Kogo czytać? Redakcyjne polecanki MC (aktualizacja do numeru 7)

Czule za­chę­co­ny przez Ada­maKB i Psy­cho­Fi­sha, za­kła­dam temat z po­le­can­ka­mi li­te­rac­ki­mi – może sie komuś przy­da przy wy­bo­rze lek­tu­ry. Po­sta­ram się go uzu­peł­niać co jakiś czas (ty­dzień? dwa?) , że­by­ście przy­naj­mniej wie­dzie­li, które tek­sty kręcą mnie jako czy­tel­ni­ka. A jeśli ktoś do­dat­ko­wo do­bie­rze sobie lek­tu­ry z tego klu­cza, to dobra nasza.

Na pierw­szy ogień idzie czte­rech au­to­rów (mir­ro­ru­ję wpis z wątku o Piór­kach stycz­nio­wych):

1. Ja­nusz Cyran to autor obec­ny na ła­mach NF od po­cząt­ku lat 90.; in­for­ma­tyk, ese­ista z "Czasu Fan­ta­sty­ki", “autor osob­ny"”, który idzie drogą swo­ich fa­scy­na­cji; pisze nie­du­żo, ale jak już na­pi­sze, to czę­sto kap­cie spa­da­ją z nóg (zer­k­nij np. do "Rzymu" z "Teo­rii dia­bła"). Dobra wieść jest taka, że mam jego naj­now­sze opo­wia­da­nie do "No­wych per­pek­tyw" i w oko­li­cach lata po­win­no się zna­leźć na ła­mach :-)

2. Kuba Nowak to lau­re­at kon­kur­su NF i Bri­tish Co­un­cil, "pol­ski Ted Chiang", być może naj­cie­kaw­sze na­zwi­sko w SF, które po­ja­wi­ło się u nas w XXI wieku; autor, który ma tylko jedną sła­bość: pi­su­je nie­zbyt czę­sto. Serio – “Dziw­ne dni", “Kar­na­wał”, “Eku­me­nizm", “Rychu", "Amne­zjak”, Zimno, gdy zaj­dzie” czy takie “Retro” to są opo­wia­da­nia ma­ją­ce siłę ra­że­nia tek­stów Du­ka­ja, ma­sa­krycz­nie wi­zyj­ne, z uchem do neo­lo­gi­zmów, wy­piesz­czo­ne ję­zy­ko­wo, ba­zu­ją­ce na mega eklek­tycz­nych kon­cep­tach (w “Amne­zja­ku” np. – prze­pla­ta się dwór Ja­gieł­ły, od­le­gły ko­smos i sub­kul­tu­ra ki­bol­ska). Mó­więc ję­zy­kiem aka­de­mic­kim: facet nie bie­rze jeń­ców. Jeśli ktoś chce pisać fan­ta­sty­kę, która mo­gła­by się rów­nać z tek­sta­mi naj­lep­szych na tym po­let­ku – No­wa­ka po pro­stu MUSI znać.

3. Paweł Majka pisze naj­róż­niej­sze rze­czy, więc aku­rat "Me­trem" bym się nie su­ge­ro­wał. Obok SF (np. ”Gre­wo­lu­cja", “Pseu­da­ki”, "Oko cy­klo­nu”), jest to też wy­pa­śna fan­ta­sy, także hu­mo­ry­stycz­nea (zgu­glaj Kwokę i Bu­ha­ja); a "Pokój świa­tów” to miks ste­am­pun­ka, po­sta­po, po­wie­ści awan­tur­ni­czej i bi­blio­te­ki et­no­gra­ficz­nej; zna­czy, bomba, nie tylko mi­to­lo­gicz­na ;-)

4. Waw­rzy­niec Pod­rzuc­ki zaś to na­uko­wiec pełną gębą, ma­ją­cy am­bi­cje pisać tak "twar­do" (tzn. tak bli­sko dzi­siej­sze­go stanu badań), jak tylko się da. W ze­szłym roku dru­ko­wa­li­śmy jego “Fal­start” (kry­mi­nał SF), a naj­lep­szy prze­gląd tego, jak i o czym pisze, da lek­tu­ra Try­lo­gii Yg­g­dra­sill. Warto.

Ok., kontynuuję wyliczankę. W tym uzupełnieniu – trójka autorów z tak zwanego „środowiska poznańskiego”, zrzeszonego onegdaj wokół zinu „Inne planety” i prężnego klubu „Druga Era”, który zresztą działa nadal.

5. Michał Protasiuk – autor, który mogłoby się wydawać, tworzy na pograniczu konwencji (w mocnym mariażu np. z technothrillerem czy powieścią sensacyjno-szpiegowską), ale nawet jak w jego tekstach występują realistyczne współczesne scenerie, a nie statki kosmiczne i odległa przyszłość, to utwory te są mocno przesiąknięte „duchem SF”. (Coś podobnego można zauważyć np. u Gibsona w jego  trylogii  zapoczątkowanej „Rozpoznaniem wzorca”). W „Święcie rewolucji” pojawiają się np. zagadnienia z data miningu, eksperymentalne panele senne do badania podświadomości konsumentów, książka nadpisywaną na rzeczywistości (to trzeba przeczytać ;-) , itp. W „Ad infinitum” – wojskowe eksperymenty z probabilistyką i prekognicją, poszukiwanie „teorii wszystkiego”, ontologiczne dochodzenie dotyczące kształtu empirycznie doświadczanej  rzeczywistości.

6. Wojtek Szyda – kolejny autor „z pogranicza” (zwłaszcza ostatnie teksty), który wszelako w swoich „opowiadaniach kosmiczno-futurystycznych” wykorzystywał rekwizytorium SF szczodrze i pomysłowo. (Zbiory opowiadań „Szlak cudów” czy zwłaszcza „Stroiciel ciszy”). Przedstawicie tzw. „fantastyki religijnej” – to ta tematyka interesuje go najczęściej.

7. Maciek Guzek – autor, który razem z Nowakiem wygrywał konkurs British Council  współorganizowany z NF; od dłuższego czasu niestety milczy, ale jego „Królikarnia” i zwłaszcza „Trzeci świat” to bardzo ciekawe współczesne fantasy, w którym Rzeczpospolita w XX/XXI wieku występuje jako magiczne mocarstwo. Uwagę zwraca zwłaszcza „Trzeci świat” – relacja z podbitego i skolonizowanego neverlandu, opowiadana w formie reportażu a la Kapuściński.