W drodze na szczyt

– Ojej­ku, do­kład­nie tak sobie cie­bie wy­obra­ża­łam! – Młoda dziew­czy­na bie­ga­ła od jed­ne­go do dru­gie­go uczest­ni­ka spo­tka­nia. – Ojej­ku, zu­peł­nie ina­czej sobie cie­bie wy­obra­ża­łam! – To była druga wer­sja jej okrzy­ku. W pod­nie­ce­niu i eu­fo­rii nie zwra­ca­ła spe­cjal­nej uwagi, że do nie­któ­rych pod­bie­ga dwu, a nawet trzy­krot­nie i nie za­wsze utrzy­mu­je tę samą wer­sję.

– Niech ktoś da jej piwa. Tylko do­daj­cie soku ma­li­no­we­go, w końcu jest ma­ło­let­nia. Może wresz­cie usią­dzie na tyłku. – Bemik nie wy­trzy­my­wa­ła ha­ła­śli­we­go i ener­gicz­ne­go za­cho­wa­nia mło­dej.

– Co masz do Mai? – spy­tał Ry­szard, uśmie­cha­jąc się do­bro­tli­wie.

– Ge­ne­ral­nie nic. Ale lata wokół nas jak ten komar. Albo giez.

– Młoda jest, to się musi wy­szu­mieć – stwier­dził no­stal­gicz­nie Rychu.

– To niech szumi, tylko spo­koj­niej i ci­szej. Maja – ryk­nę­ła wresz­cie star­sza ko­bie­ta – chodź tu!

Majka przy­bie­gła w pod­sko­kach i lekko zdy­sza­na cze­ka­ła na dal­sze po­le­ce­nia.

– Sia­daj koło mnie. Koik, nalej dziec­ku piwa. Pół na pół z so­kiem!

Chło­pak po­słusz­nie na­peł­nił kufel do po­ło­wy pie­nią­cym się na­po­jem, a resz­tę uzu­peł­nił ma­li­no­wą Paolą.

– Pij, młoda! – po­le­ci­ła Bemik.

– A fuj, słod­kie do po­rzy­ga­nia – za­pro­te­sto­wa­ło zło­to­wło­se dziew­czę.

– Nie gry­maś. Ciesz się, że w ogóle do­sta­łaś!

Sie­dzie­li pod prze­stron­ną wiatą przy ogrom­nym, drew­nia­nym stole. Zbie­ra­ły się czar­ne chmu­ry zwia­stu­ją­ce burzę, ale im to nie prze­szka­dza­ło. Wręcz prze­ciw­nie, dzię­ki złym pro­gno­zom więk­szość tu­ry­stów zre­zy­gno­wa­ła z wy­praw w góry, więc ośro­dek mieli tylko dla sie­bie. Kil­ka­na­ście osób zje­cha­ło z całej Pol­ski, i nie tylko, i nocą oku­po­wa­ło pię­tro schro­ni­ska, wie­czo­ra­mi wiatę, zwaną szum­nie al­ta­ną, a w dzień roz­ła­zi­li się grup­ka­mi po oko­li­cy lub od­sy­pia­li za­le­gło­ści.

Dla­te­go po­ja­wie­nie się obcej, chu­dej, szcza­po­wa­tej po­sta­ci, o prze­rze­dzo­nych, ja­snych wło­sach, wy­wo­ła­ło spore zdzi­wie­nie. Męż­czy­zna przy­sta­nął na gra­ni­cy świa­tła roz­le­wa­ne­go przez słabe ża­rów­ki i przez oku­la­ry, któ­rych szkła gru­bo­ścią przy­po­mi­na­ły denka od weków, z za­in­te­re­so­wa­niem oglą­dał roz­hu­ka­ną cze­re­dę.

– Czego? – ode­zwał się Beryl. – Chce cze­goś?

– Nie – za­prze­czył lekko prze­stra­szo­ny facet.

– Jak nie chce – do­łą­czył do roz­mo­wy Syf – to won.

– Nie won! Tylko nie won! – obu­rzył się obcy. – To wolny kraj i wolno mi tu stać!

– Może i wolny – po­wie­dział wolno Roger, a oko na pawim pió­rze, za­wa­diac­ko wpię­tym w czu­pry­nę, roz­bły­sło fio­le­tem i czer­wie­nią – i dla­te­go po­wtó­rzę wolno, co po­wie­dział ko­le­ga: won – mi – stąd! To im­pre­za za­mknię­ta. A jak nie, to po­ga­da­my ina­czej!

