Ten jedyny raz

– Gotowa? – Shantee wsunęła głowę w szparę uchylonych drzwi.

– Nie… – Tayanne ciągle czesała włosy, spływające kaskadą po nagich piersiach. – Boję się…

Shantee westchnęła, rozejrzała się po korytarzu i gdy upewniła się, że nikt jej nie widzi, wślizgnęła się do komnaty.

– Daj… – Uśmiechnęła się. – Pomogę ci z tymi włosami.

Wyciągnęła delikatnie kościany grzebień z dłoni dziewczyny i z wprawą zaczęła rozczesywać splątane po kąpieli pukle.

– Ale się poskręcały… –  Nie poszło tak łatwo, jak myślała. – Loki ci się robią na starość.

– Na starość?

– Żartuję przecież! – Chwyciła ją za ramiona i wesoło potrząsnęła. – Musisz się trochę rozluźnić przed ceremonią.

– Boję się i… – Tayanne zawahała się na moment. – I szczerze mówiąc, nie rozumiem, jak ma mi to pomóc zostać Świadomą. Przecież zabroniono nam kontaktów seksualnych przez resztę życia. Tylko ten raz. Jedyny. Dlaczego?

– Bo taka jest tradycja. Od zawsze. Przecież przygotowywałaś się przez ostatni rok, właśnie do tego. Powinnaś wiedzieć lepiej niż ja. Czytałaś Święte Księgi i Historię Służebnicy Świata. Od mojej inicjacji minęło już dwadzieścia lat, więc nie spodziewaj się siostro, że odpowiem ci na to pytanie. Jestem pewna, że znasz odpowiedź.

– Nie chodzi mi o to, dobrze wiesz.

– A o co?

– Swojego jedynego razu też nie pamiętasz?

Shantee odłożyła grzebień na satynową pościel i uśmiechnęła się tajemniczo do dziewczyny. Po czym chwyciła jej drobne dłonie i szepnęła:

– Tego się nigdy nie zapomina.

– Opowiesz mi o tym? – Młoda adeptka nie dawała za wygraną.

– Naprawdę chcesz wiedzieć?

– Czy to tajemnica?

– Nie. Ale ty powinnaś odkryć to sama.

– Och, nie zaczynaj jak inne. Kogo się nie zapytam, słyszę tę samą odpowiedź.

Tayanne odwróciła się z dobrze zagraną złością, zasłoniła dłońmi twarz i zaniosła się udawanym płaczem. Starsza koleżanka o mało nie parsknęła śmiechem. Opanowała się jednak i objęła dziewczynę. Mocno i czule. Potem obróciła delikatnie jej głowę i spojrzała w oczy. Suche, bez śladu łez. 

– Bierzesz mnie na litość, co?

– Nie… tylko, każdy traktuje mnie jak dziecko, a ja mam powoli tego dosyć.

– Dobrze. Pytaj. Co chcesz wiedzieć?

Twarz Tayanne rozpromieniła się. Usiadła wygodnie, krzyżując nogi. Chwyciła jedną z wielu poduszek i położyła ją sobie na kolanach. Po czym oparła się o nią łokciami i z twarzą leżącą na dłoniach, zadała pierwsze pytanie.

– Pamiętasz go?

– Kogo?

– No jego, twojego Wprowadzającego.

– Nie widziałam twarzy, bo oni, tak samo jak my, noszą maski. Ale pamiętam każdy mięsień, prężący się pod skórą, każdą kroplę potu, spływającą po jego ciele, i oczy… Miał piękne oczy. Pełne niepokoju i szacunku. Niebieskozielone. A rzęsy miał dłuższe i gęstsze nawet od moich.

– Znałaś go? Wiedziałaś kto to był?

– Nie. I nigdy więcej go nie spotkałam. Pochodził zapewne z Klanu Południowego, bo jego skóra pachniała słońcem i pustynnym kurzem.

– Czy wiesz, kto będzie moim Wprowadzającym?

– Głuptasie, przecież wiesz, że to tajemnica i tylko Kapłani Zakonu Matki wiedzą, kto uczestniczy w Ceremonii Wprowadzenia. Tak było, jest i będzie. I nie pytaj o to więcej, bo ktoś ci da po nosie.

