Tajemnicza Misja

Ogni­ście go­re­ją­ce słoń­ce omia­ta­ło świe­tli­sty­mi war­ko­cza­mi pro­mie­ni sło­necz­nych zie­lo­no-szma­rag­do­wą sferę raj­skiej pla­ne­ty Hi­bi­skus. Blask otu­lał cały glob ni­czym utka­ne ze świa­tła ciało małża, spo­wi­ja­ją­ce pięk­ną, ko­smicz­ną perłę. Ła­ska­we słoń­ce krze­sa­ło wie­lo­barw­ne tęcze w gór­nych war­stwach jej wil­got­nej i cie­płej at­mos­fe­ry, pod­czas gdy wszę­do­byl­ską ma­te­rię czar­ne­go ko­smo­su dziu­ra­wi­ły jasne punk­ci­ki mi­ria­dów od­le­głych gwiazd. Lecz ni­czy­je oczy ni ka­me­ry nie lu­stro­wa­ły owego mle­kiem i mio­dem pły­ną­ce­go kra­jo­bra­zu. Al­bo­wiem na or­bi­cie raj­skiej pla­ne­ty Hi­bi­skus, wrza­ła walka a wręcz bitwa. 

BUM! BUM! BUUUM!!! – Grzmia­ły wy­bu­chy gro­mo­po­dob­nych tor­ped pro­to­no­wych, a ja­skra­we ato­mo­we bły­ski ośle­pia­ły słoń­ce. Ko­lo­ro­we pro­mie­nie śmier­cio­no­śnych la­se­rów bo­jo­wych ze świ­stem śmi­ga­ły przez dzie­wi­czą próż­nię, nio­sąc śmierć i znisz­cze­nie. De­fen­syw­ne pola si­ło­we cięż­ko ję­cza­ły pod gwał­tow­ną prze­mo­cą ofen­syw­nych świetl­nych lan­ce­tów i sy­pa­ły iskra­mi bro­niąc się przed pe­ne­tra­cją. Oto dwa ko­smicz­ne okrę­ty wo­jen­ne zwar­ły się w mor­der­czym uści­sku i wal­czy­ły w ob­ję­ciach walca śmier­ci, gdzie eks­plo­zje i wrzask ko­na­ją­cych był im mu­zy­ką a zimno mru­ga­ją­ce od­le­głe gwiaz­dy, je­dy­ną mil­czą­cą wi­dow­nią.

Ko­ry­ta­rze i ka­ju­ty jed­ne­go z nich wy­peł­nio­ne były ludź­mi, któ­rzy za­miast wal­czyć, bie­ga­li w tę i na zad w szale i za­po­mnie­niu, krzy­cząc w niebo głosy.

 – Stać! wra­cać na sta­no­wi­ska bo­jo­we! – Za­krzyk­nął ka­pi­tan Star­si­lver Long, który sa­mo­ist­nie tkwił na sta­no­wi­sku bo­jo­wym ni­czym dumny po­mnik po­le­głe­go bo­ha­te­ra, pod­czas gdy resz­ta za­ło­gi w po­pło­chu opusz­cza­ła sta­no­wi­ska, jak szczu­ry okręt, to­ną­cy w bez­den­nej, zim­nej, mię­dzy­gwiezd­nej toni.

 – Ależ ka­pi­ta­nie, je­ste­śmy już zgu­bie­ni, pola si­ło­we stra­ci­ły moc, a re­ak­tor szczel­ność! Na­stęp­na salwa ze świetl­nych lan­ce­tów roz­nie­sie nas w drob­ny mak! – Za­pła­kał pierw­szy ofi­cer Car­li­to, który był dłu­go­let­nim przy­ja­cie­lem i kom­pa­nem ko­man­do­ra, lecz teraz oka­zy­wał się być tchó­rzem. Ja­ko­by na pod­kre­śle­nie wagi jego de­fe­ty­stycz­nych słów, po­tęż­ny wy­buch wstrzą­snął nad­wy­rę­żo­ny­mi po­sa­da­mi gwiezd­ne­go krą­żow­ni­ka "Au­ro­ra Be­ry­alis", który za­drżał i za­ko­le­bał się zło­wiesz­czo.

"Prze­klę­ty pre­zy­dent De­ath­wish Grimm i jego lo­ja­li­stycz­na flota po­plecz­ni­ków!" – Ko­man­dor Long za­ci­snął swe, zda­ło­by się, wy­cio­sa­ne w mar­mu­rze szczę­ki, w spaź­mie słusz­ne­go gnie­wu. "Że też aku­rat tutaj mu­siał po­ja­wić się jeden z jego par­szy­wych okrę­tów, wła­śnie tu i teraz, niech go czar­na dziu­ra po­chło­nie!"

Ka­pi­tan Star­si­lver wzniósł swe by­stre, sta­lo­we­go ko­lo­ru oczy, ku po­bliź­nio­nej czar­ny­mi osmo­le­nia­mi wy­bu­chów po­wa­le. Sro­dze się sro­mał, al­bo­wiem tajna, naj­wyż­szej wagi misja, od któ­rej za­le­ża­ło fatum tej czę­ści Wszech­świa­ta, legła wła­śnie, ob­ró­co­na w ni­wecz i perzy­nę. Chyba, że…

 – Car­li­to! – gło­sem nie zno­szą­cym sprze­ci­wu za­krzyk­nął ka­pi­tan.

 – Tak jest, panie ko­man­do­rze?

 – Salwa z hau­bi­cy jo­no­wej, zanim tamci zdążą na­ła­do­wać lan­ce­ty!

 – Ależ ka­pi­ta­nie – za­re­pe­to­wał pierw­szy ofi­cer, który coraz ob­fi­ciej rosił swe gład­kie ob­li­cze tchórz­li­wym potem. – Przed­wcze­sny wy­strzał z hau­bi­cy prze­cią­ży jądra re­ak­to­ra, który już dyszy ostat­kiem sił! Wy­le­ci­my w po­wie­trze w 60 se­kund! Nie wszy­scy dojdą do sza­lup ra­tun­ko­wych!

Ko­man­dor Star­si­lver groź­nie zmarsz­czył krza­cza­ste brwi, srogo na­chmu­rzył czoło i po­to­czył po zlęk­nio­nej za­ło­dze kar­cą­co gro­mo­wład­nym, cięż­kim jak elek­tron spoj­rze­niem.

 – Czyż­by­ście chcie­li by­naj­mniej żyć wiecz­nie!? – za­grzmiał. – A co z naszą słusz­ną spra­wą, co z to­czą­cą się, ko­smicz­ną re­be­lią prze­ciw­ko temu pod­le­co­wi, De­ath­wi­sho­wi i jego rzą­do­wej gran­dzie!? Wasi to­wa­rzy­sze na was liczą! Wasi pra­sz­czu­ro­wie spo­zie­ra­ją na was z wyżyn pa­ła­cu Wal­ki­rii! Czy je­ste­ście godni spoj­rzeć im w twa­rze?!

Na te słowa za­mar­li nie­ru­cho­mo człon­ko­wie za­ło­gi, tylko ich duma po­czę­ła pęcz­nieć jak me­lo­ny, ob­fi­cie pod­la­ne na­wo­zem mo­ty­wa­cji, a opusz­czo­ne do tej pory na kwin­tę pod­bród­ki, uno­si­ły się god­nie. Lecz wtem nie­spo­dzie­wa­na eks­plo­zja ro­ze­rwa­ła sta­lo­wą ścia­nę ka­pi­tań­skie­go most­ka, a ostre jak brzy­twa, me­ta­lo­we drza­zgi prze­szy­ły w wielu miej­scach wraż­li­we ciało pierw­sze­go ofi­ce­ra Car­li­ta, który wy­krzy­wił twarz w wy­ra­zie nie­zgłę­bio­ne­go zdu­mie­nia i runął wprost pod za­sko­czo­ne stopy swego przy­ja­cie­la, ka­pi­ta­na. Mar­twy, ni­czym mię­dzy­gwiezd­na prze­strzeń.

Mężne serce ko­man­do­ra Star­si­lve­ra stru­chla­ło, gdy mu­siał prze­stą­pić ża­ło­sne tru­chło swego by­łe­go przy­ja­cie­la. Wszak­że, mimo że był tchó­rzem, wciąż za­miesz­ki­wał po­cze­sny kącik dziel­ne­go, ka­pi­tań­skie­go serca. Mo­ra­le za­ło­gi, przed chwi­lą pod­nie­sio­ne, opa­dło znów jak kwia­ty sło­necz­ni­ków w bez­k­się­ży­co­wą noc.

 – Zatem zro­bi­my to ina­czej – głos ka­pi­ta­na wciąż dźwię­czał nie­złom­nie. – Wszy­scy do sza­lup. Sam strze­lę z hau­bi­cy – dodał, a za­brzmia­ło to gro­bo­wo.

 – Ale jed­no­oso­bo­wo można to zro­bić tylko wtedy, jak włą­czy się tryb awa­ryj­ny, a wtedy re­ak­tor wy­buch­nie jesz­cze szyb­ciej! – ozwa­ły się licz­ne głosy.

 – Ma pan 9% szan­sy na do­bie­gnię­cie do sza­lup!

 – To sa­mo­bój­stwo!

 – Nie. – Ko­man­dor Star­si­lver Long dum­nie wy­piął pierś a przy­bi­te do niej, gwiaź­dzi­ście błysz­czą­ce or­de­ry za­gra­ły świetl­ną se­re­na­dę ku czci od­wa­gi. – To mój obo­wią­zek.

