz ko­lej­ny zarył twa­rzą w błoto.

– Nic ci nie jest? – za­py­tał Des­sard.

Mło­dzik pod­niósł kciuk na znak, że wszyst­ko gra. Wie­dział, że tam­ten i tak daje mu fory. Wła­ści­wie zdą­żył go po­lu­bić, facet był w po­rząd­ku. Nigdy nie wi­dział ni­ko­go, kto by tak się fech­to­wał.

– No, pa­nien­ki, wy­star­czy na dzi­siaj! – za­krzyk­nął Ionus Der­mar­then, pod­sta­rza­ły żoł­dak od­po­wie­dzial­ny za co­dzien­ne ćwi­cze­nia. – Ina­czej wy­rżnie­cie mi się tu, zanim jesz­cze do­trze­my na front. A cóż my byśmy bez was zro­bi­li?! Toć Prze­klę­ci jak nic pękną ze śmie­chu, gdy tylko ru­szy­cie w pole, a potem to już z górki: star­czy kłuć ich, póki nie prze­sta­ną się tur­lać! Taka to bę­dzie nasza se­kret­na tak­ty­ka, psia jej chę­do­żo­na mać.

– Oni się nie śmie­ją – mruk­nął Nadi i zaraz po­ża­ło­wał, że się ode­zwał.

– Co tam mó­wisz, sze­re­gow­cze? – pod­chwy­cił Ionus.

– Nic. Zna­czy… no… że oni, ci Prze­klę­ci, nie śmie­ją się. I nie mówią. Mil­czą tylko jak sama śmierć.

We­te­ran przyj­rzał mu się uważ­nie.

– Patrz no, Des­sard, świa­to­wy ci się jakiś tra­fił – po­wie­dział. – Wszyst­ko wie! Wi­dzia­ło się już co nieco, co, młody? Noooo! To bar­dzo do­brze, przy­naj­mniej umie­ra­jąc nie bę­dziesz sobie pluł w brodę, żeś świa­ta nie zwie­dził. A za­pew­niam cię, zo­ba­czysz jesz­cze po trzy­kroć wię­cej. Kto nie ście­rał z twa­rzy resz­tek mózgu ko­le­gi, ten nie zna życia. No i co tak ły­pał­ki wy­trzesz­cza­cie?! Już mi się zbie­rać na musz­trę. Raz, dwa! Chyba że wo­li­cie, żeby plu­gaw­cy po­wró­ży­li sobie z wa­szych be­be­chów? Oni nie mogą się już tego do­cze­kać, mo­że­cie mi wie­rzyć.

Tu i ów­dzie jęk­nął ktoś bo­le­śnie, ale spoj­rze­nie we­te­ra­na na­tych­miast przy­wra­ca­ło do pionu. Re­kru­ci po­słusz­nie ze­bra­li sprzęt i udali się na drugą część ka­tor­gi. Sta­lo­we niebo nad gło­wa­mi wró­ży­ło wy­jąt­ko­wo nie­przy­jem­ne po­po­łu­dnie.

– Taa, nie­zły tu mamy ubaw, co? – zwró­cił się Ionus do Des­sar­da, gdy plac ćwi­czeń opu­sto­szał. – Ale nic nie trwa wiecz­nie. Są nowe roz­ka­zy. O świ­cie wy­marsz do Ta­ren­ba­ar – dodał gro­bo­wym gło­sem

– Ta­ren­ba­ar?! Po jaką cho­le­rę aku­rat tam?

– Po­dob­no Prze­klę­ci za­wró­ci­li i idą pro­sto na nich. Do­wódz­two chce przy­jąć bitwę pod mu­ra­mi.

– Kurwa mać.

– Po­my­śla­łem, że chciał­byś wie­dzieć. Przy­go­to­wać się… – We­te­ran po oj­cow­sku po­ło­żył dłoń na ra­mie­niu to­wa­rzy­sza. – Wiesz, o czym mówię…

– Ionus… – prze­rwał Des­sard. – Znam Ta­ren­ba­ar, nie damy rady go utrzy­mać. Nie prze­ciw­ko nim. Nie tymi ludź­mi. Nie teraz.

– Mówię, co sły­sza­łem. Nie nam oce­niać. Nam wie­rzyć, że ktoś tam jed­nak wie, co robi.

– Tak, ale… Kurwa, może tylko przej­dą obok?

W mil­cze­niu po­zwo­li­li my­ślom spo­koj­nie prze­pły­nąć. Obaj do­sko­na­le zda­wa­li sobie spra­wę, jak płon­ne były ich na­dzie­je.

Nagle Nadi chrząk­nął nie­śmia­ło. Ionus aż drgnął, się­ga­jąc rę­ko­je­ści mie­cza.

– Bo­go­wie gro­mo­wład­ni, a ty tu skąd?! – krzyk­nął. – Po­ja­wiasz się jak jaki wiej­ski ku­glarz! Co to za sztucz­ki?!

– Wy­bacz­cie, fech­mi­strzu. Przy­zwy­cza­je­nie, cza­sem się za­po­mi­nam. Des­sard po­ży­czył mi rę­ka­wi­ce, wró­ci­łem oddać.

– No to już, chło­pie, na co cze­kasz? I zaraz mi chyb­ci­kiem na musz­trę, nim stra­cę cier­pli­wość!

– Cze­kaj, Ionus, cze­kaj – uspo­ka­ja­ją­co po­wie­dział Des­sard. – Też go nie za­uwa­ży­łem. Gdzieś ty się na­uczył tak skra­dać, bra­cie? – zwró­cił się do Nad­ie­go.

– Po­cząt­ko­wo na­tu­ral­ny ta­lent pod­glą­da­cza – za­chi­cho­tał re­krut. – Roz­kwitł, gdy przez czter­na­ście mie­się­cy ukry­wa­łem się za li­nia­mi wroga.

Des­sard po­pa­trzył zna­czą­co na Io­nu­sa, ten ski­nął głową.

– Chyba wiem, co masz na myśli – po­wie­dział. – Dobra, chło­pa­ku. Umiesz jeź­dzić konno? Jak ci tam w ogóle na imię?

– Nad­ivar. Nadi. I tak, umiem.

– Do­brze więc, Nad­iva­rze Nadi. Bi­jesz się jak trę­do­wa­ty wsioch, ale to nie szko­dzi. Zgło­szę cię do zwia­du, chłop­cy ledwo się na no­gach trzy­ma­ją. Przy­da im się taki magik. Czter­na­ście mie­się­cy, co?

– Mniej wię­cej.

– Znajdź mnie dziś wie­czo­rem, chcę po­słu­chać tej hi­sto­rii. A teraz już wra­caj do zajęć.

– Tak jest – od­po­wie­dział ener­gicz­nie Nadi i truch­ci­kiem opu­ścił plac.

Ionus i Des­sard od­pro­wa­dzi­li go wzro­kiem w mil­cze­niu.

– Za­baw­ne są cza­sem te ścież­ki losu… – prze­rwał ciszę Ionus. – Zresz­tą drań pew­nie zro­bił to spe­cjal­nie. Ale knur to trą­cał. To co, chcesz się spró­bo­wać? – z sze­ro­kim uśmie­chem zwró­cił się do to­wa­rzy­sza. – Jak bę­dziesz tak tłukł te dzie­cia­ki, to jesz­cze wy­ro­bisz sobie nawyk. Mały wpier­dol do­brze ci zrobi.

– A co mi tam, sta­waj, Sta­rusz­ku. Jak za tych lep­szych cza­sów.

