Narodziny proroka

Gdy kilka minut temu cząst­ki roz­bryź­nię­te­go mózgu Cla­vi­sa ochla­pa­ły mi twarz, stra­ci­łem reszt­ki na­dziei na oca­le­nie. Po­zo­sta­ło­ści mojej umę­czo­nej jaźni po­go­dzi­ły się z per­spek­ty­wą klę­ski. Nie li­cząc tego, że przy na­stęp­nym na­tar­ciu któ­ryś z De­mo­nów wresz­cie się uli­tu­je nade mną i po­świę­ci choć tyle uwagi, by za­koń­czyć moją ża­ło­sną eg­zy­sten­cję, do przy­ję­cia swego osta­tecz­ne­go prze­zna­cze­nia bra­ku­je mi w tej chwi­li tylko ni­czym nie­skrę­po­wa­nej sa­mo­bój­czej szar­ży na wroga, która przy­śpie­szy ten pro­ces. Ale na to wciąż nie mogę się zdo­być. Cho­wam się gdzie po­pad­nie, bo moja ir­ra­cjo­nal­na na­tu­ra nie po­zwa­la mi ze sobą skoń­czyć. To jakiś obłęd…

Mój otu­ma­nia­ły umysł wciąż jesz­cze pa­mię­ta te lep­sze czasy – albo ra­czej pre­lu­dium do upad­ku. Wła­ści­wie to za­baw­nie pa­trzy się teraz na prze­szłe wy­da­rze­nia. Można po­wie­dzieć, że więk­sza ich część pro­wa­dzi­ła mnie nie­uchron­nie do stanu obec­ne­go. Jeden wiel­ki łań­cu­szek. Chyba że te wszyst­kie pra­wi­dło­wo­ści to część uro­jeń, które na­pręd­ce wy­two­rzył sobie umysł. Ostat­nio, zdaje się, po­wo­li prze­sta­ję od­róż­niać re­al­ne wy­da­rze­nia od kon­struk­tów pro­du­ko­wa­nych przez swą chorą wy­obraź­nię. Cza­sem nawet nie mam pew­no­ści, czy w danym mo­men­cie prze­ży­wam ko­lej­ne ka­tu­sze w re­al­nym świe­cie, czy tylko śnię. Wszyst­ko mi się już plą­cze, i to od do­brych kilku dni…

Wokół to­tal­ne pan­de­mo­nium. Są­dzi­łem, że tok­sycz­ne, po­ro­słe gdzie­nie­gdzie nie­bez­piecz­ny­mi ro­śli­na­mi pust­ko­wia, które otaczają nasze ostoje, same w sobie sta­no­wią pie­kło. My­li­łem się. To była do­pie­ro wstęp­na opra­wa. De­ko­ra­tor sceny się po­spie­szył, nie za­cze­kał na resz­tę ekipy. Teraz do­pie­ro mamy praw­dzi­wy plac zabaw.

Dobra, chyba prze­ży­ję ko­lej­ne parę go­dzin. Świę­ci Ry­ce­rze – nasi wiel­cy bo­ha­te­ro­wie od sied­miu bo­le­ści – uzna­li wresz­cie, że wy­star­cza­ją­co dużo nas padło i ru­sza­ją na­prze­ciw tym wiel­kim, po­kracz­nym be­stiom. I tak wiele im to nie da, ale my uciek­nie­my – tylko po to, by znowu za jakiś czas po­łą­czyć się z ja­kimś od­dzia­łem sztur­mo­wym i słu­żyć mu jako chwi­lo­we od­wró­ce­nie uwagi. Tym razem wpa­dli­śmy na od­dział bo­jo­wy tych wiel­kich pie­chu­rów od Brute’ów. Gadzi łeb z ro­ga­mi, nie­praw­do­po­dob­ne ga­ba­ry­ty, zbro­ja z gru­bych kości ja­kie­goś gar­gan­tu­icz­ne­go zwie­rza­ka o nie­zna­nym po­cho­dze­niu. Go­rą­co. Nie ma się co dzi­wić. To nie szar­ża na  byle chu­cher­ko­wa­ty punkt o małej war­to­ści stra­te­gicz­nej – idą na Eld Hain! Ro­zu­miesz to? Nie. Nie ro­zu­miesz. No bo niby jak mógł­byś? Do tej pory nie­zmien­nie otrzy­my­wa­li­śmy ostre cięgi, ale ataki kon­cen­tro­wa­ły się na mniej­szych sku­pi­skach. Ich formacje były roz­ciągnięte. Zbli­ża­ły się, ale ude­rza­ły w mniej istotne pod względem strategicznym cele. Kon­cen­tro­wa­ły się na systematycznym wy­bi­ja­niu nas. Teraz prą na osto­ję. Więk­szy­mi si­ła­mi niż do­tych­czas. Gdyby nie po­ja­wi­ły się te dzi­wacz­ne isto­ty, pew­nie już wdar­li­by się do nas. A tak ofen­sy­wa się za­ła­ma­ła. Ale co się od­wle­cze, to nie ucie­cze – po pierw­szej fazie bitwy roz­bi­li i tak znacz­ną część na­szych sił obron­nych. Tym razem pój­dzie im szyb­ciej. O wiele szyb­ciej.

