SKARB GWONOMÓW

   

Ko­lej­na fala z wiel­ką siłą przy­wa­li­ła w stewę dzio­bo­wą. Spróch­nia­łe drew­no skrzy­pia­ło, stra­sząc nie­do­świad­czo­ną za­ło­gę, że za chwi­lę nie wy­trzy­mu­jąc na­prę­żeń po pro­stu pój­dzie w drza­zgi. Mor­skie bał­wa­ny jeden po dru­gim roz­bi­ja­ły się o dziób, a wy­sta­ją­cy z niego buksz­pryt ni­czym ba­gnet za­ło­żo­ny na wy­pa­lacz, prze­bi­jał ich wodne ciała. Bryg nie był już mło­dym stat­kiem, ale wciąż trzy­mał się dziel­nie, prze­mie­rza­jąc morze i wal­cząc z wro­gim ży­wio­łem. Za­ło­ga bała się. W stre­sie i po­śpie­chu, któ­rym to­wa­rzy­szy­ła nie­zdar­ność, wy­ko­ny­wa­ła swoje obo­wiąz­ki. Na pręd­ko zrze­sze­ni w jedna grupę szot­ma­ni i fok­ma­ni, nie mieli do­świad­cze­nia w że­glo­wa­niu. Ba! Nie mieli bla­de­go po­ję­cia, czym jest że­glu­ga. Cześć z nich po raz pierw­szy w życiu zna­la­zła się na wo­dzie. Pew­nie wielu na tę przy­jem­ność nie da się na­mó­wić już nigdy wię­cej. Ga­reth nie czuł stra­chu. Pa­da­ją­cy deszcz, wy­so­kie fale i silny wiatr mogły robić wra­że­nie na no­wi­cju­szach, ale nie na nim. Pły­wał po mo­rzach od naj­młod­szych lat, jako maj­tek czy za­ło­gant i wielu rze­czy do­świad­czył na wła­snej skó­rze. Miał pew­ność, że taki sztorm nie jest w sta­nie po­ko­nać, bądź co bądź dużej łajby jak bryg. Co nie zna­czy, że mógł ową po­go­dę cał­ko­wi­cie zlek­ce­wa­żyć. Każde wa­run­ki mogą być nie­bez­piecz­ne, a nie­od­po­wied­nie po­dej­ście i bra­wu­ra są za­wsze zgub­ne w skut­kach. Wie­rzył w za­sły­sza­ne  słowa, że z na­tu­rą, wia­trem i wodą jesz­cze nikt nie wy­grał, ale nie­któ­rym – po­kor­nym –  udało się zre­mi­so­wać. Ga­reth miał za­le­d­wie nieco ponad dwa­dzie­ścia lat i po­mi­mo tego wieku, peł­nił funk­cję ka­pi­ta­na. Ma­rzył o tym odkąd pierw­szy raz tra­fił na sta­tek i zmy­wał po­kład. Bied­ny i osie­ro­co­ny chło­piec śnił kie­dyś o wło­że­niu ka­pi­tań­skiej czap­ki i ste­ro­wa­niu pi­rac­kim stat­kiem. Peł­nie­nie ta­kiej funk­cji było dla niego wzor­cem mę­sko­ści i celem, któ­re­go osią­gnie­cie daje po­czu­cie speł­nie­nia i sta­no­wi naj­więk­szy za­szczyt i suk­ces jaki może do­stą­pić. Pod­czas tego rejsu był ka­pi­ta­nem i choć mo­gło­by się wy­da­wać, iż wresz­cie speł­nił swoje ma­rze­nie, nie był po­cie­szo­ny. Rejs kom­plet­nych no­wi­cju­szy, któ­rzy nie byli pi­ra­ta­mi, ani nawet ma­ry­na­rza­mi. Grupa bez­mó­zgich idio­tów i ży­cio­wych wy­ko­le­jeń­ców. Ku­pio­ny po­śpiesz­nie sta­tek przez dziad­ka przy for­sie – pana Ly­do­na. Ga­re­tho­wi po­wie­rzo­no do­wódz­two nad wszyst­kim tylko dla­te­go, że za drob­ną kwotę zgo­dził się pły­nąć i miał ja­kie­kol­wiek po­ję­cie o że­glar­stwie. Gdyby jakiś maj­tek zgo­dził się wziąć mniej­szą za­pła­tę i choć raz był na morzu, pan Lydon z pew­no­ścią za­trud­nił­by jego za­miast Ga­re­tha. Nie, nie było po­wo­dów do dumy i za­chwy­tu z po­wo­du bycia ka­pi­ta­nem tego brygu. Drę­czy­ło to mło­de­go męż­czy­znę – ma­rzą­ce­go o wiel­kich przy­go­dach, skar­bach, dumie i pi­rac­kiej sła­wie. Po­zba­wio­ny ja­kich­kol­wiek in­nych wzor­ców wie­dział, że jego droga może być jedna – pły­wa­nie pod wła­sną ban­de­rą.

Jako ka­pi­tan tego nie­szczę­sne­go rejsu, miał pełne ręce ro­bo­ty. Nie­wy­kwa­li­fi­ko­wa­na i ze­bra­na z przy­pad­ku za­ło­ga nie umia­ła kom­plet­nie nic. Mieli pro­blem nawet z kna­go­wa­niem liny, nie mó­wiąc już o ro­bie­niu wę­złów czy ob­słu­gą po­szcze­gól­nych sta­no­wisk i od­po­wied­niej pracy przy szo­tach. Naj­bar­dziej de­ner­wo­wał Ga­re­tha ich cał­ko­wi­ty brak zna­jo­mo­ści że­glar­skie­go ko­dek­su i ety­kie­ty. Obce im było na przy­kład po­ję­cie klaru na jach­cie. W za­sa­dzie, o po­rzą­dek dbała je­dy­nie pani Ele­ono­ra, na którą wszy­scy wrzesz­cze­li i roz­ka­zy­wa­li jej. Zwy­kła sprzą­tacz­ka nie nada­wa­ła się na po­kła­do­we­go majt­ka. Ga­reth wie­dział, że w innym przy­pad­ku, każdy z za­ło­gan­tów zo­stał­by wy­rzu­co­ny za burtę. Tu było to jed­nak nie­moż­li­we. Zgo­dził się jed­nak na taki rejs i teraz mu­siał nie tylko wy­da­wać ko­men­dy, ale także tłu­ma­czyć że­glar­skie abe­ca­dło.

Kilka dni wcze­śniej wpły­nę­li na bar­dzo zimne wody. Pa­no­wał prze­ni­kli­wy chłód i trze­ba było uni­kać lo­do­wych kier. Za­ło­ga kasz­la­ła i nie wy­ko­ny­wa­ła ja­snych po­le­ceń, co wpra­wia­ło Ga­re­tha w szał. Zmar­z­nię­ci męż­czyź­ni nie da­wa­li sobie rady w tych wa­run­kach i ża­ło­wa­li, że na ową po­dróż się za­bra­li. Młody ka­pi­tan, nie zra­ża­jąc się tym wszyst­kim, bie­gał po całym po­kła­dzie od lewej do pra­wej burty, wrzesz­cząc i po­ka­zu­jąc po­szcze­gól­nym za­ło­gan­tom jak mają pra­co­wać. „Wy­bie­raj!”, „Luzuj!”, pa­da­ły nie­ustan­nie z jego ust i nikt już nie miał po­ję­cia co robić. Zimno. Strasz­ne zimno. Ga­reth rzad­ko od­po­czy­wał. Mę­czył się. Nie miał czasu mar­z­nąć, ani na­rze­kać. Cie­szył się tym bar­dziej im trud­niej­sze były wa­run­ki. Miał pi­rac­ka duszę.

Mi­nę­li nie­wiel­ką górę lo­do­wą. Woda uspo­ko­iła się, prze­sta­jąc two­rzyć ko­lej­ne bał­wa­ny. Ga­reth za­wo­łał do steru Mor­gan. Pierw­szy i ostat­ni ofi­cer był je­dy­nym, który poj­mo­wał co­kol­wiek z tego, co się do niego mó­wi­ło. Tak, po­tra­fił stać i trzy­mać pro­sto ster. Ga­reth mu­siał od­po­cząć i na­ka­zał mu za­cho­wać kurs. Chciał prze­spać choć kilka go­dzin. Wię­cej nie po­trze­bo­wał. Wcze­śniej jed­nak udał się do nad­zor­cy – Ca­ro­la, który w imie­niu pana Ly­do­na miał coś waż­ne­go do prze­ka­za­nia. Młody ka­pi­tan spo­dzie­wał się o co może cho­dzić. Zszedł pod po­kład i kie­ro­wał się do kajut prze­zna­czo­nych dla pa­sa­że­rów rejsu po­ło­żo­nych w naj­cie­plej­szym punk­cie na stat­ku. Mi­ja­jąc cia­sne, drew­nia­ne ko­ry­ta­rze, sły­szał ka­szel do­bie­ga­ją­cy z róż­nych kie­run­ków. Wielu człon­ków po­dró­ży nie wy­trzy­my­wa­ło wa­run­ków po­go­do­wych. Kilku za­cho­ro­wa­ło, a paru nawet zmar­ło. Za­pu­kał w drew­nia­ne drzwi. „Wejść kurwa!” do­bie­gło ze środ­ka. Wszedł i sta­nął w cie­płej iz­deb­ce. Za drew­nia­nym sto­łem i sto­sem pa­pie­rów sie­dział Carol. Ga­reth splótł ręce za ple­ca­mi.

– O co cho­dzi Carol? Czemu chcia­łeś ze mną roz­ma­wiać? – nie za­mie­rzał po­ka­zać, że zna powód swo­jej wi­zy­ty.

Carol zła­pał się za głowę.

– Kurwa Ga­reth, py­tasz się tak głu­pio… Dla­te­go, że pan Lydon się wkur­wia! – po­wie­dział jakby nerwy Ly­do­na były co naj­mniej równe bo­że­mu gnie­wo­wi.

– O co? – do­py­ty­wał. Niech Carol sam się męczy i wy­ja­śnia pa­nu­ją­cą sy­tu­ację.

– No kurwa Ga­reth, chyba to jasne kurwa… Lu­dzie cho­ru­ją, umie­ra­ją kurwa. Pan Lydon nie wie­dział, że bę­dzie­my pły­nąć przez te zimne ob­sza­ry! Mie­li­śmy tylko prze­pły­nąć morze. Wle­czesz nas kurwa po ja­kimś wy­piz­do­wiu…

Wyraz twa­rzy mło­de­go ka­pi­ta­na nie zmie­nił się nawet o krzty­nę.

– Carol. Nie ro­zu­miem. Prze­cież pły­nie­my. Nic nie po­ra­dzę na to, że jest zimno. To jest morze…

– Ale kurwa Ga­reth, nie pier­dol mi, że morze. Pły­nie­my z cie­płe­go miej­sca do cie­płe­go, a tyś nas wy­wlókł w pizdu! – Carol de­ner­wo­wał się i ge­sty­ku­lo­wał ener­gicz­nie rę­ko­ma, dy­ry­gu­jąc do mu­zy­ki wy­pły­wa­ją­cej z jego ust.

– Carol, co chcesz, żebym zro­bił? Tak po pro­stu jest. To jest morze. To, że w Egr­dium było cie­plej nic nie zna­czy. Wiem gdzie płynę.

– Ga­reth! Pro­szę cię kurwa! Nie uda­waj mi tutaj! – Carol zda­wał się w ogóle nie słu­chać ar­gu­men­ta­cji.

– Ja nie udaję Carol! Tylko co ja mam wam po­ra­dzić na to, że pa­nu­je taka po­go­da, jaka pa­nu­je?

– No nie mu­sie­li­śmy wpły­wać w te zimne ob­sza­ry, kurwa!

– No to gdzie mia­łem pły­nąć? W prze­ciw­nym kie­run­ku? – re­to­rycz­nie pytał podi­ry­to­wa­ny Ga­reth.

– Opły­nąć to jakoś kurwa po ludz­ku, a nie wpier­da­lać nas w sam śro­dek.

Ka­pi­tan z po­cząt­ku przy­go­to­wa­ny na nie­wie­dzę Ca­ro­la, który nie jest do końca świa­do­my sztu­ki pły­wa­nia i nie ro­zu­mie pra­wi­deł rzą­dzą­cych tym świa­tem, za­czy­nał po­wo­li tra­cić cier­pli­wość, sły­sząc pre­ten­sję w jego gło­sie.

– To jest sta­tek, ja je­stem ka­pi­ta­nem i wiem jak na­le­ży pły­nąć. Przy­kro mi Carol, ale mu­si­my to prze­trzy­mać. Co mam teraz za­wró­cić? – krzyk­nął zde­ner­wo­wa­ny tym ata­kiem na swoją osobę. Jako ka­pi­tan do­ma­gał się sza­cun­ku.