 

* * *

 

Mia­sto kur­czy­ło się w stra­chu. Odkąd gruch­nę­ła wieść, że wroga armia wy­ko­na­ła nie­spo­dzie­wa­ny zwrot na za­chód i ma­sze­ru­je w ich kie­run­ku, cisza spo­wi­ła ulice. Na­ra­sta­ją­cy stop­nio­wo nie­po­kój już od po­cząt­ku wojny to­wa­rzy­szył miesz­kań­com Ta­ren­ba­ar, teraz jed­nak na­pię­cie pra­wie skra­pla­ło się na skó­rze. Bramy za­mknię­to nie­mal na­tych­miast po pierw­szej fali ucie­czek. Gwar­dia roz­sta­wi­ła na mu­rach pa­tro­le, ob­wiesz­cza­jąc wpro­wa­dze­nie kary śmier­ci za każdą próbę de­zer­cji. Po­nie­waż sę­dzia czmych­nął jako jeden z pierw­szych, wy­ro­ki wy­da­wa­no i wy­ko­ny­wa­no awan­sem w try­bie na­tych­mia­sto­wym. Mimo to śmiał­ków nie bra­ko­wa­ło.

Doira nie­wie­le z tego ro­zu­mia­ła, ale i tak nie mogła spać. Wie­dzia­ła, że mama była czymś bar­dzo zde­ner­wo­wa­na. Sły­sza­ła jej krzą­ta­ni­nę na dole. Od kilku dni mało kto za­glą­dał do oste­rii, lu­dzie za­ję­ci byli ja­ki­miś waż­ny­mi spra­wa­mi. Co ona tam jesz­cze ro­bi­ła o tej porze?

Może jej po­mo­gę? Ucie­szy się – po­my­śla­ła.

Dziew­czyn­ka wy­mknę­ła się z po­ko­ju. Ze­szła do po­ło­wy drew­nia­nych scho­dów, zwa­ża­jąc by bosej stopy nie po­sta­wić na wy­szczer­bio­nym stop­niu, który już kilka razy ukłuł ją bo­le­śnie w piętę. Przy­kuc­nę­ła, za­glą­da­jąc ostroż­nie do głów­nej sali go­spo­dy. Przy­ga­sa­ją­cy ogień z pa­le­ni­ska le­d­wie star­czał, by wy­do­być z mroku choć część po­miesz­cze­nia. Cie­nie wy­wi­ja­ły na ścia­nach pie­kiel­ne ho­łub­ce.

Doira już kil­ka­krot­nie do­sta­ła od matki burę za roz­mo­wy z pod­chmie­lo­ny­mi go­ść­mi. Wo­la­ła więc mieć pew­ność, że na ni­ko­go nie wpad­nie. Wsłu­chi­wa­ła się w do­bie­ga­ją­ce z dołu od­gło­sy, lecz bu­dy­nek zda­wał się spać, jak spało całe mia­sto.

– Ma­mo­ooo… – szep­nę­ła.

Cisza. Doira ze­szła niżej i po­drep­ta­ła do szynk­wa­su. Wgra­mo­liw­szy się na sto­łek, zaj­rza­ła na drugą stro­nę. Ni­ko­go.

– Szu­kasz kogoś, mała?

Dziew­czyn­ce wy­rwał się zdu­szo­ny okrzyk, dło­nie od­ru­cho­wo za­sło­ni­ły usta. Wpa­trzy­ła się w mrok. W da­le­kim, za­cie­nio­nym rogu sali sie­dział przy stole czło­wiek. Na drew­nia­nym bla­cie stały dwa zdo­bio­ne mo­sięż­ne kie­li­chy i pra­wie próż­na ka­raf­ka wina.

Męż­czy­zna po­chy­lił się do przo­du tak, by było widać jego twarz. Nie przy­po­mi­nał zwy­kłe­go mo­czy­mor­dy – zbyt prze­ni­kli­we miał spoj­rze­nie, zbyt do­stoj­ne ruchy. Ski­nął na Doirę i uśmiech­nął się lekko.

– Nie bój się. Nic ci nie zro­bię. Je­stem zna­jo­mym two­jej mamy. Po­dob­no do­brym.

– Ja się ni­cze­go nie boję. Nawet my­szów i szczu­rów – oświad­czy­ła Doira z prze­ko­na­niem. – Gdzie ona jest?

– Treya? Ze­szła do piw­nicz­ki po­szu­kać cze­goś do picia, zdaje mi się. W końcu jest szyn­kar­ką, tym się zaj­mu­je, ro­zu­miesz.

– Mama nie jest żadną szyn­kar­ką. Pil­nu­je go­spo­dy, bo pan Mo­re­el jest na woj­nie.

– Mhm. Ten Mo­re­el to twój tata?

Dziew­czyn­ka po­trzą­snę­ła sta­now­czo grzyw­ką.

– Tatuś też jest na woj­nie. Ale wróci do nas, jak tylko wszyst­ko się skoń­czy. I potem po­je­dzie­my do domu, do Va­ro­chii – oznaj­mi­ła dum­nie. – W ogóle za dużo pan pyta. Mama nie po­zwa­la mi roz­ma­wiać z go­ść­mi.

– Nie je­stem zwy­kłym go­ściem. Wi­dzisz te in­sy­gnia? – za­py­tał męż­czy­zna, wska­zu­jąc wy­ha­fto­wa­ne na ra­mio­nach ka­fta­na skom­pli­ko­wa­ne wzory. – To ozna­cza, że je­stem ka­pi­ta­nem stra­ży. Kimś wy­jąt­ko­wym.

– Stra­ży?! Aaa tfu! – splu­nę­ła, nieco prze­sad­nie, dziew­czyn­ka, aż po­cie­kło jej po bro­dzie.

Cóż rzec, straż­ni­cy nie cie­szy­li się w ostat­nich dniach es­ty­mą.

– Na bogów, je­steś zu­peł­nie jak Treya – za­chi­cho­tał męż­czy­zna, lecz wnet znów spo­waż­niał i za­pa­trzył się w pa­le­ni­sko.

– Czy to praw­da, że Prze­klę­ci tu idą? Jak je­steś tym ka­pi­ta­nem, to pew­nie wiesz – prze­rwa­ła ciszę Doira.

Męż­czy­zna po­twier­dził ski­nie­niem głowy.

– Ale ich po­ko­na­my, praw­da?

– Taki jest plan.

Uśmiech­nął się lekko i po­cią­gnął so­lid­ny łyk z kie­li­cha.

– Armia Zjed­no­czo­nych Kró­lestw już ku nam ma­sze­ru­je – kon­ty­nu­ował, za­mknąw­szy oczy. – Wieść nie­sie, że pla­nu­ją za­sto­so­wać zu­peł­nie nową tak­ty­kę, która od­wró­ci losy wojny. To­ną­cy brzy­twy się chwy­ta, ma­wia­ją. Ale pierw­sze zwy­cię­stwo, ro­zu­miesz? Ha! To by było! Sama więc wi­dzisz, że wszyst­ko jest naj­zu­peł­niej w po­rzą­decz­ku. Jak kurwa jego pier­do­lo­na mać.

Męż­czy­zna za­milkł, stro­pio­ny. Przyj­rzał się dziew­czyn­ce uważ­nie, jego oczy za­szły dziw­ną mgieł­ką. Po­ru­szył się nagle, ze­sztyw­niał, w końcu mach­nął ręką.

– Po­dejdź, mała, dam ci coś. Może ci się przy­da – po­wie­dział.

Doira wa­ha­ła się przez chwi­lę, ale prze­cież mama była nie­da­le­ko, ten pan tak po­wie­dział. Poza tym była już duża i nie ro­zu­mia­ła, dla­cze­go nie wolno jej roz­ma­wiać z ludź­mi. Nawet kiedy mó­wi­li tak brzyd­ko. Zbli­ży­ła się na kilka kro­ków. Ka­pi­tan tym­cza­sem szar­pał ja­kieś za­pię­cie przy boku.

– No? To co masz dla mnie? – za­py­ta­ła nie­cier­pli­wie.

– Zaraz, zaraz, już daję. Ale ani słowa mamie, obie­cu­jesz?

– Taaak – prze­wró­ci­ła ocza­mi Doira.

Straż­nik od­piął od uda nie­wiel­ką po­chwę, w któ­rej tkwił srebr­ny szty­le­cik.