Przed mo­men­tem od­wró­ci­łem się na chwi­lę. Nasze ry­ce­rzy­ki chyba już pę­ka­ją. Jeden z nich zo­stał zma­sa­kro­wa­ny przez wiel­ką ma­czu­gę jed­ne­go z tych wiel­kich po­two­rów. Do­ga­niam moich bra­ci-pół­głów­ków. Część z nich tasz­czy cały ekwi­pu­nek – czyli me­cha­nicz­ną włócz­nię, za­si­la­ną przez za­ło­żo­ny na plecy me­cha­nizm. Ja swój ze­staw dawno stra­ci­łem, tak jak i po­ło­wa mo­je­go od­dzia­łu, który utrzy­mał się przy życiu. Z cza­sem ci, któ­rzy utra­ci­li już rynsz­tu­nek, zo­sta­ją przy­dzie­la­ni do róż­no­ra­kich ma­new­rów stra­te­gicz­nych wy­ma­ga­ją­cych więk­szej mo­bil­no­ści, jak ogra­ni­czo­ny zwiad czy pro­wo­ko­wa­nie wroga, by ze­rwał szyk, ewen­tu­al­nie pomoc w pro­wi­zo­rycz­nym opa­try­wa­niu ran­nych. Szan­se na re­gu­la­mi­no­we ubi­cie sied­miu wro­gów dra­stycz­nie spa­da­ją, ale po cza­sie i tak można się zo­rien­to­wać, że już wcze­śniej nie były one duże. Już nie pa­trzę za sie­bie, ale wiem, że nie ści­ga­ją nas – na tym eta­pie tak mają w zwy­cza­ju. Do­pa­dli Świę­tych Ry­ce­rzy i teraz ich wy­kań­cza­ją. Eg­zosz­kie­le­ty elity ludz­kiej armii pę­ka­ją po pierw­szych ude­rze­niach ich ko­ścia­nych ma­czug. Do­brze, że na­past­ni­cy naj­wy­raź­niej nie mają Ho­un­dów, ina­czej pew­ni­kiem pu­ści­li­by ich za nami.

Prze­cho­dzi­my przez ko­lej­ne linie oko­pów, porobione cha­otycz­nie i nie­rów­no wokół Eld Hain nie­dłu­go przed po­cząt­kiem bitwy. Śmiesz­ne. Któ­ryś z na­czel­nych stra­te­gów ostoi wy­kon­cy­po­wał sobie, że – uwa­żasz – będą do­dat­ko­wą ochro­ną przed fron­tal­nym ata­kiem. Wcze­śniej może i były. Po­dob­no pod­czas pierw­sze­go na­tar­cia wy­dat­nie spo­wol­ni­ły marsz ich cięż­szych jed­no­stek. Teraz jed­nak są jed­nym wiel­kim cmen­ta­rzy­skiem, peł­nym prze­waż­nie nic już nie­war­te­go że­la­stwa, no i oczy­wi­ście zwłok róż­nej maści. Co rusz się na coś na­dzie­wa­my, cza­sem mu­si­my nawet ob­cho­dzić pewne miej­sca, bo nie da się przejść. De­mo­ny jakoś sobie radzą – to nie one muszą uwi­jać się jak w ukro­pie, by prze­żyć, więc mają czas. Pusz­cza­ją lek­kie zwia­dy na roz­po­zna­nie te­re­nu, prze­rzu­ca­ją się na cięż­ką broń dy­stan­so­wą, za­rzu­ca­ją dłu­gie i cięż­kie me­ta­lo­we płyt­ki, po­zwa­la­ją­ce prze­cho­dzić żoł­nie­rzom bez obaw utknię­cia w jed­nym z oko­pów. Są zor­ga­ni­zo­wa­ni. Co­kol­wiek ich za­ska­ku­je, oni w mig po­tra­fią się za­adap­to­wać. Ow­szem, mogą się wy­co­fać, je­że­li uzna­ją, że spra­wa jest po­waż­na. Ale szyb­ko wra­ca­ją i po­pra­wia­ją to, co uprzed­nio zro­bi­li źle. Mam wra­że­nie, że tych istot nie da się prze­chy­trzyć dwa razy tą samą me­to­dą. Jeśli to praw­da, no to kiep­sko, bo nam się wy­raź­nie koń­czą po­my­sły.

A ty się tylko przy­słu­chu­jesz mym sło­wom. Bez­na­mięt­nie, bez żad­ne­go stra­chu po­chła­niasz to, co teraz opo­wia­dam – tak jakby re­la­cja z mojej per­spek­ty­wy była dla cie­bie je­dy­nym oknem na ten ka­le­ki świat, a ty przyj­mu­jesz wszyst­ko tak spo­koj­nie, tak zwy­czaj­nie, jak­byś sobie zna­lazł ko­lej­ną zmy­ślo­ną opo­wiast­kę. Co, może w takim razie spre­zen­tu­jesz mi cho­ciaż jakąś na­gro­dę za me trudy…?! Tylko nic nie mów! Mam gdzieś to, czy ist­nie­jesz na­praw­dę, czy je­steś wy­two­rem mojej cho­rej wy­obraź­ni. Po­wiedz­my, że je­steś ja­kimś… obcym, który wszedł ze mną w kon­takt, dzię­ki czemu wy­czu­wam twoją obec­ność. Do­brze się cho­ciaż ba­wisz? Przy­naj­mniej w za­mian za to cię wy­ko­rzy­stam. Tak. Nawet jeśli nie ma tutaj przy mnie żad­ne­go nie­ma­te­rial­ne­go tworu i to tylko moje złu­dze­nie, przy­dasz mi się. Przy­naj­mniej nie będę mu­siał per­so­ni­fi­ko­wać ja­kie­goś ka­mie­nia i pro­wa­dzić z nim jed­no­stron­nej kon­wer­sa­cji. Le­piej pro­wa­dzić kon­wer­sa­cję z tobą, nawet je­że­li ona też ma być jed­no­stron­na. To­wa­rzy­szą­cy mi inni piel­grzy­mi ra­czej się nie nada­dzą do tej ro­bo­ty. Wcze­śniej było kilku zdol­nych do sen­sow­nej kon­wer­sa­cji ko­le­gów-he­re­ty­ków, ale pręd­ko zgi­nę­li albo zwa­rio­wa­li w ten czy inny spo­sób. Jako tako dało się jesz­cze chwi­la­mi po­ga­dać z Cla­vi­sem, ale do­słow­nie przed kil­ko­ma chwi­la­mi ma­czu­ga jed­ne­go z Brute’ów za­wa­dzi­ła o jego łysy cze­rep. A kiedy za­wa­dza o cie­bie ma­czu­ga Brute’a, i to jesz­cze w sy­tu­acji, gdy je­steś piel­grzy­mem z od­sło­nię­tą głową i tor­sem… no wła­śnie. Ale je­że­li mam być szcze­ry, Cla­vis nie­wie­le już mi po­ma­gał. Odkąd prze­trze­bi­ła nas wa­ta­ha Ho­un­dów, wła­ści­wie nie mam już z kim umie­rać. Wcze­śniej się jako tako trzy­ma­łem, bo przy­naj­mniej było w miarę sen­sow­ne to­wa­rzy­stwo. Ostat­nio do­wódz­twa nie in­te­re­su­je, o czym ga­da­my, bo wie­dzą, że zgi­nie­my szyb­ciej niż zwy­kle. Tamte prze­ro­śnię­te psy to udo­wod­ni­ły zna­ko­mi­cie. A jak z nikim nie ga­dasz na tym fron­cie, za­czy­nasz świ­ro­wać. Zwra­ca­ją się do cie­bie ja­kieś głosy, my­ślisz, że jest ktoś wię­cej w po­bli­żu – tak, wi­dzia­łem kilka ta­kich przy­pad­ków. Po­ja­wi­łeś się w samą porę, ko­le­go.