– Zro­zum Ga­reth, że lu­dzie tu kurwa cho­ru­ją. Dzie­ci Pana Ly­do­na leżą w cięż­kim sta­nie. On sza­le­je chło­pie z roz­pa­czy. De­ner­wu­je się i wy­dzie­ra na mnie, że kurwa wy­pro­wa­dzi­łem sta­tek na ja­kieś po­je­ba­ne re­jo­ny… A ty sobie pły­niesz kurwa za­do­wo­lo­ny.

Ga­reth nie po­ru­szył się nawet tro­chę, uśmiech­nął się je­dy­nie po nosem nie do­wie­rza­jąc, że Lydon i Carol mogą być ta­ki­mi idio­ta­mi.

– Carol, z całym sza­cun­kiem, ale chcie­li­ście bym pły­nął do Wi­zu­jum i tam płynę. Wia­try tak wieją jak wieją, a ja płynę tak jak mogę, by do­trzeć naj­szyb­ciej do celu. Przy­kro mi, że dzie­ci są chore, ale ja nie de­cy­du­je o po­go­dzie na świe­cie.

– Ja wiem Ga­reth tylko, że Lydon ma do mnie pre­ten­sje. Ro­zu­miesz? Ja mam wszyst­ko na gło­wie i zbie­ram jesz­cze opier­dol za to, co się dzie­je. A ja je­stem na pół etatu… Weź jakoś kurwa skręć czy coś, żeby było cie­plej.

Ga­reth po­krę­cił głową, cał­ko­wi­cie nie mogąc po­go­dzić się z tym, że nad­zor­ca Carol w ogóle nie ro­zu­mie co się do niego mówi.

– Co ja mogę zro­bić? Mam nie pły­nąć do celu? Jest tu zimno, no ale kurwa… Prze­pra­szam, taki mamy kli­mat.

Carol był także cał­ko­wi­cie sfru­stro­wa­ny, co ob­ja­wia­ło się tłu­cze­niem dło­nią w stół. Świe­ca, rzu­ca­ją­ca świa­tło na jego twarz, za­drża­ła na bla­cie.

– Ale Ga­reth co ty mi tu pier­do­lisz o jakiś kli­ma­tach. No skręć tro­chę.

– Jak skręć? Gdzie? Kurde, Carol to nie jest do­roż­ka. Nie da się tak.

– A kurwa nie da się, tro­chę, żeby było cie­plej bo Lydon mi żyć nie da…

– Nie ro­zu­miem cię. Kie­ru­nek do celu jest jeden. To mam pły­nąć gdzie in­dziej? Każ to po­pły­nie­my. Tylko zaj­muj się ty na­wi­ga­cją skoro my­ślisz, że tak się da po­ru­szać w do­wol­nym kie­run­ku. Prze­cież kurwa to jest za­leż­ne od wia­tru, Carol!

Łysy męż­czy­zna od­su­nął ze zgrzy­tem krze­sło, wstał i po­dra­pał się po po­zba­wio­nej wło­sów gło­wie. My­ślał i wy­glą­da­ło, że w końcu zna­lazł ja­kieś roz­wią­za­nie. Wtedy do­strzegł plamę na swoim biur­ku. Krzyk­nął, ale tym razem nie na Ga­re­tha.

– Pani Ele­ono­ro kurwa! – za­wo­łał sprzą­tacz­kę, a ra­czej majt­ka.

Ko­bie­ta przy­drep­ta­ła naj­szyb­ciej jak mogła, zmar­z­nię­ta dzier­żąc szma­tę w dłoni. Przed chwi­lę zmy­wa­ła po­kład.

– Pani Ele­ono­ro, czemu ten stół jest tak upier­do­lo­ny?

Ele­ono­ra po­pa­trzy­ła na niego zdez­o­rien­to­wa­na za­ist­nia­łą sy­tu­acją. Wska­za­ła ręką ze szma­tą ni­czym cho­rą­giew­ką kie­ru­nek z któ­re­go przy­szła.

– Pan ka­pi­tan kazał mi sprzą­tać na po­kła­dzie… – bro­ni­ła się jak mogła. Carol nie robił sobie z tego jed­nak wiele.

– A jak bę­dzie gówno to też tak tu zo­sta­wisz? Niech Pani to sprząt­nie.

Ele­ono­ra była jesz­cze niżej sta­tu­so­wo niż maj­tek. Kiedy wzię­ła się za czysz­cze­nie, Carol po­ło­żył rękę na ra­mie­niu Ga­re­tha, wra­ca­jąc do głów­ne­go te­ma­tu ich roz­mo­wy.

– Kurwa, Ga­reth zrób­my tak. Skręć tro­chę. Zrób, jak ty to mó­wisz, lekki zwrot. Pan Lydon po­my­śli, że wy­pły­wa­my i prze­sta­nie mnie pięt­no­wać.

Młody ka­pi­tan już chciał tłu­ma­czyć, że „lekki zwrot” nic nie po­mo­że, a może nawet po­gor­szyć sy­tu­ację. Poza tym mu­siał­by wtedy prze­kro­czyć linię wia­tru gdyż kurs i tak jest już dość ostry. Płyną w sil­nym bej­de­win­dzie, a zmia­na kursu, choć­by o mały kąt, by­ła­by cał­ko­wi­cie bez­sen­sow­na i mo­gło­by się oka­zać, że zmie­rza­ją cał­kiem gdzie in­dziej. Ga­reth ugryzł się w język. Nie miał za­mia­ru tłu­ma­czyć Ca­ro­lo­wi, który myśli tylko o panu Ly­do­nu.

– Dobra Carol, zro­bi­my tak.

– No i świet­nie Ga­reth – ucie­szył się nad­zor­ca kle­piąc ka­pi­ta­na w plecy.

 

***

– Zrzu­cić la­tacz! Przy­go­to­wać grot­tensz­tak­sel do zrzu­ce­nia! – wrza­snął Ga­reth wpa­da­jąc na po­kład stat­ku. – Zre­fo­wać grot!

Za­ło­gan­ci po­pa­rzy­li się po sobie i na ka­pi­ta­na otę­pia­łym wzro­kiem. Nie mięli po­ję­cia o czym w ogóle do nich mówił. Ktoś by­strzej­szy do­my­ślił się, że te dziw­ne słowa  są na­zwa­mi po­szcze­gól­nych żagli. Wą­sa­ty męż­czy­zna pa­trzył w górę, trzy­ma­jąc wska­zu­ją­cy palec w ustach i wo­dząc wzro­kiem z jed­ne­go masz­tu na drugi, jakby bryty miał mieć na sobie napis z na­zwa­mi. Ga­reth oczy­wi­ście zda­wał sobie spra­wę, że żaden z za­ło­gan­tów nie ro­zu­mie słów, które do nich wy­po­wie­dział. Nie za­mie­rzał jed­nak przez ich nie­do­ucze­nie łamać wszel­kie prawa że­glu­gi. W końcu skoro wszy­scy zna­leź­li się na morzu, to po­win­ni uczyć się od niego ety­kie­ty i zasad. Po wy­da­niu ko­men­dy za­czął krę­cić się po stat­ku wska­zu­jąc, które do­kład­nie żagle i w jaki spo­sób winny być zrzu­co­ne. Chciał, by sta­tek w porze noc­nej, gdy ka­pi­tan bę­dzie spać, po­ru­szał się nieco wol­niej. Gdyby nagle przy­szła nie­spo­dzie­wa­na wi­chu­ra bądź szkwał, mo­gło­by dojść do tra­ge­dii. Nie, Ga­reth nie za­mie­rzał mieć zła­ma­nych masz­tów. Rano znów karze po­sta­wić wszyst­kie szma­ty, żeby uzy­skać naj­więk­szą pręd­kość. Upew­nił się, czy pierw­szy ofi­cer twar­do trzy­ma ster i nie zbo­czy z kie­run­ku. Mu­siał do­pil­no­wać, by ten nie wszedł przy­pad­kiem w linię wia­tru. Wów­czas sta­nę­li­by, tra­cąc kon­tro­lę nad stat­kiem. Kazał mu więc nieco odbić. Dał wy­raź­ny przy­kaz – by pod żad­nym po­zo­rem nie prze­krę­cać steru w prawo. Gdy do­pil­no­wał już wszyst­kie­go, udał się wresz­cie na za­słu­żo­ny spo­czy­nek po mę­czą­cym dniu.

***

Wy­czer­pa­ny ca­ło­dnio­wą walką z łajbą i uże­ra­niu się z nie­kom­pe­tent­ną za­ło­gą lecz mimo wszyst­ko speł­nio­ny i dumny z sie­bie, wszedł do ka­ju­ty, gdzie pa­no­wał lekki pół­mrok. Je­dy­nie kilka świec rzu­ca­ło de­li­kat­ne świa­tło na jego drew­nia­ne biur­ko. Za­wie­sił swój stary, po­tar­ga­ny płaszcz na haku przy drzwiach, sza­blę oparł o ścia­nę i od razu padł na krze­sło za swym biur­kiem. Po kliku głęb­szych od­de­chach i prze­płu­ka­niu gar­dła rumem, za­brał się za zrzu­ce­nie skó­rza­nych butów z nóg, co za­wsze wy­ma­ga­ło wiele wy­sił­ku. Pod­czas mę­czą­cej czyn­no­ści na­chy­lił się nad bla­tem stołu, na któ­rym roz­po­ście­ra­ła się zu­ży­ta mapa oko­licz­nych wód. Wo­dził po niej wzro­kiem w celu upew­nie­nia się, że znaj­du­ją się na wła­ści­wym kur­sie.

– Wi­dzia­łam, że nieco skrę­ci­li­śmy… Czyż­by mój ko­cha­ny po­sta­no­wił w końcu wy­słu­chać wołań za­ło­gi i mo­je­go ojca?

Ga­reth przez chwi­lę prze­stra­szył się głosu, do­bie­ga­ją­ce­go z dru­gie­go końca ka­ju­ty. Uśmiech­nął się pod nosem za­wsty­dzo­ny, że Ka­thy­lin  zdo­ła­ła go za­sko­czyć, choć prze­cież wie­dział, że bę­dzie się tutaj znaj­do­wać. Obie­ca­ła, że za­cze­ka i to zro­bi­ła. Córka pana Ly­do­na – pięk­na, zgrab­na nimfa, le­ża­ła na brzu­chu kom­plet­nie naga. Jej de­li­kat­ne, blade ciało wy­glą­da­ło nie­zwy­kle ku­szą­co wśród fu­trza­nej, mięk­kiej po­ście­li. Istny raj dla każ­de­go męż­czy­zny i wy­ma­rzo­ne na­tchnie­nie dla ma­la­rzy i po­etów. Gdyby młody ka­pi­tan umiał ma­lo­wać, naj­pew­niej obraz, który miał przed oczy­ma, prze­lał­by na pa­pier, two­rząc tym samym istne ar­cy­dzie­ło. I tak bry­lo­wa­ło­by w ga­le­riach na całym świe­cie. Gdyby był poetą i umiał wła­dać pió­rem, pa­trząc na te de­li­kat­ne stwo­rze­nie, dyn­da­ją­ce nóż­ka­mi na po­sła­niu, na­pi­sał­by naj­wspa­nial­szy po­emat do­braw­szy nie­ba­nal­ne rymy, a ko­lej­ne po­ko­le­nia z pod­nie­ce­niem czy­ta­ły­by ten ro­mans przez wiele lat. Jed­nak Ka­thy­lin była tutaj dla niego. Tylko dla niego, a on nie umiał ani pisać ani ma­lo­wać. Cie­szył się. Chciał by to cu­dow­ne na­tchnie­nie po­zo­sta­ło tylko dla ka­pi­ta­na – dla pi­ra­ta u progu swej kor­sar­skiej ka­rie­ry. Pod­szedł do niej. Za­mie­nił twar­de drew­nia­ne krze­sło i dotyk szorst­kiej mapy na mięk­kie łoże i jej ak­sa­mit­ne ciało. Po­ca­ło­wał ją w nagie, chłod­ne plecy.

– Nie skrę­ci­li­śmy naj­droż­sza, tylko od­bi­li­śmy nieco. I nie, nie wy­co­fu­je­my się z tych zim­nych ob­sza­rów. Pły­nie­my dalej przed sie­bie, ale nie martw się, za parę dni opu­ści­my te nie­przy­ja­zne wody i bę­dzie dużo cie­plej. Mam inny spo­sób na ogrza­nie się.