– Bez­u­ży­tecz­ny w uczci­wej walce, ale robi swoje, jeśli dać mu szan­sę. Był w mojej ro­dzi­nie od po­ko­leń. Teraz jest twój.

Oczy dziew­czyn­ki za­błysz­cza­ły w pół­mro­ku. Chwy­ci­ła zdo­bio­ną rę­ko­jeść i spró­bo­wa­ła kilku nie­po­rad­nych szty­chów. Broń była dla niej zde­cy­do­wa­nie za duża.

– Ho ho, widzę, że to dla cie­bie nie pierw­szy­zna. Tata żoł­nierz, co? Ale le­piej już zmy­kaj, coś mi się zdaje, że Treya wraca – po­na­glił ka­pi­tan, na­słu­chu­jąc kro­ków na za­ple­czu.

Doira dy­gnę­ła nie­udol­nie, ale ze szcze­rą wdzięcz­no­ścią, i po­bie­gła na górę. Nie była jed­nak nie­mą­dra. Znik­nąw­szy za ro­giem, wtu­li­ła się w ścia­nę i, tłu­miąc dło­nią przy­spie­szo­ny od­dech, cze­ka­ła na dal­szy roz­wój wy­pad­ków. Coś w tym męż­czyź­nie bu­dzi­ło jej nie­po­kój.

– Je­steś wresz­cie. Nie­któ­rzy nie mogli już wy­trzy­mać – usły­sza­ła głos ka­pi­ta­na.

– Nie tak łatwo pod­kraść naj­lep­sze wino Mo­re­ela, ko­cha­ny. Ale zo­ba­czysz, że warte jest chwi­li cier­pli­wo­ści – od­po­wie­dzia­ła mama.

– Na cóż mi wino? Nic nie równa się sma­ko­wi twych ust – wy­mru­czał straż­nik.

– Ri­va­ald, nie pieprz, pro­szę cię. Po­wiedz le­piej, co ze mną i Doirą.

– Ech, Treya, Treya… Po to przy­no­si­łaś na­pi­tek, żeby znowu psuć na­strój? Wszyst­ko za­ła­twio­ne. Jeśli plu­gaw­cy po­dej­dą pod mia­sto, bę­dzie­cie pierw­sze w ko­lej­ce do ewa­ku­acji. Po pro­stu po­wo­łaj się na mnie.

– Może nie po­dej­dą?

– Może. A nawet jeśli, to z do­brych źró­deł wiem, że armia idzie już nam na od­siecz. Nie ma się czego oba­wiać.

– Po­wiedz to tym w Ho­tva­arze. I Ma­ede­rze. I mar­twe­mu kró­lo­wi Se­no­tho­wi. I po­zo­sta­łym.

– Wiem, ko­cha­na, wszy­scy czu­li­by­śmy się le­piej, gdyby nasz nad wyraz hojny ksią­żę Tau­ren nie oddał sprzy­mie­rzo­nym pra­wie ca­łe­go gar­ni­zo­nu. Ale też dla­te­go wła­śnie nie mogą nas tu zo­sta­wić. Ry­zy­ko­wa­li­by bunt.

– Obyś miał rację. Tylko… ech, mniej­sza z tym. Po pro­stu cze­kaj na mnie, jeśli doj­dzie do naj­gor­sze­go. Obie­cu­jesz? Mu­sisz mi obie­cać.

– Cze­kać na cie­bie, to jak cze­kać na wio­snę, moja pięk­no­ści. Mógł­bym tak spę­dzić resz­tę życia.

– To już chyba nie­zbyt długo, co?

– Ważne, że z tobą.

– Nie pieprz, Ri­va­ald… Hmm… Albo wiesz co? – Doira usły­sza­ła stu­kot jakby upa­da­ją­cych na pod­ło­gę ka­mycz­ków. – Pieprz, ile wle­zie.

Potem zro­bi­ło się nudno. Mama i ten pan za­czę­li mla­skać i chlu­po­tać. Doira wró­ci­ła do po­ko­ju, gdzie przez chwi­lę ba­wi­ła się swoim pięk­nym szty­le­tem. Po­dzi­wia­ła wy­ry­te na jelcu sym­bo­le, przy­po­mi­na­ją­ce nieco za­cho­dzą­ce za ho­ry­zon­tem słoń­ce. Mu­snę­ła pal­ca­mi mi­ster­ne zdo­bie­nia. Wresz­cie wsu­nę­ła broń pod po­dusz­kę i spo­koj­nie za­snę­ła.

 

* * *

 

Ze szczy­tu ła­god­ne­go wzgó­rza Nadi wi­dział wszyst­ko jak na dłoni. Przy­glą­dał się prze­mar­szom Prze­klę­tych już wcze­śniej, teraz jed­nak licz­ne kom­pa­nie za­czep­ne skle­iły się w jeden pień, być może w celu utwo­rze­nia ta­ra­na, któ­rym na­jeźdź­cy pla­no­wa­li osta­tecz­nie roz­bić siły Zjed­no­czo­nych Kró­lestw. To była praw­dzi­wie znie­wa­la­ją­ca po­tę­ga. Za każ­dym razem zdu­mie­wa­ło Nad­ie­go jedno: ci dy­szą­cy żądzą mordu wo­jow­ni­cy, tak zwie­rzę­cy, tak za­wzię­ci w boju, z da­le­ka wy­glą­da­li jak każda inna armia. Ma­sze­ro­wa­li kar­nie, żwawo i w przy­po­mi­na­ją­cych od­dzia­ły gru­pach. Mimo to, choć ich po­su­nię­cia stra­te­gicz­ne zdu­mie­wa­ły lo­gi­ką, tak­tycz­nie po­zo­sta­wa­li na po­zio­mie wście­kłych be­stii.

Wiele po­ja­wi­ło się teo­rii na temat na­jeźdź­ców – ich po­cho­dze­nia, spo­so­bu or­ga­ni­za­cji i za­mia­rów, lecz wszyst­kie ob­ra­ca­ły się w pył w star­ciu z rze­czy­wi­sto­ścią. Z bli­ska za­dzi­wia­ją­co ludz­cy, zda­wa­li się nie po­sia­dać żad­nych wyż­szych po­trzeb. Nie znano ich sys­te­mu war­to­ści, przez co wszel­kie próby ne­go­cja­cji spa­li­ły na pa­new­ce. Mniej wię­cej w tam­tym okre­sie zro­bi­ło się gło­śno o Adu­unie Smoku, rze­ko­mym królu Prze­klę­tych, lecz nie prze­żył nikt, kto mógł­by rzu­cić na tę spra­wę ja­kie­kol­wiek świa­tło. Plot­kę pod­chwy­co­no i roz­dmu­cha­no z zu­peł­nie na­tu­ral­nej przy­czy­ny: wróg do­wo­dzo­ny przez kon­kret­ną po­stać wy­da­wał się po pro­stu bar­dziej przy­ziem­ny, a jego zwy­cię­że­nie re­al­ne.

Tylko jak po­wstrzy­mać bez­względ­ną ma­szy­nę do za­bi­ja­nia, któ­rej je­dy­nym wi­docz­nym celem wy­da­wa­ło się zgła­dze­nie wszyst­kich na swo­jej dro­dze, gdzie­kol­wiek ona pro­wa­dzi­ła? Grubo ponad rok za­ję­ło zwa­śnio­nym kró­le­stwom po­go­dze­nie się z myślą, że być może je­dy­nym wyj­ściem jest po­ro­zu­mie­nie ponad po­dzia­ła­mi. Do tego czasu wróg zajął już więk­szą część kon­ty­nen­tu. Osady pusz­czo­no z dymem, zwie­rzę­ta za­szlach­to­wa­no, miesz­kań­ców wy­rżnię­to, czę­sto z od­ra­ża­ją­cą fan­ta­zją ozda­bia­jąc bu­dyn­ki ludz­ki­mi reszt­ka­mi.