Prze­rwa w mar­szu. De­mo­ny na jakiś czas zgu­bio­ne, więc nie ma co się na zapas mę­czyć. Wcho­dzi­my w jeden z pierw­szych lep­szych oko­pów i wy­po­czy­wa­my. Co za po­nu­ra at­mos­fe­ra. Jak nie nie­sa­mo­wi­ty zgiełk i har­mi­der, to przej­mu­ją­ca cisza, prze­ry­wa­na ja­kimś dud­nie­niem czy nie­ludz­ki­mi wrza­ska­mi z od­da­li. Roz­ko­pa­na zie­mia, pełna po­roz­rzu­ca­nych szczą­tek, a zry­wa­ją­cy się co jakiś czas wiatr prze­no­si mniej­sze od­pad­ki. I ta wiecz­nie po­chmur­na po­go­da. Cho­le­ra, gdy idzie­my jak banda wa­ria­tów w stro­nę sta­no­wisk De­mo­nów, to nie­mal nie zwra­ca­my na to uwagi. Nie ma nawet kiedy. Wbrew po­zo­rom, ostat­ni­mi czasy te chwi­le, gdy jest spo­koj­nie, są naj­gor­sze. To przy­po­mi­na cze­ka­nie na eg­ze­ku­cję. Mar­chew­ka w po­sta­ci obiet­ni­cy uwol­nie­nia po za­bi­ciu sied­miu prze­ciw­ni­ków po­wo­li prze­sta­je dzia­łać. Z każ­dym ko­lej­nym bojem ci, któ­rzy oca­le­li, coraz bar­dziej uświa­da­mia­ją sobie, że praw­do­po­dob­nie nie zdo­ła­ją ubić nawet jed­ne­go De­mo­na. Kie­dyś było po­dob­no pro­ściej. Nie wiem, czy to na pewno praw­da. Tak mó­wi­li. Cóż, to jest cał­kiem praw­do­po­dob­ne. W prze­szło­ści ich od­dzia­ły ata­ko­wa­ły mniej in­ten­syw­nie, po­szcze­gól­ne siły nie były tak bli­sko sie­bie. Prze­gry­wa­li­śmy, ale były więk­sze szan­se na to, że grup­ka piel­grzy­mów osa­czy na chwi­lę któ­re­goś De­mo­na. Teraz ru­sza­ją w spo­sób bar­dziej ści­sły i zde­cy­do­wa­ny. Nie­mniej jed­nak wi­dzia­łem tych, któ­rzy wra­ca­li wolni. Przy­naj­mniej cia­łem. No, ale cał­kiem nor­mal­ni to oni już nie mogli być. Nie po tym hor­ro­rze, co ich spo­tkał.