Pie­ścił jej skórę, wo­dził pal­ca­mi po jej ple­cach, jakby wska­zy­wał nimi drogę dla ust, który do­cie­ra­ły tam w na­stęp­nej ko­lej­no­ści. Jego dotyk sta­wał się coraz bar­dziej ener­gicz­ny, szyb­szy, mniej de­li­kat­ny. Był do­wo­dem na­ra­sta­ją­cej po­żą­dli­wo­ści. Ciało Ka­thy­lin od­po­wia­da­ło nie­znacz­ny­mi ru­cha­mi, drga­nia­mi i na­pię­ciem na jego gesty. Chwy­cił ją sil­nie w dło­nie. Ob­ró­cił na plecy. Krew ude­rzy­ła mu do głowy, gdy zo­ba­czył kształt jej pier­si. Wto­pił się w nie, jakby chciał się z nią zjed­no­czyć. Ko­bie­ta od­dy­cha­ła gło­śno. Pod­da­na jego wła­dzy cał­ko­wi­cie cze­ka­ła na jego ko­lej­ne po­su­nię­cia, które do­brze znała. Ich do­sko­na­ła mi­łość była jak ta­niec. Oby­dwo­je znali do­sko­na­le na­stę­pu­ją­ce po sobie kroki – ta­niec w takt osłu­cha­nej me­lo­dii, ale ona mu­sia­ła cze­kać na jego ko­men­dę. Do­pie­ro wtedy re­ago­wa­ła, nigdy wcze­śniej. Kiedy wy­da­wa­ło się, że zaraz roz­pocz­nie się naj­waż­niej­szy etap –  re­fren, Ka­thy­lin ock­nę­ła się ze snu. Uspo­ko­iła wrzą­ce ciało. Ga­reth po­pa­trzył na nią py­ta­ją­cym wzro­kiem.

– Nie ro­zu­miem tego, co ro­bisz ko­cha­ny… Roz­ma­wia­łam z tatą. Lu­dzie na­praw­dę cho­ru­ją, cier­pią. Nie byli przy­go­to­wa­ni na takie wa­run­ki.

Ob­ru­szył się. Po­zna­ła to od razu, gdy zo­ba­czy­ła jak jego usta za­ci­ska­ją się nie­znacz­nie. Koń­ców­ki brwi wę­dro­wa­ły ku górze czoła jakby wy­ra­ża­ły smu­tek, ale ona znała go do­brze i wie­dzia­ła, że tak wy­glą­da u niego złość. Może prze­sa­dzi­ła. Lekko mu­snę­ła dło­nią jego po­li­czek, chcąc w te spo­sób nieco uspo­ko­ić jego zbun­to­wa­ną duszę. Wstał z niej. Usiadł na końcu łóżka. Pod­nio­sła się po­słusz­nie za nim, obej­mu­jąc go ręką.

– Więc i ty przy­sta­łaś do nich tak? My­śla­łem, że je­steś inna, że ro­zu­miesz mnie.

– Ale ko­cha­ny, ja ro­zu­miem! Czemu masz do mnie pre­ten­sje? – Po­ca­ło­wa­ła go w po­li­czek.

– Wiesz, że robię coś bar­dzo ry­zy­kow­ne­go. Biorę na sie­bie całe to brze­mię. Mia­łem na­dzie­ję, że je­steś ze mną – Nie dał się udo­bru­chać piesz­czo­ta­mi i po­ca­łun­ka­mi. Gdy cho­dzi­ło o kwe­stię jego pla­nów i am­bi­cji, ni­czym nie można było ostu­dzić jego za­pa­łu.

– Ko­cha­ny, je­stem z tobą! Za­wsze byłam – tłu­ma­czy­ła się Ka­thy­lin wtu­la­jąc coraz moc­niej w jego ramię – Kiedy roz­ma­wiam z tatą za­wsze cię bro­nię. Nawet nie wiesz ile razy po­wstrzy­ma­łam go w zło­ści przed…

– Przed czym? – Ga­reth ze­rwał się na równe nogi. Wy­glą­da­ło na to, że po­mi­mo prze­rwa­nia ich tańca, ten wul­kan w jego ciele mógł jesz­cze wy­buch­nąć. Tylko w inny spo­sób. – Po­wstrzy­ma­łaś go przed zwol­nie­niem mnie z funk­cji ka­pi­ta­na tak?

– Ko­cha­ny…

– Hah! A pro­szę bar­dzo! Ja mogę oddać ko­men­dę! Tylko komu?! Pan Lydon chyba sobie żar­tu­je. Ta nie­do­łęż­na za­ło­ga idio­tów nie jest w sta­nie kie­ro­wać łó­decz­ką z wio­sła­mi, a co do­pie­ro stat­kiem!

– Ko­cha­ny, uspo­kój się pro­szę. Mój tata nie jest głup­cem, wie, ze tylko ty je­steś w sta­nie być ka­pi­ta­nem – sta­ra­ła się uga­sić ki­pią­cy wul­kan. – Po pro­stu w tych re­jo­nach jest bar­dzo zimno, a lu­dzie się bun­tu­ję i cho­ru­ją. Tata się boi, że wszy­scy pomrą. Uważa, że mógł­byś pły­nąć nieco ina­czej…

Ga­reth prze­stał sza­leć po ka­ju­cie, strą­ca­jąc przed­mio­ty z komód i biur­ka. Spoj­rzał na uko­cha­ną. Zbli­żył się i usiadł obok niej.

– Mogę, ale wtedy nigdy nie tra­fi­my do na­sze­go celu… Wiesz o tym. Chcia­ła­byś, bym za­wró­cił?

– Nie, chyba nie. Tylko ro­zu­miem trosz­kę tatę. Wiesz… Moje ro­dzeń­stwo jest cięż­ko chore. Tata się mar­twi. I ja też. Boję się, że… Mają po dzie­sięć lat, są de­li­kat­ni…

Młody ka­pi­tan spu­ścił wzrok. Opie­ra­jąc jedną rękę na łóżku, drugą gła­skał śnia­de lico Ka­thy­lin, przy­bli­ża­jąc do jej twa­rzy swoją.

– Wiem, ale po­myśl ko­cha­na. Prze­cież teraz nie mogę spra­wić, byśmy nagle prze­nie­śli się w cie­płe kraje. Kli­mat nie zmie­nia się ot tak. Nawet jeśli zro­bię zwrot i tak przez kilka dni pły­nę­li­by­śmy przy ta­kiej po­go­dzie. Co wię­cej dzie­ci już i tak są chore.

Teraz to Ka­thy­lin ob­ru­szy­ła się. Ude­rzy­ła go w rękę, strą­ca­jąc dłoń męż­czy­zny ze swo­jej twa­rzy. Od­su­nę­ła się i na­kry­ła kocem, jakby nie chcia­ła już dłu­żej uka­zy­wać mu pięk­na jej na­go­ści.

– Mó­wisz to zu­peł­nie bez uczu­cia! To moje ro­dzeń­stwo! Oni są cięż­ko cho­rzy, przez cie­bie, a ty masz mi tylko ,do po­wie­dze­nia, że „już trud­no, stało się”.

Po­ło­żył się za jej ple­ca­mi obej­mu­jąc mocno. Choć uda­wa­ła, że nie pra­gnie tego i chce go od­trą­cić wie­dział, że czuje coś in­ne­go.

– Po­słu­chaj Ka­thy­lin. Wie­dzia­łaś od po­cząt­ku, co za­mie­rzam. Sama wiesz, że to je­dy­na szan­sa dla nas. Tylko tak zdo­bę­dzie­my to, czego pra­gnie­my. Zdo­bę­dzie­my złoto! Bę­dzie nas stać na wszyst­ko! To jest szan­sa! Ta szan­sa! Ta jedna na mi­lion! Bę­dzie­my mogli być razem, nie­za­leż­ni od wszyst­kich.

Ka­thy­lin ob­ró­ci­ła się ku niemu twa­rzą i po­ca­ło­wa­ła w usta. Spo­gląd­nę­ła roz­ma­rzo­nym, za­ko­cha­nym wzro­kiem wprost na te jego pięk­ne, czar­ne jak wę­gli­ki źre­ni­ce. Za­wsze im ule­ga­ła.

– Wiem. Tylko boję się o swo­je­go brata i sio­strę…

– Nic im nie bę­dzie.

Za­czę­li tań­czyć.

 

***

W ko­lej­nych dniach sto­su­nek za­ło­gi do mło­de­go ka­pi­ta­na po­gor­szył się jesz­cze bar­dziej. Za­bój­czy kli­mat po­chło­nął ko­lej­ne ofia­ry, które za­mar­z­ły pod­czas warty na stat­ku. Pan Lydon, który był fun­da­to­rem całej po­dró­ży, wście­kał się na Ga­re­tha. Jego córka jed­nak zwo­dzi­ła go, za­rze­ka­jąc się, że na pewno płyną je­dy­ną wła­ści­wą drogą, a jej uko­cha­ny jest je­dy­nym czło­wie­kiem zna­ją­cym się na że­glu­dze i mo­gą­cym peł­nić funk­cję ka­pi­ta­na. Pan Lydon nie miał po­wo­dów, by córce nie wie­rzyć. O ile drugi ar­gu­ment był ewi­dent­nie traf­ny, gdyż za­ło­ga skła­da­ła się z ludzi bę­dą­cych pierw­szy raz na stat­ku i nie ma­ją­cych bla­de­go po­ję­cia o na­wi­ga­cji czy ste­ro­wa­niu stat­kiem, to pierw­szy wzbu­dzał pewne wąt­pli­wo­ści. Cał­kiem słusz­nie zresz­tą. Ga­reth nie za­mie­rzał pły­nąć nigdy do Wi­zu­jum – czyli do celu pana Ly­do­na, który za po­dróż do tego mia­sta za­pła­cił. Przy­naj­mniej nie bez­po­śred­nio. Młody ka­pi­tan ma­rzą­cy, jak każdy pirat o bo­gac­twie, sła­wie i przy­go­dzie, wy­ko­rzy­stu­jąc fakt, że po­wie­rzo­no mu sta­tek pod jego ko­men­dę, chciał po­pły­nąć do miej­sca, gdzie ukry­ty był po­żą­da­ny przez wszyst­kich kor­sa­rzy skarb. Zba­czał z kursu by do­pły­nąć w miej­sce, wska­za­ne  mu przez bez­cen­ną mapę, która wpa­dła w jego pi­rac­kie, młode dło­nie. Pan Lydon kom­ple­tu­jąc za­ło­gę na ten rejs, kie­ro­wał się tylko chę­cią oszczęd­no­ści. Mało kto zgo­dził­by się za tak mi­ni­mal­ną staw­kę peł­nić funk­cję ka­pi­ta­na w dłu­giej po­dró­ży. Dla Ga­re­tha był to uśmiech losu. Do­stał pod ko­men­dę sta­tek i jako je­dy­ny znał się na na­wi­ga­cji. Resz­ta bez­ro­bot­nych lum­pów i idio­tów, która za marny grosz pod­ję­ła się pracy na brygu, nie mając po­ję­cia z czym się to wiąże, nie wie­dzia­ła, gdzie się znaj­du­je. Ga­reth mógł ich wy­wieźć w do­wol­ne miej­sce. Do­ko­ła wi­dzie­li tylko morze. Pusta, po­zba­wio­na wszel­kich zna­ków orien­ta­cyj­nych, unie­moż­li­wia­ła im okre­śle­nie po­zy­cji czy kie­run­ku pły­nię­cia. Krót­ko mó­wiąc – byli zdani na tego mło­dziut­kie­go, nie­do­świad­czo­ne­go chło­pa­ka. Zmie­rza­jąc do miej­sca, w któ­rym znaj­do­wał się ukry­ty skarb, mu­siał nieco zmie­nić kurs na pół­noc. Pan Lydon żądał wy­pły­nię­cia z tych za­bój­czych re­jo­nów. Od­mo­wa Ga­re­tha i za­ob­ser­wo­wa­ny przez Ly­do­na i jego peł­no­moc­ni­ka – Ca­ro­la oraz resz­tę za­ło­gi brak zwro­tu z ob­ra­ne­go kursu, po­wo­do­wa­ły wy­raź­ną nie­chęć do osoby ka­pi­ta­na. Jego uko­cha­na – Ka­thy­lin mogła nieco ugła­skać swo­je­go tatę, ale za­ło­gan­tów już nie bar­dzo. Dziew­czy­na wie­dzia­ła o pla­nach Ga­re­tha. Nie prze­szka­dza­ło jej, że okła­my­wa­li jej ro­dzo­ne­go ojca. Jej uko­cha­ny był bied­ny i nie miał przed sobą świe­tla­nej przy­szło­ści. Lydon nigdy nie zgo­dził­by się na ich zwią­zek. Chło­pa­ko­wi za­ję­ło­by wiele lat nim jako pirat do­ro­bił­by się cze­go­kol­wiek, bo do innej pracy się nie nada­wał. Pi­rac­two to nie był łatwy ka­wa­łek chle­ba. Nie­zwy­kłe szczę­ście, jakim było do­sta­nie się mapy skar­bu w jego ręce to cu­dow­ny dar od losu. Wie­dzia­ła, że jeśli Ga­reth zbo­czy z kursu i uda się mu zdo­być owe złoto, będą usta­wie­ni do końca swych dni, a on nie bę­dzie mu­siał trud­nić się dłu­żej pi­rac­twem. Li­czy­ła na to i po­ma­ga­ła mu w jego pla­nie jak tylko mogła.