Nadi do­sko­na­le wie­dział, że był tu sto­sun­ko­wo bez­piecz­ny. Ow­szem, małe od­dzia­ły Prze­klę­tych stale prze­cze­sy­wa­ły zdo­by­ty teren, do­bi­ja­jąc ucie­ki­nie­rów, lecz nie było w ich sze­re­gach jeźdź­ców, a straż przed­nia rzad­ko od­da­la­ła się od grupy. Pró­bo­wa­no tę oko­licz­ność wy­ko­rzy­stać. Któ­ryś ze spryt­niej­szych wład­ców wpadł na po­mysł, by na pierw­szej linii roz­sta­wić kilka od­dzia­łów do­brze wy­szko­lo­nych łucz­ni­ków. Nie­ste­ty, za­mysł ten nie zro­bił na Prze­klę­tych wra­że­nia. Ni­czym stado je­żo­zwie­rzy na­cie­ra­li ze ster­czą­cy­mi z ciał strza­ła­mi, co obroń­cy uzna­wa­li za cał­kiem za­baw­ne, do­pó­ki nie za­mie­ni­ło się w hor­ror. Pa­nicz­ny od­wrót prze­szedł w cał­ko­wi­tą ma­sa­krę, a szcząt­ki naj­lep­szych strzel­ców owego kró­le­stwa roz­wle­czo­no po całej oko­li­cy.

Nagle coś przy­cią­gnę­ło uwagę Nad­ie­go. Wy­tę­żył wzrok. Nie­wiel­ka syl­wet­ka mi­gnę­ła wśród ol­brzy­mich pie­chu­rów. Wi­dział ją już kie­dyś, z bar­dzo da­le­ka, lecz tylko przez chwi­lę i nie był pe­wien, czy mu się nie przy­wi­dzia­ło. Ka­rzeł? Dziec­ko? Nie­ste­ty, choć długo jesz­cze wpa­try­wał się w ma­sze­ru­ją­ce w od­da­li po­sta­ci, nie zo­ba­czył już nic, co by zwró­ci­ło jego uwagę. Od­czoł­gał się, do­siadł wierz­chow­ca i za­wró­cił, by zdać ra­port ze zwia­du. Nie spie­szył się. Pla­no­wał się spóź­nić.

 

W na­mio­cie do­wód­cy trwa­ła już na­ra­da. Tłum zna­mie­ni­tych po­sta­ci roz­siadł się na drew­nia­nych stoł­kach i oddał żar­li­wej dys­ku­sji. Nadi nie miał po­ję­cia, kto kim tu wła­ści­wie do­wo­dził. Hie­rar­chia woj­sko­wa prze­pla­ta­ła się z ary­sto­kra­tycz­ną i choć mało kto po­tra­fił się w tym po­ła­pać, to wszy­scy zgod­nie uda­wa­li, że pro­blem nie ist­nie­je. Nie­ste­ty, w ta­kich wa­run­kach nie­zmier­nie trud­no było co­kol­wiek usta­lić.

Nadi po­cze­kał, aż skoń­czy się ko­lej­na ja­ło­wa wy­mia­na zdań, po czym la­ko­nicz­nie prze­ka­zał mel­du­nek. Za­pa­dła cisza.

– Ilu?! – za­py­tał wresz­cie ge­ne­ra­lis­si­mus.

– Około czter­na­stu ich­nich ko­hort.

– Tutaj? Skąd?! Je­steś pe­wien?

– Na wła­sne oczy wi­dzia­łem, panie. Dwie duże jed­nost­ki do­łą­czy­ły dziś po po­łu­dniu.

– Po­twier­dzasz te in­for­ma­cje? – za­py­tał ge­ne­ra­lis­si­mus do­wód­cę zwia­du.

– Ku­glarz to obec­nie nasz naj­lep­szy ob­ser­wa­tor. Jeśli tak mówi, przyj­mu­ję, że tak było.

– Z całym sza­cun­kiem, panie – wtrą­cił Nadi – Camai zdo­by­ły nie­ca­łe dwie ko­hor­ty. A mie­li­śmy tam zde­cy­do­wa­nie lep­sze wa­run­ki do obro­ny. Nie zmie­ści­my armii tej wiel­ko­ści w Ta­ren­ba­ar, a to, co zmie­ści­my, nie jest w sta­nie go utrzy­mać, więc…

– Wy­star­czy, żoł­nie­rzu! Nikt nie pytał o wasze oso­bi­ste opi­nie! – wark­nął ge­ne­ra­lis­si­mus.

– Cze­kaj! Camai? By­li­ście tam? – za­in­te­re­so­wał się do­wód­ca pie­cho­ty.

Był to nie­wy­so­ki, ale bar­czy­sty męż­czy­zna, dumny po­sia­dacz su­mia­ste­go wąsa, któ­re­go jeden ko­niec się­gał tkwią­cej w uchu zło­tej ob­rę­czy. Zdaje się, że nosił tytuł księ­cia ja­kie­goś pań­stwa. Co­kol­wiek to zna­czy­ło, cie­szył się au­to­ry­te­tem. Nadi wie­dział, że oto po­ja­wi­ła się szan­sa, na którą cze­kał.

– Tak jest.

– Jeśli do­brze pa­mię­tam, wa­run­ki te­re­no­we są tam zu­peł­nie po­dob­ne do tu­tej­szych, nie­praw­daż? – cią­gnął wą­sacz. – Po­mi­ja­jąc oczy­wi­ście morze.

– Były. Teraz są czar­ne zglisz­cza. Ale tak. Pół­noc­ny brzeg rzeki, most wa­row­ny od stro­ny po­łu­dnio­wej, ła­god­ne wzgó­rza. Po­do­bień­stwo jest ude­rza­ją­ce.

– I za­ata­ko­wa­li od…?

– Pół­no­cy.

– Sto­so­wa­li ja­kieś ma­new­ry, wy­bie­gi, for­te­le?

– Nie. Chyba nie po­tra­fią. To jakby… dzi­kość. Gdy tylko prze­szli przez mury, obro­na padła, a oni za­ję­li się pu­sto­sze­niem mia­sta, ni­czym innym. Z łodzi wi­dzia­łem, że nie otwo­rzy­li nawet bram. Go­rzej! Kiedy miesz­kań­cy schro­ni­li się w pło­ną­cej świą­ty­ni, oni po­dą­ży­li za nimi i wielu nie­chyb­nie zgi­nę­ło w ogniu. Po pro­stu bez­myśl­ny szał mordu. Niech mnie, gdyby ich tam na­pchać wię­cej, da­ło­by się pew­nie całą armię usma­żyć…

– Z łodzi wi­dzie­li­ście?

– Tak jest. Od­pły­ną­łem. Dla­te­go żyję. Moi ro­dzi­ce… – głos Nad­ie­go za­drżał.

– Dzię­ku­je­my, żoł­nie­rzu. To bar­dzo war­to­ścio­we in­for­ma­cje – prze­rwał do­wód­ca pie­cho­ty. – Mo­że­cie odejść.

Nadi ski­nął głową i wy­szedł. Ge­ne­ra­lis­si­mus od­pro­wa­dził go wście­kłym spoj­rze­niem. Zwia­dow­ca nie wie­dział, czy udało mu się wpły­nąć na prze­bieg na­ra­dy, ale nie miał sobie nic do za­rzu­ce­nia – ro­ze­grał to naj­le­piej jak po­tra­fił. Pla­no­wał prze­żyć tę wojnę i gotów był zro­bić wszyst­ko, by do­wódz­two nie po­krzy­żo­wa­ło mu pla­nów.

 

* * *

 

Za­czę­ło się z na­sta­niem brza­sku. Pierw­sze bo­le­sne okrzy­ki spły­nę­ły z murów, zanim jesz­cze dzwo­ny zbu­dzi­ły prze­ra­żo­nych miesz­kań­ców. Ulice za­dud­ni­ły kro­ka­mi, świe­tli­ste smugi strzał prze­cię­ły po­wie­trze. Treya ze­rwa­ła się z łóżka.

