Wisiorek

Cześć Xawery

Widzę, że albo dużo piszesz, lub… nie wiem, jesteś bardzo poprawny (ewentualnie, sprawdzasz tekst wielokrotnie przed publikacją). Świetnie napisane. Przyczepię się tylko do jednego zdania: Rozejrzała się. Z przeciwka szła starsza para. Wyglądali jak uczestnicy „Sanatorium Miłości”, było w nich coś creepy.

Nie trafiło do mnie. Może gdybyś rozwinął, opisał ich, to creepyostwo :-) Nie wiem jak to odmieniać i czy to się odmieniać powinno, ale mniejsza… wiemy o co chodzi.

Podsumowując. Jest super. Podoba mi się. Leci klik ode mnie.

Pozdrawiam

Dzień dobry, Hesket:)

Taki komentarz potrafi zrobić dzień. Nawet nie wiesz, jak bardzo mnie ucieszył. Bo przecież zdaję sobie sprawę ze słabości wysłanego tekstu. Zarzuciłbym mu zbyt słabo zaznaczone obsuwanie się bohaterki w szaleństwo, zbyt mało plastycznie przedstawione to, co się w jej głowie działo. A pewnie i inne słabości (w tym językowe) wyrywają się, by o nich wspomnieć. 

Tym większe dzięki za wyrozumiałość i za ocenę :) 

Co do tego bycia creepy to jest tak, że chyba nie ma dobrego słowa w języku polskim. Takie balansowanie na granicy dziwności, że milimetr więcej, a już wywołałoby przestrach. I jak tu takie coś opisać, wiedząc, że ma się tylko przestrzeń na tysiąc słów? 

Bardzo dziękuję, Hesket. Za miłe słowa, za wyrozumiałość…. Dzięki.

Przeczytałam, zrozumiałam intrygę, ale brak mi motywu i emocji. Przeczytam jeszcze raz wieczorem.

Kilka uwag:

Ściągnęła wisiorek i wrzuciła do trawy. – w trawę.

W parku okalającym hotel – chyba zgrabniej – W okalającym hotel parku

Po powrocie do hotelu pierwsze co zrobiła to weszła pod prysznic – przecinki po pierwsze i przed to

narkotyczną siłę – napisałabym: moc

widziała cudze myśli – czytała w cudzych myślach lub znała cudze myśli

‒ spróbował zażartować – moim zdaniem – próbował żartować

 

Intrygujące.

Żałuję, że brakło miejsca na choćby małe wyjaśnienie, kim tak naprawdę byli starsi państwo i dlaczego podrzucali wisiorek innym.

Czytało się całkiem dobrze, choć wykonanie mogłoby być lepsze.

 

…i żadne nie chcia­ło roz­po­cząć roz­mo­wy → Brak kropki na końcu zdania.

 

…było w nich coś cre­epy. → Myślę że to słowo można zastąpić polskim, bez szkody dla opowieści.

Proponuję: …było w nich coś niepokojącego/ złowieszczego. 

 

‒ Ta pani woli her­ba­tę od kawy. Pro­szę pa­mię­tać ‒ Ma­rze­na zwró­ci­ła się do star­sze­go pana, a ob­ró­ciw­szy się w stro­nę ko­bie­ty do­da­ła: → Nie brzmi to najlepiej. Wiadomo, że tę kwestię wypowiada Marzena.

Proponuję: ‒ Ta pani woli her­ba­tę od kawy. Pro­szę pa­mię­tać ‒ powiedziała do star­sze­go pana, a ob­ró­ciw­szy się w stro­nę ko­bie­ty do­da­ła:

 

Objął ko­bie­tę w pół i przy­spie­szy­li kroku. → Objął ko­bie­tę wpół i przy­spie­szy­li kroku. 

 

Magia cie­pła wy­dzie­la­ne­go przez wi­sio­rek roz­le­wa­ła się po całym jej ciele i utwier­dza­ła ją w słusz­no­ści po­wzię­te­go za­mia­ru. → Czy drugi zaimek jest konieczny?

 

Po­czu­ła się prze­gra­na, opusz­czo­na i zła → Brak kropki na końcu zdania.

 

Ścią­gnę­ła wi­sio­rek i wrzu­ci­ła do trawy. → Raczej: Ścią­gnę­ła/ Zdjęła wi­sio­rek i rzu­ci­ła w trawę.

 

Prze­cho­dzą­ca obok nich matka nio­są­ca dziec­ko w chu­ście przy­pa­trzy­ła się im. → Pierwszy zaimek jest zbędny.

 

Po­my­śla­ła, że wy­glą­da­ją jak z “Sa­na­to­rium Mi­ło­ści”, są jacyś tacy cre­epy. → A może: Po­my­śla­ła, że wy­glą­da­ją jak z “Sa­na­to­rium Mi­ło­ści”, są jacyś tacy osobliwi/ niepokojący/ złowieszczy/ zatrważający. 