Przez nasz okop idzie fa­lan­ga Świę­tych Ry­ce­rzy.  Do­sta­wa bez­po­śred­nio z Eld Hain, jak widzę. Liczą co naj­mniej dwa razy mniej ludzi niż ostat­ni od­dział, który mijał nas przed­wczo­raj. Po­wia­dam ci, że to nie­do­brze. Nie­do­brze dla tych, co są poza mu­ra­mi ostoi. Ozna­cza to praw­do­po­dob­nie , że po­wo­li ubywa im co lep­szych ludzi lub uzna­ją wy­sy­ła­nie ich na front za bez­ce­lo­we, bo De­mo­ny zdo­by­wa­ją taką prze­wa­gę w polu, że nie idzie już co­kol­wiek efek­tyw­ne­go z tym zro­bić. Nie­waż­ne. I tak ozna­cza to tylko jedno – spi­su­ją nas po­wo­li już zu­peł­nie na stra­ty. Będą wrzu­cać nam coraz mniej li­czą­ce się jed­nost­ki, które spo­wol­nią jako tako ataki, a sami przy­go­to­wy­wać się na od­par­cie sztur­mu. Przy­znam, że nie jest to dla mnie zbyt wiel­kim za­sko­cze­niem. Za­wcza­su za­ob­ser­wo­wa­łem pewne symp­to­my z tym zwią­za­ne. Na przy­kład coraz rza­dziej widzę Go­le­my wspie­ra­ją­ce od­dzia­ły. Wcze­śniej rzu­ca­li ich w pole moż­li­wie jak naj­czę­ściej, gdyż nawet je­że­li osta­tecz­nie z tych me­chów zo­sta­wa­ły tylko try­bi­ki, a w środ­ku zma­sa­kro­wa­ne ciało, to uda­wa­ło nam się spo­wol­nić atak i mieć wię­cej czasu na prze­gru­po­wa­nie. De­mo­ny nie mają w zwy­cza­ju iść za cio­sem po bar­dziej wy­czer­pu­ją­cej po­tycz­ce, a ta­ki­mi za­zwy­czaj są star­cia, w któ­rych kilku z nich pad­nie po­wa­lo­nych przez go­le­mi młot. Teraz już zbyt czę­sto widzę ko­lej­ne grup­ki piel­grzy­mów. Sze­re­gi uzu­peł­nia­ją­ce nasze nad­wą­tlo­ne siły. A ci Świę­ci Ry­ce­rze to już pew­ni­kiem po ostat­nim na­masz­cze­niu i tak dalej. Ra­czej nie spo­dzie­wa­ją się po­wro­tu do ostoi. Za­kła­dam, że mu­sie­li za­grać w swoim gro­nie w kółko i krzy­żyk albo coś ta­kie­go i wy­ty­po­wać szczę­śliw­ców, któ­rzy przyj­dą do nas po­uda­wać, że Ka­pła­ni wciąż nas wspie­ra­ją. Pod­bu­do­wać mo­ra­le. Ale wiesz, lubię na nich pa­trzeć. Z tymi swo­imi efek­tow­nie wy­glą­da­ją­cy­mi tar­cza­mi, mie­cza­mi, po­świę­co­ny­mi mło­ta­mi. Eg­zosz­kie­le­ta­mi, bę­dą­cy­mi jed­nym z cudów na­szej in­ży­nie­rii. Wy­gła­dza­ne, do­piesz­czo­ne pod wzglę­dem wi­zu­al­nym do gra­nic na­szych moż­li­wo­ści tech­no­lo­gicz­nych. Na do­pa­so­wa­nym wy­mia­ro­wo do no­szą­ce­go pan­ce­rzu wy­gra­we­ro­wa­no ja­kieś świę­te li­ter­ki – bar­dziej za­słu­że­ni mogą sobie za­ma­wiać spe­cjal­ne ha­seł­ka. Szko­da tylko, że to jest tak nie­sku­tecz­ne prze­ciw­ko na­szym opraw­com. Po pierw­szej lep­szej bi­twie za­zwy­czaj wy­glą­da­ją nieco go­rzej. Mniej dum­nie, to na pewno. Ale jak się do­my­ślasz, duma w ta­kich sy­tu­acjach jest ich naj­mniej­szym kło­po­tem. Je­że­li prze­ży­ją samą walkę, bez wspar­cia tech­ni­ków ten po­wgnia­ta­ny, zdru­zgo­ta­ny już eg­zosz­kie­let staje się ich oso­bi­stym wię­zie­niem. Jed­nak nie­któ­rzy piel­grzy­mi mają szczę­ście, je­że­li ta­ko­we­go spo­tka­ją i bę­dzie on po­ten­cjal­nie do od­ra­to­wa­nia. Każdy z nich ma w ta­kiej sy­tu­acji obo­wią­zek spro­wa­dze­nia ta­kie­go Świę­te­go Ry­ce­rza do Eld Hain, a każda jed­nost­ka na dro­dze ma im w tym po­ma­gać. Je­że­li im się po­wie­dzie, otrzy­ma­ją ja­kieś zmniej­sze­nie wy­ro­ku, lep­szy sprzęt, do tego jeśli sze­fo­stwo ma aku­rat dobry humor bądź ura­to­wa­ny zo­stał na­praw­dę ważny Świę­ty Ry­cerz, zo­sta­ją uwal­nia­ni. Ale to ostat­nie to skraj­ne przy­pad­ki, od koń­co­wej fazy pierw­sze­go ataku do dnia dzi­siej­sze­go w ogóle nie­spo­ty­ka­ne. W końcu teraz liczy się do­słow­nie każdy piel­grzym, bo in­nych jed­no­stek jest z każ­dym dniem coraz mniej.

Siły De­mo­nów nie są jed­nak mo­no­li­tem. Ich trzy kasty nie prze­pa­da­ją za sobą. Nie­raz za­cho­wu­ją się jak na po­lo­wa­niu, ści­ga­jąc się, kto nas do­pad­nie pierw­szy. Czasem podobno były nawet zwarcia pomiędzy nimi. Bywa że to ra­tu­je na­szym życie, bo mogą wy­ko­rzy­stać za­mie­sza­nie i zwiać. Chyba jed­nak naj­le­piej zgi­nąć od Brute’ów, wiesz? Oni się nie pa­tycz­ku­ją. Nie będą się nad nami znę­cać przed śmier­cią ani nie za­mie­nią w swoje ma­skot­ki. Za­bi­ją od razu. Cie­szę się, że jakoś do tej pory omi­ja­łem siły kasty Prime i Ter­ro­ru. Szcze­gól­nie Ter­ro­ru. Prime’owie uży­wa­ją ja­kichś ma­gicz­nych sztu­czek, któ­ry­mi po­tra­fią dzie­siąt­ko­wać całe armie. To jest strasz­ne, fakt. Ale nie równa się to w żaden spo­sób z wy­ra­fi­no­wa­niem i okru­cień­stwem Ter­ro­ry­stów, jak się przy­ję­ło ich zwać na fron­cie. Wiesz, że duża ich część wy­glą­da jak lu­dzie? Taak, to jest naj­gor­sze. Mówią, że umie­ją na całe ty­go­dnie wcho­dzić mię­dzy nasze siły i do­pro­wa­dzać do sza­leń­stwa żoł­nie­rzy. Wiele o nich po­wie­dzia­no. Sam nie umiem od­dzie­lić w pełni praw­dzi­wych opo­wie­ści od bzdur, bo na szczę­ście jak dotąd się z tym nie ze­tkną­łem. Bar­dzo czę­sto sły­sza­łem jed­nak pewną hi­sto­rię, która wy­da­rzy­ła się cał­kiem nie­da­le­ko stąd. Po­dob­no na­miot jed­ne­go z do­wód­ców Świę­tych Ry­ce­rzy za­czę­ła na­wie­dzać pewna nie­sa­mo­wi­cie pięk­na ko­bie­ta. Ten ry­ce­rzyk to był bar­dzo za­słu­żo­ny wo­jow­nik, więc pusz­cza­no mu pła­zem, gdy za­kra­da­ła się do niego w nocy. Po ja­kimś cza­sie jed­nak lu­dzie Świę­te­go Ry­ce­rza za­uwa­ży­li, że facet do­słow­nie mar­nie­je w oczach z każ­dym dniem. Nim kto­kol­wiek zdo­był się na od­wa­gę, by nieco w tej spra­wie po­wę­szyć, pew­ne­go ranka zna­le­zio­no zwło­ki do­wód­cy gdzieś na obrze­żach obozu. Nagie i zbez­czesz­czo­ne. Wedle póź­niej­szych badań, denat sam wy­dra­pał sobie oczy, wy­ka­stro­wał się, po czym ob­gryzł swoje dło­nie aż do kości, a na końcu po­łknął wła­sny język. Ko­bie­ty po dziś dzień nie zna­le­zio­no.

