Spojrzenie otchłani

De­li­kat­ny po­wiew wia­tru po­ru­szył cien­ką fi­ran­ką, wpusz­cza­jąc nieco po­wie­trza do dusz­nej klit­ki. Pokój byłby zapewne całkowicie pogrążony w ciemności, gdyby nie lampa uliczna, która oświetlała pomieszczenie mocnym, pomarańczowym światłem. Promienie padały na podłogę mieszkania, w którym panował po­twor­ny ba­ła­gan. Wiele przed­mio­tów le­ża­ło na ziemi, a po­ło­wa z nich była po­dar­ta lub po­tłu­czo­na. Nawet opra­wio­ne w ramki fo­to­gra­fie były po­de­pta­ne, a na ich szkla­nej po­wierzch­ni wid­nia­ły dłu­gie szpe­cą­ce rysy. 

Także meble wy­glą­da­ły jak po przej­ściu tor­na­da. Mały sto­lik leżał na ziemi wśród szcząt­ków sto­ją­ce­go na nim nie­gdyś wa­zo­nu, który daw­niej pew­nie był bar­dzo pięk­ny. Całe wy­po­sa­że­nie było roz­rzu­co­ne po po­miesz­cze­niu, nie zo­sta­wia­jąc nawet wol­ne­go skraw­ka pod­ło­gi. Na pierw­szy rzut oka można było po­my­śleć, że ktoś wła­mał się do miesz­ka­nia. Nie była to jed­nak praw­da. Po dłuż­szym oglą­da­niu po­ko­ju dało się doj­rzeć w jed­nym z jego kątów jakiś kształt.

Z wy­glą­du przy­po­mi­nał czło­wie­ka. Wska­zy­wa­ły na to czar­ne włosy i zwy­czaj­na, blada twarz z kon­tra­stu­ją­cy­mi ciem­ny­mi ocza­mi. Także ubiór nie był w żaden spo­sób nie­zwy­kły. Skła­dał się z sza­rej ko­szu­li, spodni w ko­lo­rze atra­men­tu oraz adi­da­sów w po­dob­nym od­cie­niu. Sło­wem: nie wzbu­dzał ni­czy­jej uwagi… Co było aż na­zbyt my­lą­ce.

On, Xan­der ni­czym nie był po­dob­ny do mieszkańców tego świata. Na samą myśl, o tym, że na co dzień jest po­strze­ga­ny jako jeden z nich chcia­ło mu się śmiać. Miał dość ich wszyst­kich. Mimo, że przez cały czas sta­rał się chro­nić te mier­ne stwo­rze­nia, to jesz­cze nikt nigdy mu za to nie po­dzię­ko­wał. Wszy­scy lu­dzie byli tak samo ża­ło­śni. Nie za­słu­gi­wa­li na nic… Wła­śnie dla­te­go parę dni temu za­prze­stał swo­ich noc­nych eska­pad. “Niech sobie robią, co chcą”.– po­my­ślał z roz­draż­nie­niem Xan­der, po­wo­li prze­su­wa­jąc ręką po ostrzu dłu­gie­go, wy­po­le­ro­wa­ne­go mie­cza “Nie po­wi­nie­nem był skła­dać tej nie­do­rzecz­nej przy­się­gi. Teraz sie­dzę w tym ba­gnie po uszy”. Po­krę­cił głową i odło­żył broń na znisz­czo­ną sofę. Tak, chciał de­fi­ni­tyw­nie z tym skoń­czyć. Był jed­nak pe­wien pro­blem. Nie po­tra­fił.

Przy­się­ga nie da­wa­ła Xan­dro­wi spo­ko­ju, pa­li­ła go nie­mal żywym ogniem. Raz zło­żo­ne­go przy­rze­cze­nia nie dało się tak łatwo cof­nąć. Mimo to pró­bo­wał. Sie­dział w swoim miesz­ka­niu ca­ły­mi dnia­mi, pró­bu­jąc zająć się bła­hy­mi rze­cza­mi. Jed­nak stop­nio­wo na­ra­stał w nim nie­po­kój i fru­stra­cja, jakby był za­mknię­ty w wię­zie­niu bez drzwi i okien. W gło­wie ko­tło­wa­ły pełne za­nie­po­ko­je­nia myśli z po­wo­du nie­wy­ko­na­nej pracy Chro­nią­ce­go.