Na takie dic­tum od­wró­ci­ła się za­ło­ga i po­mknę­ła po­przez mrocz­ne, kręte ko­ry­ta­rze umie­ra­ją­ce­go krą­żow­ni­ka, ku upra­gnio­ne­mu oca­le­niu, a tu­po­cie ich stóp wtó­ro­wa­ły wy­bu­chy. Na­to­miast ka­pi­tan po­zo­stał sam na ka­pi­tań­skim most­ku, a mi­ga­ją­ce ho­lo­gra­my i sza­leń­czo pul­su­ją­ce świa­tła awa­ryj­ne krwa­wo ilu­mi­no­wa­ły jego za­cię­tą minę. Przed­ni ekran, który po­zo­stał nie­na­ru­szo­ny, szczel­nie wy­peł­nia­ło ma­syw­ne ciel­sko pre­zy­denc­kie­go pan­cer­ni­ka, który rów­nież do­znał cięż­kie­go uszczerb­ku. Tu i ów­dzie bu­cha­ły z niego kłęby dymu, a po pan­ce­rzu prze­bie­ga­ły skry, ni­czym ba­gien­ne błęd­ne ogni­ki. Ko­man­dor Star­si­lver świ­dro­wał wrogą jed­nost­kę spoj­rze­niem jak la­se­ro­wym wier­tłem, nie­chyb­nie chcąc dobić ją wzro­kiem. Nie­ste­ty, po­trze­bo­wał do tego hau­bi­cy jo­no­wej. Więc gdy tylko "Au­ro­ra" syp­nę­ła spod brzu­cha gir­lan­da­mi ra­tun­ko­wych sza­lup, ka­pi­tan za­ci­snął zęby, zwarł w ka­mień swój mo­car­ny kułak i wal­nął nim w kon­so­lę trybu awa­ryj­ne­go, bez wa­ha­nia czy­niąc to samo ze spu­stem hau­bi­cy.

Zdać by się mogło, że Wszech­świat za­marł w bez­ru­chu i mil­cze­niu na długą se­kun­dę. A potem krzyk­nął w trwo­dze, gdy snop prze­raź­li­we­go świa­tła, tak ostre­go, że mo­gło­by prze­ciąć na pół samą struk­tu­rę prze­strze­ni, wy­strze­lił z "Au­ro­ry Be­ry­alis" i po­mknął z pręd­ko­ścią świa­tła w stro­nę ni­cze­go nie spo­dzie­wa­ją­ce­go się pan­cer­ni­ka, prze­ci­na­jąc go na pół jak sre­brzy­sta ka­ta­na doj­rza­ły arbuz. Z wnę­trza śmier­tel­nie ugo­dzo­ne­go li­niow­ca, ni­czym krwa­wa po­so­ka wy­try­snę­ło po­wie­trze, ogień, dym i ciała mar­twych nie­szczę­śni­ków, wi­ru­jąc.

Lecz ka­pi­tan nie po­dzi­wiał tego ko­smicz­ne­go dance ma­ka­bre. On wcale nie chciał umie­rać. miał swoją misję i swoje roz­ka­zy do wy­peł­nie­nia. Wie­dział, że za kilka se­kund roz­to­pi się re­ak­tor i za­le­je wnę­trze krą­żow­ni­ka nu­kle­ar­nym ar­ma­ged­do­nem. gnał więc co sił po­przez mrocz­ne ko­ry­ta­rze, czer­wo­no roz­świe­tlo­ne wy­ciem syren alar­mo­wych, gnał po­przez naj­dłuż­sze se­kun­dy w swoim życiu, a za nim gnała sama śmierć, zło­wro­go wy­wi­ja­jąc kosą, nie­omal dep­cząc mu po pę­ci­nach.

Ale nie­do­gna­ła go. Iskier­ka fo­to­no­we­go na­pę­du sza­lu­py ra­tun­ko­wej za­bły­sła na Hi­bi­sku­so­wym nie­bie na chwil­kę przed tym, jak na or­bi­cie za­pło­nę­ło nowe, krót­ko­trwa­łe, ato­mo­we słoń­ce. O dziwo sza­lu­pa nie od­da­la­ła się od pla­ne­ty, lecz jęła przy­bli­żać się do niej, po tra­jek­to­rii wy­raź­nie stycz­nej. jej oślep­nię­te czuj­ni­ki i ka­me­ry nie do­strze­gły jed­nak, żeod ma­ka­brycz­nie roz­szar­pa­ne­go wraku pre­zy­denc­kie­go li­niow­ca ode­rwa­ło się świa­teł­ko, bar­dzo po­dob­ne do ka­pi­tań­skie­go. I że po­gna­ło w ślad za nim, by już po chwi­li za­nur­ko­wać w go­rą­cych ob­ję­ciach gór­nych warstw at­mos­fe­ry. 

Gwiaz­dy mru­ga­ły mil­czą­co, gdy ko­smos okry­wał ciała po­le­głych swym czar­nym, ża­łob­nym kirem próż­ni.

 

☆☆☆

 

Strza­ska­na kap­su­ła ster­cza­ła po­śród ko­lo­ro­wych mchów i wy­bu­ja­łej zie­lo­no­ści ła­god­nie fa­lu­ją­cych krze­wów, rażąc swą me­cha­nicz­ną ob­sce­nicz­no­ścią dzie­wi­czość raj­skie­go lasu. po­ła­ma­ne ga­łę­zie roz­ło­ży­stych drzew oskar­ży­ciel­sko ce­lo­wa­ły w ów sztucz­ny, nie­na­tu­ral­nie za­kłó­ca­ją­cy ich od­wiecz­ny spo­kój przed­miot, pod­czas gdy owa­do­bo­dob­ne stwo­ry kwi­li­ły wokół, zszo­ko­wa­ne. Wtem czyjś wiel­ki but wy­ko­pał nad­wą­tlo­ne drzwicz­ki włazu, czy­jeś po­tęż­ne płuca, spra­gnio­ne po­wie­trza, z roz­ko­szą za­cią­gnę­ły się nim. Ko­man­dor Star­si­lver Long wy­to­czył się na ze­wnątrz za­no­sząc się, gdyż po­wie­trze, choć po­dob­ne, było jed­nak nieco inne. Szyb­ko się opa­no­wał, wy­pro­sto­wał na pełną dłu­gość i po­czął swym so­ko­lim wzro­kiem lu­stro­wać oko­li­cę. Po czym za­klął.

 – Niech to ko­niunk­cja. Czeka mnie da­le­ka droga.

Misja nie mogła jed­nak zwle­kać, po­brał zatem czym prę­dzej z wnę­trza roz­bi­tej kap­su­ły naj­po­trzeb­niej­sze rze­czy i sprzęt: Au­to­ma­tycz­ny kom­pas, la­se­ro­wą linę, sa­mo­sta­wial­ny na­miot z pola si­ło­we­go, że­la­zną rację po­lo­wej żyw­no­ści i wody, ta­jem­ni­czą czer­wo­ną fiol­kę oraz swój ulu­bio­ny ka­ra­bi­nek sztur­mo­wy Be­ret­ta-Łucz­nik Eme­rald II, o re­gu­lo­wa­nym ka­li­brze.

I ru­szył w drogę, kie­ru­jąc się wska­za­nia­mi au­to­ma­tycz­ne­go kom­pa­su, a ogni­ste słoń­ce i czter­na­ście róż­no­barw­nych księ­ży­ców ilu­mi­no­wa­ło jego ka­wal­ka­dę świe­tli­stą fe­erią nie­spo­ty­ka­nych barw. Drze­wa-ukwia­ły fa­lo­wa­ły wokół niego w zmy­sło­wym tańcu, a pu­cha­te trawy pie­ści­ły ko­la­na. Ze­wsząd czmy­cha­ły róż­no­ra­kie wie­lo­no­gie i wie­lo­skrzy­dłe stwo­rze­nia, kwi­ląc, ciur­ka­jąc i klą­ska­jąc. Lecz tęt­nią­ce ży­ciem, raj­skie oko­licz­no­ści nie przy­ku­ły uwagi ka­pi­ta­na tak, jak słup tłu­ste­go, kłę­bia­ste­go dymu nie­da­le­ko, na ho­ry­zon­cie.

"Może to być upa­dła część jed­ne­go ze stat­ków" – po­my­ślał ka­pi­tan. "A może nie."

Wtem jego roz­my­śla­nia prze­rwa­ło gwał­tow­ne uca­pie­nie za nogę. Coś, co brał za lianę, oka­za­ło się być w samej rze­czy macką, i to wy­jąt­ko­wo chwy­tli­wą. nie zdą­żył nawet za­pro­te­sto­wać, gdy­ko­lej­na macka unie­ru­cho­mi­ła mu ręcę i po­czę­ła cią­gnąć w stro­nę po­bli­skie­go, ba­jecz­nie ko­lo­ro­we­go kwia­to­sta­nu. A kwiat owy miał pasz­czę. Całą na­szpi­ko­wa­ną zę­ba­mi, go­to­wą do po­żar­cia.