Zaraz, co ten koleś krzy­czy? Ach, znowu ka­zan­ko. My­śla­łem, że wie­ści z in­ne­go miej­sca na fron­cie. Cza­sem nam po­da­ją. No, przy­naj­mniej któ­ryś z sie­dzą­cych na ubo­czu Świę­tych Ry­ce­rzy jed­nym ge­stem kazał Ka­zno­dziei się za­mknąć. Wcze­śniej na­szy­mi od­dzia­ła­mi do­wo­dzi­li cho­ciaż re­gu­lar­ni żoł­nie­rze. Jacyś Strzel­cy, by­wa­ło nawet, że tym­cza­so­wo sami Świę­ci Ry­ce­rze. Ale od dru­giej fazy ob­lę­że­nia Ka­pła­ni wy­my­śli­li sobie Ka­zno­dzie­jów, naj­niż­szą szar­żę do­wo­dzą­ce­go – ta­kich, co tylko piel­grzy­mom mogą prze­wo­dzić. Naj­pierw po­ja­wia­li się rzad­ko, re­kru­to­wa­ni zwy­cza­jo­wo spo­śród ko­le­si, któ­rzy po­peł­nia­li ja­kieś mniej­sze prze­wi­nie­nia z Eld Hain bądź tak samo duże jak kan­dy­da­ci na piel­grzy­mów, tylko mają od­po­wied­nie zna­jo­mo­ści. Po tym, jak nasz po­przed­ni Ka­zno­dzie­ja – choj­rak, ale przy­naj­mniej nie za­wra­cał dupy bez po­trze­by – skoń­czył jako po­si­łek dla Ho­un­da, przy­dzie­lo­no nam ja­kie­goś świę­tosz­ka, któ­re­go wrzu­co­no chyba tylko dla­te­go, że Ka­pła­ni mieli dość jego pa­pla­ni­ny. Je­dy­nie to mi do głowy przy­cho­dzi. Na­zy­wa­my go Elvis. Nie mam zie­lo­ne­go po­ję­cia, dla­cze­go i skąd to imię się, do cho­le­ry, wzię­ło. Tak cza­sem bywa w na­szym małym spo­łe­czeń­stwie schi­zo­fre­ni­ków i stra­ceń­ców. Po pro­stu nie wia­do­mo, jakim spo­so­bem wpa­da­ją nam do głów dziw­ne po­my­sły. Ale spójrz tylko na niego! Ten ob­dar­tus wy­glą­da nie­wie­le le­piej od nas. Ma tylko jakąś na­rzu­co­ną na sie­bie ka­po­tę, no i nie musi golić głowy, jak my. Ale przy tych brą­zo­wych, teraz wła­ści­wie brą­zo­wo-sza­rych, dłu­gich ku­dłach to ja bym chyba już wolał cho­dzić łysy. Prze­cież już dawno mu­siał się na­ba­wić ja­kichś ży­ją­tek w swo­jej oso­bi­stej dżun­gli. I to ma być nasz lider! Bar­dzo mo­ty­wu­ją­ce.

Wedle ra­por­tów ich pierw­sze na­tar­cie zo­sta­ło zła­ma­ne przez in­dy­wi­dua na­zwa­ne potem przez na­szych ba­da­czy Nie­na­sy­co­ny­mi. Ja­kieś bio­me­cha­nicz­ne formy życia, jesz­cze chyba nie po­da­no w obieg pu­blicz­nej in­for­ma­cji o ich ge­ne­zie. Tak czy ina­czej wchła­nia­ją żywą tkan­kę i są śmier­tel­nie nie­bez­piecz­ni – ina­czej nie za­trzy­ma­li­by zwy­cię­skie­go po­cho­du De­mo­nów. Nam też się po­dob­no do­sta­ło, ale nie tak jak im. Ostat­nio jakoś ich nie widać. Zresz­tą mniej­sza. Po­ga­daj­my o czymś cie­kaw­szym, nim znowu wy­ru­szy­my w trasę.