Wbrew po­zo­rom po­wstrzy­my­wa­nie ludzi przed za­bi­ja­niem się na­wza­jem nie było ani tro­chę przy­jem­ne. Za każ­dym razem Xan­der miał przed sobą po­dob­ny sce­na­riusz spo­wo­do­wa­ny naj­czę­ściej chci­wo­ścią, za­zdro­ścią czy pra­gnie­niem ze­msty. Tym bar­dziej nie uśmie­cha­ło mu się słu­cha­nie tych sa­mo­lub­nych myśli, które zbyt czę­sto krą­ży­ły po ich gło­wach. To do­bit­nie uświa­da­mia­ło Chro­nią­ce­mu, że warto było się dłu­żej za­sta­no­wić przed zło­że­niem przy­się­gi.

Nie ob­cho­dzi­ło go zwal­cza­nie zła czy “speł­nia­nie do­brych uczyn­ków”. Robił to je­dy­nie z po­wo­du tego, że w jego świe­cie, Ka­rith, każdy mu­siał mieć przy­dzie­lo­ną jakąś rolę. Głów­nie po­le­ga­ły one na po­ma­ga­niu róż­nym isto­tom w ich świa­tach. Za­wsze kogoś, kto mu­siał się pod­jąć ja­kie­goś za­da­nia, zmu­sza­no do przy­rze­cze­nia, z któ­re­go prak­tycz­nie nie dało się póź­niej wy­plą­tać. Xan­der miał wybór. Albo cały czas po­ma­gać ja­kimś dzie­cia­kom albo za­po­bie­gać mor­der­stwom. Oso­bi­ście wolał to dru­gie. W tam­tym mo­men­cie jed­nak gorz­ko ża­ło­wał, że nie pod­jął się pierw­sze­go za­da­nia.

Z pew­no­ścią nie zna­la­zł­by się wtedy w ta­kiej sy­tu­acji. Przy­bysz z in­ne­go świa­ta wie­dział, że musi szyb­ko wró­cić do obo­wiąz­ków, ina­czej… Cóż, wolał nawet nie my­śleć, co mo­gło­by się stać. Był zbyt nie­prze­wi­dy­wal­ny. Na nisz­cze­niu mebli z pew­no­ścią by się nie skoń­czy­ło.

Ze­rwał się z miej­sca, pra­wie zrzu­ca­jąc przy tym miecz z mebla. Chro­nią­cy ob­ra­cał chwi­lę głową, jakby na­słu­chu­jąc bar­dzo ci­chych dźwię­ków. Po­czuł jed­nak… Nie po­tra­fił opi­sać tego wra­że­nia. Xan­der wie­dział jed­nak, co miało ozna­czać. Gdzieś w po­bli­żu… Pew­nie na ulicy albo w któ­rymś z wielu ciem­nych za­uł­ków czaił się przy­szły mor­der­ca.

Pra­wie au­to­ma­tycz­nie pod­niósł broń z mebla. Chro­nią­cy czuł się jakby jego cia­łem po­ru­sza­ła jakaś po­tęż­na siła, któ­rej w żaden spo­sób nie mógł się prze­ciw­sta­wić… Mu­siał zro­bić to, co po­przy­siągł wy­ko­nać. Pod­szedł do drzwi i otwo­rzył je z głu­chym trza­skiem. Jak w transie, wyszedł na cichą klatkę schodową. Po­spiesz­ne kroki Xan­dra brzmia­ły na ka­mien­nych stop­niach nie­mal jak hałas, a miecz ema­no­wał po­śród ciem­no­ści wła­sną świa­tło­ścią. Zdy­sza­ny do­padł do wyj­ścia, czu­jąc jak wra­że­nie czy­jejś obec­no­ści stop­nio­wo ma­le­je.

Wy­szedł­szy wresz­cie z bu­dyn­ku, przy­by­sz z in­ne­go świa­ta poczuł nieco chłod­ne nocne po­wie­trze. Wycie wia­tru wśród blo­ków za­głu­sza­ło wszyst­kie inne od­gło­sy, co z pew­no­ścią sprzy­ja­ło wszel­kie­go ro­dza­ju prze­stęp­stwom. Mimo de­li­kat­nych pro­mie­ni księżyca, oświe­tla­ją­cych dachy bu­dyn­ków, było dość ciem­no. Ten stan rze­czy jed­nak zu­peł­nie mu nie prze­szka­dzał.  Wcze­śniej nie mógł­by się przy­zwy­cza­ić do pa­nu­ją­ce­go wokół mroku, lecz wtedy Chro­nią­ce­mu nie ro­bi­ło to już róż­ni­cy. Zbyt dużo czasu w nim spę­dzał.