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Nanieś sugerowane poprawki i będzie ok. Może dobrze byłoby jakoś podkreślić, że para na końcu to jednak nie ci wcześniejsi.

Powodzenia w konkursie. :)

Dzień dobry, Milis :)

Piszesz, że brak emocji. Ano brak. Udane pisanie o emocjach to zupełnie inna szkoła jazdy. Dla mnie niedostępna. 

Piszesz, że brak motywu. Toż to prosta historyjka. Kobieta otrzymuje świecidełko i popada w szaleństwo. To jest właśnie ten element fantastyczny, bo od błyskotek przecież kobietom nie przewraca się w głowach. 

 

Piszesz, że w poniższym zdaniu brakuje dwóch przecinków.

“Po powrocie do hotelu pierwsze co zrobiła to weszła pod prysznic”. – Według mnie brakuje jednego, tego przed “to”. Przed …pierwsze co zrobiła…” raczej nie powinno dawać się przecinka, wszak okolicznik czasu nie może być oddzielony przecinkiem od orzeczenia. No chyba, że się mylę, a wtedy mojej nauczycielce od polskiego nie wyślę tego roku kartki na te święta. (Okej, już wysłałem, zresztą nie jestem małostkowy”).

 

Jest mi bardzo miło, że chciało Ci się napisać o swoich wrażeniach po przeczytaniu.

Dzień dobry, Regulatorzy :)

Ciekawe uwagi, bardzo fajne podpowiedzi. Dziękuję. Oczywiście wprowadziłem poprawki. Lecz przy dwóch wskazaniach się zatrzymałem i zastanowiłem. W związku z tym mam do Ciebie prośbę. Właściwie dwie prośby. Ale po kolei.

Wrzucić w trawę czy do trawy?

Tam, gdzie mieszkam, każdy powiedziałby, że wrzuca się do trawy, tak samo jak do kubła, do tornistra i jak wrzuca się piłkę do kosza.

Stąd moje pytanie, czy: rzucanie w trawę jest rusycyzmem? Czy ma regionalne odmiany? Czy tylko jedna forma jest poprawna? 

 

Moje drugie zastanowienie i kolejna prośba są bardziej złożone.

Rozumiem Twoje intencje wobec anglicyzmu creepy. Chodzi o to, by nie wprowadzać obcych słów do języka, skoro można je udanie zastąpić polskimi określeniami. 

Stąd kolejna prośba. 

Określenie creepy oznacza, że coś jest dziwne na granicy niepokoju. Nie musi to być nic złowieszczego. Po prostu są ludzie, którzy drażnią swą niewidoczną na pierwszy rzut oka osobowością. Nie przywiązuję się do słów i nie mam żadnego problemu z ich zmianą. Tylko że to słowo jest na tyle odmienne, że jednocześnie etykietuje osoby pojawiające się w tekście. Dzięki temu wiadomo, że para starszych ludzi ze środka historii jest parą pojawiającą się również na końcu tekstu. 

I teraz pytanie/prośba:

Czy jeśli wymienię creepy na bardziej pospolite określenie, wciąż będzie wiadomo, że to są te same osoby?

Jeśli napiszesz, że spoko, że każdy to wychwyci – oczywiście, że wyrzucę irytujące creepy.  Ewentualnie wymyślę jakieś inne określenie. 

 

Dziękuję za dokładność podczas czytania tekstu i za bardzo fajne podpowiedzi. 

Dzień dobry, Koala75 :)

Jakże mógłbym podkreślić, że para na końcu to jednak nie ci wcześniejsi, skoro to właśnie ci wcześniejsi? 

Dziękuję, że chciało Ci się przeczytać i napisać uwagę.

Hej, miło mi, że odpowiedziałeś.

Jestem kobietą, a co do świecidełka, rozumiem, że to żart. I wiem, w którym fragmencie tekstu brakuje mi emocji – kiedy bohaterka ogląda dłonie. Niech by się zgięła, zaklęła lub wezwała Boga. Albo na końcu zdania, kiedy wini wisiorek, byłby wykrzyknik. Jesteś Autorem i czujesz własny tekst, ja piszę tylko o własnych spostrzeżeniach. Jeśli mowa o tych nieszczęsnych przecinkach, potraktowałam to jako wtrącenie – mogę się mylić, nie czuję się specjalistą.

Powodzenia w konkursie ;)

Hej, Milis :)

Masz rację. Bez dwóch zdań – masz rację. Kulminacja powinna być obudowana emocjami. A nie jest :(

Mam pewne podejrzenia, że za tym może stać limit słów, który przy końcu stawał się dokuczliwy. Co oczywiście nie jest żadnym wytłumaczeniem.