Ka­pła­ni za wszel­ką cenę chcą prze­ko­nać nasze ko­cha­ne, za­kła­ma­ne i ska­za­ne na po­żar­cie spo­łe­czeń­stwo, iż piel­grzy­ma­mi zo­sta­ją lu­dzie – jak oni to lubią okre­ślać – „nie­oświe­ce­ni”. Zatem przed­sta­wia­ją nas jako pu­stych, ze­psu­tych igno­ran­tów, któ­rzy wo­le­li wy­brać ścież­kę po­tę­pie­nia za­miast osła­wio­ne­go oświe­ce­nia i omi­nę­ła ich moż­li­wość po­zna­nia „praw­dzi­wej drogi”. Tak wła­śnie to okre­śla­ją. Czyli, nie prze­dłu­ża­jąc już, wedle ofi­cjal­nej pro­pa­gan­dy na­le­ży­my do naj­niż­szych, sa­mo­po­ni­ża­ją­cych się pół­głów­ków. Oczy­wi­ście, jak sam się już pew­nie do­my­ślasz, to kom­plet­na bzdu­ra – już ze­tknię­cie się ze mną po­win­no ci uświa­do­mić, że coś nie gra z tymi in­for­ma­cja­mi. Co praw­da rze­czy­wi­ście zda­rza­ją się oko­licz­no­ści, gdy na piel­grzym­kę wy­sy­ła się, dajmy na to, tępą górę mię­śni, która w spo­łe­czeń­stwie za­cho­wu­je się jak jakiś wście­kły zwie­rzak. Jed­nak są to po­je­dyn­cze, skraj­ne przy­pad­ki, gdy de­li­kwen­tem na­praw­dę już nie da się w żaden spo­sób ste­ro­wać. Je­stem tutaj już ka­wa­łek czasu – cał­kiem spory, bio­rąc przy­pusz­czal­ną śred­nią dłu­gość życia piel­grzy­ma – i za­pew­niam cię, że wśród ca­łych dzie­sią­tek prze­wi­ja­ją­cych się stra­ceń­ców tylko śla­do­we ich ilo­ści to po­ten­cjal­ni zbóje. Nie, to tak nie dzia­ła. Nie można tak łatwo po­zby­wać się świ­rów i za­bi­ja­ków, gdy by­wa­ją bar­dzo uży­tecz­ni. Ro­zu­miesz, mamy coraz więk­sze kło­po­ty. De­mo­ny roz­pie­prza­ją nas w do­słow­nie każ­dej bi­twie, a my nie je­ste­śmy w sta­nie zna­leźć żad­ne­go roz­wią­za­nia, które przy­bli­ży­ło­by nas do oca­le­nia o mi­li­metr. Na­szym nie­gdyś mo­car­nym i wszech­po­tęż­nym wło­da­rzom coraz bar­dziej za­glą­da w oczy widmo nie­chyb­nej klę­ski. Do­szli więc na pew­nym eta­pie do wnio­sku, że pora prze­stać bawić się w pra­wo­rząd­nych świę­tosz­ków i wy­ko­rzy­stać swą wła­dzę bar­dziej prag­ma­tycz­nie, jed­no­cze­śnie nadal za­cho­wu­jąc na ze­wnątrz au­re­ol­ki. Uzna­no, że przy­szedł czas na od­po­wied­nie wy­ko­rzy­sta­nie wszyst­kich od­mian na­szej spo­łecz­nej tkan­ki. I kiedy mówię „wszyst­kich”, to „wszyst­kich” – bez wy­jąt­ku. Po­cząw­szy od in­te­li­gen­tów, po­przez mię­śnia­ków i róż­nej maści cwa­nia­ków, na he­re­ty­kach, zdraj­cach i kom­plet­nych idio­tach skoń­czyw­szy. Dla każ­de­go znaj­dzie się od­po­wied­nie miej­sce w wiel­kiej, sa­mo­na­pę­dza­ją­cej się ma­chi­nie dą­żą­cej do prze­trwa­nia. Za­pew­niam cię, wiem, co mówię. Byłem przez długi czas ważną oso­bi­sto­ścią, którą można było okre­ślić jako swo­je­go ro­dza­ju szarą emi­nen­cję, la­wi­ru­ją­cą po­mię­dzy świa­tem moż­nych, a tymi niż­szy­mi war­stwa­mi.

Pa­ra­dok­sal­nie, na pie­de­stał wy­niósł mnie wła­śnie po­głę­bia­ją­cy się kry­zys i wie­ści o zbli­ża­ją­cych się bar­dzo szyb­ko si­łach de­mo­nów. Wcze­śniej byłem śred­niej klasy uni­żo­nym urzę­da­sem, który umiał za­ła­twić lu­dziom to i owo za od­po­wied­nią opła­tą. Mia­łem spo­sób na ob­cho­dze­nie tych wszyst­kich dur­nych prze­pi­sów. To był chyba wro­dzo­ny dar. Nie lu­bi­łem się wy­chy­lać, więc bez­piecz­nie cho­wa­łem się jako mało zna­czą­cy oby­wa­tel, sta­ran­nie ukry­wa­jąc praw­dzi­we zyski. Oczy­wi­ście nie myśl sobie, że nikt o mnie nie wie­dział – aż tak dobry to ja nigdy nie byłem. Co waż­niej­si Ka­pła­ni zda­wa­li sobie spra­wę z mojej obec­no­ści. Ale im nie prze­szka­dza­łem, a cza­sem nawet wy­świad­cza­łem ja­kieś tanie przy­słu­gi. Wła­dza de­pra­wu­je, o tej ab­so­lut­nej nie wspo­mi­na­jąc – prze­krę­ty wśród nich były więc za­wsze. Jed­nak odkąd za­czę­li­śmy na­praw­dę czuć na sobie od­dech De­mo­nów, po­trze­ba kom­bi­na­tor­stwa zwięk­szy­ła się kil­ka­krot­nie. Już parę ty­go­dni przed bitwą o Eld Hain za­czę­ło im uby­wać za­rów­no piel­grzy­mów, jak i żoł­nie­rzy. No to za­trud­nia­ją ta­kich le­wych gości od pa­pier­ko­wej ro­bo­ty jak ja, dają nam nie­praw­do­po­dob­ne pro­fi­ty, po­zwa­la­ją­ce żyć da­le­ko ponad stan. A my dzia­ła­my. Kogoś tam wro­bi­my w za­kłó­ca­nie po­rząd­ku czy bluź­nier­stwo – nie ma wiel­kiej róż­ni­cy – dzię­ki czemu bę­dzie ko­lej­ny gór­nik albo piel­grzym do użyt­ku. Wy­cią­gnie­my innym razem ja­kie­goś ban­dzio­ra, co się umie bić, je­że­li po­trze­ba zmie­ni­my mu toż­sa­mość i wi­ta­my w armii – cza­sem nawet i wśród Świę­tych Ry­ce­rzy. Tak, ko­le­go, od pew­ne­go czasu nawet oni są nieco mniej świę­ci. Wiesz, ilu wo­ja­ków tra­ci­my w każ­dej ko­lej­nej bi­twie?! Mamy takie czasy, że bez kom­bi­no­wa­nia pad­nie­my. To zna­czy, pad­nie­my wcze­śniej niż usta­wa prze­wi­du­je.

