Ciura cz.2

Kontynuacja losów Ciury, który wedle życzenia czytelników ma pomóc niewieście w opresji. Zainteresowanych zapraszam do dalszej lektury i decydowania o wyborach tytułowego bohatera. Jak poprzednio – pierwszy wariant, który otrzyma pięć głosów, zwycięża.

Co było robić? Chwycił Ciura kuszę, wyskoczył z chałupy i dawaj pędem w kierunku białogłowy. Z pomocą, ma się rozumić. A leciał jak ten wicher oszalały. Ze trzy razy zadem w błoto plasnął nim wreszcie dopadł nieszczęśnicy. I żeby ta chociaż dojrzała, że ma Ciurę za plecami – nic z tych rzeczy. Wali jeno w te drzwi i drze się do środka: „Człapacz!" i „człapacz!". Trza było przeto coś przedsięziąć, i to rychło, no bo kto to widział stać tak w deszczu pod cudzymi drzwiami i kazać ludziom człapacz? Zwłaszcza, że ludzi to już człowiek w tej osadzie nie uświadczył. Ino straszydła jakieś.

Zebrał się więc Ciura w sobie, odchrząknął raz, drugi, hełm poprawił, na niewiele jednakże zdały się jego uroki – nic, jeno „człapacz" i „człapacz". I już miał się chłop ugiąć, już miał ulżyć białogłowie i zacząć człapacz, gdy tu nagle… jak coś nie świśnie mu koło ucha, jak coś nie pacnie o drzwi. Patrzy Ciura, a przy twarzy opętanej dziewoi bełt z odrzwi sterczy. Z kuszy. Grube to to cholerstwo na trzy palce. Jakby tak weszło w człowieka, to i medikus niewiele by zaradził.

Ciurowe rozmyślania przerwał krzyk. Krzyczała dziewoja, lecz tym razem, o dziwo, już nie do drzwi, a do kuszy, co to ją Ciura trzymał. A co Ciurze się przy tym dostało, to jego – że bandzior przebrzydły, że w plecy, że niewieście. Lezie przeto ta niewiasta na niego z krzykiem zdziczałym. I wymachuje pięściami przed nosem. I pluje pod nogi. Ciura to z przestrachu takiego szczękościsku dostał, że mu jadaczki to i cęgami kowalskimi by nie rozwarli. I jak tu powiedzieć nieszczęśnicy rozszalałej, że kto inny strzelał?

Szczęśliwie, Ciurę z opresji sam strzelec wyratował. Wypadło to to z lasu, w kapocie i kapeluszu, siekierka w jednym łapsku, w drugim sieć i hajda na nich. A morda taka zakazana, że na tej mordzie to ino jedno słowo stało napisane, a tym słowem: mord. Ciura normalnie aż się uradował, że czytać nie umie. Białogłowa za to umiała, bo jak nie łapsnie Ciury za rękę, jak nie szarpnie i dalej w nogi; huzia przez błocko, ślizgiem obok studni, sus nad truposzem, jednym, drugim i hyc, do chałupy. A wybrała to chyba najgorzej jak się dało.

Gdzie się Ciura nie obejrzy ustrojstwo z metalu. Na suficie ustrojstwo, na ścianach ustrojstwo – no dosłownie ruszyć się nie szło, żeby łba se nie strzaskać o jakieś łańcuchy, kołowroty, koła zębate. Ciurę normalnie to cofnęło do zeszłej zimy, jak go panowie żołnierze w machinie krasnalskiej zamkli, co to wyglądała, jak wielki golem ze spiżu. Wystrachał się tedy Ciura, jakby go kroić zaraz mieli. I drze się nieborak, i zgrzyta zębami, a panowie żołnierze nic – zaśmiewają się tylko w niebogłosy, popijają kransnalskiej gorzałki i krzyczą, że ma Ciura oblatywać, bo on teraz oblatywacz jest. No to oblatywał Ciura, bo co było począć?

– Rygiel! – krzyk niewieści wrócił Ciurę z deszczu prosto pod rzygacza. Gdzie okiem nie sięgnie, machina diabelna, za drzwiami drab, a do drzwi plecami przylgnięta niewiasta krzykliwa. I dawaj drzeć się na Ciurę jak poparzona: – Rygiel! Dawaj żesz rygiel ćwoku jeden!

Rygiel, rygiel – ruszył Ciura na poszukiwania – łatwo gadać, ale żeby samej się ruszyć i poszukać, to nie. Wrzeszczeć to każdy jeden umie, choć trzeba oddać, że tej tutaj, to mało który by dorównał: – Rusz żesz ten zad włochaty! Długo nie utrzymam!

No ale rygla jak nie widać, tak nie widać. Zresztą w ogóle mało co widać, bo jedyne światło to jakieś takie niemrawe, zielonkawe, co to z dziury w środku klepiska wylata. Skupić zresztą też się człowiek nie skupi, bo i jak, kiedy do drzwi furiat przebrzydły wali – no jakby nie wiedział, że przecie i tak nikt mu nie otworzy. I na to wszystko jeszcze krzyki dziewoi: – Kusza! Otwieram drzwi, a ty strzelasz z kuszy! Zrozumiano!? Gotowy!? No to już! – Ciurę to normalnie rozum od tego wszystkiego rozbolał.