Na po­twier­dze­nie swo­ich słów za­czął pod­no­sić się od stołu, ale szło mu nie­zbyt skład­nie, dla­te­go Beryl zde­cy­do­wa­nie go wy­prze­dził i ru­szył szyb­kim kro­kiem w kie­run­ku in­tru­za. Roger za­bez­pie­czał tyły i flan­ki w za­leż­no­ści, w którą stro­nę go znio­sło. Facet nie cze­kał, aż do­pad­ną go pod­pi­ci opo­nen­ci, tylko truch­ci­kiem za­czął ucie­kać. Za­cze­pił jed­nak ma­ry­nar­ką o ba­rier­kę i z roz­pru­tej kie­sze­ni coś się wy­sy­pa­ło. Beryl schy­lił się i pod­niósł trzy świe­cą­ce ka­mycz­ki.

– Ej, bo­ha­ter, coś ci wy­pa­dło! – za­wo­łał, bo nie chciał być po­są­dzo­nym o zabór mie­nia.

– Mnie nic nie wy­pa­da – od­krzyk­nął pra­wie na­pad­nię­ty. – No, może tro­chę zęby i włosy – dodał po kró­ciut­kiej chwi­li wa­ha­nia.

– Te, picuś, ja mówię o tym! – Beryl wy­cią­gnął dłoń, na któ­rej le­ża­ły dziw­ne, owal­ne ko­ra­le.

– To nie moje. Nie moje, mówię! – Facet od­da­lał się, wy­ma­chu­jąc ła­pa­mi, jakby od­ga­niał się od na­tręt­nych much.

– Ry­szar­dzie, czy to nie był… – za­czę­ła Bemik.

– E, chyba nie. Wpraw­dzie wi­dzia­łem go tylko raz na okład­ce Fan­ta­sty­ki, ale wy­glą­dał ina­czej.

– Zo­bacz­cie! – za­wo­łał Koik. – Maja za­snę­ła.

– Trze­ba za­nieść dzie­cia­ka do koi – za­trosz­czył się Fas. – Syfie, pomóż, sam nie dam rady.

– To ja pro­po­nu­ję – wtrą­ci­ła się Jó­ze­fi­na – udać się na kom­na­ty.

– Do kom­nat – po­pra­wi­ła au­to­ma­tycz­nie Re­gu­la­to­rzy.

– Do kom­nat – zgo­dzi­ła się ła­ska­wie Jose – bo do­cho­dzi trze­cia.

Nie­któ­rzy ją po­par­li, nie­któ­rzy wy­gwiz­da­li po­stu­lat, jeden nie miał wyj­ścia, ale w końcu wszy­scy udali się do pokoi. Beryl usi­łu­jąc ro­ze­brać się do spa­nia, uznał, że da radę ścią­gnąć spodnie w po­zy­cji sto­ją­cej i gdyby nie jego przy­ja­ciół­ka, skoń­czy­ło­by się to za­pew­ne roz­bi­ciem głowy o me­ta­lo­wą ramę łóżka. Na szczę­ście wy­sy­pa­ły mu się tylko fa­sol­ki. Mimo po­szu­ki­wań na czwo­ra­ka nie udało się od­na­leźć jed­ne­go lekko świe­cą­ce­go, owal­ne­go ka­mycz­ka.

Po kilku mi­nu­tach ciszę pa­nu­ją­cą w całym schro­ni­sku za­czę­ły roz­dzie­rać różne od­gło­sy świad­czą­ce o tym, że uczest­ni­cy spo­tka­nia od­da­li się w ca­ło­ści we wła­da­nie Mor­fe­uszo­wi. Od po­sa­py­wa­nia, przez po­chrzą­ki­wa­nie, po­gwiz­dy­wa­nie, do chra­pa­nia w róż­nych to­na­cjach.

 

* * *

– Tylko jej nie wy­strasz­cie, bo go­to­wa się po­de­rwać i wtedy na­ro­bi bi­go­su. – Cichy, me­lo­dyj­ny głos po­wo­li prze­bi­jał się przez watę, jaka za­ty­ka­ła jej uszy i do­cie­rał do mózgu, otu­lo­ne­go tą samą ma­te­rią.

– Ja pier… – Bemik uj­rza­ła nad sobą błę­kit­ne, nie­win­ne oczę­ta Mai i zmie­ni­ła pier­wot­ny za­miar do­sad­ne­go wy­ra­że­nia opi­nii na temat wła­sne­go sa­mo­po­czu­cia. – Ja pier…wszy raz w życiu mam taki ból głowy.

– Nie to jedno przy­tra­fi ci się dziś po raz pierw­szy – po­in­for­mo­wa­ła ją nieco ta­jem­ni­czo Re­gu­la­to­rzy.

– To zna­czy? – Bemik usia­dła i na­tych­miast przy­sło­ni­ła usta dło­nią.

– Wody? – spy­tał usłuż­nie Syf.

– Y…y – wy­krztu­si­ła ko­bie­ta, co miało ozna­czać od­rzu­ce­nie pro­po­zy­cji. – Kawy. Czar­nej. Moc­nej. Bez cukru. I pa­pie­ro­sa.

– Ja pier… ja chrza­nię, ale masz wy­ma­ga­nia. Nie do­sta­niesz.