– Doira, wsta­waj – syk­nę­ła. – Doira!

– Ma­mo­oo… co się dzie­je? – wy­mru­cza­ła za­spa­na dziew­czyn­ka.

– Za­czę­ło się! Mu­si­my zna­leźć Ri­va­al­da. Ubie­raj się, ale już!

Har­mi­der za oknem na­ra­stał. Mała usia­dła na łóżku i za­czę­ła wę­szyć.

– Coś się pali? – za­py­ta­ła.

– Ubie­raj się, Doira!!! Nie ma czasu!

Dziew­czyn­ka jakby teraz do­pie­ro zro­zu­mia­ła, co się dzie­je. Ze­rwa­ła się na równe nogi i za­czę­ła na­cią­gać na sie­bie ka­fta­nik i buty. Po chwi­li obie były go­to­we. Okna­mi wpeł­zał siny dym, roz­dzie­ra­ją­ce wrza­ski mro­zi­ły krew w ży­łach. Dzwo­ny biły wciąż jak opę­ta­ne. Treya chwy­ci­ła córkę za rękę i razem wy­szły z po­ko­ju.

– O rany! Mamo, za­cze­kaj! – rzu­ci­ła nagle dziew­czyn­ka.

Wy­rwa­ła się i znik­nę­ła z po­wro­tem w sy­pial­ni.

– Doira! – krzyk­nę­ła za nią Treya. – Niech cię jasna cho­le­ra! Nie czas na wy­głu­py!

Dziew­czyn­ka po­ja­wi­ła się w drzwiach z prze­pra­sza­ją­cą miną. Ukry­ty pod ka­fta­ni­kiem srebr­ny szty­le­cik strasz­nie ją uwie­rał, ale nie dała nic po sobie po­znać. Obie­ca­ła prze­cież.

– Jak ty się za­cho­wu­jesz?! Po­słu­chaj, od teraz masz robić wszyst­ko, co mama każe, tak? To bar­dzo ważne! Ro­zu­miesz, Doira?

– Tak, mamo.

– Co ro­zu­miesz?

– No, że mam robić, co po­oowiesz.

– Bar­dzo do­brze. Teraz bę­dziesz iść cały czas ze mną i nie wolno ci się wy­ry­wać, zro­zu­mia­no?

Dziew­czyn­ka ski­nę­ła głową.

– Wyj­dzie­my tyl­nymi drzwiami – mó­wi­ła Treya. – Tamta ulicz­ka jest trud­niej do­stęp­na. Mu­si­my do­trzeć do straż­ni­cy.

Bie­gły, trzy­ma­jąc się za ręce. W oce­nie Doiry wlo­kły się nie­mo­żeb­nie. Bru­ko­wa­ne alej­ki dziel­ni­cy uciech spla­ta­ły się ze sobą wą­ski­mi łu­ka­mi ni­czym ścież­ki la­bi­ryn­tu, sze­re­gi nie­mal iden­tycz­nych ka­mie­nic do­dat­ko­wo utrud­nia­ły orien­ta­cję. W za­my­śle miało to słu­żyć zmy­le­niu plą­dru­ją­cych mia­sto wro­gów, w rze­czy­wi­sto­ści gubił się tu każdy, kto nie spę­dził w Ta­ren­ba­ar przy­naj­mniej roku. Dym opa­dał gry­zą­cy­mi w oczy kłę­ba­mi, lu­dzie prze­bie­ga­li obok, nie­któ­rzy krzy­cze­li coś w prze­lo­cie, lecz dziew­czyn­ka nie słu­cha­ła, po­słusz­nie po­dą­ża­ła za matką. Kon­cen­tro­wa­ła się tylko na tym, by nie zgu­bić jej ręki. Wokół wyli umie­ra­ją­cy, brzę­cza­ła stal, pło­ną­ce strza­ły raz po raz ze świ­stem prze­la­ty­wa­ły nad gło­wa­mi.

Na pierw­sze­go trupa na­tknę­ły się do­pie­ro w Alei Mu­ra­rzy. Leżał z twa­rzą w po­my­jach, strza­ła ster­cza­ła z jego ple­ców. Doira sta­nę­ła jak za­hip­no­ty­zo­wa­na, lecz nie wy­da­ła z sie­bie dźwię­ku. Pa­trzy­ła tylko przez palce. Znie­cier­pli­wio­na Treya po­cią­gnę­ła ją w bok. W pół­mro­ku i gęst­nie­ją­cym dymie zmy­li­ły drogę i zna­la­zły się o wiele zbyt bli­sko murów. Było tu ci­szej, gdzieś z góry do­bie­ga­ły tylko po­je­dyn­cze okrzy­ki gwar­dzi­stów. Zwol­ni­ły nie­pew­nie, dźwięk ich kro­ków od­bi­jał się od ścian.

Nagle z murów ru­nę­ło coś wiel­kie­go. Pod­nio­sło się, sta­nę­ło na ugię­tych ko­la­nach i ro­zej­rza­ło na boki. Syl­wet­kę miało ludz­ką, lecz rosłą i po­tęż­ną. Treya zła­pa­ła córkę za ramię, Doira do­brze wie­dzia­ła, że nie wolno jej pi­snąć. Za­snu­ta dymem po­stać sko­czy­ła gdzieś po­mię­dzy ulicz­ki.

– Co to było? – za­py­ta­ła drżą­cym gło­sem ko­bie­ta.

– Nie wiem, mamo.

Na ścia­nie przed nimi wy­rósł ogrom­ny cień. Le­d­wie zdą­ży­ły się obej­rzeć, gdy bły­snę­ło ostrze mie­cza, mi­gnę­ła wy­krzy­wio­na wście­kło­ścią twarz. Treya krzyk­nę­ła, pi­snę­ła Doira. Pierw­szy cios po­szedł na dziec­ko, lecz matka in­stynk­tow­nie pchnę­ła je w bok. Brzesz­czot prze­szył po­wie­trze. Prze­klę­ty za­to­czył się i ryk­nął jak roz­ju­szo­ne zwie­rzę. Ru­szył na dziew­czyn­kę, a ta od­peł­za­ła na czwo­ra­kach, pła­cząc.

– Ty skur­wy­sy­nu! – wrza­snę­ła ko­bie­ta. – Zo­staw ją! Doira! Ucie­kaj do po­łu­dnio­wej bramy! Znajdź ka­pi­ta­na! Ale już!

Na­past­nik zwró­cił się ku Trei. Jego twarz miała za­cie­ka­wio­ny, zu­peł­nie ludz­ki wyraz. Ko­bie­ta cof­nę­ła się do muru, jej pierś fa­lo­wa­ła w szyb­kim ryt­mie od­de­chu. Na blan­kach roz­le­gły się kroki. Swój czy wróg?

– Dla­cze­go to ro­bisz? To tylko dziec­ko! – wy­krzy­cza­ła Treya.

Tam­ten wpa­try­wał się w nią in­ten­syw­nie, pra­wie jakby za­sta­na­wiał się nad od­po­wie­dzią. Świ­snę­ło, roz­legł się obrzy­dli­wy, pę­ka­ją­cy stuk. Miecz opadł i zgrzyt­nął o bruk, pło­ną­ca strza­ła ster­cza­ła Prze­klę­te­mu z czasz­ki. Treya nie tra­ci­ła czasu, chcia­ła sko­czyć ku Do­irze, lecz mu­sku­lar­na ręka wy­strze­li­ła do przo­du, ła­piąc ko­bie­tę za bark. Chrup­nę­ły miaż­dżo­ne kości. Nie mogła się ru­szyć, mogła tylko pa­trzeć. On też pa­trzył. Pro­sto w oczy. Spo­koj­nie i bez słowa.

– Ma­mo­oo! – krzyk­nę­ła mała.