Jak zna­la­złem się tutaj? To już jest aku­rat bar­dzo pro­ste. Sta­łem się nie­uważ­ny i aro­ganc­ki, po­pu­ści­łem sobie nieco pasa. I w końcu pod­pa­dłem pew­nej waż­nej per­so­nie z góry, za co zo­sta­łem przez nią uka­ra­ny. Mój ofi­cjal­ny sta­tus nadal się nie zmie­nił, więc z ła­two­ścią wro­bio­no mnie w jakąś ob­ra­zę Je­dy­ne­go czy coś ta­kie­go, to już była lo­so­wa pier­do­ła. Ła­twi­zna. Pod­rzuć co­kol­wiek – prze­cież za każde bluź­nier­stwo jest jakaś wy­so­ka kara. Je­że­li Ka­pła­ni za­apro­bu­ją oskar­że­nie, nie bę­dzie nawet po­trze­ba do­wo­dów. Zwró­ci­li się do Je­dy­ne­go, on im po­wie­dział, kto jest winny, ble­ble­ble, no i cześć pracy w ko­pal­ni albo wio na pielgrzymkę. Ostat­nio kary śmier­ci pra­wie się nie wy­mie­rza, bo każdy czło­wiek się liczy. Cwane skur­czy­by­ki jesz­cze na tym wy­szły na plus z opi­nią pu­blicz­ną – mi­ni­mal­nie, ale jed­nak. Pro­pa­gan­da rze­cze w tym przy­pad­ku, że w świe­tle ostat­nich wy­da­rzeń Naj­wyż­si Ka­pła­ni wy­pro­si­li u Je­dy­ne­go więk­sze mi­ło­sier­dzie dla ska­zań­ców. Bar­dzo za­baw­ne. Ale zmniej­szy­ło czę­sto­tli­wość za­mie­szek.  

Wiesz, po­zna­łem praw­dę. Praw­dę na temat tego świa­ta i na­szej obec­no­ści w nim. Uchy­lić ci rąbka ta­jem­ni­cy? Wła­ści­wie… czemu nie. W końcu je­stem tutaj twoim prze­wod­ni­kiem. A zresz­tą ja po pro­stu muszę to komuś po­wie­dzieć przed śmier­cią! Nie po to tyle dni i bez­sen­nych nocy nad tym my­śla­łem, żebym cho­ciaż tego nie wy­rzu­cił z sie­bie. Wy­ba­da­łem struk­tu­ry na­sze­go spo­łe­czeń­stwa, dzię­ki czemu mogę spoj­rzeć na nas z ze­wnątrz. Wszyst­ko ukła­da się w lo­gicz­ną ca­łość.

Jesz­cze nie tak dawno nie wie­rzy­łem w Je­dy­ne­go. Za­de­kla­ro­wa­nym ate­istą byłem od mło­dzień­czych lat. Ale pew­nie nie ja jeden przez lata uda­wa­łem przy­wią­za­nie do na­szej wiary. Za naj­więk­szych ate­istów szyb­ko za­czą­łem zresz­tą uzna­wać wła­śnie Ka­pła­nów. Inna spra­wa, że ży­wi­łem pe­wien sza­cu­nek do na­szych przy­wód­ców za to, że się tak umie­jęt­nie urzą­dzi­li. Nie­daw­no do­sze­dłem jed­nak do wnio­sku, że chcą­cy czy nie­chcą­cy, ale nasi dok­try­ne­rzy nie byli aż tak da­le­ko praw­dy. Je­dy­ny ist­nie­je – tylko jest tro­chę inny niż tamci sądzą. Ow­szem, Dzień Sądu na­praw­dę miał miej­sce. Zo­stał jed­nak opacz­nie zin­ter­pre­to­wa­ny. Wedle na­szej re­li­gii zmie­ce­nie z po­wierzch­ni ziemi lwiej czę­ści ludz­ko­ści i ich do­byt­ku było karą. Nic bar­dziej myl­ne­go – to było mi­ło­sier­dzie, dla nie­któ­rych może i na­gro­da. To my! My, któ­rzy po­zo­sta­li­śmy na placu boju, je­ste­śmy ka­ra­ni. Po­myśl tylko! Wszech­po­tęż­ny stwór­ca, któ­re­go na­zy­wa­my swoim bo­giem, ma dość na­szej ża­ło­snej, nie­uda­nej, nie­do­sko­na­łej rasy. Tak bar­dzo za­wie­dli­śmy jego ocze­ki­wa­nia, że część z nas chciał uka­rać przy­kład­nie. Więc wy­słał swoje sługi, zwane przez nas De­mo­na­mi. Jako stwór­ca do­sko­na­le zna nasze mocne i słabe stro­ny. I stąd wie o jed­nej z istot­niej­szych, nie­usu­wal­nych cech – in­stynk­cie prze­trwa­nia za wszel­ką cenę. To spra­wi­ło, że się roz­wi­nę­li­śmy od na­szych pra­po­cząt­ków. To nas ura­to­wa­ło przed wy­gi­nię­ciem. A dziś jest na­szym prze­kleń­stwem. Je­dy­ny wie­dział, że z cza­sem, coraz moc­niej przy­pie­ra­ni do muru, bę­dzie­my uświę­cać coraz wię­cej środ­ków. Usi­ło­wać prze­trwać dla sa­me­go prze­trwa­nia. Będę cho­dził po gło­wie mego bliź­nie­go, żeby tylko żyć – oto nasza fi­lo­zo­fia!