– Oj tam, oj tam… Opowiedz mi lepiej wszystko. Od samego początku. Chcę wiedzieć.

– Nie wiem, czy powinnam. To bardzo… – spuściła wzrok, odgarniając jednocześnie niesforny kosmyk opadający z czoła – osobiste.

– Proszę, proszę…

Shantee zbliżyła się do dziewczyny i usiadła na przeciwko niej. Skrzyżowała nogi  w ten sam sposób co ona i podwinęła sukienkę, odkrywając zgrabne łydki i uda. Ich kolana dotknęły się.

– Tak samo jak ty, kiedy skończyłam piętnaście lat, musiałam przejść Ceremonię Wprowadzenia – zaczęła. – Kiedy nadszedł czas, przyszła po mnie jedna z Wiodących i zaprowadziła do górnej sali, gdzie jak się zapewne domyślasz, czekał Wprowadzający. Siedział już na Łożu Służebnic, tylko w masce, przykryty cienkim, satynowym prześcieradłem. Zauważył mnie. Nie odwracając głowy, skinął ręką i wskazał miejsce po swojej prawej stronie. Wstydliwie zrzuciłam akrę i wślizgnęłam się pod materiał. Był śliski, chłodny i przyjemnie delikatny. O wiele bardziej szlachetny niż ta pościel tutaj. – Pogładziła ręką tkaninę na której siedziały. – Nie poruszył się, nie spojrzał na mnie. Ja też drżałam na myśl o jakimkolwiek geście. Nagle poczułam, jak przysuwa się do mnie. Wpatrzona w swoje wystające spod prześcieradła stopy, bałam się odwrócić i spojrzeć w jego stronę. Wtedy usłyszałam szept. Do dzisiaj nie mam pojęcia, co do mnie mówił, ale ciepły głos wdzierał się w mój mózg, jak kiełkująca fasola, powoli i pewnie torując sobie drogę, przez strach i wstyd. Potem poczułam jak mnie dotyka. O tak…

Podniosła dłoń ku twarzy Tayanne i powoli zaczęła przesuwać palcami po policzku. Trafiła na usta. Okrążyła je, rozchyliła jej wargi i niby przez przypadek, musnęła zęby.

– Poczułam się jak niewolnica, której nowy właściciel sprawdza, czy nadaje się na nałożnicę – kontynuowała. – On musiał to spostrzec. I przestał. Pomyślałam, że zrobiłam coś źle, że sprawiłam mu przykrość lub zawiodłam, w jakiś inny, nieznany dla mnie sposób. I wtedy spojrzałam na niego. Siedział oparty o wezgłowie łoża. Piękny, młody, dostojny i… tak samo przerażony jak ja. I wtedy zrozumiałam, że ja… ja… jestem dla niego tym, czym on jest dla mnie. Jestem jego Wprowadzającą.

Oczy Tayanne były wielkie jak złote monety z Tarcii.

– Niemożliwe… Na Matkę Drzew i Ojca Ziemi! Naprawdę?

– Chwyciłam go za rękę i położyłam ją na swoich piersiach. Pokażę ci jak.

Shantee nakryła pierś dziewczyny dłonią i zaczęła delikatnie masować. Tayanne, jak na piętnastolatkę, miała wyjątkowo ładny biust. Nie za duży, nie za mały, taki w sam raz. I do tego, pachnące świeżo po kąpieli, różowe sutki. Sutki, które zaczęły tężeć, rosnąć i sztywnieć, odpowiadając na dotyk starszej koleżanki.

– Pieścił mnie bardzo ostrożnie – ciągnęła Shantee. – Delikatnie. Jakby nie chciał zrobić nic, co mogłoby popsuć napięcie chwili. A ja… a ja poczułam, że muszę odwzajemnić jego starania, tak samo delikatnie, tak samo ostrożnie. Zsunęłam prześcieradło z jego torsu, aż do połowy ud. Zahaczyłam o krocze. Nie mogłam zignorować tego, co tam na mnie oczekiwało. Syknął. Przez chwilę obawiałam się, że zrobiłam mu krzywdę, cofnęłam szybko rękę. Ale on stanowczo skierował ją z powrotem, pokazując przy okazji, czego ode mnie oczekuje. Sutki miałam tak twarde, jak… ty, teraz.