Ka­pi­tan Star­si­lver Long pierw­szy raz po­czuł, jak kol­cza­sty mrok lo­do­wa­te­go lęku po­chła­nia jego nie­ustra­szo­ną do tej pory duszę. Czyż­by tak nędz­ny miał go cze­kać kres? Lecz wtem coś bły­snę­ło per­li­ście i lśnią­cy kształt za­mi­go­tał po­mię­dzy mac­ka­mi pa­skud­ne­go zwie­rzo­kwia­ta, od­ży­na­jąc je jedna po dru­giej. Prze­ra­ża­ją­ca pasz­cza ro­śli­ny wi­zgnę­ła prze­szy­wa­ją­co i za­pa­dła się pod zie­mię. Ja­kież było nie­po­mier­ne za­sko­cze­nie ka­pi­ta­na, gdy po­śród owej ro­ślin­nej jatki, cały obry­zga­ny chlo­ro­fi­lem, ujaw­nił się żoł­nierz gwar­dii pre­zy­denc­kiej, do tego w kom­bi­ne­zo­nie bo­jo­wym, dzier­żą­cym ba­gnet!

Ka­pi­tan za­ci­snął swą po­tęż­ną rękę na swym ka­ra­bi­nie, a przed na­tych­mia­sto­wym wy­strza­łem po­wstrzy­mał go fakt, że oto znie­na­wi­dzo­ny wróg by­naj­mniej ura­to­wał mu życie. I stali tak – nie­ru­cho­mo wmu­ro­wa­ni w mu­ra­wę, ko­man­dor Star­si­lver, ze sta­lo­wym wzro­kiem, za­cię­tą twa­rzą i wznie­sio­ną bro­nią, oraz rzą­do­wy żoł­nierz, w czar­nym jak ko­smicz­na noc kom­bi­ne­zo­nie i ro­ga­tym, gwar­dyj­skim cheł­mie, za­sła­nia­ją­cym nie­chyb­nie ka­pra­we ob­li­cze, i elek­trycz­nym ba­gne­tem. Było cicho, tylko wokół fru­wa­ły małe ptasz­ki a barw­ne ukwia­ło­drze­wy nu­ci­ły pełną na­pię­cia pieśń ocze­ki­wa­nia.

Pierw­szy ruch wy­ko­nał gwar­dzi­sta, chcąc zdjąć swój chełm. Ko­man­dor cały spiął się w sobie, bo spo­dzie­wał­się uj­rzeć pod cheł­mem ob­mier­z­łe lico ja­kie­goś zbira, tu­dzież nawet po­pro­mien­ne­go mu­tan­ta z Terra Dra­co­nis. Jed­nak­że pod nim zna­la­zła się ko­bie­ta! I to nie byle jaka. Jej tak czar­ne, że aż nie­bie­ska­we włosy kon­tra­stu­ją­co opa­da­ły na jasną, de­li­kat­nie przy­pró­szo­ną pie­ga­mi twarz, bę­dą­ca jak ne­ga­tyw noc­ne­go, gwiaź­dzi­ste­go nieba. Jej ciem­ne oczy były ni­czym dwa wszech­świa­ty, błysz­czą­ce ca­ły­mi gro­ma­da­mi ga­lak­tyk, a usta kwi­tły bla­skiem umie­ra­ją­ce­go czer­wo­ne­go ol­brzy­ma. Ka­pi­tan, już wcze­śniej ze­sztyw­nia­ły, do­szczęt­nie zdę­biał.

 – Nie gap się jak stróż w ma­lo­wa­ne wrota – ode­zwa­ła się ko­bie­ta, a jej głos dźwię­czał de­li­kat­nie, jak wolne pro­to­ny we wnę­trzu ak­ce­le­ra­to­ra. – Le­piej opuść tą swoją im­po­nu­ją­cą pu­kaw­kę. Nie po­sia­dam wro­gich in­ten­cji.

 – Widzę – ka­pi­tan od­zy­skał gib­kość i rezon – Ale moja pu­kaw­ka po­zo­sta­nie go­to­wa. Bo to, że z nie­nac­ka ura­to­wa­łaś mi życie spra­wia, że ci nie ufam.

 – Uszłam z ży­ciem z pan­cer­ni­ka "Si­le­sia", który pod­stęp­nie za­ata­ko­wa­li­ście – po­czę­ła ko­bie­ta.

 – To wy za­ata­ko­wa­li­ście! – gniew­nie od­rzekł ka­pi­tan.

 – Nie­praw­da, bo wy!

 – Kłam­stwo!

 – No do­brze, po­wiedz­my że za­ata­ko­wa­li­śmy jed­no­cze­śnie – ko­bie­ta unio­sła ręce na znak po­ko­ju. Tak więc moja kap­su­ła wpa­dła w gra­wi­ta­cję Hi­bi­sku­sa i roz­bi­ła się tam, za lasem. Teraz chcę we­zwać pomoc, a mnie­ma­jąc, że znaj­du­jesz się w po­dob­nych cyr­kum­stan­cjach, pro­po­nu­ję chwi­lo­wy ro­zejm, per­trak­ta­cje i ko­ope­ra­cję. Przy­sta­jesz?

Ka­pi­tan Long za­my­ślił się i za­du­mał głę­bo­ko. Przed ocza­mi za­świ­ta­ła mu ko­na­ją­ca twarz Car­li­ta, który choć tchórz­li­wy, był dobry i przy­ja­ciel­ski. Ale tamci rów­nież gi­nę­li, któż wie, ilu Star­si­lve­rów stra­ci­ło swo­ich Car­li­tów na roz­dar­tym jo­no­wą hau­bi­cą po­kła­dzie "Si­le­sii".

 – Więc do­brze – po­wie­dział ko­man­dor po od­by­ciu we­wnętrz­nej walki – Ale racja jest i tak po stro­nie re­be­lii.

 – Wy­śmie­ni­cie – pre­zy­denc­ka ko­bie­ta po­wstrzy­ma­ła się od ko­men­ta­rza owej po­li­tycz­nej de­kla­ra­cji i wy­cią­gnę­ła rękę na zgodę, uprzed­nio zdjąw­szy bo­jo­we rę­ka­wi­ce. Gdy ka­pi­tan ujął jej smu­kłe palce, pod­eks­cy­to­wa­ne mo­tyl­ki pod­nie­ce­nia prze­bie­gły po całym jego ciele, od stóp do głów. – Z tego wszyst­kie­go za­po­mnia­łam się przed­sta­wić. Ca­elia Na­cht­schat­ten.

 – Star­si­lver Long. A więc jaki jest plan? – rzu­cił oschle, by zdu­sić w so­bie­nie bę­dą­cą na miej­scu emo­cję.

 – Hi­bi­skus to dzie­wi­cza i nie­za­miesz­ka­ła pla­ne­ta, nie­ska­żo­na in­te­li­gen­cją, nie ma tu więc sa­te­li­tów i In­ter­stel­lar­ne­tu. Wiem, że nie­da­le­ko znaj­du­je się stara i opusz­czo­na ko­pal­nia ba­daw­cza, z któ­rej można we­zwać pomoc. Ale nie wiem gdzie, na­to­miast wiesz to ty, bo masz swój au­to­ma­tycz­ny kom­pas. A żeby tam do­trzeć, mu­si­my współ­pra­co­wać. Bo raj­ski Hi­bi­skus jest raj­ski tylko na pozór, na dowód czego omal cię nie po­żar­to. Ja po­trze­bu­ję twej siły i uzbro­je­nia, ty mojej wie­dzy na temat pla­ne­ty i spry­tu. umowa stoi?

Na ko­man­do­ra opa­dło nagłe prze­czu­cie z ro­dza­ju tych, któ­rym za­wsze sta­rał się ufać, bo były nie­mal jak szó­sty ka­pi­tań­ski zmysł, czę­sto­kroć w porę ostrze­ga­ją­cy przed gro­żą­cym nie­bez­pie­czeń­stwem nie­zna­ne­go au­to­ry­te­tu. Zdało mu się nagle, że pod spo­koj­ny­mi ta­fla­mi roz­gwież­dżo­nych oczu jego to­wa­rzysz­ki, czy­cha­ją stada pi­ra­nii. Ale nie­po­wie­dział tego gło­śno.

 – To co, idzie­my?

 – Idzie­my.

I po­szli. Ale by­naj­mniej wcale nie był to ro­man­tycz­ny spa­ce­rek. Jak ka­san­drycz­nie pro­gno­zo­wa­ła wcze­śniej nowo za­po­zna­na Ca­elia, fauna i flora (albo ra­czej fau­no­flo­ra, bo po czę­sto­kroć cięż­ko było do­strzec róź­ni­cę) Hi­bi­sku­sa za­go­rza­le czy­cha­ła na życie i zdro­wie po­za­pla­ne­tar­nych wę­drow­ców. A miała czym czy­chać, bo wszyst­ko co żywe i po­ru­sza­ją­ce się, a rów­nież i zu­peł­nie nie­mo­bil­ne, wy­po­sa­żo­ne było w kły, pa­zu­ry, zęby, pasz­cze, macki, kolce ja­do­we i inne tru­ją­ce i pa­rzą­ce wy­pust­ki, szpo­ny, dzio­by, brzy­two­wa­te skrzy­dła i śmier­dzą­ce od­cho­dy. Prze­brnię­cie przez tą bio­lo­gicz­ną apo­ka­lip­sę wy­ma­ga­ło od na­szych bo­ha­te­rów wspię­cia się na wy­ży­ny sztu­ki prze­ży­cia, walki, spry­tu, siły i współ­pra­cy, bo tam gdzie nie stało wie­dzy o uni­ka­niu nie­bez­pie­czeństw przez Ca­elię, cze­kał już ko­man­dor Long ze swym po­tęż­nym, wier­nym i nie­za­wod­nym ka­ra­bi­nem i siłą sta­lo­wych mu­sku­łów, a tam gdzie bo­jo­we skil­le ka­pi­ta­na za­wo­dzi­ły, Ca­elia rzu­ca­ła się w wir ze swym spry­tem, mą­dro­ścią i elek­trycz­nym ba­gne­tem.