Czy teraz ro­zu­miesz?! Zo­bacz, do czego nas to do­pro­wa­dzi­ło! Sta­li­śmy się ka­ry­ka­tu­rą sa­mych sie­bie! Przyj­rzyj się tym ża­ło­snym piel­grzy­mom! Przyj­rzyj się nam! Zmi­zer­nia­li, pół­na­dzy, po­je­ni ja­kimś po­dej­rza­nym de­sty­la­tem, który mie­sza nam w gło­wach i spra­wia, że chęt­niej idzie­my na rzeź. Tak robi czło­wiek czło­wie­ko­wi! In­wa­zja wy­cią­ga na wierzch naj­gor­sze ludz­kie in­stynk­ty! Zo­sta­li­śmy oca­le­ni i pod­nie­śli­śmy się z kolan dzię­ki nowej tech­no­lo­gii, tylko po to, żeby z cza­sem zmie­nić wła­sno­ręcz­nie wy­bu­do­wa­ny raj w pie­kło. De­mo­ny czy Nie­na­sy­ce­ni – oni są tylko bodź­ca­mi, ma­ją­cy­mi po­pchnąć nas ku upad­ko­wi. Bo prze­cież mamy kla­row­ny wybór – mo­że­my po­ło­żyć się i umrzeć z ręki nie­po­wstrzy­ma­nej siły, ale nie chce­my. Je­dy­ny to okrut­nik i ge­niusz za­ra­zem. Cóż za prze­wrot­ny me­sja­nizm! Bo prze­cież, wbrew ty­ra­dom Ka­pła­nów, je­ste­śmy na swój spo­sób wy­bra­ni. Wy­bra­ni, by cier­pieć za ludz­kość, za­pła­cić za grze­chy nie­zli­czo­nych po­ko­leń przed nami. Oca­le­ni, by stać się sym­bo­lem naj­gor­szych ludz­kich in­stynk­tów – my bę­dzie­my krwa­wić i po­gar­dzać sobą na­wza­jem, re­pre­zen­tu­jąc wszyst­ko, co naj­gor­sze, żeby cała ludz­kość zo­sta­ła od­ku­pio­na! I po­my­śleć, że być może naj­waż­niej­sza praw­da o na­szym losie i prze­zna­cze­niu zo­sta­ła wy­po­wie­dzia­na w tym ża­ło­snym, cuch­ną­cym, wy­peł­nio­nym tru­pa­mi rowie…

Te su­kin­sy­ny idą w naszą stro­nę. Kurz bi­tew­ny za­sło­nił nam ma­sze­ru­ją­ce siły nie­przy­ja­cie­la. Dużo ich, coraz wię­cej. To może być nawet de­cy­du­ją­ce ude­rze­nie. Na­resz­cie! Tak, już do was lecę! Wy­po­wie­dzia­łem to, co chcia­łem, je­stem już speł­nio­ny! To, że ata­ku­ją nas aku­rat teraz, jest zna­kiem od Je­dy­ne­go! Cier­pia­łem, by zro­zu­mieć. I zro­zu­mia­łem jako pierw­szy, więc wy­sy­ła po mnie swoje anio­ły śmier­ci! Pora skoń­czyć z tym gów­nia­nym, brud­nym… co jest? Dla­cze­go ten facet wła­śnie pod­biegł przede mnie i za­sło­nił przed ko­ścia­ną ma­czu­gą Brute’a? To mnie pierw­sze­go wy­pa­trzył, cha­mie! Do was też przyj­dą, no… Czemu mnie od­su­wa­cie i pcha­cie się pod oręż? Ja chcę wresz­cie zdech­nąć! Wku­rza­ją­ce żywe worki z mię­sem. Jak wcze­śniej kur­czo­wo trzy­ma­li się życia, to nagle ma­so­wo zmą­drze­li.

Mo­ment. Wi­dzisz to, co ja? Co to za punk­ci­ki w po­wie­trzu? Nawet De­mo­ny zwró­ci­ły na nie uwagę. Czy to są… anio­ły? A niech mnie wszyst­ko! Za­pi­ko­wa­ły na od­dzia­ły hord – i od­no­szą suk­ce­sy! Wci­na­ją się w nich swo­imi ko­sa­mi w ich sze­re­gi. Czy… czy w tej naj­czar­niej­szej go­dzi­nie Je­dy­ne­mu się coś po­prze­sta­wia­ło i po­sta­no­wił dać po­moc­ną dłoń? Czy może uznał, że coś nam za szyb­ko idzie ta de­gren­go­la­da i tro­chę ją spo­wol­ni, że­by­śmy jesz­cze tro­chę się upodli­li? Oto jest py­ta­nie…

Czemu te głąby mnie nagle wzię­ły na ręce? I idą ze mną… w stro­nę Eld Hain? Stary, wi­dzisz to, co i ja? Ja­kieś po­py­cha­dła robią na­pręd­ce kład­ki na oko­pach, by nio­są­cy mnie piel­grzy­mi prze­szli dalej. Po­ma­ga­ją im w tym nie­mal wszy­scy obec­ni. A lu­dzi­ska obok wi­wa­tu­ją i skan­du­ją na moją cześć. Chwi­la, coś jest nie tak. Co mogło ich skło­nić do tego? W po­rząd­ku, w pew­nej chwi­li się roz­e­mo­cjo­no­wa­łem i co nie­któ­re zda­nia z na­szej roz­mo­wy wy­po­wie­dzia­łem na głos, ale… a zresz­tą, okaże się. W takim tem­pie wkrót­ce będę w ostoi. Może mi się po­szczę­ści i cho­ciaż złożą mnie w ofie­rze albo co. A byłem już tak bli­sko. Czyż­by Je­dy­ny po­ma­chał mi oca­le­niem przed oczy­ma, by zaraz udo­wod­nić, że jesz­cze nie czas? Co wię­cej muszę zro­bić?