Masz nie tylko rację, ale i wyczucie: tekstowi w kulminacji brak wewnętrznej walki bohaterki. 

Miłego :)

Wrzu­cić w trawę czy do trawy?

Xawery, gdyby hodowca chciał nakarmić krowę trawę przeznaczoną na paszę i tę trawę wzbogacić koniczyną, wypełniłby żłób trawą i dorzucił koniczynę do trawy.

Owszem, wrzucamy śmieci do kubła, książki do tornistra, a piłkę do kosza, ale zważ, że we wszystkich podanych przypadkach mamy do czynienia z pojemnikiem (no, może kosz jest pojemnikiem bez dna) i oczywiste jest, że coś wrzuca się do pojemnika. Natomiast w przypadku z opowiadania mam do czynienia z, jak mniemam, trawnikiem, który, będąc otwartą przestrzenią, pojemnikiem nie jest i niczego nie można do niego/ do trawy wrzucić. Można, jeśli trawa będzie odpowiednio wysoka, schować się w trawie, ale nie można schować się do trawy. Można rozłożyć pled na trawie, ale nie można rozłożyć pledu do trawy.

 

Okre­śle­nie cre­epy ozna­cza, że coś jest dziw­ne na gra­ni­cy nie­po­ko­ju.

Cóż, Xawery, nie pochwalam używania obcych słów w polskich opowiadaniach, o ile taki zabieg nie jest dobrze uzasadniony. Wiem, że obce słowa wciskają się zarówno do języka mówionego, jak i pisanego, ale w tym przypadku uważam, że odczucia patrzących na szczególną parę, można oddać czysto po polsku.

 

Bardzo się cieszę, że zaproponowanie w komentarzu uwagi znalazły Twoje uznanie. Pozwolę sobie wyrazić nadzieję, że Wisiorek nie jest Twoim ostatnim słowem. Powodzenia. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Jasne, Regulatorzy. Dzięki za wyjaśnienie. To są już ostatnie sekundy creepy w tekście o wisiorku. I odtąd wszystko będzie wpadać w trawę, jak kamień w wodę. 

Wielkie dzięki i miłego :)

Bardzo proszę, Xawery. I niezmiernie się cieszę, że mogłam się przydać. :)

Gdyby ci, którzy źle o mnie myślą, wiedzieli co ja o nich myślę, myśleliby o mnie jeszcze gorzej.

Późniejsi zgodnie współpracują, a po uwadze bohaterki do wcześniejszego, przypuszczałbym coś przeciwnego. Dlatego mi to nie podeszło.

Miło mi ;)

Pozdrawiam i jeszcze raz życzę powodzenia.

Regulatorzy

Lubię się uczyć od mądrzejszych. Dziękuję!

 

Koala75

Zapewne masz słuszność, że powinni się pokłócić. Jakaś scena soczystej zazdrości dobrze by zrobiła temu tekstowi. Ale z drugiej strony – przecież nic tak nie łączy, jak możliwość wyrządzania bliźnim kolejnych przykrych psikusów. Fajnie, że zajrzałeś. 

 

Milis

Dziękuję!

Mikrohorror, czyli raczej wstęp do horroru.

W tak małej objętości więcej chyba nie dało się zawrzeć, ale to szkodzi historii. Nabrałaby oddechu gdyby była dwa, trzy razy dłuższa.

Pierwsze prawo Starucha - literówki w cudzych tekstach są oczobijące, we własnych - niedostrzegalne.

Ciekawy pomysł z wisiorkiem i zgubnym wpływem pozornie niewinnej mocy. 

‒ Chodźmy, odkryłem ładny punkt widokowy na szczycie kamieniołomów. Karol dotknął delikatnie jej ramienia. Wzdrygnęła się.

Tutaj się zacięłam, nie widać, gdzie kończy się wypowiedź Karola, a gdzie zaczyna dalsza narracja

 

Pozdrawiam i powodzenia!

E.

@CesarzowaMordoru

Słuszna uwaga. Dziękuję.

 

@Staruch

Dzięki za odwiedziny. 

Trochę mam problem z tym tekstem, bo tak: Podobało się. Lubię tego typu historie, gdzie schemat działania czegoś jest prosty, a pochodzenie niewyjaśnione. Do tego interesujące, że staruszkowie to po prostu ludzi, a nie potwory (lub może bardzo ludzkie potwory?), jak wynika z ich przeskanowania przez bohaterkę. 

 

Z drugiej strony limit rzeczywiście nie pomógł, bo dzieje się dużo w tym tysiącu słów i klimat trochę ucieka. Kelner dodany nieco na siłę w moim odczuciu, choć domyślam się, że należało pokazać, że naszyjnik działa dalej i wciąż kontroluję Marzenę, ale nie obraziłbym się, gdyby autor wyciął ten wątek i pozwolił bohaterce nieco wolniej popadać w szaleństwo.