I w za­po­mnie­nie szły za­daw­nio­ne ani­mo­zje oraz róż­ni­ce po­li­tycz­ne, ra­so­we, po­glą­do­we, płcio­we oraz ja­kiej­kol­wiek innej pro­we­nien­cji, bo nic tak nie zbli­ża ludzi, jak wspól­na walka oraz wspól­ny znój i po­nad­ludz­ki wy­si­łek, gdy stróż­ki potu i krwii spły­wa­ją­ce z ob­cych sobie do tej pory ciał, łączą się we wspól­ną rzekę, zdą­ża­ją­cą pew­nie do jed­ne­go oce­anu – prze­ży­cia. I oboje czuli, że po­łą­czy­ło ich coś me­ta­fi­zycz­ne­go, gdy dzię­ki prze­myśl­no­ści Ca­elii uni­ka­li, peł­nych głod­nych macek, lejów bul­wia­stych tur­ku­cio­kłą­czy, lub gdy ka­pi­tan Star­si­lver, na­sta­wio­nym na naj­więk­szy ka­li­ber i roz­rzut ka­ra­bin­kiem, od­strze­li­wał ko­lej­ne no­gosz­czę­ko­głaszcz­ki ata­ku­ją­cym pa­ję­czym ba­oba­bom. Już wie­dzie­li, że uzu­peł­nia­ją się zna­ko­mi­cie. W walce i nie tylko.

 – Uff, zmę­czy­łem się – za­ga­ił ka­pi­tan, pod­wie­sza­nym mio­ta­czem ognia spo­pie­la­jąc rój oso­kwia­tów, które chcia­ły spry­skać ich żrą­cy­mi fe­ro­mo­na­mi.

 – Ja też już padam – za­re­pli­ko­wa­ła Ca­elia, szyb­ki­mi jak świa­tło cię­cia­mi ba­gne­tu po­wstrzy­mu­jąc nie­cne za­ku­sy tru­ją­cych blusz­czo­ła­pów. – Jesz­cze tro­chę i od­pocz­nie­my. Do­cie­ra­my wła­śnie do kra­wę­dzi klifu.

 – Ja­kie­go znowu klifu…

 – O, tego.

 – O, kurwa!

Nie­spo­dzie­wa­nie dla ko­man­do­ra oka­za­ło się, że raj­ski acz mor­der­czy las po­ra­stał wy­so­ko wy­nie­sio­ny pła­sko­wyż, który wła­śnie koń­czył się nie­opo­dal stro­mą od­chła­nią nie­zgłę­bio­nej prze­pa­ści. Jak po­in­stru­owa­ła go Ca­elia, była to ty­po­wa dla Hi­bi­sku­sa forma te­re­nu; Pła­sko­wy­że były jak wyspy, ster­czą­ce na tyle wy­so­ko, że po­wie­trze nada­wa­ło się do ludz­kie­go od­dy­cha­nia (a które po­ni­żej ro­bi­ło się już zbyt gęste), a ro­ślin­ność nie była aż tak sza­leń­czo roz­bu­cha­na. Bo to, co dzia­ło się po­ni­żej…

Na Hi­bi­sku­sie nie było mórz ni oce­anów, a wła­ści­wie były, tylko za­miast wody skła­da­ły się z żywej ro­ślin­no­ści, któ­rej górne par­tie wy­glą­da­ły jak ziem­ski las rów­ni­ko­wy, by potem, im głę­biej się­gać, gęst­nieć i zmie­niać się w to­tal­ne sza­leń­stwo po­krę­co­ne­go cha­osu prze­dziw­nych form życia.

 – I co teraz? – za­py­tał się ko­man­dor, spo­glą­da­jąc z góry na, prze­ra­ża­ją­cą w swej nie­ogra­ni­czo­nej wi­tal­no­ści, gę­stwi­nę flo­ro­mo­rza. – Tego nie da się przejść. A ko­pal­nia jest gdzieś tam.

 – Przejść się nie da – za­opo­no­wa­ła Ca­elia – ale można uczy­nić to ina­czej. Mam plan, ale mu­si­my po­cze­kać do świtu, bo teraz za­pa­da noc. A w nocy, mimo tylu księ­ży­ców, le­piej ni­g­dzie się nie wy­bie­rać. Le­piej roz­bij­my obóz tutaj, bo naj­bez­piecz­niej, i prze­cze­kaj­my.

 – W po­rząd­ku. Ufam Ci – po­wie­dział ka­pi­tan, a mówił to szcze­rze.

Roz­bi­li więc obóz bli­sko kra­wę­dzi klifu, na nie­mal na­giej skale, z dala od dra­pież­nych za­ku­sów Hi­bi­sku­so­wej fau­no­flo­ry. Ra­czy­li się że­la­zny­mi za­pa­sa­mi woj­sko­wej żyw­no­ści, a ener­ge­tycz­ne su­cha­ry sma­ko­wa­ły im jak ko­la­cja przy świe­cach. I roz­ma­wia­li, skrzęt­nie uni­ka­jąc draż­nią­cych te­ma­tów po­li­tycz­no-wo­jen­nych. A gdy nocne niebo roz­bły­sło or­bi­tal­nym tań­cem osza­ła­mia­ją­co ko­lo­ro­wych księ­ży­ców, roz­sta­wi­li au­to­ma­tycz­ny na­miot i legli bli­sko sie­bie, gdyż pole si­ło­we nie było zu­peł­nie ter­mo­izo­la­cyj­ne.

I znik­nę­ły wtedy wszel­kie ba­rie­ry, za­tar­ły się róż­ni­ce i osta­tecz­ne otwo­rzy­ły gra­ni­ce, uwal­nia­jąc zwy­kłe i nader uni­wer­sal­nie ludz­kie pra­gnie­nie bli­sko­ści i szczę­ścia. Ka­pi­tan bez słowa, choć chciał rzec wiele, za­tra­cił się w ogniu ust Ca­elii i gra­wi­ta­cji jej ga­lak­tycz­nie roz­świe­tlo­ne­go spoj­rze­nia, a ona pod­da­ła się eks­plo­zyw­nej ni­czym su­per­no­wa mocy jego ciała. I nic już nie trze­ba było mówić, gdy noc roz­kwi­tła śpie­wem roz­pi­na­nych zam­ków bły­ska­wicz­nych. Ich ciała astral­ne zbli­ży­ły się, na­stęp­nie w wy­bu­chu pod­nie­ce­nia sko­li­do­wa­ły się i po­łą­czy­ły, two­rząc sub­a­to­mo­wą więź roz­ko­szy wspól­nie po­ru­sza­ją­cą się po coraz szyb­ciej pul­su­ją­cej or­bi­cie za­tra­ce­nia, coraz cia­śniej opla­ta­ją­cej go­re­ją­cą gwiaz­dę or­ga­zmicz­ne­go speł­nie­nia. Wil­got­na, aro­ma­tycz­na fi­zycz­ność człon­ków ko­chan­ków, sple­cio­nych w coraz to bar­dziej kar­ko­łom­nych ko­niunk­cjach, prze­sta­wa­ła mieć zna­cze­nie, im bar­dziej ich po­su­wi­sto – eks­ta­tycz­ne ruchy zbli­ża­ły się do osta­tecz­nej ba­rie­ry po­żą­da­nia, bo za nią była już tylko czy­sta me­ta­fi­zy­ka oraz in­fla­cyj­nie prze­cią­ga­ne, su­biek­ty­nie wiecz­ne speł­nie­nie eks­plo­du­ją­cej przy­jem­no­ści, jak u po­cząt­ków Wszech­świa­ta. wtedy ko­man­dor spoj­rzał w głę­bo­kie jak ko­smos, prze­sło­nię­te cu­dow­ny­mi mgła­wi­ca­mi zu­peł­ne­go od­da­nia oczy Ca­elii, w jej niemo krzy­czą­ce z roz­ko­szy usta i wie­dział już, że wle­wa­ją­ce się w niego uczu­cie to piąta i naj­waż­niej­sza siła, spa­ja­ją­ca Ko­smos. A na­zy­wa się ono Mi­łość.

Chciał opo­wie­dzieć o tym Ca­elii, ale za­bra­kło mu słów, tylko po­ra­nek za­kwitł pie­śnią za­su­wa­nych zam­ków bły­ska­wicz­nych.

Le­że­li potem sple­ce­ni, ko­bie­ta praw­do­po­dob­nie spała, a ka­pi­tan nie mógł, tylko przez szpar­ki w oczach kon­tro­lo­wał sy­tu­ację. Bo wie­dział, że ona nie po­wie­dzia­ła mu wszyst­kie­go. I wie­dział też, że ona wie o tym, że on wie, wie rów­nież to, iż ka­pi­tan też coś ukry­wa przed nią, i wie, że ona o tym wie. Lecz cała ta wie­dza nie miała teraz zna­cze­nia, bo w tej cu­dow­nej chwi­li za­ufa­nie było kom­plet­ne.

 

☆☆☆

 

 – My­śla­łem, że w gwar­dii pre­zy­denc­kiej służą same za­ka­pio­ry, a nawet mu­tan­ci – za­czął nie­zo­bo­wią­zu­ją­cą roz­mo­wę ko­man­dor, gdy w ukry­ciu cze­ka­li na sę­pod­mu­chaw­ca.

