Życie pod pozorem istnienia (NIE-KONKURS)

Życie pod pozorem istnienia

 

„Sen był skomponowany jak wielowarstwowa tkanina z niezliczonych przenikających się przeplotów, wznoszących się i znikających w nieskończoności nieba oraz zniżających się w przepastne czarne czeluście, lepkie i zimne jakby martwe na wieki.

 

Kiedy mnie porwał zgubiłem się w nieskończonym labiryncie wątków – nie było już początku ani końca – duszna nieśmiertelność oblepiła mnie ze wszystkich stron. Były tylko tematy, nieregularne, przewijające się w bezkres."

 

Biegł cmentarną alejką ile tylko miał tchu w piersi.

 

Pobielone czystym wapnem kamienie błyskały u nóg. Żółty żwir churgotał pod stopami. Przelatywały furcząc koło uszu polerowane bryły obelisków. Rześki poranek napełniony śpiewem ptaków w uszczypliwie chłodnym powietrzu otwierał chabrowo rozświetlone niebo.

 

Biegł żeby zdążyć do szkoły. Przez cmentarz. Było najbliżej. Wymuszał to czas.

 

Siedziała na ławeczce jak zawsze. O tej samej porze – nalana czernią sukienka wachlowała na tle zielonej nawałnicy kęp bzu.

 

Widywał ją tu często. Przychodziła z małą wiązanką mikroskopijnych kwiatów, owiniętych czarną nitką. Można ją było widzieć jak kuli się zapatrzona i nieruchoma niczym bryła węgla. Nastawała w takim momencie cisza, świat zatrzymywał się na tę jedną długą chwilę – liście nie szeleściły, ptaki nie śpiewały, ludzie znikali – tylko ona.

 

Od dłuższego czasu męczyły go sny. Budził się z krzykiem, jak topielec spazmatycznie chwytając powietrze. Drapiąc ściany na próżno usiłował wspiąć się na ich krawędzie. Aż po długich nawoływaniach odpływał z oczu obłęd i mógł rozpoznać bliskich. Chodził jak pogrążony w malignie i nie odpowiadał na lekcjach.

 

Śmiertelnie przerażeni rodzice wydali go na łup lekarzy. I teraz spóźniał się i zasypiał na ławkach, – „ale dawało się zauważyć poprawę!"

 

Nie dawno, u progu lata, znów zaczął się uśmiechać i ustępować zaczęły groźne symptomy.

 

On sam przypisywał to jej widokowi a nie otępiającym lekarstwom.

 

Mógł wreszcie odetchnąć i przejrzeć na około. Pozostał z nim tylko mrok w patrzeniu -te długie badawcze spojrzenia z pod brwi nie wróżyły nic dobrego.

 

Aż gruchnęła wieść: „Krzyczał na pogrzebie! Kiedy zobaczył ciało – krzyczał! Patrzył nieboszczykowi w twarz i krzyczał!"

 

W szkole już nawet się go nie czepiali – został czymś gorszym niż klasowa oferma – unikali go po prostu. On milczał uporczywie.

 

Gwałtownie podniosła głowę. Gdzieś na peryferiach zauważyła ruch – kątem oka. Nie było w tym nic dziwnego. – „Przez cmentarz jest najwygodniej i najbliżej!" – Mawiano.

 

– „Wszędzie tu, gdziekolwiek się, komu podobało skracano sobie drogę." – Gorycz i bezsensowne zacietrzewienie szarpnęło nią nieoczekiwanie. – „Są jak robaki – wlezą wszędzie – na skróty poprzez kawałki ludzkiego życia i śmierci!"

 

Nienawidziła, kiedy się na nią gapiono. To, w jaki sposób na nią patrzono oskarżał ją nieodwołalnie. Chciała żeby świat o niej zapomniał i pozwolił z wolna osuwać się na dno rozpaczy.

 

– „Oni wydzierają mi duszę." – Myślała rozgorączkowanymi oczami poszukując intruza. – „Przez nich muszę jakoś wyglądać! Trzymać fason. Ale nie złamią mnie ich języki!"

 

Nagle zdecydowanym ruchem odwinęła tren i pokazała twarz. Wyciętą z marmuru łzami i upiętą w bolesną nieruchomą maskę.

 

Ludzie miotali się tymczasem skracając sobie drogę do życia poprzez miejsce przeznaczone na śmierć. Cmentarz jak forteca tkwił pośrodku wioski. Oderwała na chwilę umordowane myśli i zobaczyła oczami wyobraźni charakterystyczny kształt ziemnego wału, jakim był otoczony. Płaski pagórek, dookoła domy, domki, domeczki a wszystko w zieleni.

 

– „Jak dzieci przy stole." – Niechcący nasunęło się skojarzenie. – „Jestem głupia! Tak bardzo głupia! Bezdennie głupia!" – Załkała bezgłośnie w chustkę.A potem go zobaczyła!

 

Za krzakiem czarnego bzu stał chłopiec. Patrzył.

 

Nie patrzył tak jak patrzą dorastający chłopcy o głosach załamujących się falsetem.

W jego wzroku nie było płomienia pożądliwej gorączki.

W jego wzroku nie było też dziecięcej ciekawości – zaczarowania światem.

W jego wzroku było coś innego bardziej niepokojącego.

 

Bez trudu wytrzymał jej przeciągłe spojrzenie. Kiedy zatrzepotała rzęsami, powoli – bardzo powoli odwrócił się i odszedł. Na koniec jednym, odruchowym rzutem barków poprawił tornister i rzucił się do biegu.

 

Falami nadleciał świdrujący szkolny dzwonek.

 

Nagle zawstydzona, ze wzrokiem wbitym w ziemię próbowała zebrać rozproszone myśli.