– Ucie­kaj… ko­cha­nie… – sap­nę­ła Treya, że­la­zny uścisk ci­snął ją na ko­la­na.

Wtedy Prze­klę­ty ryk­nął bo­le­śnie i za­chwiał się. Uchwyt ze­lżał, ko­bie­ta wy­rwa­ła się i osu­nę­ła na zie­mię. Doira wy­szarp­nę­ła szty­let z łydki na­past­ni­ka, lecz ten wnet po­chwy­cił ją wpół i ci­snął o ścia­nę ni­czym szma­cia­ną lalkę.

– Doira! – wrza­snę­ła Treya, kasz­ląc od dymu.

Włosy Prze­klę­te­go za­ję­ły się ogniem, pło­nę­ły jak po­chod­nia. Zda­wał się tego nie za­uwa­żać. Parł do przo­du, nie­wzru­szo­ny ni­czym posąg z brązu.

Ktoś wy­biegł z ulicz­ki, krzyk­nął. Z brzu­cha od­ma­wia­ją­ce­go śmier­ci po­two­ra wy­ro­sło sta­lo­we ostrze, dziu­rą wy­la­ły się wnętrz­no­ści. Po­now­nie spa­dło coś z góry, tym razem bez­wład­nie ni­czym worek ja­błek.

– Ucie­kaj­cie stąd, głu­pie. Do po­łu­dnio­wej bramy! – rzu­cił ktoś, nim po­biegł dalej.

– Niech ci bo­go­wie wy­na­gro­dzą! – krzyk­nę­ła Treya i znów za­czę­ła kasz­leć.

Ramię bo­la­ło ją jak dia­bli.

– Chodź­my stąd, mamo… – usły­sza­ła głos có­recz­ki, ko­cha­nej, małej Doiry.

Prze­klę­ty pełzł. Czer­niał od po­pa­rzeń, zna­czył ka­mie­nie ka­wał­ka­mi fla­ków, lecz wciąż za­wzię­cie je ści­gał. Twarz miał zło­wro­gą, po­twor­ną, palce za­ci­ska­ły się na bru­ko­wej ko­st­ce, jakby chcia­ły skru­szyć ją w pył.

Nim otu­ma­nio­na Treya zdą­ży­ła za­re­ago­wać, Doira do­pa­dła su­ną­ce­go kor­pu­su.

– Nie boję się cie­bie! – krzyk­nę­ła bo­jo­wo.

We­pchnę­ła ostrze szty­le­tu pro­sto w oko. Wy­rwa­ła, po­wtó­rzy­ła. Dźgnę­ła raz jesz­cze, i jesz­cze. Kłuła tak długo, aż tam­ten prze­stał się ru­szać, a jego ob­li­cze prze­obra­zi­ło się w krwa­wą mia­zgę. Spod ze­wło­ku wy­pły­nę­ła ka­łu­ża po­so­ki.

– Nie boję się cie­bie! – po­wta­rza­ła wciąż Doira, nawet gdy bie­gły już dalej.

Treya była zbyt roz­trzę­sio­na, by o tym my­śleć. Od­gło­sy walki na­si­li­ły się, do­cho­dzi­ły już ze­wsząd. Bu­dyn­ki pło­nę­ły, świa­tło brza­sku splo­tło się z łuną po­żo­gi. Widok po­łu­dnio­wej bramy po­wi­ta­ły wes­tchnie­niem ulgi, tak nie pa­su­ją­cym do prze­ra­żo­nych twa­rzy, po­mię­dzy które we­szły. Zgro­ma­dzi­ła się tutaj ogrom­na licz­ba ludzi – star­ców, ko­biet, nie­do­łęż­nych. Strza­ły nie do­la­ty­wa­ły tak da­le­ko. Ze­wsząd sły­chać było łka­nie, każ­de­mu wrza­sko­wi do­cho­dzą­ce­mu z ob­ję­tych wal­ka­mi ob­sza­rów mia­sta to­wa­rzy­szy­ły jęki prze­ra­że­nia.

– Lu­dzie! Prze­cie domy gasić trza! – krzy­cza­ła jakaś ko­bie­ta z głębi po­bli­skiej ulicz­ki.

– Ludzi ra­to­wać! – do­po­wia­dał ktoś inny.

– Czy od­siecz już przy­by­ła? – pytał po­marsz­czo­ny śle­piec.

– Mamo, chyba pach­nie pie­czo­nym mię­skiem – po­in­for­mo­wa­ła wszyst­kich Doira.

Ciżba kłę­bi­ła się pod bramą, która jed­na­ko­woż po­zo­sta­wa­ła za­mknię­ta. Kol­cza­sta brona była opuszczona na bruk i ani my­śla­ła się ru­szyć.

Ryk trąb prze­bił się nagle przez bi­tew­ny zgiełk.

– Nasi! Na­resz­cie! – ucie­szył się ktoś le­piej po­in­for­mo­wa­ny.

Tłum pod­chwy­cił wieść, roz­le­gły się okrzy­ki i prze­po­wied­nie ry­chłej śmier­ci w mę­czar­niach – prze­waż­nie do­ty­czą­ce na­jeźdź­ców. Bram nadal nie otwar­to. Treya pró­bo­wa­ła do­bi­jać się do straż­ni­cy, lecz tę rów­nież za­ry­glo­wa­no.

– Ri­va­ald! – wo­ła­ła jak opę­ta­na aż do za­chryp­nię­cia.

Od­po­wie­dzia­ły jej tylko wrza­ski, zbyt ludz­kie jed­nak i… zna­jo­me, by roz­bu­dzić na­dzie­ję. Ktoś przy­niósł wieść, że obro­na zo­sta­ła prze­ła­ma­na. Tłum grom­ko do­ma­gał się pod­nie­sie­nia blo­ku­ją­cej przej­ście brony, jakiś chło­piec za­czął wspi­nać się po murze, ale po chwi­li ze­śli­zgnął się – bądź zo­stał zrzu­co­ny – a jego noga buch­nę­ła czer­wie­nią. Doira pła­ka­ła. Bramy po­zo­sta­ły za­mknię­te. Ci­ska­ne na blan­ki wy­zwi­ska i groź­by od­bi­ja­ły się głu­cho od murów.

Wrza­ski i wycia osa­cza­ły ich, pło­mie­nie ogar­nę­ły już trze­cią część mia­sta. Czar­ny dym prze­sło­nił wzno­szą­cą się tar­czę słoń­ca. Tłum gęst­niał, przy­by­wa­ło ran­nych, nie­któ­rzy mdle­li w ści­sku. Po­bli­skie ulicz­ki roz­brzmia­ły walką, dzwo­ny za­mil­kły już dawno.

Doira wciąż kur­czo­wo ści­ska­ła mat­czy­ną dłoń. Z otwar­tą buzią pa­trzy­ła na po­ja­wia­ją­ce się na tle pło­mie­ni syl­wet­ki i spek­takl od­ci­na­nych koń­czyn. Wy­obra­ża­ła sobie, że to tylko teatr cieni, taki, jaki robił dla niej kie­dyś tata. Rącz­ki i nóżki z pa­pie­ru, które za­wsze można było z po­wro­tem przy­mo­co­wać i bawić się dalej.

Ko­lej­ny wrzask, i ko­lej­ny. Prze­klę­ci zbli­ża­li się zwar­tą masą, ich mie­cze prze­szy­wa­ły ciała, które zda­wa­ły się nie­mal nie sta­wiać oporu. Doirę oto­czył tłum, nie­wie­le już z tego wi­dzia­ła. Unio­sła głowę i spoj­rza­ła w górę, na blan­ki. Ktoś tam był! Straż­nik? Tylko dla­cze­go wy­ma­chi­wał czar­ną flagą?

– Po­świę­ci­li nas! Na bogów, po­świę­ci­li nas! – za­wo­dzi­ła jakaś ko­bie­ta.