 – A skąd wiesz, że nie je­stem i jed­nym i dru­gim? – ta­jem­ni­czo od­po­wie­dzia­ła Ca­elia.

 – Ha, ha, bar­dzo za­baw­ne – za­uwa­żył ka­pi­tan, lecz po chwi­li twarz ścią­gnę­ła mu się w gwał­tow­nej re­flek­sji. – Czy to wszyst­ko musi się tak skoń­czyć?

 – Jak?

 – Że gdy stąd od­le­ci­my, znów zo­sta­nie­my wro­ga­mi? I któż to wie, czy pew­ne­go dnia nie spoj­rzę w twe cu­dow­ne oczy po­przez ce­low­nik mego ka­ra­bi­nu?

 – Nie wiem – smu­tek za­snuł aniel­skie ob­li­cze ko­bie­ty – ale nic nie jest prze­są­dzo­ne. Sami wła­da­my na­szym prze­zna­cze­niem.

 – Nie po­rzu­cę ide­ałów re­wo­lu­cji, jeśli o to ci cho­dzi – wy­ce­dził przez zęby ko­man­dor.

 – Nie o to. Wcale nie o to.

Plan Ca­elii po­le­gał na tym, że skoro do ko­pal­ni nie można dojść, to trze­ba do­le­cieć. Wy­ko­rzy­stu­jąc miej­sco­wą la­ta­ją­cą formę życia, jaką był sę­pod­mu­cha­wiec. Ka­pi­tan długo się zży­mał i nosem krę­cił, ale dał się prze­ko­nać. To­wa­rzysz­ka do­wo­dzi­ła, że to może się udać, bo już tego pró­bo­wa­no i to nawet z po­wo­dze­niem i co­najm­niej nie sa­mo­bój­czo, bo dla spor­tu.

 – Ca­elia…

 – Słu­cham?

 – Bo gdy już do­trze­my do ko­pal­ni, to…

 – Jest!!! – okrzyk wy­da­ny przez Ca­elię nie po­zwo­lił skoń­czyć ka­pi­ta­no­wi. – Dawaj, bierz go!

Bez­stron­ne­mu ob­ser­wa­to­ro­wi wy­da­wać by się mogło, że od kra­wę­dzi klifu ode­rwał się nagle połać wło­cha­tej mu­ra­wy, na któ­rej zie­lo­ność ustą­pi­ła pola kon­cen­trycz­nym­krę­gom, jak od kro­pli ben­zy­ny kap­nię­tej w ka­łu­żę. Tę­czo­wo mi­go­ta­jąc, spła­cheć po­wo­li pod­ry­wał się do lotu, wy­su­wa­jąc coraz to nowe, skrzy­dło­kształt­ne ni­by­nóż­ki, oraz pu­szy­ście roz­po­ście­ra­jąc się na boki, by zła­pać prąd wzno­szą­cy.

 – Dalej, lina, celuj w jego czuł­ki kie­run­ko­we!

Pę­dzi­li wzdłuż klifu, ko­man­dor wy­ma­chu­jąc do tego la­se­ro­wo kie­ro­wa­ną liną do wspi­nacz­ki.

 – Teraz!

Lina śmi­gnę­ła jak bicz i choć była sa­mo­na­pro­wa­dzal­na, to tra­fie­nie w nie­mal prze­zro­czy­ste na­rzą­dy orien­ta­cyj­ne sę­pod­mu­chaw­ca, było nie lada wy­zwa­niem. Na szczę­ście udało się za pierw­szym razem, bo dru­gie­go już być nie mo­gło­by. Po­wróz owi­nął się ści­śle wokół ro­so­cha­te­go drzew­ka czuł­ków tego la­ta­ją­ce­go traw­ni­ka, koń­ców­ka liny sama od­na­la­zła sprzącz­kę i za­pię­ła się so­lid­nie.

 – Trzy­maj go, bo skur­wiel jest silny!

Ka­pi­tan wbił pięty w grunt, za­parł się i po­cią­gnął za linę w dół, z całą mocą swego wy­ku­te­go w pie­kiel­nych ogniach si­łow­ni 10 G ra­mie­nia. Zwie­rzo­krzew przy­padł do klifu, dając oboj­gu po­skra­mia­czom czas na wsko­cze­nie na jego pu­cha­to-tra­wia­sty, śmier­dzą­cy zgni­li­zną grzbiet i wy­god­ne za­to­nię­cie w ła­sko­czą­cych ko­sm­kach.

 – Ale jazda – wy­sa­pał ka­pi­tan, gdy stwór wzno­wił szy­bo­wa­nie ponad wzbu­rzo­nym mo­rzem zie­le­ni, wpa­tru­jąc ja­kie­goś pa­dłe­go kąska do spo­ży­cia. – Czy aby nie zeżre nas?

 – Nie – uspo­ka­ja­ją­co za­prze­czy­ła Ca­elia. – Ko­rzon­ki osmo­tycz­ne ma od spodniej stro­ny. Co chcia­łeś mi po­wie­dzieć tam na kli­fie, zanim sę­pod­mu­cha­wiec się po­ja­wił?

 – Eee… Nic ta­kie­go, już nie pa­mię­tam. Hej, po­wiedz mi le­piej, jak się tym ste­ru­je.

Oka­za­ło się, że od­po­wied­nio mocno tar­mo­sząc za linę za­plą­ta­ną na na­rzą­dzie zmy­słu kie­run­ku la­ta­ją­ce­go stwo­ra, można zmie­niać kie­ru­nek lotu. Po kilku mro­żą­cych krew w ży­łach po­dej­ściach, usta­bi­li­zo­wa­li lot na ma­ja­czą­cą w od­da­li, z pew­no­ścią nie­na­tu­ral­ne­go po­cho­dze­nia wie­rzę. Ko­pal­nia – oca­le­nie była w za­się­gu wzro­ku. Ostat­nie ki­lo­me­try po­dró­ży prze­mil­cze­li, chło­nąc kra­jo­bra­zy.

 

☆☆☆

 

Wieża ko­pal­ni mu­sia­ła być zbu­do­wa­na z ja­kie­goś flo­ro­fo­bo­we­go ma­te­ria­łu, bo po tylu la­tach gniew­ny, żywy ocean nie po­chło­nął jej, ani ni­czym nie po­rósł. Sę­pod­mu­cha­wiec rów­nież bo­czył się na nią i nie­ła­two było zmu­sić go do prze­lo­tu na tyle bli­sko, by ze­sko­czyć na górną plat­for­mę, bę­dą­cą za­pew­ne lą­do­wi­skiem. Gdy w końcu się udało, Star­si­lver i Ca­elia sie­dzie­li na śli­skiej po­wierzch­ni i roz­cie­ra­li sobie wza­jem­nie obo­la­łe upad­kiem czę­ści.

 – Właz jest tam – syk­nę­ła Ca­elia, gdy ma­ją­cy nieść ulgę, ka­pi­tań­ski ma­sarz tra­fił na wraż­li­we miej­sce.  – Winda po­win­na dzia­łać, cen­trum kon­tro­li jest na dole. Z tam­tąd za­we­zwie­my pomoc.

 – Miło się z tobą sur­wi­wa­lo­wa­ło, Ca­elia.

 – I z tobą, Star­si­lver. Gdyby nie ta pie­przo­na wojna…

 – Od­naj­dę Cię. – Wy­pa­lił szyb­ko ka­pi­tan. – Za każ­dym murem, za­sie­ka­mi, gra­ni­cą, za każdą ba­ry­ka­dą będę wpa­try­wał twej cu­dow­nej twa­rzy. I nie po­zwo­lę, by ja­ka­kol­wiek wojna zga­si­ła gwiaz­dy w two­ich oczach.

Przez chwi­lę pa­trzy­li na sie­bie, po czym ze­szli w ko­smicz­nie czar­ną cze­luść windy.

Za­si­la­nie dzia­ła­ło bez za­rzu­tu, za­pew­ne za­si­la­ne ato­mo­wo. Ko­pal­nia nie była tak na­praw­dę ko­pal­nią, tylko od­wier­tem ba­daw­czym, ma­ją­cym się­gać sa­me­go, po­grą­żo­ne­go w wiecz­nym mroku i prze­po­tęż­nym ci­śnie­niu bio­ma­sy, dna flo­ro­mo­rza. Lata temu przed­się­wzię­cie zo­sta­ło jed­nak z nagła za­rzu­co­ne, ja­ko­by z po­wo­du ja­kie­goś strasz­ne­go wy­pad­ku, ta­kie­go jak ob­cię­cie fun­du­szy. Ba­da­cze się roz­pierz­chli, się­ga­ją­ca bio­lo­gicz­ne­go pie­kła dziu­ra, zo­sta­ła.

gdy winda opa­da­ła w dół, ka­pi­tan Star­si­lver Long i nie­zna­na z rangi Ca­elia Na­cht­schat­ten mil­cze­li, a mil­cze­nie owo było cięż­kie. Al­bo­wiem oboje po­grą­że­ni byli w nie­we­so­łych roz­my­śla­niach. Oboj­gu coś wy­raź­nie cią­ży­ło na ser­cach i usil­nie sta­ra­li się opra­co­wać naj­lep­sze wyj­ście z trud­nej sy­tu­acji. Lecz nie do­sta­li już szan­sy tego uczy­nić.