Po kilku dniach było do­kład­nie tak jak Ga­reth obie­cał Ka­thy­lin. Trzy­ma­jąc kurs na wyspę z ukry­tym skar­bem, w końcu za­czę­li opusz­czać zimne, pół­noc­ne wody. Hu­mo­ry za­ło­gi za­czę­ły po­pra­wiać się. Młody ka­pi­tan, który do tej pory nieco oba­wiał się buntu teraz mógł spać spo­koj­niej. Nie cie­szył się z tego faktu jakoś spe­cjal­nie, gdyż miał­by świa­do­mość, że wkrót­ce wkro­czą na bar­dzo nie­spo­koj­ne wody. O ile zimny kli­mat był za­bój­czy dla człon­ków za­ło­gi to przy­naj­mniej sta­tek bez­piecz­nie i bez przy­gód mógł przez niego prze­pły­nąć. Cie­pły front, do któ­re­go zbli­ża­li się zwia­sto­wał na­dej­ście gwał­tow­ne­go wia­tru. Silne sztor­my to coś, czego każdy że­glarz wi­nien się bać. Ga­re­tho­wi do tego wszyst­kie­go bra­ko­wa­ło do­świad­cze­nia, a za­ło­gę sta­no­wi­li kom­plet­ni ama­to­rzy i do tego im­be­cy­le. Nie chciał za bar­dzo za­przą­tać sobie tym jed­nak głowy. Da sobie radę. Jest ka­pi­ta­nem, a do­bre­go ka­pi­ta­na rodzą wła­śnie takie sy­tu­ację. To jest wła­śnie pięk­no że­glo­wa­nia.

Ga­reth roz­my­ślał o tym wszyst­kim, bądź co bądź ra­do­sny, bo wie­dział, że wszy­scy ucie­szą się z faktu opusz­cze­nia zim­nych ob­sza­rów. Leżał na ple­cach ze wzro­kiem wbi­tym w sufit ka­ju­ty. Ręce pod­ło­żył pod głowę. Na jego na­giej pier­si spo­czy­wa­ła głowa śpią­cej, uko­cha­nej Ka­thy­lin. Jej sen był bez­tro­ski i słod­ki jak dziec­ka. Cie­szył się, że ko­bie­ta, którą tak bar­dzo kocha czuła się przy nim bez­piecz­nie. Kiedy zdo­bę­dzie upra­gnio­ny skarb już za­wsze będą tacy szczę­śli­wi, stwo­rzą sobie raj na ziemi, my­ślał. Jego ma­rze­nia prze­rwa­ło ude­rze­nie drzwi o ścia­nę.

– Kurwa Ga­reth!

Zde­ner­wo­wa­ny Carol wpadł do ka­ju­ty. Ka­pi­tan wy­sko­czył po­spiesz­nie spod koł­dry, wy­cho­dząc ły­se­mu nad­zor­cy na­prze­ciw. Zbu­dzo­na bru­tal­nie Ka­thy­lin ci­chut­ko zsu­nę­ła się z łóżka kry­jąc za me­blem. Jej ro­mans nie mógł wyjść na jaw. Ga­reth wło­żył szyb­ko spodnie, sta­jąc przed Ca­ro­lem, który zlu­stro­wał wzro­kiem jego umię­śnio­ne, szczu­płe ciało.

– Co ty ro­bisz kurwa? Dla­cze­go tak wcho­dzisz jak do sto­do­ły w środ­ku nocy? – za­py­tał zde­ner­wo­wa­ny Ga­reth.

Carol walił pię­ścią w stół, cały dy­go­cząc z ner­wów.

– Kurwa Ga­reth… Nie mam na to sił. Je­stem tylko nad­zor­cą i robię tu na pół etatu. Pan Lydon jest wkur­wio­ny! Pierw­szy ofi­cer po­wie­dział mu, że ka­za­łeś mu ce­lo­wo wpły­nąć w głę­bie zim­nych te­re­nów!

Młody ka­pi­tan za­go­to­wał się w środ­ku. Wy­rzu­ci ofi­ce­ra za burtę, na po­żar­cie re­ki­nom, jak tylko go spo­tka.

– Ale Carol, co on pier­do­li? Prze­cież on nie ma po­ję­cia o że­glu­dze, nie wie gdzie jest! – obu­rzył się nie na żarty.

– Po­dob­no ka­za­łeś mu skrę­cić w lewo i jesz­cze bar­dziej po­pły­nąć na pół­noc – tłu­ma­czył oskar­ży­ciel­sko Carol.

– Carol, kurwa! Sze­dłem spać, a by­li­śmy bli­sko linii wia­tru. Tak na gra­ni­cy umiem pły­wać tylko ja. Ten idio­ta wpły­nął­by w linię wia­tru i mie­li­by­śmy prze­je­ba­ne! Mu­sia­łem kazać tro­chę odbić! To sta­tek nie do­roż­ka.

Ga­reth bie­gał po ka­ju­cie wy­ma­chu­jąc rę­ko­ma. Był zły przede wszyst­kim na to, że musi tłu­ma­czyć oczy­wi­ste rze­czy ban­dzie dur­niów, któ­rzy i tak go nie zro­zu­mie­ją. Wy­ja­śnia­nie Ca­ro­lo­wi tego wszyst­kie­go było o tyle bez­ce­lo­we, że on i tak my­ślał tylko o swo­jej dupie i nie słu­chał żad­nych ar­gu­men­tów.

– Kła­miesz, kurwa, chło­pie! Pan Lydon się wkur­wia i wy­dzie­ra na mnie. Mó­wi­łem ci żebyś skrę­cił w prawo tro­chę, to by się uspo­ko­ił, a ty kurwa mnie ola­łeś i jesz­cze skrę­ci­łeś w lewo… ­– żalił się Carol.

– Nie skrę­cił tylko wy­ostrzył albo od­bi­jał – po­pra­wił Ca­ro­la Ga­reth, któ­re­go brak pro­fe­sjo­na­li­zmu wszyst­kich do­ko­ła de­ner­wo­wał ogrom­nie.

– Nie będę cię już bro­nił. Prze­gią­łeś pałę kurwa! – krzyk­nął Carol.

Ga­reth chciał wy­buch­nąć. Był tego bli­ski. Zje­bał by ły­se­go, głu­pie­go nad­zor­cę, zdzie­lił po pysku nic nie ro­zu­mie­ją­ce­go Ly­do­na i wy­wa­lił ze stat­ku skar­żą­ce­go się ofi­ce­ra. Wciąż jed­nak w gło­wie błą­ka­ła się myśl, że nie­ste­ty tro­chę swej racji banda idio­tów ma. Osta­tecz­nie prze­cież, robi ich w zwy­kłe­go chuja.

– Do­brze Carol. Tylko czemu się teraz o to wku­rza­cie? Wła­śnie wy­pły­nę­li­śmy z zim­nych re­jo­nów. Wszyst­ko wróci do normy, bę­dzie coraz cie­plej.

Czer­wo­ny na twa­rzy Carol przy­wa­lił dło­nią w blat stołu. Żyła pul­so­wa­ła mu na skro­ni.

– A dla­te­go kurwa, że synek pana Ly­do­na zmarł dziś wie­czo­rem!

Za­le­gła cisza. Sły­chać było świsz­czą­cy wiatr i chlu­pot fal ude­rza­ją­cych o stewę dzio­bo­wą i burty. Ga­reth nie miał po­ję­cia co po­wi­nien po­wie­dzieć. Bar­dziej niż śmier­cią dzie­cia­ka przej­mo­wał się tym, co z roz­pa­czy i bólu zrobi pan Lydon. Carol od­wró­cił się i opu­ścił ka­ju­tę, trza­ska­jąc drzwia­mi. Młody ka­pi­tan przy­po­mniał sobie o ukry­tej za łóż­kiem uko­cha­nej. Spo­gląd­nął w tym kie­run­ku wy­cze­ku­jąc jej re­ak­cji. Ka­thy­lin stała tuż za nim z za­ci­śnię­ty­mi pię­ścia­mi. Stru­gi łez cie­kły jej po po­licz­kach i ka­pa­ły na po­kład. Mę­czy­ła się wal­cząc ze sobą, by po­wstrzy­mać spazm i nie wy­buch­nąć gło­śnym pła­czem. Ga­reth wi­dząc to, zbli­żył się, by ją objąć i po­cie­szyć.

– Nie do­ty­kaj mnie…

 

***

Resz­tę nocy spę­dził sa­mot­nie. Był zły, że wszy­scy, nawet Ka­thy­lin od­wró­ci­ła się od niego. Czy to na­praw­dę jego wina, że kru­che dziec­ko, za­bra­ne w nie­bez­piecz­ny rejs za­cho­ro­wa­ło? Po­spiesz­nie na­rzu­cił płaszcz i wło­żył buty. Przy­tro­czył sze­ro­ki skó­rza­ny pas, za który wsa­dził wy­pa­lacz i przy­piął do niego sza­blę. Spie­szył się. Pół­noc­ny chłód już dawno zo­sta­wi­li za sobą, ale teraz nad­szedł front i cie­plej­sze po­wie­trze przy­wio­dło ze sobą silne wi­chry. Nie­do­świad­czo­na za­ło­ga była bez szans w sa­mot­nym star­ciu z ży­wio­łem. Młody ka­pi­tan mu­siał na­tych­miast chwy­cić za ster i przy­naj­mniej zre­mi­so­wać z nad­cho­dzą­cym sztor­mem. Wy­biegł z ka­ju­ty, do­pi­na­jąc jesz­cze guzik ko­szu­li. Po­go­da była pa­skud­na. Szare niebo ci­ska­ło na zie­mię „wodne igieł­ki”. Chmu­ry kłę­bi­ły się, prze­gru­po­wu­jąc ni­czym armia szy­ko­wa­na do boju. Kon­ni­ca na prawą flan­kę, pie­cho­ta na lewą, strzel­cy za nimi. Do­brze, po­my­ślał Ga­reth spo­glą­da­jąc w prze­stwo­rza, przy­go­tuj­cie się skur­wy­sy­ny, zaraz wam po­ka­żę kto tu rzą­dzi. Gdy opu­ścił głowę, zo­ba­czył jesz­cze jeden wrogi ży­wioł. Za­ło­ga stała, bez­czyn­nie pod­pie­ra­jąc burty i wpa­tru­jąc się w mło­de­go ka­pi­ta­na. Ich zło­wro­gie spoj­rze­nia dało się fi­zycz­nie od­czuć na skó­rze. Nie­na­wiść na­są­czy­ła po­wie­trze. Ga­reth za­trzy­mał się po­środ­ku po­kła­du oto­czo­ny przez grupę męż­czyzn. Spo­strzegł też panią Jolę ści­ska­ją­cą w ręku szma­tę. Z jej źre­nic try­ska­ła żądza mordu. Stali tak wszy­scy w ab­so­lut­nej ciszy, jeśli nie li­czyć szumu fal, skrzy­pie­nia jach­tu, ło­po­tu żagli i pa­da­ją­ce­go desz­czu. Pierw­szy prze­mó­wił wiatr, zry­wa­jąc się od po­łu­dnia. Po­wie­dział Ga­re­tho­wi, że zaraz na­dej­dzie sil­niej­szy od niego ko­le­ga, by zmieść bryg z po­wierzch­ni morza.

– Do ro­bo­ty obi­bo­ki! Przy­go­to­wać la­tacz do sta­wia­nia! Fok­tensz­tak­sel przy­go­to­wać do sta­wie­nia! Klar na po­kła­dzie! – wrza­snął Ga­reth jak wi­nien czy­nić ka­pi­tan, wi­dząc nie­pra­cu­ją­cą za­ło­gę we­dług że­glar­skiej ety­kie­ty.

Nie na­stą­pi­ła żadna re­ak­cja. Jakiś łysy drab z siwą brodą splu­nął na po­kład pod stopy mło­de­go ka­pi­ta­na.