Dobry wieczór, Reinee

Bardzo miło, że wstąpiłeś. Dziękuję.

Wszystkie dobre słowa zbieram jak chrust na zimę, by móc się nimi ogrzać podczas chłodu.

 

A co do kelnera – uśmiercenie jako efekt zaburzeń wywołanych znaleziskiem było najprostsze i najłatwiejsze do przeprowadzenia. Rach-ciach i już. W zamian mógł być opis narastającej paranoi, rozbudowa treści o urojenia i manie prześladowcze. Masz rację, że pomogłoby to tekstowi (o ile zostałoby dobrze napisane). Natomiast byłoby trudno utrzymać się w tysiącu słów. Oczywiście nie zamierzam się limitem zasłaniać ani tłumaczyć, wszak był znany od początku.

Dziękuję. 

Zakończenie mnie zaskoczyło. Myślę, że zdanie o tym, że spotkamy jeszcze tych staruszków jest zbędne. Takie wtręty w stylu "Ale nie uprzedzajmy faktów" są dość zużyte i zamiast budować napięcie je psują.

„Często słyszymy, że matematyka sprowadza się głównie do «dowodzenia twierdzeń». Czy praca pisarza sprowadza się głównie do «pisania zdań»?” Gian-Carlo Rota

Niezłe. Szkoda, że tak ścisnął Cię limit znaków, bo chętnie dowiedziałbym się, kim była para staruszków i co ich motywowało do podrzucania wisiorka przypadkowym (?) ludziom, ale i bez wyjaśnienia opowiadanie jest intrygujące. Ciekawe, czy wisiorek naprawdę pozwalał czytać w myślach, czy po prostu podsuwał smętne, fałszywe wizje tego, co się dzieje w głowach innych ludzi.

Klikam bibliotekę.

@SzyszkowyDziadek

Miło, że wstąpiłeś i zechciałeś zostawić komentarz. Dziękuję.

 

@AmonRa

Najprostsze wyjaśnienie, skąd się wzięła starsza i raczej złośliwa para staruszków, jest takie, że zostali wynajęci przez żonę Karola. Inne wyjaśnienie, że starsze osoby, tak jak dzieci, bywają złośliwe same z siebie, a może też mają własne rachunki do wyrównanie. Zresztą nieważne. Najważniejsze, że bardzo dziękuję Ci za wizytę, za ciekawe spostrzeżenia i miłe słowo. Ukłony :)

Faktycznie, przydałoby się więcej znaków. Ja też chętnie poznałabym motywy staruszków. Skąd wzięli wisiorek? Co chcieli osiągnąć?

Czyli jednak nie warto zdradzać żony…

Czytało się przyjemnie.

Babska logika rządzi!

Podobało mi się. Według mnie bardzo dobrze napisane. Historia prosta, ale wciągająca. Nie uważam, że limit zaszkodził, wręcz przeciwnie. W konkursie uczestniczy inne opowiadanie, którego tytuł dobrze pasuje do nasuwających się wniosków z Twojego tekstu (o ile przyjąć, że to nie było popadanie w szaleństwo, ale faktyczna umiejętność czytania w myślach).

Słowo “creepy” rzeczywiście nie pasowało akurat do tego opowiadania i świetnie z tego wybrnąłeś.

 

Nominuję. Pozdrawiam.

Dzień dobry, Finklo :)

Kiedy w komentarzu dojrzałem opinię, że czytało się przyjemnie, nawet nie wiesz, jak się ucieszyłem. Potem zajrzałem do innych Twoich komentarzy i okazało się, że to taka trochę standardowa formułka, coś jak opinia lekarza w rozmowie z przyszłą wdową: “pacjent jest stabilny”. Ale i tak się cieszę, naprawdę i naprawdę bardzo. 

Zastanowiłem się nad zadanymi w komentarzu pytaniami. No i nie wiem, czy coś by zmieniło, gdyby się okazało, że wisiorek wykonany był z łoparskiej krwi, raczej rzadkiego minerału znajdywanego nad Jeziorem Duchów na Syberii. A może był to wisiorek podarowany przez Marię Antoninę łaskawemu strażnikowi w nocy tuż przed egzekucją? W końcu jakie to ma znaczenie. Co do pary starszych ludzi: to on posiadał sklepik z talizmanami na przedmieściach Lublina, starsza pani z kolei trudniła się stawianiem kart tarota. Tylko co z tego? Można udzielić dowolnie wielu odpowiedzi, które przecież niczego nie zmieniają w tekście. Bo nie jest to tekst o złośliwości starszych ludzi ani o mocy przedmiotów, tylko o pogubieniu się, o wyborze, który nakręca spiralę kolejnych, coraz gorszych decyzji. 