Gdy tylko tra­fi­li na dolną kon­dy­gna­cję, od razu wie­dzie­li, że coś jest nie tak. Z su­fi­tów i za­wil­głych ścian mrocz­nych, krę­tych ko­ry­ta­rzy ka­pa­ła nie tylko brud­na woda, ale też wy­raź­na, zło­wro­ga nie­chęć. Ka­pi­tan od­bez­pie­czył ka­ra­bin, a Ca­elia ba­gnet. Ru­szy­li po­wo­li w głąb lep­kich od dusz­nej at­mos­fe­ry grozy po­miesz­czeń, nie wie­dząc, czego się spo­dzie­wać, więc spo­dzie­wa­li się naj­gor­sze­go. Mi­ga­ją­ce oświe­tle­nie, czę­sto nawet awa­ryj­ne, oży­wia­ło tłu­ste cie­nie, które wy­peł­za­ły z za­po­mnia­nych kątów, czer­piąc nie­wąt­pli­wą przy­jem­ność z za­ba­wy w kotka i mysz­kę z pod­de­ner­wo­wa­ny­mi wę­drow­ca­mi. Nerwy były na po­stron­kach.

 – Któ­rę­dy do cen­tra­li ko­mu­ni­ka­cyj­nej? – Szep­nął ka­pi­tan, dużo ci­szej, niż wy­ma­ga­ły tego wa­run­ki.

 – Chyba tam­tę­dy – od­szep­nę­ła Ca­elia, rów­nie cicho. – Za­uwa­ży­łeś, że wszyst­ko wy­glą­da tutaj, jakby na­ukow­cy opu­ści­li to miej­sce w po­śpie­chu, po­zo­sta­wia­jąc wszyst­ko tak jak stali? ja­kieś na­czy­nia, no­tat­ki z kół­ka­mi po kawie, kom­pu­te­ry na stand-by, nie­do­je­dzo­ne je­dze­nie, na­rzę­dzia…

 – Co tu się do cho­le­ry stało? Ta wil­goć, ten dziw­ny mech na ścia­nach, który wy­glą­da, jakby fa­lo­wał, choć nic tu nie wieje, ta lepka sub­stan­cja tu i ów­dzie, te ślady na pod­ło­dze, jak po przej­ściu wiel­gach­ne­go śli­ma­ka…

 – Cicho!

 – Co?

 – Sły­szysz?

 – Nie.

 – To słu­chaj!

Chlap… Chlap… Chlap… Roz­le­gło się zza ciem­ne­go węgła, zu­peł­nie jakby ktoś kla­skał dłoń­mi o mokrą po­sadz­kę. A zaraz potem: Szurrr… Szurrr… I znowu, ale dużo szyb­ciej: Mlas! Mlas! Mlas! Mlas! Mła­aach!

 – Ca­elia, to mi się nie… – Za­czął ka­pi­tan, ale nie skoń­czył, bo po­tknął się o po­nie­kąd od­po­wiedź na py­ta­nie, co stało się z na­ukow­ca­mi. A od­po­wie­dzią tą była głowa. Ludz­ka. To zna­czy pra­wie ludz­ka, bo ludz­kie głowy nie mają owa­dzio­kształt­nych, pa­ty­ko­wa­tych od­nó­ży, nie wiją się za nimi ocie­ka­ją­ce ślu­zem kłą­cza, nie po­ra­sta­ją ich grzy­bo­po­dob­ne na­ro­śle, nie łypią śli­ma­ko­wy­mi ocza­mi na szy­puł­kach, a przede wszyst­kim, kop­nię­te, nie pró­bu­ją ugryźć ko­pią­ce­go igło­wa­ty­mi zę­ba­mi.

 – O kurwa! – krzyk­nę­li oboje, a Ca­elia nawet nieco gło­śnej.

Wtem wy­chnę­ło to, co kla­ska­ło i mla­ska­ło za wę­głem. Słabe świa­tło mru­ga­ją­cej lampy ujaw­ni­ło to­tal­nie nie­praw­do­po­dob­ną kre­atu­rę, zbi­tek ele­men­tów ludz­kich, ro­ślin­nych i owa­dzich, ni­czym po­że­ra­ne przez chrząsz­cze i ogrom­ne larwy, gni­ją­ce zwło­ki, wy­rwa­ne z grobu przez splą­ta­ne ko­rze­nie prze­wró­co­ne­go drze­wa.

Abo­mi­na­cja chark­nę­ła, za­gul­go­ta­ła i ru­szy­ła na parę prze­ra­żo­nych roz­bit­ków. Pierw­szy ock­nął się ko­man­dor i jego wier­ny ka­ra­bin, który roz­sze­rzył ryjek swo­jej lufy na mak­sy­mal­ny ka­li­ber i huk­nął gro­mem pla­zmo­we­go ła­dun­ku. Stwór nie­mal zła­mał się w pół i na­blu­zgał wokół zie­lo­ną, cuch­ną­cą juchą. Wtedy do­szła do sie­bie i Ca­elia, sko­czy­ła i na­dzia­ła wciąż ata­ku­ją­cą głowę na swój ba­gnet, od­rzu­ca­jąc ją potem precz.

 – Ludz­ko-ro­ślin­ne mu­tan­ty zom­bie – szep­nę­ła na skra­ju ot­chła­ni prze­ra­że­nia – jakiż sza­tań­ski, obrzy­dli­wie chory, za­śle­pio­ny ob­mier­z­łym mro­kiem de­gra­da­cji umysł, mógł­by stwo­rzyć coś ta­kie­go…

 – Póź­niej się za­sta­no­wi­my! – ka­pi­ta­no­wi te­le­pa­ły się ręce, jak rów­nież ka­ra­bin. – Mu­si­my wiać!

Na po­twier­dze­nie ka­pi­tań­skich słów, puste dotąd i ciche ko­ry­ta­rze za­ro­iły się plu­ga­stwa­mi. za­dud­nił ba­so­wo Eme­rald ko­man­do­ra, chlap­nę­ła zgni­ła po­so­ka, po­fru­nę­ły od­ci­na­ne macki, kolce, od­nó­ża, pną­cza i człon­ki. Ca­elia i jej ba­gnet sku­tecz­nie roz­pra­wia­li się z tymi po­two­ra­mi, któ­rym udało się prze­brnąć przez na­wa­łę wiel­ko­ka­li­bro­we­go, ka­pi­tań­skie­go ognia. Jed­nak zmu­to­wa­nych szcząt­ków nie­szczę­snych na­ukow­ców wciąż przy­by­wa­ło, wy­ka­zy­wa­ły się rów­nież iście ro­ślin­nym upo­rem i nie­ustra­szo­no­ścią.

 – Nie damy rady! – wy­sa­pał ka­pi­tan Star­si­lver, a jego lufa świe­ci­ła, roz­grza­na do czer­wo­no­ści. – Koń­czy mi się amu­ni­cja!

 – Za mną! – krzyk­nę­ła Ca­elia. Głos jej się łamał, ale umysł na szczę­ście nie pod­dał się tej na­wa­le okrop­no­ści. – Mo­że­my prze­bić się do głów­nej ko­mo­ry ba­daw­czej, tam po­win­ny być pan­cer­ne drzwi!

Jak po­wie­dzia­ła, tak zro­bi­li. Lecz droga przez mrocz­ne, splu­ga­wio­ne mor­der­czym hor­ro­rem ko­ry­ta­rze ko­pal­ni, była spa­ce­rem ka­na­ła­mi ście­ko­wy­mi pie­kła. Ka­pi­tan Long po sto­kroć wo­lał­by umrzeć w ato­mo­wym roz­bły­sku na po­kła­dzie "Au­ro­ry", niż szcze­znąć tutaj, roz­szar­pa­ny, po­cię­ty, po­żar­ty, za­dźga­ny, za­kłu­ty, za­tru­ty lub za­du­szo­ny przez tą char­czą­cą i za­wo­dzą­cą grozę wokół. A potem, kto wie, może nawet do­łą­czyć do pie­kiel­nej, ludz­ko-owa­dzio-ro­ślin­nej hordy i po wiecz­ność na­wie­dzać za­tę­chłe, ciem­ne ko­ry­ta­rze, wyjąc ża­ło­śnie i opę­tań­czo.

Nie mieli po­ję­cia jak długo trwał ów hor­ror, za­gu­bi­li się w bez­cza­so­wej od­chła­ni okrop­no­ści. li­czył się tylko ko­lej­ny krok, ko­lej­ny strzał, ko­lej­ne cię­cie, ko­lej­na prze­ży­ta se­kun­da. Aż nagle oka­za­ło się, że stoją po­środ­ku nie­źle oświe­tlo­nej, spo­rej sali, w któ­rej do­mi­no­wał sprzęt kom­pu­te­ro­wy, oraz ele­men­ty urzą­dzeń gór­ni­czych, na­da­jąc po­miesz­cze­niu swoj­ski, krze­pią­cy, in­du­strial­ny cha­rak­ter. Po jed­nej stro­nie sali były cięż­kie, pan­cer­ne drzwi. A po dru­giej…

 – Po­szły sobie… – stęk­nę­ła Ca­elia, cięż­ko dy­sząc. Wy­glą­da­ła prze­raź­li­wie, od stóp do głów zlana potem i krwią, zle­pio­na mu­tan­to­wą po­so­ką. Po­śród gwiazd w jej oczach tliły się pul­sa­ry sza­leń­stwa.