– Co jest kurwa?! – obu­rzył się Ga­reth zbli­ża­jąc do męż­czy­zny i chwy­ta­jąc za ko­szu­lę. – Do ro­bo­ty bo cię wy­pier­do­lę za burtę! Ale już!

Ode­pchnął go z ca­łych sił, tak, że ten upadł na plecy. Resz­ta nadal nie re­ago­wa­ła. Ga­reth wo­dził wzro­kiem od jed­ne­go do dru­gie­go za­ło­gan­ta. Opę­tał go szał. Nigdy tak się nie za­cho­wy­wa­li i wy­ko­ny­wa­li wszyst­kie ko­men­dy. Z tłumu wy­szedł wy­so­ki, łysy i gruby męż­czy­zna.

– Nie bę­dzie­my już słu­chać two­ich roz­ka­zów! Nie je­steś na­szym ka­pi­ta­nem!

– Co to za bzdu­ry? – ob­ru­szył się Ga­reth nie mogąc uwie­rzyć wła­snym uszom.

Jakiś star­szy, wy­chu­dzo­ny męż­czy­zna po­sta­no­wił wy­ja­śnić mło­de­mu ka­pi­ta­no­wi powód buntu za­ło­gi.

– Do­pro­wa­dzi­łeś łaj­da­ku do śmier­ci nie­win­nych ludzi! I dziec­ka! – krzyk­nął oskar­ży­ciel­sko.

– Cie­bie zaraz wy­pier­do­lim za burtę! – dodał ktoś z końca tłumu wy­so­kim gło­si­kiem.

– Nie ład­nie panie ka­pi­ta­nie! – krę­ci­ła głową pani Ele­ono­ra.

Ga­reth stra­cił rezon. Roz­glą­dał się ner­wo­wo do­ko­ła jakby szu­kał wła­ści­we­go roz­wią­za­nia. Jed­nak ono nie le­ża­ło ni­g­dzie na po­kła­dzie. Zro­bił dwa kroki w tył i zła­pał się za głową. Co za kosz­mar?

– Je­ste­ście sza­le­ni!

– Ty bę­dziesz mar­twy – krzyk­nął łysy gru­bas po­stę­pu­jąc do przo­du w kie­run­ku Ga­re­tha.

Za­ło­ga za­czę­ła sama się na­krę­cać. Na­pię­cie rosło. Krzy­cze­li i oskar­ża­li mło­de­go ka­pi­ta­na. Pew­nym było, że ci­śnie­nie osią­gnie zenit, bańka spo­ko­ju pęk­nie i Ga­reth wy­lą­du­je w roz­sza­la­łym morzu. W ko­tłu­ją­cym się tłu­mie wy­pa­trzył zna­jo­mą twarz nad­zor­cy.

– Carol! Wy­tłu­macz to wa­riac­two! O co tutaj cho­dzi?

– No mó­wi­łem ci kurwa Ga­reth. Umarł synek pana Ly­do­na! Ostrze­ga­łem cię – oznaj­mił po­waż­nym tonem. – Co ja mogę po­ra­dzić? Ja tu robię na pół etatu.

– Ale co ma do rze­czy twoje pół etatu kurwa! Je­stem ka­pi­ta­nem! – de­spe­rac­ko krzy­czał Ga­reth nie mogąc u ni­ko­go zna­leźć po­par­cia i zro­zu­mie­nia.

– Idź po desce chuju! – chó­rem ryk­nę­li „ma­lo­wa­ni” ma­ry­na­rze. Widać to zda­nie z żar­go­nu pi­rac­kie­go po­chwy­ci­li bły­ska­wicz­nie.

– Carol! – bła­gał Ga­reth co­fa­jąc się przed prze­su­wa­ją­cym się ku niemu, spra­gnio­ne­mu jego krwi tłu­mo­wi. – Prze­cież tylko ja umiem że­glo­wać! Uto­nie­cie beze mnie! Je­ste­śmy na środ­ku oce­anu!

– Nie praw­da!

Młody ka­pi­tan obej­rzał się za sie­bie skąd do­biegł do jego uszu męski głos. Zo­ba­czył przy ste­rze pierw­sze­go ofi­ce­ra dum­nie i z wyż­szo­ścią spo­glą­da­ją­ce­go na całą sy­tu­ację.

– Co nie praw­da? Kto mnie za­stą­pi? Ty, który trzy­masz ster jak matoł? Baran, któ­re­mu ka­za­łem go nie ru­szać i trzy­mać kurs? A i to ci nie wy­cho­dzi! Co ze zwro­ta­mi! Co z ża­gla­mi! – Ga­reth wrzesz­czał w nie­bo­gło­sy nie­mal­że rwąc sobie włosy z głowy.

Na jego twa­rzy po­ja­wił się uśmiech jakby drwią­cy z pierw­sze­go ofi­ce­ra apli­ku­ją­ce­go na sta­no­wi­sko ka­pi­ta­na. Oczy jed­nak prze­ciw­nie kryły prze­ra­że­nie i pa­ni­kę.

–  Może nie znam się tak jak ty, ale jakoś utrzy­mam kurs i do­pły­nę kurwa! – dum­nie oznaj­mił dzier­żą­cy ster męż­czy­zna.

– Sły­szy­cie chło­py? – spy­tał re­to­rycz­nie łysy gru­bas wy­cią­ga­jąc nóż z dziu­ra­wych spodni. – Za burtę z ka­pi­ta­nem! Ofi­cer po­pły­nie!

– Dawaj dzia­da! – krzyk­nę­li wszy­scy i rzu­ci­li się do ataku.

Wszyst­ko było już dla Ga­re­tha prze­są­dzo­ne. Spra­wa się ryp­nę­ła. Opu­ścił ręce i zlu­zo­wał mię­śnie, wy­pusz­cza­jąc po­wie­trze z płuc. Taki ko­niec jego pi­rac­kiej ka­rie­ry? Kątem oka wy­pa­trzył sto­ją­cą przy pię­cie fok­masz­tu, pła­czą­cą i za­gry­za­ją­cą usta Ka­thy­lin. Uśmiech­nął się do niej, że­gna­jąc z jej pięk­nem. Przy­naj­mniej zgi­nie z wi­do­kiem tej nimfy przed oczy­ma. Zaraz za nią do­strzegł ogrom­ną falę i pię­trzą­ce­go się bał­wa­na. Czyż to sza­le­ją­ce morze nie jest jesz­cze pięk­niej­sze niż ona? W tym mo­men­cie coś w nim pękło. Pękła sko­ru­pa zgody, pękła na pół cecha ule­gło­ści. Zro­dził się we­wnątrz niego pi­rac­ki bunt. O nie! Nie zgi­nie tak łatwo z rąk tych przy­głu­pów, za­stą­pio­ny przez ja­kie­goś kmio­ta na­zy­wa­ne­go ofi­ce­rem na sta­no­wi­sku ka­pi­ta­na. Oprócz zło­ści zro­dził się też ma­ka­brycz­ny i ge­nial­ny po­mysł! Olśni­ło go. Jakby dusza że­gla­rza – pi­ra­ta – prze­ję­ła kon­tro­lę nad jego cia­łem. Się­gnął za pas. Wy­do­był ener­gicz­nie wy­pa­lacz i wy­strze­lił z od­le­gło­ści kilku me­trów w ofi­ce­ra sto­ją­ce­go za ste­rem. Grzmot zmro­ził ata­ku­ją­cą za­ło­gę. Kula roz­pier­do­li­ła głowę męż­czy­zny. Bez­ład­ne ciało padło z hu­kiem na po­kład.

– No i kto teraz po­kie­ru­je tym stat­kiem, idio­ci?

Wszy­scy za­mar­li, ale tylko na chwi­lę. Ru­szy­li do ataku na Ga­re­tha. On zaś dobył sza­bli, gotów wal­czyć o życie do upa­dłe­go i za­brać ze sobą tylu prze­ciw­ni­ków ilu zdoła.  W tym mo­men­cie za­ry­cza­ło niebo. Bły­ska­wi­ca prze­bi­ła szare chmu­ry „wbi­ja­jąc się” w wodę. Po­tęż­ny hu­ra­gan ude­rzył jakby sam Bóg dmuch­nął na mały okręt na środ­ku nie­skoń­czo­ne­go morza, prze­ry­wa­jąc bitwę na po­kła­dzie. Bryg prze­chy­lił się nie­bez­piecz­nie. Za­ło­gan­ci stra­ci­li rów­no­wa­gę . Nie trzy­ma­jąc się ni­cze­go, po­szy­bo­wa­li na prawą burtę. Łysy gru­bas do­słow­nie wy­fru­nął ze stat­ku, ginąc gdzieś wśród ście­ra­ją­cych się ze sobą fal. Płe­twa ste­ro­wa prze­su­nę­ła się, ob­ra­ca­jąc zwol­nio­ny ster. Prze­chył po­głę­bił się. Spa­ni­ko­wa­ni człon­ko­wie po­dró­ży przed chwi­lą ki­pią­cy ze zło­ści, teraz wrzesz­cze­li, bła­ga­li o ra­tu­nek i ci­ska­li mo­dli­twy w prze­stwo­rza. Ga­reth do­padł steru. Chwy­cił go i skon­tro­wał. Wło­żył całą siłę, by po­ru­szyć koło. Wrza­snął z wy­sił­ku jak lew mor­ski.

Udało się! Łajba po­wra­ca­ła do pionu! Za­ło­gan­ci teraz po­szy­bo­wa­li na lewą burtę. Część z nich kur­czo­wo trzy­ma­ła się czego tylko mogła.

– Do ro­bo­ty, le­ni­we kun­dle! Trze­ba czor­ta po­ko­nać! Lewy fok wy­bie­raj! – krzy­czał młody ka­pi­tan.

Jego ryk jak nigdy dotąd zmo­bi­li­zo­wał za­ło­gę. Męż­czyź­ni nieco lę­kli­wie, ale zde­cy­do­wa­nie chwy­ci­li za handsz­pak i krę­ci­li ka­be­stan. Za­po­mnie­li o kon­flik­cie. Nie było teraz na to czasu. Po­ja­wił się inny prze­ciw­nik – morze. Liny na­prę­ży­ły się ni­czym stru­ny, ża­giel na rei na­piął do gra­nic moż­li­wo­ści, chwy­ta­jąc wiatr. Na ko­men­dę chudy sta­rzec i jakiś rudy mło­dzian lu­zo­wa­li prawy foka szot. Wszy­scy jak mrów­ki za­ję­li swoje sta­no­wi­ska. Po­słusz­nie wy­ko­ny­wa­li za­da­nia, zu­peł­nie jakby ich ciała prze­sta­ły słu­chać głów i au­to­ma­tycz­nie po­dą­ża­ły za roz­ka­za­mi ka­pi­ta­na. Czy to jest wła­śnie że­glar­ski duch ro­dzą­cy się w nie­po­zor­nych lu­dziach?

Ga­reth opa­no­wał sta­tek. Darł się, wy­krzy­ki­wał ko­men­dy, które prze­bi­ja­ły się przez hałas sztor­mu. Walka z ży­wio­łem trwa­ła na dobre. Ko­lej­ne fale wa­li­ły w sta­tek i wdzie­ra­ły na po­kład pra­gnąc zmyć z jego po­wierzch­ni ka­pi­ta­na i jego za­ło­gę. Oni jed­nak nie od­pusz­cza­li. Wola walki na­ro­dzi­ła się w nich na dobre. Przyj­mo­wa­li ciosy. Kiedy trwa­ło to długo i że­gla­rze za­czę­li czuć już zmę­cze­nie ko­lej­ny­mi ude­rze­nia­mi fal ,usły­sze­li głos swego ka­pi­ta­na.

– Haha! Tylko na to cię stać?! Uuuuuhu­uu! Dawaj kurwa!Aaaah­ha­hah! – wy­zwał na po­je­dy­nek siły na­tu­ry Ga­reth.

„Toż to dia­beł mor­ski!”, „Czort nie ka­pi­tan!”, „Nie praw­da, on sa­me­go Sza­ta­na do walki wy­zy­wa!”. Nie­do­wie­rza­nie i po­dziw ro­dzi­ły się w gło­wach chrzczo­nych wła­śnie przez sztorm, no­wych że­gla­rzy, z po­dzi­wem pa­trzą­cych na śmie­ją­ce­go się ka­pi­ta­na. Ga­reth nie był już sobą sprzed kilku chwil. Pi­rac­ki zew obu­dził się w nim z wiel­ką siłą. Nie li­czy­ło się nic oprócz walki. Walki z mo­rzem, bez któ­rej teraz nie bę­dzie mógł już żyć. Trzy­mał wy­ry­wa­ją­cy się z rąk ster. Nie pusz­czę cię, nigdy cię nie pusz­czę, szep­nął do sie­bie.

