Kropla atramentu

[…] zobaczymy, co z tego wyjdzie.

:-) Nic dobrego, bo kto weźmie sobie to do serca, pobiegnie po sznur i poradnik: “Sto dwadzieścia węzłów w jeden weekend”. :-)

Ciekawe.

Założenie mi się nie podoba, bo nie widzę żadnego powodu, by nobilitować talent w ogóle, już nie mówiąc o zmarnowanym.

Wykonanie miejscami kuleje, szczególnie rymy. Pomijając fakt, że głównie zrymowane są te same części mowy, to “zmarnowali-balii“, “brama-nieopisanej” ciężko uznać za rymy, “nieznaczącą-będącą” jest rymem gramatycznym, a to gorzej niż brak rymu.

A jednak wiersz mi się podoba.

Ciekawe.

Adamie, może nie przesadzajmy :D Chociaż sama bym się chętnie kilku nowych nauczyła.

Mr_D, dziękuję za komentarz. To nie tak, że nobilituję talent jako taki, po prostu uważam, że to trochę przykre, kiedy nie dostaje on szansy się rozwinąć. A jeszcze gorzej, jeśli ktoś nawet nie wie, że go ma.

To nie jest złe!

Prosty styl i przesłanie, ale mnie to nie zraża. Gdyby tylko warsztatowo było lepiej…

Pozdrawiam!

"Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże pragnę ażeby już rozgorzał" Łk 12,49

Dzięki, Nazgulu. Wiem, wiem, że dla Ciebie takie coś jest za proste, nie pozostawia Ci pola do popisu przy interpretacji ;) A co do warsztatu to postanawiam się poprawić i więcej nie… no, w każdym razie mniej grzeszyć.

Mimo, umyślnego czy nie, kuśtykania formy, To mi się podoba, bardzo. 

Nie biegam, bo nie lubię

Dzięki, Corcoranie. Oczywiście, że kuśtykanie formy umyślne – śmiesz przypuszczać, że mogłyby się u mnie pojawiać jakieś niedociągnięcia? :D

Przeczytałem ten wiersz już jakiś czas temu, ale dopiero dziś zebrałem się do napisania komentarza. Jest smutny – taki chyba miał być. Na poezji znam się jeszcze mniej niż na prozie – wydaje mi się, że poziom noblistów to jeszcze nie jest ;). Za pierwszym razem zacząłem się wczuwać po pierwszych zwrotkach, ale ostatnie dwie i wtedy i teraz podobają mi się jakoś mniej niż poprzedzające – wieje z nich strasznym patosem. 

Szczerze mówiąc wolałbym, żebyś uczepiła się tego motywu i napisała ładne opowiadanie prozą o niewykorzystanych szansach i zmarnowanych marzeniach. Gdybym miał oceniać twoje szanse na laury w poezji po lekturze tego pojedynczego utworu, pewnie byłbym sceptyczny :P.

Mogło być gorzej, ale mogło być i znacznie lepiej - Gandalf Szary, Hobbit, czyli tam i z powrotem, Rdz IV, Górą i dołem

Nevazie drogi, Ty to zawsze walniesz komentarz w najmniej spodziewanym momencie pod najmniej spodziewanym tekstem :) Trochę mnie to przeraża, ale Twoje uwagi zawsze są mile widziane. Tu też patos? Coś mi się wydaje, że jeszcze długo będę toczyła z nim zaciętą batalię, aż któreś z nas polegnie. Ogólnie ten wiersz wrzucałam dość spontanicznie, z ciekawości i nawet nie przyszło mi do głowy, by poruszyć ten temat w opowiadaniu. Ale spokojnie, wielką poetką raczej zostawać nie zamierzam, zwłaszcza, że sama mam do poezji stosunek ambiwalentny – niektóre wiersze potrafię naprawdę polubić, ale ostatnio zwykle natykam się albo na banały, albo na pseudofilozoficzne bełkoty. Proza jednak mi bliższa.

I wybacz, że nie pod tekstem, ale przy okazji oczywiście gratuluję biblioteki!

Innymi słowy – ucz się i pracuj, a dojdziesz do celu. ;-)

Ot, taka sobie rymowanka, nie porwała, niestety.

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Ale błędów nie musiałaś wypisywać! A tak serio dzięki za odwiedziny :)

Ach, byłam w pobliżu, więc wpadłam na chwilę. ;-)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Nie znam się na wierszach, ale ten przynajmniej zrozumiałam. :-)

OK, spodobało mi się przesłanie. A najbardziej mnie wkurza, kiedy genialnemu umysłowi ktoś wtyka do ręki karabin i każe z nim siedzieć w okopie…

Tylko fantastyki nie ma.

Babska logika rządzi!