 – Za­bi­li­śmy je wszyst­kie… – od­stęk­nął ka­pi­tan. Sam był rów­nie opła­ka­ny.

 – Le­piej otwóż­my te drzwi i we­zwij­my pomoc, zanim wrócą.

Nie zdą­ży­li. Wtem jeden z wiel­kich sto­ja­ków na na­rzę­dzia do­słow­nie eks­plo­do­wał, na wszyst­kie stro­ny po­le­cia­ły wier­tła, śruby, pi­lar­ki, la­se­ro­we oskar­dy i resz­ta że­la­stwa. A z ogrom­nej dziu­ry w ścia­nie wy­la­zło mon­strum. Więk­sze i ohyd­niej­sze, niż wszyst­kie inne do tej pory. Przy­po­mi­na­ło gni­ją­ce, dwu­ty­go­dnio­we zwło­ki 200-ki­lo­we­go gru­ba­sa, ale tylko nieco, bo pa­skud­ność i grozę po­tę­go­wa­ły wszyst­kie śli­ma­cze, pa­ję­cze, i grzy­bo­wo-ro­ślin­ne ele­men­ty , z ja­kich skła­da­ło się jego mon­stru­al­ne ciel­sko. Stwór za­skrze­czał prze­szy­wa­ją­co, spa­zma­tycz­nie za­te­le­pał ocie­ka­ją­cy­mi ślu­zem żwacz­ka­mi, a na jego brzu­chu po­ja­wi­ło się krwa­we pęk­nię­cie. By po chwi­li ­ro­zew­rzeć się sze­ro­ko, a w ob­mier­z­łej ot­chła­ni wnętrz­no­ści mu­tan­ta za­kwi­tło coś, co sta­no­wi­ło jawne plu­nię­cie w twarz pięk­nu ziem­skiej róży. Ohyd­na an­ty­ró­ża wy­su­nę­ła się i za­lśni­ła ga­la­re­to­wa­ty­mi ni­by­płat­ka­mi.

 – Maski! – krzyk­nę­ła Ca­elia. – Chce nas za­ga­zo­wać!

Na po­twier­dze­nie jej prze­ra­żo­nych słów, sfla­cza­ły pseu­do­kwiat mu­tan­ta tchnął za­wie­si­stą, lepką mgłą śmier­dzą­cej wy­dzie­li­ny. Zdą­ży­li za­ło­żyć maski tle­no­we, ale ko­bie­ta upu­ści­ła ba­gnet.

Wy­strze­li­ły pną­czo­po­dob­ne, kol­cza­ste macki, wcze­pi­ły się, wbiły w ciało Ca­elii. Ko­bie­ta krzyk­nę­ła i kur­czo­wo zla­pa­ła za blat cięż­kie­go stołu.

 – Ca­elia!

 – Kod do drzwi… – jęk­nę­ła – sześć, sześć, sześć…

 – Skąd wiesz? – zdu­miał się ka­pi­tan – prze­cież tylko ja mia­łem do­stęp…

Ca­elia krzyk­nę­ła jesz­cze moc­niej, gdy macki ode­rwa­ły ją od stołu, jak zło­śli­we dziec­ko kota od pnia drze­wa. Brzu­cho­pasz­cza stwo­ra mla­ska­ła zbe­reź­nie.

Ka­pi­tan su­biek­ty­nie są­dził, że na­stęp­ne dwie se­kun­dy trwa­ły kilka minut. W tym cza­sie bo­wiem zdą­żył spraw­dzić na­ła­do­wa­nie ka­ra­bi­nu (ostat­ni ła­du­nek!), prze­sta­wić go z trybu kar­ta­czow­ni­cy na snaj­per­ski (lufa zna­czą­co wy­dłu­ży­ła i zwę­zi­ła swój ryjek), od­na­leźć słaby punkt wście­kłe­go mu­tan­ta (któ­rym, jak mnie­mał, było naj­więk­sze z ośmiu oczu), so­lid­nie wy­ce­lo­wać oraz wy­pa­lić. Stwór zawył i padł w tył, upusz­cza­jąc ko­bie­tę i tłu­kąc człon­ka­mi o pod­ło­gę w śmier­tel­nym tańcu świę­te­go Wita.

 – Ca­elia… Wszyst­ko w po­rząd­ku?

 – Żyję… Tylko się nie ru­szam – od­po­wie­dzia­ła Ca­elia z głę­bin mo­car­nych objęć ka­pi­ta­na. – Chodź­my… Chodź­my już do cen­tra­li, zanim przyj­dą jego ko­le­dzy.

Wy­stu­kaw­szy kod na pa­ne­lu pan­cer­nych wrót cen­tra­li ba­daw­czej, ry­chło zna­leź­li się w środ­ku. Do­pie­ro gdy zdję­li maski oraz legli bez sił po­śród mru­ga­ją­cych lam­pek kon­tro­l­nych i ho­lo­gra­mów, pan­cer­ny­mi drzwia­mi od­gro­dze­ni od czy­cha­ją­cej, smier­cio­no­śniej, zmu­to­wa­nej trwo­gi mrocz­nych ko­ry­ta­rzy sta­cji ba­daw­czej, ko­man­dor Long po­zwo­lił sobie na chwi­lę mrocz­nej za­du­my.

 – Hmmm… – mruk­nął w za­my­śle­niu.

 – Daj spo­kój, nie mu­sisz strzę­pić słów na próż­no, wiem jak tego nie zno­sisz. – Skwi­to­wa­ła mruk­nię­cie Ca­elia. Sie­dzie­li na pod­ło­dze, opie­ra­jąc się o sie­bie, a dzia­ła­ją­cy panel łącz­no­ści mię­dzy­gwiezd­nej nie­opo­dal, był jak świa­tło la­tar­ni dla ste­ra­ne­go sztor­mem okrę­tu.

 – Oboje znamy kod do drzwi cen­tra­li ba­daw­czej, choć pomoc można prze­cież we­zwać z ogól­no­do­stęp­nej kon­so­li na górze – kon­ty­nu­owa­ła wy­po­wiedź – i oboje wiemy dla­cze­go. Je­steś tu na taj­nej misji, tak jak i ja.

 – Tylko nasze cele…

 – Taak… – smut­no wes­tchnę­ła Ca­elia. – Nasze cele są za­pew­ne od­mien­ne. Do­brze wiesz, co znaj­du­je się w tej ogro­dzo­nej prze­róż­nym, elek­tro­nicz­nym śmie­ciem i ba­daw­czy­mi za­ba­wecz­ka­mi, się­ga­ją­cej pie­kła dziu­rze, tuż za nami.

 – Grzyb­nia.

 – Do­kład­nie.

Grzyb­nią na­zwa­no to, co od­kry­to w po­bli­żu dna flo­ro­oce­anu. Była to ko­ja­rzą­ca się grzy­bem forma życia, stąd nazwa. Ale za to jakie to jest życie! Oka­za­ło się, że tam,  w iście pie­kiel­nej głę­bii, pod­grze­wa­nej bli­sko­ścią płyn­ne­go, Hi­bi­sku­so­we­go płasz­cza, sie­dzi or­ga­nizm, który swymi nie­koń­czą­cy­mi się strzęp­ka­mi, włók­na­mi, czuł­ka­mi, pącz­ka­mi i kłą­cza­mi, ota­cza do­oko­ła całą pla­ne­tę. Po­je­dyn­cza isto­ta, roz­mia­rów ca­łe­go świa­ta. Co wię­cej, nie mając cen­tral­ne­go ukła­du ner­wo­we­go, jego rolę peł­ni­ły same, wszech­obec­ne i wszę­do­byl­skie strzęp­ki. Two­rząc siat­kę neu­ro­nal­ną, naj­więk­szą jaką można sobie wy­obra­zić. A ba­da­ją­cy moż­li­wo­ści Grzyb­ni na­ukow­cy, zanim do­pa­dła ich, naj­wy­raź­niej spro­ku­ro­wa­na przez samą Grzyb­nię, mor­der­cza mu­ta­cja, twier­dzi­li, że isto­ta jest tak zło­żo­na, że spon­ta­nicz­nie wy­kształ­ci­ła coś na kształt oso­bo­wo­ści. In­te­li­gen­cji. Duszy. Choć, jak prze­ko­na­li się fał­szy­wi roz­bit­ko­wie, próby po­ro­zu­mie­nia się przy­nio­sły ra­czej hor­ro­ro­we efek­ty.

Ka­pi­tan Long wie­dział, że nie ma już sensu ukry­wa­nie cze­go­kol­wiek. Wyjął swą ta­jem­ni­czą, czer­wo­ną fiol­kę.

 – To małe coś – po­wie­dział, nie pa­trząc Ca­elii w oczy – za­wie­ra sa­mo­re­pli­ku­ją­cy się neu­ro­re­se­kwen­cer. Wy­star­czy kon­takt z głów­ny­mi strzęp­ka­mi Grzyb­ni, żeby na­no­bo­ty za­czę­ły tak prze­pro­gra­mo­wy­wać DNA ko­mó­rek Grzyb­ni, że zo­sta­nie umoż­li­wio­ne na­wią­za­nie po­ro­zu­mie­nia. A potem wgry­wa­nie su­ge­stii my­ślo­wych. Zmu­sza­nie Grzyb­ni, żeby ro­zu­mo­wa­ła i my­śla­ła, jak my.

 – I wy­ko­ny­wa­ła roz­ka­zy.