Zapewne nie było to wyłożone dość jasno w tekście. Ot, poważny mankament. Na szczęście ten tekst nie rości sobie ambicji do czegokolwiek. 

 

Miłej niedzieli i oczywiście ogromnie, ogromnie dziękuję za wizytę i za komentarz.

Dzień dobry, AP :)

Jesteś jedyną osobą, która nie krzywi się, że za krótko, za długo, że nie tak, że czegoś brakuje bądź coś zbywa. Jesteś jedyną osobą, która uznała, że mogłem napisać prostą historyjkę w sposób, w jaki ją napisałem. Jesteś w końcu jedyną osobą, przed którą nie muszę się tłumaczyć ani wyjaśniać. Niesamowite. A jakże miłe. 

Serdeczności, AP :)

to taka trochę standardowa formułka, coś jak opinia lekarza w rozmowie z przyszłą wdową

Niby standardowa, ale to wcale nie znaczy, że nieszczera. Ja czerpię dużo przyjemności z czytania. :-)

Ta formułka stanowi jakieś tam wyjaśnienie dla kliknięcia na Bibliotekę, jeśli nie przychodzą mi do głowy bardziej konkretne argumenty, a uważam, że tekst na klika zasługuje. Albo sygnał, że klikałabym, gdyby już nie było po ptakach. Albo – że tekst jest w porządku, chociaż przytoczyłam kilka zarzutów.

Babska logika rządzi!

Dzień dobry, Finklo :)

W pisaniu tak samo chodzi o to, żeby się dobrze czytało, jak w gotowaniu – żeby smacznie się jadło. Cała reszta, te wszystkie kliki i biblioteki, mogłyby nie istnieć. I dlatego ogromnie dziękuję Ci za wizytę i za taki właśnie komentarz. 

Serdeczności :)

 Marzena uchwyciła brzeg kołdry i odkryła swoje nagie ciało.

Hmmmmmmmmm.

 Podobała się sobie. Nikt nie dawał jej trzydziestu dwóch lat.

Non sequitur. Co chcesz mi powiedzieć o bohaterce? Jak to się ma do całości?

 przyciągały wzrok, tak jak magnes przyciąga opiłki żelaza

Przyciągały wzrok tak, jak magnes przyciąga opiłki żelaza.

 powiedziała znudzonym głosem

Znudzonym tonem, jak już.

 Nie było wiadomo, czy chce go pospieszyć do wstawania, czy wręcz odwrotnie.

Zdanie mało gramatyczne (nie pospiesza się do czegoś), ale w sumie – co ono tu robi? Narrator wszechwiedzący by to wiedział, narrator ograniczony patrzyłby przez ramię Marzenie, więc też powinien wiedzieć, a nawet, gdyby nie, pozostaję do tego zdania nieprzekonana.

 Już po pierwszej godzinie szkolenia z projektów unijnych zorientowali się, że umieją więcej od prowadzącej, drugą ich myślą było zagospodarowanie czasu.

A co było pierwszą myślą? Podzieliłabym: Już po pierwszej godzinie szkolenia z projektów unijnych zorientowali się, że umieją więcej od prowadzącej. Pozostało jakoś wykorzystać nadmiar czasu.

 Marzena z Karolem znali się wcześniej. Dwoje pracowników z tej samej korporacji spotykało się przy różnych okazjach. Już nawet nie pamiętali, kiedy zbliżyli się do siebie.

Infodump.

 Zapach wilgotnych sosnowych igieł pomieszany z aromatem ziół miał niemal narkotyczną siłę.

W jakim sensie narkotyczną?

 Marzena rozmyślała o swoim uczuciu do Karola, a Karol zastanawiał się, jak rozwiązać problem posiadania kochanki, żony i dwójki dzieci.

Hmmm. Ciut… klisza.

 Cicho stawiali stopy na ułożonych płasko kamieniach i żadne nie chciało rozpocząć rozmowy.

Sama nie wiem, ale coś mi tu nie gra.

 Karol wskazał wyrwę pozostawioną przez przewrócone drzewo.

Karol wskazał palcem wykrot po przewróconym drzewie.

 Prawą ręka uchwycił wystający konar i sięgnął po przedmiot leżący w ziemi.

Raczej chwycił niż uchwycił, ale nie wiem, jak to się wiąże z podnoszeniem rzeczy leżących na ziemi (gdyby coś leżało w ziemi, musiałby to wygrzebać).

 Kurde, jak ona lubiła ten jego uśmiech, a jednocześnie jak bardzo bała się, że go kiedyś straci.

Bardzo infodumpowe. Rozumiem limit, ale jednak.

 Znalezisko przypominało wisiorek.