 

***

Za­ło­ga zmie­ni­ła zda­nie na temat swo­je­go ka­pi­ta­na, za­stę­pu­jąc chęć wy­rzu­ce­nia go za burtę na wier­ne po­słu­szeń­stwo. Ga­reth cie­szył się teraz sza­cun­kiem. Wy­gry­wa­jąc walkę ze sztor­mem po­ka­zał, kto na tym stat­ku jest wart po­słu­chu. Prze­cha­dzał się dum­nie z pod­nie­sio­nym czo­łem i z sa­tys­fak­cją oglą­dał jak za­ło­gan­ci ra­do­śnie i grzecz­nie wy­słu­chu­ją jego ko­mend. Byli go­to­wi pójść za nim nawet na śmierć. Całe to po­wa­ża­nie wy­ro­bił sobie nie tylko zwy­cię­stwem nad sztor­mem, ale za­pro­po­no­wa­niem ofer­ty prze­bi­ja­ją­cej obiet­ni­ce za­rob­ku pana Ly­do­na. Przy­trzy­mu­jąc się want i sta­jąc na bur­cie uniósł do góry po­marsz­czo­ny stary pa­pier, uka­zu­jąc go ze­bra­nym do­ko­ła męż­czy­znom i pani Ele­ono­rze. Kart­ka była bez­cen­ną mapą, pro­wa­dzą­cą do le­gen­dar­ne­go skar­bu, o któ­rym śnią wszy­scy pi­ra­ci. Ga­reth wy­tłu­ma­czył, że wy­star­czy, by lekko zbo­czy­li z kursu, a z ła­two­ścią wów­czas, dotrą do po­żą­da­ne­go złota. Bied­nym i do tej pory bez­ro­bot­nym męż­czy­znom po­mysł przy­padł do gustu. Część z nich sły­sza­ła opo­wie­ści i le­gen­dy na temat owego skar­bu. Rze­sze pi­ra­tów we­dług podań tra­ci­ło życia przy pró­bie do­tar­cia w to strasz­ne miej­sce. Wśród za­ło­gi dało się od­czuć en­tu­zjazm, pod­nie­ce­nie, ale i strach zmie­sza­ny ze zwąt­pie­niem. Młody ka­pi­tan prze­ko­nał jed­nak do swych pla­nów osta­tecz­nie wszyst­kich. Stwier­dziw­szy, że ma po­mysł na zdo­by­cie skar­bu za­in­te­re­so­wał scep­ty­ków. Wska­zał na napis znaj­du­ją­cy się w na­głów­ku mapy, a przez po­przed­nich jej wła­ści­cie­li uwa­ża­ny za zwy­kły beł­kot: „Wstrzy­maj swój gniew i wa­lecz­ne serce, naj­więk­szy skarb otrzy­masz w po­dzię­ce”. Pry­mi­tyw­ne i ba­nal­ne zda­nie nie było szczy­tem po­ezji czy nawet in­te­li­gent­ną złotą myślą. Nie nio­sło w sobie żad­nej nauki czy fi­lo­zo­fii. Ot dzie­cię­ca ry­mo­wan­ka. Ga­reth był pe­wien jed­nak, że za­wie­ra ona w sobie bez­cen­ną i do­słow­ną wska­zów­kę. Oczy­wi­ście swo­imi prze­my­śle­nia­mi zro­dzo­ny­mi w ka­pi­tań­skim umy­śle nie mógł i nie za­mie­rzał dzie­lić się ze wszyst­ki­mi. Przy­siągł za to, że wie jak do skar­bu „się-do­stać” i „go-do­stać”.

Po­słusz­na za­ło­ga przy­ję­ła jego do­wódz­two. Na roz­kaz Ga­re­tha, pana Ly­do­na za­mknię­to w jego ka­ju­cie. Ca­ro­la, młody ka­pi­tan znał do­brze i nie za­mie­rzał się mścić. Łysy nad­zor­ca zresz­tą nie robił ni­cze­go z wła­snej woli, ale z woli zysku. Nie miał po­wo­dów, by stać murem za swoim sze­fem, który pła­cił tylko za pół etatu pracy. Pani Ele­ono­ra bie­ga­ła od burty do burty ze szma­tą. Jej za­da­nie za­wsze było takie samo – za­pier­da­lać.

Pły­nę­li tak już kilka dni, świet­nie ra­dząc sobie ze sztor­ma­mi. Iście udana za­ło­ga, zro­dzi­ła się pod okiem nie­do­świad­czo­ne­go w końcu ka­pi­ta­na. Je­dy­ne czego Ga­re­tho­wi bra­ko­wa­ło do szczę­ścia to zgoda z Ka­thy­lin. Nie bun­to­wa­ła się co praw­da, ale była ewi­dent­nie ob­ra­żo­na. Trud­no się dzi­wić skoro jej uko­cha­ny za­mknął w nie­wo­li jej ojca i przy­czy­nił się do śmier­ci mło­de­go brata. Nie po­tra­fi­ła jed­nak do końca go nie­na­wi­dzić czę­sto ro­zu­mie­jąc jego mo­ty­wy i za­cho­wa­nia. Umia­ła wy­tłu­ma­czyć to co się stało i de­cy­zje jakie po­wziął, przy­zna­jąc przed sobą, że były naj­roz­sąd­niej­szy­mi i je­dy­ny­mi. Nie mógł prze­cież wszyst­kie­go prze­wi­dzieć wcze­śniej. Sama też zresz­tą nie była świę­ta. Brała w tym wszyst­kim udział. Zgo­dzi­ła się na jego małe oszu­stwo i zmia­nę kursu. Taiła ten fakt przed tatą po­żą­da­jąc tego sa­me­go co Ga­reth. Nie mogła jed­nak cał­kiem za­po­mnieć o wszyst­kich bli­skich i być szczę­śli­wą w jego ra­mio­nach. Sy­tu­acja była trud­na, a serce ko­bie­ty skom­pli­ko­wa­ne i za­wie­ra­ją­ce w sobie wiele sprzecz­no­ści. Uni­ka­ła roz­mo­wy z nim i spo­tka­nia sam na sam. On nie miał na to czasu w ciągu dnia, gdyż jako ka­pi­tan był bar­dzo za­ję­ty. W nocy z kolei śle­dził mapy i na­wi­go­wał. Gdy wszyst­kie te obo­wiąz­ki wy­peł­nił, padał wy­czer­pa­ny na łoże i za­sy­piał. Ka­thy­lin przy­glą­da­ła mu się z da­le­ka jak krą­żył po stat­ku i za­rzą­dzał. Łkała, nie uśmie­cha­ła się.

 Ga­reth wi­dział bar­dzo do­brze zmie­sza­nie swej uko­cha­nej. Czę­ścio­wo był zły, że trak­tu­je go z takim dy­stan­sem, skoro wszyst­ko to robił dla nich oboje. Z dru­giej stro­ny ro­zu­miał jej po­gma­twa­ne uczu­cia po­wsta­łe przez po­plą­ta­ną sy­tu­ację. Oto jaw­nie, chcąc czy nie, wy­rzą­dził krzyw­dę jej ro­dzi­nie. Kazał uko­cha­nej wy­bie­rać mię­dzy sobą, a ojcem i zmar­łym bra­cisz­kiem. Cięż­ka sy­tu­acja ni­czym bu­rzo­wa chmu­ra, wi­sia­ła nad nimi. Ga­reth pró­bo­wał po­ro­zu­mieć się z Ka­thy­lin. Gdy miał choć małą, wolną chwil­kę szedł do niej. Chciał za­cząć roz­mo­wę, ale nigdy nie wie­dział jak. Ucie­ka­ła wtedy. Nie miał pew­no­ści czy po­wi­nien ją chwy­cić, za­trzy­mać. Mi­ja­li się w ten spo­sób ra­niąc na­wza­jem.

Wiatr zmie­nił się. Za­czął dąć od rufy i teraz w ba­kszta­gu pły­nę­li znacz­nie szyb­ciej, a prze­chył zmniej­szył się. Roz­po­star­li żagle, które ła­pa­ły każdy po­dmuch wia­tru. Przy­spie­sza­li. Gdy Ga­reth zdał sobie spra­wę, że są już bli­sko celu i na­za­jutrz uda się im bądź też nie zdo­być złoto, po­sta­no­wił osta­tecz­nie wy­ja­śnić sy­tu­ację z Ka­thy­lin. Wie­dział, że spra­wa sama się nie wy­ja­śni. Skom­pli­ko­wa­ny supeł nie roz­wią­że się sa­mo­ist­nie. Od­na­lazł ją wie­czo­rem na dzio­bie stat­ku, wpa­tru­ją­cą się w ota­cza­ją­ce ich morze. Chwy­cił ją za rękę. Wy­rwa­ła się. Gdy zro­bił to po­now­nie zła­pał moc­niej, po­cią­gnął za sobą. Ule­gła mu. Przy­pro­wa­dził ją do swej ka­ju­ty i… Nie miał po­ję­cia co po­wie­dzieć. Pa­trzy­li się na sie­bie mil­cząc.

– Co się mię­dzy nami stało Ka­thy­lin? Dla­cze­go gdy wszyst­ko idzie po na­szej myśli, od­wra­casz się ode mnie? – za­czął w końcu, zda­jąc sobie spra­wę, że ba­nal­niej­sze­go py­ta­nia nie mógł zadać.

Jej usta lekko wy­krzy­wi­ły się, uka­zu­jąc iro­nię.

– Wszyst­ko idzie po two­jej myśli.

– My­śla­łem, że…

– Że ucie­szę się gdy przez twoje plany zgi­nie mój bra­ci­szek?

– To nie moja wina, że za­cho­ro­wał.

– Za­mkną­łeś mo­je­go ojca w ka­ju­cie i zbun­to­wa­łeś za­ło­gę. To też nie twoja wina?

Ga­reth prze­wró­cił oczy­ma. Lista oskar­żeń była długa, a on mu­siał wy­tłu­ma­czyć się z każ­de­go. Po­sta­no­wił za­cząć od naj­prost­sze­go.

– Two­je­mu ojcu nic się nie dzie­je złego. Sie­dzi w swej ka­ju­cie. Nie zbun­to­wa­łem za­ło­gi tylko prze­ją­łem wła­dze na stat­ku. Je­stem ka­pi­ta­nem i po­wi­nie­nem od po­cząt­ku ją mieć.

– Uwię­zi­łeś go! – krzyk­nę­ła Ka­thy­lin li­cząc, że gło­śny wrzask prze­do­sta­nie się do głowy Ga­re­tha.

– Jego za­ło­ga i on chcie­li wy­rzu­cić mnie za burtę! – Prze­stał pa­trzeć jej w oczy i od­wró­cił się ła­piąc za głowę. – Zro­zum! Nie za­mie­rzam dać się zabić! Po­ka­za­łem pod­czas sztor­mu kto tu jest ka­pi­ta­nem.

Ka­thy­lin zro­bi­ła coś czego Ga­reth nie mógł się spo­dzie­wać. Za­łka­ła. Lekki płacz za­mie­nił się w ciągu chwi­li w głę­bo­ki szloch.

– Mój bra­ci­szek… – wy­bą­ka­ła. – Nie żyje przez cie­bie.

Zbli­żył się do uko­cha­nej, de­li­kat­ne objął ją i przy­tu­lił do swego ra­mie­nia. Chcia­ła się wzbro­nić, ode­rwać, ode­pchnąć go. Nie umia­ła – jej ko­bie­ca na­tu­ra na­ka­za­ła pod­dać się opie­kuń­cze­mu męż­czyź­nie.

– Słu­chaj Ka­thy­lin – za­czął po­wo­li, cich­szym tonem. – Zde­cy­do­wa­li­śmy oboje by tędy pły­nąć. Morze takie jest. To nie­bez­piecz­ny ży­wioł. Woda, wiatr, mróz, fale…

Pod­nio­sła głowę. Spoj­rza­ła mu w oczy. Do­strze­gła, że choć ją przy­tu­lał, pa­trzył się zu­peł­nie gdzie in­dziej. Jego wzrok błą­dził gdzieś w innej rze­czy­wi­sto­ści. Oglą­dał inny wy­miar. Sły­sza­ła jego głos, ro­zu­mia­ła słowa, ale czuła, że mówi do kogoś in­ne­go.