Tar­ga­ny złymi prze­czu­cia­mi ob­ró­cił się w stro­nę jed­ne­go z tych ciem­nych za­uł­ków i pra­wie na­tych­miast pu­ścił się bie­giem. Biegł, mi­ja­jąc ko­lej­ne skrzy­żo­wa­nia opusz­czo­nych ulicz­ek. Kie­ro­wa­ny był je­dy­nie mgli­stą świa­do­mo­ścią, że mor­der­ca znaj­du­je się w po­bli­żu. To wła­śnie naj­bar­dziej go za­sta­na­wia­ło. Zwy­kle do­kład­nie wie­dział jak dzia­łać i dokąd pójść, a wtedy… Na­tych­miast zi­gno­ro­wał na­tręt­ną myśl, że może wpaść w ta­ra­pa­ty. Nie był żad­nym sła­bym czło­wiecz­kiem tylko Chro­nią­cym. A poza tym… Miał jakiś wybór?

Wresz­cie Xan­der za­trzy­mał się skon­fun­do­wa­ny. Wie­dział, że jest bli­sko, a jed­nak… Ni­ko­go w po­bli­żu nie po­tra­fił wy­czuć men­tal­nie. Zu­peł­nie jakby ten ktoś… Wy­pa­ro­wał. “To tylko twoja wy­obraź­nia”.– upo­mniał się– “Nie da się po pro­stu znik­nąć”.

Jak na za­wo­ła­nie dziw­ne od­czu­cie ude­rzy­ło w niego ze zdwo­jo­ną siłą. Spa­ni­ko­wa­ny pręd­ko wci­snął się w prze­rwę mię­dzy bu­dyn­ka­mi. Z ogrom­nym tru­dem wy­obra­ził sobie jak jego ciało staje się bar­dzo lek­kie i znika… Zu­peł­nie jak po­wie­trze. Spoj­rzał na swoje ręce… Albo ra­czej na ciem­no­ści przed nim. Xan­der ode­tchnął z ulgą, stwier­dziw­szy, że cały stał się nie­wi­dzial­ny. W samą porę.

Z lewej stro­ny do­bie­gły go głosy i kroki dwóch osób. Stop­nio­wo zbli­ża­ły się do jego kry­jów­ki, co, jak zwy­kle, przy­pra­wi­ło Ka­ri­thia­ni­na o szyb­sze bicie serca. Po­zo­stał  jed­nak w cał­ko­wi­tym bez­ru­chu, sły­sząc od­gło­sy ostrej kłót­ni. W polu jego wi­dze­nia po­ja­wi­ły się dwie osoby oskar­ża­ją­ce się o coś na­wza­jem.

Xan­der nie mu­siał zbyt­nio się wy­si­lać, by od­czy­tać ich myśli. Pra­wie na­tych­miast po­czuł wzbie­ra­ją­cy w nim gniew. Uczu­cie go­rą­ca stop­nio­wo ogar­nia­ło całe jego ciało, nie znaj­du­jąc uko­je­nia w na­ra­sta­ją­cej wście­kło­ści. Ręka, w któ­rej trzy­mał miecz za­drża­ła, pra­wie upusz­cza­jąc broń. Jak… Jak to się mogło stać…? Dla­cze­go się spóź­nił?

Za­bi­li. Wi­dział to jasno w umy­słach kłó­cą­cych się męż­czyzn. Dla­te­go uczu­cie w pew­nym mo­men­cie zni­kło. Wi­docz­nie teraz po­wró­ci­ło, bo chcie­li się na­wza­jem za­ła­twić. Dla Xan­dra nie miało to już jed­nak żad­ne­go zna­cze­nia. Serce na chwi­lę mu sta­nę­ło, gdy od­czy­tał, kto był ofia­rą mor­der­ców.

Annie, niska blon­dyn­ka z miesz­ka­nia obok. Je­dy­na osoba, z którą od czasu do czasu za­mie­niał choć­by słowo. Chęt­na do po­mo­cy innym. Za swój obo­wią­zek uwa­ża­ła niepo­zo­sta­wia­nie ni­ko­go sa­me­go… Obo­jęt­nie, w któ­rym zna­cze­niu. Dziew­czy­na, która dla każ­de­go po­tra­fi­ła zna­leźć czas i roz­ja­śnić dzień tym nie­win­nym uśmie­chem… Teraz le­ża­ła gdzieś na śmiet­ni­ku w pla­sti­ko­wym worku.

