I powiedziane jest...

"I powiedziane jest: nie będziesz kąsał brata ni siostry swojej, ani żadnego człowieka który ich jest…" Zakazany Almanach (Apokryf)

Siedzieli w dziurze. Mimo, że mieli wspaniałą posiadłość tuż za miastem. Było zimno, ciemno i mokro, ale i tak byli zadowoleni z polowania. Dawno nie mieli krwi prawdziwego wampira, słodka i lepka, lekko za młoda, ale jednak prosto z wampira. Było ich trzech, trzech wspaniałych jak siebie nazywali. Jedno co ich łączyło to uwielbienie czerwonej posoki, szczególnie wampirzej. Podawali sobie odurzone ciało wampira podlotka, jak fajkę pokoju i napawali się tą iście królewską ucztą.

Przywódca bandy, najstarszy z nich, beknął wdzięcznie i przemówił donośnie:

– Mimo wszystko, młodzi też nieźle smakują.

– Jeszcze jestem głodny. Ten tu – potrząsnął już suchą skórą jak workiem – może i smaczny acz niesycący był. – skomentował drugi, dłubiąc sobie w zębach z lekkim niezadowoleniem.

– Słyszałem, że ten nieszczęśnik, mimo iż młody, miał paru ludzi w swoim mieszkaniu. Możemy się ewentualnie pokwapić do nich i wziąć ich na dokładkę. – dodał trzeci gruby jak pień sędziwego drzewa.

Ta informacja wszystkich poderwała na nogi i po kilku sekundach został już tylko kurz i puste, suche zwłoki dwudziestoletniego chłopaka.

xxx

– Pana nie ma. A już świta. – Zauważył najstarszy "stażem" mężczyzna z rzędem blizn na na ramieniu.

– Może nie wróci? – Spytała z nadzieją młoda dziewczyna. – Może już nie zdążył?

– Nie gadaj głupstw! – Powiedział ostatni z więzionych, mężczyzna w wieku średnim, najbardziej podporządkowany woli "pana" – Jak możesz tak mówić o naszym dobrym panie! Pan nigdy nas nie zostawi i będzie o nas dbał jak zawsze.

Cała trójka blada ze śladami wgryzień na różnych częściach ciała. Trzymani pod kluczem z ilością jedzenia, która wystarczy najwyżej na tydzień. Ich "mistrz" zawsze ich zaopatrywał w to co było niezbędne do przeżycia, ubrania do tego się nie zaliczały. Stali wynędzniali i patrzyli w pierwsze blaski słońca.

Nikt się niczego nie spodziewał.

Dziewczyna usłyszała dźwięk z kuchni. Pomyślała, że jednak pan wrócił, jakimś sposobem zdążył przed porankiem. Weszła do kuchni, zobaczyła postać przyobleczoną w czerń, stojącą przy otwartej lodówce. Druga postać szperała w szufladach.

– Przepraszam, mogę w czymś…

– Pomóc? – poczuła oddech i żelazny uchwyt grubych rąk. – Możesz nam bardzo pomóc, wyrywając się trochę, walcząc i krzycząc jak opętana. Lubimy jak zdobycz jest trudna.

Dziewczyna jak na zawołanie, zaczęła wrzeszczeć jak oszalała. Dwóch pozostałych wampirów już sprawdzało resztę mieszkania i nagle zapadła ciemność. Wszystkie rolety zostały zaciągnięte, żeby nawet promyk nie przeszkadzał w uczcie. Drugi wampir wrócił po chwili ze starszym jegomościem, w momencie gdy dziewczyna z bladej zmieniała się w białą i wyschniętą. Gruby wampir chłeptał łapczywie, mimo że niewiele już zostało płynu w nagich zwłokach.

– Gdzie szef? – rzucił ten co trzymał starca.

– Mynymy… – Wzruszył ramionami gruby.

– No cóż, trzeba zaczynać bez niego. – Drugi wampir wbił kły w szyję dziadka.

– Nigdy… mnie… nie… posiądziecie w pełni… – Wydukał jeszcze starzec – Należę… do… – Zwisł nagi w zębach wampira.

Gruby wypluł całkowicie wysuszone ciało dziewczyny i poklepał się po brzuchu.

– O taaaak! Dobry podwieczorek. A może podranek? Gdzie jest ten szef? Zaczynam się niepokoić…

Długi na metr srebrny szpikulec wyłonił się z piersi nagiego emeryta, który nawet się nie poruszył, ale wampir który go trzymał na zębach zrobił się błyskawicznie bledszy. Wytrzeszczył oczy, rozwarł szczęki i wypuścił na ziemię chude truchło, popatrzył w dół, na drąg czystego srebra wystającego z jego piersi.

– Nie… dobrze… – Szepnął słabo i zapłonął.

Płonął, wrzeszcząc przeraźliwie, krzyk który mógł być podobny tylko do wrzawy miliona nieznośnych dzieci. Wampir w ogniu wpadł na lodówkę, odbił się wciąż wystającą z okolic klatki iglicą od blatu przy lodówce i biegł na oślep, prosto na swojego dużego druha. Puszysty spanikował i rzucił się w stronę okna, prosto w nieśmiałe promienie słońca. Dało się słyszeć tylko rubaszny rechot zwycięstwa, a zaraz potem, okropny wrzask zrozumienia błędu. Po płonącym wampirze została tylko kupka popiołu i srebrna szpila leżąca tuż obok.

– A w Almanachu napisali:"…albowiem od srebra zginą ci, którzy zatracą się w pragnieniu krwi…" – Wyrecytował spokojnie mężczyzna opierając się o futrynę i oglądając swoje dzieło. Podszedł do lodówki, otworzył i wyciągnął sobie zimne jabłko. Odgryzł ponad połowę, po czym się zastanawiał chwilkę, jakby o czymś zapomniał. Sięgnął po nóż i wyrył sobie obok rzędu kresek na ramieniu trzy kolejne linie.