– Dla­cze­go? – spy­ta­ła Bemik sła­bym gło­sem.

– Bo sie­dzi­my na ja­kimś pier­do­lo­nym li­ściu, kil­ka­set pier­do­lo­nych me­trów nad zie­mią, po­ni­żej widać tylko pier­do­lo­ną zie­leń i je­dy­ny do­stęp­ny płyn, to woda, która ze­bra­ła się po nocy. Zna­czy rosa – do­koń­czył za ko­le­gę Fa­so­let­ti.

– Co?

– To – po­wie­dział Fas i usiadł tak gwał­tow­nie, że wszy­scy się za­ko­ły­sa­li.

– Ge­ne­ral­nie Fas ma rację. Nie uży­ła­bym może ta­kich słów na okre­śle­nie sy­tu­acji, w któ­rej się znaj­du­je­my, ale mniej wię­cej tak to wy­glą­da – wtrą­ci­ła się Re­gu­la­to­rzy. – I oba­wiam się, że tym razem wię­cej niż mniej.

Sko­ło­wa­na Bemik, która obu­dzi­ła się naj­póź­niej ze wszyst­kich, a wła­ści­wie zo­sta­ła obu­dzo­na, po­pa­try­wa­ła na twa­rze ze­bra­nych wokół niej osób, sta­ra­jąc się doj­rzeć w nich ro­sną­ce ob­ja­wy we­so­ło­ści, co zna­czy­ło­by, że wszyst­ko to żart.

Wresz­cie ostroż­nie pod­nio­sła się i ro­zej­rza­ła. Stali i sie­dzie­li na kilku li­ściach cze­goś ogrom­nia­ste­go, pod no­ga­mi roz­po­ście­ra­ła się prze­paść, a w od­le­gło­ści kilku me­trów od pędu ich ro­śli­ny widać było dość pła­ski frag­ment gi­gan­tycz­nej góry.

– Tak, tak – po­wie­dział Roger – wiemy, że po­win­ni­śmy prze­do­stać się na stały grunt. Tylko jak to zro­bić.

– Roz­bu­jać kwia­tek – szep­nę­ła Maja.

– Co? Na­ćpa­ła się cze­goś? Nie wy­trzeź­wia­ła jesz­cze? Kto jej dał wódy? – Py­ta­nia padły z kilku ust jed­no­cze­śnie.

– Zaraz, zaraz… – Koik dra­pał się w zmierz­wio­ną czu­pry­nę. – Ma­ju­sia nie jest taka głu­piu­sia.

– Wy­ja­śnij!

– Mu­si­my wszy­scy wleźć na samą górę, zna­czy na szczyt pędu, roz­bu­jać i prze­sko­czyć na tą skal­ną półkę.

– Tę – po­pra­wi­ła au­to­ma­tycz­nie Re­gu­la­to­rzy. – Masz rację. Wła­zi­my. Tylko kto pierw­szy?

– Beryl – stęk­nę­ła Bemik. – To wszyst­ko przez niego.

– Prze­ze mnie? Prze­ze mnie? Zwa­rio­wa­łaś? A co ja mam z tym wspól­ne­go?

– Fa­so­la – zdo­ła­ła wy­stę­kać ko­bie­ta, a potem wy­chy­li­ła się tak mocno za liść, że Jó­ze­fi­na mu­sia­ła zła­pać ją za pasek od spodni z obawy, że wy­pad­nie.

– Jaka, kurwa, fa­so­la? – za­pe­rzył się Beryl.

– Ta, co ją wczo­raj zna­la­złeś. Trzy. Blyyy – Ko­lej­ne wy­chy­le­nie poza liść.

– Padło ci na głowę, czy jak?

– Masz fa­sol­ki? – spy­ta­ła Bemik ocie­ra­jąc usta wierz­chem dłoni. – To pokaż!

Beryl się­gnął do kie­sze­ni i wy­cią­gnął dwa świe­cą­ce, owal­ne ka­mycz­ki.

– A wi­dzisz – po­wie­dzia­ła bez sa­tys­fak­cji ko­bie­ta. – Są tylko dwie. Bo jedna to toto! – Po­kle­pa­ła zie­lo­ną ło­dy­gę. – Znam się na tym. W końcu od lat upra­wiam ogró­dek.

– Nie ma co pła­kać nad roz­la­nym mle­kiem – stwier­dzi­ła sta­now­czo Jose. – Idzie­my. A Beryl idzie pierw­szy.

Poza tym, że Beryl idzie pierw­szy, nie usta­lo­no dal­szej ko­lej­no­ści. Pa­no­wie wresz­cie opa­no­wa­li nieco oszo­ło­mie­nie i za­czę­li dzia­łać, jak na dżen­tel­me­nów przy­sta­ło. Za­bez­pie­cza­li ko­bie­ty i po­ma­ga­li im we wspi­nacz­ce.

– Wi­dział ktoś Ochę? – wy­sa­pa­ła Maja, przy­le­pio­na jak mszy­ca do ło­dyż­ki.