Chwy­cił się jedną ręką za głowę, czu­jąc ko­lej­ny przy­pływ furii. “Za­słu­ży­li na śmierć. Po­win­ni cier­pieć po­dwój­nie za za­bi­cie nie­win­nej osoby.”– po­my­ślał ze zło­ścią Chro­nią­cy, ob­ser­wu­jąc na­ra­sta­ją­cy kon­flikt mię­dzy dwoma męż­czy­zna­mi. Nie miał za­mia­ru w ja­ki­kol­wiek spo­sób po­wstrzy­mać ich od za­da­nia sobie na­wza­jem śmier­ci… Głos w gło­wie pod­po­wia­dał mu jed­nak, że po­wi­nien wszyst­ko za­koń­czyć po­zby­wa­jąc ich się z po­wierzch­ni ziemi raz na za­wsze… Tak! Spra­wić, by, tak jak ta bied­na dziew­czy­na, nigdy wię­cej nie zo­ba­czy­li świa­tła dzien­ne­go.

Xan­der pod­niósł nieco wyżej miecz. Pod­jął de­cy­zję. Nie ob­cho­dzi­ło go, czy bę­dzie miał przez to kło­po­ty. In­te­re­so­wa­ło go tylko, żeby obaj mor­der­cy za­pła­ci­li za swój czyn.

Tym­cza­sem męż­czyź­ni kłó­ci­li się tak za­żar­cie, że nie usły­sze­li nawet ci­chych kro­ków zbli­ża­ją­ce­go się Chro­nią­ce­go. Xan­der uśmiech­nął się wa­riac­ko. “Ci głup­cy nawet nie za­uwa­żą jak obu ich poślę do grobu”.

– …nie moja wina!- krzy­czał wyż­szy z nich– Też tak zro­bi­łeś, więc nie zwa­laj na mnie!

– Teraz obaj w tym sie­dzi­my.– przy­po­mniał drugi męż­czy­zna swo­je­mu kom­pa­no­wi– Wy­star­czy tylko, że…

Mor­der­ca za­marł, wpa­tru­jąc się sze­ro­ko otwar­ty­mi ocza­mi w po­stać, która nagle zma­te­ria­li­zo­wa­ła się za ple­ca­mi jego to­wa­rzy­sza. Nie zdą­żył nawet otwo­rzyć ust, gdy na­past­nik za­mach­nął się, a w ciem­no­ściach bły­snę­ła stal. Mocne ude­rze­nie w pierś pra­wie zwa­li­ło go z nóg. Skon­fun­do­wa­ny ro­zej­rzał się za przy­czy­ną zda­rze­nia i pra­wie na­tych­miast od­sko­czył z krzy­kiem na ustach. Głowa kom­pa­na cał­ko­wi­cie od­cię­ta le­ża­ła tuż obok jego stóp, bru­dząc chod­nik po­więk­sza­ją­cą się wciąż ka­łu­żą krwi. Ze stra­chem spoj­rzał na bez­gło­wy kor­pus, nad którym stała wysoka osoba, z obrzydzeniem ocierając długi miecz. Mor­der­ca cof­nął się o krok, lecz w tym mo­men­cie po­stać skie­ro­wa­ła na niego prze­szy­wa­ją­ce spoj­rze­nie. Broń bły­snę­ła zło­wiesz­czo, kiedy wska­za­ła serce męż­czy­zny.

– Na twoim miej­scu bym tego nie robił.– stwier­dził kpią­co Xan­der, wi­dząc do­kład­nie jego plan uciecz­ki.– To tylko bar­dziej mnie zde­ner­wu­je.

Za­bój­ca wstrzy­mał na chwi­lę od­dech i ob­li­zał ner­wo­wo wargi. Chro­nią­cy z za­do­wo­le­niem stwier­dził, że prze­ciw­nik nie ma żad­nych in­nych po­my­słów. Bar­dzo do­brze. Mniej nie­spo­dzia­nek dla niego.

– K-kim je­steś?– za­jąk­nął się mor­der­ca, wpa­tru­jąc się prze­ra­żo­ny­mi nie­bie­ski­mi ocza­mi w na­past­ni­ka– Czego ode mnie chcesz?

Przy­bysz z in­ne­go świa­ta, nie spie­sząc się zbyt­nio z od­po­wie­dzią, z nie­sły­cha­ną pręd­ko­ścią po­ja­wił się przy męż­czyź­nie i chwy­cił go za gar­dło. Mor­der­ca motał się wście­kle, pró­bu­jąc uwol­nić się z że­la­zne­go uści­sku Xan­dra. Ten jed­nak nic sobie nie robił z wy­sił­ków za­bój­cy i pod­niósł go do góry jak szma­cia­ną lalkę.