Czyli nim nie było?

 Mały błyszczący prostopadłościan

Równorzędne przydawki: mały, błyszczący prostopadłościan.

 Wzięła i zacisnęła pięść w geście: nie oddam nikomu.

Hmmmmmmmmmmmmmmmmmm. Zacisnęła pięść na wisiorku, ale to nie jest takie oczywiste.

 cofnął się pół kroku

Jak się cofnąć tylko o pół kroku?

 ‒ Voilà ‒ zakrzyknęła Marzena i wykonała obrót.

‒ Voilà ‒ zawołała Marzena i zrobiła piruet.

 Wisiorek zawirował, a w jego metalicznych ściankach odbiło się słońce.

Metalowych ściankach.

 Rozejrzała się.

Dlaczego? Skoro jest taka zakochana, to czemu nie skupia się na Karolu?

 szła starsza para

Hmmmm. Nie bardzo.

 Wyglądali jak uczestnicy „Sanatorium Miłości”, byli tacy dziwnie dziwni.

Nie mówi mi to zupełnie nic.

 ‒ Zrobić wam zdjęcie? ‒ spytał szpakowaty pan i uśmiechnął się trochę lubieżnie, a trochę ironicznie, jakby znał tajemnice ich skomplikowanego układu?

Po co pytajnik?

 Starszy jegomość rozchylił usta w uśmiechu, który sugerował: „i tak wiem wszystko”.

Hmm.

Wtedy poczuła to po raz pierwszy. Wisiorek nie tylko był ciepły, ale drżał. I jeszcze coś: widziała cudze myśli.

Tak, ot, po prostu? Żadnej dezorientacji? Oj, to chyba nie jest pomysł na ten limit.

 Nagły cień przeleciał przez twarz mężczyzny.

Hmmm. No, nie wiem.

 Objął kobietę wpół

W talii.

 Jeszcze pojawią się przy końcu tej historii.

OK, metafikcja. Dobra.

 ‒ Skąd wiedziałaś ‒ Karol wydawał się ubawiony.

‒ Skąd wiedziałaś? ‒ roześmiał się Karol.

 Przyłożyła ponownie dłoń do wisiorka

Szyk: Ponownie przyłożyła dłoń do wisiorka.

 W oczach swojego mężczyzny mogła czytać jak w książce dla niedowidzących.

Ciekawa metafora.

 Wszystko tam napisane było wyraźnie

Szyk, i tnij: Wszystko było napisane wyraźnie.

 Karol dotknął delikatnie jej ramienia.

Szyk: Karol delikatnie dotknął jej ramienia. A lepiej (unikając anglicyzmu): Karol musnął jej ramię.

 Wąska leśna droga wiodła łagodnie ku górze.

Hmm.

 Karol mówił coś o wspólnym zestarzeniu się. Lecz ona wiedziała, że to już koniec. Już nigdy bliskość z nim nie wywoła w niej drżenia. Z każdym krokiem narastała w niej złość i żal. Zawsze będzie wracał do żony, aż kiedyś powie, że to już koniec.

Infodump, można to wysmuklić: Karol mówił coś, jak to się razem zestarzeją, ale ona wiedziała, że to już koniec. Już nigdy nie zadrży na jego widok. Z każdym krokiem była bardziej wściekła. On zawsze będzie wracał do żony, aż kiedyś powie, że wszystko skończone.

Magia ciepła wydzielanego przez wisiorek rozlewała się po całym jej ciele, utwierdzając w słuszności powziętego zamiaru.

Infodump z jednej strony, a z drugiej – pomieszanie z poplątaniem. Magia ją utwierdza w zamiarze? (Nie można utwierdzać w słuszności).

 Po powrocie do hotelu pierwsze co zrobiła, to weszła pod prysznic.

Pierwsze, co zrobiła po powrocie do hotelu, to weszła pod prysznic.

 Nie ściągnęła go

Nie zdjęła go.

 Spod prysznica wygoniło ją ssanie w żołądku

Hmmmm.

 Dawno nie była tak głodna.

Taka głodna.

 poczuła, jakby ktoś na nią patrzył

Poczuła się tak, jakby ktoś na nią patrzył.

 Obmyślał jak ją skrzywdzić.

Obmyślał, jak ją skrzywdzić.

 Przyniósłbyś mi ciasto do pokoju?

Oj, chyba jednak: przyniósłby mi pan ciasto do pokoju?

 Wpatrywała się w jego oczy

Wpatrywała mu się w oczy.

 Kolejny oszust, jak wszyscy mężczyźni, zagryzła wargi aż do bólu.

Podzieliłabym: Kolejny oszust, jak wszyscy mężczyźni. Zagryzła wargi aż do bólu.

 Na barze leżał nóż brudny od krojenia mięsa.