– O kur­czę! Nie ma jej!

– Może zo­sta­ła w schro­ni­sku? – wy­ra­zi­ła przy­pusz­cze­nie Re­gu­la­to­rzy.

– Coś ty! Łoiła z nami równo, ale padła jako ostat­nia. Wiem, co mówię – stwier­dzi­ła sta­now­czo Bemik. – Spała koło mnie i tak chra­pa­ła, że ja mia­łam pro­blem z za­śnię­ciem!

– To był Roger. Wiem, bo do­pie­ro, jak go kop­nę­łam, to prze­stał – po­wie­dzia­ła Jose.

– Ocha była z dru­giej stro­ny. Na pewno zo­sta­ła na któ­rymś li­ściu.

– Ja po nią zejdę – za­ofe­ro­wał się Koik i zanim ktoś zdo­łał go po­wstrzy­mać, zsu­nął się jak gib­bon.

– Je­eest! – Usły­sze­li po chwi­li jego wrzask. – To chwi­lę po­trwa. Jest w szoku.

Przy­cup­nę­li na li­ściach, przy­trzy­mu­jąc się ło­dy­gi lub krę­co­nych wąsów. Po kilku mi­nu­tach zo­ba­czy­li dziew­czy­nę, a wła­ści­wie naj­pierw do­tarł do nich jej prze­ni­kli­wy szept.

– Ja się tak nie bawię. Za­bie­ram swoje za­baw­ki i idę stąd.

– Ocha, nie przej­muj się. Po­myśl sobie, że to sen. – Re­gu­la­to­rzy usi­ło­wa­ła uspo­ko­ić ko­le­żan­kę.

– To nie sen. Szczy­pa­łam się w różne miej­sca tak wiele razy, że nie wiem, co sobie po­my­śli mój mąż, jak mnie znowu zo­ba­czy…

Jed­nak myśl o ro­dzi­nie po­dzia­ła­ła na nią po­zy­tyw­nie. Prze­sta­ła la­men­to­wać, za­ci­snę­ła zęby i wspi­na­ła się tak szyb­ko, że Koik le­d­wie mógł za nią na­dą­żyć.

– Wszy­scy są? – Beryl ogar­nął wzro­kiem gro­mad­kę. – Dziew­czy­ny wspi­na­ją się na sam szczyt. Kiedy już tam będą, prze­le­zą na jedną stro­nę. Oczy­wi­ście tę, która jest bli­żej półki – wy­ja­śnił, aby za­po­biec nie­po­ro­zu­mie­niom. – Potem my do­kle­imy się i prze­chy­li­my ło­dy­gę. Dziew­czy­ny ze­sko­czą i już.

Nie było to może takie „już”, ale udało się. Potem pa­no­wie roz­bu­ja­li gięt­ką koń­ców­kę fa­so­li i po kolei ze­ska­ki­wa­li na gór­ską łącz­kę.

– Udało się! Udało się! – Maja obie­ga­ła wszyst­kich jak młoda gór­ska ko­zi­ca i wrzesz­cza­ła ra­do­śnie.

– Niech ją ktoś uspo­koi, bo łeb mi pęka. – Tym razem to Ocha za­pro­te­sto­wa­ła prze­ciw­ko ob­ja­wom en­tu­zja­zmu mło­dziut­kiej ko­le­żan­ki.

– A teraz co? – spy­tał jak zwy­kle prag­ma­tycz­ny Roger. We­tknię­te we włosy pawie pióro smęt­nie ki­wa­ło mu się na boki.

– Po­win­ni­śmy się ro­zej­rzeć po oko­li­cy – za­pro­po­no­wał Fas i na­tych­miast był gotów do dal­sze­go mar­szu.

– Idź sam! – po­wie­dzia­ła Bemik. – My tu chwil­kę od­pocz­nie­my. Wiek doj­rza­ły ma swoje za­le­ty, ale też wady.

Ry­szard po­ki­wał głową.

Ich od­po­czy­nek nie trwał nawet dzie­się­ciu minut, kiedy zza skal­ne­go za­ło­mu do­bie­gło ich przy­zy­wa­ją­ce wo­ła­nie Fasa. Sły­sze­li w jego gło­sie taką ra­dość, że ru­szy­li bie­giem.

– Kupa! – krzy­czał ura­do­wa­ny chło­pak.

– Kupa czego? – sta­ra­ła się uści­ślić Re­gu­la­to­rzy.

– No, kupa… – po­wtó­rzył skon­ster­no­wa­ny Fa­so­let­ti.

– Ro­zu­miem, że kupa – Reu­gla­to­rzy mó­wi­ła wolno i wy­raź­nie – cho­dzi mi o to, co wy­wo­ła­ło twój za­chwyt. Czego jest tu kupa?

– Aaa – Fas za­ła­pał na­resz­cie. – Kupa gówna!