– Za­cza­ili­ście się na bez­bron­ną dziew­czy­nę i ją za­bi­li­ście.– od­parł Chro­nią­cy z prze­ra­ża­ją­cym spo­ko­jem.– Czego chcę? Uka­ra­nia win­nych… A żeby spra­wie­dli­wo­ści stało się za­dość…

Pod­niósł miecz do gar­dła męż­czy­zny, igno­ru­jąc bła­gal­ne spoj­rze­nie na jego si­nie­ją­cej twa­rzy.  Szyb­kim ru­chem prze­je­chał ostrzem po gar­dle mor­der­cy i wy­pu­ścił go z uści­sku. Czło­wiek bez­wład­nie upadł na zie­mię, roz­pry­sku­jąc wokół wście­kle czer­wo­ne kro­ple krwi. Leżał na brud­nym as­fal­cie wpa­tru­jąc się oskar­ży­ciel­skim, pu­stym wzro­kiem w Xan­dra, gdy kar­ma­zy­no­wa ciecz two­rzy­ła po­więk­sza­ją­cą się ka­łu­żę.

Przy­bysz z in­ne­go świa­ta bez­na­mięt­nie otarł swoją broń i pod­szedł do bez­gło­wych zwłok. Wy­cią­gnął z kurt­ki nie­bosz­czy­ka błysz­czą­cy, długi przed­miot. Pod­szedł­szy do dru­gie­go męż­czy­zny, schy­lił się i wło­żył mu do ręki sprę­ży­no­wiec jego to­wa­rzy­sza.

Od­su­nął się nieco od mar­twych i oce­nił swoje dzie­ło. Już wy­obra­żał sobie teo­rie na temat ich śmier­ci. Kłót­nia, jeden za­bi­ja dru­gie­go i po­peł­nia sa­mo­bój­stwo. Ide­al­nie.

– Spo­czy­waj­cie… W po­ko­ju.– po­wie­dział, opusz­cza­jąc  krwa­wą łaź­nię.

***

Dłu­go­wło­sa blon­dyn­ka uśmiech­nę­ła się do sie­bie z wy­ra­zem trium­fu na twa­rzy. Wszyst­ko po­szło zgod­nie z pla­nem… A nawet le­piej. Ar­cy­mistrz miał rację. Każ­de­go da się zła­mać.

Prze­szła po­mię­dzy zwło­ka­mi na chod­ni­ku, uni­ka­jąc ja­kiej­kol­wiek stycz­no­ści z za­sy­cha­ją­cą krwią. Za­mknę­ła błę­kit­ne oczy, prze­łą­cza­jąc się na od­czu­cia men­tal­ne. Wy­szu­kaw­szy zna­jo­me myśli, wy­sła­ła de­li­kat­ny im­puls i pra­wie na­tych­miast po­łą­czy­ła się z Ar­cy­mi­strzem.

– Jak po­szło, Annie?- cichy głos męż­czy­zny za­brzmiał echem w jej gło­wie.

– Jest tak, jak mó­wi­łeś. Za­ła­mał się i za­ła­twił ich obu.

– Do­sko­na­le. Teraz mu­si­my tylko zor­ga­ni­zo­wać sto­sow­ne przed­sta­wie­nie.

Zdez­o­rien­to­wa­na Annie zmarsz­czy­ła nieco brwi. Przed­sta­wie­nie? Nie­kie­dy nie po­tra­fi­ła go zro­zu­mieć.

– W jakim sen­sie?

– Chyba nie my­ślisz, że tak od razu do nas do­łą­czy. Naj­pierw po­wiem coś o jego wy­stęp­ku Ra­dzie… Póź­niej pój­dzie jak po maśle.– od­parł Ar­cy­mistrz z wi­docz­ną ucie­chą.– Teraz wra­caj, żeby cię nikt nie za­uwa­żył… To mo­gło­by nieco po­psuć nam szyki.

- Zro­zu­mia­łam. Nie­dłu­go będę w Ka­rith.- od­par­ła blon­dyn­ka i szyb­ko otwar­ła oczy.

Jesz­cze raz ob­rzu­ci­ła wzro­kiem po­bo­jo­wi­sko i za­śmia­ła się sza­leń­czo. Nie do uwie­rze­nia jak łatwo było z do­bre­go Chro­nią­ce­go zro­bić ma­szy­nę do za­bi­ja­nia. Wy­star­czy­ła je­dy­nie mała mo­dy­fi­ka­cja myśli tych ludzi… A ten głu­piec uwie­rzył we wszyst­ko!

Chi­cho­ta­ła sza­leń­czo jesz­cze przez chwi­lę, a echo jej głosu nio­sło się po pu­stych ulicz­kach. Spoj­rza­ła pra­wie z tę­sk­no­tą na wy­ła­nia­ją­cy się zza chmur księ­życ i po chwi­li roz­pły­nę­ła się w mroku nocy, po­wra­ca­jąc do swego świa­ta.