Na barze leżał nóż, brudny po krojeniu mięsa.

 W przyhotelowym parku matki przyglądały się zabawom swoich dzieci, ktoś biegł, a ktoś inny szedł szybkim krokiem na pobliski przystanek.

Bardzo pospieszne. To nie jest pomysł na ten limit!

 Zaschnięta krew wokół paznokci przypominała jej zdarzenia ostatniej godziny.

Czemu się nie umyła?

 może to, co myślała o Karolu i kelnerze, nie było prawdą?

Dobrze, ale skąd ta myśl?

 Nawykowym gestem sięgnęła po naszyjnik

Już wyrobiła sobie nawyk? Jak długo ma ten wisiorek?

 wrzuciła w trawę

Rzuciła w trawę.

 na szczyt kamieniołomów

Kamieniołomy nie mają szczytu. Skały, tak.

 Jej krew zmiesza się z krwią kochanka.

Bardzo purpurowe.

 Wstała z ławki.

Wystarczy: Wstała. Wiemy, gdzie siedzi.

 powiedział starszy pan do towarzyszącej mu kobiety.

Przycięłabym: powiedział starszy pan. Wiemy, że jest ich dwoje.

 Przechodząca obok nich matka z dzieckiem niesionym w chuście pomyślała

Przechodząca obok nich matka z dzieckiem w chuście pomyślała.

 Marzena z zaciśniętą twarzą wychodziła z parku, gdyby się obejrzała, zobaczyłaby, że starsza para grzebiąca w trawie to ci sami, których widziała już wcześniej.

Twarz może być ściągnięta, a zaciśnięte – tylko usta. Uważaj na związki zgody. Podzieliłabym zdanie: Marzena z zaciśniętymi ustami wychodziła z parku. Gdyby się obejrzała, zobaczyłaby, że starsi państwo grzebiący w trawie to ci sami, których widziała wcześniej.

 

No, tak. Problem numer jeden polega na tym, że to nie jest pomysł na ten limit. W tak krótkim tekście po prostu nie dało się go porządnie zrobić. W rezultacie wszystko wyszło bibułkowe – Marzena postępuje irracjonalnie, co samo w sobie nie byłoby jeszcze złe, ale nagle zmienia linię postępowania, zupełnie bez przyczyny, na równie irracjonalną. Staruszkowie i wisiorek są tajemniczy, ale to w sumie wszystko. Nie mają powodu, żeby robić to, co robią, no i – zawieszenie niewiary odlatuje w przestrzeń. Pomysł wymaga rozwinięcia, na które nigdy nie będziesz miał miejsca w szorcie: zwodów, uników, pogłębionej psychologii (a przynajmniej w ogóle jakiejś). Językowo radzisz sobie nieźle (choć mógłbyś lepiej), więc – odwagi. Jeśli masz pomysł na coś dłuższego, to napisz coś dłuższego.

 Zarzuciłbym mu zbyt słabo zaznaczone obsuwanie się bohaterki w szaleństwo, zbyt mało plastycznie przedstawione to, co się w jej głowie działo.

Sęk w tym, że to prawie wcale nie jest zaznaczone. A powinno być. Dlaczego wybrałeś akurat taki konkurs? To jest, z takim limitem?

 Udane pisanie o emocjach to zupełnie inna szkoła jazdy. Dla mnie niedostępna.

Skąd wiesz?

 Piszesz, że brak motywu. Toż to prosta historyjka. Kobieta otrzymuje świecidełko i popada w szaleństwo. To jest właśnie ten element fantastyczny, bo od błyskotek przecież kobietom nie przewraca się w głowach.

:) To jest element fantastyczny, co nie znaczy, że nie można (i nie należy) go rozbudować.

Przed …pierwsze co zrobiła…” raczej nie powinno dawać się przecinka, wszak okolicznik czasu nie może być oddzielony przecinkiem od orzeczenia.

Przed nie, ale wewnątrz owszem.

 Wrzucić w trawę czy do trawy?

Tam, gdzie mieszkam, każdy powiedziałby, że wrzuca się do trawy, tak samo jak do kubła, do tornistra i jak wrzuca się piłkę do kosza.

Stąd moje pytanie, czy: rzucanie w trawę jest rusycyzmem? Czy ma regionalne odmiany? Czy tylko jedna forma jest poprawna?

Dlaczego miałoby być rusycyzmem? Zawsze rzucało się rzeczy w trawę, ewentualnie na trawę – trawa nie jest pojemnikiem (jak kubeł, tornister i kosz).