– Co? – wrza­snę­li chyba wszy­scy, gdy do­tar­ło do nich, że przej­ście, ogra­ni­czo­ne z jed­nej stro­ny prze­pa­ścią, a z dru­giej stro­mym zbo­czem, za­gra­dza im kupa od­cho­dów nie­zi­den­ty­fi­ko­wa­ne­go po­cho­dze­nia.

– To jest naj­praw­dziw­sza, naj­gi­gan­tycz­niej­sza kupa gówna, jaką wi­dzia­łem w życiu!

– To fan­ta­stycz­nie, że tak ci się po­szczę­ści­ło. Jest jeden mały pro­blem. A wła­ści­wie nawet kilka. Po pierw­sze – ktoś tę kupę mu­siał zro­bić. Po dru­gie – ta kupa za­gra­dza nam przej­ście. Po trze­cie – tu śmier­dzi tak, że za chwi­lę po­rzy­gam się ja i jesz­cze kil­ko­ro z na­szej grupy.

– Prze­ko­pie­my się! – po­wie­dział Fa­so­let­ti i przy­kuc­nął z za­mia­rem roz­po­czę­cia wy­grze­by­wa­nia przej­ścia.

– Nieee! – Ryk, który wy­do­był się z gar­deł ota­cza­ją­cych go ludzi strą­cił­by nie­jed­ną la­wi­nę, gdyby była zima. Na szczę­ście było późne lato i o śnie­gu mogli tylko ma­rzyć.

– Och – jęk­nę­ła nagle Bemik, a gest, jakim przy­ło­ży­ła dło­nie do pier­si wska­zy­wał, że coś o mało nie przy­pra­wi­ło jej o zawał.

– Co się stało? – spy­tał Ry­szard z tro­ską w gło­sie.

– Chyba wi­dzia­łam Ma­lu­tę!

– Kogo? – Parę osób wy­raź­nie się zdzi­wi­ło.

– Ma­lu­tę. Tę, Co Nie Ucię­ła Frę­dzel­ka – wy­ja­śni­ła Bemik.

– Spa­da­my stąd! – po­le­cił na­tych­miast Beryl. – Wy­bie­rze­my inną trasę.

– Szko­da. – W gło­sie Fa­so­let­tie­go sły­chać było szcze­ry żal.

– Czego szko­da? – za­in­te­re­so­wa­ła się Ocha.

– Kupy. I że to nie ja zna­la­złem fa­sol­ki.

– Dla­cze­go?

– A wiesz, gdzie mo­gli­by­śmy się zna­leźć, gdyby to moja wy­obraź­nia dzia­ła­ła…

Ocha nie wy­trzy­ma­ła i po­truch­ta­ła na stro­nę.

* * *

– Dla­cze­go wła­ści­wie mu­si­my iść do góry? – spy­ta­ła Re­gu­la­to­rzy, kiedy od­su­nę­li się na bez­piecz­ną od­le­głość od źró­dła smro­du.

– Bo na fil­mach za­wsze idą do góry – od­po­wie­dzia­ła Ocha. – Nawet jak w bu­dyn­ku ban­dy­ci ucie­ka­ją przed gli­nia­rza­mi, to za­wsze do góry.

– Przy­czy­na jest taka – prze­rwał te na­iw­ne dy­wa­ga­cje Roger – że w dół nie wie­dzie żadna ścież­ka. Tylko w górę. Więc primo – nie mamy wyj­ścia, se­cun­do – ktoś to tak urzą­dził.

– No to trud­no. Szu­ka­my innej drogi.

Ro­ze­szli się i bez en­tu­zja­zmu wy­pa­try­wa­li ście­żek. Wkrót­ce trzy osoby ogło­si­ły od­kry­cia.

– Którą drogę wy­bie­ra­my? Pój­dzie­my tą czy tą? – spy­ta­ła Jose.

– Tę – Re­gu­la­to­rzy po­cie­ra­ła w za­my­śle­niu ucho, do­pie­ro, gdy do­strze­gła na­tar­czy­we spoj­rze­nia przy­ja­ciół, oprzy­tom­nia­ła nieco i od­rze­kła lekko ro­ze­źlo­na: – No co? Ja też się mogę cza­sem mylić!

– Nad czym du­masz? – spy­ta­ła Bemik.

– E, nic.

– To którą wy­bie­ra­my? – nie­cier­pli­wie do­py­ty­wa­ła się Maja.

– Wszyst­ko jedno. – Beryl wzru­szył ra­mio­na­mi. – Mo­że­my iść tędy. – Wska­zał sze­ro­ką i wy­god­ną trasę.

– Wła­śnie tak sobie my­śla­łam – wtrą­ci­ła za­my­ślo­na Re­gu­la­to­rzy – że chyba nie po­win­ni­śmy wy­bie­rać wy­god­nej, sze­ro­kiej ścież­ki, bo ona za­pro­wa­dzi nas do­ni­kąd. Ra­czej trud­ną i wy­bo­istą – taką drogą wła­śnie mamy szan­sę do­stać się tam, na szczyt.