Szczęściem, w tej samej chwili walenie do drzwi ustało. Wyszczerzył się Ciura z radości, łypie na dziewoję, a ta dalej jakaś taka pogorączkowana; oczy to jak jaja porozkrawane – białe na zewnątrz, żółte w środku – i pokazuje paluchem, coby Ciura podeszedł. Podeszedł więc, bo to naraz świetny pomysł się wydał. A ta, jak się na niego nie rzuci, jak nie capnie za kuszę. A silne to jakieś takie. I szarpie, raz i wtóry i po chwili kusza już u niej.

Ciura to w jednej chwili zapomniał wszystkich pacierzy. Pamiętał jeno, że klęczeć trzeba. Dawaj więc na kolana i klepać co mu ślina na język przyniesie. Że on to przeprasza wszystkich bogów na raz, że nie chciał pluć do zupy panom żołnierzom, a ten placek, co go zawędził na targu w Dziewicach to i tak z zakalcem był. Nie zdążył jeszcze wspomnieć o tej statui świętej, co to jej nosa kamolem przetrącił, kiedy poczuł jak coś go chwyta za ramiona i podnosi z kolan. Rozchylił jedno oko, potem drugie i miast kuszy wycelowanej w brzuch, obaczył twarz chłopczycy; niedalej jak na odległość zionięcia – zimnego, wyperfumowanego. Kusza też była, jeno w drzwi wetknięta, coby nikt od zewnątrz nie mógł się dostać.

– Eeee…lke? – wystękał Ciura ucieszony, że póki co, przyjdzie mu się ostać z tyloma otworami w ciele, co to ich miał dotychczas. Co najwyżej będzie musiał ramiona poskładać, bo uścisk dziewiczych dłoni to jakiś taki mało dziewiczy był. Głos zresztą też, jakby ciut za niski.

– Gadajcie, coście za jeden? Znacie tego tam? – niewiasta ruchem głowy wskazała na drzwi. Krótkie włosy zalśniły w zielonkawym halo.

– Eee… – Ciura jeszcze się dobrze nie zastanowił, nad którym pytaniem by się tu zacząć zastanawiać, a już usłyszał kilka kolejnych.

– I skądżeście, u licha ciężkiego, się tu wzięli? A te trupy, co to za jedni? I jak długo tu leżą? I gdzie są wszyscy?

Teraz to już Ciura pogubił się na dobre. Poprosić miał przeto ciekawską dziewoję, coby wyłożyła mu wszystko raz jeszcze, wolno i po kolei, kiedy naraz przypomniał sobie o nich furiat za drzwi. Ino tym razem to tak w nie przyłożył, że myszy jęły ze strzechy wypadywać.

Niewiasta to się od ręki Ciurą znudziła. Zaklęła tylko paskudnie, sprawdziła drzwi i hyc do beczki uwieszonej nad otworem w klepisku. A wielka jakaś taka i dziwna na dodatek – no bo kto to widział budować beczkę z otworem na boku miast na górze? I jeszcze kajdany w środku montować? Powariowali ci chłopi do reszty. Nie dziwota że ich panowie żołnierze co do nogi wybili.

– Korba! – Ciurowe imaginacje ponownie znajomy wrzask przerwał. Drze się niewiasta, drzwi trzeszczą w posadach, słoma sypie się na łeb; normalnie gorzej jak w tym golemie krasnalskim. Ino panów żołnierzy brakuje. – Korba, ciołku! No kręć żesz do stu beczek zgniłej juchy!

Patrzy Ciura na wariatkę pieruńską a ta kica w beczce i znów coś palcem wytyka. Szczęściem nie Ciurę, jeno korbę, co to tuż obok z ustrojstwa wyrastała. No a że z Ciury oblatywacz nie lada, a i dżyntelmen jakich mało, to i kręcić zaczął. Kręci raz, ustrojstwo skrzypi, beczka w dół idzie. Niewiasta szczęśliwa, krzywda nikomu się nie dzieje, no to kręci znowu. Beczka i niewiasta całe w dziurze znikły, co począć?, kręci dalej. I tak się na koniec rozkręcił, że skończył dopiero, jak mu się łańcuch wyczerpał. A długi był pierun, ze sześć sążni, jak nie więcej.

I pewnie dumałby tak Ciura dłużej, gdyby nie smuga światła z roztrzaskanych drzwi. A za nią druga. I trzecia. I nim się Ciura spostrzegł, już oczka kaprawe do środka łypią. Czmychnął przeto Ciura w najciemniejszy kąt maszynowni i dalej dumać, co począć.

No i właśnie. Co począć?

3) A może uczepić się łańcucha i podążyć śladem beczki? A potem liczyć na… zresztą, nieważne. Ciura i tak liczyć nie umie.