– Morze po­chło­nę­ło już setki ludzi. Umie­ra­li tu twar­dzi i zdro­wi męż­czyź­ni. Że­glu­ga to nie jest zwy­kła wy­ciecz­ka, a ocean to nie tylko woda. To prze­strzeń i inny świat. We­dług mnie to coś mię­dzy zie­mią, a pie­kłem. Twój brat umarł, ale wierz mi, że nie on pierw­szy, nie ostat­ni. Jeden mój błąd, jeden zew morza i jutro wszy­scy mo­że­my zgi­nąć. Mimo tego nie­bez­pie­czeń­stwa tak wielu ludzi dalej bę­dzie wy­pły­wać w nie­zna­ne…

Ga­reth mówił tak jak jesz­cze nigdy. Za­wsze był prak­tycz­ny, mocno sto­ją­cy na ziemi. Po raz pierw­szy wi­dzia­ła go tak roz­ma­rzo­ne­go. Mówił o morzu jak o nie­okieł­zna­nej ko­bie­cie. Jak o mi­ło­ści. Po­my­śla­ła, że może rze­czy­wi­ście, robił to co do niego na­le­ża­ło. W swoim życiu nie po­sia­dał ni­cze­go. Wielu ludzi jego po­cho­dze­nia skoń­czy­ło w rynsz­to­ku albo że­brząc na ulicy. On jed­nak brał swój los w ręce. Prze­jął wła­dzę na stat­ku i teraz był ka­pi­ta­nem. Speł­nił jedno ze swych ma­rzeń. Teraz pły­nie, żeby speł­nić na­stęp­ne – zdo­być skarb, któ­re­go przez wieki po­szu­ki­wa­li pi­ra­ci.

Po­ca­ło­wa­ła go.

 

***

Wszyst­ko szło zgod­nie z pla­nem mło­de­go ka­pi­ta­na. Nie to, żeby Ga­reth był szczę­ścia­rzem. Nie. Ra­czej na­le­ży po­wie­dzieć, że sam sobie szczę­ście wy­rwał. Wykuł je wła­sny­mi rę­ko­ma. Pły­nął do­kład­nie tam, gdzie wska­zy­wa­ła jego mapa. Zmie­rzał po pra­daw­ny skarb, nie­zdo­by­ty przez naj­sła­wet­niej­szych i naj­zna­mie­nit­szych pi­ra­tów. Wie­rzył, że zna spo­sób, o któ­rym tamci nie mieli po­ję­cia. Za­ło­ga po­słusz­nie wy­ko­ny­wa­ła roz­ka­zy. Jej człon­ko­wie ro­zu­mie­li jego ko­men­dy i szyb­ko uczy­li się że­glar­skie­go rze­mio­sła. Morze pod­da­ło się po po­raż­ce z Ga­re­them, który w jed­nej chwi­li za­pa­no­wał nad łajbą, zdo­był przy­chyl­ność ludzi i prze­trwał silny sztorm. Wody, na które teraz wpły­nę­li były spo­koj­ne. Gład­ka tafla nie od­bi­ja­ła jed­nak pro­mie­ni słoń­ca. W po­wie­trzu uno­si­ła się mgła. Nie wi­dzie­li nic do­ko­ła. Pa­no­wał nieco ta­jem­ni­czy i nie­po­ko­ją­cy kli­mat. Dobry humor po­wo­li za­czął opusz­czać za­ło­gę. Wcze­śniej­szy en­tu­zjazm spo­wo­do­wa­ny wizją zdo­by­tych bo­gactw, ustę­po­wał de­li­kat­nej trwo­dze i wąt­pli­wo­ściom. Do tej pory wy­da­wa­ło im się, że naj­gor­sze w że­glo­wa­niu jest wi­dzieć do­ko­ła nie­skoń­czo­ne morze. Teraz zro­zu­mie­li, że go­rzej jest nic nie wi­dzieć. Do­słow­nie czuli się jakby błą­dzi­li po za­świa­tach.

Ga­reth spe­cjal­nie ni­ko­go na duchu nie pod­no­sił gdyż sam ra­do­ścią nie grze­szył. Lekki nie­po­kój do­ty­kał także mło­de­go ka­pi­ta­na. Po­cie­szał się jed­nak spo­glą­da­jąc na mapę z ozna­czo­nym na niej czer­wo­nym krzy­ży­kiem skar­bem. Uświa­da­miał sobie jak bar­dzo jest bli­sko upra­gnio­ne­go złota, celu, chwa­ły. Z lu­bo­ścią wczy­ty­wał się w napis w na­głów­ku mapki: „Wstrzy­maj swój gniew i wa­lecz­ne serce, naj­więk­szy skarb otrzy­masz w po­dzię­ce”. Prze­ko­na­ny, że to zda­nie nie zo­sta­ło przy­pad­ko­wo umiesz­czo­ne w tym miej­scu na pa­pie­rze, wie­rzył, że zna jego zna­cze­nie i dzię­ki temu do­trze do celu. Uśmie­chał się wtedy sam do sie­bie i cho­wał mapkę po­spiesz­nie w kie­sze­ni, z no­wy­mi si­ła­mi prze­dzie­ra­jąc się przez białą mgłę.

– Lewy foka szot… Wy­bie­raj! – krzy­czał na za­ło­gę.

 

***

 

Po pew­nym cza­sie za­czę­li do­strze­gać coś wię­cej niż tylko gęstą mgłę. Gdy spo­glą­da­li za burtę wi­dzie­li po­je­dyn­cze skały wy­sta­ją­ce z wody. Byli na pły­ciź­nie. Nowy ele­ment kra­jo­bra­zu ni­ko­go jed­nak nie cie­szył. Zda­wa­li sobie spra­wę, że nie trud­no o ko­li­zję z któ­rą­kol­wiek z tych coraz licz­niej­szych na ich dro­dze gór. Do­pły­wa­li do Za­to­ki Śmier­ci. Och, ileż załóg i wspa­nia­łych pi­ra­tów zmie­rza­ją­cych tą trasą przed nimi po­le­gło wła­śnie tutaj. Ga­reth uważ­nie ob­ser­wo­wał oto­cze­nie. Kazał zmniej­szyć pręd­kość. Zre­fo­wał żagle, zrzu­cił przed­nie żagle na fok­masz­cie i robił de­li­kat­ne zwro­ty. Po­ru­sza­li się po­wo­lut­ku. W ciszy, w sku­pie­niu i z ogrom­ną rze­tel­no­ścią za­ło­ga wy­ko­ny­wa­ła jego po­le­ce­nia. Oprócz skał spo­strze­gli w wo­dzie wraki daw­nych stat­ków. Frag­men­ty ka­dłu­ba, rufy czy dzio­bu były zna­ka­mi, które ostrze­ga­ły na­stęp­nych śmiał­ków przed dal­szą po­dró­żą. Cmen­ta­rzy­sko stat­ków. Wy­ra­sta­ją­cy z wody maszt ni­czym na­gro­bek wska­zy­wał miej­sce po­chów­ku setek pi­ra­tów.

Wpły­nę­li w cia­sny wąwóz. Nagie, skal­ne ścia­ny po obu stro­nach stat­ku two­rzy­ły wąski prze­smyk. W takim zwę­że­niu wiatr cał­ko­wi­cie zmie­niał swój kie­ru­nek. Od­bi­jał się od urwisk i nie dało się prze­wi­dzieć z któ­rej stro­ny zaraz na­dej­dzie na­stęp­ny po­dmuch. Żagle osza­la­ły. W jed­nej chwi­li były na­prę­żo­ne by nie­spo­dzie­wa­nie w ko­lej­nej se­kun­dzie wpaść w łopot. Ga­reth kazał lu­zo­wać szoty. Zda­wał sobie spra­wę, że jeśli stra­cą pręd­kość to wkrót­ce prze­sta­ną mieć kon­tro­lę nad łajbą. Mając po obu stro­nach wy­so­kie skały, nie znaj­do­wa­li się w kom­for­to­wej sy­tu­acji. Drew­nia­ny bryg nie wy­trzy­mał­by ani jed­ne­go zde­rze­nia z górą.

Prze­ra­żo­na za­ło­ga ma­rzy­ła o tym, aby za­wró­cić. Ze­wsząd pa­da­ły ciche, a potem coraz gło­śniej­sze głosy pro­szą­ce by od­pu­ścić. Teraz jed­nak nie mogło być o tym mowy. W cia­snym prze­smy­ku nie dało się zro­bić zwro­tu. Ka­thy­lin pod­bie­gła do uko­cha­ne­go twar­do sto­ją­ce­go za ste­rem i mo­dlą­ce­go się w duchu, żeby sta­tek do­pły­ną do końca wą­wo­zu. Pro­blem po­le­gał także na tym, że nie­wia­do­mo co miało ich tam spo­tkać. Mie­li­zna? Brzeg? Jesz­cze wię­cej skał?

Skal­ne ścia­ny za­czę­ły od­da­lać się od sie­bie. Wodny szlak robił się coraz szer­szy. Na twa­rzach za­ło­gi po­ja­wiał się po­wo­li cień uśmie­chu. Udało się. Wy­pły­nę­li spo­mię­dzy skał na bar­dziej otwar­te wody. O ile tak można na­zwać za­to­kę, w któ­rej teraz się zna­leź­li – Za­to­kę Śmier­ci. Mgła nie ze­lża­ła ani trosz­kę. Można się po­ku­sić o stwier­dze­nie, że wręcz prze­ciw­nie ­– zgęst­nia­ła jesz­cze bar­dziej. Do Ga­re­tha pod­biegł Carol. Męż­czy­zna bła­gał go by za­wró­ci­li.

– Ga­reth, kurwa pro­szę cię! Weźmy tu za­wróć­my! Sły­sza­łem o tym dia­bel­skim miej­scu. Po­gi­nie­my tutaj! – krzy­czał i pła­kał na prze­mian prze­ra­żo­ny.

Do jego próśb przy­łą­cza­li się człon­ko­wie za­ło­gi. Po­cząt­ko­wo za­chę­ce­ni obiet­ni­cą skar­bu, teraz tra­ci­li en­tu­zjazm, wi­dząc ta­jem­ni­czą mgłę. Czuli jakby coś nie­po­ko­ją­ce­go i cięż­kie­go wi­sia­ło w po­wie­trzu. Coraz wię­cej męż­czyzn do­cho­dzi­ło do wnio­sku, że trze­ba stąd za­wra­cać, choć nikt nie po­tra­fił okre­ślić czego się tak na­praw­dę oba­wia. Po pro­stu pa­nu­ją­ca dziw­na at­mos­fe­ra i we­wnętrz­na obawa na­kła­nia­ła ich by na­tych­miast stąd ucie­kać. Złe prze­czu­cia z każ­dym prze­pły­nię­tym me­trem sta­wa­ły się coraz sil­niej­sze. Ga­reth jed­nak stał nie­wzru­szo­ny za ste­rem. Po­dob­ne głosy do­bie­ga­ją­ce z jego umy­słu tłam­sił w za­rod­ku. Nie za­mie­rzał się teraz pod­da­wać. Speł­nia swe ma­rze­nie i jest gotów na wszyst­ko. Nawet na śmierć. Jest ka­pi­ta­nem. Jest pi­ra­tem. Jest tam gdzie jego miej­sce. Na nie­bez­piecz­nym rej­sie po mi­tycz­ny skarb. Za­ci­snął moc­niej pięść na ste­rze.

– Trzy­mać kurs! – wrza­snął do­no­śnie, a jego głos zgi­nął gdzieś po­śród gę­stej mgły.

Do­strze­gał coś. Ko­lej­ne skal­ne wznie­sie­nia. Po obu stro­nach. Czy to ko­lej­ny ko­ry­tarz? Nie, ra­czej nie, po­my­ślał. To pew­nie ko­niec za­to­ki. Brzeg. Znaj­du­ją się w pew­ne­go ro­dza­ju kotle. Wiatr cał­ko­wi­cie ustał. Ledwo po­ru­sza­li się na­przód. Taka sy­tu­acja jest naj­groź­niej­sza dla że­gla­rza. Nie­zna­ny brzeg, mie­li­zna usła­na ska­ła­mi i okręt bez pręd­ko­ści, który po­wo­li traci swą ste­row­ność. Serce Ga­re­tha za­bi­ło szyb­ciej.

– Ga­reth! Co to jest? Boże! – krzyk­nę­ła Ka­thy­lin cho­wa­jąc się jak dziec­ko za jego ple­ca­mi i przy­tu­la­jąc do niego.

Młody ka­pi­tan spo­strzegł na skal­nym kli­fie dziw­ną po­stać. Czar­ny, nie­wy­raź­ny zarys. Coś człe­ko­kształt­ne­go. Jakby umię­śnio­ny męż­czy­zna z tym, że wyż­szy o dwie głowy od naj­wyż­sze­go czło­wie­ka ja­kie­go Ga­reth kie­dy­kol­wiek wi­dział. Jego dłu­gie ręce się­ga­ły do ziemi. Opie­rał na nich cię­żar ciała, po­ma­ga­jąc w ten spo­sób krót­kim, za­krzy­wio­nym nogom. Stwór nie mógł na­le­żeć do ga­tun­ku ludz­kie­go. Po­tęż­niej­szy od niedź­wie­dzia bu­dził strach i re­spekt. Za­ło­ga wpa­dła w pa­ni­kę.