Wszy­scy spoj­rze­li w górę, gdzie pro­mie­nie słoń­ca wy­łu­ski­wa­ły od czasu do czasu ukry­ty we mgle i chmu­rach wierz­cho­łek.

– To idzie­my tędy – za­ko­men­de­ro­wał Beryl i wska­zał chyba naj­trud­niej­szą trasę.

Wspi­na­li się mo­zol­nie, po­ty­ka­jąc o ka­mie­nie, wy­krę­ca­jąc stopy na ko­rze­niach, pa­da­jąc i pod­no­sząc się. Gdzie było bar­dziej stro­mo, opa­da­li na czwo­ra­ka i po­su­wa­li się wciąż do przo­du. Po­ma­ga­li sobie wza­jem­nie, nie ba­cząc na wy­czer­pa­nie, pot i ból. Naj­le­piej zno­si­ła to Maja. Była naj­młod­sza, po­przed­nie­go wie­czo­ra do­sta­ła tylko sym­bo­licz­ną dawkę al­ko­ho­lu, więc jej or­ga­nizm nie był wy­sta­wio­ny na tak cięż­ką próbę jak kil­kor­ga star­szych ko­le­gów i ko­le­ża­nek. Dla­te­go też ona pierw­sza po­ko­na­ła ko­lej­ny za­kręt i do uszu po­zo­sta­łych do­biegł jej ra­do­sny okrzyk.

– Ja piór­ku­ję! Kura z ha­la­bar­dą i ka­skiem…

– Z heł­mem – wy­sa­pa­ła Re­gu­la­to­rzy, po­ko­nu­jąc z wy­sił­kiem ko­lej­ny etap wę­drów­ki. – Ha­la­bar­da i hełm są ele­men­ta­mi zbroi, na­to­miast kask jest…

Urwa­ła i gło­śno wcią­gnę­ła po­wie­trze do płuc.

– A tu jed­nak jest kask – do­koń­czy­ła i za­trzy­ma­ła się, blo­ku­jąc drogę po­zo­sta­łym.

Kiedy wresz­cie udało się ją prze­pchnąć, cała resz­ta gro­ma­dy uj­rza­ła to, czym za­chwy­ci­ła się Maja. Ścież­ka koń­czy­ła się ogrom­ną ścia­ną, jakby pęk­nię­tą na pól, a przed tą szcze­li­ną de­fi­lo­wał sre­brzy­sty ko­gu­cik, z ha­la­bar­dą pod skrzy­dłem i w ró­żo­wym kasku ze spe­cjal­nym wy­cię­ciem na czer­wo­ny grze­bień na gło­wie. Ptak ma­sze­ro­wał raz w jedną, raz w drugą stro­nę, dając tym do zro­zu­mie­nia, że pełni tu straż. Przy każ­dym zwro­cie nie­po­ręcz­na ha­la­bar­da wy­su­wa­ła mu się spod skrzy­dła, a kask opa­dał na oczy.

– Czy to jest… – za­czę­ła py­ta­nie Bemik.

– Tak – po­twier­dził Syf. – To jest dj Jajko. Teraz dj Kura.

– Ra­czej Kogut – spre­cy­zo­wa­ła jak zwy­kle Re­gu­la­to­rzy.

– A dla­cze­go teraz Kogut? – do­py­ty­wa­ła się Maja.

– Bo wy­rósł, doj­rzał i wy­kluł się z jaja – wy­ja­śni­ła Ocha. – No, może nie w tej ko­lej­no­ści.

– Czyli jakby wkro­czy­li­śmy na wyż­szy po­ziom? – Do­my­ślił się Fa­so­let­ti.

– Tak jakby – po­twier­dził Beryl.

– Jam jest Straż­nik Tek­sa­su, zna­czy Fan­ta­sty­ki. Nie po­zwa­lam – ode­zwał się Ko­gu­cik.

– Na co nie po­zwa­lasz? – za­in­te­re­so­wa­ła się Jó­ze­fi­na.

– Nie po­zwa­lam na przej­ście. No pasarán!

– Dla­cze­go on gada po wło­sku? – spy­ta­ła szep­tem Maja.

– Po hisz­pań­sku. Żeby było widać, jaki jest elo­kwent­ny – wy­ja­śni­ła rów­nież szep­tem Re­gu­la­to­rzy, do któ­rej py­ta­nie było skie­ro­wa­ne.

Ko­gu­cik zaś kon­ty­nu­ował wy­po­wiedź:

– No, może tylko ta się prze­ci­śnie! – Wol­nym skrzy­dłem wska­zał Re­gu­la­to­rzy.

– A dla­cze­go ona? – za­pe­rzy­ła się Ocha. – Ja je­stem szczu­plej­sza!