Młoda adeptka nie odezwała się. Oddychała szybko. Jej piersi falowały równomiernie, a uda ściskały mocno poduszkę, która nie wiadomo w jaki sposób, trafiła tam, gdzie nie powinna. Szeroko otwarte usta łapczywie łapały powietrze. Oczy poruszały się chaotycznie pod zamkniętymi powiekami.

– I wtedy złapał mnie w pasie i przyciągnął do siebie. Poczułam jego mocne palce penetrujące moją…

– Shantee…

– Tak?

– Pokaż mi…

Starsza koleżanka powoli wyciągnęła poduszkę spomiędzy ud Tayanee. Ta jęknęła i zesztywniała przez chwilę. Ale Shantee szybko zastąpiła poduszkę swoją ręką. Gdy trafiła na klejącą wilgoć, uśmiechnęła się i zanurzyła w niej palce. Drugą ręką chwyciła dziewczynę za brodę i potrząsnęła energicznie.

– Na Babkę wszystkich Matek, co? – dziewczyna odezwała się, z wyraźną pretensją w głosie.

– Kiedy mnie wziął, poczułam ostry ból. Ból, który przywrócił mi moje obawy. Na łóżko pokapała krew, moje usta wypełnił krzyk, a on, jak spłoszony wilk uciekł, podkulając ogon. Jednak żar, który przygasł tylko na chwilę, zapłonął we mnie ponownie. Przyciągnęłam go. Widziałam, że ma poczucie winy. Wsunęłam się w jego objęcia, a on, zachęcony moimi dłońmi, wtargnął jeszcze raz. Zacisnęłam zęby, przygryzając wargę. Po moich policzkach płynęły łzy, a po brodzie krew. Wbijał się we mnie, jak taran rozbijający bramy. Kruszył, jak kilof, jednostajnie uderzający o skałę. I wtedy, zdałam sobie sprawę, że z każdym następnym ruchem, ból był coraz mniejszy, odchodził. Aż odszedł zupełnie.  

– I co? Co było potem? – Tayanne niecierpliwie dopytywała się o ciąg dalszy.

– Potem? – Shantee przewróciła ją na łóżko i usiadła na niej, oplatając biodra nogami.  – Potem to ja przejęłam inicjatywę. Usiadłam na nim, jak teraz na tobie i zaczęłam ujeżdżać niczym ogiera z północnych stepów. Na początku widziałam, że jest zaskoczony, ale po chwili podjął wyzwanie. Chwycił mnie za biodra i pewnie osadził. A ja wtedy pogalopowałam, jak koczownicy przez wypaloną sawannę. Możesz mi nie wierzyć, ale jestem przekonana, że widziałam gwiazdy.

– Gwiazdy?

– Gwiazdy, komety, galaktyki… całe konstelacje. – Położyła dłoń Tayenne na swojej piersi. – A kiedy doszłam, to wydaje mi się, że widziałam naszego Stwórcę. Był taki jak on. Piękny i milczący. Krzyczałam. Krzyczałam tak głośno, że aż tchu mi zabrakło. I wtedy on przyspieszył. I wszystko zaczęło się od nowa. I jeszcze raz. I jeszcze. Aż do rana, kiedy to Wiodące weszły do górnej sali i przerwały nasze uniesienia.

Shantee wstała z łóżka, poprawiła sukienkę i z powrotem usiadła. Zaprosiła gestem Tayanne, żeby zrobiła to samo.

– Ten jeden raz dał mi wszystko, czego bym tylko pragnęła. Ból, troskę, wstyd i strach. Ale też radość, pragnienie, ciepło i ekstazę. Bez tego nie możesz zostać Świadomą. W pełni Świadomą. To twoja ceremonia, więc czerp z niej całymi garściami, żebyś nigdy o niej nie zapomniała. Taka jest moja rada.

Tayanne, ciągle rozdygotana i rozpalona, przytuliła się do starszej koleżanki, kładąc głowę na jej kolanach.

– Shantee?

– Tak, dziecko?

– Ty jesteś moją Wiodącą?

– Tak, Tayanne… to ja.

– Jestem gotowa, Shantee. Jestem gotowa.