Czy sprostasz zadaniu?

Idziesz sobie dobrze znaną

Osiedle należy do ciebie, myślisz, że wszystkich tutaj znasz, widać musiałeś się

I widzisz dom, zupełnie pusty, dziwne, bo nigdy go tutaj nie

Zaintrygowany podchodzisz bliżej.

W jednym oknie miga słabe światło świecy.

Dotykasz Starej, zardzewiałej

Furtka przeraźliwie piszczy,

Zdajesz sobie sprawę, że ktoś cię obserwuje.

Słyszysz szelest, dobiega zza krzaków,

Nie zważaj na to-nie po to tutaj przyszedłeś.

Podchodzisz do drzwi,

Mają doskonale wypolerowaną, mosiężną

Świeca gdzieś znikła,

Każde okno zieje przeraźliwą ciemnością

Pomimo tego dostrzegasz w jednym z nich jakąś chudą

Mówi coś do ciebie,

Może powinieneś teraz jej trochę

Wiele osób nie weszło by do domu

Zwyczajnie-ze strachu

Ale Ty wiesz, że musisz

Inaczej wszyscy znajomi wezmą cię za

W domu jest strasznie zimno

Wszędzie czuć stęchliznę

Widzisz ciężkie dębowe drzwi

Gdy je otwierasz widzisz garderobę

Pełno w niej ubrań

Na wieszaku wisi czarna peleryna – a może raczej pogrzebowy

W pokoju ktoś się czai więc czym prędzej go zamykasz

Wychodzisz z domu

Nastało już lato

Odchodzisz z pocieszającą świadomością, że przed tobą nowe życie, nowy świat

A gdy kiedyś zapragniesz wrócić do szarej przeszłości wiesz, że klamka domu nigdy nie zaśniedzieje, że wciąż gdzieś na ciebie czeka, wypatrując jak wracasz, a wrócisz