 

Na jego widok gniew ją raptem opuścił.

 

W nim wrzała burza, nagle doznał głębokiego wstrząsu i podjął ostateczną decyzję.

 

Na długiej przerwie podszedł do dziewczynki o konopnym warkoczu. Była na czarno i stała pod klasą z podkrążonymi od płaczu oczami.

 

Powiedział zduszonym głosem: – Elżunia to ty?

 

I zobaczył w jej oczach coś, co rozlało mu się ukropem po plecach, włażąc poprzez kark do zimnej twarzy. Jego przypuszczenia okazały się słuszne.

 

Rodzice przyszli po niego do dyrektora. Mdliła go ta atmosfera chorobliwej źle zamaskowanej ciekawości ukrytej pod fałszywą warstewką troski.

 

Ojciec szalał ze złości, a on tego wieczoru już nie wziął przepisanych tabletek. Chciał swoje sny na wyłączność.

 

Wyczuwała instynktownie, że już powinna iść:

 

– „Dziś go nie było." – Pomyślała czując tę nieuchwytną igiełkę rozczarowania. – „Może nie trzeba go wyglądać?"

 

Nie czuła się już tak źle jak na początku – mogła z wolna zebrać myśli. Nie wisiała już nad bezdenną przepaścią rozpaczy, ale doszła równocześnie do wniosku, że to przecież obraźliwe dla męża i przede wszystkim dziecka.

 

– „Pozostał mi jeszcze ślad na ręce." – Potarła bliznę i znów tam była.

 

Łóżeczko koślawie stało w kącie jakby obawiali się kogoś. Usunięte poza obręb widoczności. Trzeba było wejść i obrócić się żeby zobaczyć małą główkę. Przybrana w loki twarz o płóciennym w mdłym świetle kolorze. I oddech, krótki, rwący się ustawicznie. Obecność śmierci ustaliła nowy porządek. Napełniła powietrze pustą ciszą, przecinaną czasami dźwiękiem wyrwanym z kontekstu.

 

Wszystkie oczy skierowane w tamto właśnie miejsce, nawet poprzez ściany. Stara ciotka w aureoli wpadających ukośnie promieni świetlnych obiera ziemniaki pośród tańczących, okruchów kurzu. Pomaga rodzinie. Żeby mogli zająć się bólem. Jest stryj. Przyjechał z krańca świata i teraz siedzi paląc powoli papierosa. W niemym stuporze obserwuje harcujące wróble. Za oknem jest świat – tu go nie ma. Materia została wypchnięta siłą niemego lamentu. Tylko spojrzenia krzyżują się nie napotykając oporu.

 

Są młodsi i starsi. Poustawiani nie na swoich miejscach. Wyczekujący ceremonii. W głuchych słowach wymieniający między sobą żałość ukrytą pod żałobnym kirem dnia.

 

Wchodzi właśnie jej matka. Jest dziwnie spokojna. Kilku nieznajomych rozmawia bez sensu. Przestępując z nogi na nogę uprawiają jogę zniechęceniazakrytą staranniemanierami z ubiegłego okresu. Trudno pomiędzy nimi przejść, bo zalewają podłogę długim, mrocznym szpalerem.

 

– Mamo… – Głos wszystko zdradza.

 

– Wiem córeczko…. Mogę zostać na dzisiejszą noc, ale ty odpocznij.

 

Każdy chce w czymś pomóc. Kobiety otoczyły małą…. Groza nie daje wypowiedzieć imienia, nawet w myślach.

 

– „Cóż to pomoże? A jednak strach." – Ręce same się składają, takie bezradne. Nie można po prostu zniweczyć czasu pozorem zajęcia. Jej jedyną pracą ma być przyglądanie się śmierci.

 

– Dlaczego małej nie ma w łóżeczku? – Zrywa się. Rozpaczliwie targa kołderkę.

 

– Elenko! Zapomniałaś? Dusia i Luti leżą w szpitalu! – Uścisk, który niczego nie zmienia a więzi. – Mieli wypadek. Pamiętasz?

 

– Lekarz mówił, że będą zwidy, to znaczy omamy. Czy ręka jeszcze boli?

 

Powoli nadchodzi opamiętanie: – „Tak rzeczywiście. Rzeczywistość! Co to takiego? Coś, co już się wydarzyło i nie powróci? Treść mojej pamięci?"

 

Podnosi się z kamiennej ławki i precyzyjnie na środku płyty kładzie wiązankę. Dzisiejsza porcja wspomnień: – „Są coraz jaśniejsze" – została załatwiona. Rusza alejką. Ludzie mijają ją z czujnymi oczami, ale ona wygląda tylko jego.

 

– „Czemu by z nim nie porozmawiać?"

 

Trzask suchej gałązki za plecami.

 

– Wystraszyłeś mnie!

 

„Jest tak późno! Dziś albo nigdy!"

 

– Muszę z panią porozmawiać…

 

– Ty? Ty mnie – śledzisz!

 

– Nie! Ja chciałem…! – Opuszcza oczy – takie inne – nie dziecięce. – ON chciał żeby pani tego nie robiła!

 

– Kto chłopczyku? – Wyciągnęła rękę żeby go pogłaskać po głowie, ale on uchyla się w zamian częstując ją wzrokiem.

 

– No…ON!

 

Po plecach przeleciał mróz. Rzuciła się w te oczy jak w studnię. Wszystko zmalało do rozmiarów ziarnka piachu. Straciła zupełnie poczucie ciała i otoczenia. Prawda wylazła i zamarło jej serce.

– Rozumiesz? Nie chcę żebyś przychodziła na mój… Nasz grób!