Jakby w od­po­wie­dzi, trąby za­gra­ły po raz wtóry.

Nagle brona drgnę­ła i po­wo­li, nie­śmia­ło ru­szy­ła do góry. Za­ko­tło­wa­ło się, jedni krzy­cze­li trium­fal­nie, inni prze­ci­ska­li się z na­dzie­ją. Ktoś za­wo­łał, by utwo­rzyć szpa­ler, któ­rym od­siecz wkro­czy­ła­by do mia­sta, tłum roz­szedł się na chwi­lę, by zaraz znów zbić w jedną masę. Nim jesz­cze bramy sta­nę­ły otwo­rem, prze­klę­ci do­pa­dli pierw­szych zgro­ma­dzo­nych, try­snę­ła krew, chór ryków i wycia za­głu­szał wszyst­kie inne dźwię­ki. Ktoś pła­kał, ktoś się mo­dlił.

Treya po­cią­gnę­ła Doirę za rękę i sko­czy­ła ku otwar­te­mu na­resz­cie przej­ściu. Mniej bała się szar­żu­ją­cej od­sie­czy, niż roz­ry­wa­ją­cych na strzę­py po­two­rów. Ciżba ru­szy­ła za nią, roz­py­cha­jąc się i dep­cząc. Co szyb­si miesz­cza­nie przedar­li się już na most. Tam sta­nę­li jak wryci, po­wstał zator. Tłum zgęst­niał, na­parł, ktoś spadł do rzeki. Ludz­kie morze prze­la­ło się i po­pły­nę­ło dalej. Treya zdą­ży­ła jesz­cze do­strzec prze­ci­ska­ją­ce­go się obok Ri­va­al­da. Wi­dział ją, była tego pewna. Od­wró­cił jed­nak wzrok i parł przed sie­bie. Chcia­ła krzyk­nąć, za­trzy­mać go, lecz głos uwiązł jej w gar­dle. Z rę­ka­wa ka­pa­ła krew.

– Mu­si­my biec, mamo – szep­nę­ła Doira.

Treya kiw­nę­ła głową. Ru­szy­ły do przo­du ile sił.

 

* * *

 

Ma­sze­ro­wa­li całą noc, a teraz za­mar­li w nie­zro­zu­mia­łym ocze­ki­wa­niu.

Wciąż nie dano sy­gna­łu do ataku. Mia­sto pod nimi tra­wi­ły po­ża­ry, pło­nę­ły basz­ty, pa­ła­ce i świą­ty­nie, smród spa­lo­ne­go mięsa nio­sło aż po zbo­cza ła­god­nych wzgórz, na któ­rych sta­nę­ła pół­ko­lem armia. Od­le­głe okrzy­ki prze­ra­że­nia i śmier­ci wpeł­za­ły pod pan­ce­rze, prze­szy­wa­ły ciało dresz­cza­mi.

Nadi wraz z od­dzia­łem lek­kiej jazdy ocze­ki­wał na włą­cze­nie się do bitwy jako wspar­cie bądź grupa po­ści­go­wa – za­leż­nie od sy­tu­acji. Li­czył ra­czej na to dru­gie. Mar­twi­ła go pusta lewa flan­ka. Gdyby Prze­klę­ci prze­kro­czy­li rzekę i po­de­szli z tej stro­ny, zro­bi­ło­by się go­rą­co. Tamci jed­nak, swoim zwy­cza­jem i z nie­dba­łą non­sza­lan­cją, prze­le­wa­li się bez­ład­ną masą przez mury w miej­scu, do któ­re­go mieli naj­bli­żej. Znów nie tra­ci­li czasu na otwie­ra­nie zdo­by­tych bram. Jakby obec­ność sprzy­mie­rzo­nych zu­peł­nie ich nie mar­twi­ła, jakby zo­sta­wia­li ich sobie na deser.

Zwia­dow­ca wy­tę­żył wzrok. Gdzieś w od­da­li do­strzegł chyba grupę Des­sar­da i Io­nu­sa, ale nie miał pew­no­ści – smugi dymu prze­sła­nia­ły widok. Na dru­gim skrzy­dle pa­no­wał spo­kój.

Nie­ludz­kie wycia nie usta­wa­ły. Na co cze­ka­ją? – gło­wił się Nadi. Nie miał ocho­ty wal­czyć, ale to bez­czyn­ne pa­trze­nie na za­gła­dę pięk­ne­go nie­gdyś mia­sta było jesz­cze gor­sze. Czyż­by­śmy mieli się wy­co­fać? – my­ślał. Po tych wszyst­kich szum­nych za­po­wie­dziach miaż­dżą­ce­go zwy­cię­stwa?

– Dla­cze­go nie otwo­rzą cho­ciaż bram? Dla­cze­go ich nie wy­pusz­czą? – za­py­tał na głos.

Nikt nie od­po­wie­dział. Ktoś mruk­nął tylko jakąś mało wy­szu­ka­ną obe­lgę. Kilka od­dzia­łów pie­cho­ty za­fa­lo­wa­ło, w tłu­mie na­ra­sta­ło po­ru­sze­nie. Do­wód­cy ner­wo­wo bie­ga­li wzdłuż sze­re­gów. Sy­gna­łu wciąż nie było.

Nadi oglą­dał już za­gła­dę, jesz­cze w Camai. Ale nie z tak bli­ska, nie w takim spo­ko­ju. Nie cze­kał, słu­cha­jąc gi­ną­cych ludzi. Nie grzał się w cie­ple pło­ną­ce­go mia­sta. Teraz wszyst­ko zda­wa­ło się pra­wie nie­re­al­ne, jakby było in­sce­ni­za­cją, a nie bez­li­to­sną ma­sa­krą. W Camai ucie­kał, pła­kał i zło­rze­czył bogom. Teraz po pro­stu nie ro­zu­miał.

Trę­ba­cze za­dę­li po raz drugi i coś się zmie­ni­ło.

Bramy otwar­to! Na mo­ście po­ja­wi­li się lu­dzie, całe tłumy, nie­któ­rzy wpa­da­li do rzeki, inni prze­wra­ca­li się, tra­to­wa­ni gąsz­czem stóp. Miesz­kań­cy w pa­ni­ce opusz­cza­li mia­sto, całe setki, może ty­sią­ce. Lecz za nimi su­nę­ła za­bój­cza fala Prze­klę­tych, zwal­nia­jąc przy każ­dym po­chwy­co­nym czło­wie­ku, cie­sząc się od­bie­ra­nym ży­ciem. Kłę­bo­wi­sko gęst­nia­ło w oczach. Pło­mie­nie spo­wi­ły już pra­wie całe mia­sto. Dla­cze­go nic nie ro­bi­my?! – wrzesz­cza­ło coś w gło­wie Nad­ie­go. Drob­ne po­sta­cie pod nimi roz­bie­ga­ły się na wszyst­kie stro­ny jak rój wy­ku­rzo­ny z gniaz­da, ko­lej­ne syl­wet­ki pa­da­ły na zie­mię. Wi­dział dzie­ci i ko­bie­ty ści­ga­ne przez chma­rę dzi­kich be­stii. Nadi zro­zu­miał nagle, co pla­no­wa­ło do­wódz­two. Pojął, że to on nie­świa­do­mie pod­su­nął im ten po­mysł. Za­drżał.

Usły­szał chó­ral­ny okrzyk. Jeden z od­dzia­łów ru­szył w dół wzgó­rza, jego roz­cią­gnię­ty szpic pro­wa­dził pę­dzą­cy na zła­ma­nie karku czło­wiek. Zo­sta­wiw­szy za sobą cho­rą­giew, o kilka kro­ków wy­prze­dzał już po­zo­sta­łych. Nadi wy­tę­żył wzrok… Tak! To był Des­sard! Pra­wie na pewno. Wła­śnie za­czął od­bi­jać nieco w bok, tam gdzie bie­gły dwie drob­ne po­sta­cie, lecz front fali Prze­klę­tych za­stą­pił mu drogę. Choć nie wy­da­no żad­ne­go roz­kazu, ko­lej­ne jed­nost­ki opa­dły ze wzgórz. Do­pie­ro wtedy trąby za­gra­ły po raz trze­ci. Buch­nę­ło krzy­kiem, ja­zgot wzmógł się, po­zo­sta­łe od­dzia­ły wkro­czy­ły do walki. Za­czę­ło się.