– No to ja nie mam szan­sy – wes­tchnę­ła cięż­ko Bemik i po­pra­wi­ła luźną bluz­kę, która miała ukryć kilka fał­dek na brzu­chu.

– Nie o to chyba biega – wy­szep­ta­ła Jo­se­he­im. – Mnie się wy­da­je, że temu tam cho­dzi o to, że ewen­tu­al­nie tylko Re­gu­la­to­rzy speł­nia wy­mo­gi ja­kieś wyż­szej in­stan­cji.

– Sama nie pójdę – obu­rzy­ła się Re­gu­la­to­rzy. – Albo wszy­scy, albo nikt.

– Wszy­scy za jed­ne­go, jeden za wszyst­kich – za­krzyk­nę­ła wo­jow­ni­czo Maja i pod­sko­czy­ła aż za­maj­tał jej koń­ski ogon.

– No to spa­da­my, a ty sobie zo­stań sam – po­wie­dzia­ła do niego jesz­cze. – Wo­la­łam cię, jak byłeś jaj­kiem – do­da­ła po chwi­li ze smut­kiem.

Od­wró­ci­li się i za­czę­li scho­dzić.

– Ej, za­cze­kaj­cie! – Do­biegł ich kon­spi­ra­cyj­ny szept dj Ko­gu­ta. – To nie tak, jak my­śli­cie…

– A jak? – Beryl za­trzy­mał się, ocze­ku­jąc na wy­ja­śnie­nia.

Ko­gu­cik pod­szedł bli­żej, ro­zej­rzał się ostroż­nie na boki i wy­znał:

– Ja mam takie po­le­ce­nia z góry. Gdyby to ode mnie za­le­ża­ło, po­zwo­lił­bym wam przejść przez szcze­li­nę, a nawet tro­chę po­pchnął. Ale nie mogę. Ale za to po­wiem wam, że po­win­ni­ście wró­cić i wy­brać tę ścież­kę, na któ­rej leży naj­wię­cej ka­mie­ni.

Nagle coś go prze­stra­szy­ło, bo gwał­tow­nie od­wró­cił się, przy czym wy­su­wa­ją­cą się spod skrzy­dła ha­la­bar­dą o mało nie wy­dłu­bał oka Ro­ge­ro­wi, a Sy­fo­wi nie roz­ciął po­licz­ka i szyb­kim kro­kiem po­wró­cił na swoje miej­sce.

Po­ma­cha­li mu i roz­po­czę­li mo­zol­ną wę­drów­kę naj­pierw w dół, na po­la­nę, a potem znowu do góry. Mniej wię­cej w po­ło­wie drogi na szczyt ich ścież­kę znowu prze­gro­dzi­ła ogrom­na skała. Ale tym razem za­miast szcze­li­ny w litej skale uj­rze­li drzwi z desek z li­te­go drew­na, a na nich ta­blicz­kę z na­pi­sem „Dzwo­nić tak długo, jak się da! E=mc2”.

– Co to zna­czy? – spy­ta­ła za­sko­czo­na Bemik.

– Każ­dej nie­ze­ro­wej masie spo­czyn­ko­wej od­po­wia­da "ukry­ta" ener­gia spo­czyn­ko­wa – wy­ja­śnił jej Roger.

– Wiem – od­po­wie­dział nieco ze­źlo­na. – To zna­czy nie wiem, ale nie cho­dzi­ło mi o ten wzór, tylko o to na po­cząt­ku.

– Ojej – za­śmia­ła się Maja – ty to masz pro­ble­my. Mamy dzwo­nić tak długo, aż nam się znu­dzi. Albo jemu! – I za­czę­ła na­ci­skać dzwo­nek.

– To dziec­ko bywa cza­sem ge­nial­ne – po­wie­dział z uzna­niem Ry­szard.

Wszy­scy roz­sie­dli się na tra­wie, a Majka dzwo­ni­ła. Kiedy roz­bo­lał ją palec, za­stą­pił ją Syf, potem Fa­so­let­ti i na­stęp­ni.

– My­śli­cie, że to ma jakiś sens? – py­ta­ła Bemik, kiedy na­de­szła jej kolej na­ci­ska­nia dzwon­ka.

– A my­ślisz, że pi­sa­nie fan­ta­sty­ki ma sens? – od­po­wie­dział py­ta­niem Koik.

– No, ra­czej ma. Bo spra­wia przy­jem­ność! Tobie i tym, co czy­ta­ją.

– To po wuja pcha­my się na sam szczyt? – spy­tał Beryl.

– Bo każdy ma na­dzie­ję, że jego twór­czość jest wy­jąt­ko­wa, że ktoś ją do­ce­ni, wyda i bę­dzie suk­ces. A tak na­praw­dę to uda się jed­ne­mu z nas, albo może nawet ni­ko­mu.

– To co? – do­py­ty­wa­ła się Maja. – Pcha­my się, czy spa­da­my?