– To duch!

– Stwór mor­ski!

– Bóg!

Męż­czyź­ni bie­ga­li po stat­ku kom­plet­nie wy­stra­sze­ni. Ga­reth po­krę­cił głową.

– Idio­ci! To tylko gwo­nom! To pra­daw­na rasa! Nigdy o nich nie sły­sze­li­ście?

Młody ka­pi­tan spo­dzie­wał się tego, że może spo­tkać tutaj gwo­no­mów. Pi­rac­kie opo­wie­ści, któ­rych osłu­chał się kiedy był jesz­cze zwy­kłym majt­kiem, mó­wi­ły o po­dob­nych z opisu osob­ni­ków do tego na kli­fie. Ga­reth zdał sobie spra­wę, że to nie mogą być de­mo­ny, ani duchy. Od­gadł, że może cho­dzić wła­śnie o tę mi­tycz­ną rasę człe­ko­kształt­nych bar­ba­rzyń­ców. Po­dej­rze­wał, że to wła­śnie one stwo­rzy­ły pry­mi­tyw­ną mapę, dzię­ki któ­rej do­pły­nął w to miej­sce. Uśmiech­nął się, choć sam za­czął od­czu­wać strach przed tymi dzi­ku­sa­mi.

Po­twór sto­ją­cy na kli­fie uniósł ręce. Za­ry­czał po­twor­nie, moc­niej niż stado niedź­wie­dzi. Głos odbił się echem od oko­licz­nych skal­nych ścian i roz­niósł po całej za­to­ce.

Zaraz potem Ga­reth do­strzegł dziw­ne świa­teł­ko, które za­pa­li­ło się na bia­łym nie­bie. Zwięk­szy­ło się. Usły­szał świst. Za­pa­lo­na strza­ła śmi­gnę­ła mu nad głową i wbiła się w drew­nia­ną becz­kę na rufie. Po chwi­li ko­lej­na utknę­ła w żaglu. Za­ło­gan­ci pu­ści­li szoty. Wpa­dli w pa­ni­kę. Bie­ga­li prze­ra­że­ni, krzy­cząc o nie­chyb­nej śmier­ci. Spod po­kła­du wy­do­by­li wy­pa­la­cze. Za­czę­li od­bez­pie­czać ar­ma­ty. Prze­ra­że­ni po­sta­no­wi­li się bro­nić.

– Nic nie ru­szać! – wrza­snął Ga­reth. – Nie wal­czy­my z nimi! Prze­stań­cie do nich mie­rzyć z wy­pa­la­czy!

Wy­rwał sto­ją­ce­mu obok sie­bie męż­czyź­nie broń i wy­rzu­cił za burtę. Wszy­scy onie­mie­li. Nie ro­zu­mie­li dla­cze­go mieli nie po­dej­mo­wać walki.

– Nie wal­czy­my! – Ga­reth kazał ja­kie­muś fa­ce­to­wi trzy­mać pro­sto ster, a sam szedł wzdłuż stat­ku na­ka­zu­jąc za­ło­dze po­rzu­ce­nie broni. – Kto wy­strze­li – zgi­nie! Trzy­ma­my kurs!

– Wy­rżną nas jak kacz­ki! – pa­ni­ko­wał stary za­ło­gant.

Pani Ele­ono­ra padła na ko­la­na i ci­ska­ła w niebo mo­dli­twy. Grad strzał zalał ledwo po­su­wa­ją­cy się bryg. Drew­nia­na łajba łatwo za­czy­na­ła się palić. Naj­szyb­ciej za­ję­ły się płó­cien­ne żagle. Wszy­scy wi­dzie­li w Ga­re­th­cie wa­ria­ta. Nie mieli po­ję­cia co za­mie­rza. Wie­dzie­li jed­nak, że zaraz spło­ną albo pójdą na dno. Sza­lo­ny ka­pi­tan nie po­dej­mo­wał walki ani nie zmie­niał kursu. Pły­nął w samo pie­kło. Ka­thy­lin do­bie­gła do niego i chwy­ci­ła za ra­mio­na. Pa­lą­ca się strza­ła mi­nę­ła ją o cal.

– Ga­reth, co ty ro­bisz ko­cha­ny? – py­ta­ła pa­trząc mu w oczy, które  pło­nę­ły dziw­nym świa­tłem.

– Je­stem pi­ra­tem – wy­po­wie­dział, jakby był w ja­kimś głę­bo­kim sta­nie psy­cho­zy.

– Ko­cha­ny, my zgi­nie­my! – Łzy po­pły­nę­ły jej po po­licz­kach.

Spoj­rzał jej głę­bo­ko w zie­lo­ne źre­ni­ce. Uśmiech­nął się za­wa­diac­ko tak uj­mu­ją­co jak tylko on po­tra­fił.

– Nie zgi­nie­my. „Wstrzy­maj swój gniew i wa­lecz­ne serce, naj­więk­szy skarb otrzy­masz w po­dzię­ce” – za­re­cy­to­wał.

Nie zro­zu­mia­ła, co ta­kie­go miał na myśli. Dla­cze­go cy­tu­je ja­kieś głu­pie na­pi­sy na mapie? Po­ca­ło­wał ją.

– Ka­thy­lin. Po pro­stu nie ru­szaj się. Nie bie­gnij pod po­kład. Nie cho­waj się, nie walcz. Pod­daj się, a nie zgi­niesz.

Przy­ci­snął ją moc­niej do pier­si. Gdy to po­wie­dział ko­lej­na strza­ła prze­le­cia­ła im nad głową de­li­kat­nie mu­ska­jąc włosy.

– Ga­reth… Pro­szę… Zrób coś dla mnie.

– Co ko­cha­na?

– Jeśli mnie ko­chasz od­płyń­my stąd. Nie ważne czy bę­dzie­my mieć pie­nią­dze na życie czy nie. Po­ra­dzi­my sobie, za­ro­bisz ina­czej. Bła­gam uciek­nij­my. Ja tego już nie chce.

Nie ode­zwał się. Pa­trzy­li sobie głę­bo­ko w oczy. Szu­ka­ła w jego oczach śla­dów to­czą­cej się walki – tru­dów pod­ję­cia de­cy­zji. Spo­dzie­wa­ła się, że cięż­ko bę­dzie mu wy­brać mię­dzy pi­rac­kim ma­rze­niem, a nią. Do­strze­gła coś, co ją prze­ra­zi­ło i za­smu­ci­ło. On już zde­cy­do­wał. Teraz tylko my­ślał, jak jej po­wie­dzieć, że nie speł­ni jej ży­cze­nia.

– Nie walcz – to było je­dy­ne słowo na jakie się zdo­był.

Roz­gląd­nął się do­ko­ła. Za­ło­gan­ci, któ­rzy cho­wa­li się pod po­kła­dem, wy­bie­gli stam­tąd krztu­sząc się. Ogień zajął już wszyst­kie ka­ju­ty.

– Mój oj­ciec! – krzyk­nę­ła Ka­thy­lin zda­jąc sobie spra­wę, że męż­czy­zna jest uwię­zio­ny pod po­kła­dem.

– Już za późno – chłod­no od­parł ka­pi­tan.

– Ga­reth ty… Przez cie­bie… Za­bi­łeś… – ko­bie­ta sama nie wie­dzia­ła jak ma sfor­mu­ło­wać oskar­że­nie pod ad­re­sem uko­cha­ne­go. Nie mogła uwie­rzyć, że on po­tra­fi my­śleć już tylko o skar­bie.

Ga­reth zde­ner­wo­wał się, wi­dząc jak od­su­wa się od niego jak od ja­kie­goś po­two­ra.

– Po pro­stu nie walcz! Nie ru­szaj się!

– Ko­cha­łam cię, ty dra­niu!

Od­wró­cił się. Strza­ła świ­snę­ła mu przed ocza­mi. Roz­gląd­nął się. Okręt pło­nął. Za­czął biec. Sły­szał za sobą płacz uko­cha­nej. Pło­mie­nie tra­wi­ły drew­nia­ny bryg. Żagle były już tylko strzę­pa­mi szmat. Prze­dzie­rał się przez ogień i dym. Wszę­dzie na po­kła­dzie wa­la­ły się ciała za­ło­gan­tów. Pani Ele­ono­ra miała wbitą strza­łę w szyi. Jakiś sta­rzec udu­sił się dymem. Mu­siał prze­ska­ki­wać zwę­glo­ne ciała. Carol trzy­mał się za pierś, w któ­rej tkwił bełt.

– Ga­reth kurwa…

Mijał ich wszyst­kich. Do­tarł na dziób i wsko­czył na buksz­pryt. Ni­czym cyr­ko­wiec cho­dzą­cy po rów­no­waż­ni, wszedł na jego czu­bek. Ko­lej­ne tu­zi­ny strzał świ­sta­ły mu koło uszu. Uśmiech­nął się. Roz­po­starł ręce. Czuł jakby fru­nął. Pod­dał się, od­pu­ścił. Był go­to­wy wszyst­ko przy­jąć na pierś. Wstrzy­mał gniew i wa­lecz­ne serce. Nie zgi­nie. Trze­ba się pod­dać gwo­no­mom. Każdy z nimi wal­czył. Naj­wspa­nial­si pi­ra­ci nie wczy­ty­wa­li się w to zda­nie na mapie, ba­ga­te­li­zu­jąc je. Ga­reth wie­dział, że to wska­zów­ka. Ko­lej­na strza­ła mi­nę­ła o cal jego oko. Krzyk­nął jakby chciał za­ry­czeć jak wcze­śniej po­twór sto­ją­cy na kli­fie. Nie­ste­ty jego głos nie był tak do­nio­sły. Nie za­bi­ją go. Oddał się. Za­wró­cił. Wstrzy­mał się jak chcie­li. Spraw­dzi­li go. Wy­grał test. Po­ka­zał, że ma jaja na swoim miej­scu. Ka­thy­lin wrzesz­cza­ła za jego ple­ca­mi. Lekko od­wró­cił głowę. Krwa­wi­ła. Umie­ra­ła, pła­cząc. Za­krę­ci­ło mu się w gło­wie. O mały włos nie zwy­mio­to­wał. Czuł jak łza pły­nie także po jego po­licz­ku. Spoj­rzał po­now­nie przed sie­bie. Nie, nie zre­zy­gnu­je!

– Prze­cież się pod­da­łem! – krzyk­nął w prze­strzeń przed sobą, tam gdzie mu­sie­li znaj­do­wać się strzel­cy. – Wstrzy­mu­ję walkę!

W tej wła­śnie chwi­li po­czuł ude­rze­nie w pierś. Pło­mie­nie de­li­kat­nie mu­ska­ły jego twarz. Siły w jed­nej chwi­li opu­ści­ły go. Stra­cił rów­no­wa­gę.

***

De­li­kat­ne świa­teł­ko przedar­ło się przez za­sło­nę ciem­no­ści. Udało się mu otwo­rzyć po­wie­ki. Chciał zła­pać od­dech, ale za­czął się dła­wić. Był pod wodą. Strza­ła nadal tkwi­ła w jego ciele, ale przy­naj­mniej zgasł pło­mień. Z tru­dem ma­chał no­ga­mi i rę­ko­ma. Wy­pły­nął. Na­brał po­wie­trza. Kasz­lał. Po­wo­li pły­nął przed sie­bie. Pło­ną­cy bryg do­tarł do celu. Ude­rzył w skały. Ga­reth nie pa­trzył na to. Wciąż krztu­sząc się wodą, roz­pacz­li­wie pró­bo­wał do­trzeć do brze­gu. Nie chciał pa­trzeć jak sta­tek i wszyst­kie jego ma­rze­nia idą na dno. Jak bę­dzie mógł po­go­dzić się ze swoim czy­nem? Jak stra­wi fakt, że zabił tylu ludzi, w tym wła­sną uko­cha­ną. Czy bę­dzie się tym truć? Czy za­to­pi się w smut­ku? Po­peł­ni sa­mo­bój­stwo? Pły­nął. Woda wciąż do­sta­wa­ła się do jego ust. Wi­dział już brzeg po­wo­li wy­ła­nia­ją­cy się z gę­stej mgły. Krztu­sił się wodą. Po­zo­sta­wiał za sobą krwa­wy kil­wa­ter. Do­pły­nął. Brzeg oka­zał się ko­lej­ną skal­ną ścia­ną. Za­cze­pił się jej by utrzy­mać na po­wierzch­ni. Z tru­dem łapał od­dech.