Ka­wa­le­ria szyb­ko prze­ści­gnę­ła pie­cho­tę, wbi­ja­jąc się we wroga z nisz­czą­cą siłą. Uwię­zie­ni mię­dzy dwoma ar­mia­mi cy­wi­le znik­nę­li z oczu, być może gi­nę­li, lecz umie­ra­li też Prze­klę­ci, wzię­ci w klesz­cze, okrą­że­ni, zgnie­ce­ni po­tę­gą szar­ży. Ko­lej­ne grupy na­jeźdź­ców spy­cha­no do rzeki i do­bi­ja­no, lecz na­stęp­ni wy­pa­da­li wciąż z bramy nie­skoń­czo­nym stru­mie­niem, ska­ka­li z murów, prze­ci­ska­li się gli­fa­mi. W mor­der­czym szale wpa­da­li w pu­łap­kę okrą­że­nia, kłuci ze wszyst­kich stron. Oto ta nowa tak­ty­ka! Wy­cią­gnąć wroga tak da­le­ko, by jego po­zy­cja stała się roz­pacz­li­wa. Prze­jąć ini­cja­ty­wę. Za­mknąć i od­ciąć drogę od­wro­tu.

Prze­klę­ci nie po­zo­sta­wa­li dłuż­ni, nie co­fa­li się, nie usta­wa­li do ostat­niej iskry na­pę­dza­ją­ce­go ich życia. Wy­rą­by­wa­li roz­le­głe wyrwy w sze­re­gach sprzy­mie­rzo­nych, luki na­tych­miast jed­nak wy­peł­nia­no. Nadi od czasu do czasu wi­dział Des­sar­da – migał mu wciąż na pierw­szej linii, wście­kle roz­da­ją­cy ciosy. Nie cze­kał, nie trzy­mał szyku, nie dbał o osło­nę. Sam wbi­jał się w chma­ry Prze­klę­tych, a wy­cię­ty­mi przez niego szcze­li­na­mi wdzie­ra­li się na­stęp­ni. Nie­zli­czo­ne za­stę­py wroga co­fa­ły się przed nim, kontr­ata­ko­wa­ły, na­pie­ra­ły, jakby to od sa­me­go Des­sar­da za­le­żał los tej bitwy. Nadi sły­szał jego wi­bru­ją­cy od gnie­wu krzyk, wy­bi­ja­ją­cy się ponad ja­zgot ście­ra­ją­cych się mas.

Słoń­ce wze­szło już wy­so­ko ponad mury, gdy od­wo­dy, w tym od­dział Nad­ie­go, wy­pusz­czo­no do boju, by zlu­zo­wa­ły wy­czer­pa­nych to­wa­rzy­szy. Fale na­past­ni­ków stały się mniej­sze, rzad­sze, aż usta­ły zu­peł­nie. Zwia­dow­cy prze­cze­sy­wa­li teren, do­bi­ja­jąc peł­za­ją­ce nadal kor­pu­sy Prze­klę­tych.

Nadi długo szu­kał Des­sar­da, nikt nie był nawet pe­wien, czy prze­żył. Zna­lazł go w końcu, ale pra­wie nie roz­po­znał – żoł­nierz wy­glą­dał jak sama śmierć, jego ob­li­cze stało się czer­wo­ną od za­krze­płej krwi maską, z któ­rej ły­ska­ły biał­ka roz­war­tych sze­ro­ko oczu. Po­chy­lał się nad jed­nym z ciał… drob­niut­kim. To było dziec­ko, dziew­czyn­ka. Jej twarz za­sty­gła w cier­pie­niu, mokry od krwi ka­fta­nik zdar­ty zo­stał do pasa. W wy­gię­tej zbyt da­le­ko ponad głowę rącz­ce tkwił srebr­ny szty­le­cik.

Des­sard spoj­rzał na Nad­ie­go nie­wi­dzą­cym wzro­kiem i wydał z sie­bie krzyk, który roz­darł zwia­dow­cy serce. Tyle w nim było roz­pa­czy, wście­kło­ści i bólu. Żoł­nierz objął de­li­kat­nie ciało i uniósł je na rę­kach. Nie zwra­ca­jąc na ni­ko­go uwagi, od­szedł gdzieś, w dal, by spę­dzić ostat­nie chwi­le ze swoją córką.

I tak oto od­nie­sio­no pierw­sze zwy­cię­stwo nad Prze­klę­ty­mi.

 

* * *

 

Nikt nie oka­zy­wał ra­do­ści. Choć po raz pierw­szy w hi­sto­rii to Prze­klę­ci wy­co­fa­li się z boju, nikt nie po­tra­fił o tym roz­ma­wiać. Było jesz­cze za wcze­śnie. Cisza, jaka za­pa­no­wa­ła w obo­zie, stała się ich nie­mym bun­tem prze­ciw temu, co się wydarzyło. W ten spo­sób od­da­wa­no cześć po­le­głym. Tylko nie­licz­ni miesz­kań­cy Ta­ren­ba­ar prze­trwa­li ma­sa­krę. Ci, któ­rym się udało, zo­sta­li w więk­szo­ści wy­sła­ni do Ad­ra­da­ru, gdzie wzię­to ich w opie­kę. Jeden z oca­lo­nych, imie­niem Ri­va­ald, objął nawet ko­men­dę nad tam­tej­szą gwar­dią.

Des­sar­do­wi wy­ba­czo­no nie­sub­or­dy­na­cję. Do­wódz­two nie miało wyj­ścia, wszy­scy wi­dzie­li, jak zna­ko­mi­cie przy­czy­nił się do zwy­cię­stwa. Ochrzczo­no go De­mo­nem z Ta­ren­ba­ar, mia­no­wa­no ty­sięcz­ni­kiem, spły­nę­ły nań ho­no­ry i za­szczy­ty. On zaś przyj­mo­wał to wszyst­ko z obo­jęt­no­ścią, jakby samo życie spra­wia­ło mu ból.

Wiele dni póź­niej, gdy był już bar­dzo pi­ja­ny, zdra­dził Nad­ie­mu, że nie prze­żył tam­tej bitwy. Że umarł razem z żoną i córką, a na świe­cie ostał się tylko cień czło­wie­ka, wy­schnię­ty i zmar­nia­ły. Trup uda­ją­cy życie. Prze­klę­ty jak tamci, twier­dził. Nadi słu­chał w mil­cze­niu. Nigdy nie wy­ja­wił Des­sar­do­wi swo­je­go udzia­łu w zwy­cię­stwie, choć i nie prze­stał się o to w duchu ob­wi­niać.

Wojna trwa­ła jed­nak nadal. Wciąż ich po­trze­bo­wa­no. Czy tego chcie­li, czy nie, zmu­sze­ni byli grać swoje role, tłu­mić myśli i po pro­stu ze wszyst­kich sił sta­rać się speł­niać po­kła­da­ne w nich na­dzie­je. Tylko w ten spo­sób ofia­ra mogła zo­stać od­ku­pio­na. Gdyby usta­li, wszyst­ko po­szło­by na marne.

Wir wy­da­rzeń za­po­cząt­ko­wa­ny zwy­cię­stwem pod Ta­ren­ba­ar na­bie­rał tym­cza­sem roz­pę­du. Mierz­wił bez­sze­lest­nie nici losu Nad­ie­go i Des­sar­da, tka­jąc przy­szłość, ja­kiej żaden z nich się nie spo­dzie­wał.

Ale to już zu­peł­nie inna opo­wieść.