 – Po­nie­kąd – nie­chęt­nie przy­tak­nął ko­man­dor – jako naj­wspa­nial­sza sztucz­na in­te­li­gen­cja, jaką można sobie wy­obra­zić. Boski umysł na usłu­gach ludz­ko­ści. Dla dobra ludz­ko­ści.

 – Ra­czej re­wo­lu­cji. I jej sza­lo­ne­go li­de­ra, Mao Che Flo­odri­se'a.

 – Mao Che nie jest sza­lo­ny. Ra­czej wi­zjo­ner­ski. Wal­czy o wol­ność, która jęczy w uści­sku twego złego pre­zy­den­ta, De­ath­wi­sha Grim­ma.

 – De­ath­wish nie jest zły. Re­pre­zen­tu­je i dba o ład i po­rzą­dek.

 – Knu­tem i pod­ku­tym butem!

 – Jeśli to ko­niecz­ne. Jeśli trze­ba prze­ciw­sta­wić się żąd­nym wła­dzy dwu­li­cow­com, jak Mao Che Flo­odri­se. 

 – Mao jest… Do cho­le­ry Ca­elia, je­steś pre­zy­denc­kim agen­tem, po co z tobą dys­ku­tu­ję?! I co to kurwa za głosy w mojej gło­wie?

Oboje to czuli. Gdzieś głę­bo­ko w głę­bii czasz­ki, na gra­ni­cy sly­szal­no­ści, nie­mal poza ba­rie­rą po­strze­ga­nia, wi­bro­wa­ły im mrocz­ne dźwię­ki, nie­zro­zu­mia­łe szep­ty, dziw­ne, lecz wy­raź­nie plu­ga­we in­kan­ta­cje. Mro­zi­ły krew i za­tru­wa­ły duszę.

 – To Grzyb­nia. Ma moce te­le­pa­tycz­ne, ale nie wie, jak do nas do­trzeć… Star­si­lver! – krzyk­nę­ła nagle Ca­elia i ze­rwa­ła się na równe nogi, choć przy­szło jej to z tru­dem, uła­pi­ła ko­man­do­ra za poły kurt­ki – Grzyb­nia to zło. Jest zła z na­tu­ry, jak no­wo­twór. Pro­szę, nie da­waj­cie jej moż­li­wo­ści kon­tak­tu, lo­gicz­ne­go ro­zu­mo­wa­nia, się­gnię­cia poza pla­ne­tę. Sam wi­dzia­łeś, co zro­bi­ła z na­ukow­ca­mi. Jeśli za­cznie na­praw­dę my­śleć, wy­kształ­ci oso­bo­wość… Star­si­lver, nie stwo­rzy­cie boga. Tylko dia­bła. Któ­re­go nie da się kon­tro­lo­wać.

 – To ja­kieś bzdu­ry… Ca­elia, co ro­bisz?

 – To, po co tu przy­by­łam. Was się nie da po­wstrzy­mać. Ale można zabić Grzyb­nię.

Jed­nym sko­kiem zna­la­zła się nad od­kry­tą od­chła­nią od­wier­tu, dzier­żąc fiol­kę po­dob­ną do ka­pi­ta­na, tylko zie­lo­ną. We­wnątrz była sa­mo­re­pli­ku­ją­ca się neu­ro­tok­sy­na.

 – Nie! – Ka­pi­tan już był przy niej, chwy­cił krzep­ko, nie po­zwo­lił drgnąć. Ba­lan­so­wa­li tak na kra­wę­dzi, jak para mrocz­nych li­no­skocz­ków.

 – Nie są­dzi­łem, że bę­dziesz do tego zdol­na. – Oczy ko­man­do­ra iskrzy­ły jak mi­ze­ry­kor­die o na­pier­śnik zbroi. – Nie po tym wszyst­kim. Pró­bo­wać za­prze­pa­ścić taką szan­sę dla ludz­ko­ści! I to w imię pod­łe­go rządu i pre­zy­den­ta!

 – Szan­sę dla kogo i na co! – od­pa­ro­wa­ła Ca­elia, le­d­wie utrzy­mu­jąc rów­no­wa­gę. – Dla anar­chi­stycz­nej re­be­lii, na two­rze­nie bar­dziej za­bój­czej broni, na sku­tecz­niej­sze za­bi­ja­nie i ple­wie­nie cha­osu w ga­lak­ty­ce! Czy ty na­praw­dę my­ślisz, że twoja re­be­lia jest słusz­na i dobra? Byłeś przy pa­cy­fi­ka­cji Terra Dra­co­nis?! Star­si­lver, bła­gam!

Ka­pi­tan stał sztyw­no, mocno trzy­ma­jąc Ca­elię, lecz tym razem nie były to ob­ję­cia mi­ło­ści. Nikt nie umiał­by zresz­tą na­zwać uczuć, jakie darły i mio­ta­ły jego duszą. Wi­dział du­szą­ce się próż­nią twa­rze swo­ich za­ło­gan­tów, ale wi­dział też rzędy pu­stych ko­ły­sek, w na­pro­mie­nio­wa­nych sie­ro­ciń­cach Terra Dra­co­nis. Czuł obez­wład­nia­ją­ce go­rą­co nie­biań­skich ust Ca­elii, ale czuł też brzmią­cy chwa­łą cię­żar or­de­rów na pier­si. Znał war­tość swej misji, ale po­znał też moc mi­ło­ści. Czuł się w strzę­pach, a spra­wy nie uła­twiał wzma­ga­ją­cy się ni­czym ohyd­ny, kle­isty przy­pływ, ja­zgot obrzy­dli­wie złych, mro­czą­cych serce, za­śpie­wów Grzyb­ni.

Czy to moż­li­we, by słu­żył złu, a słusz­na spra­wa spra­wie­dli­wej re­be­lii była tylko jedną wiel­ką, ko­smicz­ną nie­praw­dą? Czy to moż­li­we, by to Ca­elia i jej pre­zy­dent stali po stro­nie dobra?

I spoj­rzał raz jesz­cze w pięk­ne oczy Ca­elii, ale one już nie przy­po­mi­na­ły roz­gwież­dżo­ne­go nieba, lecz jego od­bi­cie w tafli je­zio­ra. Bo Ca­elia pła­ka­ła, a łzy żło­bi­ły sobie ka­nio­ny żalu w bru­dzie i za­krze­płej krwi, po­kry­wa­ją­cej jej po­licz­ki. Wspól­nie prze­la­nej krwi.

Ko­bie­ta już wie­dzia­ła.

A ka­pi­tan zła­pał głę­bo­ki wdech. Te­le­pa­tycz­ny wrzask Grzyb­ni ucichł. Spo­nie­wie­ra­na, ko­man­dor­ska dusza uspo­ko­iła się. Świat wró­cił na swoje miej­sce. Bo w umy­śle dziel­ne­go żoł­nie­rza ja­skra­wym zło­tem za­świe­ci­ła się sen­ten­cja, która za­wsze przy­no­si­ła uko­je­nie. I spo­kój su­mie­nia. Za­wsze.

 – Prze­pra­szam. – Uśmiech­nął się smut­no. – Ja tylko wy­ko­nu­ję roz­ka­zy.

Za­brał Ca­elii fiol­kę z tru­ci­zną i wło­żył jej w kie­szeń fiol­kę z neu­ro­re­se­kwen­ce­rem. I po­pchnął w dół cze­lu­ści mrocz­ne­go od­wier­tu, na spo­tka­nie z isto­tą z pie­kła.

Tylko ko­smos sły­szał krzyk Caelii.

 – Taaak – Ka­pi­tan jesz­cze raz ode­tchnął głę­bo­ko, po­trzą­snął głową, jakby chciał po­zbyć się de­ner­wu­ją­cej pa­ję­czy­ny. – Czas nadać S.O.S. I po­szu­kać tej ukry­tej windy. Nie mam za­mia­ru bez broni za­pie­przać z po­wro­tem tymi ko­ry­ta­rza­mi.

 

☆☆☆

 

Kie­run­ko­wy, czy­tel­ny tylko dla re­be­lianc­kich jed­no­stek sy­gnał, spro­wa­dził pomoc w nie­ca­łe 12 go­dzin. Ka­pi­tan Star­si­lver Long wy­po­czy­wał w spa fla­go­we­go pan­cer­ni­ka "Vic­to­ria" i słu­chał gra­tu­la­cji, po­dzię­ko­wań i za­pew­nień o okry­ciu się wiecz­ną chwa­ła oraz wy­so­ką eme­ry­tu­rą. Wy­trzą­sał pa­mięć ostat­nich dni, jak okrusz­ki z po­mię­dzy po­du­szek gra­wi­ta­cyj­nej sofy. Był dobry w za­po­mi­na­niu.

Nie mógł wie­dzieć, że choć ciało nie­szczę­snej Ca­elii, zgru­cho­ta­ne, roz­dar­te i roz­prze­strze­nio­ne przez głod­ne strzęp­ki Grzyb­ni, prze­sta­ło ist­nieć, to jej dusza, a przy­naj­mniej jej część, oca­la­ła. Pod­trzy­ma­na i po­chło­nię­ta przez isto­tę Grzyb­ni. A gdy neu­ro­re­se­kwen­cer za­czął dzia­łać, to wła­śnie to, co nie­gdyś było pięk­ną Ca­elią, po­słu­ży­ło za jądro nowej, grzy­bo­wej oso­bo­wo­ści. Nada­ło jej cel i sens ist­nie­nia.

Oraz na­uczy­ło, co to jest pra­gnie­nie ze­msty zdra­dzo­nej ko­bie­ty.