"Głębia strachu" Prolog

Rok 2030. Black­po­ol hrab­stwo Lan­ca­shi­re, An­glia. Go­dzi­na ósma rano.

Chłód bi­ją­cy z otwar­tej lo­dów­ki daje chwi­lo­we uko­je­nie mo­je­mu roz­grza­ne­mu ciału. Za­le­wam mle­kiem musli na­sy­pa­ne chwi­lę wcze­śniej do miski i ocie­ram ręką, zro­szo­ne kro­pel­ka­mi potu czoło. Upały, które na­wie­dza­ją Wiel­ką Bry­ta­nię pra­wie od trzech ty­go­dni, są nie do znie­sie­nia. Tem­pe­ra­tu­ra osią­ga swe apo­geum w po­łu­dnie, kiedy do­cho­dzi nawet do czter­dzie­stu stop­ni w cie­niu. Nie mogę po­wie­dzieć, że je­stem fanką desz­czo­wej aury, ale to co się teraz dzie­je to gruba prze­sa­da.

– Cześć ko­cha­nie. – Mama wcho­dzi do kuch­ni i uśmie­cha się do mnie cie­pło, a ja sia­dam przy stole mie­sza­jąc cha­otycz­nie łyżką w misce.

– Cześć – od­po­wia­dam zre­zy­gno­wa­nym gło­sem.

– Te upały mnie wy­koń­czą. Kri­sten nie spała pół nocy. – Kri­sten to moja naj­młod­sza sio­stra. Ma do­pie­ro trzy mie­sią­ce i w prze­ci­wień­stwie do moich czte­ro­let­nich braci bliź­nia­ków, Brunona i Grega, któ­rzy wła­śnie wbie­ga­ją do kuch­ni, to anio­łek.

– Tort! Tort! – prze­krzy­ku­ją sie­bie na­wza­jem, oku­pu­jąc lo­dów­kę. Mama staje opie­ra­jąc rękę na mar­mu­ro­wym bla­cie, marsz­cząc brwi.

– Tu go nie ma, a teraz szo­ro­wać do ła­zien­ki.

– Mamo.

– Na­tych­miast.

– Hej urwi­sy. Co tu się dzie­je? – Bliź­nia­ki za­czy­na­ją pisz­czeć, kiedy tata chwy­ta ich pod pachy i gil­go­cze.

– Ta­tu­siu, prze­stań.

–Bę­dzie­cie się słu­chać ma­mu­si? – Stara się wy­glą­dać groź­nie, ale nijak mu to wy­cho­dzi. Chłop­cy ki­wa­ją gło­wa­mi i bie­gną do ła­zien­ki.

– Łap, to do cie­bie. – Rzuca mi białą ko­per­tę i pod­cho­dzi do mamy, która wła­śnie na­le­wa po­ma­rań­czo­wy sok do szkla­nek.

– Co ty wy­pra­wiasz? – mówi i za­czy­na się śmiać, gdy tata po­trze­pu­je wło­sa­mi, z któ­rych wy­strze­li­wu­ją w po­wie­trze kro­ple wody, po­zo­sta­łe po po­ran­nym prysz­ni­cu.

Czę­sto sły­szę, że swoje gęste i kasz­ta­no­we włosy odzie­dzi­czy­łam wła­śnie po nim. Po­tra­fi­my także, jak nikt inny orien­to­wać się w te­re­nie. Mamie za­wdzię­czam drob­ną bu­do­wę ciała i cha­bro­wy kolor oczu. Miło się na nich pa­trzy. Spo­glą­dam na ko­per­tę, którą cały czas trzy­mam w dłoni. Ob­ra­cam ją aby spraw­dzić nadaw­cę.

„THE CHO­SEN” Sek­tor 1

Tal­bot Road 12

Roz­ry­wam po­spiesz­nie pa­pier.

„Do wy­łącz­nej wia­do­mo­ści ad­re­sa­ta. Dzi­siaj o go­dzi­nie dzie­więt­na­stej, czasu miej­sco­we­go pro­szo­na jest Pani o oso­bi­ste sta­wien­nic­two pod wyżej wy­mie­nio­nym ad­re­sem. Obec­ność obo­wiąz­ko­wa. Spra­wa do­ty­czy naj­wyż­szej wagi i tro­ski o Pani życie, gdyż jest ono nie­zmier­nie dla nas cenne. Dal­sze in­struk­cje otrzy­ma Pani po przy­by­ciu na wy­zna­czo­ne miej­sce.”

– Co to do cho­le­ry ma zna­czyć? – bur­czę pod nosem do sie­bie.

Ostat­nio w ogóle dzie­ją się dziw­ne i prze­ra­ża­ją­ce rze­czy. An­glię i Eu­ro­pę na­wie­dza­ją nie­ziem­skie upały. Stany Zjed­no­czo­ne bo­ry­ka­ją się z trzę­sie­nia­mi ziemi i po­wo­dzia­mi, a w Afry­ce spa­dło trzy­dzie­ści cen­ty­me­trów śnie­gu. – Pa­ra­no­ja.

– Kto do cie­bie na­pi­sał? – pyta mama sta­wia­jąc przede mną szklan­kę z so­kiem.

– Po­ję­cia nie mam.

– Pokaż. – Po­da­ję ojcu kart­kę. Po do­kład­nych oglę­dzi­nach listu, spo­glą­da na mnie ba­daw­czo.

– No co? Nie patrz, tak na mnie.

– Cie­kaw je­stem, który sza­leń­czo za­ko­cha­ny w mojej córce mło­dzie­niec wy­my­ślił coś ta­kie­go?

– Zwa­rio­wa­łeś?! – tata i te jego do­my­sły.

– Chodź do mnie. – Wsta­ję i od razu znaj­du­ję się w niedź­wie­dzim uści­sku mo­je­go sta­rusz­ka.

– Pa­mię­tam, kiedy trzy­ma­łem cię na rę­kach zaraz po po­ro­dzie. Byłaś taka kru­cha i ma­leń­ka, a teraz? – Prze­wra­cam ocza­mi do­sko­na­le zda­jąc sobie spra­wę, że on tego nie widzi. Za­wszę się roz­kle­ja na wspo­mnie­nie tam­tej chwi­li. Bar­dzo go ko­cham, ich wszyst­kich.

– Bruno, Greg! Chodź­cie tu – woła mama.

Kiedy do­łą­cza­ją do nas moi bra­cia wraz z ma­lut­ką Kri­sten, która wła­śnie się obu­dzi­ła i sie­dzi teraz u mamy na rę­kach, do­strze­głam cze­ko­la­do­wy tort sto­ją­cy na ku­chen­nej wy­spie. Tata od­su­wa się i przybliża do chłop­ców. Wszy­scy za­czy­na­ją zgod­nie śpie­wać sto lat. Spo­glą­dam raz jesz­cze na całą moją ro­dzi­nę, która jest naj­lep­szym co do tej pory spo­tka­ło mnie w życiu.

Na­zy­wam się Emily Evans i do­kład­nie dzi­siaj ob­cho­dzę swoje osiem­na­ste uro­dzi­ny. Nie­świa­do­ma, że za kil­ka­na­ście go­dzin moje do­tych­cza­so­we życie ma stać się tylko prze­szło­ścią, do któ­rej już nigdy nie po­wró­cę.