Kompan

"A którzy czekali błyskawic i gromów,

Są zawiedzeni.

A którzy czekali znaków i archanielskich trąb,

Nie wierzą, że staje się już.

Dopóki słońce i księżyc są w górze,

Dopóki trzmiel nawiedza różę,

Dopóki dzieci różowe się rodzą,

Nikt nie wierzy, że staje się już."

Czesław Miłosz "Koniec świata"

***

Usiadłem w fotelu i zamknąłem oczy. Dotyk chłodnego, skórzanego obicia i wszechogarniająca cisza apartamentu dawały wrażenie spokoju i zachęcały do odpoczynku. Gdy przymknąłem oczy,  usłużnie pojawiły się projekcje problemów minionego dnia. 

Szybko je odtrąciłem i poszedłem do kuchni. Wyjąłem z lodówki sałatkę z łososia i białe wino. "Jest piątek, trzeba odpocząć"– przemknęło mi przez myśl. Rodzina, dumna z syna– polityka, nie miała pojęcia, w co się wpakowałem. Nie znali nawet połowy prawdy. Śniącej mi się codziennie, absolutnie prawdziwej rzeczywistości.

Wracając do salonu zauważyłem na podłodze kosę. Stanąłem jak wryty, z lampką wina w jednej dłoni i sałatką z łososia w drugiej.

-Wino? Bez sensu. Masz wódkę?– spytała mnie postać, siedząca w moim fotelu. Cholerna, najprawdziwsza Śmierć, wypisz-wymaluj wyciągnięta z tandetnego horroru.

-Spoko, nie przyszedłem po ciebie. Masz wódkę?– powiedziała głosem, sugerującym znudzenie lamentującymi śmiertelnikami. Podszedłem do witrynki z kieliszkami.

-Nie kłopocz się. Daj mi butelkę.– Spełniłem jej życzenie. Wypiła ćwierć wódki wprost z butelki.

-Czemu zawdzięczam tak nagłą wizytę?– spytałem dyplomatycznie.

-Politycy. Cholerni gawędziarze. Kiedy przychodzę do rolników, klną na czym świat stoi i przynajmniej dostarczają rozrywki. Jestem przez was na bezrobociu. Sam zobacz.

Telewizor uruchomił się samoistnie. Reklama. Tak, znam ją– to najczęściej emitowany spot ostatnich lat.

"Nie zatańczę już z tobą, 

Nie wezmę cię w objęcia,

Nie pójdę w noc najczarniejszą

Nie zabiorę cię w podróż poza ląd…"

Na ekranie żałosnym głosem zawodził przystojny aktor, przebrany za śmierć. 

"Przed użyciem nie konsultuj się z lekarzem i farmaceutą, gdyż żaden lek niewłaściwie stosowany nie zagrozi więcej Twojemu życiu lub zdrowiu". Wyświetlił się obraz smutnego lekarza, z walizką w dłoni zamykającego gabinet.

Koncern farmaceutyczny, produkujący "LiveForever", przewyższył dochodami nawet Billa Gatesa. Objęty tajemnicą składnik leku powodował samoregenerację komórek ciała, aktywował cały system obronny organizmu, czego efektem były ozdrowienia z najcięższych przypadków raka i AIDS, spadek do zera umieralności z powodu jakichkolwiek chorób czy zwykłej starości.

-Nie tylko ty masz przez to problemy. Ja muszę wypłacać wieczne emerytury, a dziura budżetowa rośnie. 

-Nie znoszę waszych tabelek i wykresów. Jestem samotny.

-Samotny?– nie mogłem ukryć zdziwienia.

-Ludzie, którzy szykowali się do spotkania ze mną, stawali się moimi przyjaciółmi. Wiedzieli, że zabiorę ich w lepsze miejsce, bez bólu i ziemskich zmartwień. Teraz nikt już się nie szykuje. Zabieram wyłącznie ofiary wypadków i żołnierzy. Szarpią się i wściekają.

-Jeśli nic się nie zmieni, będziemy umierać z głodu.

-Nie grozi wam to. "LiveForever" już szykuje drugą kampanię. Odżywki zapewniające dostarczenie wszystkich niezbędnych składników odżywczych. Zniwelują marnowanie żywności, a produkować je potrafią nawet z trawy. Będziecie żyć, dopóki nie podusicie się z braku tlenu.

-Tlenu?

-Tak. Tak będzie wyglądać Apokalipsa. Wszyscy się udusicie. Ilość ludzi przewyższy możliwości regeneracji atmosfery. "Dzień ten przyjdzie jak złodziej"– Śmierć zacytowała fragment z Biblii. – "Pomiędzy rynkiem Miasta a rzeką, po obu brzegach, drzewo życia, rodzące dwanaście owoców; wydające swój owoc każdego miesiąca; a liście drzewa służą do leczenia narodów". Zerwaliście owoc z drzewa życia, a każdy, kto z niego skorzysta, będzie potępiony. "Jako karę poniosą wieczną zagładę z dala od oblicza Pańskiego i od potężnego majestatu Jego". Nie przyjdę po nich. Już nikt nie będzie potrzebował przewodnika do Edenu. 

-Co się z nimi stanie?

-Ci, "którzy będą potępieni zostaną wrzuceni do jeziora ognia. Niebiosa z trzaskiem przeminą, a żywioły rozpalone stopnieją, ziemia i dzieła ludzkie na niej spłoną". Planeta spłonie. Spali was wasza własna gwiazda, bo atmosfera nie będzie w stanie was przed nią ochronić.

-I co? To już koniec?

-Cholerny koniec. A ja będę błąkać się po Edenie i śmiertelnie nudzić całą wieczność-zachichotała z udanej gry słów i wypiła więcej z butelki.

-To nieciekawie, stary– powiedziałem w roztargnieniu.– Miałeś rację, wino tu nie pasuje– wychyliłem duszkiem kieliszek wódki.

-Jest coś, co mogę z tym zrobić?-zapytałem, licząc na wyjaśnienie powodu nietypowych odwiedzin.

-Niestety, stary. Nic się nie da z tym zrobić– powiedziała Śmierć i utkwiła mętne spojrzenie w metropolitalnym widoku z okna. Wieżowce płonęły blaskiem zachodzącego słońca. Ciekawe, jak będą wyglądały, płonąc żywym ogniem.

-Nie da się uniknąć nieuniknionego– wybełkotałem, odurzony alkoholem.

-Otóż to. Mówię ci, stary. Odkąd świat istnieje, błądzę tu, wypełniając obowiązki. A teraz zostałem z niczym. Na wieczność.

-Naprawdę ci współczuję.

-Ja tobie też. współczuję wszystkim, którzy skończą w płomieniach.

-Rzucam tą robotę. Chodźmy poszaleć na mieście. Skoro i tak nie ma dla nas ratunku…

-Jesteś genialnym kompanem do wódki. Mam lepszy pomysł. Zabiorę cię ze sobą.