– No na­resz­cie ja­kieś kon­struk­tyw­ne wnio­ski – po­wie­dział chudy, szcza­po­wa­ty facet w oku­la­rach ze szkła­mi jak denka od sło­ików, po­ja­wia­jąc się nagle w drzwiach.

Bemik nie ode­rwa­ła palca od przy­ci­sku i dzwo­ni­ła bez prze­rwy, przy­glą­da­jąc się jed­no­cze­śnie E=mc2 z otwar­ty­mi usta­mi.

– Mo­żesz prze­stać? – zwró­cił się do niej.

– O czym mó­wisz? O pi­sa­niu, czy o dzwo­nie­niu? Czy o ga­pie­niu?

– W tej chwi­li o dzwo­nie­niu.

Ko­bie­ta ode­rwa­ła wresz­cie palec od przy­ci­sku, ale wszy­scy nadal sły­sze­li dzwo­nie­nie w uszach.

– No dobra. Do­szli­ście do pra­wi­dło­wych wnio­sków – po­chwa­lił E=mc2. – Czy to zna­czy, że cze­goś się na­uczy­li­ście i re­zy­gnu­je­cie.

– Nigdy! – Wy­sko­czy­ła z bo­jo­wym okrzy­kiem Majka. – Prze­nig­dy. I bez two­jej po­mo­cy wdra­pie­my się na szczyt albo spad­nie­my w dół!

– To pleo… – za­czął Roger, ale dziew­czy­na nie po­zwo­li­ła mu do­koń­czyć.

– Tak, wiem co to. Ale to nie ma zna­cze­nia. Lubię pisać. Jak wy wszy­scy. I nikt nie bę­dzie mi mówił, kiedy mam prze­stać. Zro­bię to, jak ze­chcę.

– My­lisz się – wszedł jej w słowo E=mc2. – Nie mo­żesz tak po pro­stu sko­czyć w dół. Wró­cisz w to samo miej­sce.

– Nie mogę? Nie mogę? – za­pe­rzy­ła się dziew­czy­na. – To patrz!

Zanim kto­kol­wiek za­re­ago­wał Majka rzu­ci­ła się bie­giem w kie­run­ku skra­ju prze­pa­ści, a potem ru­nę­ła w dół. Wszy­scy (oprócz E=mc2) za­mar­li z prze­ra­że­nia. Jesz­cze przez chwi­lę sły­chać było dia­bo­licz­ny chi­chot dziew­czy­ny, potem na­sta­ła cał­ko­wi­ta cisza, którą prze­rwa­ło py­ta­nie:

– Ona coś brała?

I nagle Majka po­ja­wi­ła się z po­wro­tem wśród nich. Ry­szard po­rwał dziew­czy­nę w ra­mio­na, Bemik gła­ska­ła ją po ple­cach i wy­krzy­ki­wa­ła coś bez sensu, Ocha była na gra­ni­cy pła­czu, Re­gu­la­to­rzy już pła­ka­ła, a Jose klęła na czym świat stoi. Pa­no­wie za­cho­wa­li wię­cej umia­ru i roz­sąd­ku. Kiedy wszy­scy uspo­ko­ili się nieco, Ry­szard i Koik wy­su­nę­li się przed kum­pli.

– Sami sobie po­ra­dzi­my. Na­pi­sze­my, zro­bi­my ko­rek­tę i wy­da­my. A inni będą nam za­zdro­ścić. A teraz – z drogi.

Od­su­nę­li zdez­o­rien­to­wa­ne­go E=mc2 na bok i gro­ma­dą prze­kro­czy­li próg. A potem po­wę­dro­wa­li ku szczy­to­wi. To nic, że po dro­dze Bemik po­tknę­ła się i całym cię­ża­rem wpa­dła na drob­niut­ką Majkę, a potem obie po­to­czy­ły się do tyłu i jak kule do krę­gli zwa­li­ły po­zo­sta­łych. Nie miało to chyba więk­sze­go zna­cze­nia, bo wszy­scy tra­fi­li do ja­kie­goś tu­ne­lu, któ­rym wśród śmie­chów i pi­sków zje­cha­li na sam dół.

 

* * *

– Jak są­dzi­cie, co cze­ka­ło na szczy­cie? – do­py­ty­wa­ła się Maja.

– Piór­ka? Brą­zo­we, srebr­ne i złote?

– Pu­bli­ka­cja wła­sne­go dzie­ła?

– Warsz­ta­ty li­te­rac­kie?

Wy­krzy­ki­wa­li jedno przez dru­gie, a kiedy wresz­cie za­mil­kli, ode­zwał się Fa­so­let­ti.

– A może – za­czął, a jego twarz przy­bra­ła roz­ma­rzo­ny wyraz – była tam wiel­ka, ogrom­na, gi­gan­tycz­na…

– Za­mknij się – ryk­nę­li zgod­nym chó­rem.

– Kupa? – do­koń­czył le­d­wie sły­szal­nym szep­tem.