 Określenie creepy oznacza, że coś jest dziwne na granicy niepokoju. Nie musi to być nic złowieszczego. Po prostu są ludzie, którzy drażnią swą niewidoczną na pierwszy rzut oka osobowością. Nie przywiązuję się do słów i nie mam żadnego problemu z ich zmianą. Tylko że to słowo jest na tyle odmienne, że jednocześnie etykietuje osoby pojawiające się w tekście. Dzięki temu wiadomo, że para starszych ludzi ze środka historii jest parą pojawiającą się również na końcu tekstu.

Jeżeli opiszesz ich tymi samymi słowami tu i tu, to powinno być widać. Albo dodaj jakiś charakterystyczny szczegół – szpakowate włosy są dość pospolite, ale krzywy uśmiech albo rzucający się w oczy detal stroju (najlepiej, żeby miał coś wspólnego z wisiorkiem, żeby mocniej z nim powiązać starszych państwa) – czemu nie.

 Zapewne masz słuszność, że powinni się pokłócić. Jakaś scena soczystej zazdrości dobrze by zrobiła temu tekstowi.

Ja pomyślałam, że wisiorek wcale nie pozwala czytać w myślach, tylko daje takie wrażenie, ale też – tekst jest bardzo skompresowany.

 Lubię tego typu historie, gdzie schemat działania czegoś jest prosty, a pochodzenie niewyjaśnione.

Pochodzenie nie musi być wyjaśnione, ale – powtarzam jeszcze raz – taka historia potrzebuje więcej miejsca. Czytelnik powinien móc sobie sam wywnioskować, jak to tajemnicze coś działa.

 uśmiercenie jako efekt zaburzeń wywołanych znaleziskiem było najprostsze i najłatwiejsze do przeprowadzenia

Ale za to trochę nagłe, choć Marzena już zabiła.

 Najprostsze wyjaśnienie, skąd się wzięła starsza i raczej złośliwa para staruszków, jest takie, że zostali wynajęci przez żonę Karola.

W życiu bym o tym nie pomyślała. Żona Karola, na ile ją pokazałeś (oczami Marzeny, owszem), nie wydaje się osobą, która by na to wpadła. I skąd by takich wzięła? Przecież się nie ogłaszają? I skąd zwyczajna para staruszków ma taki wisiorek? Najprostszym wyjaśnieniem, jakie ja potrafię wymyślić, są Erynie przebrane za staruszków – tłumaczą wszystko (ostatecznie Marzena z Karolem intensywnie łamią prawo naturalne) bez mnożenia bytów.

 No i nie wiem, czy coś by zmieniło, gdyby się okazało, że wisiorek wykonany był

Nie. Dlaczego? Bo…

 nie jest to tekst o złośliwości starszych ludzi ani o mocy przedmiotów, tylko o pogubieniu się, o wyborze, który nakręca spiralę kolejnych, coraz gorszych decyzji.

I na to właśnie po prostu nie ma tu miejsca! To jest pomysł na dłuższy tekst. A czym jest wisiorek, skąd się wziął, kim są staruszkowie – to dekoracje. One muszą pasować do centrum, nie odwracać od niego uwagi – są podporządkowane pomysłowi. Ale jednak powinny jakieś być, bo inaczej masz monodram, a jako monodram tekst (w tej formie) się nie broni.

 Jesteś w końcu jedyną osobą, przed którą nie muszę się tłumaczyć ani wyjaśniać.

Ej. Autorze, Ty nic nie musisz. Bardzo wątpię, żebyś napisał tego szorta z pistoletem przystawionym do potylicy. Ale – my jesteśmy odbiorcami. Mówimy Ci, co zrozumieliśmy. Jeżeli nie zrozumieliśmy tego, co chciałeś przekazać, to jest chyba jednak przydatna informacja, o ile masz zamiar pisać dalej. Nie? Ale nie musisz nic.

 W pisaniu tak samo chodzi o to, żeby się dobrze czytało, jak w gotowaniu – żeby smacznie się jadło.

Gdzie nie ma zasad, tam są kwasy.

Dzień dobry, Tarnino.

Przede wszystkim bardzo dziękuję za wizytę. Bardzo. 

 

Jest taka liczba usterek poza którą nie należy naprawiać, tylko się wyrzuca i zapomina. Dzięki Tobie dowiedziałem się, że tak właśnie jest z tym tekstem. 

Bardzo dziękuję za wszelkie wskazania i uwagi. Na pewno są wartościowe. Szkoda, że nie zostały skatalogowane pod kątem: merytoryczne, sarkastyczne i subiektywne. Ale i tak doceniam włożony trud i ogromnie doceniam Twoją skrupulatność. 

Dwie Twoje myśli uznałem za szczególnie ważne, gdyż mimowolnie stały się odpowiedzią na liczne moje wahania i wątpliwości:

 

…tekst (w tej formie) się nie broni.

 o ile masz zamiar pisać dalej. Nie? Ale nie musisz nic.

 

 

 

Wielce zobowiązany – Xawery.